Primoz Roglic werd vorig jaar na een zenuwslopende ontknoping tweede in de Tour de France. Dit jaar belooft het opnieuw een zinderende strijd om het geel én de eindzege in Parijs te worden met zijn landgenoot Tadej Pogacar. Helden ging langs bij de Sloveense kopman van Team Jumbo-Visma. Objectief gezien is hij de beste wielrenner. Primoz Roglic staat eerste op de UCI-wereldranglijst, won in 2020 de Vuelta en Luik-Bastenaken-Luik. En hij werd tweede in de Tour de France. Hoewel de kopman van Team Jumbo-Visma al een tijdje de te kloppen renner is, is hij in niets de aap op de rots. Hij is bescheiden en vriendelijk. Ook als de 31-jarige Sloveen terugblikt op vorig seizoen en vooruitkijkt naar de Ronde van Frankrijk.Weinigen hadden na kunnen doen wat hij vorig jaar in de Tour deed. In winst en in verlies. In de tijdrit op de voorlaatste dag raakte de tot dan toe onkreukbare Roglic geheel onverwacht de eindzege toch nog kwijt. Zijn negen jaar jongere landgenoot Tadej Pogacar pakte hem het geel af door een ongekende race tegen de klok af te leveren over iets meer dan 36 kilometer met aankomst op La Planche des Belles Villes. Wat deed Roglic na deze ontgoocheling? Hij stapte nog in het geel meteen op Pogacar af om hem welgemeend te feliciteren. Hij was op waarde geklopt en dan wens je je tegenstander geluk. Je moet het maar kunnen. Rustig blikt hij terug op de door corona uitgestelde Tour van 2020. In de NOS-documentaire ‘Code Geel’ had hij al opgemerkt dat zijn team het Pogacar in de dagen voor de beslissende tijdrit te makkelijk had gemaakt. UAE-Team Emirates hoefde niets anders te doen dan te kijken naar de zo oppermachtige geel- zwarte trein van Roglic. Pogacar kroop in het wiel van zijn landgenoot en kon zijn krachten sparen. Ook zagen we Roglic tijdens die ‘fatale’ tijdrit op 19 september 2020 een paar keer worstelen met zijn helm. Ja, wil hij wel toegeven, hij droeg niet zijn favoriete tijdrithelm. Die helm zat hem niet lekker, maar als lid van de ploeg draagt hij nu eenmaal het materiaal dat door de sponsors wordt geleverd. Het gefriemel aan de helm oogde wat lullig, maar was zeker geen oorzaak, laat staan excuus voor zijn tegenvallende rijden in die allesbeslissende tijdrit. Hij was er klaar voor om 19 september 2020 de eindoverwinning van de Tour zeker te stellen en had de nacht ervoor zoals altijd goed geslapen, goed gegeten, voelde ook geen extra stress, dus niets wees erop dat het mis zou kunnen gaan. Hij wil zichzelf geen tijdritspecialist noemen, maar had toch al een paar heel goede tijdritten gereden. Was hij in 2016 als onbekende debutant in de proloog van de Giro in Apeldoorn niet op tweehonderdste van een seconde tweede geworden achter specialist Tom Dumoulin? En had hij in 2019 in de afsluitende tijdrit van de Ronde van Italië niet Mikel Landa van het podium gereden? En had hij niet het zilver gepakt achter Dumoulin bij de WK tijdrijden in het Noorse Bergen in 2017? Dus voorzag hij niet dat Pogacar veel sneller zou kunnen zijn in de tijdrit, laat staan dat hij de 57 seconden achterstand kon inlopen. Tot het moment dat hij tijdens zijn rit in zijn oortje hoorde dat Pogacar sneller was, sterker, dat Pogacar de gele trui zou overnemen. Dat bericht kwam keihard binnen. Maar wat moest hij? Hij reed zo hard als hij kon, terwijl hij zich realiseerde dat hij elke meter meer tijd verloor. Dan lijd je onder elke pedaaltrap, heb je zoveel pijn, is de finish zo ver weg. Op de finish bedroeg het verschil met zijn ontketende landgenoot liefst één minuut en 56 seconden. Natuurlijk hebben hij en zijn begeleiders zich later afgevraagd wat anders had gemoeten. Nee, het was niet de stress die hem parten speelde. Het ging om de kracht waarmee hij de pedalen had moeten ronddraaien, in vaktermen het vermogen dat hij had moeten rijden om Pogacar te verslaan. Het vermogen dat hij had moeten leveren om het geel te houden, had hij nog nooit gereden. Hij reed naar zijn maximale vermogen, dus echt gefaald had hij ook niet. Maar zo voelde het wel. Misschien had hij een paar seconden sneller kunnen rijden, maar zeker niet een minuut. Zijn voorbereiding op de komende Tour is anders dan vorig jaar. Hij weet nu wat het is, verliezen op de een na laatste dag. En laten we wel zijn, verliezen hoort bij het leven, hoort bij de sport. Je moet zo’n teleurstelling hebben meegemaakt om hem te voelen. Natuurlijk was hij meer dan teleurgesteld na de Tour. Hij vond het vooral erg voor al die mensen die zich drie weken lang voor hem hadden ingezet. Gelukkig heb je in het wielrennen altijd weer een nieuwe kans. Dat hij vorig jaar na de Tour meteen voor de tweede keer de Vuelta won, werkte helend. De uitdaging was extra groot omdat hij bij de start niet op het niveau van de Tour was. Misschien was hij daarom wel frisser in zijn hoofd. De uitdaging in Spanje was: kijken hoe ver hij kon gaan terwijl hij niet optimaal was voorbereid. Dus gaf het een heerlijk gevoel dat hij in 2020 toch een grote ronde won. En ja, eenmaal thuis was hij achteraf toch ook wel een beetje trots op die tweede plek in de Tour. Uiteindelijk was ook een droom uitgekomen, uitblinken in de belangrijkste wedstrijd van het jaar, de gele trui dragen, etappes winnen. En als je dan als tweede eindigt, ben je natuurlijk teleurgesteld, maar vooral in jezelf. Kortom, Roglic kijkt naar sport, zoals sport is bedoeld. Aan de top doe je er alles aan om te winnen, om beter te zijn, maar je kunt een tegenstander treffen die, al is het maar één dag, beter is. Verrassing en spanning maken topsport juist zo mooi. Je zult Roglic geen bidon zien gooien na een mislukte etappe. Het zit niet in hem, bewees hij ook maar weer tijdens de Waalse Pijl toen hij op de Muur van Huy vlak voor de streep werd ingehaald door wereldkampioen Julian Alaphilippe. Had Roglic iets eerder achteromgekeken, dan had hij de aanval kunnen pareren. Hij deed het niet, werd geklopt en wat doe je dan? Dan feliciteer je de winnaar. Roglic wijkt van dat patroon af omdat hij op zoek is naar een totaal nieuwe voorbereiding op de Tour. Hij denkt dat hij daardoor vrijer zal zijn in zijn hoofd You win some, you lose some. Roglic is vooral heel dankbaar voor de kans die hem is geboden door Jumbo-Visma, die het al in 2016 in hem zag zitten. Hij was een twintiger, veel ploegen hadden het niet met hem aangedurfd. Project Roglic werd een doorslaand succes. Dus verlengde hij afgelopen winter zijn contract met de ploeg die zijn nek voor hem uitstak. En Roglic was bereid samen met Tom Dumoulin te kijken wie uiteindelijk de kopman tijdens de Tour van dit jaar zou zijn. Hij was blij dat hij Dumoulin heeft leren kennen toen ze vorig jaar onverwacht ploeggenoten werden. Tom is een geweldig mens en nee, hij had de burn-out van zijn ploeggenoot niet zien aankomen, dus was het ook voor hem een verrassing dat hij begin dit jaar ineens stopte met wielrennen. Natuurlijk had hij Dumoulin zien worstelen in de Tour van vorig jaar, zoals met zijn zadel. Die twijfel herkende hij wel, de bijna eeuwige vraag hoe hoog je zadel moet zitten, wat de ideale stand is, maar geen moment had hij de beslissing van zijn ploeggenoot zien aankomen. Hij heeft hem appjes gestuurd en sterkte gewenst. Meer kon hij ook niet doen. Ze hebben elkaar niet meer gesproken. Het belangrijkste is nu dat Dumoulin gelukkig is, zegt hij. Zelf is hij niet bang de lol in het fietsen te verliezen. Roglic vindt elke koers leuk, houdt van trainen en geniet zelfs van zwaar afzien. Waar de meeste renners begin twintig prof worden, stapte de inmiddels 31-jarige Primoz pas acht jaar geleden op de fiets na een niet naar wens verlopen carrière als skispringer. Hij is dus eigenlijk nog een broekie in het peloton. Hij gaat nog dagelijks vooruit. En ook op mentaal vlak ontwikkelt hij zich. Niet voor niets heeft hij een mental coach in Slovenië. Het is met die permanente druk, die elke topsporter voelt, prettig om met iemand te kunnen praten. De Tour blijft het hoofddoel. En natuurlijk hebben hij en de ploeg lering getrokken uit het ‘koningsdrama’ van vorig jaar. De voorbereiding is dit jaar heel anders. Na Luik-Bastenaken-Luik heeft hij zich teruggetrokken in het Franse Tignes, de Sierra Nevada en op Tenerife. Voor de Tourstart in Normandië traint hij liefst twee maanden op hoogte. Hij weet dat afzien in de koers doorgaans wordt gezien als de beste training voor belangrijke wedstrijden. Roglic wijkt van dat patroon af omdat hij op zoek is naar een totaal nieuwe voorbereiding op de Tour. Hij denkt dat hij daardoor vrijer zal zijn in zijn hoofd. Vorig jaar kwam hij immers net te kort. Hij kiest mede voor de revolutionaire aanloop omdat hij geen energie wil verspillen in koersen die toch alleen maar als training voor de Tour gelden. En mocht het toch gaan kriebelen, dan sluit hij niet uit nog een paar koersen te rijden om zich te testen. Hij denkt dat hij de enige favoriet is die zich op de Tour voorbereidt met het voornemen de laatste twee maanden niet te koersen. Achteraf zullen we zien of zijn nieuwe manier van voorbereiden de juiste was voor een race van drie weken, zegt hij met een grote glimlach. En nee, zijn voornemen om die twee maanden niet te koersen heeft niet te maken met de wijze waarop hij vorig jaar uit de Dauphiné kwam. Tijdens de laatste voorbereidingskoers voor de Tour was hij gevallen en hij had mogelijk te veel energie verspild. Bijkomend voordeel van alleen maar trainen is dat de kans op vallen veel kleiner is dan in een koers. Onderschat ook niet het gevaar van verveling in een etappe van tweehonderd kilometer. Je praat wat, je rijdt in het peloton en dan bestaat het gevaar van concentratieverlies met alle gevolgen van dien. Het moet anders, maar hij heeft niet het gevoel dat hij wraak moet nemen in de Tour. Hij wil winnen, dat wel natuurlijk. Maar zijn herinnering aan de Tour van vorig is niet dat hij hem heeft verloren. Die tweede plek is geen nachtmerrie. Hij stond in Parijs op het podium met zijn zoontje van één. Hoe bevoorrecht ben je als je ooit op het podium van de Tour kunt staan met je kind in je armen? Dat is geluk. Dit jaar moet hij het lang zonder zijn in juni 2019 geboren zoon en zijn vrouw stellen. Tijdens de voorbereiding op de Tour moet alles wijken. Alleen begeleiders die hem ten dienste kunnen zijn, zijn welkom. Verder is elke afleiding letterlijk afleiding, dus ook zijn gezin. Als blijkt dat het beter is voor de ploeg om de 'kaart' Van Aert te trekken, dan zal Roglic zijn ploeggenoot steunen. Cijferde Van Aert zich vorig jaar niet voor hem weg? Toen hij vijf jaar geleden zijn eerste grote ronde reed, was hij vrij nieuw in het wielrennen. Hij heeft moeten leren lijden op de fiets, moest in zijn eerste jaren bij Jumbo-Visma uitvinden hoe ver hij kon gaan, waar de grens lag. Lijden is deel van het fietsen. Nu heeft hij ook dat onderdeel van het fietsen onder de knie, zegt hij lachend. Daarnaast draagt hij als kopman ook verantwoordelijkheid voor een heel team. Hij vindt het normaal dat hij respect toont voor alle leden van het team, van renners tot mecaniciens, al was het alleen maar omdat hij zelf ook graag als mens wordt gewaardeerd en niet alleen als de wielrenner, als de kopman. Dat verklaart wellicht zijn dankbaarheid naar ploeg­genoten als ze hem weer eens een dag uit de wind hebben gehouden. Hij wil er maar mee zeggen dat het leven niet om hem draait. Neem Wout van Aert. Roglic denkt dat hij de Tour zeker een keer kan winnen. Als blijkt dat het beter is voor de ploeg om deze Tour de ‘kaart’ Van Aert te trekken, dan zal Roglic zijn ploeggenoot steunen. Cijferde Van Aert zich vorig jaar immers niet weg voor hem? De Belg is bovendien een geweldig mens. En mocht een andere ploeggenoot, zoals Steven Kruijswijk, meer kans op de eindzege in de Tour maken, dan steunt hij die. Waarom niet? Het belangrijkste is dat een lid van zijn team wint. Hoe goed hij vorig jaar ook was, Roglic weet dat hij dit jaar beter moet zijn. Hij heeft tenslotte goed nieuws: de metingen tonen dat hij dit jaar beter is dan vorig jaar Tour de France special Het volledige verhaal van Primoz Roglic komt voort uit de Tour de France Special 2021. Topsporters vertellen in Helden Magazine hun inspirerende verhalen, delen ze hun geheimen en leer je de mens achter de topsporter kennen. In de Tour de France Special van 2022 kom je via interviews, reportages, rubrieken én columns alles over de Tour de France en Tour de France Femmes te weten. In deze Special schittert Mathieu van der Poel de cover. Zijn vader,Adrie van der Poel, vertelt onder meer over de ontwikkeling van Mathieu en geeft zijn zoon nog wat tips. Verder komen ook alleskunner Wout van Aert, Marianne Vos, Tadej Pogacar, Annemiek van Vleuten, Jonas Vingegaard, Lorena Wiebes, Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen voorbij. Wil je het hele nummer lezen? Bestel de Tour de France Special 2022! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Olympisch goud op vijf opeenvolgende Spelen. Wat een fenomeen. Ireen Wüst (36) is door de lezers van Helden verkozen tot Held van 2022. De succesvolste Nederlandse olympiër ooit stopte vorig jaar met schaatsen. Zesvoudig olympisch kampioene Ireen blikt terug. “Het is eigenlijk voor het eerst dat ik bewust terugga naar 7 februari 2022, toen ik olympisch goud won op de 1500 meter. Ik werd de laatste tijd vooral herinnerd aan het grootse afscheid van Sven Kramer en mij in Thialf. Als ik terugdenk aan die dag van de 1500 meter in Beijing krijg ik zo’n onwaarschijnlijk gevoel. De hele dag had ik er heel veel zin in. Mijn grootste kans op goud op mijn vijfde en laatste Spelen was die 1500 meter. Ik voelde me de hele week al goed, had me voorgenomen om echt te genieten van mijn laatste Spelen. Mijn moeder riep altijd al: ‘Geniet je wel genoeg?’ Vóór het overlijden van mijn maatje Paulien van Deutekom, begin 2019, dacht ik dat de Spelen van 2018 mijn laatste waren geweest. Na haar overlijden dacht ik: ik ga sowieso nog twee jaar door. En na die twee jaar dacht ik weer: waarom zou ik nu stoppen? Ik heb het mooiste beroep dat er is, ik kan elke dag doen wat ik het allerleukste vind. Paulien zei altijd tegen me nadat ze was gestopt: ‘Buuf, je moet zo lang mogelijk doorgaan, want er is geen leven mooier dan dat van schaatser.’ Bovendien bleek dat ik nog steeds mee kon komen. Toen ik de kans kreeg om bij Team Reggeborgh te schaatsen, wist ik meteen dat ik nog één keer voor de Spelen zou gaan. Het was natuurlijk heel jammer dat er door corona geen fans, familie en vrienden in Beijing waren, maar ik was daar niet mee bezig. Ik was vooral aan het genieten van de laatste keer dat ik op dat podium mijn kunstje mocht laten zien. Hoe mooi is dat? Die vijf ringen gaven me altijd iets magisch, dan had ik extra veel zin. Als je zo aan het genieten bent, kijk je alleen naar de positieve dingen en heb je geen oog voor het negatieve. Als topsporter kijk je heel snel kritisch naar jezelf, ben je steeds bezig met wat allemaal beter moet. In de loop van de jaren heb ik geleerd dat de kunst is om eerst vertrouwen te kweken, juist te kijken naar alle dingen die goed gaan. Dat ging in Beijing bij mij bijna automatisch. Met ploeggenoten Kjeld Nuis en Femke Kok deelde ik een appartement. We hadden zoveel lol samen, alles was leuk. Ik kon niet wachten om nog één keer te knallen op de 1500 meter op het allerhoogste podium. Ik startte en kreeg tijdens de eerste ronde een surrealistisch gevoel. Alsof ik toeschouwer was van mijn eigen race. Op dat moment realiseerde ik me dat dat niet goed was. Kop erbij, zei ik tegen mezelf. Toen wist ik weer wat ik moest doen. Ik zat lekker in de race, kon ook echt door blijven gaan. Toen ik over de finish kwam en zag dat ik een olympisch record had gereden, ontstond er toch een zekere spanning. Het zal toch niet? Het was een heel scherpe tijd op een niet per se heel snelle baan afgaande op de eerder gereden 3000 meter bij de vrouwen en 5000 meter van de mannen. Toen de anderen niet aan mijn tijd kwamen, was ik vooral heel dankbaar dat het nog een keer was gelukt. Weer goud. Het was emotioneel, heel beladen. Ik kon de overwinning natuurlijk delen met mijn ploeggenoten, met mijn coach Gerard van Velde en met Johan Methorst, de fysio die mij al jaren bijstaat en ook een heel goede vriend van mij is geworden, maar ik voelde op dat moment ook enorm het gemis van mijn vriendin Letitia en mijn familie, maar ook het gemis van Paulien. Daarna de mixed zone in. De Nederlandse pers vond het heel knap wat ik had gedaan, maar de buitenlandse media zeiden pas echt: wauw, je hebt iets gedaan wat nog nooit iemand heeft gepresteerd. Vijf keer individueel goud op vijf opeenvolgende Spelen. Toen kwam pas dat besef. 'Ik denk dat dat ook komt door het overlijden van Paulien van Deutekom. Daarna ben ik anders in het leven gaan staan. Ik leef sindsdien meer in het nu' Na die medaille voelde ik geen leegte, iets wat sommige top- sporters na winst ervaren. Eigenlijk voelde ik dat alleen na mijn eerste gouden olympische medaille in Turijn, 2006. Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Ireen Wüst komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Het tennis heeft een nieuwe ster. Zijn naam: Stefanos Tsitsipas. In aanloop naar het 47ste ABN AMRO World Tennis Tournament (8-16 februari) spreken we de 21-jarige Griek. “Hegelsleg,” roept Stefanos Tsitsipas, “daar denk ik aan als ik aan Nederland denk. Ik kijk er echt naar uit om dat straks weer op m’n brood te doen als ik in Rotterdam ben. En ik wil ook altijd chocolademelk als ik daar ben, tot in m’n hotelkamer aan toe.” Vol enthousiasme gaat hij verder. “Ik bewaar zoveel goede herinneringen aan Nederland. Ik deed in 2013 als jochie mee aan de Jeugd Olympische Spelen in Utrecht en won brons. In de jeugd heb ik veel toernooien gespeeld in Nederland. Geweldig land om te zijn. Ik hou van de taal, de mensen en dus hagelslag. Het ABN AMRO World Tennis Tournament is ook altijd goed voor me geweest.” “Hij heeft eigenlijk alles,” zegt Richard Krajicek, toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT, als Stefanos Tsitsipas ter sprake komt. “Mooi, aanvallend spel, hij toont zijn emoties op de baan.” De 21-jarige Griek is hot. Een jaar geleden brak Stefanos echt door, toen hij bij de Australian Open de halve finale bereikte. Hij sloot 2019 af als nummer zes van de wereld en met de titel bij de ATP World Tour Finals, het officieuze WK. Van de nieuwe generatie tennissers is hij de populairste. Niet alleen vanwege zijn spel, waaraan hij door zijn aanvallen­ de spel, enkelhandige backhand en mak­kelijke manier van bewegen het stempel ‘nieuwe Federer’ heeft te danken, maar ook door zijn uiterlijk en doen en laten naast de baan. Stefanos heeft lange ma­nen in z’n nek en post geregeld grappige video’s van achter de schermen op social media. Krajicek merkte het meteen aan de kaartverkoop toen hij bekendmaakte dat Stefanos voor de vierde keer meedoet aan het ABN AMRO WTT. “Hij is nu al een van de populairste spelers. Ik denk dat dat vloggen, of hoe het ook heet wat hij doet, veel aandacht genereert. En hij is grappig en onverwacht in de pers.” [caption id="attachment_18097" align="alignnone" width="2560"] Met vader en coach Apostolos Tstsipas[/caption] Stefanos wil dit jaar de volgende stap zet­ten. Zijn doelen voor 2020: een grands­ lamtitel winnen en hij gaat voor de eerste plaats op de wereldranglijst. De tijd dat de dertigers Djokovic, Nadal en Fede­rer eindelijk plaatsmaken voor een vol­gende generatie is aangebroken, hoopt hij. “Maar Novak, Rafa en Roger zijn er nog steeds en ze doen het nog altijd heel erg goed. Voor mij is het erg uitdagend om het tegen hen op te nemen. Ze zijn eigenlijk buitenaards. Het voelt alsof er iets extra’s op het spel staat als je het te­ gen ze opneemt, en bovendien steek ik veel op van de wedstrijden die ik tegen ze speel. Ik wil mezelf aan hen spiegelen en denk dat ik ze kan passeren en beter kan worden. Het is een kwestie van tijd en vasthouden aan wat ik doe. Ik heb het gevoel dat ik er heel dichtbij ben. Ik speel goed, voel me goed.” Wat moet er beter om die laatste stap te zetten? “Er zijn nog wel dingen die beter kunnen in mijn spel. Maar het allerbelangrijkste is m’n geestelijke gesteldheid. Ik zit op het goede spoor. Er is geen stress, ik voel geen spanningen. Als je zo in balans bent, dan kunnen er mooie dingen gebeuren.” Met verder Daniil Medvedev, Dominic Thiem, Alexander Zverev, Matteo Berrettini, Denis Shapovalov, Karen Khachanov, Andrey Rublev, Alex de Minaur, Felix Auger­Aliassime en Nick Kyrgios barst het van de jonge talenten in de top dertig. “Die concur­rentiestrijd is belangrijk, zij maken mij een betere speler. Ik weet dat ik harder moet werken om hen voor te blijven en dat ik heel veel halve finales en finales tegen deze jongens ga spelen in de toe­ komst. Zij staan mijn glorie in de weg.” 'Djokovic, Nadal en Federer zijn er nog steeds en ze doen het nog altijd heel erg goed. Ze zijn eigenlijk buitenaards' Stefanos had als jochie twee idolen: Pete Sampras, met zijn Griekse roots, en Federer. “Pete had een grote invloed op m’n leven toen ik opgroeide. Ik herinner me nog dat mijn vader altijd naar zijn wedstrijden keek op tv. Zijn manier van spelen was cool om naar te kijken. Pete kwam naar het net, sloeg zijn backhand enkelhandig. Ik heb me zeker laten inspi­reren door hem. En daarna was Roger er ineens. Hij was eigenlijk een verbeterde versie van Pete. Vorig jaar ontmoette ik Pete in Indian Wells. Hij was samen met zijn zoon. Wat een aardige man. Ik vind het zo mooi dat ik nu in een positie ben dat ik mijn idolen kan ontmoeten of tegen hen kan spelen. Hoe bizar is dat? Het is zo’n bijzondere reis geweest om te komen waar ik nu ben.” Helden Magazine 50 Het eerste gedeelte van het verhaal van Stefanos Tsitsipas komt voort uit Helden Magazine nummer 50, waar op het moment van uitkomen een nieuw decennium is begonnen. Voor Helden een goed moment om jonge, nieuwe sporthelden te belichten. Sportman van 2019 Mathieu van der Poel draait alweer even mee, maar is net 25, wat jong is voor een wielrenner. De alleskunner siert de 50ste cover. In deze editie is er uitgebreid aandacht voor Generatie Z. Er zijn al tal van voetballers die na de eeuwwisseling zijn geboren, zijn doorgebroken of op het punt staan dat te doen. Onder meer Orkun Kökcü, Mohamed Ihattaren en Myran Boadu komen aan het woord. Daarnaast blikten wij aan de hand van afbeeldingen terug met de assistent-trainer van Feyenoord, John de Wolf. Heeft oud-aanvoerster Mandy van den Berg het plezier in het voetbal weer teruggevonden én lees je over de cultclub van Andries Jonker en Co Adriaanse. Verder in de 50ste editie van Helden gingen we langs bij schaatsster Esmee Visser en haar vriend Daan Olivier. Legden we het supertalent, Remco Evenepoel, negen namen voor én gaan we op wereldreis met baansprinter Theo Bos, die graag zijn carrière ‘rond’ wil maken. Daarnaast kan meerkampster Anouk Vetter weer lachen, nadat ze in 2019 door een diep dal ging, gaat Victoria Koblenko langs bij judoka Noël van ’t End én verteld Yara van Kerkhof, hoe haar wereld compleet instortte. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.