Voor Irene Schouten (25) is niets meer hetzelfde sinds 6 november 2016. Op die dag werd haar moeder getroffen door een zware hersenbloeding. De schaatsster van Clafis moet thuis een groot deel van de taken van haar moeder overnemen en tegelijkertijd bereidt ze zich voor op de Spelen waar ze geldt als favoriet op het nieuwe onderdeel Mass Start. Telefoon. Irene Schouten zit op de fiets en ziet dat het haar vader is die belt. Hij weet toch dat ze een training van drie uur gepland heeft op deze zondag? Ze neemt haar telefoon op, maar voordat ze een gesprek kan voeren, valt haar mobiel uit. “Hij was met geen mogelijkheid meer aan te krijgen. Komt straks wel, dacht ik en ik fietste verder.” Eenmaal aangekomen bij het ouderlijk huis, de tulpenkwekerij tussen Andijk en Wervershoof, wacht een nicht haar op. Vreemd. “Ze zei: ‘Schrik niet, je vader, broers en zus zijn naar het ziekenhuis, want je moeder heeft een hersenbloeding gehad.’” Irene trekt snel een joggingbroek aan en racet met haar nicht naar het AMC-ziekenhuis, waar ze huilende familieleden aantreft. Broer Simon, marathonschaatser en ploeggenoot bij Clafis, is er al. Hij was tegelijkertijd met Irene gaan fietsen, maar had voor een andere route door het West-Friese landschap gekozen. “Toen mijn vader hem belde, was zijn eerste reactie: ‘Er is iets met mama zeker?’ Die gedachte was nooit bij mij opgekomen, terwijl daar wel reden toe was.” Haar moeder had al twee weken last van hoofdpijn, was met haar klachten naar de huisarts geweest. ‘Het is stress,’ werd er gezegd. “Die zondag had m’n vader nog gevraagd of het wel goed ging. ‘Je ziet zo wit,’ zei hij. Maar mama antwoordde dat het wel ging.” In de middag van 6 november 2016 hoorde haar vader ineens een snurkend geluid uit de bijkeuken komen. Toen hij ging kijken, trof hij zijn vrouw op de grond bij de wc-deur. “Mama lag in braaksel en bloed, pap heeft meteen 112 gebeld.” Haar moeder wordt meteen geopereerd. Na twee dagen ontwaakt ze uit haar coma. “De artsen vertelden dat mama een heel zware hersenbloeding had gehad. Over haar herstel waren ze niet positief, maar ik had voortdurend het gevoel dat het goed zou komen. Wellicht is dat het positieve denken van mij wat ik mezelf als topsporter heb aangeleerd. Op dag drie na haar hersenbloeding zaten pap en ik allebei aan een kant van haar ziekenhuisbed. We spraken tegen mama. Ze had haar ogen open en ik merkte dat ze reageerde op wat we zeiden. ‘Dat kan niet, dat is wel heel erg vroeg,’ zeiden de artsen, ‘vraag maar eens of ze haar tong uit wil steken.’ Ik vroeg het aan mama en ze stak gewoon haar tong uit! Tot drie keer toe. Mijn vader en ik waren zo blij.” Irene denkt: zie je wel, het gaat goed komen. Of goed… Als ze ooit weer met haar kunnen praten, is het al geweldig. Ook de dagen erna gaat haar moeder vooruit. De artsen blijven zeggen geen voorbarige conclusies te trekken, maar toch... “Als aan haar werd gevraagd of ze haar hand naar haar borst wilde doen, probeerde ze het. Het lukte nog niet helemaal, maar het was hoopgevend.” Haar moeder wordt overgeplaatst naar het ziekenhuis in Hoorn en niet veel later verhuist ze naar een revalidatiekliniek in Den Haag. “Als ik aan m’n vader vroeg hoe het met mama was zei hij telkens: ‘Goed!’ Maar als ik de volgende dag bij haar langsging, dacht ik: het gaat helemaal niet goed. Ze kon steeds minder. Mijn vader wilde dat niet zien. Totdat ik de dingen opsomde die mama een paar weken eerder, snel na de operatie, wél kon. Ze reageerde niet meer als we wat vroegen, haar tong uitsteken deed ze niet meer. Toen ik het allemaal opnoemde, kwam het besef ook bij m’n vader.” De artsen in de revalidatiekliniek komen helaas tot dezelfde conclusie. “‘We kunnen hier niets meer voor haar doen,’ was op een dag de pijnlijke constatering. De eerste reactie van m’n vader was: ‘Ze gaat mee naar huis, heeft 35 jaar lang voor mij gezorgd en nu ga ik de tijd dat ze nog te leven heeft voor haar zorgen.’ Mijn vader moest al snel toegeven dat het niet ging lukken. Hij zou er een dagtaak aan hebben. Mama moest sondevoeding, medicijnen, gewassen worden. Daarnaast heeft hij een groot bedrijf dat hij moet runnen.” Er komt een plekje vrij in verpleeghuis Nicolaas in Lutjebroek, vlakbij Wervershoof, en dat wordt haar nieuwe thuis. “We kochten een bus waar een rolstoel in kan. Bijna elk weekend nemen we mama een dagje mee naar huis. Ze blijft dan van zaterdag op zondag bij ons slapen in een ziekenhuisbed in de garage. We zorgen dan met z’n allen voor mama. Heel bijzonder. Maar het is ook erg zwaar. Mijn broertje is 22, werkt de hele week in het bedrijf en wil graag op zaterdagavond lekker uitgaan met z’n vrienden. Maar op zondagmorgen heeft mijn moeder sondevoeding nodig. Ik denk vaak: oké, dan doe ik het wel. Maar ik wil ook weleens uitslapen. ’s Nachts moeten we ook een paar keer uit bed om te kijken of het goed gaat met mama. Ze heeft voortdurend verzorging nodig, dag en nacht, en dat vereist goede afspraken. Papa vindt het heel belangrijk dat mama thuis blijft komen en dat snap ik. We willen niet dat hij in z’n eentje voor haar moet zorgen, dus helpen we. Als ik in het weekend wat ga doen met vriendinnen dan krijg ik vaak meteen een schuldgevoel.” Irene realiseert zich dat het nooit meer goed zal komen. “Dat kwam pas echt bij me binnen toen mama naar het verzorgingshuis is gebracht. Als ik bij haar in haar kamertje kom, kijkt ze me aan alsof ik een vreemde ben. Ik doe mijn verhaal, maar krijg niets terug. Ik kon altijd alles bij mama kwijt. Als het met sporten even niet ging, was het mama die me opbeurde. En als ik op trainingskamp was, hadden we elke dag app-contact. Ik ben, of was, echt een moederskindje. Ik mis de stem van mama zo. En haar grapjes. Het komt echt niet meer goed, we zijn haar kwijt… Als ik haar zie zitten, krijg ik vaak een brok in m’n keel.” ‘Als ik bij haar in haar kamertje kom, kijkt ze me aan alsof ik een vreemde ben. Ik doe mijn verhaal, maar krijg niets terug’ “Wij hebben voordat het misging met mama gelukkig nog allemaal leuke dingen gedaan met het gezin. Normaal gesproken houdt papa helemaal niet van op vakantie gaan, maar na de zomer van 2016 besloten ze ineens een paar dagen naar Italië te komen toen ik daar een trainingskamp had. We gingen als gezin niet vaak uit eten, mijn broers hebben er nooit het geduld voor om een tijd aan tafel te blijven zitten. Vlak voordat mijn moeder de hersenbloeding kreeg, zijn we met de aanhang erbij gezellig gaan eten. En met mijn zus en m’n moeder ben ik ook nog lekker gaan winkelen, even een leuke meidendag. Dat zijn zulke mooie herinneringen, daar denk ik de laatste tijd vaak aan terug. Het is nu alweer meer dan een jaar geleden dat we die dingen met mama hebben gedaan… Het leek ook wel of ze voelde dat er iets te gebeuren stond. Vlak voor haar hersenbloeding zijn m’n vader en moeder nog naar de notaris gegaan om wat zaken te regelen.” Haar moeder was de spin in het web, haar gemis is nog dagelijks voelbaar bij vader Klaas, haar vier jaar ouder zus Cathérine, twee jaar oudere broer Simon, twee jaar jongere broertje Klaas en Irene. “Papa zegt geregeld: ‘Het was beter geweest als het mij was overkomen.’ Alles binnen het gezin draaide om mam, écht alles. Ze kookte voor ons, maakte het huis schoon, deed de was, streek, maakte de bedden op, deed de boodschappen en had voor iedereen een luisterend oor. Daarnaast deed ze de boekhouding en zorgde dat papa volledig met het bedrijf bezig kon zijn. Zij hield het gezin niet alleen draaiende, ze hield het ook bijeen.” De taken van haar moeder proberen ze nu zo goed en zo kwaad als het gaat te verdelen. “Simon, die in de toekomst met m’n broertje het bedrijf over wil gaan nemen, gaat na een training meteen de schuur in om m’n vader en broertje te helpen. Mijn broertje heeft in het begin geprobeerd de boekhouding op zich te nemen. Mijn vader heeft geen flauw idee van de financiën, de boekhouding was bij mijn moeder in goede handen, daar keek hij nooit naar om. Uiteindelijk is de administratie overgedragen, omdat de handjes van m’n broer ook nodig waren in het bedrijf. Mijn zus en ik nemen heel veel van de huishoudelijke taken op ons.” Ze hebben de hulp van een werkster ingeroepen en ook tantes springen bij, maar er blijft genoeg te doen. “Ik was 24 toen mama de hersenbloeding kreeg, ben sindsdien een stuk volwassener en zelfstandiger geworden. Ik doe dingen die ik niet gewend was te doen. De was, boodschappen. Ik kook bijna altijd. Ik weet nog dat m’n broers vaak zeurden over het eten tegen m’n moeder. Hebben ze bij mij ook een paar keer gedaan, heb ik gezegd: ‘Dan doe ik het toch lekker niet!’ We weten nu pas wat we missen. De gehaktballen zullen nooit meer zo lekker smaken als vroeger, toen mama ze maakte.” Het was wel nodig om afspraken te maken. Haar moeder was immers het cement van het gezin. “Mama zorgde ervoor dat we met z’n allen tegelijk aan tafel zaten, wist waar iedereen mee bezig was. Alles kwam ter sprake doordat m’n moeder er aan tafel over begon. Zonder m’n moeder leefden we een beetje langs elkaar heen. Als ik met de jongens aan tafel zat, ging het alleen maar over bloembollen. Dan zei ik cynisch: ‘Mijn dag was ook leuk, leuk dat jullie het vragen.’ Van mij wordt ook verwacht dat ik om zes uur het eten klaar heb staan. Vaak gebeurde het dat iedereen om half zeven opstond en zo de deur weer uitliep. Dat deden ze bij mama ook altijd. Het is toch een kleine moeite om het bord na het eten op het aanrecht te zetten? Ik heb bij mijn tantes aangegeven dat ze niet raar op moesten kijken als ik tijdens het eten niet meer aan zou schuiven. Zij hebben het aangekaart bij m’n vader. Op dit soort zaken probeert iedereen nu wat meer te letten.” Het gezin is tegelijkertijd veel hechter geworden. Ze delen hetzelfde verdriet. “We praten veel over mama aan de keukentafel. Van nature zijn wij allemaal heel nuchter, we zijn opgegroeid met het principe: niet lullen, maar poetsen. Mijn vader is een binnenvetter, uit zich niet in ons bijzijn. Soms zie ik stiekem weleens een traantje bij hem. Maar in het bijzijn van de kinderen laat hij niets blijken. Hij wil zich groothouden. De tranen vloeien vast geregeld als wij er niet zijn. Wat mezelf betreft: als ik ergens mee zat, ging ik altijd naar mama. In het begin dacht ik vaak: wie ga ik nu bellen? Ik kan met m’n gevoelens toch minder goed terecht bij m’n vader en broers. Ik bespreek die dingen nu vooral met m’n zus of ik ga langs bij een van m’n tantes.” Steun is er genoeg van vrienden en familie. “Ze helpen m’n vader in het bedrijf, komen spontaan eten brengen, slaan een arm om ons heen en luisteren. Bij mijn moeder is ook elke dag wel bezoek, ’s ochtends en ’s middags.” ‘Ik hoorde mijn vader laatst tegen mama zeggen: ‘We hadden zulke mooie dromen, zouden samen Irene aanmoedigen op de Spelen’’ Zes dagen na de hersenbloeding van haar moeder staat Irene alweer aan de start voor een wedstrijd. Ze wint de Mass Start in het vernieuwde Thialf. Het hele gezin zit op de tribune. Nou ja, op haar allergrootste fan na dan. “Ik heb niet gejuicht. Voor de wedstrijd zei ik tegen mezelf: ‘Niet aan mama denken.’ Maar dat lukte voor geen meter. Ook op de ijsbaan liet ik traantjes. Een paar weken later werd ik ook nog Nederlands kampioen marathon. Mijn eerste gedachte was: wat jammer dat m’n moeder dit niet ziet.” Haar moeder speelde een belangrijke rol in haar schaatscarrière. “Ze was bij alle langebaanwedstrijden en veel van de marathons die ik reed. M’n vader was meer fan van de marathons, daar kwam hij vaker bij kijken, maar mijn moeder pushte me juist om voor de langebaan te kiezen. Zij zei altijd dat er in het langebaanschaatsen meer toekomst voor me is, dat je dan kunt meedoen aan EK’s, WK’s en olympisch kampioen worden. Met m’n moeder kon ik ook altijd over schaatszaken praten. Ik overlegde alles met haar. Rond de periode dat het misging met mama werd ik ook benaderd door Red Bull. Ik had zo graag met haar gedeeld dat ze mij gingen sponsoren, had ze geweldig gevonden. Met mijn vader kan ik het daar niet echt over hebben, hij weet vooral veel van tulpen.” Als Irene het over schaatsen wil hebben, klopt ze nu vooral aan bij broer Simon. “Wij voerden voorheen nooit zulke diepzinnige gesprekken. Maar we zitten nu in hetzelfde schuitje, rijden samen op en neer naar de trainingen, hebben het samen over de situatie waarin we zitten.” Het schaatsen is een welkome afleiding. “Ik kon even met m’n eigen ding bezig zijn. In januari werd het me te veel. Iemand hoefde maar met z’n vingers te knippen en ik begon te huilen. Ik had nergens meer zin in. In wedstrijden was ik er met m’n gedachten niet bij. En niet eens altijd omdat ik tijdens het schaatsen bij m’n moeder was. Ik was vaak de hele dag thuis al bezig geweest met dingen regelen en het huishouden, had er al een zware werkdag opzitten. Dat vinnige was ik kwijt. Ik heb het met mijn coach Jillert Anema besproken en hij zei: ‘Als jij er een tijdje tussenuit wil, dan is dat geen enkel probleem. Wat jij meemaakt is vreselijk, dat is niet niks.’ Ik heb één training overgeslagen. Toen meldde ik me weer. Ik wilde schaatsen, dat is het leukste wat er is.” Haar coach bij Clafis noemt ze een grote steun. “Jillert heeft vroeger in het ziekenhuis gewerkt als fysiotherapeut en in die tijd ook mensen geholpen die een hersenbloeding hadden gehad. Jillert is erg begaan met ons, is een paar keer bij ons langs geweest om ons te steunen. Jillert heeft liever dat ik na de training wat vaker in Heerenveen blijf, omdat ik dan meer tot rust kom. Maar tegelijkertijd snapt hij dat ik thuis nodig ben en dat ik ook gewoon daar wil zijn.” Irene deelt met broer en ploeggenoot Simon een huis in Heerenveen. De bedoeling was om in aanloop naar de Spelen in Pyeongchang vaak in Friesland te blijven na trainingen, maar na de hersenbloeding is de planning omgegooid. Broer en zus rijden bijna altijd op en neer. “Ik voel me weleens schuldig als ik voor mijn sport een paar weken van huis ben. Dan denk ik: eigenlijk kan het niet dat ik al die tijd niet bij mijn moeder langsga en thuis niet kan helpen. Als ik dan mijn zus zie: zij steekt zoveel energie in het gezin. Cathérine woont en werkt in Amsterdam, is een dag minder gaan werken om er voor ons te zijn. Dat doet ze ook voor Simon en mij, zodat wij onze sport kunnen blijven beoefenen.” ‘We hebben het er met elkaar over gehad dat het misschien wel het beste is dat het straks voorbij is. Mijn hoofd zegt ook dat het zo is, maar mijn hart… ’ Haar wereld staat al meer dan een jaar op z’n kop. “Het lukt me desondanks alles los te laten als ik het ijs opstap. Ik ben er iets meer aan gewend geraakt. Ik weet dat ik geen appje van m’n moeder zal krijgen voor of na een wedstrijd, zoals vroeger altijd gebruikelijk was. Ik weet ook dat als ik een wedstrijd heb, ik niet thuis moet slapen. Het is beter dat ik m’n rust pak.” Alles draait de komende tijd om de Spelen: daar wil ze voor goud gaan op het nieuwe olympische onderdeel Mass Start. Wellicht kwalificeert ze zich ook voor de 5000 meter. “Ik werd in 2015 de eerste wereldkampioen Mass Start, het zou geweldig zijn om straks de eerste gouden olympische medaille op dit onderdeel te winnen. Ik wil ook heel graag een mooi resultaat neerzetten voor m’n familie. Dat ze zullen denken: het is niet voor niets geweest dat Irene op sommige momenten meer tijd in haar sport dan in mama heeft gestoken. Ik hoop dat ik wat terug kan doen door ze blij en trots te maken.” Als ze zich weet te kwalificeren, dan zal ze in Pyeongchang waarschijnlijk aangemoedigd worden door familie. “Ik hoorde mijn vader laatst tegen mama zeggen: ‘We hadden zulke mooie dromen, zouden samen Irene aanmoedigen op de Spelen.’ Hij wist niet dat ik dat hoorde. De gedachte dat mama er niet bij kan zijn, zal ook zeker door mijn hoofd schieten als ik daar ben.” Pyeongchang zal sowieso niet het eindstation zijn. “Ik vind schaatsen nog veel te leuk. Maar na dit seizoen wil ik eerst weer eens op vakantie. Door wat er met mama is gebeurd, schoot de vakantie erbij in. Volgend jaar heb ik een drieweekse rondreis door Amerika gepland met vriendinnen.” En Irene heeft sinds kort een relatie met een jongen uit de buurt. “Door m’n hoofd schiet soms: wat jammer dat mama hem nooit zal ontmoeten. En als ik later kinderen krijg, zullen ze nooit weten hoe leuk hun oma was. Ze moeten het doen met mijn verhalen.” De toekomst. Irene weegt haar woorden. “Mama heeft volgens de artsen nog maximaal vijf jaar te leven. Doordat ze niet meer beweegt, houden haar organen er op den duur mee op. Hoe nu verder? We weten dat m’n moeder zo echt niet wil leven. Maar mama heeft ook gewoon haar ogen open… Ik kan nu nog elke dag naar haar toe om m’n verhaal te vertellen. Ik kan haar een knuffel geven, voel toch haar warmte. Ze is er wel, maar ook weer niet. We hebben het er met elkaar over gehad dat het misschien wel het beste is dat het straks voorbij is. Mijn hoofd zegt ook dat het zo is, maar mijn hart… Want dan is ze er echt niet meer.”

Memphis Depay verkeert in topvorm. De bijna 25-jarige voetballer is niet meer weg te denken uit de spits van het Nederlands elftal en blinkt wekelijks uit bij Olympique Lyon. Dat dankt hij ook aan het geloof. We gingen bij Memphis op bezoek in Frankrijk, fotografeerden hem in een 19e-eeuwse kerk en legden hem elf uitspraken voor. ‘Later als ik groot ben, kijkt u ook naar mij op televisie als ik voetbal.’ - Een jonge Memphis tegen zijn opa van moederskant, Kees Schensema - “Dat ik profvoetballer wilde worden, wist ik altijd al. Dat riep ik ook. ‘Ga er maar voor,’ zei m’n opa, hij geloofde in me. Hij kwam altijd kijken bij m’n wedstrijden en bracht me vaak naar m’n trainingen in de jeugd bij Sparta. Inmiddels is m’n opa overleden, maar ik weet zeker dat hij in de hemel is. M’n oma leeft nog, ik zie en spreek haar vaak. Een tijdje geleden was ze nog met m’n moeder in Lyon. Ze is nog fit en enorm fanatiek. M’n opa en oma zijn heel belangrijk voor me geweest. Ik heb nog een jaar bij ze gewoond in Moordrecht, toen m’n moeder een break nodig had van de ellende die haar was overkomen. We hebben geen makkelijke tijd gehad nadat m’n vader ons verliet op m’n vierde. Ooit ga ik naar buiten brengen wat er precies is gebeurd, zodat mensen me beter begrijpen. Hopelijk kan ik daarmee kinderen inspireren die opgroeien met heftige dingen zoals geweld en mishandeling. Dat heb ik ook meegemaakt. En dan doel ik niet op m’n eigen vader, maar de tweede man van m’n moeder, m’n toenmalige stiefvader. Tja, m’n moeder was niet bepaald gelukkig in haar keuzes toen ze jong was. M’n opa was al die tijd onze rots in de branding. M’n moeder en ik konden altijd op hem leunen. Ik viste met m’n opa en we speelden spelletjes. Maar hij was ook streng. Ik weet nog dat ik een keer een grote mond opzette tegen m’n moeder en hij me een harde schop gaf. Voetbal was m’n uitlaatklep in die tijd. Daarin kon ik m’n emoties kwijt. Het voelde als een ontsnapping uit m’n leven. Als het op school of thuis niet goed ging, was er altijd nog voetbal. Ik dacht nooit: wat als ik geen profvoetballer word? Er was geen andere optie. ‘Waar wil je later voetballen?’ werd me gevraagd. Bij het Nederlands elftal, riep ik dan. Patrick Kluivert was m’n grote voorbeeld. Op straat noemden ze me ook altijd Kluivert. Ik had hetzelfde kapsel. Ik was altijd buiten en voetbalde met oudere jongens. In Moordrecht kwamen alle culturen samen, toch werd ik gepest om m’n huidskleur. ‘Hé zwarte,’ of ‘aap’ werd er geroepen. Tegen oudere jongens kon ik niet zoveel. Ik vond het triest, maar dealde ermee. Door van me af te bijten en ja, door soms ook te vechten. Veel jongens op straat waren baasjes, hadden temperament, net als ik. En dat liep weleens uit de hand. Maar ik ben nooit opgepakt door de politie. Haha, ik was te snel.” ‘Een tweede Memphis vind je nooit.’ - Voormalig PSV-trainer Phillip Cocu in een persconferentie voor de laatste thuiswedstrijd van Memphis bij PSV op 8 mei 2015 - “Phillip Cocu heeft veel voor me betekend. Hij liet me vrij. In het veld, maar ook daarbuiten. Cocu wist dat ik belangrijk was voor het team, maar ook hoe hij me moest triggeren. Als ik vrijheid en verantwoordelijkheden krijg van een trainer, wil ik voor hem strijden. Ik voelde bij Phillip dat het vanuit z’n hart kwam. Hij beschermde me altijd, vooral in de media. Ik weet nog dat ik een keer vijf wedstrijden achter elkaar niet had gescoord. Hij nam het voor me op, zei iets van: ‘Dit is mijn speler en ik geloof in hem.’” Hoe belangrijk is hij geweest voor je doorbraak? “Toen Fred Rutten werd ontslagen en Cocu interim-coach werd, nam hij me vast op in de selectie. Ik bewees mezelf al in de trainingen, Cocu hielp me door me invalbeurten te geven. Dat betekende veel voor me en hij zag dat ook aan me. Dat jaar scoorde ik ook al geregeld. Het jaar erna werd Dick Advocaat coach en scoorde ik minder. Bij Advocaat moest ik wachten op m’n kans, ik wist dat hij zo met jonge voetballers omging. Hij gaf me wel speelminuten, maar onder Cocu voelde het anders. Hij kon me raken, ik voelde me gewaardeerd, heb nog steeds af en toe contact met hem.” ‘God was er altijd al voor mij. Ik was er alleen niet voor hem. Iemand heeft mij anderhalf jaar geleden naar hem gebracht. Daardoor ben ik veranderd in positieve zin.’ - Memphis op 29 april 2018 in de Volkskrant - “Ik ben opgegroeid met de christelijke kerk. Vroeger ging ik er iedere zondag met m’n moeder naartoe, met een voetbal onder m’n arm. Ik herinner me vooral de kinderdienst. We mochten knutselen of kregen snoepjes. Thuis las m’n moeder me voor het slapen voor uit de Bijbel. Ik werd vrij snel volwassen door alles wat er is gebeurd in m’n leven, daardoor raakte ik ook in de knoop met mezelf en verloor God uit het oog. Ik bad niet consequent, las maar af en toe de Bijbel. Naarmate ik ouder werd, besefte ik dat God er wel altijd voor mij was geweest op momenten dat ik in de problemen zat, maar andersom niet. Zo’n twee jaar geleden, toen ik bij Manchester United speelde, heb ik Thomas Kemp leren kennen. Hij werkt met atleten over de hele wereld, onder wie voetballers en American footballers uit de NFL. Hij heeft een sterke band met God, hoort en ziet dingen. Dankzij hem heb ik het geloof weer opgepakt. Ik ben geen strenge christen, hoef niet iedere zondag naar de kerk. Voor mij is het spirituele aspect belangrijker. Het gaat mij erom dat ik God leer kennen. Dat kan ook thuis. Door het geloof heb ik mezelf weer leren kennen. Dat zie je ook terug op het veld. Vroeger trainde ik altijd extra, op het veld mocht niemand beter zijn dan ik. Ik was zo competitief. Misschien kregen mensen daardoor wel een negatief beeld van mij. Dat heb ik nu niet meer. Ik wil nog steeds winnen, maar ik speel nu met een glimlach, voor God. Ik ben met niemand in competitie, dat werkt.” Ben je daardoor ook een leuker mens geworden? “Er is een periode geweest dat ik koud en kil was. M’n goede vrienden wisten wel hoe ik in elkaar zat, hoeveel liefde ik in me had. Het verschil is dat ik het nu ook meer aan de buitenwereld laat zien. Ik wil meer liefde geven aan de wereld. Mensen zijn door alle drukte te veel met zichzelf bezig. Ik voel me nu prettiger en minder snel aangevallen dan vroeger. Love your neighbor as yourself, zegt de Bijbel. Ik hou van mezelf en dat wil ik naar andere mensen uitstralen en uitspreken. Via social media kan ik alleen al miljoenen mensen aanspreken.” De Memphis die naar Ghana ging om dove en blinden kinderen te helpen, is dat de Memphis die je wilt uitstralen? “Ook, ja. Thomas attendeerde me erop. ‘Je moet wat doen met blinden en doven. Dat wil God.’ Later, door de manier waarop ik m’n goals begon te vieren, viel ineens het kwartje. Als ik scoor, stop ik m’n vingers in m’n oren. Daarmee laat ik zien dat ik doof en blind ben voor de wereld. In positieve zin. Zo kan ik me focussen op de goede dingen, op God. Ineens voelde ik toen: ik wil dove en blinde kinderen helpen. Dat doe ik nu met m’n Memphis Foundation. Ik ben in Ghana, het land van m’n vader, begonnen. Dove en blinde kinderen worden daar weggestopt, terwijl zij ook talenten hebben. Het heeft me doen inzien dat wij echt niet mogen klagen, al is het alleen maar omdat wij in een land worden geboren waar meer mogelijkheden zijn. Ik wil hen ook mogelijkheden geven, op het gebied van muziek, opleiding en sport. Uiteindelijk willen we in veel meer landen actief zijn. Hoe gaaf zou het zijn als de kinderen die we helpen uiteindelijk ook op de Paralympische Spelen terechtkomen?” Heeft je eigen liefdesleven ook met je persoonlijke groei te maken? Je was vorig jaar verloofd met Lori Harvey, maar je vertelt er nooit over... “Nee, ik wil ook niet over Lori praten. Mensen kennen die situatie niet en daar wijd ik ook niet over uit. Ik ben geworden wie ik ben door God. Zowel in als naast het veld.” ‘Hij staat open voor me. Ik heb wel een klik met hem.’ - Louis van Gaal, Omroep Brabant 1 juni 2014 - “Ik denk dat Van Gaal wel een zwak voor me had in die periode rond het WK. Later bij Manchester United botsten we geregeld. En als het botst met Van Gaal zitten er niet twee kanten aan een verhaal. Er is alleen zijn kant. Ik heb goede en minder goede herinneringen aan hem.” 'Als het botst met Van Gaal zitten er niet twee kanten aan een verhaal. Er is alleen zijn kant. Ik heb goede en mindere goede herinneringen aan hem' Die minder goede herinneringen begonnen in Manchester? “Op het WK in 2014 speelde ik vrij en onbevangen. Ik had niks te verliezen. Maar daarna bij Manchester United wilde ik ook eigen keuzes maken in plaats van altijd te moeten luisteren en met opdrachten te moeten spelen. Natuurlijk wilde ik onbevangen spelen, zoals bij PSV onder Cocu, maar dat lukte niet. Ik denk dat Van Gaal met het hele team niet blij was, en natuurlijk verwachtte hij ook meer van mij. Uiteindelijk was hij maar een jaar m’n trainer bij Manchester, het is moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen. Ik neem in elk geval de schuld op me, heb niet goed gepresteerd. Ik wilde me te graag bewijzen, laten zien hoe goed ik was. Het ging om mij als persoon en ik gaf God geen glorie, speelde niet uit dankbaarheid. Bij PSV was ik ook nog niet heel erg met God bezig, maar dat was anders. Ik was PSV zelf ontgroeid. Het is niet dat er dingen zijn gebeurd die disrespectvol waren. Maar de klik die Van Gaal en ik daarvoor hadden, ebde in dat jaar weg.” Je zat altijd bij de selectie, behalve bij de FA Cup-finale. Vond je dat niet disrespectvol? Juist op Wembley mocht je niet op de bank zitten... “Dat heb ik wel als een vernedering opgevat. Maar die keuze was voor hem de goede, want de finale wonnen we.” Hoe kijk je terug op die periode in Manchester? “Ik was er niet gelukkig, vooral niet met mezelf. Ik probeerde te zijn hoe anderen me graag willen zien, daardoor was ik mezelf kwijt. Daar heb ik van geleerd en daarom kijk ik er op persoonlijk vlak toch met een positief gevoel op terug. Maar op voetbalgebied weet iedereen dat ik veel beter kon. Ik ben nu een heel andere speler dan toen.” ‘Hij zei dat hij zijn achternaam niet op zijn shirt wilde. Ik voelde me verschrikkelijk toen ik dat hoorde. Ik zou graag weer met hem in contact komen, ik mis hem enorm.’ - Vader Dennis Depay op 4 februari 2016 in The Sun - “Ik vond het vroeger niet fijn als mensen riepen: ‘Hé, Depay!’ De belangrijkste Depay in m’n leven was er niet. Ik voelde me beledigd als ik zo genoemd werd. Daarom koos ik voor Memphis op m’n shirt. Waarom m’n vader bij ons was weggelopen, weet ik niet, ik was daar lang gefrustreerd over. Waarom kunnen we er niet samen uitkomen, dacht ik, is vluchten de enige optie? Uiteindelijk, doordat ik rust vond in God, besloot ik m’n vader te vergeven. Ik dacht: stel dat een van ons komt te overlijden en we hebben het nooit goed gemaakt, dan krijg ik spijt. Zo’n anderhalf jaar geleden heb ik hem opgebeld. Ik wachtte hem op bij z’n werk, een stroopwafelfabriek in Moordrecht. Ik zei dat ik het hem vergaf. Hij was blij en we hebben op straat voor elkaar gebeden. Ik begrijp nog altijd niet waarom hij is weggelopen, maar dan kun je nog steeds mensen vergeven. Iedereen maakt fouten.” Hoe is jullie contact nu? “Ik spreek hem eens in de zoveel tijd. Een maand geleden belde ik hem nog vlak voor een wedstrijd. Ik keek op m’n hotelkamer naar een kerkdienst op YouTube van T.D. Jakes, een Amerikaans-Nigeriaanse pastoor. Z’n diensten zijn heel spiritueel. Ik zag een man in de kerk zitten die enorm begon te huilen. Ik herkende m’n halfbroer daarin, de andere zoon van m’n vader. Toen ik twee was, hebben we hem opgehaald uit Ghana, samen met m’n halfzus. Hij was toen tien. Ik begon te bidden voor hem en ineens brak ik, ik kon niet meer stoppen met huilen. Daarna belde ik m’n vader om te vragen hoe het met m’n broer ging. Hij zit nu al een tijd in de gevangenis. Jaren geleden, toen ik nog bij PSV speelde, zat hij in de zwaarbewaakte gevangenis in Vught. Dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. Helaas kan ik hem niet helpen op dit moment, ook financieel niet. M’n broer moet spiritueel geholpen worden, hij moet eerst z’n rust vinden. M’n vader zei dat het goed met hem ging. Ik wil hem in 2019 opzoeken. Ik heb deze gevoelens nog nooit zo uitgesproken, omdat ik niet wil dat hij zich hierdoor schuldig gaat voelen. Dat hij het gevoel heeft dat hij z’n broertje in de steek heeft gelaten. Met m’n halfzus heb ik op dit moment geen contact. Ook dat komt wel. Met haar gaat het goed, ze is getrouwd en heeft een gezin. Ze is gelukkig, dat is het belangrijkste.” Kan je je voorstellen dat je vader later een rol als opa vervult? “Nee, m’n pa is niet van de verantwoordelijkheden. Dat accepteer ik nu van hem. En als hij wel een opa wil zijn, dan moet het op een natuurlijke wijze gaan. Maar van mij hoeft het niet.” ‘Je moet spelers aan de hand nemen. Ze moeten soms wat liefde krijgen. Dat is onze rol. Maar we moeten ze ook kunnen vertellen wanneer iets niet goed is.’ - Olympique Lyon-trainer Bruno Génésio over Memphis tijdens een persconferentie, 2 november 2018 - “M’n huidige trainer begint me na twee jaar goed te kennen en weet nu ook hoe hij me moet bespelen. Hij ziet dat ik het team meeneem naar een hoger niveau.” Soms is er kritiek over je wisselvalligheid. In het Nederlands elftal blink je uit, maar bij Lyon vindt men je soms ook te onzichtbaar. Ben je het daarmee eens? “Het Nederlands elftal is een heel ander team. Zie je hoe de spelers daar naar mij zoeken? Ik ben iemand die het verschil kan maken en daar spelen we op in. Spelers als Frenkie de Jong en Georginio Wijnaldum zoeken me continu op. Bij Lyon loop ik soms wel vijftien keer heen en weer om de bal op te eisen. Bij bijna iedere goal ben ik betrokken. Dan zou je toch denken: hé, die Memphis moeten we zoeken. Maar dat gebeurt niet altijd. Daar heb ik het over met de trainer, hij ziet dat ook. Toch zijn er nog momenten dat ze me minutenlang overslaan. Dat begrijp ik niet. In het verleden speelde ik soms onder de maat. Maar dat is nu niet het geval. Ik ga niet meer door de ondergrens.” De trainer is de laatste tijd wel lovend over je. Ook de statistieken bewijzen je waarde voor de ploeg. Samen met Kylian Mbappé ben je de meest waardevolle speler van de Franse Ligue 1. En in november kwam er een lijst voorbij dat je in Europa na Luis Suárez, Lionel Messi en Cristiano Ronaldo het hoogste rendement in het kalenderjaar 2018 had. “Mooi om te zien, maar met statistieken hou ik me eigenlijk niet bezig. Als ik dat wel doe, weet ik dat ik niet goed een wedstrijd inga. Ik hou van het spelletje. Van mooi voetbal. Van tikken. Dat wil ik laten zien. Dan komen de resultaten vanzelf. Maar die bewering dat ik niet consistent zou zijn bij m’n club, kunnen jullie dus weggooien.” ‘Ja, het is een hoed. Wat doet een man met een hoed? Ik zet ’m op. Het is gewoon een hoed. Ik vind dat mooi... Wat de buitenwereld daarvan vindt, raakt me niet echt.’ - Memphis op 10 november 2015 tegen de NOS - “Opmerkingen over m’n uiterlijk of stijl hebben me nooit geraakt. Maar het raakte me wel dat ik op de voorpagina van de krant stond als schuldige van het falen van het Nederlands elftal. Omdat ik met andere dingen bezig was, zoals met een hoed, hadden we het EK van 2016 niet gehaald? Dat is bullshit, op het veld werkten we keihard. Toch was ik de boosdoener. Nog geen twee jaar daarvoor prezen de media me de hemel in tijdens het WK in Brazilië. Ik had het daar ook goed gedaan, maar het hele team deed het goed. Nu had datzelfde team gefaald. Als media schrijven dat ik slecht speel, kan ik daar prima tegen. Kritiek is nooit leuk om te horen, maar ik eis ook veel van mezelf. Maar het is heel makkelijk om je te focussen op iemand die zich op een andere manier kleedt. Vergeet niet dat we ook grote spelers hadden als Wesley Sneijder, Arjen Robben en Robin van Persie. Het hele team draaide niet.” Was je geschokt door het ontslag van Guus Hiddink? “Ik vond het fijn om met Hiddink te werken en vind het jammer dat hij niet langer de tijd heeft gekregen. Ik wist dat Hiddink in me geloofde. Hij was veeleisend, maar dat vond ik fijn. Hij gaf me de vrijheid in het veld. Ik speel op m’n gevoel. Ik kan ineens in het midden van het veld lopen, daar de bal krijgen en wegdraaien. Als je dan tegen me zegt: ‘Je moet aan de zijlijn blijven,’ werkt dat niet voor mij. Hiddink snapte dat. Hij legde de verantwoordelijkheid bij de spelers. Het pakte alleen niet meteen goed uit. Ik denk dat als hij langer de kans had gekregen, hij het om had kunnen draaien.” ‘Ik zie Memphis als mijn broertje en heb het beste met hem voor. Zolang ik kan, zal ik hem altijd blijven ondersteunen.’ - Eljero Elia op 8 april 2015 in Voetbal International - “Eljero heeft ook een belangrijke rol gespeeld in m’n leven en me liefde gegeven toen ik jong was. Na het EK onder 17 dat we wonnen, nam hij contact met me op. Hij was weg van m’n spel. Eljero haalde me daarna een keer op in de stad, terwijl hij allang in het Nederlands elftal speelde. Ik was denk ik 18, hij 25. Toen zijn we vrienden geworden. We hebben dezelfde interesses: mode, voetbal, muziek. En we zijn allebei op 13 februari jarig. Eljero heeft een groot hart. Hij zal me altijd steunen en dat waardeer ik enorm. Veel voetballers willen misschien wel hetzelfde doen, maar maken het gebaar niet om iemand te helpen. Eljero deed dat wel. Het kan veel met een jonge speler doen, als een oudere speler hem bevestiging geeft dat hij goed bezig is. Ik krijg ook weleens berichtjes van jonge voetballers die tegen me opkijken. Daar reageer ik altijd op. ‘Ik hou je in de gaten, vriend,’ stuur ik dan.” ‘Hij is echt heel goed en beschikt over veel vuur en overtuigingskracht. Dat is wat een rapper maakt of breekt. Het hoeft niet perfect te zijn, als het maar aankomt. Hij zou absoluut liveshows kunnen geven. Hij is geboren voor het podium.’ - Rapper Winne, 5 oktober 2018 in het Algemeen Dagblad - “Bij concerten zie je mensen die elkaar niet kennen met elkaar meezingen. Bij het Nederlands elftal zingen we het Wilhelmus mee. Muziek is de meest krachtige uiting die mensen bij elkaar brengt. Dat neem ik heel serieus. De liefde voor muziek zit in m’n familie. M’n opa Kees speelde piano en gaf ook gitaarles. M’n neefje en oom kunnen ook heel goed gitaarspelen. Als we met kerst met de familie bij elkaar kwamen, deden we hele optredens. De ene op de gitaar, de ander op de piano en ik rapte erbij. Toen nog bestaande teksten, bijvoorbeeld van Lange Frans. En als m’n moeder me naar Sparta bracht, liet ze me altijd mijn muziek draaien. Ik was de hele weg aan het zingen en rappen. Vorig jaar had ik een idee en nam ik contact op met Winne. Ik rapte ook altijd op z’n teksten. We spraken af en hadden een klik. Hij begreep wat ik wilde maken, dat is samengekomen met m’n stichting in Ghana en het nummer dat we samen uitbrachten. Muziek en voetbal gaan bij mij hand in hand. Ik ben niet 24 uur per dag bezig met voetbal. Als ik tussendoor muziek maak, wil het niet zeggen dat ik me niet honderd procent focus op voetbal. Muziek is juist een reden dat ik goed speel. Ik schrijf dagelijks teksten, thuis en soms in de studio. Voor mij is het een soort therapie, iets dat m’n hoofd leeg maakt. Ik ben er goed in, waarom zou ik dat dan niet naar buiten brengen? Ik kan en wil er mensen mee inspireren. Ik heb al visioenen gehad dat ik ooit in een uitverkocht Philips stadion ga optreden. Het gaat dus gebeuren, misschien al wel tijdens m’n voetbalcarrière.” 'Toen ik nog bij PSV speelde, zat m'n halfbroer in de zwaarbewaakte gevangenis in Vught. Dat is de laatste keer dat ik hem heb gezien' ‘Misschien een generatiekloofje, maar dit is toch gewoon verschrikkelijk.’ - Ex-international Rafael van der Vaart op 25 november 2018 in Studio Voetbal bij de NOS - “Rafael reageerde op m’n Instagram video waarin ik in een rap vierde dat ik vijf miljoen volgers had en een sigaar opstak. Hij mag dat verschrikkelijk vinden.” Hoe bewust ben jij je van je imago? Je weet dat je reacties ontlokt als je als profvoetballer een video opneemt met een sigaar in je hand. “Als je op Google zoekt naar foto’s van vroeger, zie je dat spelers zelfs in de dug-out rookten. Ik ben helemaal geen roker, maar stak een sigaar op om iets te vieren. Dat zie je spelers ook doen bij een huldiging als ze kampioen zijn geworden. Het was leuk bedoeld. Maar ook als een excuus om m’n talent te laten zien: ik wil laten zien dat ik ook goed ben in het maken van muziek. De video is 3,5 miljoen keer bekeken en onder de reacties staan berichten van Marcelo van Real Madrid, Patrice Evra en Neymar liketen het. Dat zegt genoeg, toch? Ik ben een jongen die andere dingen leuk vindt dan Van der Vaart. Het is inderdaad een generatiekloof. Ik zou zeggen: kijk er niet naar, erger je niet. Maar ga niet zeggen dat ik geen voorbeeld ben als ik zo’n video online zet. Dit is hoe ik leef, misschien komt het een tikje nonchalant over, maar dat ben ik niet. Ik weet dat ik voor de buitenwereld soms apart kan zijn en dat mensen me daarom niet begrijpen. Ik ben ook wel een apart figuur. Dat is niet bewust, ik ben mezelf. Dat ik misschien niet voldoe aan het ideale plaatje, is iemand anders zijn probleem.” Waar staat die tatoeage van de leeuw op je rug voor? “Ik zie mezelf als een leeuw. Als Oranjeleeuw, maar ook als king of the jungle. De leeuw is een prachtig beest, ik ben dat ook. Ook ik heb moeten overleven. Het was lang niet vanzelfsprekend dat ik sta waar ik nu sta. Ik heb veel mensen zien afdwalen, het verkeerde pad zien kiezen. Bovendien was The Lion King m’n lievelingsfilm. Ik liep vroeger kruipend en brullend over de vloer, deed net alsof ik een leeuw was. Ik heb ook een tatoeage van Simba op m’n pols. In de zomer komt er een nieuwe animatiefilm uit van The Lion King. Krijg ik nu al de kriebels van.” ‘Memphis heeft vrijheid nodig om het beste uit zichzelf te halen. En dat kan hij in dit elftal. Daar heeft dit elftal ook behoefte aan.’ - Ronald Koeman tijdens een persconferentie van het  Nederlands elftal in oktober 2018 - “Ronald Koeman heeft me in de spits gezet, daar ben ik blij mee. Hij vertelde wat hij van me verwachtte op die positie. Dat heb ik op mijn manier ingevuld. Hij heeft me vrijgelaten en dat pakt goed uit. Ik speel nu op m’n ultieme positie, een vrije rol achter de spits of in de spits. Dat is voor andere clubs misschien ook een eyeopener. Ik ben niet een echte linksbuiten. M’n trainer bij Lyon ziet dat gelukkig nu ook, bij Lyon speel ik ook niet meer als linksbuiten. De manier waarop Koeman werkt, vind ik fantastisch. Hij weet me altijd te raken. Hij geeft me een gevoel waardoor ik denk: ik wil voor jou door het vuur, voor jou vechten. En als je dat weet te creëren bij spelers, kan dat heel goed uitpakken.” Symboliseer jij de wederopstanding van het Nederlands elftal, samen met Virgil van Dijk? “Ik heb altijd al een speler willen zijn waar een team op kan bouwen, ook als het wat minder gaat. Ik hoop dat dat eruit blijft komen. Daarnaast is Virgil een beest achterin. Hij draagt het team. Maar ook jongens als Frenkie de Jong doen dat. Hij creëert rust in het team, lokt spelers met de bal. Dat is bepalend voor de opbouw. Hij voedt me voorin, ik voel dat hij me zoekt.” ‘De manier waarop Koeman werkt, vind ik fantastisch. Hij weet me altijd te raken. Hij geeft me een gevoel van: ik wil voor jou door het vuur’ Hoe anders is jouw rol nu vergeleken met de periode voor Ronald Koeman? “Koeman zei: ‘Memphis is een van de eerste spelers die ik in de opstelling zet.’ Dat zegt alles over m’n rol in het veld. Maar de groep verlangt nu van iedereen een andere rol. Voorheen had je de oudere spelers en de jongeren. Er was maar een kleine tussengeneratie. De jonge spelers voelden niet de vrijheid om inspraak te hebben. Robben en Sneijder hadden het voor het zeggen. Logisch, want zij hadden enorm veel ervaring en een prachtige carrière. Maar zij hebben de weg nu vrijgemaakt voor ons. Geweldig.” Wat wil jij nog bereiken op voetbalgebied? “Ik wil prijzen winnen. Ik geloof echt dat we met het Nederlands elftal wat moois kunnen neerzetten. Iets dat de hele wereld niet ziet aankomen, als we daarin zelf maar geloven. Maar we moeten bescheiden blijven. We zijn net de goede weg ingeslagen en nog aan het bouwen. Daarnaast wil ik deze zomer weer een transfer naar een topclub maken. Lyon is een grote club, maar behoort niet tot de vijf beste van Europa. Ik wil naar een club als Real Madrid, Barcelona, Chelsea, Manchester City, Paris Saint-Germain of Bayern München... Ik wil naar een stad die bij me past en een club die bij me past, naar een ploeg die echt wil voetballen. Altijd praat ik over Real Madrid, een koninklijke club. Witte shirts met goud, gruwelijk. Maar ik focus me op het nu bij Lyon en dan zien we wel waar ik terechtkom.” Helden Magazine 45 Het verhaal van Memphis Depay komt voort uit Helden Magazine 45 waar hij de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, Jac Orie is een garantie voor succes, schaatsster Antoinette de Jong over haar jeugd waarin ze werd gepest om haar rode haren, de grondlegger van het shorttracksucces Jeroen Otter, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Hij won in 2022 al de US Open en werd de jongste nummer één van de wereld. Maar nadat Carlos Alcaraz (20) op Wimbledon in de finale – en in dé sportwedstrijd van het jaar – Novak Djokovic versloeg, weet iedereen het zeker: de toekomst van het mannentennis is in goede handen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien.’ Hij poseerde begin 2023 in alleen een onderbroek voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later was Louis Vuitton er als de kippen bij om hem binnen te hengelen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Nike had de golden boy van het tennis al in 2020 aan zich gekoppeld – zeventien was hij destijds – en bedacht voor hem dit jaar de slogan ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Rolex en BMW zijn nog twee merken die maar wat graag geassocieerd wilden worden met hem. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Hij veroverde eerst de kinderen, toen de vrouwen en daarna de rest van de tennisvolgers. Inmiddels weten ook mensen die het tennis amper volgen van zijn bestaan. Na Boris Becker, Steffi Graf, Andre Agassi, Venus en Serena Williams en Rafael Nadal is er weer iemand met zoveel uitstraling, dat zijn imago de sport nog voor zijn 21ste ver overstijgt. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Draagt hij zoals afgelopen zomer op Wimbledon een wit vissershoedje van Nike, dan is dat meteen nieuws en weet het sportmerk dat de zogenoemde bucket hats over de toonbank zullen vliegen. Een harde opslag opgevolgd door een harde forehand. Novak Djokovic slaat de bal in het net, waarna Alcaraz zich languit op zijn rug op het gras van het centercourt van Wimbledon laat vallen. Na bijna vijf uur tennis is op zondag 16 juli het onvoorstelbare gebeurd. Djokovic was de grote favoriet, had Wimbledon immers al zeven keer gewonnen en was sinds 2017 niet verslagen op het ‘heilige gras’. Alcaraz had voordat hij naar Wimbledon ging slechts elf potjes gespeeld op gras, al zat daar wel de titel op Queen’s tussen. Djokovic had een paar weken eerder zijn 23ste grandslamtitel in het enkelspel gewonnen op Roland Garros, mede door in de halve finale af te rekenen met Alcaraz, die verkrampte onder de druk en de hype die rond hem was ontstaan. Djokovic won de eerste set in minder dan een half uur met 6-1, maar daarna beet Alcaraz zich vast in zijn zestien jaar oudere tegenstander. De Spanjaard die ter motivatie en inspiratie vaak Rocky-films kijkt, vocht zich als een Rocky Balboa – het boksende personage van Sylvester Stallone – terug in de wedstrijd. Hij won de tiebreak van de tweede set, terwijl Djokovic veertien tiebreaks op rij had gewonnen tijdens grandslamtoernooien, en pakte vervolgens de derde set met 6-1. Daarna wisselde het momentum, Djokovic won de vierde set met 6-3 en de succesvolste tennisser ooit leek, zoals zo vaak als het spannend werd, door te drukken. Alcaraz liet zien ook mentaal al heel snel volwassen te zijn, hij brak zijn tegenstander meteen. Djokovic maakte die break in de volgende game ongedaan, waarna de jonge Spanjaard opnieuw door de service van zijn tegenstander brak. Snelheid en kracht afgewisseld met finesse, een staaltje ongekend verdedigen, onnavolgbare returns met de forehand en dubbelhandige backhand, dropshots; het hele arsenaal van Alcaraz kwam voorbij. Na een weergaloos punt toonde hij letterlijk zijn spierballen aan het publiek, dat op de banken stond. Nadat Djokovic zijn opponent had teruggedrongen achter de baseline, maar Alcaraz met kunst- en vliegwerk de bal steeds terugkreeg om uiteindelijk met een dubbelhandige backhand gepasseerd te worden aan het net, sloeg Nole uit pure frustratie zijn racket kapot tegen de netpaal. Hij was geklopt met zijn eigen wapens. Bij 5-4 liet hij op eigen service nog eens zien waarom iedereen hem al een tijd bestempelt als de nieuwe tennissensatie. Hij maakte eerst een punt met zijn handelsmerk: het dropshot. Daarna toonde hij het publiek, onder wie zangeres Ariana Grande, acteurs Brad Pitt, Hugh Jackman, Daniel Craig en Emma Watson, de Spaanse koning Felipe en de Britse royals William en Kate, een schitterende topspinlob, gevolgd door keiharde opslagen en een forehandwinner op matchpoint. Op matchpoint dacht hij terug aan de Wimbledon-finale van 2019. Federer stond in de vijfde set 8-7 en 40-15 voor tegen Djokovic, de 21ste grandslamtitel voor de op dat moment 38-jarige Federer leek in de knip. Maar Djokovic wist de twee matchpoints weg te werken, pakte de break en won uiteindelijk de tiebreak van de vijfde set bij 12-12. Federer won nooit meer een grandslamtoernooi. ‘Als je de vijfde set ingaat tegen Djokovic dan komen meteen een heleboel statistieken in je hoofd omhoog, zoals dat hij tien jaar lang geen wedstrijd had verloren op het centercourt van Wimbledon,’ aldus Alcaraz. ‘Op matchpoint dacht ik terug aan Federer in 2019 en zei tegen mezelf: alsjeblieft Carlos, laat wat Federer overkwam jou niet gebeuren. Er zijn zoveel wedstrijden en finales waarin Djokovic verslagen leek, maar die hij uiteindelijk toch won. Dat iemand als Federer zo verloor was wreed.’ Alcaraz: 'Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar hem kijken was als kijken naar een kunstwerk. Ik raakte betoverd door hem' Met een glimlach van oor tot oor stamelt hij na het beslissende punt: ‘Om Novak in zijn beste vorm te verslaan op dit toneel en geschiedenis te schrijven is geweldig. Het is goed voor de nieuwe generatie dat ze mij hem hebben zien verslaan, zodat ze nu kunnen denken dat zij dit ook kunnen.’ Djokovic is verbaasd dat Alcaraz zich veel sneller dan verwacht spelen op gras eigen heeft gemaakt: ‘Hij verraste mij, hij verraste iedereen.’ En tegen Alcaraz: ‘Ik dacht dat ik problemen met jou zou hebben op gravel en hardcourt, maar niet op gras.’ Het laatste woord is van de ene koning aan de andere. ‘Nu ik heb gewonnen, hoop ik dat u naar meer wedstrijden komt kijken,’ grapt Alcaraz tegen koning Felipe. Met de Wimbledon-titel op zak is iedereen het erover eens dat er eindelijk een wisseling van de wacht in het mannentennis gaande is. In 2022 won Alcaraz al zijn eerste grandslamtitel door de US Open te winnen en na het toernooi werd hij met zijn negentien jaar en vier maanden en zes dagen de jongste nummer één van de wereld bij de mannen. Maar in New York had hij het niet op hoeven nemen tegen Djokovic, die Amerika niet inkwam omdat hij zich weigerde te vaccineren tegen het coronavirus. Dat hij uitgerekend op Wimbledon wint van de Serviër neemt de laatste scepsis weg. Alcaraz is in Londen de eerste die de streak van ‘De Grote Vier’ doorbreekt. Sinds 2002 werden de grandslamtitels in het enkelspel bij de mannen verdeeld over Roger Federer, Rafael Nadal, Andy Murray en Djokovic. Het geeft maar weer aan dat een einde van een tijdperk aanstaande is. Federer is immers eind vorig jaar met pensioen gegaan, Nadal is vaker geblesseerd dan fit en de verwachting is dat 2024 zijn laatste jaar op de tour zal zijn, Murray heeft door verschillende operaties zijn oude niveau afgelopen jaren niet meer gehaald. Alleen Djokovic is still going strong, is nog superfit, maar ook al 36. Djokovic heeft de afgelopen jaren tal van spelers op zien komen van wie werd gedacht dat zij de macht over zouden nemen, maar telkens bleken ze de verwachtingen niet waar te kunnen maken. Ze moesten het doen met de kruimels die vooral Nadal en Djokovic de laatste jaren lieten liggen. Met Alcaraz is het een ander verhaal. ‘Een grote knuffel, geniet van het moment kampioen!’ post Nadal op social media nadat hij op tv zijn landgenoot Wimbledon ziet winnen. Djokovic onderkent tijdens de persconferentie na zijn nederlaag in de finale ook dat Alcaraz van een ander kaliber is. Hij noemt hem een complete speler, iemand die wat betreft mentale veerkracht en volwassenheid zijn leeftijd ver vooruit is. ‘De mensen hadden het de afgelopen twaalf maanden al over hem, zeiden dat zijn spel elementen bevat van Roger, Rafael en mij. Ik ben het daar mee eens. Hij verenigt het beste van drie werelden. Ik heb om eerlijk te zijn nog nooit tegen een speler als Alcaraz gespeeld.’ Brad Gilbert is oud-tennisser, tv-analist en was coach van onder anderen Andre Agassi en is dat nu van kersverse US Open-winnares Coco Gauff. In Vogue zei hij dat de generatie Federer/ Nadal/Murray/Djokovic eigenlijk drie generaties die daarna kwamen, heeft weggevaagd. Die kwamen er niet aan te pas doordat die vier een monopolie hadden wat betreft grandslamtitels. Over de nieuwe sensatie bij de mannen zei Gilbert: ‘Iedereen moedigt hem aan omdat het zo mooi is om naar hem te kijken. Hij is zo vasthoudend. Op welke ondergrond en waar hij ook speelt, past hij zich heel makkelijk aan.’ Wat heeft Alcaraz dan wat andere tennissers van nu niet hebben? Het is een combinatie van lef, aanpassingsvermogen, kracht, originaliteit, tactisch inzicht en een speelstijl die vernieuwend is. Hij gaat soms in een split of spagaat op de baseline om een bal te halen en staat daarna meteen weer klaar, hij lijkt de baan soms te gebruiken als een trampoline als je ziet hoe hoog en makkelijk hij springt, hij heeft een indrukwekkende opslag en een heel goede tweede service en hij heeft ijswater door de aderen stromen, anders zou hij op spannende momenten niet met dropshots komen. Gilbert: ‘Ik zou niet verbaasd zijn als hij over vijf jaar al zes of zeven grandslamtitels heeft gewonnen. Het zouden er zelfs tien kunnen zijn. Geluk speelt ook een grote factor. Hij moet blessurevrij blijven, want met zijn manier van spelen vraagt hij heel veel van zijn lichaam.’ • Alcaraz groeide op in El Palmar, een dorpje nabij Murcia. Tennis zat bij hem in het dna. Zijn opa, ook Carlos genaamd, tenniste al en transformeerde iets van veertig jaar geleden een kleiduivenschietbaan in een tennisclub. De vader van Alcaraz, ook Carlos genaamd, was een groot tennistalent, maar stopte door een gebrek aan financiële middelen en ging ook bij de tennisclub aan de slag als leraar en nam uiteindelijk de boel over. Hij drukte zijn vier zoons Alvaro, Carlos, Jaime en Sergio van jongs af aan een racket in de handen. Carlos, na zijn drie jaar oudere broer Alvaro, de een-na-oudste van het stel, begon op zijn vierde met tennis en liep elke dag rond op de club, omdat zijn moeder bij IKEA werkte. Volgens de overlevering begon hij te huilen als hij moest stoppen met tennis. Al snel werd duidelijk dat de kleine Carlos een groot talent was, maar het geld ontbrak om hem te kunnen ondersteunen. Alfonso Lopes Rueda bleek de reddende engel. Hij was niet alleen een vriend van de familie, maar ook directeur van de lokale yoghurt- en toetjesproducent Postres Reina. Het bedrijf ging Carlos vanaf zijn tiende sponsoren, waardoor hij naar jeugdtoernooien in Spanje en het buitenland kon en de beste coaches uit de regio kon betalen in ruil voor een logo van Postres Reina op z’n borst. Een jaar later stond sportmanagementbureau IMG al op de stoep en niet veel later had hij contracten met sportkledingmerk Lotto en racketmerk Babolat te pakken. De naam Alcaraz werd steeds vaker genoemd in het rijtje toekomstige toptennissers. Op zijn vijftiende ging hij in zee met Juan Carlos Ferrero, voormalig nummer één van de wereld en in 2003 winnaar van Roland Garros door in de finale Martin Verkerk te verslaan. Ferrero, die in 2012 stopte met tennis, had voordat hij zich in 2018 aan ‘Project Alcaraz’ verbond met Alexander Zverev gewerkt. ‘Ik had al veel over hem gehoord,’ vertelde Ferrero tegen Vogue, ‘vooral dat hij op de baan veel dingen deed die kinderen normaal gesproken niet doen, zoals het slaan van dropshots en lobs. Ook kwam hij vaak naar het net, terwijl veel van zijn leeftijdgenoten op de baseline blijven. Hij vocht bovendien voor elk punt en was heel dynamisch.’ Alcaraz: ‘Ik was als kind al erg talentvol, maar heb ook altijd heel hard gewerkt. Met alleen talent kom je nergens. Juan Carlos is heel belangrijk voor mijn ontwikkeling geweest, op professioneel en persoonlijk vlak. Als we samen zijn, hebben we het niet alleen over tennis, maar over alle andere dingen in het leven. Hij is eigenlijk een coach en vriend ineen.’ Er was veel werk aan de winkel, want de diamant moest flink gepolijst worden. ‘Vandaag de dag zijn alle spelers net beesten,’ aldus Ferrero, die als speler juist eerder iel was en de bijnaam El Mosquito had. ‘De meeste spelers spelen om te vernietigen, niet om te bouwen. Carlos kan ook heel hard slaan, maar is tegelijkertijd iemand die ook een punt op kan bouwen, is van nature heel creatief. Veel spelers vinden het bovendien lastig om de belangrijke punten te spelen. Carlos vindt dat juist het leukst en dat maakt hem speciaal. Dat is ook een heel goed teken met het oog op de toekomst.’ Niet alleen op de baan werd er hard gewerkt, ook op mentaal vlak werd hulp ingeschakeld. Psychologe Isabel Balaguer ging met hem aan de slag. Alcaraz: ‘Ik had moeite mijn emoties onder controle te houden. Op mijn vijftiende, zestiende gooide ik vaak met mijn racket en brak er af en toe een.’ Het was zo erg dat hij geregeld in huilen uitbarstte op de baan en na een nederlaag weigerde de baan te verlaten. ‘Ik was destijds een heel ander persoon,’ vertelde Alcaraz in The New York Times. ‘Ik genoot er veel minder van dan nu. Was altijd kwaad, zeurde veel. Dankzij Isabel is het veel beter geworden. Ik werd rustiger en daardoor begon ik veel meer van tennis te genieten. Gedurende een jaar wordt er heel veel van me gevraagd en is het essentieel om rustig te blijven. Daarnaast is het voor mij belangrijk om de baan op te stappen met een lach.’ • Hij timmert flink aan de weg. Niet alleen als tennisser, maar ook als ‘merk’. Hij volgt al een tijd Engelse les in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Nadal was op zijn twintigste schuchter en wist niet hoe snel hij over moest schakelen op Spaans als mensen lachten als hij ‘happy’ uitsprak als ‘geppy’. Veel andere Spaanse tennissers bleken ook niet bepaald een talenknobbel te hebben. Alcaraz, die als tiener al zijn eigen liefdadigheidsstichting oprichtte waarmee hij mensen met het downsyndroom helpt, kan zich prima redden, glimlacht als hij spreekt en maakt grappen. Er wordt anders naar hem gekeken, maar zelf is hij niet veranderd door de successen. Hij heeft nog dezelfde vrienden – die hem Carlitos of Charlie noemen – als in zijn jeugd, hangt met hen rond in het park, kletst over voetbal – Alcaraz is supporter van Real Madrid – of speelt een potje schaak met hen. ‘Schaken vind ik geweldig. Ik vind het mooi om me erg te moeten concenteren, me te wapenen tegen de strategie van mijn tegenstander en vooruit te denken. Heel veel dingen in schaken komen overeen met tennissen. Je moet constant vooruit proberen te denken waar de tegenstander de bal zal slaan, je moet eigenlijk proberen een sprongetje vooruit in de tijd te maken en proberen iets te doen waarbij de tegenstander zich niet prettig zal voelen.’Federer: ‘Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten’ • Sinds hij in februari 2020 op zijn zestiende debuteerde op de ATP Tour ging hij met reuzenstappen omhoog op de wereldranglijst. Eind 2021 won hij de Next Gen ATP Finals, het toernooi waaraan jaarlijks de grootste tennistalenten meedoen. In 2022 versloeg hij in Madrid een dag na zijn negentiende verjaardag Nadal in de kwartfinale. Hij werd de eerste tiener die de koning van het gravel, alleen al veertien keer winnaar van Roland Garros, versloeg op diens favoriete ondergrond. Een ronde later versloeg hij Djokovic. Nog nooit was iemand erin geslaagd om de twee tennisreuzen achter elkaar en op hetzelfde toernooi te verslaan. Alcaraz versloeg in de finale vervolgens Alexander Zverev. De eerste jaren werd uiteraard vooral de vergelijking met Nadal gemaakt, die ook al als tiener de top bereikte. Ze groeiden allebei op gravel op in Spanje, hadden beiden hun vechtersmentaliteit en atletisch vermogen als wapens. Daarnaast golden ze meteen als publiekslievelingen. Maar waar Nadal in zijn eerste jaren vooral excelleerde op gravel, bleek Alcaraz meteen op alle ondergronden uit de voeten te kunnen. Hij heeft immers al grandslamtitels op hardcourt en gras te pakken en won ook graveltoernooien. Dat hij heel allround is, bewijst hij elke wedstrijd. Hij kan heel agressief vanaf de baseline spelen, dicteert rally’s daar vandaan met harde klappen of zware topspinballen en slaat winners met zijn forehand. Zoals Nadal dat kan. In de verdediging gedrongen kan hij met zijn loopvermogen en geweldige voetenwerk de meest onmogelijke ballen halen en het initiatief overnemen of met een geweldige passeerbal met zijn dubbelhandige backhand komen. Zoals Djokovic dat doet. Djokovic stelt op Wimbledon na zijn nederlaag niet voor niets: ‘Het is indrukwekkend. Hij heeft de Spaanse stierenmentaliteit, heeft het competitieve, de vechtersmentaliteit en de ongelooflijke verdediging die we door de jaren heen van Rafa hebben gezien. Hij heeft ook een backhand waar hij heel mooi naartoe glijdt en die heeft weer overeenkomsten met mijn backhand. De dubbelhandige backhand, het verdedigen, de kwaliteiten om je aan te passen; dat zijn al jaren mijn kwaliteiten. Dat heeft hij ook.’ Maar Alcaraz schudt daarnaast op de meest onwaarschijnlijke momenten met succes dropshots uit zijn mouw, maar heeft er ook geen moeite mee om naar het net te komen om de bal af te smashen of te volleren. Hij bezit over een indrukwekkend balgevoel, heeft al tal van voor onmogelijk gehouden ballen geslagen. Zoals in de halve finale op Roland Garros toen hij een dropshot van Djokovic haalde, die de bal vervolgens in het open veld bij de baseline neerlegde. Alcaraz sprintte achter de bal aan, tegen beter weten in, dacht iedereen. Met zijn rug naar het net sloeg hij de bal zonder te kijken langs zijn verbouwereerde tegenstander die aan het net stond. Het leverde hem applaus van een lachende Djokovic op en een staande ovatie van het publiek. Wie zo’n ongelooflijke bal eerder had geslagen? Federer, de man van wie Alcaraz vroeger posters op zijn slaapkamer had hangen en die zijn grote voorbeeld is. ‘Rafa is iemand naar wie ik altijd heb gekeken. Ik bewonder hem heel erg,’ zei hij in Vogue, ‘maar Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar Federer kijken was als kijken naar een kunstwerk. Hij had elegantie, was magnifiek. Ik raakte betoverd door hem.’ Paul Annacone, oud-trainer van Federer en Pete Sampras, noemde hem vorig jaar de meest talentvolle teenager aller tijden. Oud-tennisser Ivan Ljubicic, na zijn loopbaan eveneens coach van Federer, was eerder dit jaar de eerste die het aandurfde hem als een mix van de beste drie tennissers aller tijden, Djokovic, Nadal en Federer – winnaars van respectievelijk 24, 22 en 20 grandslamtitels – te bestempelen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien. Hij is een of andere zieke mix van Djokovic, Federer en Nadal.’ Federer, die na zijn afscheid eind 2022 zei dat hij het jammer vond dat hij het nooit in een wedstrijd op had kunnen nemen tegen Alcaraz, reageerde tegenover CNN lachend: ‘Zei Ivan dat? Dat is nogal een compliment. Op zijn leeftijd laat hij ongelooflijke dingen zien. Ik vind het niet leuk om heel veel druk op jonge spelers te leggen, maar hij is iemand die zegt: ‘Ik ga naar Wimbledon of Parijs om te winnen.’ Hij legt de druk dus ook hoog bij zichzelf en dat vind ik geweldig. En daarom kan ik over hem ook wel zeggen dat hij in de toekomst schitterende dingen gaat bereiken. Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten. Hij kan meerdere grandslamtitels winnen en hopelijk blijft hij ook jarenlang nummer één van de wereld.’ Nadal, die onlangs aangaf graag met Alcaraz te willen dubbelen op de Spelen in Parijs als zijn lichaam het toelaat, was terughoudender met bespiegelingen over zijn zeventien jaar jongere landgenoot. ‘We moeten voorzichtig zijn in onze oordelen over hem. De vooruitzichten zijn fantastisch, hij heeft power en is ambitieus, maar in de carrière van elke topsporter kunnen zoveel dingen gebeuren. Het is lastig om hem te adviseren. Ik ben er sowieso slecht in om advies te geven, omdat ik altijd meer heb geleerd door te kijken dan van woorden. Maar als ik hem iets zou mee willen geven, is het: blijf jezelf verbeteren of probeer dat in elk geval, want dat is wat je gemotiveerd houdt.’ • De woorden van Nadal zullen zijn coach als muziek in de oren hebben geklonken. Ferrero: ‘Wij, de mensen om hem heen, zijn ook een beetje bezorgd. Carlos heeft de kwaliteiten om een van de beste tennissers ooit te worden. Dat is duidelijk. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren. Hij is jong, er zijn nog heel veel dingen die hij niet ziet. We weten allemaal wat de risico’s zijn: feesten, afgeleid worden, niet geconcentreerd bezig zijn met tennis. Als je de kans krijgt om de rich and famous te ontmoeten, dan is het makkelijk om de weg kwijt te raken. Iedereen zal hem vertellen dat hij geweldig is, maar de mensen dicht om hem heen zullen de realiteit in het oog moeten houden. Hij kan nog op alle vlakken beter worden: zijn vasthoudendheid, zijn houding op moeilijke momenten, volwassenheid op de baan. We moeten blijven werken aan zijn zwakkere punten. De familie van Carlos speelt een heel belangrijke rol om hem met beide benen op de grond te houden.’ Broer Alvaro gaat geregeld met hem mee. Tijdens de US Open van vorig jaar deelden ze een hotelkamer, zoals ze vroeger een stapelbed deelden. Wat betreft de liefde: voor vrouwen is Alcaraz een interessant ‘object’. Hij zou een tijdje een relatie met Maria Gonzalez Gimenez hebben gehad, die net als hij in Murcia trainde. Maar hij geeft aan al een tijd als single door het leven te gaan. Tennis komt vooralsnog voor het meisje. ‘Het is lastig om nooit lang op één plek te zijn. Het is moeilijk om iemand te vinden met wie je dingen kunt delen als je altijd op een andere plek op de wereld bent,’ aldus Alcaraz. Ook geld, dat nu binnenstroomt dankzij astronomische bedragen aan prijzengeld en sponsorinkomsten, brengt hem niet van de wijs, verzekerde hij al. ‘Mijn vader past op het geld. Ik ben nog jong en heb mijn grillen. Ik ben gek van Nike-sneakers en vooral van de vintage- modellen. Die zijn behoorlijk duur en moeilijk te vinden. Er zijn een paar Jordans, Dunk Lows en schoenen van Travis Scott die ik graag wil hebben. Ik wil graag een heel mooie collectie verza- melen. Verder ben ik heel normaal en nederig. Ik besteed niet veel aandacht aan merken en auto’s. Als ik iets mooi of leuk vind, probeer ik het te kopen, maar uiteindelijk houdt mijn vader mijn uitgaven in de gaten.’ Alcaraz snapt dat zijn familie en begeleidingsteam een vinger aan de pols houden. Hij verwees in Vogue naar de periode in 2022, toen hij net zijn eerste grandslamtitel had gewonnen. ‘Ik had het moeilijk nadat ik de US Open won. Toen ik daarna weer toernooien ging spelen, voelde ik stress. Misschien had ik onvoldoende gerealiseerd wat er was gebeurd. Ik had bereikt waar ik van kinds af aan van had gedroomd. Onbewust was mijn inspiratie een beetje afgenomen. Dat was lastig. Ik dacht: waar gaat dit heen?’ Dat hij af en toe nog moet wennen aan nieuwe situaties bleek bij de afgelopen US Open. Waar iedereen al reikhalzend uitkeek naar een nieuwe confrontatie tussen Djokovic en Alcaraz in de finale, verloor Alcaraz in vier sets van Daniil Medvedev in de halve finale. ‘Wat Rafa, Roger en Djokovic gedaan hebben, is bijna onmogelijk,’ realiseerde Alcaraz zich eerder al, ‘als je je eerste grandslamtitel hebt gewonnen, zie je in hoe gecompliceerd het is wat zij hebben gedaan. Zij bleven hongerig.’ Hoe hij zorgt dat hij dezelfde honger houdt als zijn illustere voorgangers? ‘Mijn droom, een grandslamtitel winnen, is al uitgekomen. Ik moeten zorgen dat ik nu nieuwe dromen heb die ik uit wil laten komen.’ Bronnen: Vogue, CNN, The New York Times, Evening Standard Helden Magazine 69 Het portret van Carlos Alcaraz komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar. Femke Bol  siert de cover. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké. Hij won met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.