Het vak van voetbaltrainer zorgt soms letterlijk en figuurlijk voor grijze haren. John van ’t Schip weet er alles van. Onder andere yoga helpt hem de rust te bewaren. Een gesprek met de trainer van PEC Zwolle over mediterende monniken in nepal, Johan Cruijff en Marco van Basten. “De ene keer word je bejubeld, maar de volgende keer kun je bekritiseerd worden. Vorig jaar hadden we bij PEC Zwolle een extreem seizoen. De eerste helft wonnen we bijna alles. Dan wil iedereen wat van je, ben je ieders vriend. De tweede helft wonnen we bijna niets meer. Extreem gesteld ziet niemand je dan nog, dat sta je echt helemaal alleen. Net als met het Nederlandse voetbal. Wie wil nog iets met Oranje? Zo werkt het. Waarom zijn Cristiano Ronaldo, Lionel Messi, Rafael Nadal en Roger Federer absolute top? Omdat ze met hun talent bijna nooit verslappen. Natuurlijk zijn ze afhankelijk van mensen om hen heen, dat zie je aan het verschil tussen Messi bij Barcelona en Messi bij Argentinië. Als je jarenlang op zo’n hoog niveau presteert, dan moet je in balans zijn. Weet je wie ook altijd een goede focus had? Rafael van der Vaart. Ik ken hem vanaf zijn veertiende, toen ik hem als jeugdtrainer bij Ajax leerde kennen. Ik kwam na mijn eerste dag thuis en Daniëlle, mijn vrouw, vroeg: ‘Zijn er nog bijzondere talenten?’ Ja, zei ik, een jongen met een matje in zijn nek, niet te groot en te snel, maar hij kan alles. Je kon hem op elke positie zetten, hij verzaakte nooit. Rafael heeft deze zomer in de voorbereiding met ons meegetraind. Geweldig hoe hij het spel nog ziet en beleeft. De jongens vonden het ook prachtig. Als hij fit is, kan hij nog van zoveel waarde zijn. In het veld kun je Rafael niet afleiden, toen niet en nu niet. Het gaat erom dat je als topsporter en trainer een manier vindt om jezelf te zijn, om in balans te blijven. Als ik in de auto rijd of voor mezelf train, mediteer ik als het ware. Een tijd lang heb ik ook yoga gedaan. Van Daniëlle, die yoga beoefent, krijg ik dat ook mee. Je gedachten rustig krijgen door onder andere met je ademhaling bezig te zijn. Toen ik coach werd in Australië, heb ik daar ook yoga geïntroduceerd. De eerste die daarmee is begonnen, was Johan Cruijff. Johan en ik hadden elkaar leren kennen in zijn laatste en mijn eerste jaren als speler van Ajax begin jaren tachtig. Ik noem hem wel mijn ‘goeroe’. Als ik hem zag, wilde ik ook zo zijn, hoe hij liep, wat voor haar hij had. Ik was een volgeling. Hij bracht heel veel teweeg bij me. Ik had alles voor hem over. Ik had vanaf het begin een heel goede relatie met Johan, hij hield van mijn type speler. Johan vond, toen hij in 1985 trainer werd van Ajax, dat een aantal jongens concentratieproblemen had. Daar was ik er één van. En dan bracht hij een ademhalingscoach binnen. Dat was operazanger Len del Ferro, die ook Willy Alberti, de opa van mijn vrouw, les had gegeven. Dat was mijn eerste kennismaking met ademen en het middenrif. Eigenlijk was dat al een soort yoga. Johan was altijd bezig met dat soort zaken. Johan had me voor die tijd ook al geholpen. Toen ik in de loop van 1984 ernstige last kreeg van mijn rug, gaf zijn vrouw Danny me een bandje waarnaar ik moest luisteren voordat ik ’s avonds naar bed ging. Ik verging van de pijn, had een hernia en moest plat liggen. Op dat bandje stond een stem die me door m’n hele lichaam meenam. Het begon bij mijn tenen, via mijn voeten naar mijn enkel en dan steeds verder omhoog. Ik werd er rustig van, waardoor ik minder pijn voelde en ook beter kon slapen. Zo leerde ik toch mijn lichaam op een andere manier ervaren. Ik begreep later dat deze vorm van je lichaam scannen Yoga Nidra heet. Johan was net gestopt als speler, had vrije tijd en heeft me in die periode naar elke dokter en therapeut gereden, voordat ik uiteindelijk in Groningen aan mijn hernia ben geopereerd. Een dag voor de operatie vroeg Johan of hij nog iets voor me kon betekenen. Mijn moeder wilde graag bij me zijn, maar mijn vader moest gewoon werken, dus was vervoer een probleem, zei ik. ‘O,’ zei Johan, ‘dan haal ik je moeder toch op.’ De volgende dag heeft hij mijn moeder en mijn tante opgehaald in Amstelveen en ze naar Groningen gereden. Kun je je voorstellen? Mijn moeder en mijn tante die niets van voetballen weten en Johan achter het stuur? Johan zei dat de autorit hartstikke gezellig was. In het ziekenhuis vroeg hij aan de chirurg of hij bij de operatie mocht zijn. Ik was al weg. Johan heeft zo’n groene jas aangetrokken, een groen kapje voor zijn mond gedaan en waarschijnlijk ook gezegd hoe de chirurg me moest opereren. Ik heb trouwens ook even een moeilijke periode gehad met Johan. Toen hij in 1987 coach was van Ajax, wilde hij dat ik mijn contract verlengde. Ik speelde al zes jaar bij Ajax en verdiende bijna niets, had een heel slecht contract. Cor Coster, de schoonvader van Johan, deed mijn zaken en Ajax bood me inderdaad een nieuw contract, maar ik wilde eerst weten wat Johan zelf ging doen, of hij zou blijven. Hij was daar wat vaag over en toen nam hij begin 1988 ineens ontslag. De relatie tussen Ajax en Johan was die maanden heel slecht. Wat deed Ajax? Ajax bood me ineens een contract dat twee keer zo hoog was als Coster voor me had uit onderhandeld. En dat heb ik getekend. Heel slim, want ze wisten hoe close Johan en ik waren. Dat heeft onze relatie even onder druk gezet, maar gelukkig niet te lang. Hij begreep het ook wel. Johan liep en loopt als een rode draad door mijn leven. Hij dacht niet volgens traditionele paden. Hij droeg Frank Rijkaard en Pep Guardiola voor als trainers van Barcelona, terwijl ze nog niet heel veel ervaring als coach hadden. Johan was adviseur van de KNVB toen Dick Advocaat in 2004 stopte als bondscoach. Hij vond dat Marco van Basten Advocaat moest opvolgen. Marco was op dat moment mijn assistent bij de jeugd van Ajax. ‘Cruijff heeft een groen kapje voor zijn mond gedaan en waarschijnlijk ook gezegd hoe de chirurg me moest opereren’ Het is wel grappig hoe Marco coach is geworden. Hij had jaren lang geen bal meer aangeraakt nadat hij in 1995 was gestopt met voetballen bij AC Milan. In 2003 begon hij met de cursus coach betaald voetbal en kwam bij mij stage lopen. Hij vond het ook wel weer leuk, die voetballerij. Toen Cruijff hem in 2004 wilde aanstellen als bondscoach, twijfelde hij aanvankelijk heel erg. Hij vond het veel te snel gaan. Zo is Marco. Ik zei meteen: doen. Marco heeft uiteindelijk gezegd dat hij wilde, maar alleen met mij. Zo zijn we bondscoach geworden, hij als hoofdcoach en ik als zijn assistent. De eerste interland waarbij Marco en ik op de bank zaten, thuis tegen Tsjechië, wonnen we met ontzettend veel mazzel met 2-0. Zo makkelijk was het niet om ineens voor het Nederlands elftal te staan. Ten eerste waren Marco en ik jong en redelijk onervaren, en daarnaast moesten we een half nieuw elftal samenstellen. Grote namen als Jaap Stam, Ronald en Frank de Boer en Marc Overmars stopten en de beste tijd van Patrick Kluivert was voorbij. Alleen Giovanni van Bronckhorst en Phillip Cocu bleven. We vormden een heel nieuwe verdediging met jongens als Khalid Boulahrouz, John Heitinga, Joris Mathijsen en Jan Kromkamp. Uiteindelijk vonden we een balans met een prachtige groep, met jonge spelers als Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart, Nigel de Jong, Arjen Robben, maar ook nog met Ruud van Nistelrooy en Roy Makaay. En natuurlijk Robin van Persie, die net als Dirk Kuyt bij ons debuteerde en daarna zulke grote stappen heeft gemaakt. Wij hebben gezien hoe Robin zich van een onbegrepen individualist heeft ontwikkeld tot een geweldige teamspeler. Daarover hebben we mooie gesprekken met hem gevoerd. Die gesprekken voerden we trouwens met alle spelers. Ze keken in het begin heus wel tegen Marco op, maar hij stelde zich zodanig op dat het echte gesprekken werden. We luisterden ook naar hen en Marco schaamde zich niet voor zijn eigen onzekerheden. De spelers zagen ook dat Marco heel bevlogen was. Uiteindelijk hebben we ons ongeslagen geplaatst voor het WK van 2006 en het EK van 2008. In 2008 ging het geweldig, totdat we in de kwartfinale verloren van het Rusland van Guus Hiddink. Ik had het er deze zomer over met Rafael van der Vaart toen hij met ons meetrainde bij PEC. De laatste training voor Rusland liep alles zo goed, die was van zo’n hoog niveau. Het inspelen, het wegdraaien in de korte ruimte; iedereen speelde zo goed dat ik het gevoel had dat ons niets kon overkomen. Een dag later in de wedstrijd zag ik er niets van terug. De Russen waren gewoon beter. Of het iets te maken had met het overlijden van het te vroeg geboren kindje van Boulahrouz zullen we nooit weten. Khalid deed mee op die laatste training en trainde ook goed. Die Russen hadden geen slecht elftal, hoor, maar misschien voelden we ons wel te goed na die geweldige voorronde tegen Italië en Frankrijk. Na dat EK gingen Marco en ik samen aan de slag bij Ajax, een avontuur dat na iets minder dan een jaar eindigde met de eerlijke afscheidspersconferentie van Marco. Ik heb weleens gezegd dat hij best iets minder openhartig over zijn eigen functioneren mocht zijn. Heel veel dingen die dat jaar waren misgegaan, lagen buiten onze schuld. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij als trainer niet gelukkig was. Dat hij in 2014 op eigen verzoek een stap terug deed bij AZ was voor mij dan ook geen verrassing. Ik denk ook dat de functie die hij nu bekleedt bij de FIFA beter bij hem past dan het trainerschap. Na twee jaar Australië was het in 2012 weer Johan die me belde. Zijn schoonzoon Todd Beane en hij waren aan een project begonnen in Mexico, bij Chivas. Johan had mij op het oog als trainer, zei: ‘Mexico is Spanje en Italië in het kwadraat, maar dat kun jij aan.’ Ik heb alleen maar geluisterd. Je weet hoe Johan was: als hij sprak, kwam je er niet meer tussen. ‘Jij wordt de coach, dat Spaans komt wel. Wij zitten erbij, we gaan je steunen,’ zei Johan. Ik hing op en zei tegen Daniëlle: ik denk dat wij naar Mexico gaan, want Johan heeft mij net benoemd tot hoofdcoach van Chivas. Volgens mij heb ik niet eens ‘ja’ kunnen zeggen, werd gewoon aangesteld. Ik heb er een prachtige tijd gehad. Johan had met de eigenaar duidelijke afspraken gemaakt onder ook wel goede voorwaarden. Die eigenaar ontsloeg bij wijze van spreken elke maand een trainer, hij was zo’n man die gewend was de kleedkamer in en uit te lopen. Dat was bij Johan uit den boze. Ik heb als hoofdtrainer met mijn staf goed kunnen werken. Ik vond het alleen onverstandig dat op elke positie in de club Nederlanders kwamen, op een gegeven moment liepen er bij de jeugd en bij het eerste elftal vijf Nederlanders rond. Daardoor leek het een soort overval. Daar kwamen logistieke problemen bij, auto’s die niet werden geregeld, huizen die niet klaar waren. En er was niet een van ons die Spaans sprak. Dan vraag je om moeilijkheden. 'Van Basten was niet gelukkig als trainer. Dat hij op eigen verzoek een stap terug deed bij AZ was voor mij geen verrassing' Johan zei altijd: ‘Voetbal is een speedboot en geen mammoettanker, dus je moet snelle beslissingen nemen.’ Hij vond dat Chivas als een mammoettanker werd bestuurd. Overigens waren ze bij Chivas binnen alle geledingen van de club al bekend met yoga. Wij hebben onze doelstelling, de play-offs, gehaald. In de eerste ronde werden we door de latere kampioen uitgeschakeld. Dat was de aanleiding tot het breekpunt. De eigenaar kwam na de laatste wedstrijd de kleedkamer in, voor het eerst sinds mijn aanstelling. Zijn gezicht stond op onweer, hij begon meteen te schreeuwen. Ik heb hem twintig seconden aangehoord en hem toen in mijn beste Spaans te verstaan gegeven dat ik zijn houding niet accepteerde en hem het woord ontnomen. Toen ging hij tegen mij tekeer en ik tegen hem. Het werd echt ordinair schreeuwen. ‘Ik daag je uit om met mij naar boven te komen,’ schreeuwde hij. Oké, zei ik terug. Ik ging met hem mee de lift in, naar de verdieping waar de supporters stonden te wachten, liep de lift uit, keek achter me en zag niemand. Was hij de lift niet uitgelopen, maar meteen weer naar beneden gegaan. Stond ik daar in m’n eentje tussen al die supporters. Bewakers kwamen me ontzetten, maar dat was helemaal niet nodig. De supporters wilden met me praten en op de foto. Na tien minuten ging ik terug naar de kleedkamer, zaten de spelers nog keurig te wachten. Die begonnen te klappen. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, een trainer die de eigenaar terecht wees. Een week later zaten we bij Johan in Barcelona te praten over de voortgang van het project Chivas, toen Johan een telefoontje kreeg uit Mexico met de mededeling dat iedereen was ontslagen, behalve ik. Johan drong erop aan om verder te gaan en niet mijn contract in te leveren om zogenaamd loyaal aan hem te zijn. Dat vond hij flauwekul. Ik ben na een paar weken teruggegaan, heb de voorbereiding gedaan en drie dagen voor de competitie werd ik ook ontslagen. Vorig jaar volgde Daniëlle een yoga- cursus tijdens onze vakantie op Mallorca. Via haar heb ik de Rinpoche van Maratika, een soort geestelijk leider, ontmoet en ik heb me wat verdiept in het werk van zijn foundation. Ik ben nu ambassadeur van de Maratika Foundation. Die steunt zo’n 25 jonge, boeddhistische monniken die in de bergen van Nepal in de leer zijn, jongens van 12 tot 25 jaar. Ik ben sponsor geworden van zo’n monnik, zorg daarmee dat hij kan leven en studeren. En dan praten we over 250 euro per jaar. PEC is ook sponsor geworden door kleding en ballen op te sturen. Zij mediteren en doen aan yoga. De voetballerij is vaak vluchtig, gericht op direct resultaat. Dan is het mooi om te ervaren dat er meer is in de wereld. Ze trainen om hun geest in het hier en nu te brengen via eeuwenoude Tibetaanse, boeddhistische meditatietechnieken. Wat zij uitdragen, is leven in het nu, focussen op het moment dat je leeft. Voor ons, westerse mensen, is het misschien niet zo simpel om te bevatten hoe de monniken denken. Als ze klaar zijn met leren, gaan ze voetballen. Ze hebben een veldje gemaakt, voetballen op blote voeten. En na een doelpunt staan ze te juichen in kleding van PEC Zwolle. Is toch geweldig? Het Maratika-klooster is bijna klaar en wordt dan een soort bedevaartsoord. Nee, ik ben er nog niet geweest, maar Daniëlle en ik gaan zeker. Zelf heb ik de laatste jaren ook geleerd om me nog meer te focussen op het hier en nu. Ik denk dat ik daardoor een betere trainer ben geworden. Als ik een uur meedoe met een partijtje voetvolley, ga ik dat uur helemaal op in mijn spel, denk aan niets anders en word door niets of niemand afgeleid. Noem dat mijn manier van yoga.” Helden Magazine 43 Het verhaal van John van 't Schip komt voort uit Helden Magazine 43 waar Max Verstappen de cover siert. Verstappen is nog maar twintig en overal waar hij komt, heerst gekte. Wat als hij wereldkampioen wordt? Verder in de 43ste editie van Helden, alleskunner Mathieu van der Poel over vader Arie, Peter Sagan en meer, de Amsterdamse Kroonjuwelen Donny van de Beek, Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, turner Epke Zonderland, Sepp Blatter, volleybalvrouwen Anne Buijs & Robin de Kruijf, golfer Joost Luiten, voetballer Neymar, Karsten Kroon wil het theater in met zijn vriendin, hockeyers Rizwan Muhammad, Rashid Mehmood en schaatsster Heather Bergsma-Richardson, golfsurfster Eveline Hooft, jong talent Alida van Daalen, de Nederlandse 3x3 basketballers, wielrenster Ellen van Dijk, en Barbara Barend ontmoet Sherida Spitse en haar vrouw, Jolien. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Wout Weghorst (32) speelde in de Duitse Bundesliga, de Engelse Premier League en de Turkse Süper Lig. Na het EK vorige zomer keerde hij terug in de eredivisie. De spits van Ajax werd – en wordt - bejubeld, maar tegelijkertijd verguisd. Ook voelde hij zich geregeld onbegrepen. “Het stempel ‘rare gozer’ drukt op mij en dat gaat ook nooit meer veranderen.” In Helden Magazine nummer 75 spraken we hem samen met zijn vriendin Nikki van Esch. Wout Weghorst Dochter Wies, geboren op 24 december, ligt vredig in een Maxi-Cosi te slapen. Daantje, de tweejarige dochter van Wout Weghorst en zijn vriendin Nikki van Esch, is ook thuis en roert in een kopje warme thee. Wout en Nikki zijn elkaars jeugdliefde en dertien jaar samen. Ze hebben vier dochters. Juul (6), Lucie (4), Daantje (2) en Wies. Wout: “Ik heb altijd gezegd dat we gaan trouwen als alle kinderen er zijn.” En is de familie Weghorst nu compleet? Wout kijkt Nikki aan: “Ik denk het wel. Ik heb altijd tegen jou gezegd dat ik graag een groot gezin wilde met allemaal meisjes. Ik heb altijd gevoeld dat ik vier dochters zou krijgen en heb dat ook altijd gezegd. Mijn vader zie ik nog zitten toen wij vertelden dat ook Wies een meisje was. Hij barstte in tranen uit en zei: ‘Dat meen je niet. Ik kan nu ook niet meer zeggen dat je geluk hebt, want ook dit heb je altijd gezegd.’” Nikki: “Ik had dat gevoel wat minder dan jij. Toen ik zwanger was van Wies, wilde ik wel graag dat ze een meisje zou zijn, maar vooral uit praktische overwegingen. We hadden alles al in huis voor nog een meisje. Ergens leek het me ook een beetje zielig als de vierde ineens een jongetje zou zijn. Dan zou hij er gratis drie moeders bij krijgen.” Hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Wout: “Wij woonden allebei in Borne en gingen in Hengelo naar de middelbare school. We kwamen bij elkaar in de klas in 4 havo.” Lachend: “Je was meteen verliefd op mij.” Nikki lachend: “Ik had een verschrikkelijke hekel aan jou, vond jou een vervelend ventje.” Met een knipoog: “Daar hebben meer mensen last van.” Nikki: 'Ik had een verschrikkelijke hekel aan jou, vond jou een vervelend ventje.' Met een knipoog: 'Daar hebben meer mensen last van' Wout: “Ik was een uitslover. Op school deed ik altijd een beetje stoer, ik gedroeg me als een popie jopie. Omdat wij allebei in Borne woonden, en elke dag in Hengelo naar school moesten, gingen we op een gegeven moment steeds vaker samen fietsen, iedere dag samen naar school, twintig minuten heen en terug.” Nikki: “Ik leerde jou beter kennen en zag dat je ook een andere kant had.” Wout: “Met oud en nieuw hebben we voor het eerst gezoend. In die tijd gebeurde dat wel vaker, maar bij jou voelde het speciaal. Vervolgens liet je daarna twee weken niks van je horen, wat voelde als twee maanden. Ook na de vakantie, toen school weer begon, liet je weinig merken. Uiteindelijk besloot ik met een ander meisje af te spreken, dat vond je toch niet zo leuk.” Nikki: “We trokken weer naar elkaar toe. In het begin was het nog een beetje aan en uit, maar het voelde wel altijd als iets wat bijzonder was. Je speelde op dat moment bij NEO in het eerste. Ik stond op zaterdag weleens langs de lijn in Borne, maar het was niet bepaald mijn streven om met een voetballer te gaan,” zegt Nikki lachend. Wout: “Ik speelde ook gewoon bij de amateurs, ver weg van een serieuze voetbalcarrière.” Nikki: “Op zaterdagavond gingen we vaak met een grote vriendengroep stappen in Hengelo. Wij waren de enige uit Borne die meegingen. Jij wilde altijd om twee uur thuis zijn. Inmiddels speelde je bij DETO, dat was een niveau hoger, en je moest de volgende ochtend fris en fruitig op de club zijn, want je wist maar nooit wie er kwam kijken, zei je altijd. Jij riep standaard om half twee ’s nachts: ‘Als je met mee wil fietsen, dan moet je komen, want ik ga nu weg.’” Wout: “De rest van de groep lachte me uit.” Nikki: “Al jouw vrienden dronken bier, jij nam een ijsthee. Ze zeiden: ‘Je wordt nooit een professionele voetballer, kerel, je speelt bij DETO. Neem het nou niet zo serieus.’” [caption id="attachment_20742" align="aligncenter" width="1697"] Wout Weghorst[/caption] Stond jij als puber al zo sterk in je schoenen dat je dat niet vervelend vond? Wout lachend: “Ja, die geluiden zijn nooit veranderd, hè. Tuurlijk was dat niet altijd makkelijk, maar ik had heel sterk de overtuiging dat ik profvoetballer ging worden. Waar dat vandaan kwam, weet ik niet. Op een gegeven moment zeiden zelfs mijn ouders: ‘Wout, de kans is klein dat je nog profvoetballer gaat worden, misschien moet je ook over iets anders gaan nadenken.” Nikki: “We zijn officieel samen vanaf het moment dat jij bij Willem II in het belofteteam kwam.” Wat vond jij zo mooi aan Nikki? “Ik vond bij jou houvast. Bij jou voelde het anders dan bij andere meisjes, het was een gevoel van onvoorwaardelijkheid. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik echt geluk had met jou. Jij zei altijd: ‘Het komt wel goed met jou, ik geloof in ons.’ Ik wist toen: jou laat ik nooit meer gaan.” De buitenwereld zag een rebelse jongen. Nikki, zag jij dat het irritante jongetje uit de klas ook een goed hart had? Nikki: “Jij was ‘het’ gewoon voor mij. Jouw mooiste eigenschap is dat je heel goed weet wat je wil. Daar handel je ook naar.” Lachend: “Als vriend laat je nu weleens te wensen over, je koopt nooit bloemen voor me. Ik weet dat je heel veel van me houdt, maar je vindt het soms moeilijk om dat te tonen. Maar als vader ben je fantastisch. Jouw liefde voor de kinderen en mij is onvoorwaardelijk.” Jouw ouders gingen uit elkaar toen jij acht was. Voel jij daarom ook zo sterk dat jij Nikki en de kinderen juist nooit in de steek zal laten? Wout en Nikki worden emotioneel. Wout: “Dat onvoorwaardelijke gevoel heb ik in mijn jeugd weleens gemist en vond ik bij jou. Ik had het geluk dat jij in mij en ons geloofde. Jij bent de rots in de branding voor ons. Dat voel ik zeker sterk, ik zal mijn meiden nooit in de steek laten en er te allen tijde voor ze zijn. Soms voelt het een beetje dat ik nu als vader ook tegelijk het kind ben dat ik altijd heb willen zijn. Ik voel me vrij en kan de hele dag met de meisjes spelen, ik kan daar geen genoeg van krijgen.” Helden Magazine editie 75 Het eerste deel van het interview met Wout Weghorst komt uit Helden Magazine nummer 75. Voor de eerste editie van 2025 maakte Frits Barend een rondje langs de velden. Hij merkte dat iedereen lyrisch is over de trainer van Liverpool, Arne Slot. “Ik vind Arne fantastisch,” aldus Guus Hiddink. Maar Slot is niet de enige Nederlander die schittert in de Premier League. Micky van de Ven, een paar jaar geleden nog speler bij FC Volendam, is nu een publiekslieveling bij Tottenham Hotspur. Hij deelt zijn verhaal over de weg naar de top. Schaatsen In deze wintereditie is er uiteraard ook aandacht voor schaatsen. Jenning de Boo en Kjeld Nuis zijn niet alleen ploeggenoten, maar ook goede vrienden. Tijd voor een uitgebreid dubbelinterview met het razendsnelle duo. Daarnaast zetten we Angel Daleman in de spotlight. Ze is slechts zeventien jaar, maar blinkt al uit als zowel shorttracker als langebaanschaatsster. Iedereen loopt met haar weg. In een interview praat Angel over haar mentor Ireen Wüst, haar tatoeages en de moeilijke keuzes die ze moet maken. Tennis Naast schaatsen lees je ook een bijzonder interview met Wesley Koolhof. Tijdens de Davis Cup, eind vorig jaar, nam hij afscheid van het professionele tennis. Als voormalig nummer één van de wereld in het dubbelspel kijkt hij terug op een indrukwekkende carrière. Hij vertelt openhartig over het gemis van een rol in de historische finale tegen Italië. Het mannentennis kent daarnaast een nieuwe rivaliteit die de sportwereld in zijn greep houdt. Richard Krajicek, toernooidirecteur van het ABN AMRO Open, laat zijn licht schijnen op de opkomst van Jannik Sinner en Carlos Alcaraz. Beide jonge tennissterren komen dit jaar naar Rotterdam en lijken de komende jaren het mannentennis te gaan domineren. Verder in Helden 75 Ook gingen we langs bij wielertalent Yuli van der Molen. Bij haar werd een jaar geleden de ziekte van Hodgkin ontdekt. Na een zware periode vol behandelingen is ze nu terug in het peloton. Achter de schermen speelt haar oom, oud-wielrenner Niki Terpstra, een belangrijke rol als mentor. Samen vertellen ze over haar indrukwekkende comeback. Paralympisch snowboarders Lisa Bunschoten en Chris Vos zijn sinds deze zomer trotse ouders van dochter Jane. “Ons goud ligt in de Maxi-Cosi,” zeggen ze met een glimlach. LeBron James en zijn zoon Bronny vormen een historisch duo in de NBA bij de Los Angeles Lakers. In dit familieportret krijg je een uniek inkijkje in hun leven. En nog veel meer inspirerende verhalen!

Het was een bewogen jaar voor Sven Kramer. Hij pakte in 2018 voor de derde keer op rij olympisch goud op de vijf kilometer. Een record. Maar op de tien kilometer slaagde hij er opnieuw niet in de ontbrekende olympische titel te pakken. Maar 2018 is bovenal het jaar waarin hij vader werd. Papa Sven. Op 21 oktober werden zijn vriendin en oud-hockeykampioen Naomi van As en hij de trotse ouders van dochter Kae. Voortaan gaat Sven Kramer zijn schaatscarrière combineren met het vaderschap. “Het is natuurlijk een hele omslag Ik heb altijd helemaal voor mijn sport geleefd, dat is mijn kracht geweest. Vanaf mijn achttiende draaide alles om schaatsen, daar heb ik nauwelijks concessies aan hoeven doen. Ik denk ook niet dat ik dat moet kwijtraken nu Kae er is, maar er komen wel belangrijke dingen bij. Ik zie dat alleen maar als een verrijking. Ik denk dat ik er klaar voor ben, maar dat zal iedereen die net vader is van tevoren zeggen.” Je hebt lang gedacht: eerst die Spelen van 2018 en dan kinderen? “Ik vind dat als je die keuze maakt om vader te willen worden, je er ook echt moet kunnen zijn voor het kindje. Het vaderschap kun je er niet even bij doen. Ik wil een goede vader zijn en eerder in mijn carrière dacht ik dat ik dat niet kon zijn in combinatie met de sport. Daar ben ik thuis eerlijk over geweest. ‘Daar wachten we nog even mee,’ heb ik gezegd. Daar had ik met Naomi weleens discussie over, dat kan ik niet ontkennen.” Waarom is het schaatsen nu wel met het vaderschap te combineren? “Ik word ouder en ik kan niet ontkennen dat een ander deel van m’n carrière is aangebroken. Naomi is nu ook wat langer gestopt met hockey, dus we hebben iets meer rust en ik denk dat dat beter is voor ons.” 'We zijn nu op een punt aanbeland dat het niet heel grappig meer is voor mij. Patrick Roest is een serieuze concurrent geworden’ Was je even vergeten dat de camera’s op je gericht stonden toen je dat bolle-buik-gebaar deed na afloop van het goud op de 5000 meter tijdens de afgelopen Spelen? “Toen wisten wij echt nog niet dat Naomi zwanger was. Ze was het overigens al wel, maar dat wisten wij nog niet.” Hoe wil jij je kinderen opvoeden? “Er zijn ruim zeven miljard mensen op de wereld, met de meesten van hen is het redelijk goed gekomen, dus dan zal het bij ons toch ook wel goed komen? Dat klinkt misschien een beetje ongeïnteresseerd, maar ik denk dat het beter is als we het over ons heen laten komen.” Ga je dit seizoen wat schaatsen betreft rustiger aan doen door je thuissituatie? “Hier hebben we natuurlijk over gesproken. Er zijn genoeg voorbeelden van fulltime sporters die het thuis prima hebben geregeld. Ik heb heel veel vertrouwen in Naomi. Zij staat er ook achter dat ik als vanouds het seizoen in ga.” ZWAKKE RUG Er staat een vette streep onder het vorige seizoen waarin zijn derde olympische titel op de 5000 meter voor Sven niet opwoog tegen zijn pijnlijke 10 kilometer, waarop hij nog altijd wacht op goud. “Ik heb over het olympisch jaar een dubbel gevoel, want ik had een van mijn allerbeste seizoenen in het voor olympisch jaar. Het is niet gelukt die lijn door te trekken.” Je komt terug met goud, maar nu overheerst toch die teleurstellende 10 kilometer, waarop je na de foute wissel in Vancouver en het zilver in Sochi absoluut goud wilde halen. “Het zit hem niet zozeer in die 10 kilometer, maar vooral in alle fysieke ellende in de aanloop naar de Spelen. Ik heb voor de Spelen te veel ongemakken gehad, met name aan m’n rug. Daardoor heb ik er niet uit kunnen halen, wat er conditioneel en qua vermogen wel in zat.” Sven laat op zijn telefoon een foto zien die de ramp- spoed in het olympisch jaar treffend illustreert. We zien een bont en blauwe rug, het gevolg van zijn val in september 2017 tijdens een trainingsrit in de buurt van Joure. “In april 2017 fietste ik een zware koers in Drenthe. We moesten ook over keien rijden en het ging die dag hartstikke goed. Totdat ik in de laatste drie kilometer op m’n bek ging. Ik brak m’n sleutelbeen en moest worden geopereerd. Daar kwam dus in september die tweede val met de fiets overheen. Bij Joure reed een jochie met oortjes in. Terwijl hij muziek luisterde, zat hij ook nog eens met losse handen op de fiets. Hij slingerde en knalde tegen m’n ploeg- genoot Chris Huizinga aan. Ik raakte daardoor het achterwiel van Chris en viel op het sleutelbeen dat ik in april had gebroken. Helden Magazine 44 Het eerste gedeelte van het verhaal van Sven Kramer komt voort uit Helden Magazine 44 waar Kjeld Nuisde cover siert. Nuis is de Held van het Jaar geworden. De tweevoudig olympisch kampioen kent ook de andere kant van de medaille. Verder in de 44ste editie van Helden, Tom Dumoulin over zijn successen, de Tour en de Giro, Virgil van Dijk de aanvoerder van het vernieuwde Oranje en Liverpool, schorttrackster Suzanne Schulting, tennisster Kiki Bertens, de winnaar van de Ronde van Vlaanderen Niki Terpstra, handbalster Yvette Broch, de successen van de Nederlandse sportvrouwen, zwemmer Nyls Korstanje, bokser Peter Müllenberg, voetballer Davy Klaassen, Raymond van Barneveld ging in gesprek met Victoria Koblenko, en Frenkie de Jong en vriendin Mikky ontmoeten Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.