Nadat ik de afgelopen week op bijna elke radio- en tv-zender over het vrouwenvoetbal te horen en te zien was en ook in meerdere kranten en bladen als een soort evangelist heb lopen prediken, mocht ik eindelijk zelf een wedstrijd live bekijken.
Vooraf was dit al de mooiste wedstrijd van het toernooi, het duel tegen thuisland Canada. Na de teleurstellende nederlaag tegen China was deze wedstrijd ineens heel spannend. Er mocht namelijk niet verloren worden. Maandag overdag was in de stad Montreal niet echt sprake van WK koorts. Er waren niet of nauwelijks fans op de been. Naar verluid hebben de Franstalige inwoners van Montreal het niet zo op ‘soccer’, omdat de Engelstalige Canadezen deze sport hebben omarmd. Dat zou het gebrek aan interesse kunnen verklaren.
Tekst gaat verder onder de foto
Gelukkig was het bij het stadion wel anders. Bijna 50.000 Canadezen en rond de 250 Nederlanders zaten in het stadion. En die 250 Nederlanders hebben voor mij de wedstrijd gemaakt. Op onze groep, gasten van de KNVB en de sponsoren, en een aantal verdwaalden toeristen na, waren het stuk voor stuk familieleden, vrienden en partners van de speelsters. De broers en neef van Lieke Martens, de zus van Merel van Dongen, de ouders van Stefanie van der Gragt, de vriendin van matchwinner Kirsten van de Ven en de moeder van keepster Loes Geurts. De spanning was te snijden in het ‘familievak’.
Bij de 1-1 werd de polonaise ingezet en na afloop vielen de familieleden elkaar huilend in de armen. We renden met zijn alleen naar de rand van het vak, waar de dochters, zussen en vriendinnen feest vierden alsof ze zojuist het WK hadden gewonnen. Terwijl ik een niet zo heel goede, maar wel vermakelijke wedstrijd had gezien, vonden de familieleden dat de beste wedstrijd van het toernooi was gespeeld. Ook de meiden waren zelf na afloop tevreden. Ik durfde niet meer de zure journalist uit te hangen en vierde vrolijk het feest mee en juichte onze Helden toe.
Tekst gaat verder onder de foto
En toen stond ik ineens naast de ouders van Claudia van den Heiligenberg. U zult denken de ouders van wie? Claudia was geselecteerd voor het WK en haar ouders hadden hun spaargeld apart gelegd om dit hoogtepunt van hun dochter live te kunnen zien. De dag voor vertrek naar Canada werd bekend dat Claudia niet meekon. Door een blessure waar ze niet snel genoeg van herstelde, spatte haar droom en die van haar ouders uiteen.
De annuleringsverzekering dekte deze reden van afzegging niet en dus togen pa en ma van den Heiligenberg naar Canada en zaten ook zij gespannen op de tribune. Na afloop dansten ze mee met tranen in hun ogen. Andere tranen, zo vertrouwde pa Heiligenberg me toe. ‘Ik ben blij, maar ben ook nog steeds zo verdrietig Bar. Het blijft zuur dat wij hier nu zijn en onze Clau niet. Maar ja, we proberen er het beste van te maken.’
