Word abonnee

Shorttrack

Suzanne Schulting: ‘Ik ben heel erg hongerig’

Jasper Faber

Shorttrack

Suzanne Schulting: ‘Ik ben heel erg hongerig’

door: Jasper Boks & Marlies van Cleeff
4 januari 2022
7 tot 12 minuten lezen

Sinds het olympisch goud op de Spelen in Pyeongchang in 2018 staat er geen maat op Suzanne Schulting. Wereldtitels en Europese titels stromen binnen. Ze is de koningin van het shorttracken en reist naar de Spelen in Beijing af als de te kloppen vrouw op alle afstanden. “Die ene gouden olympische medaille geeft me geen rust, ik wil er meer.”

Tekst gaat verder onder de foto

Suzanne Schulting

Je hebt er ooit van gedroomd om olympisch kampioen te worden en te domineren in je sport. Je bent pas 24 en hebt dat nu al bereikt.
“Ik heb weleens grappend geroepen: nou jongens, ik kan stoppen! Maar daarvoor vind ik de sport en het leven dat erbij hoort nog veel te mooi. Ik ben nog heel erg hongerig.”

‘Laatst liep ik in De Pijp in Amsterdam en hoorde iemand roepen: ‘Hé, Schulting!’ Ik was helemaal verbaasd, dat maakte ik in Amsterdam nooit mee’

Welke sporters inspireren jou?
“Mathieu van der Poel, Sven Kramer en Ireen Wüst. Mathieu is maar twee jaar ouder dan ik, hij gaat nog lang niet stoppen, en heeft al zoveel bereikt. Sven en Ireen zitten meer in de nadagen van hun carrière, maar zij doen hetzelfde wat ik ambieer: heel veel bereiken, zo lang mogelijk domineren en blijven doorgaan. Van de buitenlandse sporters keek ik graag naar Lindsey Vonn en Usain Bolt. Beiden legendes in hun sport, stiekem hoop ik dat ook te worden.”

Epke Zonderland zei na zijn olympische titel in 2012 dat alles wat hij daarna nog zou bereiken bonus zou zijn. Het zorgde voor een rust die hij goed kon gebruiken in het turnen.
“Dat voel ik niet zo, hoewel ik een olympische titel, wereld­ titels en Europese titels heb gewonnen. Ik heb bereikt waar ik vroeger altijd van droomde, maar winnen is een verslaving, iets waar ik geen genoeg van krijg. Die ene gouden olympische medaille geeft me geen rust, ik wil er meer.”

Stress

Redelijk onverwacht pakte jij in 2018 olympisch goud op de 1000 meter. Als je de shorttrackster Suzanne van toen vergelijkt met die van nu, wat is dan het grote verschil?
“Ik was toen twintig, er zat nog veel onrust in me. Ik wilde heel graag, maar het kwam er vaak niet uit. Het was vaak net niet. Ik ging niet als kanshebber naar de Spelen en had zelf ook niet het gevoel dat ik daar weleens een medaille kon winnen. Als ik niet met goud was teruggekeerd, maar met een andere kleur medaille, was ik waarschijnlijk net zo blij geweest. Dat zou voor mij al een heel big deal zijn geweest. Als ik dat vergelijk met nu: ik wil nog steeds graag, maar het komt er nu vaak wel uit.”

Stonden in 2018 stiekem de Spelen van 2022 al meer op de radar?
“Ergens wist ik wel dat ik ooit goud zou kunnen winnen en dat ik een goede shorttrackster zou kunnen worden. Maar het klopt, mijn doelen waren toen meer gericht op 2022. Hoe vaak had ik in 2018 nou wereldbekers gewonnen of op het podium gestaan? Ik was niet steady genoeg. Als ik in die olympische finale op de 1000 meter op de vijfde positie had gelegen, was het me sowieso niet gelukt als eerste over de finish te komen. Als ik nu op de vijfde positie lig, is de kans wel aanwezig dat ik naar voren kan komen. Het goud heeft me laten inzien dat ik het kan. In die zin heeft het me rust gegeven. Dat gevoel wilde ik vaker ervaren, het gaf me houvast om me ergens in vast te bijten. Het goud in Pyeongchang is de basis geweest voor de rest van mijn successen.”

Tekst gaat verder onder de foto

Suzanne Schulting

Was jij als mens klaar om goud te winnen?
“Ik weet niet of ik er klaar voor was. Ik was destijds nog niet klaar voor de Olympische Spelen zelf. De hele voorbereiding was heftig. Het onbekende viel me zwaar.” Ze zeggen vaak: de weg ernaartoe is het mooiste. In mijn geval was dat niet zo. Ik had vooral veel stress. Dat bouwde zich al in de zomer het jaar ervoor op. Dat het op de Spelen toch lukte, kwam ook door het onverwachte brons dat we met de relayploeg wonnen, twee dagen eerder. Het brons had me zo’n boost gegeven, het gaf me ontspanning.

Bij de relay kan ik sowieso vrijer schaatsen. Omdat het een teamonderdeel is, delen we de spanning. Ook trainen we dagelijks op de relay, op die routine kon ik terugvallen in Pyeongchang. Na het brons met de meiden voelde ik zoveel euforie, waardoor ik in een flow kwam. Dat goede gevoel kon ik doortrekken naar de 1000 meter. De aandacht en publiciteit na de race vond ik wel heel leuk. De finale van de 1000 meter was ook de laatste wedstrijd, dus ik kon die aandacht op dat moment ook omarmen.”

Wat is de grootste verandering die jij hebt doorgemaakt?
“Ik ben rustiger geworden. Veel mensen zullen zeggen: ‘Je bent nog steeds druk.’ Dat is misschien ook zo, ik praat veel en ben aanwezig, maar ik heb mezelf veel beter onder controle. Ik weet veel beter wie ik ben, wat ik wil en wat ik moet doen om mijn doelen te behalen.”

Vier jaar geleden vond je jezelf nog een stuiterbal.
“Dat vind ik nu niet meer. Ik schaats ook niet meer als een stui­ terbal. In vier jaar tijd ben ik een betere shorttracker geworden. Ik weet welke acties ik kan maken en kan makkelijker scha­ kelen. Voorheen kon ik alleen van voren rijden, nu op allerlei posities. Natuurlijk zal er nog weleens een impulsieve actie tussen zitten bij me, dat moet ook, want je kunt niet alles van tevoren berekenen. Maar ik ben nu sterker, houd dingen langer vol en kan makkelijker bepaalde rondetijden rijden. Ik kan mijn tactiek daarop aanpassen. Daardoor hoef ik ook minder impulsief te schaatsen.”

‘Hoe ouder je wordt, des te beter je ook weet wat je wel en niet wil. Een blootshoot met mannenblad JFK zou ik nu niet meer snel doen’

Ervaar je nu nog weleens stress?
“O ja, hoor. Er is altijd wel een moment dat het wat minder gaat en ik het niet onder controle heb. Dat maakt je ook mens, het is niet realistisch om altijd maar perfect met stress om te kunnen gaan. Ik heb ook weleens momenten gehad in de afgelopen jaren dat ik het even niet kon handelen. Het missen van een finale op de wereldbeker in Dordrecht in 2020 bijvoor­ beeld of de finale van de 1000 meter dit jaar waarin ik derde werd. Dat is alleen maar goed. Het houdt me scherp.”

Helden Magazine 60

Het eerste gedeelte van het verhaal van Suzanne Schulting komt voort uit Helden Magazine 60. In deze editie lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd, spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers én lacht het leven Irene Schouten toe, al weet ze ook maar al te goed hoe de andere kant van de medaille eruitziet.

Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels.

Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs én een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Velde. Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten én Samantha van Diemen staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief.

Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Delen: