Dirk Kuyt scoorde in z’n laatste wedstrijd drie keer en bezorgde Feyenoord vorig jaar de landstitel waar zo naar werd gesmacht. In Dirk Kuyt, het geloof in succes blikt hij terug op zijn carrière, met de nadruk op de bewogen laatste twee seizoenen. Helden neemt met hem passages door uit zijn boek. ‘Bij alle ploegen waarin ik gevoetbald heb, had ik te maken met spelers met een fluwelen techniek. Die heb ik altijd gezien als de stenen, en mezelf als het cement dat daartussen zit.’ Dirk Kuyt in Dirk Kuyt, het geloof in succes “Ik werd altijd erg gewaardeerd door m’n trainers en ploeggenoten. Neem het Nederlands elftal bij het WK van 2010, toen we de finale haalden. Het ging steeds over De Grote Vier, over Arjen Robben, Robin van Persie, Wesley Sneijder en Rafael van der Vaart. Ik had vergele­ken bij hen veel meer een functionele techniek, maar had weer andere kwaliteiten. Ik vulde hen aan, had ook een verbindende rol omdat ze niet allemaal even goed met elkaar op konden schieten. Bondscoach Bert van Marwijk heeft later weleens gezegd dat hij mijn naam als eerste op het papier schreef als hij in Zuid­ Afrika het elftal samenstelde. Dat is voor mij een heel mooie vorm van waardering. Vandaar de omschrijving van stenen en cement: zonder cement heb je geen huis, dan stort de boel in elkaar.” ‘Louis van Gaal zei: ‘Het goede nieuws is dat ik jou mijn tweede aanvoerder wil maken. Je bent belangrijk voor het elftal, ik zie wat voor waarde je ook buiten het veld hebt en er zullen altijd momenten zijn dat je gaat spelen. Maar je moet er wel van uitgaan dat het er niet veel zullen zijn.’ Ik was blij met zijn openheid en eerlijkheid. Ik vond het ook een enorme eer om tweede aanvoerder te worden, maar ik gaf ook aan dat hij op dat andere nog terug zou komen.’ “Het is the story of my life: van jongs af aan heb ik te maken gehad met veel twijfel, scepsis en kritiek. Wat ik mooi vond bij Van Gaal: hij herkende wel meteen mijn kwaliteiten, het verbinden en bij elkaar houden van de groep. Maar hij vertelde ook dat hij snelle buiten­ spelers wilde. ‘En dat ben jij niet,’ zei Van Gaal. Ik moest me richten op de spits­ positie, maar het ging ook niet makkelijk worden om me op die plek in het elftal te spelen. Dat was hard, maar eerlijk. Van Gaal zei ook: ‘Je bent m’n tweede aanvoerder, dus je bent er wel zeker van dat je altijd geselecteerd zult worden.’ Ik nam mezelf na dat gesprek voor om keihard te knokken en zo de trainer op andere gedachten te brengen. Die instel­ling is in m’n jeugd ontstaan. Ik was klein voor m’n leeftijd, waardoor jeugdtrainers altijd riepen: ‘Dirk moet je niet in het hoogste elftal zetten, want dat kan hij fysiek niet aan.’ Dat gevoel dat ik twijfels weg moest nemen, kwam daarna altijd terug. Het was voor mensen nu eenmaal lastiger om mijn kwaliteiten te zien dan die van jongens als Robin van Persie en Arjen Robben. Ik heb nooit achterover kunnen leunen, moest me altijd bewij­zen. Dat was de eerste keer bij Feyenoord zo, bij Liverpool, bij het Nederlands elftal en op het einde bij Feyenoord ook. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een zekerheidje was, dat ik gegarandeerd was van een basisplaats. Is ook goed voor me geweest, dat had ik nodig. Vaak kwam het uiteindelijk zover dat trainers me toch als een van de eerste spelers op het papier zetten: of dat nou Van Marwijk was bij het Nederlands elftal of Rafael Benitez bij Liverpool. En ook op het WK van 2014 heb ik uiteindelijk veel speeltijd gekregen van Van Gaal. Voor het WK van 2014 kwam hij naar me toe en zei dat ik ook als links­ of rechtsback zou kunnen spelen. ‘Dat denk ik ook,’ antwoordde ik. Ik zag zijn glimlach en denk dat Van Gaal de woorden die ik tegen hem had gezegd, dat hij erop terug zou komen dat ik niet veel zou spelen, ook nooit was vergeten.” ‘Het is the story of my life: van jongs af aan heb ik te maken gehad met veel twijfel, scepsis en kritiek’ ‘De trainer had net zijn contract verlengd en in dat proces had ik het toch vrij nadrukkelijk voor hem opgenomen. Achteraf bekeken heeft Giovanni van Bronckhorst daar misschien geen weet van gehad. Ik was weliswaar naar technisch directeur Martin van Geel gelopen, maar had daarover niets tegen de trainer gezegd. Vervolgens word ik aan de kant gezet.’ “Ik heb gemerkt dat alles wat ik over Giovanni zeg gevoelig ligt.Het is absoluut niet mijn bedoeling geweest om hem naar beneden te halen of mijn gelijk te halen. Vooropgesteld: ik heb heel veel respect voor Gio als mens en als trainer. Maar ik wilde in het boek het proces uitleggen waar wij doorheen gingen toen ik terugkeerde bij Feyenoord. Natuurlijk wist ik dat de band met Gio zou veran­deren, dat kon niet anders. We waren tien jaar lang ploeggenoten geweest bij Oranje, maar ineens was hij trainer en stond boven de groep. Met die veranderde rol gingen we ook meteen aan de slag. Dat was wel even wennen. In het begin ging ik tijdens besprekingen nog weleens over de trainer heen. Daar sprak Gio me op aan en daar had hij groot gelijk in. Helden Magazine 42 Het eerste gedeelte van het verhaal van Dirk Kuyt komt voort uit Helden Magazine 42 waar Dafne Schippers de cover siert. Schippers leeft onder een vergrootglas sinds dat ze in 2015 voor de sprint koos. En dat is wennen. ‘’Ik ben er wel achter dat ik geen robot ben’’ Verder in de 42ste editie van Helden, is er veel aandacht voor de Tour de France. Topsprinter Dylan Groenewegen, eerste Nederlandse Tourwinnaar Jan Janssen, superster Peter Sagan en Servais Knaven, ploegleider van Chris Froome komen allemaal voorbij in het Tourgedeelte. Ranomi Kromowidjojo over goud, het geloof en nog meer, hockeysters Lidewij Welten en Frédérique Matla over het WK Hockey, motorcrosser Jeffrey Herlings, oud-voetballer Glenn Helder en Barbara Barend ontmoet Hans van Breukelen. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Vergis je niet in Ceylin del Carmen Alvarado (22). Zo vriendelijk, frêle en charmant als ze eruitziet, zo´n keiharde sloper is ze op de fiets. Helden ging met de wereldkampioen veldrijden in gesprek over modder, God en de liefde. Aan de rand van het Belgische dorp Hoeselt, net over de grens bij Maastricht, staat het huis van de wereldkampioen veldrijden. Tussen de beigekleurige buitenwijkhuizen valt het strakke zwart betonnen nieuwbouwhuis op. Binnen is alles strak en nieuw, maar ook warm en gezellig. De grote glazen pui geeft een weids uitzicht over een grasveld dat grenst aan een bos. De 22-jarige Ceylin del Carmen Alvarado woont hier nog niet zo lang. Het is de perfecte uitvalsbasis om te fietsen, legt ze uit. Je zit zo in de natuur, er is veel hoogteverschil en het is er rustig. Wielrenners wonen graag op plekken waar ze meteen de deur uit kunnen voor de training. Een paar maanden geleden woonde ze nog gewoon thuis bij haar ouders in de Rotterdamse wijk Beverwaard, samen met haar jongere broertje en zusje. Het was wel even slikken voor het gezin toen Ceylin meldde dat ze ging samenwonen met haar Belgische vriend en teamgenoot Roy Jans, met wie ze sinds begin dit jaar een relatie heeft. “Door de coronacrisis ging dat wat sneller dan gepland. Het heen en weer reizen tussen Nederland en België werd ineens ontzettend moeilijk. Samenwonen was de handigste oplossing. Ons gezin is heel close, dus mijn ouders hadden het er even lastig mee dat ik ineens wegging. Maar nu is het oké. Gewoon veel bellen en elkaar zo vaak mogelijk zien, want familie is alles voor mij. Ze staan mijn hele leven al door dik en dun achter me.” Janken Het had trouwens niet veel gescheeld of we hadden hier misschien een verhaal geschreven over Ceylin als hardloopsensatie. Voordat ze op de fiets stapte, zat ze namelijk op atletiek. “Ik was er best goed in en had er ook plezier in. Tot er in de winter een keer een veldloopwedstrijd kwam die mijn plezier vergalde. Het had gesneeuwd en het parcours was zo nat. Het was zo koud dat halverwege de veldloop mijn handen en voeten helemaal bevroren waren. Gejánkt heb ik toen, echt niet normaal. Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik het nooit meer wilde doen. Dus dat was het nogal abrupte einde van mijn atletiekcarrière.” De liefde voor het fietsen heeft Ceylin van haar vader geërfd. Hij was het ook die wielrennen als nieuwe hobby voor zijn dochter opperde. Tien jaar was ze toen. “Het fietsen vond ik meteen een succes, hoewel dat in eerste instantie niet echt met de sport te maken had. Ik vond het vooral leuk dat er zoveel meisjes waren bij de wielerclub. Gezellig kletsen! Ik was in het begin verschrikkelijk slecht in de wedstrijdjes. Ik zat helemaal niet op te letten. Maar het jaar erna ging het al wat beter, ik begon steeds handiger te worden.” ‘Toen ik net de sport binnenkwam keken mensen vaak raar op. Rijdt er nou ineens iemand met een kleurtje in het peloton?’ Modder Maar de échte liefde voor de sport ontstond toen ze ging veldrijden op haar twaalfde. De familie Alvarado stapte in de wintermaanden ieder weekend in een bestelbusje om naar de cross te gaan. Vader Rafael ontfermde zich over het materiaal, moeder Ramona over het eten en de kleding. “Wat er precies zo leuk is aan veldrijden? Aan de ene kant het baggeren door de modder en de viezigheid, je kunt me echt niet blijer maken. Daarnaast is het een heel eerlijke strijd. Het is echt vól man tegen man of in mijn geval vrouw tegen vrouw. Het is dus niet zoals op de weg, waar je een hele dag afwachtend in het peloton kan hangen en je kansen moet plannen. Bij het veldrijden wint de sterkste. En daarnaast is het de sfeer bij het veldrijden die me erg aanspreekt, het is echt een familieding. De parkeerplaats staat altijd vol met campers waar de renners met hun families zitten. Iedereen kent elkaar en het publiek loopt daar tussendoor voor foto’s of handtekeningen. Voor het publiek is het een soort feest. Er zijn partytenten, bars en frietkramen. En ook voor mij op de fiets is het een feest. Vanaf de start hoor ik alleen maar mensen schreeuwen langs de kant en doordat ik die emotie zo goed hoor, gebeurt er iets. De energie die ik dan voel, is echt onbeschrijfelijk.” Wereldkampioen Het veldrijden verovert het hart van Ceylin, en Ceylin verovert langzaam maar zeker het veldrijden. In 2019 werd ze al Nederlands en Europees kampioen bij de beloften. Maar de grootste klapper volgde begin 2020. Met nog maar 21 lentes op de teller werd ze Nederlands kampioen én wereldkampioen. Bij de Elite-vrouwen welteverstaan, terwijl ze qua leeftijd nog gewoon bij de beloften, voor rensters onder de 23 jaar, had mogen uitkomen. “Ik vond dat ik niks te verliezen had. Het was het eerste WK waarvoor ik totaal niet zenuwachtig was. Ik zat lekker met iedereen grapjes te maken voor de start, nul stress. Ik ben nooit echt superzenuwachtig. Mijn ouders zijn soms wel erg zenuwachtig, vooral mijn moeder. Dan gaat ze heel veel praten of komt ze om de zoveel minuten iets brengen, of vragen of alles goed gaat. En dan zeg ik: doe nou eens rustig mam, het komt allemaal wel goed.” ‘Ik heb echt ik-weet-niet- hoe-lang bepaalde Bijbelverzen over hoop en genezing zitten lezen’ Dat ze op 1 februari de regenboogtrui omgehangen kreeg in het Zwitserse Dübendorf leek een paar jaar geleden nog heel ver weg. Lang worstelde ze met een knieblessure. “Rond mijn achttiende heb ik anderhalf jaar helemaal stilgezeten. Ik mocht van de fysio niet eens op de fiets naar school. Eigenlijk zat in die tijd ongeveer alles tegen. Ik probeerde mijn havo af te ronden wat heel stressvol verliep, mijn knie deed pijn, ik had de ziekte van Pfeiffer en ik had op een gegeven moment ook nog een longontsteking. Maar die knie was het ergst, ik ben er zonder overdrijven wel honderd keer voor naar het ziekenhuis geweest. Afspraak na afspraak, zonder enige vooruitgang. Tegen het einde van mijn juniorjaar was ik het zat. Ik zei: mam, ze zoeken het maar uit, ik ga gewoon fietsen. Ik miste het fietsen zo. Uiteindelijk ben ik bij een arts beland die me definitief van de pijn af heeft geholpen. De oorzaak van de problemen lag bij een aanhechtingspunt van een pees die ontstoken was.” Geloof Geduld. Dat is de les die Ceylin van die nare periode opstak. “Het heeft me kalmer gemaakt. Als er vroeger iets misging, moest het in mijn optiek zo snel mogelijk opgelost worden. Ik was heel ongeduldig. Soms hebben dingen gewoon tijd nodig. Je moet in ieder geval blijven geloven. Mijn geloof heeft me heel erg geholpen. Ik ben christelijk opgevoed en heb in die periode ontzettend veel gebeden. Ik heb echt ik-weet-niet-hoe-lang bepaalde Bijbelverzen over hoop en genezing gelezen. En uiteindelijk kwam het goed. De uitdaging is om vervolgens dezelfde energie in het geloof te blijven stoppen. Het mag niet zo zijn dat je alleen maar veel aandacht aan het geloof schenkt als het niét goed gaat. Ik probeer ook nu zoveel mogelijk de tijd te nemen voor bezinning en dankbaar te zijn.” Racisme Maar waar wordt Ceylin nog wél nerveus van? Lachend: “Van die interviews achteraf, het in de spotlight staan, vragen beantwoorden! Ik ben altijd bang dat ik iets raars zeg, zeker als het live is. Ik was ook te gast bij tv-programma De Avondetappe, van dat soort aandacht kan ik behoorlijk nerveus raken.” Aandacht is er soms ook voor Ceylin vanwege haar looks. Het gezin Alvarado komt uit de Dominicaanse Republiek en dat maakt Ceylin vanaf dag één een opvallende verschijning in het veldrijden. “Toen ik begon met veldrijden, keken mensen vaak raar op. Rijdt er nou ineens iemand met een kleurtje in het peloton? Veldrijden was tot dan toe echt een witte sport. En toen kwamen wij als compleet gekleurd gezin ineens aanzetten. Dus ik hoorde weleens wat, werd wat raar aangekeken of ik kreeg een vraag die ze nooit aan een blanke zouden stellen. Maar ik heb gelukkig nooit écht iets vervelends meegemaakt wat racisme betreft. Ik vind het wel een fijn idee dat er misschien door mij nu gekleurde meisjes de sport in kunnen komen zónder raar aangekeken te worden. Ik hoop in de toekomst een voorbeeld voor ze te mogen zijn. Natuurlijk volg ik ook de no to racism-beweging die je nu in de sport ziet, en de Black Lives Matter-opstanden. Het raakt me zeker, ik heb tenslotte zelf een kleurtje en kom uit het buitenland, dus ik voel me zeker aangesproken als het over racisme gaat. Ik denk dat het heel goed en belangrijk is om topsporters van kleur in actie te zien komen. Ik ben daar liever op de achtergrond mee bezig, repost af en toe iets, maar ben er nog niet klaar voor om daar proactief een stem in te willen hebben. Daar wil ik denk ik eerst iets meer voor gepresteerd hebben.” Op de vraag of ze ook aandacht krijgt voor haar looks omdat ze een knappe verschijning is, moet ze hard lachen. “Nou, dat valt reuze mee, hoor! Ik zie weleens reacties onder een foto op social media, maar verder hoor ik zelden wat over m’n uiterlijk.” ‘Ik heb het liefst dat mensen naar Ceylin del Carmen Alvarado kijken als individu en niet dat ze me zien als de vrouwelijke versie van Mathieu van der Poel’ Mathieu van der Poel Ceylin is bij wielerploeg Alpecin-Fenix de ploeggenoot van Mathieu van der Poel, die andere Nederlandse jonge publiekslieveling met een regenboogtrui om zijn schouders. Beiden zijn oppermachtig in het veldrijden, beiden willen op de mountainbike naar de Olympische Spelen en net als Van der Poel wil Ceylin later ook een carrière op de weg. De vergelijking wordt dan ook steeds vaker gemaakt, maar Alvarado vindt die vergelijking niet zo prettig. “Ik snap dat mensen het zo zien, en ik word er daarom vaak naar gevraagd. Er lijken inderdaad wat dingen op elkaar, maar er lijken ook veel dingen niet op elkaar. Mathieu is een man en ik een vrouw, om maar eens iets te noemen. Ik denk dat ik de vergelijking niet zo prettig vind omdat het daardoor lijkt alsof ik alleen maar wil doen wat Mathieu doet, maar dat is totaal niet zo. Ik ben gewoon altijd mijn eigen pad gegaan, dat loopt zoals het loopt en ik heb niet naar dat van Mathieu gekeken en gedacht: o, dit is een handige route. We kennen elkaar goed en we hebben veel respect voor elkaar. Ik vind het echt fantastisch wat hij doet voor onze sport. Maar ik ben verder gewoon met mezelf bezig. Ik heb het liefst dat mensen naar Ceylin del Carmen Alvarado kijken als individu en niet dat ze me zien als de vrouwelijke versie van Mathieu van der Poel.” Liefde Begin dit jaar kwam naar buiten dat Ceylin een relatie heeft met de dertigjarige sprinter Roy Jans, haar teamgenoot bij Alpecin Fenix. “Het is eigenlijk heel prettig om met een teamgenoot een relatie te hebben. Het gaat thuis echt niet de hele tijd over fietsen en de ploeg. Als het lukt, trainen we samen. Meestal gaat dat goed en is dat gezellig, maar niet altijd natuurlijk. Roy fietst harder en kan meer aan dan ik. Dus als ik op ben na een blokkentraining en hij wil nog even flink doorrijden, dan kan ik nog weleens gaan kibbelen. Of ik ga heel nors op die fiets zitten, haha! We zijn daarin waarschijnlijk als ieder ander koppel. Maar verder is het heel fijn dat hij weet wat ik doormaak, wat ik moet doen en laten voor m’n sport. Hij begrijpt dat ik veel moet rusten, want hij moet het ook. Ik hoef bij Roy niks uit te leggen, me nergens schuldig over te voelen. Ik schrok wel van alle aandacht die onze relatie teweegbracht. We kregen via social media veel vragen over hoe het precies zat. Dat vonden we wel pittig. Wij vinden allebei dat een relatie privé is. Maar we kregen zoveel vragen dat we toch maar samen naar buiten zijn getreden op social media. We kregen heel veel leuke reacties, maar niet alle reacties waren positief. Er zijn veel mensen die er een mening over hebben dat je een relatie hebt met iemand uit dezelfde ploeg of over andere persoonlijke dingen. Gelukkig ebde die aandacht na een paar weken ook weg. Maar goed, het hoort bij de status van wereldkampioen dat er naar je wordt gekeken en dat mensen een mening over je hebben, dus ik heb er maar mee te dealen.” ‘Er zijn veel mensen met een mening over het feit dat je een relatie hebt met iemand uit dezelfde ploeg’ Doelen Het gaat snel met Ceylin. Ze staat er zelf ook geregeld van te kijken. “Ik krijg soms het stempel van leading lady in het veldrijden. Dan denk ik: hoezo? Ik ben wel wereldkampioen, maar kom nog maar net kijken. Misschien ben ik ook te bescheiden. Ik heb een paar jaar geleden van mijn vorige trainer een lijstje moeten maken met doelen. Op de lange termijnlijst stonden prijzen en titels die ik ooit wilde winnen. Voor ik het wist was het al zover. Die trainer belde me ook op toen ik wereldkampioen was geworden en zei: ‘Eh, dat stappenplan van jou gaat zo wel heel erg snel.’ De wereldtitel stond natuurlijk bovenaan het lijstje. En de Olympische Spelen bereiken. Ooit zie ik me ook een mooie carrière op de weg hebben. Maar de belangrijkste pijlen zijn nu gericht op de Olympische Spelen van 2024 op de mountainbike, daarin maak ik de grootste kans.” En waarom niet meedoen aan de door de coronapandemie tot volgende zomer uitgestelde Spelen? Onlangs werd ze op de mountainbike immers derde bij het WK voor de beloften. “Als ik genoeg punten haal, kan ik mezelf daarvoor nomineren. Maar Nederland mag maar twee vrouwen afvaardigen en er zijn vier gegadigden waaruit de bondscoach kan kiezen. De andere vrouwen hebben veel meer ervaring, dus ik geef mezelf liever nog even de tijd om ervaring op te doen. Want áls ik naar de Olympische Spelen ga, wil ik meedoen om een medaille.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Ceylin del Carmen Alvarado komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Lorena Wiebes (21) brak vorig jaar definitief door. De wielrenster werd onder meer Nederlands kampioen op de weg, won de Europese Spelen en maakte deze zomer de overstap naar Team Sunweb. Privé kreeg ze daarentegen het nodige te verduren. “Mijn broer was jarenlang zwaar verslaafd aan cocaïne.” “Als gezin deden we toen ik klein was vaak leuke dingen met elkaar. We stonden langs de lijn als mijn broer moest voetballen, gingen gezellig met z’n vieren op vakantie. Enrico is zes jaar ouder dan ik, ik keek best tegen hem op. Toen hij het uitgaansleven ontdekte, ging het langzaam de verkeerde kant op. Het begon met drank. Als hij zijn verjaardag vierde, moesten er tientallen flessen sterke drank worden gehaald. Of hij kwam op z’n zestiende na het stappen pas om 5 uur ‘s ochtends thuis. Toen kwam de drugs in zijn leven. Het begon met blowen, daarna stapte hij over op cocaïne. Mijn moeder vond geregeld van die envelopjes in zijn kamer. Enrico zei dat het van vrienden was, maar dat geloofden mijn ouders na een tijdje ook niet meer. Je zag het aan zijn ogen als hij had gebruikt. Enrico bleef ondertussen ontkennen. Het ging echt fout toen mijn opa tien jaar geleden overleed. Wij denken dat hij vanaf dat moment alleen maar meer is gaan gebruiken om zijn verdriet te onderdrukken. Hoe erg het was, besefte ik toen niet. Ik was elf en voor mij was de situatie met mijn broer bijna ‘normaal’ geworden. Het lastigst vond ik dat mijn ouders vaak ruzie kregen over hoe ze het aan moesten pakken met Enrico. Als ik een weekend weg was geweest voor het wielrennen, vroeg ik me altijd af wat ik thuis aan zou treffen... Als ík ergens mee zat, dan liet ik dat niet merken. ‘Je bent net je broer,’ riep m’n moeder als ze zag dat er iets was. Ik ben net als Enrico geen prater. Mijn vrienden op school vertelde ik niet over hem. De meiden in het juniorenpeloton wisten niet eens dat ik een broer had. Elk huisje heeft zijn kruisje." 'Ik besloot mee te werken aan het tv-programma verslaafd. In mei vorig jaar kwamen ze hier thuis filmen voor de interventie' M’n vader gooide op een dag Enrico het huis uit. Hij en mijn broer kregen weer eens ruzie en Enrico smeet toen het glas van de voordeur eruit. Dat was voor m’n vader de druppel. Hij deed ook meteen aangifte bij de politie tegen m’n broer. Enrico belde daarna vaak aan als m’n ouders er niet waren. Ik vond dat zo rot. Ik liet hem dan maar binnen, wist ook niet wat ik moest doen. Of hij sliep op twee tuinstoelen in de tuin als m’n ouders thuis waren. Werd ik ‘s ochtends wakker en zag ik hem liggen. Dan deden we maar de gordijnen dicht. M’n broer heeft ook nog een tijdje bij mijn nicht Ivy gewoond, maar zij had twee jonge kinderen, dus dat ging op een gegeven moment ook niet meer. Enrico beloofde uiteindelijk beterschap en ging naar een afkickkliniek in Maastricht. Daar werd hij weggestuurd, daarna heeft hij in Utrecht een tijd op straat geleefd. Op en dag zagen we hem op tv. Immanuelle Grives, later zelf veroordeeld wegens drugsbezit en -handel op een festival in België, maakte een programma over zwervers en een van hen was m’n broer. Ze had ons vooraf ingelicht dat ze ook Enrico gevolgd hadden, maar het was heel heftig om te zien hoe hij leefde en hoe hij eruitzag. We zagen dat hij van die slimme zwerverstrucjes wist. Had hij ontdekt dat je op het centraal stadion van Utrecht computergames kon uitproberen en ging hij daar een dag lang op de PlayStation spelen. Enrico moest ondertussen natuurlijk aan die troep komen. Hij werkte vaak wel ergens, leende ook geld. Ik weet dat hij schulden had. Mijn vader moest nog een keer helpen. Hij had geld geleend van niet zomaar iemand en Enrico kneep hem toen flink. Mijn ouders hadden nog wel contact met m’n broer. Ze maakten de afspraak dat hij op maandagen kon komen eten. Soms was ik er toevallig dan ook. Ik weet nog dat een goede vriendin en oud-ploeggenootje van Parkhotel, Esther van Veen, met haar vriend mee at. Ik schaamde me dood voor Enrico. Hij zag er zo onverzorgd uit. Meestal zorgde ik er op maandag voor dat ik ging kickboksen, zodat ik hem niet hoefde te zien. Ik wilde geen contact meer met hem, zag wat hij mijn ouders aandeed. Voor mij bestond m’n broer niet meer, in mijn ogen waren we een gezin van drie. Ik vond in het wielrennen mijn uitlaatklep. Als ik ergens een wedstrijd had, gingen m’n ouders ook geregeld mee, zo waren ze er meteen een weekendje uit. Mijn nicht Ivy kwam ons op een avond vertellen dat ze Enrico had opgegeven voor het RTL-programma Verslaafd. Ik twijfelde heel sterk of ik mee wilde doen. Wat gaan andere mensen wel niet van me denken, dacht ik. Maar ze zeiden dat het heel belangrijk was dat ik erbij was, vooral bij de interventie. Ik besloot mee te werken nadat ik goede gesprekken met begeleiders van mijn ploeg Parkhotel Valkenburg had gevoerd. In mei vorig jaar kwamen ze hier thuis filmen voor de interventie. Gelukkig wilde Enrico meewerken. We merkten dat hij er eindelijk echt klaar voor was om af te kicken. M’n broer werd opgenomen in een kliniek en hij en ook mijn ouders werden begeleid. Na terugkomst is mijn broer naar een zogenaamd safe housegegaan en inmiddels woont hij onder begeleiding op zichzelf in Rotterdam. Hij is nu een jaar clean en wordt langzaam klaargestoomd om terug te keren in de maatschappij. M’n moeder belt Enrico drie keer per week. Soms neemt hij zijn telefoon niet op, dan maakt ze zich meteen zorgen. Gaat het wel goed met hem, zit hij wel lekker in zijn vel? Of heeft hij weer wat te verbergen? Onlangs werd Enrico 27. Mijn ouders hadden hem opgehaald en we vierden thuis zijn verjaardag met mijn oma, oom en tante, Ivy en haar man Wesley en de kinderen. Op die momenten accepteer ik dat hij er weer is en is het ook gezellig. Ook omdat ik weet dat het nu goed gaat en hij niet gebruikt, want hij krijgt nog geregeld onverwachte drugstesten. De verslavingscoach van het tv-programma, Maarten Dammers, zei: ‘Eens een verslaafde, altijd een verslaafde.’ Ik weet dat Enrico heel trots op me is. Vorig jaar na een gewonnen wedstrijd feliciteerde hij me. Zelfs toen hij nog gebruikte, wilde hij mijn wedstrijden zien. Maar onze band is niet zomaar hersteld, daarvoor is er te veel gebeurd. Enrico vindt het denk ik ook nog lastig om ons weer toe te laten in zijn leven. Mij belt hij niet, ik hem ook niet. We sturen elkaar ook geen berichtjes. Als mijn ouders naar hem toe gaan, ga ik soms mee. Dan fiets ik naar Rotterdam en fietst mijn vader met me mee terug. Als we hem dan weer hebben gezien, zijn mijn ouders ook weer gerustgesteld. Topsport is eigenlijk ook eens soort verslaving. De liefde voor wielrennen heb ik van m’n vader meegekregen. Hij heeft vroeger veel triatlons gedaan en is later gaan wielrennen. M’n vader nam mij als achtjarig meisje al mee naar onze club, UWTC in Uithoorn. Bij de Decathlon hadden we een kleine BMX gekocht, zodat ik aan crosswedstrijdjes van de club mee kon doen. Onze fietsenmaker had al snel door dat ik talent had. Hij riep tegen m’n vader dat ik de nieuwe Marianne Vos was. Dat vond ik mooi, want Marianne was vroeger echt mijn voorbeeld. Jaren geleden ben ik zelfs nog eens met haar op de foto gegaan na een cross. Ik trainde vroeger ook met m’n vader. Dan ging ik lekker in z’n wiel zitten. Hij heeft ook weleens geprobeerd mijn broer op de fiets te krijgen, maar dat is hem nooit gelukt. Het veldrijden trok me altijd meer dan de weg. Nog steeds doe ik graag mee aan crossen in de winter. Mijn eerste wegwedstrijd reed ik pas zo’n zes jaar geleden: de Wielerronde van ‘t Maaskantje, bekend van de film New Kids. Voor school had ik geen interesse, ik wilde me op het wielrennen focussen. Ik was vroeger one of the guys. Je zag mij nooit in een jurkje. Feestjes sloeg ik in die tijd altijd over of ik ging op tijd naar huis. En daarna werd ik niet meer uitgenodigd. Het uitgaansleven interesseerde me sowieso niet. Misschien kwam dat ook door mijn broer. Enrico was het voorbeeld om juist niet aan de drank en drugs te gaan en gaf me een extra stimulans om me vol op het wielrennen te richten. Dat het zo snel zou gaan met me, had ik niet verwacht. Vorig jaar was geweldig. Mijn nationale titel vind ik het mooist. De meiden van Parkhotel Valkenburg reden allemaal voor mij, het was mooi dat ik het af kon maken en toprensters als Marianne Vos, Amy Pieters, Annemiek van Vleuten en Ellen van Dijk achter me kon laten in de sprint. De Europese Spelen in Minsk waren ook heel gaaf. Anna van der Breggen, Chantal Blaak, Marianne en Amy waren er ook bij en hielpen mij aan de overwinning. En in september pakte ik bij de Boels Ladies Tour nog twee overwinningen en ik werd tweede in het algemeen klassement. Ik sloot 2019 af met vijftien zeges en als nummer één op de wereldranglijst. Bizar. De overstap naar Team Sunweb, afgelopen juni, had best wat voeten in de aarde. In de winter wilde ik graag weg bij Parkhotel, ik had er tweeënhalf jaar voor gereden. Het was voor mijn ontwikkeling beter als ik naar een andere ploeg zou gaan, ik heb het prima naar m’n zin gehad bij Parkhotel, maar ik zag de ploeg meer als opleidingsteam. Interesse van andere ploegen was er genoeg, maar Parkhotel hield me aan mijn contract. Op het moment dat ik met de nationale selectie begin januari in het vliegtuig stapte naar Grand Canaria voor een trainingskamp, kreeg ik te horen dat ze een kort geding tegen me zouden aanspannen. De leiding van Parkhotel en mijn manager André Boskamp zijn er gelukkig uitgekomen voordat de zaak voor de rechter kwam. Ik zou nog een half jaar bij Parkhotel blijven en daarna was ik vrij om naar een andere ploeg te gaan. Dat was een enorme opluchting. Tot dat moment was mijn motivatie ver te zoeken. Ik had meer zin om naar de kickboksschool te gaan, dan om op mijn fiets te stappen. De ring trok me meer dan een koers en ik heb er serieus over nagedacht om te stoppen met wielrennen. Ik was ook boos op Parkhotel, dacht: waarom laat je iemand niet gaan die weg wil? Nu begrijp ik hun keuze wel. Contract is contract. En de ploeg had mijn UCI-punten nodig zodat ze mochten starten in de World Tour- wedstrijden. Mijn ploeggenoten van Parkhotel snapten mijn keuze, maar vonden het ook moeilijk. Hun doel, om mij in wedstrijden te helpen aan de overwinning, viel ineens weg. Juist voor hen gaan er nu ook deuren open. Ik zei: nu kun je voor je eigen kansen gaan en zelf proberen te winnen. Door het coronavirus heb ik nauwelijks nog wedstrijden gereden dit jaar. Helaas moest ik via Whatsapp op 1 juni afscheid nemen van mijn ploeggenoten van Parkhotel Valkenburg. Eerder mocht ik het vanwege de UCI-regels ook niet vertellen. Er is geen haat en nijd, het contact tussen mij en Parkhotel is prima. We zijn goed uit elkaar gegaan. Mijn grote doel is goud winnen op de Olympische Spelen in 2024 in Parijs, als het parcours daar mij ligt tenminste. Ik ben meer een sprinter dan een klimmer, moet me daarom vooral op vlakke koersen focussen en de voorjaarsklassiekers, met alleen korte klimmetjes. Het parcours van de Spelen in Tokio volgend jaar past helaas niet bij me. Bovendien zijn er maar vier plekken. Annemiek van Vleuten, Anna van der Breggen, Marianne Vos, Chantal Blaak; stuk voor stuk supersterke dames. Volgend jaar wil ik graag het WK rijden. En ik hoop dat we bij La Course nog een keer mogen finishen op de Champs Élysées. Dat zou dit jaar het geval zijn, maar vanwege de coronapandemie gaat dat niet door. Mijn ouders, oom en tante en broer zouden dit jaar komen kijken op de Champs Élysées. Daar keek vooral mijn broer echt naar uit. Ik hoop dat het volgend jaar gaat gebeuren en anders tijdens de Spelen in 2024. Het is een droom om in Parijs met m’n vader, moeder, en broer een gouden medaille te kunnen vieren.” Helden Magazine 53 Het verhaal van Lorena Wiebes komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde. Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’ Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic én blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan. Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater.Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy én Tessie Savelkouls raakte op 9 februari dit jaar zwaar geblesseerd, de kans dat ze ooit nog kan judoën is klein. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.