Word abonnee

Tennis

Diede de Groot en Esther Vergeer: Power vrouwen

Rodney Kersten

Tennis

Diede de Groot en Esther Vergeer: Power vrouwen

door: Jasper Boks & Marlies van Cleeff
24 januari 2023
19 tot 24 minuten lezen

Esther Vergeer (41) was jarenlang de koningin van het rolstoeltennis. Nu is Diede de Groot (26) dat. In aanloop naar het ABN AMRO Open (11-19 februari), waar voor het eerst een rolstoeltennistoernooi voor vrouwen op het programma staat, komen de twee boegbeelden samen. Esther: “Ik denk dan af en toe: ik ben toch te vroeg gestopt.”

Ze groeiden op steenworpafstand van elkaar op. Esther Vergeer woont nog altijd in Woerden, terwijl het ouderlijk huis van Diede de Groot zich een paar kilometer verderop bevindt. Dat de wiegjes van de twee beste rolstoeltennissters ooit zo dicht bij elkaar hebben gestaan, is wel heel apart.

In het Woerdense restaurant Bistronoom vertellen ze over hun eerste ontmoeting. “Ik was een jaar of twaalf toen Esther kwam kijken bij een wedstrijd van mij bij een toernooi in Lunetten,” zegt Diede, “Esther deed mee bij de senioren, ik keek enorm tegen haar op. Zoals jonge voetballertjes Lionel Messi als groot voorbeeld hebben, was Esther dat voor mij. Als je held ineens langs de baan staat…”

Esther: “Wij hebben samen nog een foto gemaakt na een clinic die ik gaf voor mijn foundation tijdens dat toernooi. Jij was nog een heel klein en verlegen meisje.”

Diede: “We leerden elkaar beter kennen toen jij in 2013 met ons meeging naar het jeugd WK. Jij was toen net gestopt. Ik was destijds wel altijd zenuwachtig als ik jou zag.”

Esther werd in 2015 mentor van Diede toen ABN AMRO het project Partner van de Toekomst lanceerde. “Ik zag al snel hoeveel talent jij had, wilde je vooral helpen met dingen naast de baan. Jij hebt in die periode ook echt keuzes gemaakt voor je sport, bent van coach gewisseld, stapte over naar Amanda Hopmans. Uiteindelijk durfde je ook uit te spreken dat je nummer één van de wereld wilde worden. Vond ik heel mooi.”

Diede, lachend: “Ik riep ook dat ik mee wilde doen aan de Paralympische Spelen in Rio. Jij schrok je rot toen ik dat zei.”

Esther knikt: “We zaten anderhalf jaar voor Rio en jouw ranking was niet goed genoeg dat je mocht meedoen aan de grote toernooien. Ik dacht: oké… dat is een flinke ambitie.”

Diede: “Wat ik mooi vond, was dat jij niet meteen riep: ‘Dat ga je nooit redden.’ Nee, jij zei: ‘Dan moet je ervoor gaan.’ En je vroeg: ‘Wat hebben we nodig om dat doel te bereiken?’ Ik ben in die periode veel meer gaan leven voor mijn sport. Jij gaf mij dat zetje in de goede richting.”

Esther: “We zijn in die tijd ook nog samen de baan opgegaan, hebben een paar keer samen getraind. En je hebt het gewoon geflikt, hè, je was erbij in Rio.”

Borstkanker

Drie jaar lang vervulde Esther de rol van mentor, totdat ze in 2018 werd gevraagd als chef de mission van paralympisch TeamNL. “In die rol kwam ik geregeld langs bij trainingen. Het contact werd wel minder, jij ging je eigen weg met jouw team, maar ik bleef je wel appen als je weer een mooie overwinning had behaald.”

Diede: “Het was na drie jaar ook goed dat ik meer mijn eigen weg ging uitstippelen. Het was ook mooi dat jij je aandacht over meerdere atleten en sporten ging verdelen. Iedereen kan van jou leren. En we gaan natuurlijk nog steeds heel goed met elkaar om. Als ik vragen heb, dan is een appje zo verstuurd.”

Esther heeft een emotionele periode achter de rug. In september 2019 ging met behulp van een Canadese draagmoeder een langgekoesterde kinderwens in vervulling van Esther en haar vriend Marijn. Dochter Jinte was nog maar een paar maanden oud toen in januari 2020 Esther de diagnose borstkanker kreeg. Na een zware tijd met chemobehandelingen en bestralingen werd ze in juli 2020 schoon verklaard. “Ik heb nogal wat voor mijn kiezen gehad de laatste jaren. Heel mooie dingen, maar ook nare.”

Diede: “Ik leefde enorm met je mee, was megablij toen ik hoorde dat jullie een kindje kregen. En niet veel later schrok ik heel erg toen ik hoorde dat je ziek was.”

Esther: “Ik ben veranderd. Ik heb niets aan mijn ziekte overgehouden en het gaat hartstikke goed, maar ik ben er wel mee geconfronteerd hoe kwetsbaar ik ben. Mijn kostbare tijd ga ik niet invullen met dingen die ik niet leuk vind of met mensen die alleen maar energie kosten. Toen ik net beter was, was ik heel streng in het maken van keuzes. Ik zei heel vaak ‘nee’. Nu verwatert dat weer, ren ik mezelf wel weer eens voorbij.”

Diede: “Ik heb afgelopen zomer mijn tante verloren aan kanker. Tussen het moment dat werd ontdekt dat ze ziek was en haar overlijden zat maar vier maanden. Door wat Esther en mijn tante is overkomen, ben ik me er ook meer bewust van dat ik van elke dag moet genieten.”

Esther: “Ik sta niet banger in het leven sinds ik ziek ben geweest, maar ik vertel mezelf wel geregeld dat het vast nog een keer terugkomt.

Dat is uit een soort zelfbescherming. Dan valt het mee als het ook zo is, of zo. Ik word ieder half jaar gecontroleerd, dus als ze iets zien, dan zijn ze er ook op tijd bij, denk ik dan maar. Een op de zeven vrouwen krijgt helaas de diagnose borstkanker. Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te vertellen. Totdat ik borstkanker kreeg, heb ik mezelf nooit gecontroleerd. Ik was daar helemaal niet mee bezig. We moeten het bij mensen in het systeem brengen dat ze af en toe zichzelf controleren. Door het bespreekbaar te maken.”

Diede: “Goed dat je dat doet. Het zorgt ervoor dat je jezelf wat sneller controleert en dat je besluit met die vage klacht toch maar naar de huisarts te gaan.”

Nieuwe standaard

Esther won paralympisch goud in het enkelspel in 2000, 2004, 2008 en 2012, ook won ze drie keer goud op de Spelen in het dubbelspel. Diede won goud in het enkel- en dubbelspel in 2021. Esther zat in Tokio op de tribune als chef de mission.

Esther: “Voor mij was het een geluk dat de Paralympische Spelen door corona een jaar werden uitgesteld. Als ze gewoon in 2020 waren gehouden, was ik er door mijn ziekte niet bij geweest.”

Diede: “Ik vond het extra spannend dat jij op de tribune zat.”

Esther: “In Rio was ik aanwezig als assistent-chef de mission. Ik zat toen met een brok in mijn keel naast mijn broer op de tribune tijdens de finale van het rolstoeltennis tussen Jiske Griffioen en Aniek van Koot. Jiske won en ik dacht: shit, dat is mijn gouden medaille. Sloeg natuurlijk nergens op, maar ik was heel emotioneel. Het was destijds voor het eerst dat ik weer bij het rolstoeltennis ging kijken. Het was moeilijk geweest om afscheid te nemen, daar had ik echt buikpijn van.

Ik stond ook nog aan de top, iedereen zei steeds: ‘Jij kunt nog jaren mee.’ Ik heb echt wel even moeten zoeken naar een nieuwe invulling en structuur. In Tokio vond ik het helemaal niet moeilijk om jou te zien winnen. Ik had toen al langer afstand genomen.”

Esther was jarenlang de koningin van het rolstoeltennis. Ze won 21 grandslamtitels in het enkelspel, voerde de wereldranglijst liefst 668 weken aan tussen 1999 en 2013 en bleef liefst 470 duels op rij ongeslagen. Diede is nu de koningin. Ze won sinds 2017 al zestien grand slams, in juni 2018 veroverde ze de eerste plek op de wereldranglijst, in 2021 won ze een Golden Slam – alle vier de grandslamtoernooien en olympisch goud in één kalenderjaar – en in 2022 won ze opnieuw alle vier de grand slams. Vergelijkingen tussen Esther en Diede liggen op de loer.

Tekst gaat verder onder de foto

Diede de Groot

Diede: “Ik ben niet bezig met vergelijken, maar dat doen anderen automatisch voor me. Het aantal grandslamtitels van Esther komt vaak voorbij als het over mij gaat. Het is ook heel lastig vergelijken met jouw tijd.”

Esther: “In mijn tijd was er geen rolstoeltennis op Wimbledon. Diede is de eerste rolstoeltennisster die Wimbledon won in 2017. Schitterend. Ik had daar natuurlijk ook heel graag willen spelen. Ik krijg ook heel vaak de vraag of Diede mijn records gaat verbreken. Is dat boeiend? Er zijn natuurlijk wel gelijkenissen tussen ons. Bij mij was het gat met de rest groot en ik zie dat dat bij jou ook het geval is. Het nadeel van paralympische sport is, en daar kunnen we allebei niks aan doen, dat de top niet heel breed is. Dus is de kans ook groter dat je een langere periode aan de top kunt blijven staan. Maar dat maakt de prestaties van jou niet minder.”

Diede: “Wat ik het meest bijzonder vind aan jouw carrière is dat je alles vanaf niets hebt opgebouwd. Toen jij begon, kreeg de paralympische sport nog helemaal geen aandacht. Jij hebt de standaard gezet. Alles wat jij deed, was nieuw. Jij hebt de weg geplaveid voor velen na jou.”

Esther: “Ik heb mijn steentje bijgedragen om de sport vooruit te helpen en daar ben ik best trots op. Ik keek ook dingen af van andere sporten, ging aan de slag met een eigen coach, met fysieke en mentale training. Dat was niet vanzelfsprekend binnen de paralympische sport. Ik stak er veel meer uren in dan anderen. Ik was ook steeds bezig met het innoveren van mijn rolstoel. Telkens was ik weer op zoek naar iets waardoor ik weer wat beter werd, dat was de uitdaging.”

Diede: “Ik kom nu ook in een fase dat ik de uitdaging zie in het telkens kijken of ik nog een stapje kan maken.”

Esther: “Jij zet nu een nieuwe standaard neer, een niveau waar een volgende generatie naartoe moet klimmen. Het niveau van jou is echt hoger dan dat van mij. Ik stond laatst bij jou te kijken en dacht alleen maar: wat gaat dat vreselijk hard en snel. Heel gaaf om te zien.”

Diede: “Mooi om dat uit jouw mond te horen. Ik denk ook weleens als ik naar mijn concurrenten kijk: waarom pakken jullie het niet net zo aan als ik? We hoeven niet allemaal precies hetzelfde te doen, maar sommigen zouden het wel wat professioneler aan kunnen pakken.” Nadat Diede vorig jaar de US Open won en na Steffi Graf in 1988 de tweede in het tennis werd die een Golden Slam won, was er een paginagrote advertentie in The New York Times van City Bank om Diede te feliciteren.

Diede: “Ik liep de dag na die advertentie door New York en werd drie keer aangesproken door Amerikanen, die super enthousiast waren.”

Esther, lachend: “Nou, daar kan ik best jaloers om zijn, hoor. De sponsorcontracten die jij hebt, gaan om heel andere bedragen dan in mijn tijd. Als ik een grand slam won, dan kreeg ik 10.000 euro aan prijzengeld. Dat is na mijn tijd een paar keer over de kop gegaan. Ik denk dan af en toe: ik ben toch te vroeg gestopt.”

Beren op de weg

Nederland is al jaren toonaangevend in rolstoeltennis bij de vrouwen. Esther, Jiske Griffioen, Aniek van Koot; ze voerden allemaal de wereldranglijst aan, wonnen grandslamtitels en medailles op de Paralympische Spelen. En nu trekt Diede die lijn door.

Diede: “Ik train geregeld met de andere Nederlandse rolstoeltennissers en zelfs met de jeugd, zodat zij op jonge leeftijd al van ons kunnen leren. Zoals ik leerde van Jiske en Anniek op de baan. En van jou, vooral door naar jou te kijken en luisteren. Wij geven het van generatie op generatie door.”

Esther: “In Nederland staat de hele paralympische sport er goed voor in vergelijking met veel andere landen. Je kunt in Nederland altijd aan een rolstoel of prothese komen die geschikt is om te sporten. De kennis wordt gedeeld op Papendal. Paralympische sporters kunnen daar gebruikmaken van dezelfde faciliteiten als valide sporters. En het is in Nederland natuurlijk ook zo dat mensen met een handicap heel erg geaccepteerd worden. In sommige landen worden mensen met een handicap nog weggestopt in de woestijn.”

Esther was zeven toen bij haar een bloedvaten afwijking rondom haar ruggenmerg werd ontdekt. De bloedvaten bleken zo zwak dat ze spontaan konden springen. Ze werd meteen geopereerd en bij die ingreep liep ze een dwarslaesie op. “Ik heb er veel moeite mee gehad om mijn handicap te accepteren, omdat ik alles relateerde aan de periode dat ik nog gewoon kon lopen. Ik kon ineens niet meer meedoen met tikkertje op het schoolplein. Of ik werd als laatste gekozen met gym. Afschuwelijk. Ik vond gelukkig al snel de weg naar de tennisvereniging. Voor mij was sport een geweldige uitlaatklep in die tijd. Ik vond het heerlijk om met andere kinderen in een rolstoel op te trekken. Dan waren er geen vragende gezichten.”

Kort na de geboorte van Diede bleek dat haar benen niet even lang waren. Al op haar eerste verjaardag kreeg ze haar eerste prothese. Om haar heup stabieler te maken, werd ze enkele keren geopereerd. Op haar zevende kwam ze met rolstoeltennis in aanraking. “Als kind vond ik het niet moeilijk om mijn handicap te accepteren, in de puberteit vond ik dat wel af en toe lastig. Wat sport betreft: ik vond het vooral leuk om met kinderen op te trekken die tegen dezelfde dingen aanliepen als ik.”

Esther: ‘Ik sta niet banger in het leven sinds ik ziek ben geweest, maar ik vertel mezelf wel geregeld dat het vast nog een keer terugkomt. Dat is uit een soort zelfbescherming’

Esther richtte in 2004 haar eigen foundation op, vlak nadat ze in Athene haar paralympische titels had geprolongeerd. “Ik kreeg steeds vaker vragen van ouders van kinderen met een beperking. Ze wilden ook dat hun kind ging sporten, maar hadden geen idee hoe ze het aan moesten pakken. Waar kan ik een sportrolstoel krijgen? Wie kan mijn kind trainen? Ik kreeg zoveel vragen dat ik dacht: hier moet ik wat mee.

Ik ben begonnen om bij de twee toernooien die ik jaarlijks in Nederland speelde clinics te geven. Dat werd erg enthousiast ontvangen door de kinderen. Als ze wilden blijven tennissen, had ik een flyer met informatie. Ik dacht ook: ik doe dit een paar jaar en dan zal de paralympische sport wel ingebed zijn bij de verschillende sportbonden. Niet dus. Bijna twintig jaar later is het nog steeds nodig om kinderen met een beperking enthousiast te maken om te gaan sporten, de informatie is nog altijd niet voor iedereen beschikbaar.

Best wel shocking. Alleen een telefoonnummer geven van een vereniging werkt namelijk niet. Er zijn nog te veel drempels en er is nog te veel angst en onzekerheid bij veel kinderen. We nemen ouders en kind echt bij de hand en blijven hun hand vasthouden. Ik ben helemaal niet van pamperen, maar vind het tegelijkertijd ongelooflijk zonde als kinderen met een beperking niet gaan sporten omdat ze zoveel beren op de weg zien.”

De Esther Vergeer Foundation is door de jaren heen gegroeid, werkt ook samen met ziekenhuizen en heeft geholpen een sportpoli op te zetten. Sinds 2017 is Diede ambassadeur van de foundation. “Ik weet hoe leuk ik de clinics en de kampen vond als kind. Ik vond het een eer toen ik werd gevraagd. Het is best onwerkelijk dat ik nu word gezien als boegbeeld. Zoals ik als meisje van twaalf naar jou keek, kijken meisjes nu naar mij… Ik vind het zo mooi om die vreugde in de ogen van kinderen te zien als ik eraan kom.”

Esther: “Diede is een fantastische ambassadeur. Ik ben alweer tien jaar geleden gestopt, word ook oud en vaak vergeten. Het is voor kinderen niet leuk meer om van mij een clinic te krijgen, ze weten immers niet allemaal meer wie ik ben. Ze weten wel wie Diede is, zij is het voorbeeld van de kinderen van nu. Geweldig dat Diede en andere ambassadeurs zich inzetten en de functie van rolmodel overnemen. En het is natuurlijk heel lekker dat wij als foundation kunnen zeggen dat de nummer één van de wereld ambassadeur is van ons.”

Groen licht

Esther en Diede hebben ook de handen ineengeslagen om tot een rolstoeltoernooi voor vrouwen te komen bij het ABN AMRO Open. Van 9 tot en met 16 februari is het zover. Esther, al sinds 2009 toernooidirecteur van het rolstoeltoernooi voor mannen in Rotterdam, is dat nu ook van het vrouwentoernooi. En Diede is uiteraard de grote blikvanger.

Diede: ‘Ik ben niet bezig met vergelijken, maar dat doen anderen automatisch voor met. Het aantal Grandslamtitels van Esther komt vaak voorbij als het over mij gaat’

Esther: “Toen ik toernooidirecteur werd, was ik ook nog rolstoeltennisster. Ik kreeg telkens de vraag: ‘Wanneer moet jij spelen?’ Dan legde ik uit dat het toernooi alleen voor mannen was. De afgelopen drie jaar hebben we gekeken hoe we nog konden groeien als toernooi. Al snel ontstond het idee om een vrouwentoernooi toe te voegen, want het was natuurlijk erg jammer dat niemand in Nederland Diede en die andere talentvolle rolstoeltennissters in actie kon zien. ABN AMRO staat ook voor diversiteit en gelijke kansen, dus de bank zag het ook zitten. In september kregen we groen licht van de overkoepelende tennisbond ITF.”

Diede: “Je vroeg me al snel om mijn mening. We hebben het erover gehad in het voortraject of er überhaupt vraag was naar een rolstoeltennistoernooi voor vrouwen. Jij hebt ook gevraagd of ik mee wilde doen en of ik andere speelsters wilde polsen of zij bereid waren naar Rotterdam te komen.”

Esther: “Toen was jij mijn adviseur…”

Wie is de Mol?

Roger Federer eerde Esther meerdere keren publiekelijk. Novak Djokovic ging met Diede op de foto nadat ze allebei Wimbledon hadden gewonnen in 2021.

Diede: “Op alle vier de grandslamtoernooien is het rolstoeltennis tegenwoordig volledig geïntegreerd. We zitten ook in dezelfde kleedkamer als de valide tennissers. We maken af en toe ook een praatje met elkaar.”

Esther: “Roger Federer heeft in de media ooit geroepen dat het bijzonder was wat ik deed. Mooi dat hij dat riep. Eigenlijk zou je het niet nodig willen hebben dat Federer zoiets moet zeggen om die interesse voor ons te wekken.”

Diede: “De valide tennissers trekken wel dat miljoenenpubliek. Zij kunnen voor ons ook de volgende stap mede mogelijk maken. Ik heb het gemerkt met Novak Djokovic. Hij kwam toevallig langslopen op Wimbledon en vroeg: ‘Zullen we samen op de foto?’ Als je ziet hoe dat werd opgepikt… Mensen als Djokovic hebben zoveel power, als zij een statement maken, wordt dat meteen opgepikt door publiek en media. Steun van zulke sporters is zo belangrijk voor de paralympische sport.”

Een rolstoeltoernooi voor vrouwen als onderdeel van het ABN AMRO Open is weer een stap in de goede richting, maar er is nog werk aan de winkel. Uit onderzoek bleek onlangs dat ruim 87 procent van de Nederlanders geen enkele sporter kan noemen die vorig jaar meedeed aan de Paralympische Spelen in Tokio, 75 procent gaf aan sowieso geen enkele naam van een sporter met een handicap te kunnen opnoemen. Onder kinderen tussen de twaalf en vijftien lag dat percentage nog hoger: 81 procent.

Calvé wil de bekendheid van de paralympische sporters de komende jaren vergroten en is Calvé Parastars begonnen, een team met paralympische toppers als Jetze Plat, Jeroen Kampschreur, Lisa Bunschoten en Diede. Eerder besloot het voedingsmerk ook al de Esther Vergeer Foundation te steunen.

Esther: “Calvé heeft mij anderhalf jaar geleden gevraagd of ik mee wilde werken aan hun commercial. Dat vond ik een kroon op mijn werk. Onder anderen Pieter van den Hoogenband, Joop Zoetemelk, Lieke Martens, Evert van Benthem, Dick Advocaat en Robin van Persie hebben in de commercial van Calvé gezeten. Om in dat rijtje te staan, vind ik geweldig. Tijdens het bedenken van de commercial heb ik lange gesprekken gevoerd en daarin kwamen ook mijn wensen naar voren. Een wens is dat op een dag bijna iedereen vijf of zes paralympische sporters op kan noemen.

Daarnaast vind ik het belangrijk om breedtesport voor mensen met een beperking toegankelijk en vanzelfsprekend te maken. Daarmee is Calvé aan de slag gegaan. Zij besloten mijn foundation te steunen, om mijn droom om breedtesport voor mensen met een handicap vanzelfsprekend te maken, te helpen laten uitkomen. Daarnaast is Calvé meerdere paralympische sporters gaan sponsoren met het doel om boegbeelden te creëren.”

Tekst gaat verder onder de foto

Esther Vergeer

Diede: “Ik vind het heel mooi dat een groot merk als Calvé zich in wil zetten om de bekendheid van de paralympische sport te vergroten. Heel belangrijk. En nodig, als we zien hoeveel mensen in Nederland geen paralympische sporters op kunnen noemen.”

Esther: “Ik vind die percentages erg schokkend en naar. Daar ligt echt een taak van NOC*NSF. De media hebben daar ook een rol in. En dan bedoel ik niet alleen de sportmedia. Jij zag mij ooit een keer in Ik hou van Holland en dat vond je zo mooi. Het is juist goed dat paralympische sporters ook in zulke programma’s zichtbaar zijn.”

Diede: “In Engeland doen ze dat fantastisch. Je hebt daar een weervrouw met maar één arm en ook een oud-rolstoelbasketballer die nu reisprogramma’s presenteert. Mensen met een beperking zijn daar veel zichtbaarder. Het moet normaal worden dat paralympiërs ook gewoon voorbijkomen in het sportjournaal. Nu moeten we wel iets heel uitzonderlijks gepresteerd hebben, willen we genoemd worden. Vaak zie je dan ook alleen een foto, omdat er geen bewegende beelden zijn. Diversiteit is een belangrijk thema in deze tijd, van die discussie moeten mensen met een beperking ook deel uitmaken. Deelname aan Ik hou van Holland of andere spelprogramma’s als Wie is de Mol? kan enorm helpen.”

Helden Magazine 65

Het verhaal van Diede de Groot en Esther Vergeer komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi.

In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam.

Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden.

Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht.

Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Delen: