Amper vijf jaar geleden speelde Micky van de Ven (23) nog in de Keuken Kampioen Divisie, tegenwoordig is hij de snelste speler van de Premier League en van het Nederlands elftal. Afgelopen seizoen won hij met Tottenham Hotspur de Europa League. De eerste internationale prijs in 41 jaar. Vanavond kan daar een tweede bij komen als de club het opneemt tegen PSG voor de UEFA Super Cup. In Helden Magazine nummer 75 legden wij de razendsnelle verdediger van Tottenham Hotspur negen uitspraken voor. “Mijn teamgenoten maken er grappen over, zeggen: ‘Ja hoor, hij trekt weer een sprintje en het hele stadion zingt zijn naam.’ Micky van de Ven “Ik wilde hem gerust ieder weekend een tientje geven, maar op een gegeven moment moet hij ook zelf iets verdienen. Hij zei: 'Papa, ik ga echt niet in de supermarkt zitten. Bliep bliep, wilt u een bonnetje? Dat ga ik gewoon niet doen. Geef me nog een half jaar en dan beloof ik dat het goed komt.’” Marcel van de Ven, BNR The Friday Move, 5 november 2023. Lachend: “Ik heb deze uitspraak van mijn vader voorbij zien komen op social media. Als jongetje deed ik niet anders dan voetballen. Ik was altijd buiten, ook al goot het van de regen. Mijn moeder moest me naar binnen sleuren voor het avondeten. School was niet aan mij besteed en ik had ook geen trek in een bijbaan. Ik wilde zo graag slagen als profvoetballer.” Je begon bij WSV in Wormer. Bij AZ en Ajax werd jij als jeugdspeler afgewezen. Volendam wilde jou wel hebben, je doorliep er de jeugdopleiding. “Bij WSV hoorde ik van trainers en teamgenoten geregeld dat ik de beste van het team was. Leuk, maar dan moet je wel hopen dat er een profclub voorbijkomt. Ajax en AZ toonden interesse. AZ vond mij uiteindelijk niet goed genoeg en stuurde me weg, Ajax wilde me toch niet hebben. Ik begon te twijfelen. Was ik wel goed genoeg voor een profclub? Een jaar later kwam Volendam. In mijn eerste jaren bij Volendam dacht ik niet na over wat er allemaal kon gebeuren. Ik was gewoon lekker aan het voetballen, plezier aan het maken. Rond mijn zestiende stroomden veel gasten door naar Onder 19. Ik ook. Ik wist: dit is het moment dat ik me moet gaan onderscheiden. 'AZ vond mij niet goed genoeg en stuurde me weg, Ajax wilde me toch niet hebben. Ik begon te twijfelen. Was ik wel goed genoeg voor een profclub?' In Onder 19 speelde ik alles, ook al was ik eerstejaars. De trainer zei na iedere wedstrijd dat ik de beste van het veld was. Ik hoopte dat ik door mocht naar Onder 23, Jong Volendam, ook al was ik een jaar jonger dan de andere doorstromers. Maar dat gebeurde niet. Ook de trainer van het eerste elftal zei dat ik nog twee jongens voor me had en dat het lastig voor mij zou worden om ooit in het eerste te komen. Ondanks dat mijn ouders en zus mij steunden, dacht ik: wat doe ik hier nog? Ik voelde dat ik beter een stap terug kon doen naar de amateurs, om daarna hopelijk weer een nieuwe stap te maken. Dat voelde beter dan nog een jaar bij Onder 19 blijven zonder perspectief. Het was lastig om erin te blijven geloven.” [caption id="attachment_20748" align="aligncenter" width="1708"] Micky van de Ven[/caption] Jouw vader Marcel is een voormalig (undercover) politieman, jarenlang onderdeel geweest van de Unit Specialistische Operaties van de landelijke eenheid, en tegenwoordig bekend van Nederlandse tv-programma's als Ontvoerd en Hunted. Hij is ook een expert en spreker op het gebied van mentale kracht en weerbaarheid. Hoe hielp hij jou destijds? “Van jongs af aan helpt mijn vader mij op mentaal gebied. Eén keer heeft hij er in m’n jeugd een theorieboek bij gepakt. Hij legde uit dat er cirkels zijn. En als je in een bepaalde cirkel terechtkomt, je beter terug kan naar een andere om van daaruit weer verder te kunnen. Dat klinkt een beetje vaag, maar het hielp enorm. Mijn vader probeerde mij vaak dingen te laten inzien aan de hand van voorbeelden. Zo gingen we met zijn tweeën naar Ajax en zei hij: ‘Let op de spits en kijk hoe het publiek hem af loopt te snauwen. Maar moet je kijken wat ze doen als hij hard aan het werk is. Dan gaan mensen klappen. Het is een soort show.’ Mijn vader heeft mij laten inzien dat als je hard werkt, er altijd een beloning gaat komen. Een maand nadat ik met hem op de tribune bij Ajax had gezeten, werd de trainer van het eerste van Volendam eruit geknikkerd en Wim Jonk werd aangesteld. Toen begon het allemaal voor mij.”   “Natuurlijk zaten er ook nog fouten in zijn spel. En hij stond af en toe verkeerd. Maar ik zag iemand met een enorme snelheid en kracht. Hij durfde mensen uit te spelen. Hij heeft zoveel macht aan de bal, dat viel me meteen op en sprak me enorm aan.” Wim Jonk, NOS, 9 augustus 2023. “Dit ging over de eerste wedstrijd die hij van mij had gezien.” Wim Jonk zag het wel in jou zitten. Zijn voorgangers bij Volendam, Hans de Koning en Misha Salden, niet. “Ik noem nooit namen van trainers die mij links hebben laten liggen. Met Hans de Koning heb ik sowieso nooit contact gehad. Toen hij trainer van het eerste was, was ik nog heel jong. Toen Wim Jonk aangesteld was, zag ik hem bij een wedstrijd langs de lijn staan. Mijn vader had al gezegd: ‘Weet je wel wie er stond te kijken?’ Jonk stond er samen met Jasper van Leeuwen, die technisch directeur werd. Na die wedstrijd nam hij contact met mij op. Wim Jonk had goed contact met de nieuwe trainer van Jong Volendam, Johan Plat. Ik werd door hen meteen doorgeschoven naar Jong Volendam. Toen kreeg ik ook mijn eerste contract. Ze zeiden dat ik een potentiële speler van het eerste elftal was, maar dat ik eerst bij Jong Volendam moest laten zien of ik me staande kon houden. Ik werd meteen aanvoerder gemaakt en trainde ook geregeld met het eerste mee. Jonk kon op trainingen zien hoe ik ervoor stond. Ik heb zo’n tien wedstrijden bij Jong Volendam gespeeld, daarna sloot ik helemaal aan bij het eerste. Het jaar erna maakte Jonk mij aanvoerder van het eerste, ik was pas negentien. Zo zie je hoe snel iets kan veranderen. Ik heb het er weleens met mijn vader over. Hoe raar het is dat één trainer je kan maken of breken. Je kan door één persoon weggestuurd worden, terwijl je een heel groot talent bent. Ook op het niveau waarop ik nu speel, kun je inpakken als een trainer het niet in je ziet zitten. Hoe hard dat ook is.” Wim Jonk had ook kritiek, zei: ‘Soms was hij een beetje lui, het ging hem heel makkelijk af.’ Lachend: “Ja, ik was wel een luie voetballer. Bij Jong Volendam ging het echt goed. De spitsen van teams waartegen we speelden daagden mij niet meer uit. Daardoor ging ik wedstrijden anders in. Het ging me iets te makkelijk af. Ik had een nieuwe stap nodig. Gelukkig gaf Jonk mij de kans die te maken.” In 2019 debuteerde je in het eerste van Volendam. Ik las dat jij dat eerste jaar er meteen tien kilo aan spiermassa had bijgetraind. “Ik was altijd een lang, dun mannetje. Ik raakte op een gegeven moment geblesseerd aan mijn voet en kon mijn benen niet trainen, had loopgips. Ik ben toen flink mijn bovenlichaam gaan trainen in de gym. Ik werd zwaarder, groter. Dat hielp enorm in het veld. Ik werd minder makkelijk opzijgezet door een spits.” Je wordt veel geroemd om jouw snelheid. Was dat altijd al jouw sterkste punt? “Ja, vroeger was ik ook al snel. Rond mijn veertiende had ik veel last had van groeipijnen en was mijn snelheid even wat minder. Ik ben toen gewisseld van positie, van aanvaller naar verdediger. Dat is een goede zet geweest.” Jij vertrok in 2021 naar Wolfsburg. Wim Jonk is inmiddels assistent bij het Nederlands elftal. Hoe is jouw contact met hem? “Bij Volendam hadden wij een heel goede band. Ik zat vaak bij Jonk op kantoor te chillen, ook met zijn assistenten. Ik ging niet op een leuke manier weg bij Volendam. Daarna is de band met Wim Jonk minder geworden. Gelukkig is ons contact hersteld.” De club wilde jou niet voor een appel en ei laten gaan. Jij eiste contractontbinding via een arbitragezaak. Jij verloor die zaak, maar op de laatste dag dat de transfermarkt nog open was, werd je toch voor 8,5 miljoen euro overgenomen door VfL Wolfsburg. “Die periode heeft alles beschadigd tussen mij en Volendam, maar dat is niet iets wat nog speelt tussen Wim Jonk en mij. Hij heeft ook gezien dat Wolfsburg voor mij de goede keuze is geweest.” Je bent de speler die Volendam het meest heeft opgebracht in de clubgeschiedenis. Ben je daar trots op? “Volendam heeft veel voor me gedaan en heeft me de speler gemaakt die ik nu ben. Ik wilde ook dat de club goed aan mij zou verdienen. Het ging alleen over ongeloofwaardige bedragen. Zuur dat het zo is gelopen. Inmiddels vind ik het heel mooi dat zij zoveel geld voor mij hebben gekregen en ik de duurste speler in de geschiedenis van de club ben.” Toen jij van Wolfsburg naar Tottenham vertrok, in de zomer van 2023, kwam er weer een arbitragezaak aan te pas. Uiteindelijk kwam je met Volendam tot een schikking. Was dat een principekwestie voor jou? “Volendam verdiende veel geld aan mij. Ik had na mijn transfer naar Tottenham ook nog recht op geld. Bij Volendam zeiden ze dat ze die lettertjes in het contract anders hadden gelezen. Ik was niet bang om die arbitragezaak aan te spannen. Ik had een heel goede advocaat. Hij zei: ‘Dit kun je niet verliezen, het staat zwart op wit in jouw contract.’ Ik vond een tussenweg ook prima, wilde praten. Ik vond het echt niet erg om wat in te leveren, omdat de club financieel zo diep zat. Maar er moest wel íets komen, het ging om serieus geld. We zijn tot een goede oplossing gekomen.” “Micky stond al veel langer op de lijst hier. Over een paar jaar zou zo’n speler niet meer te betalen zijn voor een club als Wolfsburg. Ze gaan hier geen gekke bedragen meer betalen. Wolfsburg heeft tegen degradatie moeten vechten en is nu weer een paar jaar stabiel. Dat willen ze blijven.” Mark van Bommel, De Telegraaf, 18 september 2021. “Op Deadline Day ben ik naar Wolfsburg gegaan. Ik kon naar Feyenoord, PSV en Wolfsburg, drie mooie clubs. Wolfs had het jaar ervoor ook al interesse getoond. De club is altijd achter mij blijven staan, ook tijdens de arbitragezaak. Marcel Schäfer was technisch directeur, met hem heb ik nog steeds een heel goede band. Hij zei: ‘Mick, het maakt niet uit wat er gebeurt, wij willen jou hebben en gaan er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen.’ Ik twijfelde wel even, was negentien, dacht: ga ik de eredivisie overslaan om meteen naar de Bundesliga te gaan? Ik heb die dag een paar keer met Mark van Bommel gebeld. Hij wilde mij graag hebben, en zei inderdaad: ‘Over een paar jaar ben jij niet meer te betalen voor ons.’ Inmiddels geeft de club redelijk gekke bedragen uit voor spelers, maar in die tijd was dat nog niet zo. Van Bommel zei: ‘Als je nu naar Wolfsburg gaat en je slaagt niet meteen, dan kun je nog uitgeleend worden aan AZ, PSV of Feyenoord. Als alles misgaat, dan heb je nog een back-up. Maar stel dat je nu naar een van die clubs gaat en je haalt het niet... Dan speel je daarna bij RKC Waalwijk.’ Daar zat wat in, vond ik.” Feyenoord wilde jou hebben. Arne Slot was daar net trainer geworden en Sipke Hulshoff, die jij al kende van Volendam, werd zijn assistent. “Slot wilde mij als trainer van AZ al halen, na mijn eerste jaar in het eerste van Volendam. Volendam liet me toen niet gaan, maar dat accepteerde ik ook, hoor.” Slot is nu trainer van Liverpool. Ze staan bovenaan in de Premier League. Denk je weleens: als ik toen voor Feyenoord had gekozen, dan had ik nu misschien bij Liverpool gezeten? Lachend: “Nou, dat was heel toevallig geweest. Slot doet het heel goed. Liverpool is een fantastische ploeg. En Slot laat nu weer zien dat hij een heel goede trainer is. Elke speler die onder hem heeft gewerkt, is positief over hem. In die paar gesprekken die ik met hem heb gevoerd, had ik ook een goed gevoel bij hem. Hij snapt het spelletje heel goed.” Jij koos voor Wolfsburg, maar al na een paar maanden werd Van Bommel ontslagen. “Dat was heel jammer, maar ik dacht niet: dit zal ook voor mij wel het einde betekenen. Marcel Schäfer en Jörg Schmadtke, de sportief directeur, hadden in gesprekken aangegeven dat de hele club mij wilde hebben, niet alleen Mark van Bommel. Wolfburgs had zich al gemeld voordat Van Bommel trainer werd. Ik had na zijn ontslag dus niet het gevoel dat ik ook de klos was.” Hoeveel moeite heeft het gekost om te wennen aan het niveau van de Bundesliga? “De eerste maanden had ik het lastig. Niet alleen op het veld, ook erbuiten. Het was coronatijd. Sommige vrienden wilden zich niet laten vaccineren, dus konden niet naar mij toe komen. Ook mijn ouders konden niet komen kijken in het stadion. De eerste maanden speelde ik niet, zat ik vaak niet eens bij de selectie. De intensiteit op de trainingen was veel hoger dan ik gewend was en ik sprak geen Duits. Het was een zware periode. Na een tijdje begon ik me meer thuis te voelen en merkte ik dat ik op het veld meer zelfvertrouwen kreeg. Ik lag lekkerder in de groep, kreeg vrienden, begon de taal te leren. Toen voelde ik: ik kan dit niveau aan. Ik maakte ook mijn debuut en zag dat ik niet veel onderdeed voor die andere gasten.” Jij maakte je debuut op 6 november 2021. Een jaar later, onder trainer Niko Kovaç, brak je echt door. “Het hielp me vooral dat ik meer ervaring kreeg. Ik speelde tegen goede spitsen. In het begin dacht ik: poeh, het gaat wel rap. Ik werd vanzelf meegezogen in dat hoge tempo. Ik ging ook steeds meer van mezelf eisen. Na elke wedstrijd was ik echt kapot. Daardoor leerde ik ook mijn lichaam steeds beter kennen, ik wist wat en hoeveel ik moest eten voor een wedstrijd en wat ik moest doen om zo snel mogelijk te herstellen na een wedstrijd.” Al na twee jaar kwam Tottenham, niet de minste club. “Ik had een gesprek met trainer Ange Postecoglou gehad. Hij vertelde over zijn tactische plan en wat hij voor ogen had met de verdedigers. Hij vertelde over de historie van Spurs, dat er bijna nooit een prijs gewonnen wordt, en zei: ‘Ik ga daar verandering in brengen en wil dat jij onderdeel bent van mijn plan.’ En hij zei: ‘Als jij hierheen komt, stel ik je op.’ Ik was 22, kon naar een topclub in de Premier League en zou gaan spelen. Het was raar geweest als ik ‘nee’ had gezegd.” “We begrijpen elkaar goed, hij spreekt ook Duits. Ik houd van hem als speler en als mens. Hij is nog jong en wil zo snel mogelijk beter worden. Hij heeft de potentie om next level te worden. Ik werk graag met hem." Tottenham- aanvoerder Son Heung-min, Viaplay, 25 september 2023. “Deze komt van Son, toch? Hij is een voorbeeld voor iedereen. Hij is zo lief, zo warm. Hij denkt altijd aan anderen, vraagt steeds hoe het met je gaat. In het veld gaat hij voorop in de strijd. Inmiddels is hij 32, maar als je ziet hoeveel hij nog doet om fit te blijven... Hij geeft elke training honderd procent en is voortdurend bezig het team beter te maken. Iedereen van onze ploeg kijkt tegen Son op. Als Son spreekt, luisteren we.” Ook bij Tottenham lijkt het alsof jij je moeiteloos hebt aangepast. “Son heeft daar ook een rol ingespeeld, maar eigenlijk het hele team.” Wisten ze wel wie Micky van de Ven was toen jij in de zomer van 2023 na twee jaar Wolfsburg voor 40 miljoen naar Tottenham ging? Lachend: “Nee. Die gasten dachten: wie hebben ze nou weer binnengehaald? Maar zij keken ook naar het prijskaartje. Zij dachten: voor dat geld moet hij vast wel wat kunnen. Ik had het geluk dat ze me vanaf het eerste moment hielpen. Ik had drie dagen met de groep meegetraind, en startte de eerste wedstrijd van het seizoen meteen in de basis. Die gasten hebben me zoveel vertrouwen gegeven, zeiden: ‘Voetbal lekker, we weten dat je het kan.’ Cristian Romero kwam voor die wedstrijd naar mij toe en zei: ‘Ik zal je altijd helpen.’ Ook de trainer en assistent zeiden dat ik er klaar voor was en me geen zorgen hoefde te maken.” Dat klinkt als een droomstart. Iets dat iedere jonge voetballer die een transfer maakt naar een grote club wel zou willen. “Ik denk dat de meeste jongens die naar het buitenland gaan goed worden opgenomen in een team. Dat is het probleem niet. Maar een trainer stelt niet zo heel snel meteen een nieuwe speler op. Die wil vaak eerst kijken hoe iemand zich aanpast in de groep en op het veld. Ik had ook niet verwacht dat ik na drie dagen meteen zou starten.” “Micky kan linksback en links centraal achterin spelen. Hij heeft zijn snelheid en zijn voetbalkwaliteiten. Virgil van Dijk en Micky samen centraal, dat zou kunnen denk ik, maar we hebben het nog nooit kunnen zien.” Ronald Koeman, persconferentie Zeist, 7 oktober 2024. Hoe is jouw band met de bondscoach? “Prima, niet speciaal. Ik heb hem tijdens het EK meegemaakt en bij een paar interlandperiodes, maar ik heb niet zoveel met hem samengewerkt dat ik ook een hechte band met hem heb kunnen opbouwen.” Jij speelde je in de kijker tijdens het EK van vorige zomer, viel vier keer in voor Nathan Aké. Hoe kijk je terug op jouw eerste eindtoernooi? “Het was een jongensdroom die uitkwam. Ik blijf erbij dat ik meer had willen spelen, maar vier wedstrijden invallen is mooi, hoor. Tegen Polen was het maar een paar minuten, maar dat was wel mijn eerste EK-wedstrijd. In de achtste finale tegen Roemenië viel ik goed in, we wonnen met 3-0, en in de kwartfinale tegen Turkije die we met 2-1 wonnen, heb ik een belangrijke rol gespeeld.” Ronald Koeman vertelde onlangs in Helden dat zijn vrouw Bartina, die al geruime tijd ziek is, voorafgaand aan het EK op de intensive care lag. Hoe ontvingen jullie dat nieuws? “Hij vertelde ons dat het niet goed ging met zijn vrouw. Voor hem was dat natuurlijk heel zwaar. Wij hebben nooit aan de trainer gemerkt dat er iets speelde, hij wilde zijn gevoel niet bij ons neerleggen en de positieve vibe erin houden. Wij probeerden hem te helpen en steunen, maar konden als spelers ook niet heel veel voor hem doen op dat moment.” Na jouw debuut bij het Nederlands elftal op 13 oktober 2023 tegen Frankrijk (1-2 verlies), zei Joey Veerman: ‘Toch netjes hè, twee Volendammers in Oranje.’ Voelde jij dat ook zo? “Heel mooi. Hoewel, ik ben geen Volendammer en zo voel ik me ook niet... Ik kom uit Wormer. Ik heb ook nooit met Joey bij Volendam samengespeeld, hij zat al bij Heerenveen toen ik doorbrak. Maar op het EK heb ik een heel goede band met hem opgebouwd. We waren elke dag samen. Hij zat op mijn kamer of ik op die van hem. Met Jerdy Schouten en Bart Verbruggen ging ik ook veel om. Met Jerdy en Bart heb ik heel veel Playstation gespeeld. Met hen ben ik ook goed bevriend geraakt.” Tijdens het EK leerde heel Nederland jou kennen. “Ineens wist iedereen wie ik was. In de zomer ging ik een avondje uit met vrienden, toen merkte ik dat er veel naar me gekeken werd. Ik ben niet vaak in Nederland, dus verder merk ik er niet veel van.” Jij hebt kenbaar gemaakt dat je graag in het centrum zou staan met Virgil van Dijk. Zijn jullie het nieuwe gouden duo bij Oranje? “Ik zou het zeker niet erg vinden om naast Virgil te staan. Hij is een ongekend goede verdediger en doet het fantastisch bij Liverpool.” Wat leer jij van spelers als Virgil? “Heel veel. Als wij met Tottenham tegen Liverpool hebben gespeeld, dan geeft Virgil na afloop van de wedstrijd tips. Zo van: misschien had je het in die situatie ook zo kunnen doen. Maar ik leer vooral van hem door hem gewoon te zien spelen. Ook aan Daley Blind heb ik veel gehad. Hij heeft ons zo goed geholpen tijdens het EK. Hij weet precies wat hij tegen een speler moet zeggen. Op tactisch en technisch gebied. Ik hoorde Daley continu roepen als we ons tactisch moesten positioneren. Ik vond en vind het echt mooi dat wij nog de gelegenheid krijgen en hebben gekregen om van die jongens te leren.” Het volgende grote eindtoernooi is het WK in 2026. Staat dat omcirkeld in jouw agenda? “Daar moet ik wel bijzijn, hoor. Dat is mijn volgende grote doel.” “Ik verwacht niet dat iemand hem binnenkort zal inhalen. Ik zie op dit moment niemand die hem kan verslaan. Zijn snelheid... ik denk dat hij mee zou kunnen doen aan de finale van de 100 meter, en hij zou niet als laatste eindigen! Zo snel is hij." Ledley King, oud- aanvoerder Tottenham, BBC Sport ,11 juni 2024. “Zei Ledley King dit? Dat is leuk. Hij is een Spurs-legend en dit zijn mooie woorden. Ik weet niet of ik niet als laatste zou finishen in een finale op de 100 meter, hoor, die gasten zijn zo rap. Ik heb trouwens nooit op atletiek gezeten.” Tegen Manchester United, in september vorig jaar, zette je een indrukwekkende sprint in. Binnen acht seconden en acht balcontacten overbrugde je een afstand van zo'n 64 meter. Je gaf een voorzet op Brennan Johnson, hij scoorde al in de derde minuut. Jullie wonnen met 3-0. Is die rush jouw hoogtepunt tot nu toe dit seizoen? “Ik denk het wel. Die beelden zag ik na de wedstrijd overal voorbijkomen. Ik onderschepte de bal op driekwart van onze eigen helft. Ik zag ruimte en dacht: ik ga gewoon. Ik weet dat ik moeilijk bij te houden ben als ik eenmaal op snelheid lig. Toen ik omhoogkeek, zag ik nog een keer ruimte voor mij. Voor ik het wist, liep ik al in de zestien van United. Met onze buitenspelers trainen we veel op voorzetten. Ik wist dat ik hem bij de tweede paal moest geven, tussen de centrale verdediger en de keeper in, de gevaarlijkste voorzet die je kan geven. Op volle snelheid speelde ik de bal. Op Old Trafford loopt het veld een beetje af, ik gleed ervan af en kon niks van de goal zien. Ik hoorde alleen het uitvak juichen. Geweldig.” In een jaar tijd ben jij getransformeerd tot publiekslieveling van de Tottenham-fans. “Ik merk dat ik goed lig bij de fans, word ook geregeld toegezongen. Mijn teamgenoten maken er grappen over, zeggen: ‘Ja hoor, hij trekt weer een sprintje en het hele stadion zingt zijn naam.’ Ik ben in korte tijd een belangrijke speler geworden, werd ook geliefd omdat we het goed deden. Maar ze staan ook heel erg achter spelers als Romero, James Maddison en natuurlijk Son, jongens die elke week heel belangrijk zijn.” “Als een verdediger heel snel is, wordt hij een Rolls Royce genoemd. Ik weet niet waarom, maar dat is een van die voetbalclichés.” Gary Lineker, BBC Match of the Day, 3 februari 2024. Bij de BBC vragen ze zich af of jij wel te behouden bent voor Tottenham. “Ik heb het in Londen naar mijn zin en ik vind Tottenham een fantastische club. Ik heb als doel hier een prijs te winnen. De club en de fans verdienen dat. Het zegt genoeg dat mensen zeggen: ‘Bij Spurs pak je geen prijzen.’ Tottenham is zo’n grote club, het gaat een keer gebeuren en het is aan ons om iedereen de mond te snoeren. De Premier League winnen wordt lastig, maar we zitten ook nog in de FA Cup, de League Cup en de Europa League.” En als die prijs binnen is? “Iedere speler heeft een droomclub. Welke dat voor mij is, zal ik nooit hardop zeggen, want dan gaan mensen daar steeds over beginnen.” Wat zijn jouw doelen voor de komende vijf jaar? “Ik wil eindtoernooien spelen met het Nederlands elftal. En ik hoop dat ik een van de beste verdedigers van de wereld word.” “Ik dacht: die krijgt 80.000 euro per jaar of zo. Dat vond ik al heel knap." Albert Verlinde, BNR The Friday Move, 5 november 2023. Jij bent voor 40 miljoen van Wolfsburg naar Tottenham gegaan en jouw marktwaarde ligt volgens Transfermarkt nu op zo’n 55 miljoen. “Dat blijven absurde bedragen, maar ik ben er wel gewend aan geraakt. Je wordt er als speler in meegezogen.” In 2019 tekende je jouw eerste profcon- tract bij Volendam. Nu zit je op een ongetwijfeld riant salaris bij Tottenham. ‘Bliep bliep, wilt u een bonnetje,’ is niet nodig geweest. Lachend: “Ik was vroeger altijd bang dat als ik eindelijk het profvoetbal zou halen, er ineens een salarisplafond van 20.000 euro per jaar zou komen. Gelukkig is dat niet het geval.” Het is bij jou in een sneltreinvaart gegaan. Denk je er weleens aan terug dat je vijf jaar geleden nog in de Keuken Kampioen Divisie speelde? “Daar herinneren mijn familie en vrienden mij aan. Zij zeggen geregeld: ‘Mick, wat jij aan het neerzetten bent, is bizar.’”

Thierry Brinkman (30), aanvoerder van het Nederlands hockeyteam, bereikte vorige zomer zijn ultieme doel: hij won olympisch goud in Parijs. Na een week feestvreugde volgde er een nieuwe club, een huwelijksaanzoek, een verbouwing, de welbekende postolympische dip en een mentale zoektocht. Voor Helden Magazine nummer 77 spraken we Thierry en zijn verloofde Elke Boers in aanloop naar het EK hockey (8-17 augustus) in Duitsland. Thierry Brinkman Ga eens terug naar 8 augustus 2024, de dag van de olympische finale tegen Duitsland die jullie na 1-1 met shoot-outs wonnen. Thierry: “Als team hadden we al zoveel doorstaan sinds de Spelen van Tokio in 2021. De finaledag beleefden we op dezelfde manier als de andere dagen. We hadden hetzelfde dagprogramma, zaten in een toernooibubbel. Pas later beseften we de grootsheid van die wedstrijd. Gelukkig maar, anders waren we alleen maar nerveus geworden. De finale ging een beetje als in een roes voorbij. Ik probeerde die dag te observeren en voelen of iedereen er goed in zat en erop te letten dat niet iemand ineens andere dingen ging doen. Het hele toernooi hielden we ons vast aan bepaalde routines, dat moest op die finaledag niet anders zijn. En we probeerden een beetje ontspanning te vinden. Ik kan me nog herinneren dat ik vlak voor de wedstrijd Steijn van Heijningen, hij verving Tjep Hoedemakers die geblesseerd was uitgevallen, wat meer aandacht gaf voor de wedstrijd. Zijn eerste wedstrijd was meteen de olympische finale. En voor de shoot-outs probeerde ik keeper Pirmin Blaak op zijn gemak te stellen en vertrouwen te geven.” Voelde jij als aanvoerder extra spanning en verantwoordelijk? “Druk en verantwoordelijkheid voelde ik zeker. Het is de bedoeling dat de aanvoerder in een finale zijn niveau haalt en het team op sleeptouw neemt. Ik kende van iedere teamgenoot het persoonlijke verhaal en de weg die hij heeft moeten afleggen om het hoogst haalbare te bereiken. Vanaf de Spelen in Tokio in 2021 ben ik heel intensief met iedereen bezig geweest.” Wat kwam er op je af na het olympisch goud? “Toen kregen we de grootsheid van de Spelen pas mee, kwam binnen dat vier miljoen mensen de finale hadden gezien, en werden we gevraagd voor tv-programma’s. In het TeamNL-huis hebben wij de finale van de Nederlandse hockeyvrouwen gekeken, die een dag later was. We liepen daar rond als helden, dat gaf een extra dimensie aan het toernooi. Terug in Nederland was iedereen vrolijk, we genoten van de huldiging bij de koning en koningin en andere feesten. Maar na een week was het ook wel weer klaar. Het was lekker om tot rust te komen en op vakantie te gaan. Vrij snel daarna begon het seizoen weer en ging ik bij mijn nieuwe club Den Bosch aan de slag.” De Nederlandse hockeymannen hebben jarenlang in de schaduw gestaan van de vrouwen. Merk je dat dat sinds de Spelen anders is? “Ik denk dat elke hockeyliefhebber op dit moment geniet van het Nederlands mannenteam, van wat wij uitstralen. Dat is al een tijd zo bij de vrouwen, zij hebben denk ik nog wel meer fans.” Bij de vrouwen had je in het verleden boegbeelden als Fatima Moreira de Melo, Naomi van As en Ellen Hoog. Waarom heeft Thierry Brinkman nog niet de status zo’n hockey-overstijgend boegbeeld te zijn? “Tja, goeie vraag. Ik denk dat het puur met uitstraling te maken heeft. Bij Yibbi Jansen zie je nu gebeuren dat zij veel aandacht krijgt, zij is een boegbeeld aan het worden. Dat komt natuurlijk omdat ze heel goed kan hockeyen, maar ook voor een groot deel door haar uitstraling. Bij de mannen heeft Terrance Pieters ook wel die hockey-overstijgende uitstraling, hoewel hij de Spelen in Parijs miste.” Is jouw leven veranderd door die gouden medaille? “Als ik op een zaterdagmiddag door de stad loop, merk ik alleen dat ik vaker herkend word dan vroeger. En met carnaval werd ik veel aangesproken. Maar het komt niet in de buurt bij de bekendheid van voetballers, hoor.” Ben jij zelf veranderd? “Nee.” Elke Boers, zijn verloofde: “Van tevoren dacht je: als ik olympisch kampioen ben, dan heb ik alles wat ik hebben wil en krijg ik meer rust. Maar na drie maanden was alles weer zoals het ervoor was.” Thierry: “Ik heb twintig jaar lang gehockeyd met de hoop om op een dag die ultieme titel te winnen. Maar toen dat was gelukt, dacht ik: wat nu?” Lionel Messi Jij komt uit een sportief gezin. Jouw vader, oud-hockeyer Jacques Brinkman, won onder meer olympisch goud in 1996 en 2000, jongere broer Tim voetbalde op hoog niveau en ook zusje Julie was een hockeytalent. “We woonden in Bilthoven dicht bij school en de hockey- en voetbalclub. Als we middagpauze hadden, dan renden we naar het voetbal- of hockeyveld en na een uur renden we weer terug om nog twee uur op school te zitten. Als de school uit was, gingen we weer terug. Vaak met zijn drieën, maar vooral met mijn broertje. We sportten toen nog zonder enige verwachting.” Je kon er niet omheen dat je met jouw vader een voorbeeld had. “Ik heb daar nooit zo bij stil gestaan. In de jeugd hockeyde ik voor de lol, kwam bij de districtsteams en in de Nederlandse jeugdelftallen. Ik was wel goed, hoor, maar andere jongens waren beter. Ik kon destijds ook vrij goed voetballen, maar was heel klein en fysiek niet zo sterk. Toen ik tien was, werd ik desondanks aangenomen door de jeugdopleiding van FC Utrecht. Ik zei op jonge leeftijd al tegen mijn ouders dat ik het hoogst haalbare in een sport wilde bereiken. Met mijn ouders overlegde ik welke sport en welke wereld het best bij mij paste. Voetbal is een harde wereld, ik dacht dat hockey beter bij mij zou passen. En mijn ouders konden natuurlijk ook wel inschatten dat de kans om de top te halen in het hockey een stuk groter was dan met voetbal.” Jouw broertje Tim koos voor voetbal. Hij speelde jarenlang bij Ajax in de jeugd en daarna bij FC Utrecht. “Ik maakte het van dichtbij mee en denk dat ik meer moeite zou hebben gehad met de cultuur die bij voetbal hoort. Ik denk wel dat ik goed met het mentale gedeelte van het voetbal om had kunnen gaan. Bot gezegd kan ik ook schijt hebben aan alles. Maar het halen van de top in van het voetbal is extreem moeilijk, er zijn zoveel goede voetballers die het niet halen. Maar er zijn ook heel veel middelmatige voetballers die het mentaal zo goed op orde hebben, slim zijn, en ondanks dat ze kwalitatief vrij beperkt zijn toch tien jaar lang in de top meevoetballen. Het mentale deel had ik denk ik goed onder de knie gehad als voetballer, maar voor het fysieke gedeelte kwam ik tekort. Er werd vaak gezegd dat ik het van ons drieën minder van mijn talent moest hebben, maar meer van mijn karakter. Tim speelt nu bij de Ajax amateurs. Hij heeft één wedstrijd in het eerste gespeeld bij Utrecht. Het is logisch dat als je het net niet haalt, je voor een ander pad kiest en gaat werken.” Jij hebt altijd voor het hockey geleefd en drinkt ook geen alcohol, lazen we. “Dat vind ik altijd zo gevaarlijk om te zeggen. Ik drink echt weleens wat, hoor. Maar ik sta bij mijn teamgenoten bekend dat ik eerder niet mee uitga, dan wel. Ik kies mijn momenten. Ik kan zo drie, vier, vijf maanden niks drinken. En als ik dan een toernooi heb gehad, ga ik wel eens los. Zoals na Parijs. En dan vind ik het na een paar avonden ook wel weer mooi geweest.” Van wie heb jij dat karakter: jouw vader of moeder? “Van allebei. Mijn vader was een trainingsbeest, gaf nooit op. Als hij moe was, ging hij net nog even door. Dat heb ik van hem. Maar dat vastbijten in iets, daar herken ik ook mijn moeder in.” Jij was lang klein en hebt mannelijke geslachtshormonen toegediend gekregen, vertelde je eerder in Helden. “Toen ik veertien was, heb ik twee keer een periode van zes weken mannelijke geslachtshormonen ingespoten gekregen om vervroegd in de pubertijd te komen. Mijn botleeftijd liep tweeënhalf jaar achter bij mijn normale leeftijd en er was voorspeld dat ik tussen 1 meter 69 en 1 meter 72 zou worden. Door dat traject zou ik wat langer worden en iets sterker. Uiteindelijk ben ik 1 meter 75 geworden. Ik kreeg trouwens niet hetzelfde als Lionel Messi in zijn jeugd, hij kreeg groeihormonen toegediend.” Wat merkte jij vroeger van jouw bekende hockeyachternaam? “Toen ik jong was en bij SCHC speelde, werd er vaak gezegd: ‘Hé, dat is dat jochie, die ‘zoon van’.’ Toen had ik dat niet zo door. Pas later kreeg ik het meer in de gaten. Mijn vader was in die tijd ook coach bij heren 1. Maar ik heb er nooit echt last van gehad, hoor.” Komt dat ook omdat jij geen twijfelgeval was? “Vroeger had ik juist moeite om fysiek mee te komen bij het Nederlands team onder 16, maar toen was ik ook jonger dan de rest. Daarna was ik inderdaad geen twijfelgeval en dus was die achternaam geen groot ding. Je komt niet in het eerste van een hoofdklasseteam of een Nederlands jeugdelftal als je er niks van kan.” In 2015 maakte jij je debuut bij het Nederlands elftal. Jouw vader deed in die tijd spelersbeoordelingen en schreef columns voor de Telegraaf. Hoe vond jij dat? “Na het WK van 2014 in Den Haag kwam ik bij Oranje. Toen stopte mijn vader met beoordelingen geven. Dat hadden we ook besproken. Mijn vader was daarin heel duidelijk, hij wilde niet zijn eigen zoon gaan beoordelen in de media, dat zou ook niet goed zijn voor zijn geloofwaardigheid.” In zijn columns nam hij geen blad voor de mond. Zo stelde hij in 2017 dat de prestaties van Dafne Schippers ‘voer waren voor twijfels’ en viel iedereen over hem heen. En hij las in tv-programma De Oranjezomer persoonlijke appjes van jou voor tijdens de Spelen in Tokio. “Dat zijn misschien een paar dingen die eruit springen, maar die doen niet af aan de positieve kant van het hebben van een oud-tophockeyer als vader. Door mijn vader kreeg ik als jongetje veel dingen al vanzelf aangeleerd. Hoe houd ik mijn stick vast? Hoe sla ik?” Elke vult aan: “Als Jacques iets roept in de media, denkt niemand in de hockeywereld: Thierry vindt dat ook. Mensen die jou niet kennen hebben dat vooroordeel, maar jullie zijn zo anders, hebben een heel ander karakter. Als Jacques iets roept, komt het er soms botter uit dan hoe hij het daadwerkelijk bedoelt. Ik zie Jacques als een heel betrokken vader en een hele leuke schoonvader.” Coderen Jouw eerste Spelen waren die van Tokio, in 2021. Max Caldas was bondscoach en jullie verloren in de kwartfinale van Australië na shoot-outs. Jullie kregen veel kritiek; jullie vormden geen eenheid en er zou een bepaalde mentaliteit ontbreken. Na Tokio werd Jeroen Delmee bondscoach. “Het is zelden voorgekomen dat er na een toernooi zoveel veranderingen waren, er zoveel jongens gestopt zijn. Er kwam een heel nieuw team, een nieuwe staf, we begonnen weer op nul. Ik zag jongens bij het Nederlands team die ik tegen was gekomen in de hoofdklasse, maar die internationaal nog geen ervaring hadden. Met de jongens die wél in Tokio waren geweest, voerde Jeroen veel gesprekken over wat er mis was gegaan in Tokio, wat de status was van het Nederlands hockey en waar we heen wilden. Maar het grootste verschil was dus al aan de voorkant gemaakt. Met andere mensen en andere karakters gingen we het nieuwe traject in.” Er vond een cultuurverandering plaats. Wat was er anders dan voorheen? “Ik pas er altijd een beetje mee op om daar wat over te zeggen, want het gaat dan over jongens met wie ik lang heb gespeeld. Als er slecht gepresteerd is, dan mag dat worden benoemd. Maar er zijn ook fases geweest dat we een heel hoog niveau hebben gehaald met dat oude team. Daarin hebben ook echt heel goede hockeyers gespeeld. Alleen omdat er met dat team geen WK of Olympische Spelen gewonnen is, blijft bij veel mensen dat negatieve gevoel hangen. En ja, er waren ook zeker aspecten waarvan ik dacht: dit is niet oké. Dat zit hem vooral in het mentale aspect, de nieuwe jongens die er na Tokio bij kwamen, hadden een heel andere mentaliteit.” Delmee wees jou aan als aanvoerder. Hoe groot was jouw rol in die cultuurverandering? “Ik had voor die tijd dingen meegemaakt waarvan ik dacht: hier ben ik het niet mee eens, dat moet met het nieuwe team anders. Ik wist dat ik samen met een aantal jongens de kar moest gaan trekken, heb geprobeerd er veel impact op te hebben.” Onder Delmee wonnen de Nederlandse mannen voor het eerst in 24 jaar weer olympisch goud. Wat maakt hem zo’n goede coach? “Jeroen heeft een heel duidelijke tactische structuur neergezet. Samen met assistent Eric Verboom heeft hij spelers echt beter heeft gemaakt. Het is ook niet voor niets dat hij zelf als speler tot zijn 38ste is doorgegaan. Jeroen en Erik beleven hockey op iedere seconde van de dag. Toen wij in 2023 derde waren geworden op ons eerste WK met het nieuwe team onder Jeroen en Erik, was iedereen blij. We hadden feestgevierd, zaten moe op het vliegveld om naar huis te gaan. Jeroen en Erik zaten met zijn tweeën bij de gate op de laptop de wedstrijden al te analyseren, te coderen en een database op te stellen. Om vijf uur ‘s nachts...” Jeroen Delmee zei in een interview in De Telegraaf dat de jongens stil zijn als jij praat. Ben jij een natuurlijke leider? Thierry wordt emotioneel: “Het is een eervolle rol. Ik had in mijn hoofd een soort ideaalbeeld gecreëerd van een aanvoerder. Ik dacht: laat ik op het veld maar het goede voorbeeld geven door goed te spelen. Ik vond altijd dat de aanvoerder de beste speler moest zijn. En als hij dat niet was, hij vooral geen aanvoerder moest zijn. Gaandeweg leerde ik dat het ook heel belangrijk is om voor het team een inspiratie te zijn door het goede voorbeeld te geven, door dag in dag uit het perfecte gedrag te vertonen en dat te stimuleren bij anderen. De ploeg van Parijs kende ik door en door. Sommigen waren voor mij vooral teamgenoten, anderen ook vrienden. Ik merkte dat als je een hechtere band krijgt met jongens die ik voorheen meer als collega’s zag, ik dat ook in positieve zin voelde op het veld. Ik ben niet iemand die zichzelf complimenten geeft, maar ben wel trots op mezelf. Het meest trots ben ik op het veranderen van de teamdynamiek en -cultuur. Ik heb gemerkt wat dat met de prestaties kan doen. En dat heb ik zeker niet alleen gedaan. Dat hebben we met de staf en een grote groep jongens – onder wie Thijs van Dam, Jorrit Croon, Lars Balk, Jip Janssen, Joep de Mol, Jonas de Geus en Floris Wortelboer - gedaan.” Vuurtje Was en is er binnen het Nederlands team ook genoeg ruimte voor het mentale aspect? Thierry is even stil en zegt: “Te weinig. Er is in ons team zeker aandacht voor, maar het kan en moet misschien nog meer. We moeten niet onderschatten wat het behalen van een groot succes op mentaal vlak met een sporter kan doen. Voor 95 procent is het fantastisch. Maar er zit ook echt een andere kant aan die onderbelicht is in de topsport.” Keeper Pirmin Blaak vertelde eind 2024 over zijn mentale struggles in Helden en hoe moeilijk het olympische traject voor hem is geweest. Herken jij je dat? “Voor Pirmin was het lastig vanwege zijn positie, er kan maar één keeper opgesteld worden. Hij had moeite met die concurrentiestrijd. Bij veldspelers kun je natuurlijk nog een beetje schuiven en door wisselen. Topsport is keihard is. Dat heb ik van huis uit meegekregen. En je hoeft het natuurlijk niet te doen, hè. Als je er klaar mee bent, dan is dat jouw goed recht. Je moet bikkelhard zijn. Het kost tijd voordat je je dat echt realiseert.” Je zei net dat je na het winnen van de olympische titel de gedachte kreeg: wat nu? Knikt: “Daar heb ik het met een paar jongens al een beetje over gehad. Voor de jonge jongens in Oranje is het anders, zij hebben bij wijze van spreken nog tien jaar te gaan. Ik niet. Het is een nieuw mentaal spel wat er op me af komt. Je weet van tevoren niet wat zo’n olympische titel met je doet.” En wat deed het met je? Thierry is even stil en slikt wat tranen weg: “Als je heel resultaatgericht bent, kun je denken: ik ga nu volle bak voor de wereldtitel, want die ontbreekt nog. Maar eigenlijk heb ik het ultieme al bereikt. Ik heb zo hard toegewerkt en -geleefd naar dat ultieme doel. Nu train ik nog steeds iedere dag, maar waar doe ik dat nog voor? Om dat nog een keer mee te mogen maken?” Elke: “Je wint iets waar je twintig jaar lang voor hebt gewerkt. Vervolgens vier je dat een week. Daarna heb je die medaille en gaat alles weer door alsof er niks is gebeurd.” Thierry: “Het helpt ook niet om te denken: het is wel goed zo, 95 procent geven is ook genoeg. Je moet er mentaal net zo in zitten als voor die gouden medaille, maar dat vraagt veel. Er zit bij mij nog veel emotionele lading op, omdat ik nog zoekende ben. Ik wil wel graag nog door tot en met de Spelen van LA in 2028 en weet: dan moet ik niet miepen, ik weet wat ervoor nodig is om de beste te worden. Maar er zit iets in mij waardoor het stroever gaat om mij weer helemaal over te geven aan het hockey. Ik spreek er over met Elke en ook met een mental coach. We moeten het er ook over hebben met het team. Ik denk dat je niet klakkeloos kunt beginnen aan een nieuwe cyclus. Dit gevoel wordt onderschat.” Elke: “Jij dacht: waarom voel ik me zo, ik ben olympisch kampioen, zit bij een nieuwe club, het gaat allemaal supergoed. Waarom kan ik niet naar het hockeyveld gaan met het gevoel: ik ga gewoon lekker trainen?” Thierry: “Het is een mentale zoektocht. Ik denk niet dat het erg is om dat uit te spreken. Nu is het zaak dat juist met mijn teamgenoten en coaches te gaan bespreken. We zien elkaar weer bij Oranje, maar dan zijn er ook veel nieuwe jongens bij. De jongens die wel in Parijs waren, hebben nog geen moment – een lunch, barbecue of wat dan ook – gehad waarop we konden terugblikken. Ik heb soms het idee dat daar een beetje een taboe op rust. Dat je als topsporter er meteen een streep onder moet zetten en denken aan je volgende doel. Ik voel me bijna schuldig om terug te blikken. Dat is misschien ook waar mijn emotie vandaan komt. Toch denk ik dat er meer jongens zijn uit de groep van Parijs die de behoefte voelen om terug te kijken, erover te praten. In mijn optiek is dat heel belangrijk als we over drie jaar nog een keer goud willen winnen. Als iedereen Parijs een plek kan geven en weer een manier vindt om dat vuurtje te laten branden, dan kan dat lukken. Ik denk dat veel teams dit onderwerp vermijden, omdat het emoties oproept.” Heb je jouw gevoel al met de bondscoach gedeeld? “Nog niet echt. Het was een onrustige fase, er zijn jongens – sommige tijdelijk - gestopt en sommigen – ik ook - speelden in de winter in India. Er is dus ook nog geen geschikt moment voor geweest. Dat komt hopelijk in aanloop naar het EK. Daar gaat wat mij betreft wel wat tijd in zitten en ik wil dat ook zorgvuldig aanpakken, want ik vind het niet alleen een interessant, maar ook heel belangrijk onderwerp. Ik wil met deze generatie nog meer successen behalen en daarvoor moet in mijn beleving dit heel goed besproken worden.” Herkent jouw vader jouw gevoel? Hij zat in een soortgelijke situatie na het goud op de Spelen van 1996 in Atlanta. “Weet ik niet, ik heb het er nog niet echt met hem over gehad. Het is ook al zo lang geleden voor hem. Hij zegt geregeld dat hun programma minder intensief was.” Elke, Jij hockeyt zelf ook in de hoofdklasse. Topsport en mentale struggles kunnen je als stel ook uit elkaar drijven... Elke: “Klopt, dat zou kunnen. Bij ons is dat gelukkig niet het geval. Ik ben juist heel benieuwd hoe het zal zijn als we straks niet meer hockeyen. Daarnaast helpt het denk ik ook dat Thierry en ik elkaar goed aanvullen. Thierry is super gestructureerd, ik kan me juist weer wat flexibeler opstellen en zorgen voor wat afleiding.” Praten jullie thuis veel over hockey? Thierry lachend: “Op dit moment gaat het vooral over de verbouwing van ons nieuwe huis. En natuurlijk gaat het ook over hockey, maar Elke begrijpt het ook goed als ik het er even niet over wil hebben.” Elke: “Simpel gezegd: wij vinden hockey gewoon heel leuk. Onze families zitten er diep in en we lopen allebei van jongs af aan rond op de club.” Ibiza Na negen jaar Bloemendaal koos je ruim voor de Spelen voor een nieuwe club: Den Bosch. “Ik heb proberen te voorspellen wat de Spelen met me zouden doen, welke uitkomst die ook had, en wat ik daarna nog zou willen. Na negen jaar Bloemendaal en de tweede olympische cyclus vond ik het ook tijd aan de toekomst buiten het hockey. Elke en ik wilden ons settelen. We woonden al een tijd in Amsterdam, maar weten allemaal hoe moeilijk het is om daar iets te kopen, iets op te bouwen. Ik hoef niet in een kasteel te wonen, maar iets met een schappelijke tuin zat er in Amsterdam niet in. Ik wilde blijven hockeyen, ook bij Oranje. Den Bosch is een goede stap geweest.” Meteen na de Spelen ging je voor Elke op je knieën. Had jij die ring al gekocht voor Parijs? Lachend: “Ja, ik had die ring al voor de Spelen gekocht. Ik ben heel goed bevriend met Jorrit Croon, lig altijd met hem op de kamer bij het Nederlands Elftal en lag ook met hem op de kamer in Parijs. Daar hebben we het al over het aanzoek gehad. Hij is een van mijn beste maten en heeft mij heel goed geholpen om alles voor te bereiden. Zijn vriendin Daantje is een goede vriendin van Elke. Na de Spelen gingen wij met zijn vieren naar Ibiza. Daantje, Jorrit en ik hadden met z’n drieën een plan bedacht. Ik ben hen heel dankbaar dat ze mij daarmee geholpen hebben en we dat ook samen hebben kunnen beleven.” Elke lachend: “En ik had niks in de gaten.” Waarom is Elke de vrouw van jouw dromen? Thierry kijkt Elke aan. “Ze houdt me met beide benen op de grond. Elke steunt me in alles en moet ook veel laten voor mij.

Met tennisser Jesper de Jong (25) en schaatsster Pien Hersman (21) is er een nieuw topsportkoppel bij. Pien timmert hard aan de weg op de 500 meter, Jesper kwam dit jaar de top 100 van de wereldranglijst binnen. Tussen de tennistoernooien en voorbereidingen op het olympisch schaatsseizoen door nodigden wij hen uit voor een shoot in Helden Magazine 78. Pien: ''De komende negen jaar staat sport bij ons op de eerste plaats.'' Jesper de Jong en Pien Hersman “Vind je mijn make-up mooi?” vraagt Pien Hersman aan haar vriend Jesper de Jong als ze is opgemaakt voor de fotoshoot. Pien: “Jij zei laatst nog dat ik een meme-hoofd had…” Jesper schiet in de lach. “Als jij geen mascara op hebt, dan zie je er heel anders uit.” Pien: “Ik vraag ook weleens: zie je iets anders aan me? Dan heb ik bijvoorbeeld geen eyeliner op en zeg jij: ‘Je haar zit anders.’” Jesper: “Ik heb er geen verstand van, maar het is nu hartstikke mooi.” Lachend: “Maar als je een wedstrijd hebt, vind ik vaak dat jij ‘tv make-up’ opdoet.” Pien: “Ik kom ook op tv, dus vind het ook fijn om er een beetje goed uit te zien. En het is een ook een ritueel geworden, lekker lang make-uppen voor een wedstrijd.” Jesper: “Je ziet er ook goed uit zonder tv make-up.” Datingapp Ruim een half jaar geleden ontmoetten de twee elkaar. Jesper: “We hebben een tijdje geleden een video opgenomen met oud-tennisster Lexie Stevens voor haar serie Lexie Vraagt van KNLTB TV. Pien en ik hadden een verhaal verzonnen over hoe we elkaar hebben leren kennen. We zeiden dat ik in november in Alkmaar een huis aan het bezichtigen was en Pien toevallig in de buurt was omdat haar beste vriendin er woont. Ik zei dat ik ze had zien lopen, maar niet zeker wist of het Pien was. En dat ik later in een story op Instagram inderdaad had gezien dat Pien in Alkmaar was en ik haar daarna een berichtje had gestuurd. Iedereen geloofde het, maar er klopte niks van dat verhaal. We kwamen elkaar tegen op een datingapp.” Pien: “Jij kwam weleens in het nieuws, ik wist dus wel wie jij was. Maar ik had daar nooit speciale gedachten bij, of zo.” Jesper: “Schaatsers als Joy Beune en Kjeld Nuis kende ik natuurlijk wel van naam, maar jou nog niet. Ik volgde het schaatsen niet. Ik stuurde jou het eerste berichtje.” Pien: “Ik was met twee vrienden. Je komt op die app ook allemaal voetballers tegen, een vriend is voetbalfan en vroeg of hij even mocht kijken. Ik keek mee en we zagen Jesper voorbijkomen. Ik riep: hem wil ik liken. Een kwartier later stuurde je me al een berichtje.” Jesper: “Mijn openingszin was dat er een tennis- en schaats collab moest komen. Die hebben we dus ook gehad met Lexie. Eerst gingen we tennissen, daarna schaatsen.” Kun jij een beetje schaatsen? Jesper: “Nou, best aardig.” En Pien, kun jij een beetje tennissen? Jesper lachend: “Nee.” Pien lachend: “Ik heb vroeger een stuk of vijf tennislessen gehad. Ik was te sterk, sloeg alle ballen uit. Jij kon ook niet goed schaatsen, hoor, maar ik had verwacht dat je nog slechter zou zijn.” Jesper: “Ik had weleens geschaatst in mijn leven, maar pootje over kan ik alleen de verkeerde kant op, dus met de klok mee.” Wat vinden jullie zo leuk aan elkaar? Jesper: “Pien is zo spontaan, houdt haar mond niet. We lachen heel veel met elkaar. En daarnaast ben je ook nog eens heel knap en lief. Het is een feestje om met jou te zijn.” Pien: “Het klikte meteen. Bij de eerste date al merkte ik dat jij heel oprecht bent, je hebt een fijne energie waar ik me meteen veilig bij voelde. Je doet je niet anders voor, bent heel zorgzaam en betrokken. Je bent ook superlief en we hebben dezelfde sarcastische humor. Ik kan mezelf zijn. Je hebt gewoon een goed hart.” Lachend: “Oké dat zijn wel weer genoeg lieve woorden.” Ze vervolgt: “En we denken over veel dingen hetzelfde, ook over de toekomst.” Jesper: “Laatst zeiden we nog tegen elkaar: hoe zonde is het als je heel erg verliefd bent, maar anders denkt over de toekomst en daarom uit elkaar gaat? Niet dat we nu al met kinderen bezig zijn, hoor, maar we hebben het er wel over.” Helden Magazine nummer 78 Het eerste deel van het duo-interview met Jesper de Jong en Pien Hersman komt uit Helden Magazine nummer 78. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine.

De ontwikkeling van Givairo Read (19) gaat in sneltreinvaart. Feyenoord kaapte hem twee jaar geleden weg bij Volendam om hem toe te voegen aan Onder 18. Een half jaar later maakte de rechtsback al zijn debuut in het eerste elftal en inmiddels is hij bijna niet meer weg te denken uit de basis. En o ja, hij werd deze zomer ook nog Europees kampioen met Oranje onder 19. “Je kan mij niet snel van mijn stuk brengen.” Voor Helden Magazine 78 zochten we hem op in De Kuip. Givairo Read Amsterdam-Zuid “Ik ben geboren in Amsterdam-West, in Bos en Lommer. Toen ik zes maanden oud was, verhuisde ik naar mijn vader in Suriname. Ik kan me niks herinneren van die tijd. Twee jaar later keerde ik met mijn vader terug naar Nederland. We verhuisden naar Holendrecht, de plek waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht en nog altijd woon.” Wat voor gezin zijn jullie? “Ik heb een oudere broer, Janairo van 25, en twee zusjes Kymorah en Hanaya, een tweeling van twaalf. We zijn een heel hecht gezin. We proberen zoveel mogelijk samen te doen en elkaar te betrekken bij de dingen die we doen. Als iemand iets heeft bereikt of iets goeds heeft gedaan, dan vieren we dat en zijn we trots op elkaar. Mijn ouders zijn niet alleen trots op mij omdat ik voetbal, maar net zo goed op mijn zusjes, die gaan nu naar de eerste klas van de middelbare school. Hartstikke spannend voor ze. Mijn broer woont ook nog thuis, het is lekker druk en gezellig. Hij rijdt me voor wedstrijden naar Rotterdam. Naar de trainingen rij ik gewoon zelf.” Hoe is jouw binding met Suriname? “Mijn ouders zijn allebei Surinaams. In 2023 was ik er voor het eerst weer sinds mijn babytijd. Ik voel me Surinaams, ben zo opgevoed, met de eetcultuur en de taal. Mijn ouders spreken vloeiend Surinaams, ik niet. Thuis praten we Surinaams en Nederlands door elkaar heen.” Draaide vroeger veel om voetbal thuis? “Ik was niet degene om wie alles draaide, maar voetbal was wel belangrijk, omdat mijn familie wist dat ik er wat van kon. Er werd dus extra aandacht aan besteed. Maar het was niet het belangrijkste in ons leven, hoor.” En was jij iedere dag buiten op een pleintje te vinden met een bal? “Ja, we hebben een Cruyff Court voor onze deur. Twintig meter lopen, dan waren we er. Ik was er altijd met mijn vader aan het voetballen. Ook weleens samen met mijn broer, maar hij speelde liever met zijn vrienden, ik mocht niet altijd met hem meedoen.” Kijken ze in de buurt nu weleens met scheve ogen naar de Amsterdammer die bij Feyenoord speelt? “Dat weet ik eigenlijk niet. Er worden geen gekke opmerkingen gemaakt. De mensen kennen me van vroeger, van met elkaar voetballen op het pleintje. Ik voel dat ze trots op me zijn.” Wanneer werd duidelijk dat jij talent had? “Bij Zeeburgia. Mijn vader en ooms zagen toen al dat ik het wel goed kon voor een jongetje dat net begon met voetballen. Mijn vader was vroeger ook een goede voetballer, heb ik van horen zeggen. Hij was prof in Suriname.” Op je elfde ging je naar Volendam. Dacht je weleens: joehoe, Ajax, waar blijven jullie? “Dat was best een logische stap geweest omdat we zo dicht bij de Arena en De Toekomst wonen, maar het is ook niet dat we dachten: Ajax is de enige club. Je hoopt als jonge voetballer dat je jezelf bij een profclub kan bewijzen. Uiteindelijk kwam Volendam, voor een jongen van elf was dat een mooie stap.” 'Het is ook niet dat we dachten: Ajax is de enige club. Uiteindelijk kwam Volendam, voor een jongen van elf was dat een mooie stap; Iets meer dan twee jaar geleden speelde je nog bij Jong Volendam… “Ja... Ik was een paar dagen geleden nog bij Volendam, ging Reno Becker, een goede vriend van me, ophalen na de training om wat te gaan doen samen. Hij speelt nog in Volendam onder 21. Alle mooie herinneringen kwamen weer naar boven toen ik daar was.” Vertel eens? “Ik ging elke dag met het ov en het busje van Volendam naar de club. ’s Ochtends vroeg ging ik eerst naar school, daarna moest ik twintig minuten met de bus naar IJburg. Daar werd ik opgehaald. ’s Avonds laat kwam ik thuis en moest ik nog huiswerk maken. School was niet mijn ding. Ik was wel braaf, ging er naartoe en deed wat moest, maar vond het niet leuk. Ik heb wel gewoon mijn VMBO-T-diploma gehaald. Bij Volendam had ik het heel erg naar mijn zin. Het laatste jaar bij Volendam hadden we echt een groot vriendenteam.” Helden Magazine nummer 78 Het eerste deel van het interview met Givairo Read komt uit Helden Magazine nummer 78. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine.

Hij won met Liverpool de Premier League, werd gekozen als Talent van het Jaar én wordt vader. Hoe anders was de situatie een paar jaar geleden, toen Ryan Gravenberch (23) van sterspeler bij Ajax bankzitter werd bij Bayern München. Bij de opening van zijn Cruyff Court in Liverpool spraken we, voor Helden Magazine 78, met zijn ouders, broer, vriendin, ex-Liverpool-keeper Sander Westerveld en de hoofdpersoon zelf over zijn weg naar de top. “Ryan is een gouden jongen die op het veld verandert in een monster.” Ryan Gravenberch Broer Elgin Gravenberch en vriendin Cindy Peroti filmen vanaf de zijlijn bij de opening van het kersverse Cruyff Court op het Anfield Sport & Community Centre in Liverpool hoe Ryan Gravenberch wordt geïnterviewd op ‘zijn’ nieuwe veldje door Geraint Richards, projectmanager van Cruyff Courts in het Verenigd Koninkrijk. Ryan vertelt in het Engels dat de voetballer Johan Cruijff weliswaar van ver voor zijn tijd is, maar dat hij als kleine jongen altijd op Cruijff-veldjes heeft gespeeld en daar veel aan te danken heeft. Hij wil iets teruggeven aan de jeugd en is daarom ambassadeur van de Cruyff Foundation geworden. Sport is altijd belangrijk geweest in zijn leven en hij vindt het essentieel dat elk kind mee kan doen, hoe hun situatie ook is. Hij is trots dat hij via de Cruyff Foundation daaraan kan bijdragen. Elgin en Cindy kijken elkaar opgelucht aan: “Dat deed hij best goed.” Cindy legt uit: “Ryan vindt dit ongemakkelijk, want hij houdt helemaal niet van de belangstelling. Dat maakt hem ook zo’n mooi persoon.” Daarna wordt de naam van het veldje onthuld. Ryan laat de vlag zakken. Niet geheel verrassend staat er met de kenmerkende kleuren van de stichting - geel en blauw - op het bord: Cruyff Court Ryan Gravenberch. De hoofdrolspeler gaat met iedereen op de foto en komt stiften tekort voor alle handtekeningen die hij moet uitdelen. De familie Gravenberch is in groten getale aanwezig. Naast zijn ouders, broer en vriendin, zijn dat onder meer beide oma’s, een tante, een halfzus en een paar neven. Ook een vriendengroep van vader Ryan Gravenberch senior is er, zijn management en een handjevol media. “Mijn vrouw en ik proberen hem bewust te maken van het feit dat hij heel veel heeft gekregen en nu ook iets moet teruggeven,” zegt vader Ryan, “Ryan begrijpt dat gelukkig heel goed.” Ryan senior vervolgt: “Ik weet uit ervaring dat het leven je brengt waar je moet komen. Ryan heeft al veel meegemaakt. Als vader ben ik niet in paniek geweest toen het minder ging bij Bayern München. Natuurlijk voelde ik met Ryan mee. Maar ik heb altijd vertrouwen gehouden in hem als voetballer. Dat hebben mijn vrouw en ik ook altijd gezegd tegen hem: het komt wel goed. Dat hij naar Liverpool zou gaan en trainer Arne Slot op zijn pad zou komen, dat konden wij ook niet voorspellen. Nu hij zijn plaats gevonden heeft, moeten we eerlijk zijn: we zijn van de hel naar de hemel gegaan.” Helden Magazine nummer 78 Het eerste deel van het interview met Ryan Gravenberch komt uit Helden Magazine nummer 78. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine.

 Jorrel Hato Jorrel Hato maakte als zestienjarige zijn debuut in het eerste van Ajax. Hij werd niet alleen de jongste aanvoerder van de Amsterdammers ooit, maar ook van een Nederlandse club in Europa. Tevens debuteerde hij in Oranje. Afgelopen seizoen was hij een van de uitblinkers: Jorrel Hato. Linksback bij Ajax en Oranje, maar centraal achterin bij Jong Oranje. En dat op 19-jarige leeftijd. Aan zijn toch al krankzinnige seizoen voegde Jorrel afgelopen weekend een transfer naar Chelsea toe. Aan het begin van het seizoen spraken we de verdediger over Rotterdam-Zuid, zijn rijbewijs, de aanvoerdersband en zijn dromen. Jorrel en zijn lichaam “Ik ben best ijdel. Niet dat ik heel lang voor de spiegel sta, hoor. Mijn haar heb ik zo gedaan, in vijf minuten, maximaal tien. Maar ik vind het wel belangrijk om er goed uit te zien. Welke merken ik draag, maakt mij niet zoveel uit, maar ik wil wel leuke kleding aan. Of ik ook weleens Crocs draag zoals Brian Brobbey?” Lachend: “Nee, ik draag gewoon schoenen naar de club.” Ben je tevreden met jouw lichaam als je in de spiegel kijkt? “Voor nu wel, maar als ik uiteindelijk naar een grote club in Europa wil, moet ik ook sterker worden. Er kunnen nog wel wat spieren bij.” Je hebt een tatoeage op je linkerarm met een leeuw en een gladiator. Heeft die nog een speciale betekenis? “Nee, de leeuw is altijd mijn lievelingsdier geweest. Binnenkort komen er nog wel tatoeages bij, denk ik.” Jorrel en Rotterdam-Zuid Je bent opgegroeid in Rotterdam-Zuid. Hoorde je vanuit je slaapkamerraam de Kuip ontploffen als er was gescoord? “Ja, ik kon de Kuip horen.” Hoe zag jouw jeugd eruit? “Ik speelde veel op een Cruyff Court met jongens uit de buurt en met mijn broertje Elgyn. Hoewel hij vijf jaar jonger is, mocht hij altijd meedoen met ons.” Jouw vader is geboren op Curaçao, je moeder heeft Kaapverdische roots. Wat heb jij daarvan meegekregen? “Niet heel veel, ik ben gewoon Nederlands. Natuurlijk heb ik opa’s en oma’s aan beide kanten waar ik vaak kwam, maar verder heb ik niet veel invloeden van beide landen in mijn jeugd gevoeld. Op Kaapverdië ben ik maar twee keer geweest, op Curaçao een stuk vaker.” Je begon met voetballen bij De Zwervers in Rotterdam-Zuid, ging in 2015 – op je negende – naar Sparta. Hoe waren je eerste jaren in de jeugdopleiding? “Heel leuk. We hadden ook een goed team, deden altijd bovenin mee tegen Ajax, PSV, AZ, Feyenoord en waren niet veel minder dan die topclubs. Uiteindelijk kwam Ajax toen ik twaalf was. Mijn moeder kreeg een telefoontje. Ze vertelde me dat Ajax me wilde hebben. Als een club als Ajax komt, zeg je natuurlijk geen nee.” Jorrel en zijn trainers Als ik een trainer uit de jeugd moet noemen van wie ik veel heb geleerd, kies ik Frank Peereboom. Hij was mijn trainer bij Onder 18. Ik was zestien, hij maakte mij aanvoerder, daarna ben ik heel snel naar Jong Ajax doorgeschoven en vervolgens naar het eerste elftal. In dat jaar groeide ik in meerdere opzichten, maar ik denk dat ik van Frank dat stukje volwassenheid heb geleerd. Vanaf toen ging het heel snel.” In twee seizoenen bij het eerste elftal heb je al heel wat trainers meegemaakt. Alfred Schreuder, John Heitinga, Maurice Steijn, John van ’t Schip en nu de Italiaan Francesco Farioli. Wat heb je opgestoken van al die verschillende trainers? “Schreuder heb ik maar kort meegemaakt. Onder hem mocht ik debuteren in de beker. Heitinga kende ik al van Jong Ajax, bij hem speelde ik mezelf in de basis. En vorig jaar ben ik heel erg gegroeid onder Steijn en Van ’t Schip. Van alle trainers heb ik veel opgestoken.” Op 11 januari 2023 debuteerde je in de bekerwedstrijd tegen Den Bosch (2-0). Je was pas zestien. “Een dag van tevoren trainde ik mee. Ik hoorde dat ik bij de selectie zat. Ik liep warm in de 80ste minuut, verwachtte niet meer dat ik erin kwam, maar Schreuder riep me en haalde Owen Wijndal naar de kant. Op dat moment dacht ik niet zoveel, het was knop om en mijn ding doen, gewoon gaan. Na het fluitsignaal was ik blij en trots.” Heitinga liet jou een maand later debuteren in de eredivisie, tegen Cambuur (5-0). Hij was vorig seizoen assistent- trainer van West Ham United en nu van Liverpool. Heb jij nog weleens contact met hem? “Ja, ik heb hem in de eerste week van de voorbereiding een paar keer gezien. Op de club en op een toernooi. Zijn zoontje en mijn broertje spelen in hetzelfde team, in Onder 14. We kletsten over voetbal, over mij en even over hem.” Hoe kijk je terug op vorig seizoen? Met de club ging het niet goed, maar met jou wel. “Ik heb er een dubbel gevoel aan overgehouden. Op jonge leeftijd heb ik al best veel meegemaakt. In positieve, maar ook in negatieve zin. Tijdens het seizoen was ik me niet echt bewust van die positieve dingen, dat kwam later tijdens mijn vakantie. Toen pas kon ik er rustig over nadenken en besefte ik dat ik best een goed seizoen heb gehad.” Jij hebt nu weer een nieuwe trainer: Francesco Farioli. Wat is je eerste indruk van hem? “Ik ben heel blij met zijn komst. Het is weer helemaal anders dan vorige seizoenen. Het was de zwaarste voorbereiding die ik tot nu toe heb meegemaakt. Maar we hadden ook heel veel plezier, hoor. Deze trainer brengt extra energie tijdens de training. Daardoor krijgen wij ook extra energie en stralen we plezier uit. Ik denk dat dat de hele groep goed doet.” Farioli heeft jou een andere rol gegeven. Je staat niet meer centraal achterin, maar linksback en bent ook belangrijk in de opbouw. Wilde jij dat zelf ook of is dat op verzoek van de trainer? “Ik ben gecharmeerd van onze speelwijze onder de nieuwe trainer, vooral van de opbouw van achteruit. Dat is ook een van mijn kwaliteiten. Toch speel ik liever als centrale verdediger dan als linksback, dat vind ik beter bij mij passen. Op dit moment is dat de keuze van de trainer. Ik kom nu weer meer op het middenveld, dat is ook leuk.” Je sprak eerder uit dat jouw doel is de beste centrale verdediger van de wereld te worden. “Dat is nog steeds mijn doel.” Jorrel en zijn rijbewijs “Ik heb nu zo’n 22 lessen gehad en mag eindelijk afrijden, moet alleen nog wachten op de datum.” Tot de start van vorig seizoen ging je met de trein naar de Toekomst, daarna kreeg je een privéchauffeur. “Op een gegeven moment begonnen mensen mij te herkennen in de trein. Ik had daar niet veel problemen mee, maar in de auto op en neer naar Amsterdam was wel veel fijner dan met de trein.” En binnenkort ‘moet’ je dus zelf rijden. Lachend: “Aan de ene kant is dat wel jammer. Ik kan als bijrijder lekker chillen, muziek luisteren of ik scrol wat op mijn telefoon, maar aan de andere kant is het heel fijn dat ik binnenkort eindelijk zelf kan rijden. Ik ga deze zomer naar Amsterdam verhuizen, heb een huis gekocht dicht bij de Toekomst, dus ver hoef ik niet te rijden.” En je mag als achttienjarige meteen al niet de minste auto uitzoeken... Lachend: “Dat is waar.” Jorrel en de aanvoerdersband Je kreeg afgelopen seizoen voor het eerst de aanvoerdersband om, in november 2023. Tegen Almere City (2-2) werd Steven Bergwijn gewisseld. Jij werd de jongste aanvoerder ooit van Ajax in de eredivisie. “Een mooi moment. Stevie was afgelopen seizoen veel met mij bezig. Hij is iemand die graag op zichzelf is, maar als het nodig is, geeft hij het hele team kracht. In het veld geeft hij altijd gas, hij is een voorbeeld voor velen in ons team.” Een maand later was je aanvoerder tegen AEK Athene in de Europa League. Jullie wonnen met 3-1. Jij hoorde op de persconferentie jouw toenmalige trainer John van ’t Schip zeggen dat jij aanvoerder zou zijn. “Klopt. Daarna had hij het mij verteld op de training, zei: ‘Ik had het liever eerst tegen jou gezegd dan op de persconferentie, maar ik kreeg die vraag en moest er wel antwoord op geven.’ Ik vond het een grote eer dat hij mij aanvoerder maakte. Die wedstrijd was ook heel bijzonder. We moesten winnen om in Europa te blijven. Het was zo’n typische, leuke Europese avond waarin alles meezat. We speelden als team goed en ik deed dat ook. Het was een perfect debuut als aanvoerder.” Jij werd de jongste aanvoerder ooit van een Nederlandse club in Europa. “Ik las dat na afloop. Dat zijn mooie statistieken, die blijven voor altijd bij me.” Lachend: “Totdat iemand mij inhaalt, natuurlijk.” John van ’t Schip zei na die wedstrijd: ‘Jorrel is ook, ondanks zijn leeftijd, een volwassen man. Hoe hij zich presenteert, hoe hij traint en zich verzorgt. Hij is daarin absoluut een voorbeeld voor onze selectiespelers, maar ook voor de jongelingen in de opleiding.’ “Hij gelijk heeft gelijk denk ik. Ik krijg geregeld te horen dat ik volwassen ben voor mijn leeftijd en dat ik daarom een voorbeeld ben voor ploeggenoten, maar vooral voor de jongens in de jeugd. Ik blijf altijd rustig, probeer mijn werk goed te doen en ga er professioneel mee om.” Was het een doel van jou: eerste aanvoerder van Ajax worden? “Dat was het nooit echt, maar daarin ben ik van gedachten veranderd. Ik ben niet per se van nature een leider, maar ik heb het wel in me, denk ik. Ik probeer zoveel mogelijk met het team bezig te zijn, heb op dat vlak afgelopen seizoen ook grote stappen gemaakt. In het veld probeer ik de spelers te coachen en te sturen.” Wat moet je nog leren om een betere leider te worden? “Ik kan nog in heel veel opzichten groeien, zowel qua spel als persoonlijkheid, maar dat komt ook met de jaren.” Praat je er ook met mensen over, krijg je hulp? “Met de performancetrainer, de andere trainers, maar ook met de jongens bij Ajax. Oudere spelers als Stevie, Steven Berghuis en Remko Pasveer helpen daar ook bij. Met mijn ouders praat ik niet per se over voetbal en hoe ik daarin beter word, maar wel hoe ik als mens kan groeien.” Jorrel en de muziek “Ik luister graag naar Nederlandse, Engelse en Amerikaanse rap. Ik heb ook weleens contact met de mannen van Broederliefde.” Broederliefde bemiddelde tussen jou en de Kaapverdische bond. Jouw moeder komt van Kaapverdië, wat betekent dat jij ook voor dat land uit had kunnen komen. “Ik kreeg een berichtje van een van die gasten. De Kaapverdische bond had contact met hen gehad en vroeg hen mij te benaderen. De bond wilde graag met mij in gesprek, vlak voordat ik mijn debuut maakte voor het Nederlands elftal. Ik ben niet in gesprek gegaan met de bond, zei meteen dat mijn droom was om te spelen voor Oranje.” Bij je debuut op 21 november vorig jaar in het Nederlands elftal moest je volgens traditie een liedje zingen. Wat heb je gezongen? “Een stukje uit het liedje 100 Bottles van de Nederlandse rap- groep SFB.” Memphis Depay maakt zijn eigen rapmuziek, Lutsharel Geertruida verscheen ook in een rapnummer. Heb jij ook die ambitie? “Naar de liedjes van Memphis heb ik weleens geluisterd, maar ik heb niet de ambitie om zelf muziek te maken en uit te brengen. Ik kan trouwens ook niet goed dansen.” Jorrel en Oranje Hoe heb je naar het EK gekeken afgelopen zomer? “Thuis, met familie en vrienden.” Wat dacht je toen je het Nederlands elftal zag spelen? “Dat ik daar ook had willen staan. Ik ben al heel blij dat ik vorig seizoen mijn debuut heb mogen maken voor Oranje, mijn tijd komt nog wel. Ik ben niet ongeduldig, wacht rustig mijn kansen af.” Je dacht niet: pas op Virgil van Dijk, Jorrel Hato komt eraan? Lachend: “Nee, hoor. Ik kan niet anders dan knallen, en dan zien we wel hoe ver ik kom. Over twee jaar is er weer een WK. Het is mijn doel om daarbij te zijn.” In november 2023 debuteerde je uit tegen Gibraltar (0-6). Je kwam er in de tweede helft in voor Virgil van Dijk. “Het was een mooi moment. En ook even gek, om op het veld te staan tussen die grote spelers. Mijn vader en zaakwaarnemer zaten op de tribune. Liever had ik gedebuteerd tegen een betere tegenstander dan Gibraltar, maar ik zal het altijd blijven onthouden.” Ronald Koeman sprak lovend over jou na je debuut, hij zei in een persconferentie: ‘Jorrel is een jongen van zeventien die heel volwassen is in zijn voetbal en zijn gedrag. Ik ben meer dan tevreden. Je wil dat jonge spelers zich ontwikkelen aan de hand van een ervaren speler. Hij zit bij een club waar heel veel gebeurt en waar slechte resultaten behaald worden. Dan heb je ervaring naast je nodig, maar die heeft hij niet bij Ajax. Daarom is het extra knap dat hij zich staande houdt. Dat bewijst dat hij een heel groot talent is.’ “Ik wist niet dat de bondscoach dat heeft gezegd. Als hij zoiets zegt, dan is dat positief, toch?” Wat was je indruk van de bondscoach? “Ik heb hem maar anderhalve week meegemaakt, alles was nieuw, maar ik had een heel goede eerste indruk van hem, eigenlijk van de hele staf en spelersgroep. Ik werd door iedereen goed opgevangen. Met de bondscoach heb ik gesproken over mijn positie en de situatie bij Ajax destijds. We hadden zo’n standaard gesprekje, maar hij was wel heel begaan.” Jorrel en zijn dromen Jij tekende bij Ajax bij tot 2028. Hoe wil je afscheid nemen van de club? “Met prijzen, daarom heb ik bijgetekend. Ik wil prijzen winnen, iets achterlaten. Maar ik heb ook bijgetekend omdat ik nog maar anderhalf jaar in de eredivisie heb gespeeld. Voordat ik een stap naar het buitenland maak, kan ik hier nog veel leren. Ook als nu een heel grote club zich meldt, blijf ik gewoon bij Ajax.” Is het ook een droom om ooit samen met jouw broertje bij Ajax te spelen? Lachend: “Dan moet hij wel snel zijn. Het is absoluut een droom om ooit met hem samen te spelen en dan zien we wel waar dat is.” Als we het dan toch over dromen hebben: is er nog een bepaalde club waar je ooit graag wil spelen? “Nee, ik had nooit echt een droomclub, keek meer naar bepaalde spelers. Als klein jongetje vergaapte ik me aan Lionel Messi. Hij was mijn grote voorbeeld. Toen ik wat ouder was, keek ik naar Thiago Silva. Er zijn genoeg topclubs in de wereld. Als ik ooit een stap naar zo’n club kan maken, naar welke dan ook, dan is dat sowieso al heel mooi.” Helden Magazine nummer 73  Het interview met Jorrel Hato komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met Ian Maatsen. Hij had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Het leven van Veerle Buurman (19) is de afgelopen twee jaar compleet op zijn kop komen te staan. Medio 2023 speelde ze nog in onder 17 van SC Bemmel en verkocht in het weekend tosti’s in de kantine van de voetbalclub. Ze werd basisspeelster bij PSV en international. In aanloop naar het EK in Zwitserland (2 – 27 juli) gingen we voor Helden Magazine nummer 77 op bezoek bij de kersverse speelster van Chelsea. Veerle Buurman Dit zei bondscoach Andries Jonker tegen mij voor m’n debuut bij Oranje… “Dat ik met vertrouwen moest spelen en hij mij niet voor niks de kans gaf. De dag voor de wedstrijd tegen Denemarken op 29 oktober vorig jaar vertelde Andries me tijdens de wedstrijdbespreking dat ik zou debuteren. Ik voelde meteen spanning opkomen, het gevoel dat je krijgt wanneer je weet dat er iets belangrijks gaat gebeuren. De avond voor de wedstrijd was ik er al mee bezig. Ik visualiseerde alvast bepaalde situaties die in een wedstrijd kunnen voorkomen. Het gekke is dat wanneer ik de eerste bal raak, het gevoel van spanning ook ineens weer weg is.” Als je me drie jaar geleden had verteld dat ik een transfer naar Chelsea zou maken, dan had ik dit tegen je gezegd… “Dan was ik gaan lachen en had ik je niet geloofd. De afgelopen anderhalf jaar is het zo snel met me gegaan. Nog geen twee jaar geleden speelde ik bij de jongens van SC Bemmel, verkocht ik nog tosti’s in de kantine en trainde ik af en toe mee bij de vrouwen van Jong PSV. In het seizoen 2023/2024 sloot ik definitief aan bij Jong PSV. Afgelopen seizoen was ik basisspeelster in het eerste van PSV, ik speel in het Nederlands elftal en heb vorig jaar al een contract bij Chelsea getekend en na het EK ga ik ook daadwerkelijk die kant op.” [caption id="attachment_21207" align="aligncenter" width="1920"] Veerle Buurman[/caption] Leven in de anonimiteit of overal op straat herkend worden? “Leven in de anonimiteit. Ik vind het wel leuk dat mensen me af en toe herkennen op straat. Dat je bekend wordt als voetbalster betekent dat jonge meisjes zien wat er mogelijk is. Toch vind ik het fijn dat ik met familie en vriendinnen leuke dingen kan blijven doen zonder overal aangesproken te worden.” Helden Magazine nummer 77 Het eerste deel van het interview met Veerle Buurman komt uit Helden Magazine nummer 77, het zomernummer. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine.

Het EK in Zwitserland (2-27 juli) wordt zijn laatste hoofdstuk als bondscoach van de OranjeLeeuwinnen. De KNVB wil niet verder met Andries Jonker. En dat doet pijn. Een gesprek in Helden Magazine nummer 77 over zijn drie jaar als bondscoach, het naderende afscheid, het EK, Louis van Gaal, fatsoensnormen en de wereld waarin we leven. Andries Jonker De mededeling dat de KNVB na het EK niet met jou verder wil, kwam hard aan. Hoe gaat het nu met je? Lange stilte: “De tijd doet zijn werk… Ik heb mijn zegje gedaan, verteld hoe ik daarover denk en de KNVB heeft niet aangegeven waarom mijn contract niet is verlengd. Daarna moet je verder. Omdat de KNVB geen verklaring gaf, ontstond in de media het spel van gissen en vissen. Ik besloot meteen dat ik het team geen deelgenoot zou maken van mijn teleurstelling. Wat ik mooi vind, is dat er tussen de spelers, de staf en mij niets is veranderd sinds de mededeling van de KNVB. Aan niets is te merken dat het mijn laatste weken als bondscoach van de Nederlandse vrouwen zijn en dat vind ik prachtig. Ik heb na het gesprek waarin me werd verteld dat mijn contract na het EK niet zou worden verlengd de speelsters en de staf ingelicht. Ik kreeg veel steunbetuigingen van de speelsters en stafleden en daarna, rond de volgende interland tegen Duitsland, heeft niemand meer naar de situatie gevraagd. Er is echt met geen woord meer over gesproken. Ik vind het mooi dat we met en rond het team werken alsof er niets is veranderd. Iedereen is nu gefocust op het EK.” Het lijkt me logisch dat journalisten zoveel mogelijk speelsters naar hun mening vroegen over jouw naderende vertrek. “Ja, de speelsters hadden onderling afgesproken dat Vivianne Miedema en Sherida Spitse het woord zouden doen, maar van dat plan kwam de eerste week weinig terecht. Ook andere speelsters betuigden steun.” Je zegt het mooi, maar volgens ons heeft de mededeling dat de KNVB niet met jou verder wil jou meer geraakt dan je wil toegeven. “Klopt… Als ik iets met veel plezier doe, het gevoel heb dat het redelijk lukt en dan komt iemand out of the blue vertellen dat het ophoudt en dat het anders moet zonder mij, dan heb ik daar moeite mee. Het heeft er ook mee te maken dat ik heel kritisch ben op mezelf. Voor elke wedstrijd hanteer ik drie criteria: winnen, goed voetbal spelen en inspireren. 'Als ik het gevoel heb dat het redelijk lukt en dan komt iemand out of the blue vertellen dat het ophoudt en dat het anders moet zonder mij, dan heb ik daar moeite mee' Als dat lukt, zie ik deze groep meiden als een levende reclame voor het vrouwenvoetbal. Dus ja, dan doet het zeer als je daar ineens niet mee verder kan en mag gaan. Mijn gevoelens van verbazing en teleurstelling zijn sindsdien niet veranderd, maar ik ben ook geen type dat daar heel lang wakker van ligt. Ik slaap gelukkig altijd goed en ga ervan uit dat er weer een volgend hoofdstuk volgt.” Helden Magazine nummer 77 Het eerste deel van het interview met Andries Jonker komt uit Helden Magazine nummer 77. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine.

Rinus Israel (78) was aanvoerder toen Feyenoord 55 jaar geleden, op 6 mei 1970, als eerste Nederlandse club de Europa Cup I won en vervolgens ook de Wereldbeker, eveneens een Hollandse primeur. Helaas overleed hij afgelopen week op 83-jarige leeftijd. We blikken terug op het laatste interview dat wij met 'ijzeren Rinus' hadden. Was jij de beste man van het veld in de met 2-1 gewonnen finale tegen Celtic? Rinus Israel, lachend: “Ik heb weinig mensen gesproken die dat beweren. Maar het klopt, ik heb bijna geen fout gemaakt, alleen twee ballen die niet precies aankwamen. Ik moet wel toegeven dat mijn spel me, na het terugkijken van die finale, ook meeviel. Ik had een geweldige timing in verdedigend opzicht. Veel spelers nemen bij een sliding ook nog weleens de tegenstander mee omdat de timing niet goed is. Gebeurt dat in het strafschopgebied, dan heb je een probleem. Dat gebeurde mij niet door mijn goede timing. Oké, ik was ook sterk in de lucht en daarom ben ik vrije verdediger geworden. Voor mij de ideale positie, maar wees eerlijk, voor een speler als ik ga je niet naar het stadion.” Jullie kwamen met 1-0 achter in de finale, jij produceerde de gelijkmaker. “Ja, die belachelijke vrije trap waarbij scheidsrechter Lo Bello zó hinderlijk in de baan van het schot stond dat hij zelfs opzij moest springen om de bal niet te raken. Toen hadden we het geluk dat we snel op 1-1 kwamen. Ik had ook een goede timing met koppen. Toen die bal kwam, wist ik honderd procent zeker dat ie erin zou gaan. Ik kon zoals veel rechtsbenigen heel goed koppen als de bal van rechts kwam, dus met de linkerkant van mijn voorhoofd. Dan kon ik de bal echt slaan. Bij Feyenoord speelden we veel tennisvoetbal, dus met de training had ik wel vijfhonderd van dat soort ballen gehad. Ik heb toen de bal erin zat mijn hand omhooggestoken en ben teruggelopen. Nee, ik maakte geen theater na de goal. Hij viel op het goede moment.” Net zoals de winnende goal van Ove Kindvall, vlak voor het einde van de verlenging. “Na een door mij genomen vrije trap, ja. Er was hands gemaakt op het middenveld en als ik die bal niet snel had genomen, hadden ze zich kunnen organiseren en had ik hem waarschijnlijk breed gespeeld. Ik zag het en Ove zag het ook. Hij koos precies op het juiste moment de diepte. Ik voelde dat de bal over hun verdediger McNeill heen zou gaan. Dat gebeurde ook en McNeill maakte in paniek hands, in het strafschopgebied. En dan komt er ook wel een beetje geluk bij kijken dat de bal na die handsbal precies voor de voeten van Kindvall viel en hij hem perfect op de schoen kon nemen. Ik zeg je eerlijk, als Lo Bello had gefloten voor een penalty hadden we een probleem gehad. Het was de 117de minuut, ik denk niet dat er veel spelers stonden te springen om op dat moment een strafschop te nemen. Ik was de aanvoerder, maar ik had er niet aan moeten denken dat ze mij hadden aangewezen. Gelukkig is ons dat scenario bespaard gebleven.” Jij mocht als aanvoerder de beker in ontvangst nemen. “Ja, daar sta je dan. Ik kan nu wel zeggen dat ik die beker aan niemand anders heb gegeven. Dat is me later wel verweten. Ik realiseerde me meteen: mooier kan het niet worden.” 'Daar sta je dan als aanvoerder. Ik kan nu wel zeggen dat ik die beker aan niemand anders heb gegeven. Dat is me later wel verweten' [caption id="attachment_18152" align="alignnone" width="2560"] Aanvoerder Rinus Israel bij de toss van de Europa Cup I-finale.[/caption] Ho ho, jullie wonnen aansluitend ook nog de Wereldbeker tegen Estudiantes. “Die wedstrijden heb ik nooit meer teruggezien, maar ik herinner me wel dat ze vreselijk waren. Het jaar daarvoor waren hun duels tegen AC Milan uitgelopen op ware veldslagen, dus we waren gewaarschuwd. In Buenos Aires kwamen we ook nog eens binnen tien minuten met 2-0 achter. Gelukkig kwamen we terug tot 2-2. In Rotterdam gingen bij die Argentijnen de remmen helemaal los. Dat was weer de kracht van ons team, als het erop aankwam, stonden we fysiek ons mannetje. En die thuiswedstrijd werd de wedstrijd van Joop van Daele met zijn brilletje, die de beslissende goal maakte. Die bekers vormden de hoogtepunten van mijn carrière.” Scooter “Op deze plek is het voor mij begonnen, bij DWS,” zegt Rinus. Hij wijst naar het Olympisch Stadion waar we in mei 2020 hebben afgesproken voor het interview. “Zonde dat niet elke veertien dagen hier een mooie wedstrijd wordt gespeeld. In 1964 werden we hier met DWS nog kampioen van Nederland.” Hij kwam in 1963 bij de Amsterdamse club, destijds net gepromoveerd uit de eerste divisie. “Ik had een oefenwedstrijd gespeeld en toen zei het bestuur van DWS dat ze me uiteindelijk wel een contract wilden aanbieden. Maar het werd op zo’n manier gezegd dat ik niet de indruk kreeg dat ze razendenthousiast over me waren. Ik heb in de onderhandelingen niets afgedwongen, ik was allang blij met dat contract. Ik was 21, ging na mijn werk met mijn scooter naar de training. Pas later kreeg ik een auto.” Je bent geboren in 1942, een oorlogskind. “Ik had ook nog een Joodse opa van moederskant, die heette geen Israel, maar David Reens. Ik ben naar hem vernoemd, mijn tweede naam is David. Mijn opa en zijn broers hebben de nodige problemen gehad in de oorlog. Mijn opa is in de oorlog overleden, maar niet vermoord. Ik heb mijn grootvader en ook zijn broers nooit echt gekend. Ik heb een keer bezoek gehad van vertegenwoordigers van de Joodse gemeente. Was een leuk gesprek. Ik zei dat ik geen Joodse moeder had, dus geen Joodse opvoeding heb gehad en dat ik dus eigenlijk ook niet Joods ben. Toen zeiden die mensen: maar je hoeft je er toch niet voor te schamen? Moest ik wel om lachen, want zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik was er zeker voor uitgekomen als ik een echte Joodse jongen was geweest, maar ik ben het niet.” En toen trouwde je moeder met een Israel. “Krankzinnig ja, want bij hem zat dus niets Joods.” Terug naar het voetbal. Je ging in 1966 van DWS naar Feyenoord. “Ik was op vakantie in Schoorl en was moeilijk bereikbaar. Iemand anders had voor mij onderhandeld. Ik vond dat ik veel ging verdienen, maar achteraf had ik er ook toen veel meer uit kunnen en moeten halen. Maar ja, de clubs hebben nooit voor mij in de rij gestaan.” Teamgeest In 1969, het jaar dat Ajax als eerste Nederlandse club een Europa Cup-finale speelde en met 4-1 verloor van AC Milan, werden jullie kampioen. “We waren in die jaren minimaal gelijkwaardig aan Ajax en pakten de dubbel, dus ik voelde wel dat wij dat seizoen ook ver zouden kunnen komen in Europa.” Jullie versloegen in de kwartfinale Vorwärts Berlin en in de halve finale Legia Warschau, waarbij opvallend is dat jullie bijna elke wedstrijd met dezelfde elf man speelden, alsof er nooit iemand geblesseerd was. “Klopt, dat maak je zelden mee, dat je er elf hebt en dat iedereen elke wedstrijd top is. Voor de finale had trainer Ernst Happel ook nog Ruud Geels, een van onze vaste invallers, thuisgelaten. Hij mocht van Happel niet mee naar Milaan. Als twaalfde man hadden we Guus Haak, die viel in de finale overigens nog geweldig in.” Celtic werd voor de finale bestempeld als favoriet. Die ploeg had drie jaar eerder al de Europa Cup I gewonnen en had dat seizoen Benfica, Fiorentina en Leeds United uitgeschakeld. “Ik dacht op dat moment nooit dat wij de Europa Cup zouden kunnen winnen. We hadden regerend kampioen AC Milan geloot in de tweede ronde, die hadden een paar maanden eerder dus Ajax met 4-1 kansloos gelaten in de finale. En als je denkt dat je gelijkwaardig bent aan Ajax, ziet de toekomst er op dat moment niet al te rooskleurig uit. Ik was dus razendenthousiast dat we uit maar met 1-0 verloren. En toen wonnen we thuis met 2-0. Ik heb die wedstrijd onlangs voor het eerst teruggezien. We speelden echt goed. Ik had altijd het idee dat het vroeger wat langzamer ging, dat er wat meer ruimte was. Maar nu ik die wedstrijd tegen Milan heb teruggezien, zag ik hoe sterk we speelden. Ik heb mezelf een steekbal zien geven, eerlijk, ik wist niet dat ik dat kon. Ik had een goede trap, maar die steekbal had ik niet van mezelf verwacht. Iedereen was in vorm die avond. Wie het dan ook was, iedereen speelde top.” Dat gebeurde allemaal onder leiding van coach Ernst Happel. ‘Kein Geloel, Fussball spielen’, was zijn motto. Aan veel gezelligheid met de spelers had hij geen behoefte. Hoe was jouw relatie met hem? “Heel goed. Hij was duidelijk, deed nooit zo ingewikkeld. Typerend voor hem is dat hijzelf een keer heeft gezegd: ‘Onze tactiek, dat is Rinus, Willem en Coentje.’ Dat liet hij tegenover mij ook wel merken. Hij was zelf natuurlijk een heel goede voetballer geweest, dat merkte je wel.” Hij besloot om uitgerekend voor de finale vaste doelman Eddy Treijtel te vervangen door Eddy Pieters Graafland. “Treijtel had het hele seizoen gespeeld. Anderhalve week voor de finale stonden we in Amsterdam met 3-1 voor tegen Ajax. Door twee zeperds van Treijtel werd het op het eind nog 3-3. Een paar dagen voor de finale zei Happel tegen mij dat hij met het idee rondliep om Treijtel te vervangen door Pieters Graafland. Ik had dat nooit gedaan als ik hem was, Eddy PG had dat seizoen niet één wedstrijd gespeeld en ik had het volste vertrouwen in Treijtel. Weer een dag later zei Happel dat Graafland twijfelde, dat hij een dag bedenktijd vroeg. Toen zei ik tegen Happel: dan doet Graafland het toch niet, laten we met alle spelers bij elkaar gaan zitten en het vertrouwen in Treijtel uitspreken. Uiteindelijk besloot Happel toch om Graafland op te stellen. Hij heeft die wedstrijd één moeilijke bal gehad, en die was uitgerekend van mij. Na een mislukte breedtebal van ons die onderschept werd, ging een speler van Celtic alleen op hem af. Graafland stopte hem, dat was ook een van zijn sterke kanten, in een-tegen-een-situaties was hij een geweldenaar. Ik kwam net aanlopen. Die terugkaatsende bal stuiterde voor mijn voet, ik wilde hem terugspelen, maar er zat een raar effect aan die bal. Het zag er op televisie gevaarlijker uit dan het was, ik heb zelf nooit een seconde paniek gevoeld. Elke keeper had die bal opgeraapt, ik heb nooit getwijfeld dat hij hem niet zou hebben. Over mijn voorkeur voor Treijtel heb ik overigens nooit met Graafland gesproken. Graafland was een heer, hij had me begrepen als ik het hem had verteld en me niets kwalijk genomen. Met Treijtel heb ik het er later nog weleens over gehad.” Wat was de magie binnen jullie ploeg? Waren jullie naast ploeggenoten ook vrienden van elkaar? “We gingen buiten het veld niet veel met elkaar om, maar in het veld waren we meer dan een team. Een mooi voorbeeld is wat er speelde rond rechtsbuiten Henk Wery. Hij was tweebenig, had een fantastisch schot, was fysiek sterk en het was een aardige jongen. Er was een keer sprake van dat Feyenoord een nieuwe rechtsbuiten wilde kopen, de Duitser Jürgen Grabowski. We speelden vriendschappelijk tegen zijn club Eintracht Frankfurt. Van tevoren zeiden we: ‘Henk, maak je geen zorgen, die komt niet naar Feyenoord.’ Die Grabowksi heeft tikken en schoppen gehad, níet te beschrijven. Als hij vijf miljoen had kunnen verdienen, dan was hij nog niet gekomen. Maar dat zegt wel iets over onze teamgeest, hoe het elftal in elkaar stak.” Je vormde een centraal verdedigingsduo met Theo Laseroms. Waarom klikte dat zo goed? “Theo haalde veel weg. Hij was niet de beste voetballer, maar als je tegenover hem stond had je een verkeerde aan hem.” Jullie stonden bekend als Theo de Tank en IJzeren Rinus, boezemden de tegenstander van tevoren al angst in. Hoe kijk je terug op dat imago? “Ik kan er nu wel om lachen, maar ik heb me vroeger ook weleens geschaamd hoe we ons lieten gaan in een wedstrijd. Dan namen Theo en ik ons voor om rustig te zijn, maar als die bal eenmaal rolde, waren we al onze goede voornemens vergeten. Theo was echt genadeloos. Heel gek, zo hard als hij was in de wedstrijd, zo week was hij in de kleedkamer. Theo was ook een beetje een flierefluiter. Op de training was hij een komediant. Dan maakte hij nep-slidings, hij zat er dus altijd naast. Als hij in jouw team zat tijdens de partijtjes op de training, wist je dat je verloor.” Hoe was jouw band met Theo van Duivenbode? Hij was in 1969 overgekomen van Ajax, was en is net als jij Amsterdammer en stond ook in de verdediging. “We waren beiden Amsterdammers, maar we reden vroeger nooit samen naar Rotterdam. Ik had als ploeggenoot niet veel contact met hem, pas de laatste tijd spreek ik hem meer. Theo regelde bijvoorbeeld namens de spelers een eerbetoon bij het overlijden eind april van Pieters Graafland. Dat is typisch Theo, ik ben nooit zo sociaal.” Jullie hadden veel topspelers in de ploeg. Op het middenveld stonden de internationals Wim Jansen en Willem van Hanegem. “Vergeet Franz Hasil niet, die was geweldig tegen Celtic. Franz was een grandioze voetballer, maar veel te makkelijk. Echt een Oostenrijker: als het vandaag niet gaat, lukt het morgen wel. Hij had een geweldige trap, kon goals maken. Ongelooflijk. Als hij trek had, dan was hij een van de beteren. Wim Jansen is altijd ondergewaardeerd geweest. Verdedigend vulde hij alle gaatjes en daarnaast kon hij vreselijk goed voetballen. En wat moet ik over Van Hanegem zeggen? Een geweldenaar, maar voor zijn doen had hij in die finale nogal wat balverlies. Maar in duels was hij zo goed, altijd aanspeelbaar en hij deed er vervolgens ook altijd iets goeds mee.” En dan ook nog Coen Moulijn in de voorhoede. “Hou maar op, het had weinig gescheeld of Coen had de finale niet kunnen spelen. We waren bezig met de warming- up en Herman Kuiphof, die het televisieverslag deed, stond op het veld. Wij riepen een beetje dollend: ‘Hé Herman.’ Coen ging een beetje dribbelen, speelde een bal door mijn benen. Ik stapte een beetje door, precies op Coen zijn voet, op z’n enkel. Hij lag te kermen op het veld, het was zo’n stomme actie van me. Het veroorzaakte redelijke paniek. Coen ging meteen naar binnen en na het toedienen van de nodige injecties kon hij gelukkig spelen. Ik had er niet aan moeten denken dat hij niet had kunnen spelen. Samen met Van Hanegem is Coen Moulijn de beste speler die Feyenoord heeft gehad.” Waarom ben je altijd zo bescheiden over jezelf? “Omdat je mij niet met Coen en Willem kunt vergelijken. Ik was een goede verdediger, maar zij waren echt betere voetballers dan ik. Wat Coen kon: een sprintje, voorzetje, op een man afgaan en dan met één, twee bewegingen erlangs, dat kon ik echt niet. Van Hanegem kon onder weerstand de bal beschermen, zich vrijspelen en dan had hij ook nog het overzicht om te zien wat er voor hem gebeurde. Ik speelde achterin, dan heb je veel meer tijd en ruimte om te zien wat er voor je gebeurt. Ik had het geluk dat ik een mooie trap had, dat ik die ballen kreeg waar ik wilde dat ze zouden komen, maar als voetballer wil ik mezelf niet vergelijken met Moulijn, Van Hanegem en zelfs niet met Wim Jansen. Hen vond ik echt betere voetballers.” Centrumspits Ove Kindvall misstond ook niet in jullie ploeg. Na zijn vertrek lag er veel druk op nieuwe spitsen, die werden tot in lengte van dagen allemaal met hem vergeleken. “Ove was daarnaast ook een heel aardige jongen en vergis je niet, dat is heel belangrijk in een groep. En ja, hij was een heel goede spits, een goaltjesdief, snel en niet te beroerd om te werken. Ove bezat alle eigenschappen voor een goede spits, hij was alleen niet tweebenig.” Ondenkbaar In 1974 ging je naar Excelsior. Waarom liet Feyenoord je gaan? “In het laatste seizoen was ik lang geblesseerd. Toen ik hersteld was, draaide het elftal en kwam ik er niet meer in, totdat Mladen Ramljak op het einde van de competitie geblesseerd raakte. Daardoor heb ik de laatste weken van het seizoen 1973-1974 nog alles gespeeld, zoals de kampioenswedstrijd tegen FC Twente en de twee wedstrijden tegen Tottenham Hotspur waarin we de UEFA Cup wonnen. Moet je nagaan, word je kampioen, win je de UEFA Cup en besluit je naar Excelsior te gaan. Is in deze tijd toch ondenkbaar?” Heeft Ajax niet ook een keer belangstelling getoond? “Ja, één keer, ook in 1974, toen ze volgens mij problemen hadden met hun libero Horst Blankenburg. Hans Kraay senior heeft me destijds benaderd. Ik woonde in Rotterdam, ik voorzag veel ellende als ik naar Ajax zou overstappen, dus heb ik gezegd dat ik ervan afzag. Ik was 32, ik dacht dat ik op mijn retour was en daarom koos ik voor een jaartje uitbollen bij Excelsior. Werd ik Voetballer van het Jaar! Achteraf had ik het dus wel degelijk aangekund en heel eerlijk, ik heb wel een beetje spijt dat ik het niet heb gedaan. Ik denk dat ik nog zeker twee jaar bij Ajax had kunnen voetballen. Uiteindelijk heb ik nog zeven jaar bij PEC Zwolle gespeeld. Ajax is hoe dan ook een prachtige club.” Je hebt ook nog 47 interlands gespeeld. “Ik heb de pech dat ik nooit in topvorm een WK of EK heb gespeeld. Ik zat wel bij de selectie voor het WK van 1974, maar toen had ik al twee knieoperaties achter de rug. Als Barry Hulshoff en ik fit waren geweest, weet ik zeker dat wij het centrum hadden gevormd. Ik had ook nog de pech dat mijn vader vlak voor het begin van het toernooi overleed en ik na de begrafenis pas een dag voor de eerste wedstrijd terugkeerde bij de selectie in West-Duitsland. En ja, het liep geweldig achterin met Arie Haan en Wim Rijsbergen. Ik ben drie keer ingevallen. Bij rust tegen Bulgarije stonden we met 2-0 voor. Kwam bondscoach Rinus Michels naar me toe, hij zei: ‘Het kan nu geen kwaad meer als jij een helft meedoet.’ Ik moest daar zelf ook wel om lachen. Heb ik toch nog een helft gespeeld. Maar met EK’s en WK’s heeft het me niet meegezeten.”

 Ian Maatsen Ian Maatsen (23) vertrok in 2018 van PSV naar Chelsea. Na een verhuurperiode bij Borussia Dortmund, waarmee hij de Champions League-finale haalde vertrok hij naar Aston Villa en beleefde hij een EK met Oranje op. De verdediger bewijst iedereen die riep dat hij te vroeg naar het buitenland vertrok zijn ongelijk. Na een succesvol debuut tegen Spanje, waarin hij fraai scoorde, is hij nu terug bij Jong Oranje voor het EK. Met een lach op zijn gezicht schuift Ian Maatsen op 13 juni aan bij de persconferentie van Oranje. Een dag eerder heeft hij alsnog een belletje gekregen van Ronald Koeman. Eerder was hij afgevallen voor de definitieve selectie, maar Frenkie de Jong is geblesseerd en dus moet Ian zo snel mogelijk naar Wolfsburg, de thuisbasis van Oranje, komen. Daarvoor moest hij wel het jacht, dat in de buurt van Mykonos dobberde en waarop hij vakantie vierde, verlaten. Minder leuk voor zijn vriendin, maar de plicht riep. “Ze heeft goede zon gepakt voor vijf dagen, dus ze moet wel blij zijn,” vertelt hij grappend over het afbreken van de vakantie in Griekenland. Het is snel gegaan met Ian, die in 2022 ook al en EK speelde met Jong Oranje. Hij maakte naam nadat vorig seizoen op huurbasis de overstap van Chelsea naar Borussia Dortmund maakte. Ian was al snel niet meer weg te denken uit de basis, bestreek de hele linkerkant. Hij verdedigde niet alleen, maar stoomde ook vaak mee op en gaf assists. Kortom: Ian is een moderne back en die zijn gewild. Dortmund wilde hem graag definitief overnemen, maar Aston Villa kaapte hem weg. De Premier League-ploeg maakte meteen 44,5 miljoen over naar Chelsea. Bij Aston Villa maakt hij regelmatig minuten in zowel de Premier League als de Champions League. Wat Oranje betreft: speeltijd kreeg hij niet op het EK, maar een spectaculair debuut wel. Hij moest geduldig wachten op zijn kans, maar die pakte hij met beide handen aan. In de Nations League mocht hij starten tegen Spanje, speelde een ijzersterke wedstrijd en scoorde zelfs. Het voetbalbloed stroomt bij de familie Maatsen door de aderen “Je kunt wel stellen dat voetbal bij onze familie hoort. Mijn vader en zijn twee broertjes hebben bij HVO in Vlaardingen gespeeld. Daar ben ik ook als jonge jongen begonnen.” Jij bent opgegroeid op de pleintjes in Vlaardingen. Hoe was jouw jeugd? “Ik heb een heel leuke jeugd gehad. We waren niet arm, maar ook niet rijk. Mijn ouders gaven me alles wat ik nodig had. Ik had goede vrienden om me heen. We waren altijd buiten aan het voetballen of kattenkwaad aan het uithalen. Eigenlijk deed ik alles wat kinderen op die leeftijd doen.” Van je vijfde tot je dertiende speelde je in de jeugd van Feyenoord. Hoe was dat als jonge jongen uit de buurt? “Ik was een heel trots mannetje. Elke dag liep ik in mijn Feyenoord-trainingspak door de buurt, trots te wezen dat ik voor Feyenoord mocht spelen. Een mooie tijd waaraan ik veel vrienden heb overgehouden.” Jouw oudere neven Dalian en Darren hebben ook allebei het profvoetbal gehaald. Vraag je hen vaak om advies? “Zij hebben allebei ervaring opgedaan in het buitenland en in Nederland. Soms vroeg ik aan hen wat zij zouden doen in bepaalde situaties.” Lachend: “Ik zei altijd al tegen hen dat ik de beste ben van ons drie, dan kreeg ik te horen dat ik het eerst maar eens moest laten zien.” ‘Ze verwelkomden me meteen als een van hen en dat was heel fijn. Jongens als Virgil en Nathan Aké voelen toch wel een beetje als mijn grote broers in het Nederlands elftal’ Hoe is de familieband? “Mijn ouders en broer zijn heel belangrijk voor me. Ik kom uit een hecht gezin. Het is niet makkelijk, omdat ik van jongs af aan veel op afstand ben geweest. Maar ik voel altijd hun steun, of ze nou dichtbij zijn of niet.” Kwamen ze jou vaak opzoeken in Dortmund? “Bijna elk weekend. Het was vanuit Vlaardingen niet zo ver, dus dat was erg fijn. Alhoewel Dortmund maar twee uurtjes rijden van Vlaardingen is, was ik niet vaak te vinden in Nederland.” Ik las dat je elke wedstrijddag met je moeder belt, wat zegt ze dan tegen je? “Vaak praten we niet eens over voetbal, maar gewoon over van alles en nog wat. Praten met mijn moeder zorgt er altijd voor dat mijn hoofd leeg is voor de wedstrijd. Ze vertelt ook vaak dat ik vooral moet genieten, zegt vaak: ‘Er zijn zoveel mensen die in jouw positie zouden willen zitten.’ Het is goed om dat te blijven beseffen.” Je hebt de bijnaam ‘haringkoning’ gekregen. Waar komt dat vandaan? Lachend: “Na schooltijd ging ik, als ik geluk had, met mijn vader naar de visboer op de markt. Daar aten we haring of kib- beling. Het werd echt een ritueel van me. Dat is het nu niet meer, maar als ik in Nederland ben, probeer ik meestal wel een harinkje of een portie kibbeling te halen.” Nathan Aké en ik hebben bewezen dat je wél op jonge leeftijd naar het buitenland kunt gaan en daar kan slagen “Daar ben ik het honderd procent mee eens. Toen ik bij Chelsea zat en op het punt stond om verhuurd te worden, heb ik Nathan ook gesproken en om advies gevraagd. Ik vroeg hem wat hij dacht dat het beste was om te doen, aangezien ik nog geen ervaring had met verhuurperiodes en hij wel. Net als Nathan heb ik overal en nergens mijn minuten gemaakt. Dat heeft me mede gebracht waar ik nu ben.” Waarom was het voor jou beter om op zestienjarige leeftijd naar Engeland te gaan in plaats van bij PSV te blijven? “Het was niet per se beter, meer een kans op een mooi avontuur. Spelen voor een club als Chelsea was een jongensdroom. Ik dacht: laat ik die droom najagen en dan zien we wel hoe het loopt. Ik ben blij dat die keuze goed is uitgepakt.” Wat vind je ervan dat er vaak gezegd wordt dat jonge jongens voor het geld op te jonge leeftijd naar het buitenland gaan? “Dat is vooral in de media iets wat leeft. Maar als jij ergens werkt en je kunt ergens anders een heel goede baan krijgen, dan hoef je toch ook niet twee keer na te denken? In sommige gevallen zal het best waar zijn dat spelers voor het geld kiezen, maar dat betekent niet dat het bij iedereen zo is.” In de podcast Kick ’t met vertelde je dat onder anderen Ruud van Nistelrooij en Mark van Bommel, op dat moment trainers in de PSV-jeugd, jou probeerden over te halen om te blijven. Wat zeiden ze tegen je? “Ze vertelden me dat het buitenland heel anders is en niet alleen qua voetbal. Ook wat betreft lifestyle en ik zou ook te maken krijgen met een andere taal. Ze probeerden me uit te leggen dat ze een plan met me hadden. Als alles goedging, zou ik het eerste van PSV halen. Uiteindelijk heb ik samen met mijn ouders gekozen voor een ander pad.” Je kwam bij een gastgezin terecht. Hoe was dat? “Bij PSV had ik ook al bij een gastgezin gezeten, dus ik wist hoe het werkte. Natuurlijk is het in Engeland anders, omdat je een andere taal met elkaar spreekt. De vrouw bij wie ik woonde, was een oud-lerares, dus zij gaf me Engelse les. Ik spreek tot de dag van vandaag nog steeds met de mensen bij wie ik te gast was. Ik heb er alleen maar fijne herinneringen aan.” Hoe vond jouw moeder het dat je op zo’n jonge leeftijd al uit huis ging? “Dat vond ze heel moeilijk. Maar zij zag ook dat ik een droom had en die wilde ze niet in de weg staan. Nu heb ik haar trots gemaakt, daar doe ik het uiteindelijk voor.” Waaraan moest je het meeste wennen in Engeland? “De hele voetbalcultuur is anders. Er wordt veel harder getraind dan in Nederland en je bent veel meer uren op de club. De eerste paar maanden plofte ik nadat ik thuiskwam neer op de bank of ging ik naar bed om meteen in slaap te vallen. Die intensiteit was ik helemaal niet gewend.” Hoe zorgde Chelsea ervoor dat je goed settelde in die periode? “Na de training werd er vaak aan me gevraagd hoe ik het vond bij Chelsea, of ik nog wat nodig had om me thuis te laten voelen en of ze iets konden doen voor mij en mijn familie. Dat was allemaal heel goed geregeld.” Was het soms ook eenzaam? “Ik heb wel eenzame momenten gehad. Op die leeftijd was het soms best lastig om te zien hoe vrienden in Nederland leuke dingen aan het doen waren, terwijl ik in m’n eentje in Engeland zat. Maar dan hield ik mezelf voor: dit hoort erbij als je de top wilt halen. Als je een droom hebt, dan moet je daar soms dingen voor opgeven.” Je bent verhuurd aan Charlton Athletic, Coventry City en Burnley. Hoe was het om in de fysiek zware League One en Championship te spelen? “Eigenlijk had ik het wel naar mijn zin. Ik speelde heel veel wedstrijden, dus fysiek was het zwaar. Ik was de allerjongste, dus toen ik veel speelde tussen al die fysiek sterke gasten wist ik dat ik op de goede weg was.” Hoe was het om zo vaak te moeten verhuizen? “Dat was best lastig, maar in Engeland is het allemaal wel goed geregeld. Je hebt bij elke club huurspelers, dus overal was er iemand die mij hielp. Bij Charlton was er een mevrouw die de boodschappen voor mij deed en de rekeningen klaarlegde. Ik hoefde bij wijze van spreken alleen nog maar op de verzendknop te drukken om te betalen.” Bood Chelsea ook mentale begeleiding aan? Ik kan me voorstellen dat het soms best zwaar was om je continu aan te passen. “Chelsea bood dat wel aan, maar ik had dat niet nodig. Vanaf mijn dertiende heb ik al een eigen mental coach die mij met van alles helpt. Toen ik op jonge leeftijd bij Feyenoord werd weggestuurd, was dat een klap. Mijn mental coach heeft me toen heel erg geholpen en dat doet hij af en toe nog steeds.” Bij Burnley werd Vincent Kompany jouw trainer. Hij stond als verdediger jaren aan de top, wat heb je van hem geleerd? “Hij hamerde erop dat ik moet beseffen waarom ik dingen train en dat ik dat niet alleen doe omdat de trainer het zegt. Ik stel nu bij elke training, of het nou in de gym is of op het veld, de vraag: waarom doe ik dit? En: waar helpt het me mee? Ik denk dat heel goed bezig zijn met de dingen die je doet en waarom je ze doet, het verschil maakt tussen top en wereldtop.” Na jouw periode bij Burnley keerde je terug bij Chelsea, waar je begin 2023 af en toe speeltijd kreeg. Hoe was het om in de Premier League te spelen? “Toen ik op jonge leeftijd naar Londen ging, was dat mijn doel: met Chelsea in de Premier League spelen.” In januari 2024 werd je verhuurd aan Borussia Dortmund. Daar speelde je elke wedstrijd. Had je dit seizoen gehoopt het hele seizoen bij Chelsea te kunnen blijven? “Voor mijn gevoel was ik helemaal ready, maar ik kreeg niet de kans om dat te laten zien. Achteraf is het mooi dat ik dat bij Borussia wel kon laten zien.” Ooit voetbal ik weer voor Feyenoord Lachend: “Wie weet! Het is geen droom meer zoals het vroeger wel was, maar het zou mooi zijn.” Op jouw dertiende werd je bij Feyenoord weggestuurd, omdat je onder andere te klein zou zijn. “Ik kan me dat gesprek nog heel goed herinneren. Ze zeiden dat ik ‘geen spelbeleving’ had. Ik geloof daar nog steeds niks van. De echte reden weet ik tot op de dag van vandaag niet. Het was een harde klap, maar het heeft me wel gebracht waar ik nu sta.” Hoe moeilijk had je het daarna? “Ik was eigenlijk wel klaar met voetbal, wilde stoppen. Mijn oma heeft me overgehaald om te blijven voetballen, zei: ‘Je hebt een talent gekregen, het is zonde om daar niks mee te doen.’” Via Sparta kwam je uiteindelijk bij PSV en later Chelsea terecht. Via Dortmund heb je nu een mooie transfer naar Aston Villa gemaakt. Voelt dat als een soort revanche? “Niet zozeer als revanche. Ik denk wel dat ik mensen versteld heb doen staan. Veel mensen hadden het niet verwacht. Soms moet je even twee stappen terug doen om er drie vooruit te maken.” In de zomer van 2022 kwam Feyenoord bij jou terecht als opvolger van Tyrell Malacia. Hoe kreeg je dat te horen? “Ik was toevallig met mijn familie bij het OH MY! Festival in de Kuip. Mijn allereerste festival ooit. Toen ik mijn auto neerzette op de parkeerplaats kwamen er mensen naar me toe om te vragen of ik volgend seizoen voor Feyenoord zou spelen. Toen we binnen waren, zei ik voor de grap al tegen mijn neven en nichten: zie je de skybox daar? Daar gaan jullie volgend jaar zitten.” Hoe serieus was de interesse? “Heel serieus. Arne Slot belde me en vertelde dat Feyenoord me terug wilde halen. Ik heb toen eerlijk tegen de trainer gezegd dat mijn toekomst in Engeland lag. Toen er een akkoord was tussen Chelsea en Burnley heb ik Arne Slot als eerste gebeld om te vertellen dat ik voor Burnley ging kiezen en niet voor Feyenoord. Dat vond ik wel zo netjes.” Wat zei Arne Slot tegen je? “Hij vond het netjes dat ik belde. ‘Dat zie je niet vaak in de voetbalwereld,’ zei hij. Hij begreep mijn keuze ook wel, het was natuurlijk ook geen persoonlijke keuze tegen hem.” Nederland heeft de beste wingbacks ter wereld “Ja, dat denk ik wel. Op rechts hebben we natuurlijk Denzel Dumfries en Jeremie Frimpong. Ik speel vooral aan de linkerkant en hou alles natuurlijk goed in de gaten. Jongens als Quilindschy Hartman, Nathan Aké, Micky van de Ven en Jorrel Hato zijn concurrenten voor mijn plekje bij het Nederlands elftal, maar tegelijkertijd ook goede voetballers waar ik veel van kan leren. Ik zie het als een gezonde concurrentiestrijd.” Het Nederlands elftal speelde de afgelopen jaren ook geregeld met vijf verdedigers, waarvan twee wingbacks. Is dat systeem in jouw voordeel? “Niet per se. Ik zit niet vast aan een systeem. Ik heb ervaring met meerdere systemen. In een 4-3-3 kan ik net zo goed uit de voeten.” Hoe was het om bij het Nederlands elftal met jongens als Virgil van Dijk, Nathan Aké en Denzel Dumfries te spelen? “Dit Oranje is een heel hechte groep, maar ook een heel open groep. Ze verwelkomden me meteen als een van hen en dat was heel fijn. Jongens als Virgil en Nathan Aké voelen toch wel een beetje als mijn grote broers in het Nederlands elftal. Ook Donyell Malen, mijn ploeggenoot bij Borussia Dortmund en Aston Villa, ving me op. Met Donyell sprak ik op de club ook veel over Oranje.” Wat leer je van alleen al een training met Oranje? “Ik probeer altijd verschillende scenario’s in mijn hoofd door te nemen. Van tevoren denk ik: wat ga ik doen als ik op de trai- ning in deze situatie kom? Als ik er dan bij ben, weet ik hoe ik reageer en daar leer ik als jonge speler weer veel van.” Ik laat wekelijks aan Ronald Koeman zien wat ik in huis heb “Daar ben ik afgelopen seizoen volgens mij wel mee bezig geweest, ja. Ik heb in de basis op het hoogste niveau in de Bundesliga en Champions League gespeeld. Meer kan ik niet doen, toch?” Je werd in Dortmund in korte tijd een belangrijke speler. Waarom klikte het zo goed? “Het voelde na één wedstrijd al of ik er een paar jaar speelde. Ik had met iedereen meteen een klik. Het is een fijn team dat uitstraalde dat ze vertrouwen in mij hadden.” Wat moet er nog gebeuren voor een grote doorbraak bij Oranje? Lachend: “Ik moet me vooral laten zien in grote wedstrijden en proberen er bovenuit te steken in de wat minder grote wedstrijden.” Helden Magazine nummer 73  Het  interview met Ian Maatsen komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer!