De winter van 08/09, met eindelijk weer een Nederlands kampioenschap op natuurijs, met tienduizenden recreanten op plassen, sloten en grachten, leek ons de ideale aanleiding om de Surinamers Gullit, Raymann en Bonjasky, kennis te laten maken met het ijs.

‘Waarom bel je mij’, vroeg Jörgen Raymann.
‘Ben jij gek of zo? Wij horen niet op het ijs.’
‘Ben het helemaal met hem eens’, zei Ruud Gullit. ‘Hallo, het is veel te koud.’
‘Kijk even naar ons, wij gaan toch niet voor de lol de kou opzoeken?’
En Shani Davis dan?
‘Shani Davis is geen Surinamer en bovendien rijdt hij alleen op overdekte banen.’
‘En niet te vroeg.’
Gullit vertelt bij aankomst dat hij al een keer op ijs heeft gestaan, maar toen direct de conclusie had getrokken: ‘Niets voor mij.’
Remy Bonjasky had nog nooit op schaatsen gestaan, sterker nog: ‘Ik heb zelfs nog nooit naar schaatsen gekeken’.
Wij hadden schaatsen, koek, warme chocolade en snert geregeld op de plassen bij Vinkeveen.
Natuurlijk geen doorlopers, maar echt Noren. Het zijn Surinamers, het moet er wel meteen goed uitzien.
Daarom natuurlijk ook de, volgens onze inschatting, onmisbare stoelen.
Toen we het ijs betraden, hoorden we een enorme knal en zagen we een gigantische scheur in het ijs ontstaan.
Raymann zat meteen weer aan de kant: ‘Mij krijg je er echt niet meer op.’
Gullit kwam zowaar een keer zonder stoel twintig meter vooruit. ‘Gaat heel lekker, maar ik denk dat Vancouver nog te vroeg komt.’
Bonjasky zat zonder stoel alleen op zijn gat. ‘Nou weet ik ook hoe mijn tegenstander zich voelt.’
Raymann zat vooral op de stoel. ‘Als Tante Es wist dat ik hier was, zou ze zich verschrikkelijk zorgen maken.’
Maar het is gelukt in februari van 2009: Suriname On Ice.