Tim van Rijthoven werd al van jongs af aan gezien als een groot talent. Afgelopen jaar brak de tennisser door. Op zijn 25ste won hij het ATP-toernooi van Rosmalen en haalde hij de vierde ronde op Wimbledon. Tijd om hem in aanloop naar Roland Garros te confronteren met uitspraken die hij zes jaar geleden deed in Helden.
‘Richard Krajicek is mijn mentor. Natuurlijk kan ik alleen maar dromen van wat Richard heeft gepresteerd, maar als speler lijk ik wel een beetje op hem.’
“Ik sta nog steeds achter de uitspraak die ik op m’n negentiende deed. Als tennisser moet ik het ook hebben van een goede service, zoals dat bij Richard Krajicek ook het geval was. Ook ik heb een heel aardige forehand. Verschil is dat Richard wel beter kon volleren.
Een jaar nadat ik deze uitspraak deed, werd Richard mijn coach. Ik heb heel veel van hem geleerd, vooral ook op mentaal vlak. Dat is ook de reden dat ik hem nog steeds mijn mentor noem. Begin 2019, na anderhalf jaar, stopte Richard als mijn coach, maar het contact is nog altijd goed. We golfen geregeld samen, zoon Alec gaat ook vaak mee. Ik vond het ook heel mooi dat Richard mij de prijs uitreikte toen ik in december werd gekozen als Tennisser van het Jaar. Hij appte me meteen toen ik afgelopen jaar het ATP- toernooi van Rosmalen won. Ik heb hem toen ook bedankt voor de rol die hij in mijn carrière heeft gespeeld en nog altijd speelt.
Tennisinhoudelijk speelt Richard geen rol meer, maar op andere vlakken is hij op de achtergrond nog steeds belangrijk. Hij kende me als toernooidirecteur ook weer een wildcard voor het ABN AMRO Open toe. En hij heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon nadat ik Rosmalen won. Hij stuurde een mail waarin hij mij aanprees, schreef: ‘Deze jongen verdient echt een kans.’ Als de Wimbledon-winnaar van 1996 zoiets voor je doet…
‘Krajicek heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon, zei: ‘Deze jongen verdient echt een kans.’ Als een Wimbledon-winnaar zoiets voor je doet…’
Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Niet veel later kreeg ik de grote baas van Wimbledon aan de lijn, hij zei: ‘Tim, we reiken je de wildcard uit, gefeliciteerd.’ Heel bijzonder dat ik die wildcard kreeg als niet-Brit en speler die nog niet heel veel aansprekende resultaten kon overleggen. De mail van Richard heeft er, denk ik, voor een belangrijk deel voor gezorgd dat ik die wildcard kreeg.”
Tekst gaat verder onder de foto
Nog belangrijker was dat je Rosmalen won. Je begon als nummer 205 van de wereld aan het toernooi en versloeg onderweg naar de titel drie spelers uit de mondiale top twintig, onder wie in de finale Daniil Medvedev, op dat moment nummer twee.
Tim knikt. “In Surbiton, de week voor Rosmalen, verloor ik op gras nog in de eerste ronde van de Fin Otto Virtanen, nummer 375 van de wereld. Ik speelde helemaal niet slecht. Vaak wordt onderschat hoe hoog het niveau is van de jongens in de top vierhonderd. Op Rosmalen speelde ik echt niet heel veel beter dan in Surbiton, maar ineens won ik van Taylor Fritz, Félix Auger-Aliassime en Daniil Medvedev, toen de nummers veertien, negen en twee van de wereld.
Het heeft denk ik met comfort te maken dat het allemaal lukte die week. Ik speelde voor eigen publiek, familie en vrienden kwamen kijken. Elke dag ben ik lekker op en neer naar huis gereden. Ik zat niet in een hotel, hoefde niet elke dag in een restaurant te eten. Dat is normaal wel het geval, dan zie ik alleen de tennisbaan en een hotelkamer. Heerlijk dat het die week anders was.
Ik voelde helemaal geen spanning, stond er zo in dat elke overwinning was meegenomen. Bij elke wedstrijd dacht ik: hij staat hoger dan ik, de druk ligt bij hem. Toen ik in de halve finale in drie zwaarbevochten sets won van Auger-Aliassime dacht ik: gebeurt dit allemaal wel echt?
Toen landde bij mij dat ik gewoon de finale van een ATP-toernooi ging spelen tegen een van de beste spelers van de wereld. Toch kon ik ook goed slapen voor die finale en voelde ik geen zenuwen. Ik begon aan het toernooi als nummer 205 van de wereld, mijn week was toch al meer dan geslaagd.
De finale won ik met 6-4, 6-1. Ik heb me tijdens de wedstrijd geen moment toegestaan om aan de zege te denken. Ook toen ik dik voor stond, dacht ik: deze finale kan nog steeds kantelen. Ik was zo scherp. Pas na afloop realiseerde ik me dat hij er eigenlijk helemaal niet aan te pas was gekomen. Na de finale werd Medvedev nummer één van de wereld en had ik een ATP-titel.” Lachend: “Vond ik mooi verdeeld.”
Medvedev riep na afloop dat jij goed genoeg was voor de top tien van de wereld, zeker op gras.
“Dat was enerzijds mooi om te horen, maar tegelijkertijd verwachtten mensen dan meteen dat ik wel even door zou stoten naar de wereldtop. Die plotselinge hoge verwachtingen waren voor mij wel een dingetje. Als tiener waren ze er ook bij mij, maar daarna vervaagden die. Ik vond het fijn dat ik een beetje buiten beeld was.
Toen ik gevrijwaard bleef van blessures begon ik beter en beter te spelen, mede doordat er niemand op mij lette of iets van mij verwachtte. Ineens waren de hoge verwachtingen terug na Rosmalen. Ik moet er een manier voor vinden om dat wat mensen van mij verwachten naast me neer te leggen. Vroeger had ik daar heel veel moeite mee. Nu ben ik een paar jaar ouder, ik kan er beter mee omgaan, maar makkelijk is het nog altijd niet.”
Veel mensen zien het al van jongs af aan in jou zitten. Mede door blessures kwam het er lange tijd niet uit. Heb je afgelopen tijd ook gedacht: eindelijk is het me gelukt.
“Tuurlijk. Ik heb eindelijk laten zien wat ik kan. Dat het er eindelijk uit is gekomen is voor veel mensen die het altijd in mij hebben zien zitten, heel fijn. Nadat ik de felicitaties van Medvedev in ontvangst had genomen, ging ik meteen naar mijn moeder toe om haar een knuffel te geven. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, heeft gezien door welke dalen ik heb moeten gaan de afgelopen jaren. Er was nog best wat controverse dat ik mijn moeder een zoen op de mond gaf, maar dat is voor mij redelijk normaal. In het buitenland vinden ze dat toch een beetje raar. Mijn broertjes Max en Sem waren ook helemaal door het dolle heen.
Zes jaar geleden was Max volle bak aan het puberen, daar had ik toen flink wat mee te stellen. Sem kroop destijds geregeld bij mij in bed, was blij als ik verloor omdat ik dan tenminste naar huis kwam. De situatie is nu heel anders. Naarmate zij ouder worden, groeien we steeds meer naar elkaar toe. Zij gunnen me alles, zijn allebei topgasten.”
Jij komt uit een gezin met gescheiden ouders. Hoe reageerde je vader op de titel?
“Hij was op vakantie in Italië tijdens Rosmalen. Met hem heb ik de afgelopen jaren niet heel veel contact gehad. Hij heeft zich ook redelijk afgezonderd. Het was mijn keuze om bijna een jaar zo goed als geen contact met hem te hebben. Het was allemaal iets te beladen en intens. Het contact is wel wat teruggekeerd de laatste weken. Hij is trots op me, dat heeft hij ook laten weten in een interview.”
Na Rosmalen haalde je de vierde ronde op Wimbledon. Novak Djokovic moest eraan te pas komen om je naar huis te sturen. Jij bent degene die het hem daar het lastigst heeft gemaakt. Jammer dat uitgerekend afgelopen jaar de punten van Wimbledon niet meetelden voor de wereldranglijst.
“Dat vind ik natuurlijk ook heel jammer. Als die punten hadden meegeteld, had ik nu rond plek zeventig op de wereldranglijst gestaan en had ik rechtstreeks alle grote toernooien ingekomen. Ik ben niet de enige voor wie het jammer is dat er op Wimbledon geen punten verdiend konden worden. Djokovic won, maar kreeg nul punten voor zijn titel. Ook al is het voor mij nadelig, ik vind het toch het eerlijkst nadat Wimbledon besloot om de Russische tennissers vanwege de oorlog de toegang te ontzeggen.”
Helden Magazine 66
Het eerste gedeelte van het verhaal van Tim van Rijthoven komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt.
In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record.
Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld.
José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
