Wonderkind van FC Barcelona. Op zijn zestiende vertrokken naar Paris Saint Germain waar hij speelde met wereldsterren als Lionel Messi, Kylian Mbappé en Neymar. Sinds de zomer maakt hij indruk bij PSV. Op het WK debuteerde hij voor het Nederlands elftal. Mindere tijden waren er ook voor de negentienjarige Xavi Simons, die al zijn hele leven in de schijnwerpers staat. In Helden doet hij zijn verhaal.
“Ik ben in Amsterdam geboren, we woonden toen ik klein was in Sloten. Mijn moeder Peggy keek vlak na mijn geboorte naar een wedstrijd van Barcelona en hoorde de naam Xavi. Ze had me nog geen naam gegeven en wist toen: mijn zoon moet Xavi heten. Xavi Hernández, nu trainer van Barcelona, is ook mijn held. Ik ben weleens met hem op de foto geweest, die staat op mijn Instagrampagina, maar ik ken hem niet persoonlijk. Ik denk wel dat hij weet dat ik Xavi heet vanwege hem. Het is ook wel toevallig dat ik uiteindelijk ook bij Barcelona terecht ben gekomen toen Xavi daar nog steeds in het eerste speelde.
Apple Store
Toen ik drie was, besloot mijn moeder naar Spanje te verhuizen. Mijn oma woonde al in Spanje met mijn oudste tante en mijn moeder wilde een beter leven voor mijn zeven jaar oudere broer Faustino, haarzelf en mij en dacht dat we dat daar zouden krijgen.
We woonden met z’n drieën in een klein dorpje, Rojales, vlakbij Alicante. Daar komen mijn beste vrienden vandaan, een gemixte groep van nationaliteiten, veel van hen komen uit Zuid-Amerika. Ik kom nog geregeld in Rojales, kan er mezelf zijn, hoef er niet rond te lopen met een capuchon en pet op. Mensen vragen daar weleens of ze op de foto met me mogen, maar dat zijn vooral jongeren. Oudere inwoners zien mij als de kleine Xavi die wat groter is geworden.
Mijn moeder, broer en zusje zijn de belangrijkste personen in mijn leven. Kenza is bijna tien en het prinsesje van ons gezin, ze is tien jaar jonger dan ik. Faustino en ik zijn op dezelfde dag en tijd geboren, op 21 april om twaalf uur ’s middags. Mijn broer vervulde een vaderrol, heeft mij altijd beschermd en voelde zich verantwoordelijk voor me.
Wij hadden het niet breed. Mijn moeder zat in haar eentje met drie kinderen in Spanje. Ze zorgde voor ons, er was altijd eten, maar om de eindjes aan elkaar te knopen, werkte ze twaalf uur per dag, van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds, bij de klantenservice in de Apple Store.
Mijn moeder wilde nooit laten blijken dat ze het zwaar had. Ik was nog zo jong, heb dat ook nooit in de gaten gehad. Faustino vertelde mij later dat het geregeld voorkwam dat mijn moeder ons te eten gaf, maar zelf niks meer had. Tegen mijn broer zei ze dan dat ze al gegeten had, dat was natuurlijk niet zo. Pas rond mijn vijftiende kreeg ik in de gaten wat er speelde. Dan wilde ik iets hebben en zei mijn moeder: ‘Sorry Xa, dat kan nu echt niet.’
Toen ik me realiseerde hoe moeilijk mijn moeder het heeft gehad, deed me dat veel, en nog steeds. Toch kijk ik terug op een mooie, warme jeugd. Zo knap van mijn moeder.
Handtekening
Sinds ik heel klein was, liet mijn moeder iedereen in het dorp weten dat haar zoon goed kon voetballen. Op mijn zesde werd ik gescout door Barcelona. Het was niet alleen mijn droom die uitkwam, maar ook die van mijn moeder. Toen ik eenmaal bij jeugdcomplex La Masía aankwam, vroeg ze me of ik het echt wel wilde. Natuurlijk, zei ik. Vlak daarna zijn we met zijn drieen naar Barcelona verhuisd.
We woonden in een oud appartementje, waar mijn moeder volgens mij niet heel happy was. Maar ze deed alles om mijn droom waar te maken, om ervoor te zorgen dat ik kon voetballen. Bij Barça speelde ik veel toernooien. Mijn moeder werkte vaak extra om ervoor te zorgen dat zij of mijn broer met mij mee kon, een van hen was er altijd bij.
Vanaf mijn elfde was ik doordeweeks hele dagen op La Masía, maar ik sliep thuis. Mijn moeder vond me te jong om er al te wonen. Mijn broer bracht me om half zeven ’s ochtends op de fiets. De taxi bracht me om half tien ’s avonds weer naar huis. Een paar jaar later ben ik er wel gaan wonen en kwam ik in de weekenden thuis.
Bij Barça won ik vier keer op rij de Ballon d’Or, de prijs voor de beste jeugdspeler. Er waren zoveel jongens die toernooien speelden, maar juist ík won die prijzen. Op dat moment deed het niet veel met me, ik besefte niet hoe bijzonder dat was. Als ik zo’n prijs gewonnen had, dacht ik meteen aan het volgende toernooi.
Ik sta van jongs af aan in the picture. Was het niet om het voetbal, dan was het wel om mijn haar. Misschien dat ik ook daardoor beroemd ben geworden. Ik heb niet gekozen voor mijn haar, ik heb het van mijn moeder. Als twaalfjarige jongen vroegen fans al om een handtekening en of ze met me op de foto mochten als ik na een wedstrijd met teamgenoten het veld afliep. Ik dacht: waarom willen ze mijn handtekening? Ik vond het maar raar. Als ik een wedstrijd had verloren, wilden fans ook op de foto, maar daar had ik dan natuurlijk geen zin in. Thuis zei mijn broer dan: ‘Ik snap het Xa, maar die mensen rijden twee uur met de auto speciaal voor jou.’ Faustino had gelijk en hield mij met beide benen op de grond in het voetbalgekke Spanje.
Rond mijn dertiende vertrok Faustino naar Amerika, waar hij als trainer aan de slag ging. Dat was pittig. Ik had mijn zusje nog wel thuis, maar zij was toen pas één. Ook voor mijn moeder was het zwaar, Faustino deed heel veel thuis. Voor mijn broer was het in Amerika ook lastig om mij te blijven volgen. Als hij sliep, moest ik voetballen. Ik miste hem zo erg, en wilde de volgende stap in mijn carrière alleen nemen met het hele gezin: dus met mijn moeder, broer en zusje erbij. Ik vroeg Faustino of hij daar open voor stond. Hij besloot om met ons mee te gaan naar Parijs, kwam voor mij na bijna drie jaar terug uit Amerika.
Neymar
Meningen van anderen leg ik normaal gesproken snel naast mij neer, maar toen ik naar Paris Saint-Germain vertrok, ontplofte er een bom in de Spaanse media. Er werd van alles over me geschreven en mensen geloofden dat. Ik las niet veel, maar kreeg wel van alles doorgestuurd. Berichten op Instagram zag ik wel.
Ik ga nog weleens uitleggen wat dat met een zestienjarige jongen doet. Mijn broer zei: ‘Xa, vergeet wat mensen over je zeggen, het is niet belangrijk. Het belangrijkst zijn jouw familie en de mensen die van je houden.’
Ergens kon ik de reacties ook wel begrijpen. Ik was een kind van de club, die de hele jeugdopleiding van Barcelona had doorlopen. Ik ga míjn verhaal op het juiste moment vertellen. Met Faustino heb ik urenlang gesproken over die overstap. Het was niet zomaar iets. Ik had mijn hele jeugd in Spanje gewoond.
Mijn zusje was destijds vier en moest ook haar vriendinnetjes achterlaten, maar we gingen er met zijn allen voor. Van mijn eerste salaris bij PSG heb ik kleren gekocht voor mijn moeder, broer en zusje. Het was fijn om iets terug te kunnen doen.
Bij Paris Saint-Germain speelden de beste spelers ter wereld, mannen als Lionel Messi, Neymar en Kylian Mbappé. Op mijn zeventiende werd ik al doorgeschoven naar het eerste. Ik trainde iedere dag met die gasten, maakte wedstrijden mee, zag hoe ze zich gedroegen buiten het veld en met fans omgingen. Ik heb zoveel geleerd. Misschien denken mensen: Xavi heeft niet veel gespeeld bij PSG. Maar wat wil je: Messi en Neymar had ik voor me.
Ik kwam geregeld bij Neymar thuis. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in die periode, Neymar kende me nog van zijn tijd in Barcelona, hij hielp me en beschermde me. Ik was als een broertje voor hem. We hebben nog steeds contact. Mensen hebben een bepaald beeld van Neymar, maar ze zien alleen de voetballer. Buiten het veld is hij een heel goed mens.
Helden Magazine editie 66
Het eerste gedeelte van het verhaal van Xavi Simons komt voort uit Helden Magazine nummer 66, waar Nyck de Vries de cover siert. Helden ging bij hem langs in Monaco, sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt en over zijn droom die De Vries naleeft in de Formule 1.
De 66ste editie van Helden staat in het teken van ‘nieuwe helden’. Naast Nyck de Vries en Xavi Simons zijn ook Kenneth Taylor en Nienke Brinkman zulke nieuwe helden. Brinkman is een sensatie op de marathon. En wat te denken van keepster Daphne van Domselaar en spits Fenna Kalma, ploeggenoten bij de Oranjeleeuwinnen en FC Twente?
Verder in Helden 66: Duizendpoot Rico Verhoeven over onder andere zijn kickbokscarrière, fietsmaten Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, het succes van Feyenoord-trainer Arne Slot verklaard, paralympisch zwemkampioene Chantalle Zijderveld over pesten, Niki Terpstra over de dag dat hij de Ronde van Vlaanderen won in 2018 en nog veel meer! Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 66!
Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen
