Jackie Groenen is al jaren een van de sterren van de Oranjevrouwen. Ze werd Europees kampioen in 2017 en stond vorig jaar in de WK-finale. We nodigden haar uit in het Rijksmuseum voor de nieuwe serie Leeuwinnen in het Rijks en maakten de vergelijking met het wereldberoemde Melkmeisje van Johannes Vermeer. “Je wordt de scene helemaal ingezogen, maar er gebeurt eigenlijk niks,” vertelt Femke Diercks, onze rondleider in de eregalerij van de Hollandse Meesters, over Het Melkmeisje van Johannes Vermeer, geschilderd rond 1660. “Eigenlijk was ze geen melkmeisje, maar een dienstmeid. Dat zie je aan hoe ze gekleed was, maar ook aan haar bruine armen. Die zijn rood van het doen van de was.” Jackie Groenen en haar moeder Lisette luisteren aandachtig. Het voetbal bij Jackie’s club Manchester United ligt vanwege het coronavirus stil, daardoor hebben ze tijd om naar het Rijksmuseum af te reizen. Extra speciaal in deze tijd, want dankzij KPN, hoofdsponsor van het museum, zijn we de enige aanwezigen in het normaal drukke museum.“Doordat het schilderij zo simpel is, ga je alle details zien,” vervolgt Femke. “De melk die rustig wordt ingeschonken. Het stroompje naar beneden. Vermeer maakte ook heel mooi gebruik van het licht. Juist door dat ene ruitje wordt je aandacht naar het licht getrokken. Daardoor zie je ook dat de muur op de achtergrond niet helemaal wit is. Er is een spijker uitgevallen en je ziet hoe de mand een schaduw geeft. Ook de details van de kan komen mooi uit. Het feit dat je die kunt benoemen, geeft al aan hoe gedetailleerd Vermeer schilderde. Maar vooral haar blik en concentratie - de vrouw kijkt ons niet aan, maar is gericht op haar taak - maken het schilderij onweerstaanbaar. Vermeer was daar ongelooflijk goed in. Hij kon sereniteit creëren waardoor je door drie eeuwen heen kijkt. “Ik word er inderdaad heel rustig van,” zegt Jackie. Samen met Rembrandt van Rijn en Frans Hals vormde Johannes Vermeer ‘De Grote Drie’: de belangrijkste kunstenaars uit de Gouden Eeuw. In tegenstelling tot Rembrandt, die wel driehonderd schilderijen maakte in zijn leven, schilderde Vermeer er ‘slechts’ 35. “Maar,” zegt Femke, “die 35 zijn wel verdomd goed.” Jackie lachend: “Ah, dus hij was van de kwaliteit, niet van de kwantiteit.” Aandachtig kijkt ze weer naar Het Melkmeisje: “Vermeer kon blijkbaar erg genieten van de kleine dingen, het schilderij straalt uit dat hij verliefd was op het leven.” Dienstige speler Zie je gelijkenissen met jezelf en het melkmeisje? “Niet veel, de tijden zijn zo veranderd. Maar het schilderij voelt wel vertrouwd. Ik zou zo op dezelfde manier kunnen staan om een kopje thee voor mijn ouders in te schenken. Net als het melkmeisje ben ik ook erg perfectionistisch. Ik ben me heel bewust van het feit dat ik niet alles perfect doe in het veld. En ik ben erg van de details in het veld. Wat ik mooi vind, is de rust die ze uitstraalt. Ik heb het gevoel dat wij dat minder hebben. De tijd nu draait om: snel, snel, snel.” 'Wat je als vrouw nu allemaal kan bereiken, daar kan geen Gouden Eeuw tegenop. Wat dat betreft leven we nu in een toptijd' Het melkmeisje was een dienstmeid, die waren eigenlijk ondergeschikt. Jullie treden als vrouwenvoetbalsters juist enorm uit de schaduw. “De belangstelling is inderdaad veel groter geworden, ook door ons succes. Maar ik heb nooit de mannenploeg boven ons zien staan en ons eronder. Zo kijk ik daar niet naar. Ik doe waar ik blij van word en dat doen zij ook. We hebben dezelfde passie.” Sta jij als spelbepaler erg in dienst van het team? “Ik ben absoluut een dienende speler. Maar dat zijn we allemaal wel in zekere zin. We hebben allemaal onze eigen kwaliteiten en die komen goed samen. Lieke Martens is de dribbelaar, Sherida Spitse is van de mooie passes, ik ben misschien meer van de steekballen en het bikkelen.” Maar ook van een pegel waarmee je Oranje naar de finale van het WK bracht vorige zomer... Lachend: “Dat lag voor mij ver buiten mijn comfortzone.” Word je weleens gek van de aandacht? “Ik vind eigenlijk altijd alles leuk, ben enthousiast. Het is leuk om nieuwe dingen mee te maken en mensen te ontmoeten. Misschien is het voor mij makkelijk praten, want ik krijg haast alleen maar positieve reacties. Het publiek dat we trekken bestaat voor een groot deel uit kinderen en gezinnen. Wij zijn nog geen Messi of Ronaldo die nauwelijks in de supermarkt kunnen lopen, ik kan nog steeds prima over straat. En als iemand met me op de foto wil, vind ik dat prima.” Zouden jullie wereldwijd ooit bekender dan Het Melkmeisje kunnen worden? Lachend: “Dan moeten we nog wel een paar keer wat winnen, denk ik.” De Gouden Eeuw Had jij graag in de Gouden Eeuw, de tijd van het melkmeisje, geleefd? “Daar heb ik het weleens over met mijn ouders, want ik vind de mode uit die tijd heel interessant. Dat grootse ervan, die opgedofte jurken en dat dat ook allemaal kon toen. Ik kleed me ook graag anders, wat aparter, dus ik vind de stijl uit die tijd mooi om te zien. Ik kijk graag naar die kostuumdrama’s op Netflix, als Downtown Abbey. Die nostalgie vind ik prachtig. Maar wat je als vrouw nu allemaal kan bereiken, daar kan geen Gouden Eeuw tegenop. Wat dat betreft leven we nu in een toptijd. Daar hebben we veel geluk mee.” Je hebt eens gezegd: ‘Eigenlijk ben ik te laat geboren.’ Je leest veel oude boeken, houdt van oude films en muziek. “Klopt. Mijn interesse voor dat nostalgische begon bij muziek. Ik ben er niet echt mee opgegroeid. We hadden wel een platenspeler thuis, draaiden veel oude platen, maar mijn ouders waren er niet overdreven geïnteresseerd in. Dat heb ik veel meer. Ik hou van die artistieke kant met woorden, het spelen ermee. Dat zit heel erg in muziek, maar ook in boeken. Daardoor ben ik boeken gaan lezen uit die tijd. Nu ben ik voor de zesde keer The Great Gatsby aan het lezen. Ik lees ook graag boeken van Charles Dickens. Ik hou van die artistieke kant in kleding en kunst. Daarom vind ik die schilderijen heel indrukwekkend om te zien. Met kunst ben ik niet echt opgegroeid. Wij gingen vroeger als we een stad gingen bezoeken wel naar een museum, maar onze aandacht was meer gericht op gebouwen. Mijn vader is architect, dus was hij meer geïnteresseerd in bijvoorbeeld oude kerken. Kunstkenners zijn we totaal niet.” Hoe is de kunst in Manchester? “Manchester is een beetje een hipster stad, met veel graffiti. Het heeft ook wel een kunstkant, je hebt bijvoorbeeld de John Rylands Library, een bibliotheek gemaakt in een oude kerk, heel mooi. Er zijn zeker plekken in Manchester waar je als kunstliefhebber goed terecht kunt, in bijvoorbeeld de wijk Northern Quarter. Tekeningen op de muren, graffiti; heel gezellig.” Lachend: “Maar je ziet er geen Vermeer aan de muur hangen.” Schuilt er in jou eigenlijk een kunstenares? “Vroeger heb ik veel geschilderd. Ik had een schilderezel en de materialen. Ik heb ook wel wat dingetjes thuis hangen, maar ben totaal niet talentvol. Schilderen en tekenen vond ik wel heel leuk. En ik speel veel gitaar, heb één keer in de week les, nu via Skype. De akkoorden switches gaan steeds soepeler. Soms zing ik erbij, puur als hobby, hoor. Ik kom dan een beetje uit die voetbalbubbel.” 'Dit is een stapje dichterbij Johan Cruijff en dat hij ooit een wedstrijd van mij ziet. Een paar maanden later overleed hij. Hij heeft onze successen niet meegemaakt' Qua voetbal bevinden jullie je wel in een soort Gouden Eeuw. Jullie halen het ene na het andere succes. “Het kan inderdaad niet op de laatste tijd. We hebben er met de Oranjevrouwen heel veel plezier in. Het klikt steeds beter en alles is op dit moment positief. Dat is het beeld dat wordt geschetst ook misschien, maar dat klopt ook echt. We zijn keihard tegen elkaar als het moet, maar helpen elkaar ook. We zijn een soort vriendinnengroep. Al is dat makkelijk om te zeggen als het goed gaat natuurlijk.” Leermeester Had Vermeer jouw leermeester kunnen zijn? “Op een bepaalde manier misschien wel. Hij straalde in zijn schilderijen uit dat hij op een bepaalde manier van het leven hield. Dat herken ik wel in mijn familie. Soms kunnen we buiten zitten met een kop thee en tegen elkaar zeggen: ‘Wat zitten we hier lekker, hè.’ En ik kan ook weleens in mijn eentje op de bank zitten en denken: wat heb ik het eigenlijk goed. Vermeer zag ook iets kleins, dat vond hij mooi, en daar besteedde hij dan veel aandacht aan. Het lijkt alsof hij erg van die kleine, normale dingen in het leven genoot. Maar ik hou ook van dat perfectionisme dat hij heeft, dat heb ik ook in het veld. Zo tel ik mijn fouten, de passes die hadden moeten aankomen. Mijn vader leerde me dat en mijn grootste frustratie is als een simpel twee meter passje misgaat. Mijn ouders komen ieder weekend kijken in Engeland. Maandag tot en met woensdag worden de beelden teruggekeken en bellen we. Ik bespreek de wedstrijden altijd tot in detail met mijn vader. Hij is nog perfectionistischer dan ik. Soms leidt het tot eindeloze discussies en uiteindelijk geven we dan een cijfer voor de wedstrijd. Vroeger vond ik het fijn om te horen wat ik goed had gedaan. Dan zei hij altijd: ‘Wat goed is, weet je zelf wel, dus dat hoef ik niet te herhalen.’ Daardoor ben ik heel zelfkritisch geworden, ik denk dat ik daardoor ook zover ben gekomen. Dus eigenlijk is mijn vader vooral mijn leermeester.” En jouw idool Johan Cruijff dan? “O ja, hij nog meer. Maar dat is meer vanwege zijn spel. En vanuit een soort heldenverering. Dat ik hem nooit ontmoet heb, vind ik nog altijd heel jammer. Dat was altijd mijn doel. Toen ik voor het eerst bij het Nederlands elftal kwam - ik speelde toen in de Bundesliga bij Duisburg - was mijn eerste gedachte: dit is een stapje dichterbij Johan Cruijff en dat hij ooit een wedstrijd van mij ziet. Een paar maanden later overleed hij. Hij heeft onze successen niet meegemaakt.” Kan jij een trainer opnoemen van wie je het meest hebt geleerd? “Van iedere trainer pik ik weer andere dingen op. Zo kan ik bijvoorbeeld nog steeds denken aan tips van een trainer bij onder 14.” Wat vind je goed aan Sarina Wiegman, jullie bondscoach? “Ik hou van haar directheid, duidelijkheid en eerlijkheid. Hoe hard het soms ook is. Ook omdat ik vind dat als zo iemand zegt dat je iets goed hebt gedaan, dat meer waarde heeft.” Wie heeft jou nog meer veel geleerd in het leven, buiten je vader? “Ik ben echt een gezinsmens. Mijn moeder en zusje leren me ook veel. We zijn alle vier verschillend, van iedereen pak ik een eigenschapje mee. Mijn moeder is iets rustiger, dat heb ik van haar. En het fanatieke met school en nu mijn studie Rechten heb ik ook van mijn moeder. Mijn vader was vooral gericht op sport, op voetbal. Hij speelde tot de A1 bij Willem II. Mijn zusje Merel is weer een heel harde werker, heeft bijna nog meer winnaarsmentaliteit dan ik.” Medaillezucht Is voetbal voor jou de mooiste vorm van kunst? “Dat absoluut, daar ligt mijn hart. Laatst heb ik alle wedstrijden van het EK 1988 teruggekeken. En een lange documentaire over de jeugd van Cruijff. Maar ik geniet het meest van de beelden waarin hij gewoon op straat aan het voetballen was. Het plezier, het simpele. Dat is misschien waarom zoveel mensen van Barcelona houden. Die ploeg straalt het plezier uit dat ik als klein meisje ook had.” Soms wordt er in een team gesproken van de sterren en de waterdragers. “Vroeger was dat meer het geval dan nu, denk ik. Toen had je misschien twee of drie echte sterren en de rest cijferde zich helemaal weg voor hen. Op papier heb je in ons team misschien sterren als Lieke en Shanice van de Sanden, maar zo voelt dat voor ons niet. Het zijn iedere keer weer andere speelsters die opstaan. We zijn allemaal harde werkers.” Wat zijn jouw dromen? “Volgend jaar wil ik natuurlijk ver komen op de Olympische Spelen. Maar eigenlijk hoop ik gewoon dat ik het voetbal altijd zo leuk blijf vinden als nu. Sinds we prijzen hebben gewonnen, heb ik wel meer ‘medaillezucht’ gekregen. Ik wil graag een keer de Champions League winnen met Manchester United en kampioen worden. We doen voor het eerste jaar mee en staan vierde in de competitie, we gaan de goede kant op. Dat opbouwproces is heel bijzonder. De club pakt het zo goed op, zo professioneel. En als je dan een mooie prijs wint, schrijf je echt geschiedenis.” En op maatschappelijk gebied? “Ik ben nog bezig met mijn studie Rechten, maar wil geen advocaat worden, dat past niet bij me. Wedstrijden kijken en analyseren vind ik erg leuk, misschien kan ik daar mee aan de slag later. Helden Magazine 52 Het verhaal van Jackie Groenen komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Max Verstappen staat voor de zware klus een sensationeel debuutseizoen te overtreffen. Met een Ferrari-motor achter in zijn Toro Rosso jaagt hij op zijn eerste podium. Max en Jos Verstappen kijken terug en vooruit. Daar staat de Japanse verslaggeefster Sachiko Aoki op een winderige decemberdag op een industrieterrein langs de A2 in Maasbracht. Ze heeft het briefje met het adres dat ze aan de taxichauffeur had laten zien, nog in haar hand. Lijnpad 7, Maasbracht. Pex Dakbedekkingen staat er op de gevel. Ze had een vijfsterrenhotel of een glanzende kantoorkolos verwacht, satellietwagens voor de deur, celebrityfotografen misschien wel. Je ziet haar verbouwereerd rondkijken; hier kan het toch niet zijn? Haar krant Yomiuri Shimbun, met een gedrukte oplage van ruim 10,5 miljoen exemplaren verreweg de grootste ter wereld, wil de jongste wereldster in de sport interviewen. Want ja, Max is Big in Japan. Waar niet? Max moet het miljoenenpubliek uitleggen hoe bijzonder het is om achttien jaar oud te worden. Japanners mogen sinds kort ook op hun achttiende stemmen, vandaar. Zonder dat Aoki het beseft, is ze hier op het industrieterrein precies op de juiste plek. Dit is de kraamkamer van coureur Max Verstappen. Hier, in het bedrijfspand van familievriend Richard Pex, leerde hij in een trapskelter op de natte industrievloer het fijne bochtengevoel. “Max zit hier nog vaak met de jongens van Richard in het hok te sleutelen. Prima toch? Of moeten we nu ineens onze interviews in het chique Hilton gaan geven? Wij zijn dezelfde mensen als voorheen,” zegt vader Jos Verstappen. Zal dat altijd zo blijven, denk je? Jos: “Misschien dat de situatie over tien jaar anders is en dat Max nóg minder tijd heeft. Maar voorlopig vind ik dit prima. En Max ook. Wat vind jij?” Ik vind het prima hier. Jos knikt tevreden. “Goed, dan laten we het zo.” Het personeel tankt koffie, terwijl wij aan de tafel zitten waar straks de dakdekkers en het kantoorpersoneel hun bammetjes komen opeten. Ze groeten Jos, ze groeten Max, niks bijzonders. Ben je niet bang dat het op den duur té groot wordt, dat hij in Nederland en daarbuiten niet meer over straat kan? “Dat gaat denk ik wel gebeuren. Ik weet zelf niet hoe het is, heb nooit als een Schumacher of een Hamilton moeten leven. In Nederland is het gelukkig niet zo extreem, we kunnen het allemaal nog goed handelen.” USHI & VAN DIJK Het gaat snel met Max in de Formule 1. Hij reed met zijn Toro Rosso nog niet naar het podium, maar is wel de revelatie van het afgelopen seizoen. A star is born. Zijn gedurfde inhaalacties zijn geroemd, hij passeerde in zijn eentje meer concurrenten dan het hele Formule 1-veld bij elkaar. Maar Max is meer. Hij is een media darling, eigenlijk vanaf de allereerste meters tussen de beste coureurs ter wereld. Steeds weet hij de aandacht op zich te vestigen. Is het niet op het circuit, dan is hij wel gevat tijdens een persconferentie of interview voor of na de race. Zijn welgemanierdheid en professionaliteit toont hij ook op de internationale mediadag in Maasbracht. Verslaggeefster Sachiko Aoki is een beetje nerveus, bekent ze, want ze mag de hottest property in de Formule 1 interviewen. En ze weet níets van autosport. Haar collega heeft haar volgestopt met feitjes en weetjes die ze intussen allemaal vergeten is. Het vraaggesprek heeft wel iets weg van een aflevering uit de tv-serie Ushi & Van Dijk. Ze neemt ruim de tijd om haar vragen in gebrekkig Engels te formuleren. Elk moment verwacht je dat Wendy van Dijk haar valse gebit en pruik zal verwijderen. Maar hoe hilarisch de situatie ogenschijnlijk is, Max vertrekt geen spier. Hij staat de journaliste hartelijk en respectvol te woord. De verslaggeefster legt geduldig uit dat in Japan een wet is gewijzigd, die jongeren vanaf achttien jaar stemrecht geeft. Stemmen mag dan wel, om te roken en drinken moeten Max’ Japanse leeftijdsgenoten wachten tot ze twintig zijn. Max knikt verwonderd: ‘Oké’. “Het zijn misschien rare vragen,” verontschuldigt Aoki zich, bladerend in haar aantekeningen. “Geen probleem,” antwoordt Max, die zijn debuutjaar begon als zeventienjarige zonder rijbewijs. “Wat is jouw definitie van een volwassene?” vraagt Aoki. Max: “Ik hang er geen leeftijd aan. Het ligt meer aan de ervaringen die je in het leven hebt opgedaan, die je tot een volwassene maken. In de Formule 1 groei je snel op, dat wel.” De Japanse wil weten of hij sneller volwassen is geworden dan zijn leeftijdsgenoten. Max: “Dat weet ik niet. Het is wel zo dat je in de Formule 1 veel moet reizen, meerdere talen moet spreken. Ik leer omgaan met oudere mensen. Gelukkig zitten mijn beste vrienden in de autosport, dus die zijn met mij meegegroeid. Maar ze zijn ook een paar jaar ouder, dat helpt.” Dan zelfbewust: “Ik ben afgelopen seizoen inderdaad volwassen geworden. Niet alleen als mens, maar ook als coureur. Ik heb veel media-aandacht gehad van het begin tot het einde. Er zijn mensen op hun achttiende volwassen, anderen zijn het op hun 21ste nog niet. Ze noemen je op je achttiende volwassen, maar het is niet meer dan een leeftijd. Het gaat erom hoe je het zelf ervaart.” Max heeft zich als zeventienjarige coureur snel kunnen aanpassen aan het hoge niveau van tegenstrevers als Lewis Hamilton, Sebastian Vettel en Fernando Alonso. Max: “Ik had natuurlijk een goede leerschool. Mijn vader was Formule 1-coureur, je ziet en merkt wat voor enorme impact dat heeft. Het wereldje was niet vreemd voor me. Of ik druk heb gevoeld? Nee! Gewoon mezelf zijn, dat is genoeg. Ik ben altijd kalm en ontspannen.” Hij maakt duidelijk dat daarachter geen geheim schuilgaat. “Ik ben zo geboren, ben erg rustig met alle dingen.” Zijn jonge leeftijd is voor Max nooit een issue geweest bij zijn overstap naar de Formule 1, benadrukt hij. “Je moet in jezelf geloven. Ik ben blij hoe mijn debuutjaar in de Formule 1 is verlopen. Ik heb de fysieke aanpassing goed doorstaan door veel te trainen. Het is nooit goed genoeg, je moet je altijd willen verbeteren. Dat is mijn motto.” Max: 'Mijn vader wil dat ik beter ben en meer bereik dan hij. We hebben samen hetzelfde doel' PERFECTE LEERSCHOOL Op 30 september 2015 werd Max achttien en hij postte op Twitter een foto van zichzelf achter het stuur van een personenauto. ‘Legal to drive. Born to race! #driverlicense’ Sachiko Aoki wil weten wat er sindsdien voor hem veranderd is. “Ik hoef niet meer op iemand te wachten om me weg te brengen, kan nu zo in de auto stappen,” zegt Max, “het verschilt weinig, maar ik heb nu veel meer vrijheid. Met mijn rijbewijs op zak rijd ik elke dag auto.” Na zijn verjaardag verhuisde Max bovendien naar Monaco. “Daar kan ik heerlijk trainen, er is vaak een lekkere temperatuur.’’ Zijn vrije tijd brengt hij nog altijd door met zijn vrienden Stan, Yard en Jorrit Pex, de zonen van Richard. “Op de kartbaan in Genk trainen we vaak samen. Racen is mijn leven, dus ook mijn ontspanning.” Natuurlijk is het ook in Japan opgevallen dat Max in de voetsporen van zijn vader is getreden. Jos heeft zijn zoon klaargestoomd voor het grote werk en reist nog altijd met hem de wereld over. “Vanaf jonge leeftijd heb ik alles samen gedaan met mijn vader. Hij prepareerde mijn motoren, we reisden samen naar de circuits toen niemand mij nog kende. Hij is mijn grote inspiratie in mijn leven als coureur. Mijn vader wil dat ik beter ben en meer bereik dan hij. We hebben samen hetzelfde doel.” Over zijn eerste seizoen in de Formule 1 is Max tevreden. “Het is nooit makkelijk om in het diepe te worden gegooid. Maar ik heb een paar mooie resultaten behaald, gezien de mogelijkheden van onze auto en de motor. Met deze package had ik nooit zoveel WK-punten (49) verwacht. Je hebt een goede auto én een goede motor nodig, zonder die twee gaat het niet. Het was dit jaar een perfecte leerschool. Ik kijk ernaar uit om dat in het tweede jaar voort te zetten.’’ Fouten heeft hij ook gemaakt, erkent hij ruiterlijk. “Dat is logisch in je debuutjaar. Desondanks kan ik niet klagen over de resultaten. Voor volgend jaar is het moeilijk te zeggen. Het moet nog blijken hoe goed de Ferrari-motor bij de STR past.” LIMIET Bezoek uit Japan, van de grootste krant ter wereld nog wel. Jos glundert: “Dat is toch heerlijk?” Een jaar eerder spraken we elkaar ook en toen was er enige kritiek op het debuut van een zeventienjarige coureur in de Formule 1. Vooral voormalig wereldkampioen Jacques Villeneuve, zelf de zoon van de briljante coureur Gilles, vond Max te jong. Over die aanmerkingen hoor je niemand meer. Het jaar 2015 werd afgesloten met een aaneengesloten lofzang, met prijzen op het FIA-gala voor onder meer Rookie of The Year en voor de beste inhaalactie van het seizoen, buitenom in de hogesnelheidsbocht Blanchimont op het circuit van Spa-Francorchamps. Knijp je weleens in je arm? Jos: “Nee, nooit. Dat wil niet zeggen dat ik niet trots ben, maar dit hadden we toch wel ongeveer voor ogen. Ik wist dat Max heel veel talent heeft en dat hij het zou kunnen. Maar wat hij heeft laten zien, is natuurlijk waanzinnig. Ik weet hoe moeilijk het is om het uiterste uit een Formule 1-auto te halen. De Toro Rosso paste als een handschoen bij Max. Aerodynamisch is de auto uitstekend. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, maar dat zeggen ze bij Mercedes ondanks de wereldtitel ook. Motorisch kwamen we wat te kort. Maar voor een eerste seizoen vind ik dat niet eens erg. Als we een goede motor hadden gehad, waren de resultaten misschien nog beter geweest.” Waarmee heeft Max jou het meest verbaasd? “Blanchimont op Francorchamps. Die inhaalactie buitenom bij Felipe Nasr is waar iedereen over sprak. Daar kwam bij: de dag ervoor was er in dezelfde bocht een flink ongeluk geweest. Maar die inhaalacties op Perez in China en Brazilië waren ook waanzinnig.” Wat doet dat met jou als vader? “Dan krijg ik een grijns op mijn gezicht, ja. Het is ongelooflijk, het gaat op de limiet. Max voelt dat heel goed aan.” Is dat intuïtie? “Nee, gevoel.” Er gingen nogal wat motoren stuk afgelopen seizoen. Ging Max goed om met teleurstellingen? “Tegenslagen horen bij autosport. Je moet gewoon door! Het verwerken van tegenslagen maakt je alleen maar sterker. En het zou niet goed zijn als Max geen fouten zou maken. Voor een debuutjaar vind ik dat hij er weinig gemaakt heeft. Alleen op Silverstone misschien.” In de Britse Grand Prix spinde Max Verstappen al na drie ronden. In Monaco reed hij briljant, totdat hij achterop de Lotus van Romain Grosjean botste. Max stelde dat de Fransman bij Sainte Devote eerder remde dan in de voorgaande ronde, Grosjean wierp tegen dat Verstappen te agressief reed. Jos: “Daar valt over te praten. Maar hij heeft ervan geleerd en dat is maar goed ook.” Wat is jouw eindoordeel van het debuutjaar? “We hebben lastige situaties gekend, maar daar leer je als jonge coureur meer van dan wanneer alles voorspoedig verloopt. Het draait in de eerste twee seizoenen vooral om leren.” Toro Rosso was de perfecte keuze? “Soms kun je niet anders en moet je als coureur grijpen wat er voorbij komt. In ons geval was het anders, maar we hebben zeker de juiste keuze gemaakt.” En sponsor Red Bull is natuurlijk ook blij. Een nieuwe, jonge held als Max past uitstekend bij het merk, toch? “Dat denk ik wel, hè? Als ze hier nog niet blij mee zijn, dan weet ik het niet meer. Max is jong, spreekt net als Red Bull een jonger publiek aan. Dat had Red Bull natuurlijk voor ogen, maar het moet er wel uitkomen.” Waarom is hij is de oogappel van Formule 1-baas Bernie Ecclestone? “Omdat Max uitstekend nieuws is voor zijn Formule 1. Een jonge, talentvolle coureur die opzienbarende dingen laat zien, dat vindt Bernie interessant. Bernie ziet dat, wie trouwens niet? Hij is een jonge held en hij maakt de Formule 1 interessanter met zijn inhaalacties. Dat is wat Bernie wil.” Jos: 'Zonder Max heb ik het binnen een dag wel gezien. Ik ben geen toerist' COACH VAN HET JAAR Jos is lang weg gebleven uit de Formule 1-paddock. Hij reed op 12 oktober 2003 op het circuit van het Japanse Suzuka zijn laatste Grand Prix in de Formule 1. In zijn Trust Minardi-Cosworth finishte hij als vijftiende. Het jaar daarop was sprake van een mogelijke overstap naar het team van Eddie Jordan, maar de partijen kwamen er niet uit. Hoe loop je tegenwoordig het rijderskwartier binnen? Jos lachend: “Gewoon, met een pasje.” Dan serieus: “Weet je, dit is altijd ons doel geweest, van Max en mij. Daar hebben we van jongs af aan naartoe gewerkt. Dit is het wereldje waarin we willen vertoeven. Het is een spijkerharde omgeving waarin het draait om presteren. Ik was nooit bezig met mijn eigen terugkeer in de paddock. Het was volle bak alles afstemmen op het presteren van Max.” Je bent na Minardi niet vaak meer terug geweest in de paddock. “Neuh, het was klaar. Ik had er niets meer te zoeken.” Je verdween destijds als het ware door de achterdeur en kwam terug door de voordeur. Word je nu anders bekeken? “Misschien door sommige mensen. Ik heb wel vrienden in de Formule 1 overgehouden, die kom ik nu weer tegen. Maar we zijn daar met een doel, hè. Ik ben niet bezig met mijn eigen rol, met het gevoel dat ik weer lekker meedraai in het wereldje van de Formule 1. Ik vind het wel leuk hoor, want het is mijn, uh, onze wereld. Het racen zit in ons bloed. Maar: we zijn er niet voor de gezelligheid.” De paddock is toch jouw natuurlijke leefomgeving? Verstappen schudt het hoofd: “Zonder Max heb ik het binnen een dag wel weer gezien. Ik ben geen toerist.” Hoe zie jij de weg van een jonge coureur naar de Formule 1? “Het is een moeilijk doordringbaar wereldje. Ten eerste heb je iemand nodig die buitensporig veel talent heeft. Dat zag ik al toen Max heel jong was. Daarnaast moet je zorgen dat je dat talent in goede banen gaat leiden. Ik denk dat weinigen zo veel ervaring hebben in de autosport als ik, zeker in Nederland. Ik wist wel hoe ik de zaken moest aanpakken.’’ Hoe helpt die ervaring van jou Max nu? “Ik heb in mijn raceloopbaan alle fouten gemaakt. Daarvoor kan ik hem nu behoeden. Ik weet dondersgoed wat ervoor komt kijken om de top in de autosport te bereiken. En hoe je een jongetje moet opleiden. Dat is niet altijd even makkelijk. Voor het jongetje!” Hij lacht, maar vervolgt serieus: “Ik ben hard. Keihard. Ze hebben hier bij Pex ook weleens naar me gekeken van: hé, doe eens effe rustig aan! Maar dan had ik er echt wel over nagedacht. Ik heb hem in de karts heel goed geprepareerd op wat er ging komen.” Je bent een product van je eigen opvoeding? “Zeker. Mijn vader Frans was ook zeer gedreven. Ik denk dat ik er nu meer verstand van heb dan hij destijds. Mijn vader heeft het voor zijn doen goed gedaan, hoor. Hij was helemaal niet bekend in karting of in de autosport. Ik zit al 35 jaar in de autosport. Van die ervaring pluk ik nu de vruchten.” Je stond niet bij de kandidaten voor Coach van het Jaar op het NOC*NSF Sportgala. Vind je dat raar? “Frits van Amersfoort heeft geroepen dat ik coach van het jaar ben. Omdat hij wel ziet wat ik ervoor gedaan heb, altijd al. Ik snap dat Frits dat zegt. Maar ook daar ben ik niet mee bezig. Het draait om Max, niet om mij.” Dagblad De Limburger schreef dat je met een haviksoog door de paddock loopt. Klopt dat? “Ja, ik houd alles in de gaten. Dat is ook mijn taak. Ik probeer Max aan te sturen, ik praat met zijn engineer, met alle mensen die voor mij en Max interessant zijn. Ik probeer zoveel mogelijk informatie te vergaren die Max van dienst kan zijn. Er ontgaat mij inderdaad weinig. Zo praat ik met journalisten die veel informatie hebben en van mij dingen willen horen. Je geeft iets en je krijgt iets terug. Zo werkt het spelletje.” Alle deuren staan open? “Allemaal. Het kan ook niet anders. Wat Max heeft laten zien, kan niemand ontgaan zijn. De toekomst ziet er rooskleurig uit, maar het kan ook zo weer veranderen. Je hebt niet alles in de hand.” Hoe bedoel je? “Volgend jaar levert Ferrari ons een krachtigere motor. Met een iets betere auto dan de rest – met circa 75 pk meer vermogen - kunnen we een stapje extra zetten. Ferrari is met die laatste motor al behoorlijke vooruit gegaan, ik heb er een goed gevoel over. Maar je bent natuurlijk ook afhankelijk van wat de andere teams doen.” Blij dat er geen Renault-motor meer in de Toro Rosso van Max zit? “Och, dat merk komt wel weer naar voren, al hebben ze nog wel een tijdje nodig. Op het einde van het seizoen is het beter gegaan qua betrouwbaarheid. Ze hebben dingen veranderd en ze zijn positief met de tegenslagen omgegaan. Ik hoop wel dat Red Bull volgend jaar met Renault ook vooruit gaat, want dat is waar we uiteindelijk naartoe moeten.” GERUCHTENSTROMEN Zelden heeft een sportman zo snel naam gemaakt in zijn sport als Max Verstappen. Met zijn zeventien jaar en 164 dagen was hij bij zijn debuut in Australië de eerste Formule 1-coureur zonder rijbewijs. Zijn tweede claim to fame is zijn aanvallende rijden; Max heeft het inhalen tot kunst verheven. De teambazen plaatsten hem in een speciale verkiezing over het seizoen 2015 meteen op de vierde plaats in hun rijtje van beste coureurs, achter wereldkampioen Lewis Hamilton, Sebastian Vettel en Nico Rosberg. “Degene die wereldkampioen wordt, heeft het het beste gedaan,” oordeelt Jos, “maar die vierde plek na één seizoen is heel bijzonder. Ik praat ook met teambazen en ik weet hoe ze over hem denken.” Ineens zat Jos samen met manager Raymond Vermeulen ook aan tafel bij Toto Wolff, teambaas van Mercedes. Een geheimzinnig lachje verschijnt rond de mond van Jos. “Dat doe ik soms expres. Ik weet ook wel hoe ik het spelletje moet spelen. Dan ga ik met opzet met iemand in gesprek waarover de mensen zullen praten. Dan krijg je de geruchtenstromen, dat doe ik als het nodig is.” Wat is jouw aandeel in het komeetachtige debuut? “Ik ben niet belangrijk, althans niet voor het hele plaatje. Raymond Vermeulen en ik zijn met Max bezig, we verstaan ons vak ontzettend goed. Er is geen irritatie. Het allerbelangrijkste is dat Max in de goede auto zit, maar er werkt natuurlijk een heel team om hem heen, inclusief een personal trainer. Ik snap wel dat mensen nu met mij komen praten, want ze denken allemaal dat ik het ei van Columbus heb uitgebroed. Maar dat is niet zo.’’ Kun je het allemaal nog in de hand houden? “Dat denk ik wel. Nee, het wordt nog niet te groot. En als het groter wordt, dan worden wij ook groter. We hebben genoeg kennis in huis om het in goede banen te leiden. Samen met Red Bull trouwens, want we krijgen van het team alle hulp. We hebben het goed onder controle.’’ Jos: 'Ik kan iedereen geruststellen, Max rijdt op de openbare weg niet als op circuits' WERELDMERKEN Het wonderkind van de Formule 1 heeft buiten zijn verbintenis met Red Bull om inmiddels reclamedeals gesloten met Hornbach, Exact en Jumbo. Jos is ervan overtuigd dat straks ook wereldmerken op de stoep staan. “Dit is pas het begin. Max wordt vele malen groter dan hij nu is. En we hebben in Nederland heel veel wereldmerken. Hoe vroeger je erbij bent, des te meer er kan.” Hij vergelijkt zichzelf op geen enkele wijze met Max. Jos begon bij een topteam, Benetton Mild Seven van teambaas Flavio Briatore, en eindigde bij het sympathieke achterhoedeteam Minardi. “Ik had natuurlijk geen beste start in de Formule 1. Dat kan door mij gekomen zijn, de situatie dat ik naast Michael Schumacher zat en noem maar op. Daar is het fout gegaan. Met Max proberen we zo’n situatie te voorkomen. Max moet leren. Hij heeft al dingen laten zien waarvan de mensen versteld staan. Hij is niet met één voet de Formule 1 ingestapt, maar meteen met twee.” Het inhalen zit wel in de bloedlijn, lijkt het. Voor Jos hingen destijds al spandoeken langs de circuits als ‘Overtaking is an art’. Lachend: “Die zijn er nog, hè, liggen allemaal in de kast en komen nu weer naar buiten. Er is er namelijk eentje die het nog beter kan.” Wat valt er voor Max nog te leren? “Max moet leren politiek te bedrijven in het team. Hij moet opstaan voor zichzelf, met de vuist op tafel slaan. Dat doet ie wel, hoor. Daar is hij in gegroeid. Als mensen kritiek hebben en hij vindt dat ongegrond, dan gaat hij eropaf. Hij staat zijn mannetje. Dat doet hij misschien nog wel beter dan ik. Hij is beheerster, rustiger. Als Felipe Massa aan het praten is, zou ik hem in de rede vallen op de rijdersbriefings. Maar Max laat hem rustig uitpraten en geeft dan zijn commentaar.” Dat voor zichzelf opkomen kon nooit beter worden gedemonstreerd dan in Singapore, toen hij met zijn duidelijk ‘no’ stalorders negeerde. “Daar hebben we over gesproken tijdens onze ritten naar de circuits in Europa. Je kunt niet zeggen: ik laat nooit een teamgenoot voorbij. Je voelt zelf wel aan of het een gerechtvaardigd verzoek is. Ik vind dat Max in zijn recht stond; had hij Sainz wel voorbij gelaten, dan was ik boos geweest. Max had gelukkig hetzelfde gevoel. Maar in de laatste race in Abu Dhabi liet hij Sainz wel passeren. Toen was de situatie er ook naar. Maar terugkomend: in Singapore heeft Max laten zien dat hij geen tweede coureur wil zijn. Hij wil winnen.” Max nam zijn vader in zijn nieuwe woonplaats Monaco behoorlijk te pakken door hem op de bijrijdersstoel een rondje mee te nemen over het circuit. Jos bekent dat de beelden op YouTube authentiek zijn. “Dat was niet zo fijn, nee. Max had al een aantal rondjes erop zitten, zat al op de limiet. Iedere keer als hij een andere passagier liet instappen, kwamen er vlammen van de remmen af. Dus toen ik instapte, ging hij als een bezetene op de eerste bocht af. Ik dacht: dat gaat niet goed komen, hij remt veel te laat. Toen was de toon al gezet. Dat merkte je wel aan mijn reactie, maar hij had alles onder controle. Wel apart als je naast je zoon zit en je bent passagier. Ik ben altijd wel degene die rijdt, maar nu is Max dat steeds vaker. Ik kan iedereen geruststellen, Max rijdt op de openbare weg niet als op de circuits.” Omgekeerd zou je toch hetzelfde hebben gedaan? “Mijn vader vond het nooit zo fijn als ik op de limiet reed. Ik denk dat niemand dat fijn vindt.” INTERVIEWS Wat ook opvalt, is de natuurlijke manier waarop Max met de media omgaat. Welbespraakt staat hij journalisten in diverse talen te woord. Hij zegt geen foute dingen, toont respect voor collega’s, is niet controversieel, maar wel helder en duidelijk. Jos: “De verslaggevers bij de BBC zijn vrijwel allemaal oud-coureurs. Zij vinden het geweldig wat Max laat zien. Maakt niet uit of het nou Martin Brundle, David Coulthard, Johnny Herbert of Anthony Davidson is.” Op YouTube staat een filmpje waarin Eddie Jordan tijdens de analyse na de race Max ziet passeren en de achtervolging inzet. Hij trekt hem zo voor de camera, geeft hem een microfoon en Max barst los. “Ze mogen hem allemaal,” prijst Jos. “Hij is relaxt, hij is aardig en hij laat het zien op het circuit.” Hoe komt hij zo naturel over? “Ik weet niet waarom. Hij zat als kind geregeld bij mijn interviews. Max zag hoe ik met jullie omging.” Met zelfspot: “Ha, ik weet niet of dat positief is. Maar hij heeft in elk geval wel dingen geleerd. Op dat terrein heb ik hem altijd zijn gang laten gaan. Ik vond het vroeger nooit zo fijn als mijn vader bij mijn interviews stond. Daarom zit ik nooit bij interviews met Max.” Hoe ga je om met alle media-aandacht? “Tja, we hebben het druk, moeten het afremmen. Zo wilde Ivo Niehe mee naar de uitreiking van de FIA-prijzen. Max wilde dat niet, de hele dag gevolgd worden door een cameraploeg. Daar voel ik mezelf ook niet comfortabel bij. Dus dat hebben we niet gedaan. Zo houden we het een beetje exclusief.” Max verkeert toch inmiddels ook in de situatie dat hij zelf zijn mediamomenten kan kiezen? “Ja, dat vind ik ook. Mensen die Max willen spreken, moeten er ook een beetje moeite voor doen.” Zoals de Japanse verslaggeefster Sachiko Aoki, die na afloop van haar gesprek met Max de redactie per mobieltje kon melden dat haar missie naar Maasbracht was geslaagd. De lezers van de Yomiuri Shimbun kennen intussen ook de andere kant van Max. Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De Formule 1 droomde van een echte titelstrijd. In plaats daarvan zorgt Max Verstappen net als vorig seizoen voor een one man show, de derde wereldtitel op rij kan hem bijna niet ontgaan. Ongewild maar flink geholpen door zijn enige rivaal en teamgenoot. Omdat Sergio Perez dit seizoen alles doet wat hij vooral niet moet doen. “Dit kan best nog leuk worden.” Damon Hill, ex-wereldkampioen en tegenwoordig Formule 1-analist voor televisie, zei het in Melbourne, voor de derde Grand Prix van het jaar. Hij had het over het seizoen dat leek af te stevenen op een duel tussen twee teamgenoten. De auto van Red Bull was immers zo snel dat de andere topteams al de handdoek hadden gegooid. Zowel in Bahrein als Jeddah was er een één-tweetje voor Red Bull. Max Verstappen won in Bahrein voor teamgenoot Sergio Pérez en in Saudi-Arabië waren de rollen omgekeerd. Hill, optimistisch: “Daarmee is het seizoen niet voorbij, hoor. Er valt altijd wat te beleven als twee teamgenoten bikkelen om de titel.” We hadden even de neiging om de wereldkampioen van 1996 te geloven. Hij is immers ervaringsdeskundige. Hill: “De dynamiek is helemaal anders, als je teamgenoot je titelrivaal is. Dat doet iets met een mens. Ik herinner me dat ik in Monza kip zat te eten, en dat Jacques Villeneuve (zijn teamgenoot in ‘96) een bout van mijn bord pikte toen hij voorbij wandelde. Grapje van hem. Ik ging helemaal door het lint, dacht dat hij psychologische spelletjes speelde.” Een week eerder, tijdens de GP van Saudi- Arabië, had Max Verstappen een spelletje gespeeld. Toen de ingenieurs vreesden dat de aandrijfas van de Red Bull RB19 op het punt stond het te begeven, vroegen ze hun coureurs om het tempo te verlagen. Pérez, op dat moment aan de leiding, gehoorzaamde. Tot hij merkte dat Verstappen deed alsof zijn neus bloedde en in de laatste ronde nog de snelste tijd neerzette, goed voor een punt waarmee de Nederlander en niet Pérez de leiding in het kampioenschap greep. De woordenwisseling tussen de teamgenoten na de race en kort voordat ze het podium op gingen, was fel. Geen vertrouwen meer Het zat er natuurlijk aan te komen. Pérez en Verstappen vertrouwen elkaar dit seizoen voor geen meter. Het is een gevolg van wat in 2022 gebeurde. Verstappen en zijn entourage verdachten Pérez ervan dat hij in Monaco opzettelijk gecrasht was in de kwalificaties, zodat Max geen snellere tijd meer kon neerzetten. Perez won daardoor die race. Later in het seizoen, in Brazilië, presenteerde Verstappen de rekening. Max was al wereldkampioen, maar weigerde Perez, die goede zaken kon doen voor de tweede plek in het kampioenschap, voorbij te laten, zoals het team hem vroeg. “Nu heeft iedereen gezien hoe hij in elkaar zit,” zei een boze Pérez. Sindsdien is er vaker kwaad bloed tussen de twee. De Mexicaan, voor de start van dit seizoen: “Als Red Bull me niet op gelijke voet met Verstappen zet, dan kunnen ze vergeten dat ik voor het team rij.” En toen hij de race in Jeddah won, twitterde Checo meteen om het team te bedanken en hij sloot af met: “Meer van dat. Ik wil wereldkampioen worden.” Red Bull greep meteen in: de tweet van Perez verdween na een paar minuten plots heel even. Om dan terug te keren zonder dat laatste zinnetje. Alles willen winnen en de ander niets gunnen: veel, zo niet alle, coureurs in de Formule 1 denken zo. Allemaal hebben ze een soort aangeboren egoïsme als ze in de auto stappen. Bij Max zit dat er nog veel dieper in. “Hij laat de kaas niet van zijn boterham nemen,” zei vader Jos Verstappen al toen zijn zoon in 2015 net zijn debuut had gemaakt op zijn zeventiende. “Formule 1 heeft niets te maken met de olympische gedachte,” zei Max tijdens een interview, “hier is het ieder voor zich.” Max Verstappen: 'Formule 1 heeft niets te maken met de olympische gedachte, hier is het ieder voor zich' Verstappen paste dat motto al snel toe in zijn eerste seizoen bij Toro Rosso, toen teamgenoot Carlos Sainz net verse banden had gekregen en duidelijk sneller reed dan Max, die vlak voor hem reed. De teamleiding gaf Verstappen het bevel om zijn teamgenoot voorbij te laten. Dat was ‘strategisch beter’ liet de leiding van Toro Rosso weten. Waarop Max kurkdroog antwoordde op het verzoek met: “No.” Senna en Prost Verstappen won trouwens de derde GP van het seizoen in Melbourne. Maar twee weken later, in Bakoe, was Pérez weer de winnaar. Hij won in Azerbeidzjan niet alleen op zondag, maar ook de zogenaamde ‘sprintrace’ die voor het eerst werd georganiseerd. Vader Antonio Pérez stelde na afloop: “Mijn zoon kan dit seizoen wereldkampioen worden.” De quote ging de wereld rond en zorgde in Mexico voor collectief enthousiasme. Vader Perez is immers politicus en zit in de Mexicaanse Tweede Kamer. Hij staat erom bekend graag oneliners te gebruiken, de media nemen zijn woorden altijd snel over. Pérez werd plots gebombardeerd tot serieuze kanshebber voor de titel in Mexico. Vader Pérez stelde: “Je kunt de rivaliteit tussen Verstappen en Checo gerust vergelijken met die in de grote jaren van Ayrton Senna en Alain Prost bij McLaren.” Na de race in Bakoe was het een leuke headline. Inmiddels is het een pijnlijke uitspraak, als je de stand in het kampioenschap ziet. Maar het was bovenal een uitspraak die zijn zoon niet geholpen heeft. Terug naar de interne strijd tussen Senna en Prost bij McLaren in 1988 en 1989. Wat overeenkomt met die periode is de dominantie van één team. Red Bull is net zo oppermachtig als McLaren toen was. De overwinning van Verstappen in Hongarije betekende de elfde zege van Red Bull dit seizoen in elf races tot nu toe. De laatste race van 2022, in Abu Dhabi, werd ook gewonnen, waardoor Red Bull in Hongarije een streak van twaalf zeges op rij te pakken had. De twaalfde zege op rij door één team betekende een record in de Formule. McLaren won er in 1988 elf op een rij. Maar destijds was de strijd tussen coureurs veel spannender. Senna won zeven van die races en Prost vier. Aan het einde van het seizoen was de stand 8-7 in het voordeel van Senna. Prost en hij waren enorm aan elkaar gewaagd. Bij Red Bull was de stand na de GP in Hongarije alleen dit seizoen 9-2 in het voordeel van Verstappen en met zege van Max in de slotrace van 2022 erbij zelfs 10-2. Hier gaat de vergelijking tussen Senna en Prost in 1988 dus volledig mank. Van spanning is geen sprake meer geweest na Azerbeidzjan en de uitspraken van vader Pérez. Verstappen zegt telkens dat cijfers en statistieken hem niet interesseren, maar hij ziet de kloof met zijn teamgenoot natuurlijk ook wel. Op Silverstone, begin juli, sprak Max die absoluut hard aan zijn gekomen bij Pérez. Toen hem werd gevraagd of de slechte kwalificatie van Pérez - hij haalde alweer de derde en beslissende kwalificatieronde niet - een probleem was, zei Max: “Voor het team is het zeer belangrijk dat we ook de wereldtitel bij de constructeurs pakken, en dus allebei punten pakken. Maar ik denk dat ik dat wel alleen voor elkaar krijg...” Helden Magazine editie 68 Het eerste gedeelte van het verhaal van Max Verstappen komt voort uit Helden Magazine nummer 68.Verstappen kleurt de wereld oranje. Max Verstappen is hard op weg om voor het derde jaar op rij de wereldtitel Formule 1 te pakken. In aanloop naar de Grand Prix van Zandvoort, die hij afgelopen twee jaar won, siert hij de cover van Helden. We volgden de coureur vanuit de paddock en zagen hoe moeilijk het is voor ploeggenoot Sergio Perez om staande te blijven in zijn schaduw. In de 68ste editie van Helden ook volop aandacht voor het nieuwe voetbalseizoen. Een gesprek met Mats Wieffer, dé ontdekking van vorig seizoen, over zijn doorbraak bij Feyenoord en Oranje. Maurice Steijn werd tot veler verrassing de nieuwe trainer van Ajax. Een groot interview met de man die na een teleurstellend seizoen voor nieuwe successen moet zorgen. Luuk de Jong is spits en aanvoerder van PSV, hij vertelt over bondscoach Ronald Koeman, oud-trainer Ruud van Nistelrooij, nieuwe trainer Peter Bosz, oud-ploeggenoot Xavi Simons en nieuwe teamgenoot Noa Lang. Ryan Gravenberch kende een lastig eerste seizoen bij Bayern München. Hij wil er dit seizoen staan en weer een vaste waarde voor Oranje worden. Verder in de nieuwe Helden. Atleten Lieke Klaver en Terrence Agard vormen een razendsnel koppel. Turners Loran de Munck en Casimir Schmidt zijn maatjes en tegenpolen. Laura Dijkema en Nika Daalderop over de hectiek van het leven als volleybalsters in den vreemde. Anne van Dam is de beste golfster van Nederland, ze vertelt over anger management, wonen in Amerika en de Big Green Egg Open. Hockeyster Laurien Leurink won met Oranje alles wat er te winnen viel. Mede door de ongeneeslijke ziekte van zus Marije zwaaide ze af. Ook is er veel aandacht voor de European Para Championships in Rotterdam. Een gesprek met rolstoelbasketbalster Bo Kramer, bij wie op jonge leeftijd botkanker in haar been werd geconstateerd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 68! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.