Chantalle Zijderveld (22) is tweevoudig paralympisch kampioen, drievoudig wereldkampioen en vijfvoudig Europees kampioen zwemmen. Na de Paralympics van Tokio stopte ze. Dat bleek van korte duur: in november vorig jaar maakte ze haar comeback in het zwembad. Daarnaast is Chantalle trotse ambassadeur van de Johan Cruyff Foundation.

“Vanaf mijn geboorte mis ik een deel van mijn rechterhand. Een foutje in de celdeling, pure pech. Mijn rechterarm is vijf centimeter korter dan mijn linkerarm. Een hand is al gauw twintig centimeter, daardoor lijkt het verschil heel groot. Ik heb mijn hand nooit gemist, weet niet beter. Ook heb ik last van een rechterschouderblokkade door scoliose, een afwijking in mijn ruggenwervel. Dat werd op mijn dertiende ontdekt. Andere mensen kunnen hun arm boven hun hoofd houden, dat kan ik niet. En mijn rug staat een beetje scheef. Met een beperking moet je er zelf het beste van maken.

Mijn ouders hebben mij net zo behandeld als mijn viereneenhalf jaar oudere zus. Ik moest de afwas doen, mocht geen schoenen met klittenband en net als iedereen mijn veterstrikdiploma halen. Wel kreeg ik in de winter andere handschoenen: babyhandschoentjes zonder vingers met een touwtje eraan. Die heb ik nog steeds.

Tekst gaat verder onder de foto

Pesten

Op de basisschool in Zwijndrecht was ik een vreemde eend in de bijt. Het is makkelijk om te happen naar iemand die er anders uitziet. Op school werd ik flink gepest. Ik kreeg ook tikken, in de pauze of na schooltijd. Leraren konden er niet zoveel mee. Mijn moeder is naar de ouders van die kinderen gegaan. Ze kreeg het klassieke antwoord: ‘Mijn kind zou zoiets nooit doen.’ Mijn moeder zei tegen mij dat als ik geslagen werd, ik terug mocht slaan. Dat deed ik ook. Ik kon goed van me afbijten, dus het pestgedrag werd in de loop der jaren minder.

Verder zat het pesten hem in simpele dingen. Als ik iets te drinken kreeg op school en ik ondertussen naar de wc moest, werd er gauw zout in mijn beker gegooid. Dat vond ik niet eens zo erg, dan pakte ik gewoon wat nieuws. En gelukkig had ik ook leuke vriendinnen.

Ik heb nu geen last meer van het pestgedrag uit mijn jeugd, ben er mentaal sterker door geworden. Die pestkoppen heb ik nooit meer gezien, maar zij weten heus wel dat ik tweevoudig paralympisch kampioen ben. Ik ben benieuwd wat ze dachten toen ze mij in Tokio in 2021 goud zagen winnen. Ik vraag me ook af wat zij in de tussentijd met hun leven hebben gedaan. Zij hebben in ieder geval geen goud gewonnen.

Zwemmen was voor mij geen vlucht, los van het pesten had ik het best naar mijn zin op school. In het water kon ik mijn hoofd leegmaken. Ik was een stuiterbal als kind, moest mijn energie kwijt. Voordat ik naar school ging, had ik al een uur in het zwembad gelegen. Ik riep op mijn zevende al: ik wil ook wedstrijdzwemmen. Mijn moeder vond dat ik eerst mijn diploma’s af moest maken, maar de trainer had al gevraagd of ik mee wilde doen. Ik was net acht toen ik negen zwemdiploma’s had behaald en mocht gaan wedstrijdzwemmen.

Glimlach

In 2014 won ik mijn eerste Europese titel. Ik was veertien. In dat jaar ben ik ook gevraagd voor ‘De 14 van Cruyff’. Een aantal bonden, waaronder de zwembond, had een samenwerking met de Cruyff Foundation en hadden mij naar voren geschoven. Ik vond het een grote eer. Toen heb ik ook Johan Cruijff voor het eerst ontmoet. Ik scheet in mijn broek, vond het doodeng, wist niks van voetbal. We hebben even met elkaar gesproken, over hoe mooi het is als mensen met een beperking gaan sporten.

‘Hij wist ook dat ik mijn eerste wereldrecord had gezwommen, feliciteerde me. Ik vond het zo bijzonder dat de grote Johan Cruijff dat wist’

Hij wist ook dat ik in dat jaar mijn eerste wereldrecord had gezwommen, feliciteerde me. Dat vond ik zo bijzonder: de grote Johan Cruijff wist dat ik een wereldrecord had gezwommen. Na dat jaar stopte de foundation met ‘De 14 van’, maar ik werd wel officieel ambassadeur.

Helden Magazine 66

Het eerste gedeelte van het verhaal van Chantalle Zijderveld komt voort uit Helden Magazine 66. De 66^ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28^ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt.

In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record.

Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor.

José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen.

Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.