24 juni 2010
Elf uur en vijf minuten stonden John Isner en Nicolas Mahut tegenover elkaar op baan 18 van Wimbledon. Bij 70-68 in de vijfde set stopte te teller. Vandaag vier jaar terug kwam een einde aan de meeste krankzinnige tennispartij ooit.
Vijftig bananen at hij. En hij goot twintig flessen water zijn keelgat in. John Isner bleef maar eten en drinken. Nicolas Mahut deed hetzelfde, al at hij vooral energierepen in plaats van bananen. En wat te denken van de arme umpire. Die moest drie dagen lang en in totaal elf uur en vijf minuten in zijn stoeltje blijven zitten.
Nog nooit duurde een tennispartij voor 24 juni 2010 zo lang, het oude record bedroeg 6 uur een 33 minuten. Hoe gedenkwaardig de partij was, is vooral te bevatten als de feiten worden opgesomd. De wedstrijd eindigde met 70-68 in de vijfde set. Isner sloeg in de wedstrijd 113 aces, terwijl Mahut er 103 sloeg. Tot de marathonpartij begon, stond het record op naam van Ivo Karlovic met 78 aces in een wedstrijd. De wedstrijd bedroeg 183 games, het oude record stond op 112. Alleen de vijfde set bedroeg al 138 games. En dan nog een bizarre statistiek: beide spelers wisten 84 games op rij hun opslag te behouden, bij elkaar dus 168 games zonder servicebreak.
De partij was slaapverwekkend. Rally’s waren een zeldzaamheid. Allebei leunden ze op hun opslag en knap retourneren ho maar
Het WK in Zuid-Afrika beheerste het nieuws toen qualifier Mahut, de nummer 148 van de wereld die in het kwalificatietoernooi al een wedstrijd met 24-22 in de derde set van Alex Bogdanovic had gewonnen, en de servicekanon Isner, de nummer negentien van de wereld, aan het begin van de avond aan hun partij begonnen op baan 18. Wimbledon was bijzaak op dinsdag 22 juni 2010. Een handvol toeschouwers nam de moeite om een kijkje te nemen.
De partij was slaapverwekkend. Rally’s waren een zeldzaamheid. Allebei leunden ze op hun opslag en knap retourneren ho maar. Een break was genoeg voor Isner om de eerste set te winnen met 6-4, Mahut brak in de tweede set en won die met 6-3. Daarna volgden twee tiebreaks. Voor de vijfde set mochten ze op 23 juni terugkomen, besloot umpire Mohammed Layani. Het was te donker.
De volgende dag werd de partij rond drie uur hervat. Er is geen tiebreak in de vijfde set op Wimbledon, er moest met twee games verschil gewonnen worden. Toen de score voorbij de 10-10 in de vijfde set ging, viel het beetje bij beetje op dat er een marathonpartij gaande was op baantje 18. Het werd drukker, alle plekken waren ineens bezet.
Spelers als Roger Federer, die op het punt stonden om zelf de baan op te gaan, keken toch nog even snel om een hoekje om nog een glimp van de krankzinnige partij op te vangen
Ik was dat jaar op Wimbledon als tennisverslaggever van NUsport. Thiemo de Bakker speelde zijn eerste rondepartij tegen de Colombiaan Santiago Giraldo. Tijdens die partij op baan 14 werd het duidelijk dat er iets gaande was. Er werd gejuicht, het was een drukte van belang rond de baan en op het dak van de naast baan 18 gelegen tv-studio’s was het ook een drukte van belang. John McEnroe, Boris Becker en Tim Henman keken van bovenaf toe.
Nadat De Bakker zijn partij met 16-14 in de vijfde set had gewonnen, ging de aandacht meteen uit naar Isner-Mahut. Omdat de winnaar van die partij tegen de Nederlander moest in de tweede ronde. In de persruimte stemde iedereen af op baan 18, in de kleedkamers deden alle spelers hetzelfde. Er werden weddenschappen afgesloten. Spelers als Roger Federer, die op het punt stonden om zelf de baan op te gaan, keken toch nog even snel om een hoekje om nog een glimp van de krankzinnige partij op te vangen.
Isner, met zijn 2 meter 6 en schoenmaat 49, kreeg steeds meer moeite met bewegen. Maar zijn mokerservice hield hem op de been.
Bij 47-47 begaf het scorebord het. De programmeurs hadden nooit rekening gehouden met zo’n score.
Mijn collega’s in Zuid-Afrika begonnen te sms-en. De partij werd overal uitgezonden. Voor even was het WK naar het tweede plan verwezen.
Het werd 20-20, 25-25, 30-30. Het wereldrecord aantal aces ging er fluitend aan. Eerst door Isner, snel daarna door Mahut. Op 32-33 waren er eindelijk het tweede en derde matchpoint voor Isner. De Fransman serveerde er op 9-10 al één weg en dat deed hij ook met die twee wedstrijdpunten. Zelf kreeg Isner twee breekpunten tegen en die serveerde hij allebei weg met een ace.
Bij 47-47 begaf het scorebord het. De programmeurs hadden nooit rekening gehouden met zo’n score. Bij 50-50 besloten ze daarom het scorebord maar weer op 0-0 te zetten. Bij elke wisseling van kant deden ze hun handdoek over het hoofd. En ondertussen maar water drinken en bananen en powerbars eten. De spelers liepen er bij als zombies, maar niemand wenste te capituleren.
Op 58-59 was er opnieuw een matchpoint voor Isner. Mahut sloeg die weg met zijn 95ste ace. Om 22.10 uur stond het 59-59. De toeschouwers scandeerden ondertussen: ‘We want more!’ De umpire was onverbiddelijk, op 24 juni gingen ze verder. Ze hadden op die 23ste juni 118 games gespeeld zonder servicebreak.
‘Ik had ook nog wel twaalf Big Mac’s op gekund,’ zei Isner een dag later
Geen enkele journalist was voor tien over tien weggegaan van Wimbledon.
John McEnroe deed hoofdschuddend zijn verhaal. Hij noemde het de grootste reclame voor het tennis. ‘Dit gaat verder dan een Wimbledon-finale tussen Rafael Nadal en Roger Federer. Morgen moeten ze die mannen op het centercourt zetten, dat verdienen ze.’
Beide spelers namen ’s avonds een ijsbad, werden lang gemasseerd en namen borden vol eten. In het spelershotel was de hoger bij Isner nog zo groot dat hij drie pizza’s nam en wat stukken kip, die maatje en landgenoot Andy Roddick voor hem bestelde. ‘Ik had ook nog wel twaalf Big Mac’s op gekund,’ zei Isner een dag later.
Boris Becker: ‘Dit gaan we nooit meer meemaken, deze record worden nooit meer gebroken'
Op 24 juni rond kwart voor vijf ging de partij zijn derde dag in. Gewoon op het knusse baantje 18. Een techneut was tot middernacht bezig geweest om het scorebord zo te programmeren dat het tot een stand van 75-75 gebruikt kon worden.
Ik had een plekje bij de baan bemachtigd en zag op 68-69 en 15-15 Mahut een mislukte dropshot slaan. Daarna sloeg Isner een alles of niets forehand die binnen viel. Twee matchpoints. Mahut kwam niet met een ace op de proppen. Isner ging voor zijn kans, sloeg een backhand passeerbal langs de lijn. Mahut kon alleen maar opzij kijken en hopen dat de bal uit viel, maar hij viel in. 70-68. Isner vierde het alsof hij juist Wimbledon had gewonnen.
De All England Club timmerde snel een ceremonie in elkaar. Uit handen van Tim Henman en An Haydon-Jones kregen beide spelers een kristallen bokaal. Samen moesten ze bij het scorebord poseren. Mahut stond er verslagen bij. Hij heeft 502 punten gemaakt, meer dan Isner, maar hij was voor altijd de man die de langste partij ooit had verloren. Boris Becker stelde: ‘Dit gaan we nooit meer meemaken, deze record worden nooit meer gebroken.’
Na de partij barstte een discussie los. Moest er geen tiebreak in de vijfde set ingevoerd worden op Wimbledon? Isner ging ondertussen van camera naar camera. Hij was in een klap wereldberoemd, sponsors wilden met hem in zee. En Mahut? Die moest vlak na de partij op nieuw de baan op voor zijn partij in het dubbelspel.
'Isner kreeg een heldenontvangst in Amerika. Hij mocht bij David Letterman langs komen
De volgende dag kreeg Isner een staande ovatie. Cameraploegen, en fotografen verdrongen zich bij de opkomst van The Marathon Man voor de partij tegen Thiemo de Bakker. In 74 minuten tikt ede Nederlander Isner met 6-0, 6-3, 6-2 van de baan. De arm van de Amerikaan wilde niet, hij was zo stijf als een plank. Tekenend: Isner sloeg geen enkele ace en werd zeven keer gebroken.
Isner kreeg een heldenontvangst in Amerika. Hij mocht bij David Letterman langs komen en tal van andere shows. En een jaar later? Bij de Wimbledon-loting waaraan 128 tennissers meededen, bepaalde het lot dat Isner en Mahut het in de eerste ronde tegen elkaar op moesten nemen. Isner won met 7-6, 6-2, 7-6.
Vandaag vier jaar geleden werd er dus tennishistorie geschreven. De cijfers maakten de partij zo bijzonder. Als je die langzaam opnoemt, realiseer je je pas hoe bizar die partij was. Maar een mooie partij? Dat was het niet. Het was eerder saai. De opslag was zo dominant.