De gele trui van Henk Lubberding

Het leven van Vincent Janssen laat zich lezen als een jongensboek. Hij werd weggestuurd bij Feyenoord, niet goed genoeg. Via de Jupiler League kwam hij bij AZ, Tottenham Hotspur, Fenerbahce, CF Monterrey, Antwerp en Oranje. In de zomer van 2018  reisde Helden af naar Londen voor een gesprek met de toenmalig Tottenham aanwinst en eerste spits van het Nederlands elftal. Een verhaal uit de oude doos. Zoals veel jonge voetballers droomde ook Vincent Janssen van een toekomst in grote stadions. Hij werd op z’n vijftiende gescout door Feyenoord, verliet het ouderlijk huis in Oss en verhuisde naar Rotterdam. Bij verreweg de meeste jongens eindigt de droom in een desillusie. Dat lot leek ook Vincent te wachten toen Feyenoord hem in 2013 na vier jaar via een koele ontslagbrief wegstuurde. Maar hij had grotere klappen overwonnen, vooral privé. Drie jaar na zijn gedwongen vertrek uit Rotterdam draagt hij het heilige nummer 9 van de Engelse topclub Tottenham Hotspur en is hij voor bondscoach Danny Blind de eerste spits van Oranje. Ontslagbrief Vincent woont sinds zijn transfer in een pittoresk dorpje ten noorden van Londen vlak bij het trainingscentrum van zijn club. Hij woont alleen en kookt graag zelf. “Ik doe hier in de buurt boodschappen en kook veel pasta, want dat vind ik wel zo makkelijk. Maar meestal eet ik bij de Spurs.” Als we door zijn prachtige appartement lopen, valt één meubel meteen op: een piano. “Ik had in Nederland een keyboard en wilde altijd al een piano hebben. Je hebt als voetballer veel vrije tijd. Toen ik hier kwam wonen, besloot ik in plaats van te gaan studeren een piano te kopen. Ik heb drie uur in de week les, kan inmiddels noten lezen, oefen kinderliedjes en wil voor het einde van het jaar meerdere liedjes kunnen spelen. Ik hoor nu meteen of iemand vals speelt of een foute noot aanslaat, maar ik zie me later zeker niet in bandjes spelen. Thuis achter de piano kan ik me heel goed ontspannen; ik vind het lekker om na een wedstrijd even met iets heel anders bezig te zijn.” Je komt uit een heel sportief, maar hard werkend Brabants gezin met als moeder de wereldkampioen zwemmen en sportvrouw van het jaar 1982, Annemarie Verstappen. Je lijkt ons geen druktemaker of iemand die meteen een auto van vijf ton koopt. “Vergis je niet, ik was vroeger een druk kind, werd veel uit de klas gestuurd. Ik was de clown van de klas, de gangmaker. En natuurlijk werkte het op school mee dat ik al bij Top Oss en later bij NEC voetbalde. Ik was wel het mannetje, hoor. Later bij NEC, maar zeker bij Feyenoord, ben ik een stuk rustiger geworden. In de jeugd bij Feyenoord liepen alleen maar druktemakers rond. Als je dan de eerste drie jaar ook nog nauwelijks speelt, word je niet alleen wat onzekerder, maar zeker ook minder druk. Er waren momenten dat ik huilend naar huis belde en zei: ik nok ermee. Met name m’n moeder probeerde me dan op te beuren, zij weet als geen ander wat voor offers je moet brengen om de top te halen. Mijn ouders zijn na zo’n telefoontje ook wel eens meteen naar me toe gereden, om even bij me te zijn en me op te beuren. En ik heb veel steun gehad aan een jongen die ik kende uit Rotterdam. Hij werd echt een vriend, ik was onlangs nog getuige op zijn huwelijk. Als m’n ouders na zo’n moeilijk moment naar huis reden, kon ik toch de knop weer omzetten en me richten op dat ene doel: als spits de top halen.” Op je vijftiende kwam je te wonen in een van die Feyenoordflats tegenover de Kuip met jeugdspelers als Bruno Martins Indi, nu Stoke City, en Kamohelo Mokotjo, nu FC Twente. Hoe was dat? “Wij woonden daar met heel veel jeugdspelers, verdeeld over acht aan elkaar geschakelde flats. Beneden woonde het gastgezin, Jenny en Rinus Mikkers. Daar stond een supergrote keuken waar we gezamenlijk om zes uur ’s avonds moesten eten. Als je niet naar school ging, moest je daar ook om acht uur samen ontbijten. Was echt supergoed geregeld. Om elf uur ging het internet eruit en kwam Rinus langs om te controleren of we naar bed gingen. Ontsnappen of ’s avonds de stad ingaan, dat soort zaken leefde helemaal niet bij ons. Als je wegwilde, moest je ook precies opgeven waar je naartoe ging en hoe laat je thuis zou zijn. We waren heus geen heilige boontjes, maar we deden geen gekke dingen. Ik heb vier jaar een appartement gedeeld met Bryan Thong, een Limburgse jongen die nu bij Roda JC speelt. De laatste twee jaar was dat gastgezin er niet meer en moesten we zelf boodschappen doen en eten koken. Daar heb ik leren koken. Maar ook dat ging goed.” Je oude huisgenoot Bruno Martins Indi kwam je tegen toen Tottenham onlangs tegen Stoke City speelde. “Bruno was in de jeugd bij Feyenoord wel een jongen tegen wie ik opkeek. Hij is drie jaar ouder en was heel uitgesproken. Ik had een keer een uurtje op school gespijbeld en toen kwam Bruno naar me toe om me terecht te wijzen, dat school ook heel belangrijk was. Hij was de grote grappenmaker, maar ook serieus op de juiste momenten. Toen we samen in een van die flats woonden, maakte hij al zijn debuut in het eerste. Maar tegen ons bleef hij de Bruno die hij altijd was. Ineens stond ik in de Premier League tegenover hem. Ik viel twintig minuten voor tijd in. We hebben na de wedstrijd shirtjes gewisseld.” Je werd na vier jaar weggestuurd bij Feyenoord. Kun je de ontslagbrief nog herinneren? “Ja. Ik had tegelijk een gesprek met het toenmalige hoofd opleidingen, Stanley Brard, en die zei dat Feyenoord niet met me door wilde gaan. Feyenoord had Graziano Pellè, Mitchell te Vrede (nu Heerenveen), Anass Achahbar (nu PEC Zwolle) en ook Sekou Cissé liep er nog rond. Ze zagen geen toekomst voor mij. Natuurlijk voelde ik me niet lekker na dat gesprek en was ik teleurgesteld, maar ik had het ook wel een beetje zien aankomen. Ik had wel gehoopt op iets meer krediet omdat ze vier jaar daarvoor zo hard hun best hadden gedaan om me te halen. Stanley Brard was toen naar ons huis gekomen om duidelijk te maken dat Feyenoord me per se wilde hebben. Dat was een hele stap, want het gevolg was dat ik uit huis moest. NEC bood me nog een soort jeugdcontract aan, maar het ging me niet om geld. Vooral mijn moeder zei dat ik die kans moest grijpen. Het gekke is dat ik het laatste jaar in de jeugd wel vaak speelde en ook veel begon te scoren, maar het was blijkbaar niet genoeg om in mij de toekomstige spits van Feyenoord te zien. Ik had ook m’n trots en dacht: graag of niet. Ik was ook absoluut niet bang voor mijn carrière.” Dus je dacht geen seconde: het is over. “Nee, ik wist dat ik het kon. NEC wilde me terughalen, maar ik wilde een duidelijk kans om eerste spits te worden. Na het gesprek wist ik meteen dat ik niet naar NEC wilde, ook al zou ik dan bij een eredivisieclub spelen. Ik heb ook met FC Den Bosch en FC Oss gesproken, tot ik op een zondag in de auto werd gebeld door de trainer van Almere City, Fred Grim. Hij had me de dag daarvoor met de A1 van Feyenoord in de kampioenswedstrijd tegen AZ zien spelen, een wedstrijd waarin ik drie doelpunten in acht minuten maakte. Grim zei: ‘Ik weet dat je nu denkt: wat moet ik in Almere? Toch nodig ik je uit een keer langs te komen.’ Dat heb ik gedaan en ik was niet alleen onder de indruk van de faciliteiten, die beter waren dan bij Feyenoord, maar ook van het verhaal van Fred. Zijn manier van denken over voetbal sprak me aan en ook wat hij met me van plan was. Ik nam voor lief dat ik een stap terug moest doen en in de Jupiler League zou spelen en tekende voor twee jaar. Het eerste jaar startte ik in 25 van de 38 wedstrijden en scoorde tien keer. Voor een jongen van achttien niet slecht. Ik had het naar m’n zin, dus toen Almere voorstelde mijn tweejarig contract open te breken, heb ik een jaar bijgetekend. Dat tweede jaar liep het meteen goed. En ja, natuurlijk ben ik blij dat Fred nu assistent-bondscoach is, vooral omdat ik weet hoe hij over voetbal denkt en met spelers omgaat.” De eigenaar van Almere City, de bekende vastgoedmagnaat Lesley Bamberger, zei ons onlangs dat er in de winterstop van dat tweede seizoen al belangstelling voor je was, maar dat hij je niet wilde verkopen omdat Almere City de eerste periode had gewonnen. Hij hoopte met jou via de play-offs op promotie naar de eredivisie. “Klopt. AZ en Heerenveen wilden me in die winter al kopen, maar Almere wilde me niet laten gaan. Als ik bleef, zouden ze in de zomer meewerken aan een transfer.” Daar had je begrip voor? “Aanvankelijk helemaal niet, ik wilde als jonge spits meteen naar de eredivisie. Eigenaar Bamberger was heel duidelijk en achteraf ben ik hem dankbaar, want anders was ik waarschijnlijk naar Heerenveen gegaan. Die club was in de winter het meest concreet. Ik heb nog een visje gegeten bij Riemer en Annie van der Velde thuis, was heel leuk. Daarna ben ik het zakelijke gesprek aangegaan, samen met mijn zaakwaarnemer Patrick van Diemen. Het zag er goed uit, ik zag me daar ook wel voetballen, Heerenveen is een mooie club.” Waarom werd het in de zomer uiteindelijk AZ? “AZ was toen het erop aankwam het meest concreet. Ik heb heel lang op Heerenveen gewacht, maar die club kwam er maar niet uit met Almere. Ik had inmiddels een heel goed gesprek gehad met John van den Brom, de trainer van AZ. Toen AZ vervolgens heel snel zaken wilde doen met Almere, heb ik de knoop doorgehakt.” Topsalaris Na één jaar AZ wilde je als topscorer van de eredivisie met 27 goals en de titel talent van het jaar meteen weg. Hebben Ajax en PSV nooit tot de mogelijkheden behoord? “Jawel, maar PSV had Luuk de Jong, Ajax had Arkadiusz Milik, dus waarom zouden ze dan Vincent Janssen halen? Bovendien liet AZ al gauw merken dat ik meer dan twintig miljoen euro moest kosten, dan weet je dat clubs in Nederland afhaken. Voor de top van Nederland was ik onbetaalbaar.” Was je verrast dat Tottenham Hotspur meer dan twintig miljoen voor je wilde betalen na net een jaar eredivisie? Vincent haalt zijn schouders op. “Eigenlijk niet, want er waren clubs die zelfs meer geld wilden betalen dan de Spurs. Maar ik heb meteen tegen AZ gezegd: ik wil alleen naar de Spurs en niet naar een club die jullie misschien meer biedt. Dat betrof geen club in de woestijn, maar clubs uit mooie competities, zoals VfL Wolfsburg. En ook een club in de Premier League, maar ik vind het niet correct die club te noemen.” Waarom wist je zo zeker dat het Spurs moest worden, waar international Harry Kane ook al in de spits speelt? “Ik ben met medeweten van AZ een dag met mijn zaakwaarnemers Van Diemen en Louis Laros op bezoek in Londen geweest, heb een rondleiding gehad op het prachtige trainingscomplex en uitgebreid met trainer Mauricio Pochettino gesproken. Hij zei eerlijk: ‘We hebben Harry Kane, maar achter hem kunnen we zeker iemand gebruiken. Bovendien gaan we Champions League spelen. We spelen zoveel wedstrijden dat we een extra spits willen en jij bent precies het type dat we zoeken.’ Na dat bezoek wist ik dat ik maarnaar één club wilde. En ik kreeg rugnummer negen, dat gaf ook vertrouwen. Natuurlijk had ik gehoopt dat ik vaker zou spelen toen Kane geblesseerd raakte. Maar ik raak niet zo gauw meer in paniek, ik heb altijd en overal vertrouwen moeten winnen. En de club geeft me de tijd om te wennen aan de Premier League.” We hoeven niet te weten hoeveel je verdient, maar je bent op je 22ste ineens miljonair. Denk je weleens: ben ik dat wel? “Nee, mede omdat ik niet voor het geld heb gekozen. Geloof me, ik had elders aanzienlijk meer kunnen verdienen, ook in Engeland. De eigenaar van Tottenham, Daniel Levy, zei ook dat ze me heel graag wilden hebben en dat ik trots moest zijn om het shirt van Spurs te mogen dragen. Ik was daar gevoelig voor.” Wat is het dan precies dat je voor Spurs kiest en niet voor Wolfsburg of een club uit Spanje of een andere club uit Engeland? “Dat prettige gevoel. En alles wat ik hoopte, is tot nu toe uitgekomen. Ik ben fantastisch opgevangen. Teammanager Allan Dixon is de eerste vijf dagen overal met me heen geweest. Hij kwam me ophalen, bracht me naar de training, heeft me rondgeleid in Londen, is huizen en een auto met me gaan zoeken, is met me gaan eten en heeft me alle winkelcentra getoond. Als ik hem nodig heb, staat hij er.” Heb je echt nooit het gevoel dat je droomt? “Soms wel, als ik naar de garage loop en m’n auto start. Maar als ik dan op het trainingscomplex aankom en de auto’s van de meeste andere spelers zie...” Dan kom je bij de Spurs en tref je vijf spelers met een eredivisie-verleden: Michel Vorm, Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Christian Eriksen en Moussa Dembele. “Wel lekker dat ik af en toe even Nederlands kan spreken. Nacer Chadli was er in het begin ook nog, Victor Wanyama heeft in België gespeeld en verstaat ook Nederlands. Als je nieuw bent, is het lekker dat je via de Nederlandssprekende spelers weet hoe andere spelers in elkaar steken. En heel soms begrijp ik de trainer niet, dan is het ook prettig dat zij mij kunnen helpen.” Ruud Gullit zei laatst bij Match of the Day van de BBC dat je te veel wilt doen en daardoor voor de goal niet scherp bent. Hoe ga je om met die kritiek? “Ik ben wel wat gewend. Toen ik vorig jaar in de eredivisie de eerste zeven wedstrijden niet scoorde, las en hoorde ik ook dat ik geen eredivisiespits was, zijn er ook negatieve dingen over mij geschreven en gezegd. Programma’s en kranten hebben dat nodig, so be it.” Danny Blind Bondscoach Danny Blind zei ons in augustus al dat jij de komende tijd onbetwist zijn eerste spits bent. “Blind heeft me laten debuteren en heeft vertrouwen in me. Daarvoor ben ik hem heel dankbaar. In de laatste zeven interlands stond ik in de basis met rugnummer 9, maar dat is natuurlijk geen garantie, ik zal wel moeten blijven presteren.” Raakt de bestuurlijke chaos bij de KNVB jullie als spelers? “Nee, helemaal niet. Het zal ons een zorg zijn wie directeur is of wie er in de Raad van Commissarissen zitten of wie opstappen. Het vertrek van de assistenten raakte ons meer en natuurlijk hadden wij het graag met die trainers afgemaakt, maar als die mensen besluiten dat ze iets anders willen, is dat hun zaak. Ik heb in elk geval niet gemerkt dat Dick Advocaat ongelukkig was als assistent.” Je wordt als spits meer vergeleken met Ruud van Nistelrooij dan met Marco van Basten. Beiden waren assistent. “Dat was natuurlijk fijn, spitsen weten wat jij voelt. Ruud nam me na de interland tegen Ierland apart. ‘Natuurlijk is het goed dat je je aanbiedt voor een combinatie als de speler op de vleugel een oplossing zoekt,’ zei hij, ‘dat ligt jou en dat typeert je als spits, maar misschien moet je als echte spits toch iets vaker voor de goal blijven.’ Meteen de interland erna scoorde ik door zo’n beslissing, door bewust weg te blijven van de combinatie op de vleugel. Dat gaf mij, en ik denk ook Ruud, wel een goed gevoel. Ik heb een speciale band met Ruud. Ik heb hem ook vertrouwelijk advies gevraagd toen de eerste clubs zich meldden, wat hij me zou aanraden en ook specifiek gevraagd hoe hij tegen een transfer naar de Spurs aankeek. En ook hoe ik zo’n gesprek met de club moest voeren. Laat ik het zo zeggen: hij keek niet negatief naar mijn transfer naar de Spurs. Ik heb Ruud ook verzocht om me de prijs van topscorer van de eredivisie uit te reiken. En Marco van Basten had ik natuurlijk eerst nog heel even bij AZ meegemaakt.” Hard lachend: “Ineens bedenk ik: Marco van Basten gaat telkens weg als ik ergens kom... Ik heb Marco nooit zien spelen, Ruud nog wel. Om Ruud keek ik naar Manchester United, maar zo keek ik ook naar Klaas-Jan Huntelaar en Robin van Persie. Ik was wel een speler die hard juichte als een Nederlander scoorde.” Je bent afgelopen seizoen gekozen tot talent van het jaar, sinds 2003 de Johan Cruijff-talentprijs. Spelers als Wesley Sneijder, Arjen Robben, Klaas-Jan Huntelaar, Davy Klaassen, maar ook Adam Maher en Memphis gingen je voor. “Ja, ik snap wat jullie bedoelen, die prijs is maar een begin. Toevallig zag ik al die namen voorbijkomen toen ik aanwezig was op het Johan Cruyff Court van de Spurs. Clarence Seedorf, Christian Eriksen en Dennis Bergkamp waren ook ooit talent van het jaar! Ik mag nu in Oss ook zo’n court aanleggen. De locatie weet ik maar daar gaat nog wel een proces overheen van vergunningen enzo. Ik was die dag in Londen onder de indruk van de impact van zo’n Cruyff Court in de buurt van ons stadion White Hart Lane. Er zijn vijf courts in Londen en laat ik het zo formuleren: die liggen niet in villawijken. Ik zag zoveel kinderen spelen. Ik heb ze ook gesproken en bijna allemaal zeiden ze dat ze zonder dat veldje thuis zouden zitten of doelloos rond zouden hangen. Ze vertelden enthousiast dat ze dankzij dat veldje konden sporten, konden voetballen, maar ook dat ze daardoor vrienden maakten. Mede daarom kan ik me nu verheugen op mijn eigen Johan Cruyff Court.” Wat zegt de naam Cruijff bij de Spurs? “Hij overstijgt alles. Ik zat in de kleedkamer toen een nieuwe speler het nummer veertien kreeg, een Franse jongen van 21, Georges- Kevin N’Koudou. Ook hij zei dat veertien eigenlijk het nummer van Cruijff is. Ik heb Johan Cruijff nooit ontmoet, ik maakte mijn debuut voor het Nederlands elftal in die wedstrijd tegen Frankrijk in de Arena waarin hij werd geëerd. En ik stond in het veld een paar dagen later op Wembley tijdens dat applaus en eerbetoon in de veertiende minuut. Dat was ook voor mij als speler een kippenvelmoment.” Luis Suarez Even terug naar het gezin Janssen. We kennen allemaal je moeder, niemand kent je vader. “Maar hij is heel belangrijk in ons gezin en voor m’n carrière. Hij heeft op redelijk niveau bij de amateurs van Top Oss gevoetbald, is projectleider bij wegaanleggingen en probeert bij al m’n wedstrijden te zijn. Mijn moeder weet wat topsport is, maar heeft een veel hogere hartslag als ik een penalty moet nemen dan m’n vader. Toen ik op Wembley tegen Engeland in de basis zou debuteren, was mijn moeder nerveuzer dan mijn vader. Ik voelde zelf totaal geen extra druk of spanning.” Hoe kan dat? “Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan, misschien is dat het. Ook na het ontslag bij Feyenoord voelde ik geen stress. Of neem de penalty op Wembley tijdens Engeland-Nederland. Ik had een kans gemist en was blij dat uit diezelfde aanval de penalty voortkwam. Ik dacht meteen: dit is de kans om vannacht niet wakker te liggen van die gemiste kans. Want ik lig niet graag wakker, dus die penalty kwam goed uit. Ik pakte de bal en gaf hem niet meer af. Zo kon ik mijn fout goed maken.” Ben je volledig tweebenig? “Ik was oorspronkelijk rechts, maar heb vooral in de jeugd bij Feyen- oord heel veel op m’n linkerbeen geoefend. Ik heb nu zelfs een voor- keur voor links. Een vrije trap neem ik met links, maar een corner neem ik liever met rechts. Na een training ging ik nog een half uur op doel schieten, de derde keeper van Feyenoord stond dan op doel. Ik weet nog dat we zelf vijf ballen kochten en dan gingen trainen. Ik was geen straatvoetballer zoals je ze nu ziet, met panna’s en zo. Was al meteen een grasvoetballer, heb ook niet de techniek van bijvoorbeeld Robin van Persie. Maar ik heb een functionele techniek, denk ik. Ik kan een bal meteen uit de lucht meenemen, sta altijd goed. Ben meer een type Luis Suarez, van wie ze ook zeggen dat hij niet super technisch is, maar die zich toch overal langs wurmt. Ik kan me ook heel goed verplaatsen in zijn emotie. Ik praat het niet goed, maar als je ziet hoeveel schoppen hij krijgt, begrijp ik wel dat hij zich soms afreageert.” You hate him or you love him, Suarez. “I love him, ik haat hem zeker niet. Als je ziet wat hij heeft gepresteerd, als je ziet hoe hij leeft voor het voetbal, hoe hij zich inzet voor elke wedstrijd, ja, dat vind ik prachtig.” Leukemie Je bent pas 22, wat zijn je hoogte- en dieptepunten? “Een hoogtepunt is mijn debuut als invaller bij het Nederlands elftal tegen Frankrijk. Dat heb ik binnen, dacht ik toen, ik heb in elk geval het Nederlands elftal gehaald. Als ik een paar dagen later tegen Engeland op de tribune had moeten zitten, was mijn week al geslaagd. Maar het werd nog mooier. Een dag voor de wedstrijd op Wembley werd de opstelling op een papier bekend gemaakt. Automatisch keek ik eerst naar de wissels. Hé, dacht ik, ik zie m’n naam niet staan. Toen keek ik naar rechts, naar de basis en daar stond ik met nummer negen. Mijn ouders kwamen sowieso al kijken en toen kon ik ze ook nog zeggen dat ik in de basis stond. Dat zijn tot nu toe wel m’n hoogtepunten. En die hattrick met AZ tegen Feyenoord, tegen m’n oude club. Tegen de club die ik uiteindelijk heel dankbaar ben omdat ik er veel heb geleerd, maar die het toch niet in me zag zitten. Op de Johan Cruijff Award ben ik ook heel trots. Een dieptepunt is het overlijden van mijn twee jaar oudere broer Jan toen ik zes was, nu zestien jaar geleden. Hij had leukemie. De laatste twee jaar voor zijn overlijden weet ik me nog heel goed te herinneren. Mijn ouders woonden het laatste jaar met hem in het Ronald McDonald Huis in Leiden waar hij heel lang is verpleegd. Uiteindelijk was hij beter verklaard en kwamen ze weer naar huis. Korte tijd later deden ze een check en toen bleek dat het overal was uitgezaaid. Niet lang daarna is hij overleden. Ik heb in die tijd een jaar lang bij een oom en tante gewoond, die zelf twee zoons en een dochter hadden en van wie een zoon ook bij Top Oss speelde, Sjors de Bruijn. Heeft nog zo’n tien wedstrijden in het eerste gespeeld. Mijn oudere zus woonde bij een andere oom en tante. Mijn jongere zus was net geboren, mijn jongste broer was er nog niet. Dus zij hebben het niet meegemaakt. Mijn broer bestaat voor mij nog altijd. Ik denk heel vaak dat Jan trots op me zou zijn geweest, ben ervan overtuigd dat hij me af en toe ziet. Gelukkig kunnen mijn ouders wel weer genieten van de mooie dingen in het leven, merkte ik mede nu ze net oma en opa zijn geworden. Ik heb sinds kort een nichtje, Lauren, haar geboorte beschouw ik ook als een van mijn hoogtepunten. Het is niet eens mijn eigen kind, maar meteen toen ik haar zag, was ik verliefd. Ze waren laatst vijf dagen hier, dat was vijf dagen feest. Ik heb meteen een bedje gekocht, was verbaasd over mezelf, wist niet dat ik zoveel van een kind kon houden. Is wel een grappig verhaal. Ik woonde nog in Haarlem en werd om zes uur ’s ochtends gebeld. Ik voelde de telefoon trillen, maar had geen zin om zo vroeg op te nemen. Meteen daarna dacht ik: misschien is m’n zusje bevallen. Dat was zo. Mijn zwager zei dat ik ’s avonds kon langskomen als ik wilde. Natuurlijk wilde ik dat. Ik had een cadeautje gekocht en reed na de training bij AZ rond een uur of zes weg. Ik zat net in de auto toen Max Huiberts, de technisch directeur van AZ, belde: ‘Vincent, we hebben een akkoord met Tottenham.’ Die dag vergeet ik nooit meer.” Meer Helden? Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Tessie Savelkouls (28) maakte aanspraak op een olympische medaille, maar op 9 februari dit jaar sloeg het noodlot toe. De judoka raakte zwaar geblesseerd aan haar knie. Haar vrouw Kiki Perquin (29) zag het gebeuren op de tribune. Volgens de artsen is een terugkeer op de mat zo goed als uitgesloten, maar Tessie en Kiki leggen zich daar niet zomaar bij neer. Tessie: “Ik moest het op 9 februari in mijn eerste partij uitgerekend opnemen tegen Romane Dicko. Van haar had ik een paar weken eerder kansloos verloren in de finale in Tel Aviv. Ik kwam al snel een wazaari achter, maar voelde dat ik meer grip op de wedstrijd kreeg. Toen zette ze die worp in...” Kiki: “Ik zat met een vriendin op de tribune, was als altijd gespannen tijdens een wedstrijd van Tessie. Maar ik verheugde me ook vooral op een paar leuke dagen in Parijs. We zouden ’s avonds gezellig in de stad gaan eten, ook al zou ze haar eerste wedstrijd verliezen.” Tessie: “Er stond eigenlijk geen druk op. Ik stond negende van de wereld, kwalificatie voor de Spelen kon me niet meer ontgaan.” Kiki: “Doel van Tessie was om in de laatste toernooien voor de Spelen in de mondiale top acht te komen, zodat ze een gerankte status zou hebben in Tokio. Ze was zo goed in vorm.” Tessie: “Ik had een tijd gekwakkeld met blessures, had de achterste kruisband in m’n rechterknie gescheurd in 2018 en ook blessures aan m’n schouder en vinger gehad. Ik wist dat als ik fit zou zijn ik het niveau had om een medaille te pakken op de Spelen. Twee grandslamtoernooien had ik al gewonnen en meerdere grand prixs. Ik was zevende geworden op de Spelen in Rio, in 2017 was ik vijfde op het WK en het Open WK geworden en in 2018 pakte ik brons op het EK. Eenmaal fit won ik in december 2019 in China de World Masters, het grootste toernooi na het WK. Zo onwerkelijk. In Tel Aviv was ik dus tweede geworden, tijdens het eerste toernooi met mijn nieuwe coach Garmt Zijlstra.” Kiki: “Als Tessie haar dag heeft, is ze zo goed. Als je de Masters kunt winnen, kun je ook olympisch kampioen worden.” Traumateam Tessie: “Romane Dicko zette een worp in op mijn rechterbeen. Mijn onderbeen bleef staan, terwijl mijn lichaam wel naar voren vloog. Daardoor scharnierde mijn knie de verkeerde kant op. Het zag er verschrikkelijk uit. Ik wist meteen: m’n knie is uit de kom. Het was niet zo dat ik het hoorde kraken. Het deed gek genoeg niet eens zoveel pijn. De zijkant van mijn rechterbeen voelde ook meteen alsof hij verdoofd was en ik voelde m’n voet niet.” Kiki: “Ik keek schuin op de mat vanaf de tribune. Wat er precies gebeurde, kon ik niet zien. Maar toen bleef Tessie liggen en zag ik de reactie van haar tegenstander. Ineens was het ook doodstil in de zaal. Daar gaan de Spelen, is het eerste wat ik dacht. Het was vijf maanden tot de Spelen, zelfs een kapotte meniscus kan dan Tokio al in gevaar brengen.” Tessie: “Het leek net of mijn onderbeen los aan m’n knie bungelde. Mijn been lag eerst nog onder mijn tegenstander. Zij merkte ook meteen dat het mis was, ging heel snel van me af. Ik heb toen met m’n handen m’n onderbeen gepakt, die lag haaks naast me. De arts van de ploeg kwam snel de mat op gerend. Zij heeft m’n onderbeen recht gelegd. Daarna kwam ook onze fysio erbij. Ik zei tegen onze arts: m’n knie is uit de kom, trek hem er weer in, want ik voel m’n voet tintelen. Dan weet je dat de zenuw stuk is of bekneld zit. Tegen de arts zei ik: ik wil geen klapvoet. Ik zei het zonder te schreeuwen of te huilen, was zo rustig.” Kiki: “Haar tegenstander wist niet waar ze het zoeken moest. Zij heeft – begrepen we later – de hele dag overgegeven.” Tessie: “Ik dacht: als m’n knie eenmaal weer in de kom zit, dan komt het wel goed. Er werd geklapt toen ik op de brancard werd weggedragen. Op dat moment dacht ik: shit, Kiki zit op de tribune, die heeft dit allemaal moeten aanzien.” Kiki: 'Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: 'Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee'. Ik dacht ondertussen: o my god' Kiki: “Ik heb meteen iemand van de ploeg gebeld en gevraagd of ik bij Tessie kon komen. Daarna ben ik in tranen door het stadion gaan dolen.” Tessie: “Tegen een collega-judoka zei ik: hier is mijn accreditatie, geef die maar aan Kiki, anders kan ze niet bij me komen. Kiki moest huilen toen ze in het kamertje kwam waar ze me hadden neergelegd. ‘Dit is echt niet goed,’ riep ze.” Kiki: “Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: ‘Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee.’ Ik probeerde voor Tessie ook positief te blijven, maar dacht ondertussen: o my God.” Tessie: “Bij mij kwam toen het besef dat ik de Spelen kon vergeten, maar op de een of andere manier maakte me dat niet eens zoveel uit. Ik kon het meteen relativeren, dacht: m’n been is niet goed, het is ernstig, maar verder ben ik nog in orde. Ik weet niet waar die berusting vandaan kwam. Voordat ik de mat op ging, draaide alles om een medaille op de Spelen en amper een half uur later was dat ineens niet belangrijk meer. Heel gek. Waarom ik in de catacomben niet eens heb gehuild of geschreeuwd kan ik niet verklaren. Sterker, ik probeerde iedereen aan het lachen te maken, omdat iedereen met zo’n bezorgd gezicht rondliep.” Helden Magazine 53 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tessie Savelkouls komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde. Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’ Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad. Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater én Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Tijs van den Brink volgt op de voet elke trap die Robert Gesink doet. Als de renner van LottoNL- Jumbo wint, juicht de EO-presentator mee. In aanloop naar de Tour de France arrangeerden we een meet & greet. “Hoe doe jíj dat met het gezin?” Met zijn telefoon in de hand staat hij langs de kant, terwijl het peloton voorbij zoeft. De geconcentreerde blik verandert in een triomfantelijke als de renners weer uit het zicht zijn. In de pocket, zie je Tijs van den Brink denken. “Zag jij Robert trouwens?” De journalist, radio- en televisiepresentator van de EO is in alle vroegte opgestaan voor een bezoek aan de Waalse Pijl. Of eigenlijk: een bezoek aan Robert Gesink, van wie Tijs al jaren een groot bewonderaar is. Hij heeft er werkzaamheden voor afgezegd, want ’s avonds zou hij in de radiostudio in Hilversum moeten zitten. Je bent een doorgewinterde fan of je bent het niet. Gewapend met een fototoestel en zijn eigen racefiets – uiteraard van Bianchi, hetzelfde merk waar Robert op fietst – in de kofferbak ging het richting de start in Binche. Daar was nog even tijd om foto’s te nemen bij de bus van Team LottoNL-Jumbo. Vervolgens parkeerde Tijs zijn auto aan de voet van de Muur van Huy, deed zijn wielerkleding aan en pakte zijn fiets uit de auto. Liefst vier keer achtereen beklom hij de gevreesde ‘pukkel’ in het Belgische landschap met een maximale hellingsgraad van 21 procent. Het officiële parcours mocht hij niet betreden, dus nam hij de alternatieve, iets minder steile route naar boven, maar dat mocht de pret niet drukken. Voor de finish van de profs heeft hij zich weer snel omgekleed. “Kom op Robert!” roept Tijs als hij aan zijn laatste meters bezig is. Hij eindigt op plaats vijftien. “Dat is voor nu prima, Robert is net terug van trainingskamp,” analyseert Tijs, “ik heb er alle vertrouwen in dat hij dit jaar nog heel mooie dingen gaat laten zien.” Robert ‘Ik ging met een petje ver over mijn hoofd naar de supermarkt. Hoefde ik met veel minder mensen oogcontact te hebben' Een paar uur later, na de massage en maaltijd, schuift Robert aan in de lobby van hotel Van der Valk in Maastricht voor deze speciale meet-and-greet. “Ik volg Robert overal,” bekent Tijs. “Dat heb ik meegekregen door de manier waarop je over me twittert,” zegt Robert lachend. Tijs: “Als Robert aan de andere kant van de wereld fietst, zit ik zelfs ’s nachts weleens voor de tv. Verder zijn er van die vage internetlinkjes waarop je koersen als de Ronde van Baskenland kunt volgen. Zit ik in Hilversum op de redactie de uitzending voor te bereiden en loopt in een hoekje van m’n computerscherm de koers mee. Meestal is de finish tussen vijf uur en halfzes. Komt precies goed uit, want om halfzeven begint m’n uitzending. En ik volg nauwgezet wat Robert doet op Strava, op die app kan ik precies zien wat je hebt gedaan tijdens trainingen. Maar toen je op trainingskamp was, kon ik niet altijd je hartslag en wattages aflezen. Hoe zit dat?” Robert: “Ik zet niet alles meer op Strava, Tijs.” Tijs: “Daar was ik al een beetje bang voor...” Robert: “Het liefst deel ik alles, ik heb niets te verbergen. Ik krijg ook vaak leuke reacties van mensen die me volgen op Strava. Mensen krijgen een goed inzicht van wat ik allemaal voor m’n sport moet doen en laten. Maar vanuit de ploeg is het me afgeraden, de concurrentie kijkt immers ook op Strava. We hebben veel geïnvesteerd in de trainingsaanpak en we proberen de trainingsvormen een beetje te beschermen.” Tijs: “Ik snap het, maar als fan vind ik het jammer.” Robert was twintig toen Tijs hem in het vizier kreeg. Het was 2007 toen hij zich als eerstejaars professional meteen liet gelden bij Rabobank. Tijs: “Ik was fan van Michael Boogerd, maar hij had zijn afscheid aangekondigd. Dus moest ik op zoek naar een nieuwe wielerheld. En die had ik dus snel gevonden. Als jonkie reed Robert meteen heel goede uitslagen. In z’n eerste grote ronde, de Vuelta van 2008, werd hij zevende. Toen wist ik: dit is ’m!” Robert knikt: “Het is snel gegaan, ja. Laatst wilde een jonge ploeggenoot weten hoe hij al die bidons het best in zijn shirt weg kon steken als hij water ging halen. Moest hij niet aan mij vragen, want ik mocht als jonge renner meteen die stap overslaan. Dat had ook te maken met het vacuüm dat er toen was binnen de Rabo-ploeg. Erik Dekker was gestopt, met Boogerd heb ik nog drie koersen gefietst; ik kreeg meteen de ruimte.” Tijs: “Het mooie van Robert is: als hij zich ergens op heeft gefocust en hij blijft gevrijwaard van pech, dan weet je dat hij ook goed meedoet. Daarom is het fijn om supporter van hem te zijn.” En als Robert niet goed rijdt, ben je dan chagrijnig? Lachend: “Als ik veel van hem verwacht en het komt er niet uit, dan kan ik flink balen, ja. Maar dat vind ik best idioot van mezelf. Ik bedoel, ik ben een man van 46, dan kun je toch ook normaal doen? Weet je wat er ook mee te maken heeft? Voor mijn werk voor radio en tv ben ik heel erg met politiek bezig en moet ik erg neutraal zijn. Ik kan nooit zeggen wat ik stem, moet heel erg terughoudend zijn en mag mijn emoties niet te veel tonen. Bij sport hoef ik me niet in te houden. Ik kan ongegeneerd Robert steunen, me als een kind gedragen. En dat doe ik dan ook een beetje.” Robert: “Het is niet altijd eenvoudig dat je, zeker in Nederland, zo goed bent als je laatste uitslag. Het is leuk om mensen als Tijs te spreken die de sport op de voet volgen, die er begrip voor hebben dat je ook maar een mens bent en dat het om welke reden dan ook af en toe even niet loopt. Dat is ook het mooie aan mijn kinderen, voor hen kan ik het niet verkeerd doen. Als ik terugkom van trainen, zegt mijn dochter Anne van vijf al: ‘Goed gedaan papa!’” Is het lastig om, zeker tijdens de Tour, publiek bezit te zijn? Robert: “Nou, het is zeker sinds de opkomst van social media niet altijd eenvoudig. Die constante stroom van informatie en meningen... Social media is een goede manier om de fans op de hoogte te stellen, maar de keerzijde merk ik ook soms. Neem Twitter. Dat is een makkelijke manier om iemand te bereiken die een bekende kop heeft. Dat herken jij vast ook wel.” Tijs: “Er zitten echte gekkies tussen. Ik blok niemand, maar als mensen anoniem heel nare dingen twitteren over me, denk ik: laat gaan.” Robert: “Dat is wel een gave, hoor. Ik heb heel veel moeite gehad om me daarvoor af te sluiten. Neem mijn eerste Tour, in 2009. Ik was 23 en moest door een valpartij uit de Tour stappen. De reacties luidden: ik kon de druk niet aan. Ik was zo’n beetje meteen afgeschreven. Daarna hadden mensen die ik nog nooit had ontmoet het op tv over mijn persoonlijkheid. Natuurlijk deed ik ook dingen fout, ik was soms misschien wat bot, of reageerde überhaupt niet. Maar om iemand meteen zo aan te pakken, vind ik ver gaan.” Tijs: “Een sporter is nog zo jong als hij in de schijnwerpers komt. Ik was 34 jaar toen ik Knevel & Van den Brink ging presenteren. Na de eerste uitzending peilde ik op internet de reacties... Het was net een open riool, de vreselijkste dingen werden over me geroepen. Weet je dat er van mij een necrologie in de krant heeft gestaan toen we stopten met het programma? Alsof ik dood was! Als je dat op je 23ste meemaakt, hakt het er nog veel harder in dan wanneer je wat ouder bent.” Robert: “Ik ging op een gegeven moment met een petje ver over mijn hoofd getrokken naar de supermarkt. Hoefde ik tenminste met veel minder mensen oogcontact te hebben. Ik wilde gewoon momenten van rust hebben. Dat ik met m’n gezin ben verhuisd naar Spanje heeft daar ook mee te maken gehad.” Tijs: “Dat herken ik. Als ik iets stoms had gedaan tijdens een uitzending deed ik de volgende dag liever geen boodschappen. Mensen beginnen tegen je te praten en daar heb je dan even helemaal geen zin in. Het is zo belangrijk dat je mensen om je heen hebt van wie je weet: wat ik ook doe, ze houden sowieso van me.” Van een topsporter is bekend dat het gezin ook offers moet brengen. Maar hoe is dat bij een presentator die dagelijks met z’n hoofd op tv is? “In de tijd van Knevel & Van den Brink was het niet handig om kleine kinderen te hebben. Ik moest tot ’s avonds laat werken en als ik uit bed kwam, waren de kinderen alweer naar school. Ik heb destijds vast laten leggen dat ik dat leven maar een aantal weken per jaar wilde leiden, vind het uiteindelijk belangrijker om een goede vader te zijn dan een goede presentator. Hoe doe jíj dat met het gezin?” Robert: “Ik ben natuurlijk veel van huis, maar er zijn ook weken dat ik Daisy en onze kinderen Anne van vijf en Bram van twee dagelijks zie. Ik breng Anne vaak naar school en daarna ga ik trainen. Morgen ga ik bijvoorbeeld naar haar school, geef ik een spreekbeurt. Het onderwerp is transport en ik vertel dan wat over fietsen, terwijl mijn Spaans nog niet zo heel goed is.” Tijs: “Maar hoe doe je dat als je weg bent?” Robert: “Dan probeer ik dagelijks te skypen, zo krijg ik wel alles mee wat er thuis gebeurt. Ik probeer het gezin heel erg bij mijn leven te betrekken. In april was ik twee weken op hoogtestage in Andorra. De kinderen hadden toen paasvakantie en zijn een paar dagen met me mee geweest.” Tijs nodigde Robert in het najaar van 2015 uit voor zijn radioprogramma Dit Is De Dag. Hij zat in een spagaat. Aan de ene kant is hij een objectieve journalist, maar tegelijkertijd kreeg hij iemand tegenover zich van wie hij fan is. Tijs: “Ik heb voor één keer een uitzondering gemaakt, vertelde aan het begin van de uitzending dat ik supporter ben van Robert. Ik vond dat ik het vooraf moest benoemen. Ik merkte dat mensen het niet erg vonden dat ik enthousiast was en een keer wat minder kritisch.” Robert: “Niet alles hoeft een scherp randje te hebben, toch?” Jij vertelde in die uitzending dat je geen fan bent van het geven van interviews. “Ik heb er geen probleem mee om over mezelf te praten, heb eigenlijk ook overal wel een mening over. Maar er was een tijd dat die media-aandacht van mij helemaal niet meer hoefde. De laatste jaren is iedereen veel positiever over me geworden en dan is het ook niet zo erg om m’n verhaal te doen. Misschien komt dat ook doordat ik mezelf iets anders opstel.” Tijs: “Het speelt waarschijnlijk ook mee dat je niet meer de enige Nederlandse renner bent die voor resultaten moet zorgen. Je hebt nu ook Tom Dumoulin, Steven Kruijswijk, Bauke Mollema en Wout Poels die zich laten zien in de grote ronden.” Robert: “Dat is zeker lekker. Het Nederlandse wielrennen staat er heel goed voor, anders dan in de eerste jaren dat ik prof was. Ik vind het trouwens erg jammer dat Wilco Kelderman bij ons is weggegaan. Intrinsiek vind ik hem de beste renner die we in Nederland hebben. Ik zag het als een heel mooie kans zijn mentor te zijn, om hem dingen mee te geven en hem te ondersteunen.” Tijs is voor zijn vak heel erg bezig met de toestand in de wereld. Let jij daarop? “Met de oudere jongens in de ploeg voeren we daar gesprekken over. Met een Amerikaanse ploeggenoot hebben we het over Donald Trump. Er gaat ook geen dag voorbij waarop ik het journaal niet heb gezien of nieuwssites heb bezocht, maar zo ver als Tijs ga ik daar niet in. Ieder ook zijn vak, natuurlijk.” Tijs: “Wat de situatie in de wereld betreft: ik heb mezelf ook aangeleerd om afstand te houden. De eerste oorlog die ik als journalist heel bewust meemaakte, was die in Kosovo. Ik vond het verschrikkelijk dat mensen elkaar zo naar het leven stonden, maar heb toen met mezelf afgesproken dat ik niet alles binnen kan laten komen. Dan houd je het niet vol.” Maken jullie je zorgen over de wereld waarin jullie kinderen opgroeien? Robert: “Natuurlijk hoop ik dat het allemaal een beetje relaxed blijft gaan. Maar wat kan ik er meer aan doen dan zorgen dat mijn vrouw en ik het goede voorbeeld proberen te geven voor onze kinderen?” Robert: ‘Ik geloof dat er meer is, hou me er ook aan vast dat ik pa ooit nog een keer terug zal zien Wie ervaart hoe intens Tijs het wielrennen volgt en weet hoeveel uren hij wekelijks doorbrengt op de fiets, denkt: het moet zijn droom zijn geweest om profwielrenner te worden. “Als kind was ik ook al geïnteresseerd in wielrennen. Ik herinner me de Tour van 1981, waarin Peter Winnen doorbrak en de etappe naar Alpe d’Huez won. Ik was elf, ging altijd bij de elektronicaketen Scheer & Foppen wielrennen kijken, want thuis hadden we geen televisie. Als tiener heb ik zelf gefietst, destijds won ik de ronde door mijn geboorteplaats Nijkerk. Dat was meteen het hoogtepunt in mijn wielercarrière. In 2010 ben ik weer gaan fietsen. Toen de Giro in Amsterdam startte, werd ik gegrepen. Of aan mij een groot wielrenner verloren is gegaan... Nou, vier jaar terug heb ik een harttest laten doen en daaruit kwam naar voren dat ik qua conditie bij de beste tien procent van mijn leeftijd hoorde. Ik vroeg of ik eigenlijk wielrenner had moeten worden. ‘Nee hoor,’ antwoordde de man die de test had afgenomen. Een hele opluchting!” Robert: “Ik volgde wielrennen als jochie niet heel fanatiek op tv, groeide op op de boerderij, was altijd bezig met de koeien of andere dingen die rond de boerderij moesten gebeuren. Aan sport deed ik niet veel. Ik heb een jaartje getennist, maar dat was niet veel. Toen ik een jaar of twaalf was, ging m’n vader fietsen. En ik besloot een keer met hem mee te gaan.” Wielrennen wordt een katholieke sport genoemd. Hoe werd er bij de familie Van den Brink naar wielrennen gekeken? “Mijn vader stond niet langs de kant toen ik de Ronde van Nijkerk won. En hij kwam ook niet kijken als ik op zaterdag moest voetballen. Hij zei niet letterlijk dat het met het geloof te maken had, maar ik vermoed dat hij wel een beetje bezorgd was dat ik te veel op zou gaan in de sport en te veel aan verering zou doen.” Robert: “Ik ben Nederlands-hervormd opgevoed, ben ook gedoopt. Mijn opa en ouders waren actief in de kerk, m’n vader zat in de grondcommissie van de kerk. Mijn ouders vonden het geen probleem dat ik op zondag ging fietsen. De liefde voor de fiets deelde ik ook met m’n vader, we fietsten geregeld samen.” Tijs, het geloof is op dit moment een reden om elkaar de hersens in te slaan in grote delen van de wereld. Hoe kijk jij daarnaar? “De hele opkomst van de radicale islam is voor niemand leuk. Voor moslims niet omdat zij erop worden aangekeken, maar ook niet voor christe- nen. Ik merk dat mensen steeds kritischer worden over religie in het algemeen. Dat komt doordat er op verschillende plekken in de wereld van die gekken aanslagen plegen. Ineens zijn er dan stemmen dat het bijzonder onderwijs moet worden afgeschaft, omdat ‘religie alleen maar kwaad voortbrengt’. Ik vind van niet, denk dat religie het beste en het slechtste in mensen naar boven kan halen. Voor mij is geloof een heel positieve kracht, maar ik zie ook wel dat het een katalysator kan zijn voor slecht gedrag.” Ben jij nog gelovig, Robert? “Ik ga niet vaak naar de kerk, maar probeer wel als een goed christen te leven. Ik geloof dat er meer is, hou me er ook aan vast dat ik pa ooit nog een keer terug zal zien.” Tijs: “Ja? Jij verwacht je vader terug te zien?” Robert: “Dat lijkt me wel een mooi idee. Ik wil dat graag geloven. Mijn zus en moeder hebben dat ook.” Tijs: “Dat is toch ook een heel mooie gedachte?” De vader van Robert overleed op 23 oktober 2010 aan de verwondingen die hij dertien dagen eerder had opgelopen tijdens een toertocht voor mountainbikers in Zuid-Limburg. “Voor mij is deze plek ook erg beladen,” zegt Robert over het Van der Valk in Maastricht, “dit is altijd een rare plek om terug te komen. Mijn vader lag hier in Maastricht in het ziekenhuis en wij zaten toen in dit hotel.” De dood van zijn vader, een operatie die in april 2014 noodzakelijk was om hartritmestoornissen te verhelpen, ernstige complicaties toen Daisy in verwachting was van Bram en die Robert noop- ten om in 2014 de Vuelta halsoverkop te verlaten, zijn zoontje die begin 2015 met spoed moest worden opgenomen in het ziekenhuis toen hij zes weken oud was; Robert had de laatste jaren heel wat meer aan zijn hoofd dan alleen de fiets. Zijn leven is nu in rustiger vaarwater terecht- gekomen, ook al is fysiek ongemak nooit ver weg als wielrenner. Neem de valpartij in de Ronde van Zwitserland van vorig jaar die hem zijn deelname aan de Tour kostte. Dit jaar keert hij terug in de Ronde van Frankrijk, waarin hij tijdens zijn laatste deelname, twee jaar geleden, knap zesde werd. Maar een goed klassement rijden is geen doel dit jaar, Robert gaat voor een ritzege. Want etappewinst in de Tour ontbreekt nog op zijn palmares. “Het zou mijn carrière nog wat meer glans geven als dat lukt.” In de Vuelta van vorig jaar liet Robert het klassement voor wat het was om zich volledig te focussen op etappewinst. In Spanje had de nieuwe aanpak meteen succes: hij won de koninginnenrit in de Vuelta, maar werd ook nog tweede, derde en vijfde in etappes. “Het is een andere manier van koersen dan ik gewend was. Ik heb het mezelf vanaf m’n eerste jaar als prof aangeleerd voor het klassement te rijden. Daardoor ging ik veilig denken. Ik was voortdurend bezig om geen tijd te verliezen, zat voortdurend te rekenen op de fiets. Dat vormt je als renner. Zonder die klassementsambities kan ik weer aanvallender koersen, dat vind ik veel mooier en ik heb al gemerkt dat mensen dat ook mooi vinden.” Tijs: “In de Vuelta was je vaak mee in ontsnappingen. Is wielrennen leuker nu je het klassement los kunt laten om voor dagsucces te gaan?” Robert: “Winnen blijft iets heel aparts, ik ben immers niet iemand die al heel vaak iets heeft gewonnen. Dat maakt het des te specialer.” Tijs: “Beleefde je meer plezier aan de Vuelta waarin je voor ritzeges ging, dan aan de Tour van twee jaar terug waarin je zesde werd?” Robert: “Moeilijk te vergelijken. Ik haalde ook veel voldoening uit mijn zesde plek in de Tour van twee jaar terug. Ik liep zo trots als een pauw door Parijs. Er waren er maar vijf beter dan ik.” Renners die voor ritzeges gaan in de bergen zie je geregeld de ene dag op grote achterstand binnenkomen om krachten te sparen om de vol- gende dag in de kopgroep te zitten. Het is een strategie die we van Robert deze Tour waarschijnlijk ook kunnen verwachten. Tijs: “Kun jij dat, in de bus zitten? Dat is toch heel erg saai, man? Lijkt me erg. Al snap ik natuurlijk het doel wel.” Robert: “Ik kijk er ook niet naar uit om in de bus te rijden. Maar het is dé manier om krachten te sparen voor de volgende dag. Trouwens, elke dag mezelf leegrijden als klassementsrenner is ook niet altijd alles. En dan komt daar nog de stress bij kijken van het rijden van een goed klassement. Het is ook wel een goede zet om voor deze aanpak te kiezen in de Tour, met het oog op de rest van het seizoen. Als je in de Tour voor het klassement gaat, ben je daarna wel even klaar. Tenminste, bij mij was dat wel elke keer het geval.” Tijs: “O, dat is mooi. Dan ga je dus voor een ritzege in de Tour. Of twee! En dan kun je daarna in de Vuelta voor het podium gaan als klasse- mentsrenner. Kan dat?” Robert: “Ja, dat is mogelijk. Ik denk zelfs dat de kans op een goed klassement in Spanje groter is door deze aanpak in de Tour. Maar het staat nog niet vast dat ik in de Vuelta voor het klassement zal gaan, dat moet tijdens en vlak na de Tour duidelijk worden.” Tijs: ‘Ik wil ook nog graag de politiek in. Daarvoor moeten mijn kinderen nog wat ouder zijn' Robert is 31, kan zich nog geen leven zonder de fiets voorstellen. Hoe zit dat bij jou, Tijs? Tijs: “Ik weet niet of ik het werk wat ik nu doe tot m’n 65ste blijf doen. Ik heb, vergelijkbaar met Robert, in het begin van m’n journalistieke carrière al heel veel mooie dingen mogen doen. Ik heb een latenight-talkshow gepresenteerd, kreeg al op m’n 34ste die kans. De tijd van Knevel & Van den Brink is nu voorbij, ik vind m’n werk nog steeds heel erg leuk, maar ik wil zelf ook nog graag de politiek in. Daarvoor moeten mijn kinderen nog wat ouder zijn. Omdat je als je in de politiek zit helemaal niet weet wanneer je thuiskomt.” Robert: “Ik weet nu al dat het voor mij heel moeilijk zal worden als ik geen wielrenner meer ben.” Tijs: “In ons interview van twee jaar terug, vertelde je dat je nog wel zeven jaar door wilde.” Robert: “Dat is niet veranderd, ik wil nog altijd door tot m’n 35 of 36ste.” Tijs: “Mooi zo! Maar ga je tot die tijd wel weer gewoon alle informatie met mij delen op Strava? Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.