Hij geeft clinics aan kinderen, ondersteunt werkzoekende vijftigplussers en roept fans op zich te gedragen. “Ik vind het leuk als ik mensen blij maak,” zegt de nog altijd ongekend populaire John de Wolf. We gingen bij hem langs in Spakenburg, waar hij voetbaltrainer is, voor een gesprek over Feyenoord, de dood en zijn imago. “Ik geil niet zo op mezelf, hoor.”

“Sneller, boys! Hé, niet stilstaan! Tempo! Kom in de bal. Niet verstoppen!” schreeuwt hij met zware, basale stem naar de spelers. John de Wolf kijkt geconcentreerd en draagt zwarte lange kousen, een zwarte korte broek en een zwart T-shirt met in witte letters de initialen JdW. Zijn armen heeft hij over elkaar, de benen zijn iets gespreid.

Hij blaast op z’n fluitje, om z’n rechterpols heeft hij een armbandje van kralen. “Stoppen! Blijf allemaal zo staan.” John beent het kunstgrasveld op, vertelt wat er fout ging en hoe het wel moet. De spelers luisteren, ze knikken alleen of zeggen: “Ja, trainer.” Hij straalt autoriteit uit, met zijn gemillimeterde haar en stoppelbaard. Aan het einde van de training moet het verliezende team van hem opdrukken. Daarna komt iedereen in een kring om hem heen staan. John praat, de rest zwijgt.

Hij wijst de spelers vervolgens naar een rij stoeltjes op het veld. “We gaan een elftalfoto maken, boys!” John neemt plaats in het midden van de eerste rij. Borst naar voren en routineus plaatst hij de handen op de knieën. Met een strakke blik kijkt hij recht in de lens. Daarna zit zijn eerste training als trainer van SV Spakenburg erop.

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle door op onderstaande knop te klikken. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!