Johan Cruijff zou op 25 april 75 zijn geworden. Bij leven was hij al een fenomeen en een legende en sinds zijn overlijden op 24 maart 2016 leeft hij voort in de harten van velen. Barbara en Frits Barend reisden af naar Barcelona voor een bijzonder gesprek met Jordi over zijn vader.

Vader
“Mijn vader had een geweldig charisma. Als hij er dan ineens niet meer is, ontstaat er een grote leegte. Mijn moeder voelt die leegte het meest. Tegelijk horen we elke dag mooie dingen over hem, dat sterkt ons ook wel weer. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik hem met iedereen moest delen. Hij was er altijd voor mij en mijn zussen, altijd. Mijn moeder had het gevoel dat ze hem moest delen wel.

Eerst dacht ik als kind: waarom vraagt iedereen toch een handtekening aan m’n vader? Maar op een gegeven moment begreep ik het wel. Mijn vader was altijd heel toegankelijk, nam voor ieder kind de tijd. Ik heb dat nooit als vervelend ervaren, nooit het gevoel gehad dat ik hem moest delen of dat we minder aandacht kregen. Voor mijn moeder was het soms wel moeilijk. Soms kwamen ze ergens en werd alleen mijn vader aan- gesproken terwijl mijn moeder compleet werd genegeerd. Mijn moeder accepteerde dat nog wel, maar mijn vader kon zich ergeren aan dat gedrag.

Omdat mijn vader in de voetballerij veel onderweg was, heeft mijn moeder een groot deel van de opvoeding voor haar rekening genomen. Ze vormden een team waarin mijn moeder voor de privébalans zorgde, omdat zij er elke dag was. Ik zou het ook mooi vinden als zij dingen over hen samen en over mijn vader vertelt, dingen waarvan ik vind dat die best openbaar mogen worden. Maar jullie weten het, mama verschijnt nooit in de publiciteit. Wat ik heel knap vond van mijn vader, was dat hij thuis echt onze vader was.

Als we de sleutel in de deur hoorden, was hij geen voetballer of trainer meer, maar vader. Hij heeft het voetballen nooit mee naar huis genomen, de stress daarvan hebben we nooit thuis meegemaakt. Dat vind ik echt ongelooflijk. Ik kon dat als speler en zeker als trainer niet, ik denk ook dat bijna niemand dat kan. Zodra hij binnen was, was hij de vader. Zelfs toen hij ziek was, nam hij de zorgen daarover niet mee naar huis.

Hij was altijd opgewekt, is altijd positief gebleven. En hij was heel erg van normen en waarden. Ik heb mijn vader alleen maar vrolijk en positief gezien. Hij had een aura om zich heen dat letterlijk licht gaf. Waar hij kwam, scheen het licht. Het is mede daarom ook heel moeilijk voor mijn moeder nu hij er niet meer is. Haar licht is letterlijk gedoofd, zegt ze. Nu moet ze het zelf laten schijnen en dat vindt ze ongelooflijk lastig.

Het mooie is dat mama altijd een glimlach op haar gezicht krijgt als ze over papa praat. Ik heb dat ook, denk echt alleen met een glimlach aan hem. Hij was een bijzondere man, was gewoon lief en een goede vader, deed alles met de kinderen, had altijd energie, ging mee naar de dokter, naar sport, echt alles. En als hij thuiskwam na een lange dag en hij zag de kleinkinderen, dan was hij meteen de opa die met ze ging spelen. Hij was met de kleinkinderen nooit moe, had met onze kinderen zoveel energie. Voor hem was familie heel belangrijk, hij vond het heerlijk als hij met alle kinderen en kleinkinderen was.

Als ik uit het buitenland even terug was in Barcelona en belde dat ik mee kwam eten, dan zag ik zijn stralende lach al als ik binnenkwam. En aan tafel zaten we elkaar ook alleen maar met die flauwe kleedkamergrappen te dollen. Vond-ie heerlijk. Hij was niet alleen een heel lieve, maar ook een strenge vader. En veeleisend. Buiten ons zakgeld kregen we niets extra’s. Dan vroeg ik een tientje en zei hij: ‘Oké, maar dan ook mijn auto wassen.’ Je kreeg niets, dat zal wel te maken hebben met zijn eigen jeugd. Hij zei dat een goede vader niet een vader is die alles geeft, maar een vader is die zijn kinderen voorbereidt op het echte leven.

School was heilig voor hem. Als ik niet goed ging op school, mocht ik niet trainen. Als ik mijn best deed en een onvoldoende scoorde, dan was dat acceptabel. Maar als ik mijn best niet had gedaan, dan liet hij me niet gaan. Als ik zei dat ik me niet lekker voelde en niet naar school kon, dus school-ziek was, zei hij: ‘Oké, maar dan kun je vanmiddag ook niet trainen.’ Ik wist niet hoe snel ik me dan beter voelde. En hij zag ook precies wanneer ik het te makkelijk opnam.

Dan zei hij na de warming-up: ‘Ik zie het al, het wordt niks vandaag, ik ga naar huis.’ Nou, dan deed ik de keer daarop echt wel een goede warming-up. Ik heb veel van zijn normen en waarden overgenomen, studie staat bij mij ook hoog in het vaandel. Mijn zoon studeert voor mechanisch engineer in Bristol en mijn dochter gaat nu ook studeren. Zelf ik heb ik ook twee studies gedaan.”

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!