Rafael van der Vaart debuteerde als zeventienjarig jochie in een uitwedstrijd bij Den Bosch. Niet veel later maakte hij zijn debuut in Europees verband en scoorde hij tegen AA Gent. Een nieuwe ster was geboren.
In die tijd was ik nog werkzaam bij de Amsterdamse tv-zender AT5. En in die tijd ging je dan bij de nieuwe held op bezoek. Zo ook ik, bij Raffie en zijn ouders. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Op een keurig woonwagenpark in een nog nettere woonwagen werd ik vorstelijk ontvangen.
Alle schoenen stonden bij de deur. Iedereen liep op zijn sokken of slippers en ik dus ook. Moeder Lolita en vader Ramon stonden ons trots op de wachten. Voordat we iets gingen doen, moeten we eerst taart eten.
‘Gewoon voor de gezelligheid,’ zei Lolita. ‘Je moet niet alleen maar werken meid, ook genieten.’ Daarna volgde een rondleiding door de woonwagen. Rafael had een echte jongenskamer, met voetbalbekers boven zijn bureau en een poster van Richard Witschge boven zijn bed en nog een poster van het Nederlands elftal aan de muur.
In de woonkamer lag trots zijn shirt van de dag ervoor gedrapeerd over de bank. Tijdens het interview zat Rafael tussen Lolita en Ramon in. Hij was toen al die heerlijke, guitige, zelfverzekerde en prettige jongen. Eigenlijk is hij nooit veranderd sinds die dag.
Oké, hij ruilde zijn jeugdliefde in, voor een bekende tv-ster. Zijn coupe werd wat hipper evenals zijn klederdracht. Maar verder bleef hij die benaderbare jongen die voor de gezelligheid altijd wel zin heeft in appeltaart.
'Rafael was van het begin af een vedette die geen vedette wilde zijn'
Rafael van der Vaart. Als je hem belde, nam hij zelf de telefoon op. Of hij belde terug. Waarom vermeld ik dit? Omdat het een uitzondering is bij topsporters.
Rafael was van het begin af aan een vedette die geen vedette wilde zijn, iemand die zich niet als een vedette gedroeg. Hij werd vedette, punt uit. En hij kan vre-se-lijk goed voetballen. Zijn doelpunt als tijdelijke spits van Ajax met de hak in een omgekeerde salto, is uniek.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Zijn traptechniek was puur gevoel en techniek, zijn linkerbeen een gouden penseel. Hij gaf supporters en journalisten wat ze vroegen. Hij stond iedereen te woord. Wantrouwen was hem vreemd. Zijn eeuwige glimlach was niet gemaakt. Ook de jongens van Bureau Sport stond hij deze week weer even te woord op de hoek van een straat. Rafael kende geen nee.
Voetballers als Rafael zijn ook heel burgerlijk, ze willen niets liever dan elke dag na de training of na een wedstrijd lekker op de bank een filmpje kijken. En dan weet je het wel… Rafael werd ongewild ook nog eens een graag geziene ster in de roddelbladen.
Hij haatte premières, hij was en is voetballer. Volledig tegen zijn zin werd hij een societyster, door zijn huwelijk met Sylvie. Die wereld was de zijne niet, maar geëmancipeerd als hij was, gunde hij zijn eerste vrouw haar carrière en beloofde hij haar dat hij een keer per jaar meeging naar een grote première. Samen overwonnen ze haar kanker.
Na Madrid en Londen zou Hamburg weer hun nieuwe thuis worden. Het verhaal is bekend. Rafael is er zelf bij geweest, hij is zelf verantwoordelijk voor zijn daden, om Ruud Gullit in de laatste Helden te citeren. Hij was het afgelopen seizoen veel geblesseerd, zo geblesseerd dat hij thuis, op de bank naar het WK, zíjn WK moet kijken.
In de grote Spaanse voetbalkrant Marca spreken ze van een groot verlies voor de eerste tegenstander van Spanje op het WK. “Het bijzonder talent Van der Vaart bepaalde het tempo van Oranje. Nu moet een andere ex-Real Madrid speler het doen, Wesley Sneijder.” In Spanje zijn ze blij, ons doet het veel pijn, de rasvoetballer, die guitige Raffie die van de bank toekijkt.