Martina Hingis werd vandaag achttien jaar geleden nummer één van de wereld. Naar het gelukzalige gevoel van destijds is ze de laatste jaren op zoek geweest.
Cocaïne. Als ik iemand nou níet associeerde met de drug, dan was dat wel Martina Hingis. Eind 2007 werd bekend dat de Zwitserse tennisster die zich altijd had proberen voor te doen als de beste leerling van de klas op Wimbledon tegen de lamp was gelopen. Ze ontkende, maar de test liet er geen misverstand over bestaan. Daarop maakte Hingis voor een tweede keer een einde aan haar tennisloopbaan.
De rentree van de Swiss Miss was op een deceptie uitgelopen. En dat was eigenlijk al het geval voordat ze naar cocaïne greep. In januari 2006 had ze het tennisracket maar weer opgepakt omdat ze intens terugverlangde naar de tijd dat ze de koningin was van het vrouwentennis. Ze hoopte dat ze de klok terug kon draaien, dat ze ruim drie jaar na haar plotselinge afscheid op 22-jarige leeftijd wel een antwoord had op de harde klappen van met name Venus en Serena Williams, de zusjes die haar van de troon had gestoten.
'Ze zocht haar toevlucht tot genotsmiddelen om tenminste voor even de realiteit te vergeten'
Na anderhalf jaar later had ze ingezien dat haar missie gedoemd was te mislukken. Ze was teruggekeerd in de top tien, had drie toernooien gewonnen tijdens haar tweede carriere, maar dat was niet waarvoor ze terugkwam. Hingis wilde weer Grand Slam-titels winnen, ‘haar’ eerste plaats op de wereldranglijst heroveren. Maar dat lukte niet. Ze moest tevreden zijn met plek zes op de ranking en verder dan de kwartfinales bij de Grand Slam-toernooien kwam ze niet meer. Dus zocht ze haar toevlucht tot genotsmiddelen om tenminste voor even de realiteit te vergeten.
Op 31 maart 1997, vandaag precies achttien jaar geleden, kon ze haar geluk niet op. Hingis had Steffi Graf afgelost als nummer één van de wereld. Slechts zestien jaar was ze toen.
Ze was voorbestemd om tennisster te worden, werd door haar tennisgekke moeder Melanie Molitor vernoemd naar Martina Navratilova. Op haar veertiende speelde ze haar eerste profpartij, twee jaar later won ze bij de Australian Open haar eerste Grand Slam-titel en weer twee maanden later mocht ze zich de beste van allemaal noemen.
In 1997 won ze niet alleen in de Australian Open, Hingis pakte ook de titel op Wimbledon en de US Open. En op Roland Garros was ze finaliste. Slechts één wedstrijd was ze dus af van een Grand Slam, het winnen van alle Grand Slam-toernooien in één kalenderjaar.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ze leek het vrouwentennis jarenlang te gaan domineren, afgaande op 1997. Ze voerde in totaal 209 weken de ranking aan, vier jaar dus. Maar ze won nog maar twee Grand Slam-titels, allebei in Melbourne, in 1998 en 1999.
De klad kwam er al snel in. Met leedvermaak werd het toenemende getob van de arrogante Hingis gevolgd. In haar hoogtijdagen kon ze denigrerend praten over haar collega’s. Aan excuses maken na een netbal die haar een gelukkig punt opleverde, deed ze niet. Hingis dwong het geluk af, verklaarde ze met een stalen gezicht. Met haar irritante tandpastalachje, dat ze toonde als het voorspoedig ging op de baan, maakte ze ook niet veel vrienden.
'Hingis werd uitgefloten wegens onsportief gedrag in de finale tegen Steffi Graf, ze sloeg tot twee keer toe zelfs onderhands op'
Steeds vaker stond ze na 1997 met haar hoofd te schudden op de baan en vocht ze tegen de tranen. Hingis wist niet hoe ze met verlies moest omgaan. Tekenend was de verloren finale op Roland Garros in 1999. Hingis werd uitgefloten wegens onsportief gedrag in de finale tegen Steffi Graf, ze sloeg tot twee keer toe zelfs onderhands op. Het publiek koos massaal de kant van Graf, die de finale won. Na de laatste bal vluchtte ze huilend naar de kleedkamer om pas terug te keren voor de prijsuitreiking op bevel van haar moeder.
Hingis was zoekende, probeerde van alles, ging meerdere keren de strijd aan met haar dominante moeder en coach. Geregeld zei ze dat die niet langer haar hand hoefde vast te houden. Net zo vaak kwam ze daarvan terug, omdat ze het in haar eentje niet trok.
Tactisch en technisch was ze nog lang de beste speelster van allemaal, maar de fragiele Hingis werd overpowered door Jennifer Capriati en Lindsay Davenport en, vooral, de Williams-zusjes. Ze ging zowel op als buiten de baan de strijd aan met de familie Williams, maar verloor.
'Doodmoe van de strijd tegen lichaam, geest, concurrentie en hoge verwachtingen van zichzelf en haar moeder liet ze tijdens een interview met L’Equipe weten het voor gezien te houden'
Tegelijkertijd lieten de voeten haar in de steek. In 1996 sloot ze een vijfjarig contract af met Sergio Tacchini. Het Italiaanse sportkledingmerk eiste dat Hingis ook de schoenen van de firma zou dragen, wat ze tot 1998 deed. Maar die schoenen waren niet geschikt voor topsport, waardoor ze last van haar voeten kreeg. Ook al stapte ze in 1999 na veel geruzie over naar Adidas, van haar voeten bleef ze last houden. Operaties en rustperiodes hielpen niet. Sterker, ze kreeg ook last van haar enkels, heup en knieën.
In oktober 2002 speelde ze in Filderstadt haar laatste toernooi. Doodmoe van de strijd tegen lichaam, geest, concurrentie en hoge verwachtingen van zichzelf en haar moeder liet ze tijdens een interview met L’Equipe weten het voor gezien te houden. Ze had veertig titels in het enkelspel gewonnen, waaronder vijf Grand Slam-titels.
Ze kreeg te maken met het beroemde zwarte gat. Ze sleet haar tijd met paardrijden, winkelen en feestjes, gaf commentaar voor Eurosport maar kon het gelukzalige gevoel van haar hoogtijdagen op de tennisbaan niet loslaten. Dus keerde ze terug op de baan.
Toen ik haar in 2006 sprak over haar rentree tijdens het WTA-toernooi in Berlijn vertelde ze dat ze wilde genieten. En genieten betekende voor Hingis maar één ding: winnen, weer de beste leerling van de klas worden.
'In 2013 keerde ze toch maar weer terug naar haar grote liefde, waarmee ze een haat-liefdeverhouding heeft: het tennis'
Ze bleef maar jagen op dat gelukzalige gevoel van 31 maart 1997, ook nadat een tweejarige schorsing wegens drugsgebruik een einde maakte aan haar tweede tennisloopbaan. In de liefde kon ze die niet vinden, tal van relaties, onder meer met sporters Magnus Norman, Radek Stepanek, Sergio Garcia Sol Campbell, Ivo Heuberger, Julian Alonso en Thibaut Hutin, sneuvelden. In 2013 keerde ze toch maar weer terug naar haar grote liefde, waarmee ze een haat-liefdeverhouding heeft: het tennis.
Ze maakte opnieuw een rentree, maar dit keer alleen in het dubbelspel. In januari won ze op haar 34ste met Leander Paes haar elfde Grand Slam-titel in het dubbelspel.
Vandaag achttien jaar geleden veroverde ze de eerste plek op de wereldranglijst. Het leven lachte haar toe, de wereld lag aan haar voeten. Naar dat gevoel van 31 maart 1997 is ze sindsdien op zoek geweest.