De Nederlandse waterpolosters werden op de Spelen van 2008 de grote verrassing door de gouden olympische medaille te bemachtigen. De huidige ploeg moet zich deze week nog plaatsen voor Rio, maar de hoop is dat deze dames in de voetsporen kunnen treden van het gouden team van acht jaar geleden.
Zonder hun waterpolocaps met nummers was het maar lastig om te weten wie nou eigenlijk wie was. De waterpolosters hadden voor het overgrote deel in stilte en anonimiteit toegewerkt naar de Spelen in Peking. Meer dan een jaar hadden ze zichzelf met hun bevlogen coach Robin van Galen afgezonderd in de bossen van Zeist. Op het terrein van de KNVB werd dagelijks gewerkt aan een geoliede waterpolomachine. Ze kregen er minder dan het minimumloon voor terug, brachten hun tijd door in barakken en sliepen in stapelbedden. Alles voor die droom.
'De finale werd gewonnen. Ineens stonden de vrouwen in de schijnwerpers'
Zelfs tijdens de Spelen van 2008 was het voor het grote publiek amper zichtbaar dat er iets heel moois aan het ontstaan was. Ineens stond de ploeg in de halve finales. En die werd gewonnen. Na de overwinning op Amerika in de finale was het meest onverwachte goud van Peking een feit. En stonden de vrouwen ineens in de schijnwerpers.
Deze week sprak ik Gillian van den Berg voor de volgende Helden, die vanaf 12 april in de winkels ligt. Haar verhaal was misschien wel het meest bijzonder van al die vrouwen die in 2008 olympisch goud wonnen, bijna een sprookje.
Zij was in 2005 op haar 35ste zwanger geworden en na de geboorte van zoontje Luca ging er een streep door het waterpolo, dacht ze. Ze woonde met haar Italiaanse man in Palermo. Maar toen kwam het Nederlands team in de buurt een toernooi spelen en besloot ze te gaan kijken met haar gezin. Van Galen grapte dat Gillian maar een belletje moest geven als ze weer wilde spelen, een ervaren vrouw kon hij wel gebruiken tussen al die jonge meiden.
Een paar weken later belde ze daadwerkelijk. Haar man vond dat ze het moest doen en haar ouders staken de helpende hand toe. Gillian liet haar man en Palermo achter en sloot zich weer aan bij het nationaal team, mede ook omdat ze rondliep met een rotgevoel over de Spelen van 2000, toen Nederland heen ging als een van de favorieten maar vierde werd.
Met zoontje Luca van twee ging ze weer bij haar ouders wonen. Een oppasmoeder en haar ouders zorgden voor haar zoon als Gillian zich in de bossen van Zeist meldde en daar ook geregeld in een stapelbedje bleef slapen.
Het was een loodzwaar traject voor alle meiden, maar voor Gillian was het nog een tikkeltje zwaarder. Na zware trainingen reed ze namelijk ook heel vaak ’s avonds naar Boskoop om haar zoon te kunnen zien. De volgende ochtend om zes uur reed ze dan weer terug. Haar man, die zijn bedrijf in verzekeringen en dochter uit een eerder huwelijk niet achter kon laten, probeerde eens per maand naar Nederland te komen. Of Gillian ging tijdens een paar dagen ‘verlof’ met Luca naar Palermo.
'Na de finale stond ze met goud om haar nek en zoon Luca in haar armen'
Hoe ze het heeft geflikt, weet ze nu, acht jaar later, niet. Maar het was het allemaal waard. Na de finale, haar allerlaatste wedstrijd als waterpoloster, stond ze met goud om haar nek en zoon Luca in haar armen. En op de tribune zaten haar man en ouders. Kon het mooier?
Deze week proberen de vrouwen zich te kwalificeren voor de Spelen tijdens het OKT in Gouda. Onder coach Arno Havenga is opnieuw aansluiting gevonden bij de wereldtop, bleek bij het WK van vorig jaar en bij de EK’s van 2014 en afgelopen januari. Nederland pakte alle keren zilver. De ploeg hoort erbij te zijn in Rio. Deze week moet de ploeg zich zien te kwalificeren bij het Olympisch Kwalificatie Toernooi in Gouda. Het moet de opmaat zijn voor een nieuw gouden waterpolosprookje.