Giovanni van Bronckhorst werd vorig jaar trainer van Rangers FC. Hij had meteen succes. Gio haalde de finale van de Europa League, won de Schotse beker en bezorgde zijn ploeg voor het eerst in jaren een Champions League-ticket. We gingen langs in Glasgow. Europa League-finale Giovanni van Bronckhorst voelt zich bij Rangers FC als een vis in het water. Op wedstrijddagen draagt hij verplicht een stropdas, zoals alle genodigde heren in de klassieke, stijlvolle ontvangstruimte van het altijd uitverkochte Ibrox Park. Na de met 4-0 gewonnen competitiewedstrijd tegen St. Mirren ontvangt hij ons in zijn met hout bewerkte directiekamer met oud-lederen fauteuils waar hij een mooie fles rode wijn ontkurkt en we voortdurend worden getrakteerd op binnengebrachte lekkernijen. Geregeld wordt er geklopt. “Boss, can we come in?” klinkt het. De Deputy Speaker of the House of Commons, Dame Eleanor Laing, wil graag met Gio op de foto. “Mag het in de kleedkamer, boss?” Vervolgens gaat hij op de foto met de eerste vrouwelijke voorzitter van, zeg maar, de Britse Tweede Kamer. “Weten jullie wie mij dit jaar ineens belde? Alex Ferguson. Na de kwartfinale in de Europa League die we na verlenging van Sporting Braga wonnen, kreeg ik een vraag van onze algemeen directeur of hij mijn nummer aan meneer Ferguson mocht geven, omdat hij graag contact houdt met managers van Rangers. Mijn zoon Jake zat erbij, dus ik zei als geintje: zullen we dat nou wel doen? Jake keek me aan en vroeg: ‘Papa, ben je serieus?’ Vervolgens heb ik Ferguson al een paar keer vrij lang gesproken. Jake heeft ook een foto met hem gemaakt.” De oud-manager van Manchester United en oud-speler van Rangers appte hem voor de thuiswedstrijd tegen PSV, in de voorronde van de Champions League, ook. “Hij vroeg of hij na afloop naar beneden mocht omdat hij Ruud van Nistelrooij graag wilde spreken. Ik heb ze allebei na die wedstrijd in mijn kantoor uitgenodigd om een glas wijn te komen drinken. Ruud moest helaas snel weg, omdat PSV die avond terugvloog, maar het was wel een geweldig moment. Ferguson is een uur gebleven. Van hem heb ik geleerd dat je spelers voor een belangrijke wedstrijd of voor finales niet moet sparen. Je moet ze altijd laten spelen en ze juist extra hard moet laten trainen om ze te laten voelen dat er iets belangrijks aankomt.” Gio volgde in november 2021 Steven Gerrard op als manager van Rangers FC. Hij won in zijn eerste seizoen de Schotse beker, bereikte de finale van de Europa League en plaatste zich vervolgens met Rangers voor het eerst sinds 2010 weer voor de Champions League. “Het bereiken van de Europa League finale betekende zoveel voor deze grote, traditionele club. Opa’s die met hun kleinkinderen herinneringen ophaalden aan vroeger, prachtig. Natuurlijk was ik teleurgesteld dat we door één gemiste penalty verloren. Maar ik kan daar snel overheen stappen,” zegt Gio over de finale in Sevilla die na 1-1 en strafschoppen werd verloren van Eintracht Frankfurt. “Ik heb als speler en trainer veel finales gespeeld waaronder een gewonnen Champions League finale met Barcelona, een verloren WK finale met het Nederlands elftal en vier gewonnen bekerfinales met Feyenoord. Bijzonder vind ik dat het bereiken van de Europa League finale met Rangers FC mij meer is bijgebleven dan het verliezen van de finale, mede doordat onze materiaalman vlak daarvoor was overleden. Dat we RB Leipzig uitschakelden in de halve finale vormt samen met het kampioenschap van Feyenoord in 2017 mijn mooiste moment als trainer tot nu toe.” Glasgow Rangers bestond 140 jaar toen de club in 2012 failliet werd verklaard, als Rangers FC een doorstart maakte, werd teruggezet naar de vierde divisie, de volgende drie seizoenen promoveerde, in 2016 terugkeerde op het hoogste niveau en in 2021 weer kampioen van Schotland werd. “Tijdens Feyenoord-Rangers voor de Europa League, eind 2019, was ik als ex-speler van beide clubs uitgenodigd om bij de lunch voorafgaand aan de wedstrijd aanwezig te zijn. Met de directie van Glasgow, die ik nog kende van de periode rond de eeuwwisseling dat ik er speelde, zat ik heel leuk over voetbal te praten. Toen Steven Gerrard vorig jaar november tussentijds naar Aston Villa vertrok, hoopte ik al stilletjes dat ze bij mij zouden uitkomen. Dat gebeurde. Ze belden mijn manager Guido Albers om ons uit te nodigen voor een gesprek op een zaterdag in Londen. Ik moest een presentatie geven over m’n werkwijze en plannen. Ik had in mijn tijd in China, toen we door corona niets anders konden dan alleen trainen, al op papier gezet hoe ik met data en video-analyses omga, wat mijn trainingsmethodes zijn, mijn kernwaarden, en hoe ik wil spelen. Nerveus was ik niet, maar wilde de baan wel graag hebben. Mijn presentatie viel heel goed. Die dag hebben ze meerdere kandidaten ontvangen. Zondagavond belden ze dat ze dinsdag naar Nederland zouden komen om het contract af te ronden. Op vrijdag vloog ik naar Glasgow om te tekenen.” Wat zijn jouw kernwaarden? “De eerste is familie. In een team moeten we met elkaar omgaan alsof we familie zijn. Daarna komen focus, passie en strijd. Die kernwaarden hanteerde ik bij Feyenoord al, die keren bij mij altijd terug.” Wie is jouw voorbeeld als trainer? “Pep Guardiola. Door mijn relatie met de City Football Group heb ik een jaar of acht geleden zes maanden in de keuken bij Bayern München mogen kijken. Daar heb ik gezien hoe hij elke dag wedstrijden analyseert, elk detail bestudeert, elk moment bezig is. Ik at een keer een dag voor een Champions League-wedstrijd met de staf mee. Op de wedstrijddag at ik weer mee. Pep zei: ‘Hé, leuk dat je er bent, wanneer ben je gekomen?’ Ik antwoordde: gisteren, we hebben samen aan tafel gezeten. Guardiola was zo gefocust voor de wedstrijd dat hij me niet bewust had gezien. Ik kan weleens een dag afstand nemen, dat ik helemaal niets wil zien of lezen over voetbal. Dan ga ik een serie kijken en golfen. Of ik lees een boek, zoals laatst The Psychology of Money, of over Barack Obama.” Gio heeft als speler bij Feyenoord, RKC, Glasgow Rangers, Arsenal, Barcelona en nogmaals Feyenoord gespeeld en was van 1996 tot en met 2010 international onder trainers als Willem van Hanegem, Leo Beenhakker, Arie Haan, Dick Advocaat, Arsène Wenger, Guus Hiddink, Louis van Gaal, Marco van Basten, Frank Rijkaard en Bert van Marwijk. Lachend: “Ik heb altijd gezegd dat ik de clubs waarvoor ik heb gespeeld, ook wil coachen. Ik zit bijna op de helft met Feyenoord en Rangers. En ik heb inderdaad met een mooi rijtje trainers gewerkt. Wenger was begin deze eeuw bij Arsenal de eerste trainer die met het totaalplaatje bezig was, dus niet alleen met voetbal, maar ook met je rust, je leven, je voeding. Hij was toen al bezig met het verwerken van data in zijn methodes. Ik heb veel van hem geleerd van wat ik nu ook nog gebruik. Ik heb een heel team om me heen dat alles van de spelers meet en bijhoudt, zodat ze zo gezond mogelijk leven en zo fit mogelijk zijn.” Wij hebben je leren kennen als een vriendelijke, rustige jongen. “Ik heb me natuurlijk enorm ontwikkeld. Ik was vroeger heel verlegen, ook nog toen ik aanvoerder was van Feyenoord. Als voetballer ben je nog een van de jongens, maar als trainer moet je helemaal uit je comfortzone stappen. Dan sta je ineens letterlijk voor een groep, moet je leidinggeven. Mijn eerste teambespreking als hoofdcoach van Feyenoord herinner ik me nog heel goed. Dat was aan het eind van het seizoen 2014- 2015, uit bij Heerenveen in de play-offs voor Europees voetbal, nadat Fred Rutten was opgestapt. Rutten zag in mij al een hoofdtrainer, droeg zijn werk heel solidair aan mij over. Het was mijn eerste klus, meteen bij een van de grootste clubs van Nederland.” Het eerste jaar als hoofdtrainer was niet eenvoudig. Je vroeg Dick Advocaat destijds ook als klankbord. “Ik heb nog geen grijze haren, maar ik heb inderdaad een heel zwaar eerste seizoen gehad. We begonnen goed, maar eind 2015 bleven we maar verliezen. Achteraf is het allemaal goed gekomen, maar ik heb soms nachten wakker gelegen. Ik had het geluk dat ik als kind van de club wat meer krediet had bij Feyenoord dan veel andere trainers. Ik wilde in het begin te veel zelf doen. In die tijd heb ik leren delegeren, geleerd dat ik als hoofdtrainer niet alles zelf hoefde te doen. Na ons kampioen- schap in 2017 kreeg ik diverse mooie aanbiedingen. Ik wees ze allemaal af, omdat ik per se met mijn club Champions League wilde spelen.” Gio stopte in de zomer van 2019 na vier seizoenen als trainer van Feyenoord. Hij zwaaide af als een van de succesvolste trainers uit de clubgeschiedenis, won de landstitel, twee keer de beker en tweemaal de Johan Cruijff Schaal. Nadat hij besloot zijn contract in Rotterdam niet te verlengen, besloot hij zich bij de City Football Group – eigenaar van onder andere Manchester City – verder te ontwikkelen als trainer. Begin januari 2020 besloot hij trainer van Guangzhou te worden. In december dat jaar diende Gio zijn ontslag in, omdat hij meer tijd met zijn familie door wilde brengen. Hoe vinden ze het thuis dat je nu in Schotland werkt? “De jongens vinden het prachtig, hebben hun leven in Nederland en wilden thuis blijven wonen. De oudste, Jake, studeert en is heel gelukkig als speler bij de amateurs van Feyenoord. Joshua is een heel goede korfballer, is gekozen in de regionale selectie. Dan moet je een balans vinden. China was een ander verhaal, werd door covid een avontuur dat ik niet had voorzien. We hadden met de familie prachtige plannen gemaakt voor een reis door heel Azië, maar uiteindelijk zat ik negen maanden geïsoleerd in Guangzhou. Mochten het land niet uit, misten verjaardagen, Jake haalde zijn rijbewijs. We zaten daar alleen met de staf, met Jean-Paul van Gastel, Arno Philips en video-analist Yöri Bosschaart en allemaal zonder onze partners. Het was trainen, spelen zonder publiek, reizen en zitten in je hotel.” Johan Cruijff In de periode dat Gio werkzaam was in China trof hij Jordi Cruijff die daar ook werkte op dat moment. “Ik ben een jaar jonger dan Jordi. We hebben vroeger vaak tegen elkaar gevoetbald, hij kon zich dat ook nog herinneren. Jordi en ik hebben avonden lang gesproken over onze tijd als kind bij Ajax en Feyenoord, over zijn vader, over zijn en mijn tijd bij Barcelona. Jordi vertelde ook over zijn tijd op Cyprus en in Israël. En dat hij weleens een wedstrijd had gewonnen waarbij hij blij was dat zijn vader die wedstrijd niet had gezien want die zou de manier waarop ze hadden gewonnen vreselijk hebben gevonden.” Uiteraard heeft Gio ook mooie herinneringen aan Johan Cruijff. “Ik denk dan in de eerste plaats aan het WK van 1974 en aan zijn seizoen bij Feyenoord. Vroeger, bij de jeugdtoernooien, kwam ik hem al geregeld tegen als hij met Jordi meekwam. Ik heb foto’s van Johan en mij uit die tijd. Toen Marco van Basten bondscoach was, at Johan tijdens het EK in Oostenrijk en Zwitserland in 2008 een keer met ons mee. Bij Barcelona sloot hij ook weleens aan bij de lunch. Dan zat je toch met een icoon aan tafel, sprak je drie uur lang over voetbal.” Cruijff zou bij leven nu 75 zijn geweest. Zijn foundation viert dit jaar het 25- jarig jubileum. “Johan heeft als voetballer, coach én mens veel mensen geraakt. Zijn legacy via zijn foundation is blijvend, heel inspirerend hoe hij kinderen met een handicap een glimlach kon bezorgen. Maar ook al die Schoolpleinen14 en de Cruyff Courts zijn voor de jeugd geweldige initiatieven. Ik heb mijn eigen Cruyff Court in Rotterdam. Mooi dat Johan zijn bekendheid op die manier heeft gebruikt.” Gio begon tien jaar geleden samen met zijn vrouw Marieke ook een stichting: de Giovanni van Bronckhorst Foundation. “Via onze foundation krijgen kinderen twintig weken lang één dag in de week ondersteunend onderwijs in vakken waarmee ze het moeilijk hebben. En dat combineren we met sport. Daarin zit de inspiratie van Nelson Mandela die mensen altijd voorhield dat je kapitein moet zijn op je eigen schip, zodat je zelf kunt bepalen welke richting je uitgaat. Voor mij was van kinds af aan duidelijk dat ik voetballer wilde worden, maar veel kinderen worstelen. Als we na die twintig weken afscheid nemen, hopen we dat ze een doel hebben en weten hoe ze dat doel kunnen bereiken. Of ze nou topsporter, brandweerman of verpleegster willen worden. Op deze manier helpen we zo’n 350 kinderen per jaar. Boudewijn Poelmann heeft via de Postcodeloterij gezorgd voor een gezonde financiële basis en verder halen we geld op via acties en veilingen. We organiseren sinds een paar jaar ook summer schools voor kinderen die in Rotterdam nooit op vakantie gaan. Zij komen een week lang elke ochtend naar ons hoofdkantoor achter de Kuip en dan gaan we naar Blijdorp, varen we op de Maas en doen we de hele week leuke dingen. Op die manier gebruik ik mijn status als voetballer.” Het Nederlands elftal Gio speelde liefst 106 interlands, maakte twee WK’s en drie EK’s mee. Van 2008 tot en met het WK in 2010 was hij aanvoerder van het Nederlands elftal. Zijn laatste interland was de WK-finale, die helaas na verlenging met 1-0 verloren ging tegen Spanje. Bij het WK in Zuid-Afrika ontmoette hij bovendien Nelson Mandela. “Dat toernooi was om meerdere redenen bijzonder. Bij aankomst in Zuid-Afrika legde de Nederlandse ambassadeur daar de actuele situatie uit, waarna we allemaal de film Invictus gingen kijken over het winnen van de wereldtitel van het overwegend witte Zuid-Afrikaanse rugbyteam in 1995 in Johannesburg met Mandela als grootste supporter op de tribune. Ik had Mandela al twee keer ontmoet, met het Nederlands elftal in 1999 en later met Barcelona bij hem thuis. Vlak voor we de finale speelden, hoorden we dat er een kunstwerk zou worden gemaakt met afdrukken van handen van spelers die het toernooi zouden winnen in combinatie met de handen van Mandela. Voor we het vliegtuig ingingen, zouden we dan onze handen moeten afdrukken waarna alle spelers een kopie kregen. Het ergste van het verliezen van die finale vind ik misschien wel dat we dat unieke kunstwerk met Mandela zijn misgelopen. Overigens vind ik niet het WK van 2010, maar het EK van 2008 mijn mooiste toernooi met Oranje. Ons probleem was dat we moesten pieken in de eerste poulewedstrijden, tegen de finalisten van het WK van 2006, Italië en Frankrijk. We wonnen ze allebei, maar verloren in de kwartfinale van het Rusland van Guus Hiddink. Het mooie van ervaren coaches is dat zij de wedstrijd die je gaat spelen, in hun hoofd al hebben gespeeld. Dat was ook de kracht van Hiddink. Cruijff kon dat ook. Zij wisten precies wat de tegenstander ging doen.” Je hebt bij het Nederlands elftal en bij Barcelona met Marc Overmars gespeeld. Wat dacht je toen je hoorde van de onthullingen over seksueel grensoverschrijdend gedrag van hem als technisch directeur van Ajax? “Ik was zoals iedereen stomverbaasd. Marc heeft het geweldig gedaan als technisch directeur bij Ajax. In hem schuilde altijd al een handelaartje. Bij Barcelona was hij al bezig met een leven na het voetbal, zo handelde hij in emaillen borden. Maar goed, er zijn blijkbaar ook dingen gebeurd die niet kunnen... In Engeland en dus ook in Schotland word je tegenwoordig extreem gescreend voor je een werkvergunning krijgt. Je moet ook een cursus volgen hoe je binnen een organisatie met vrouwen en kinderen omgaat. Wij hebben bij Rangers meerdere vrouwen in de organisatie, onze teammanager is ook een vrouw. Niemand kijkt daarvan op. Veiligheid op de werkvloer en een goede werksfeer zijn hier heel belangrijk. Het gaat trouwens niet alleen om een veilige omgeving voor vrouwen, maar ook voor mannen. Vergeet dat niet. Ik vergelijk een voetbalclub altijd met een Formule 1-auto, iedereen in de organisatie moet zich zo gedragen dat elk onderdeel functioneert. Af en toe corrigeer ik weleens een speler, bijvoorbeeld als hij te laat komt. Dan zeg ik dat zoiets niet past en dat we het met elkaar moeten doen.” Wat verwacht je van Nederland op het WK in Qatar? “Louis van Gaal kan echt een team neerzetten, in de laatste wedstrijden vond ik het Nederlands elftal heel overtuigend. Dat nieuwe centrum met Jurriën Timber, Virgil van Dijk en Nathan Aké staat. Dan heb je Matthijs de Ligt en Stefan de Vrij nog achter de hand. Nederland is heel stabiel in verdedigend opzicht en heeft aanvallend spelers die het verschil kunnen maken. Memphis is heel bepalend met zijn snelheid en zijn techniek, ik hoop echt dat hij topfit is. Maar Denzel Dumfries staat in mijn ogen symbool voor het huidige voetbal, waarin topteams heel veel energie in een wedstrijd brengen. Als ik denk aan de kansen op het WK, dan denk ik dat je acht kandidaten hebt voor de wereldtitel en daar is Nederland er een van.” Jij hebt Van Gaal ook meegemaakt als trainer. Hoe was dat? “Ik heb hem tussen 2000 en 2002 meegemaakt toen we het WK net niet haalden. Louis is Louis, ik heb hem als trainer en in de privésfeer meegemaakt. Via een gezamenlijke vriend, Benno Leeser van Gassan Diamonds, ontmoeten we elkaar weleens en dat zijn heel prettige contacten.” Van Gaal stopt na het WK als bondscoach, Ronald Koeman volgt hem op. Ben jij ooit bena- derd om bondscoach van Oranje te worden? “Nee. Ik had er zeker over nagedacht als ik was gevraagd. Ik heb de ervaring meegemaakt als speler, ik weet wat het inhoudt om international te zijn, weet hoe je naar een eindtoernooi toewerkt. Zo’n proces leiden en besturen, lijkt me geweldig. Ik was na het laatste EK beschikbaar, was graag bondscoach geworden, mede omdat ik dan in Nederland had kunnen blijven wonen. Ze kozen voor Louis, daar zit ik verder niet mee. Ik zoek er ook niets achter, maar ik zou het geweldig vinden om ooit bondscoach te worden.” De Molukken Giovanni heeft een geweldige carrière als speler gehad en heeft in amper zeven jaar als trainer al mooie successen geboekt. Hij is niet voor niets de trots van de Molukse gemeenschap in Nederland. Veel van hen werden begin jaren vijftig uit Indonesië gerepatrieerd en ondergebracht in Schattenberg, het voormalige concentratiekamp Westerbork. “Wij zijn onlangs met de hele familie een hele dag naar Westerbork geweest. Dan spreek je al snel over ruim zeventig familieleden. Toen we het terrein opliepen, begonnen mijn ooms en tantes te praten. Daar woonde die familie, daar die familie, daar woonde die kampbewaker, daar woonde oma. Heel emotioneel. Ik vond het bijzonder om te zien waar mijn moeder is geboren, waar mijn ooms en tantes zijn opgegroeid. Ze zeiden dat ze het altijd zo koud hadden in die barakken.” De woede over de kille opvang was mede aanleiding voor onder andere de treinkaping in 1977 bij de Punt in Drenthe. “De treinkaping heb ik niet bewust meegemaakt, ik was net twee jaar. Wij woonden toen in Krimpen aan den IJssel. Ik herinner me uit mijn kinderjaren nog foto’s van de begrafenissen en de kisten van de treinkapers op de muur in een gemeenschapsgebouw. Mijn moeder zei dat er destijds bij ons tanks door de straten reden... Voor de Molukkers is het moment dat hun jongens en meisjes zijn neergeschoten bij de bevrijding van de trein een heel zwarte dag in de geschiedenis. Ik heb later gelezen hoe de Molukkers hier na de oorlog zijn opgevangen en behandeld, waar de kapers voor stonden, hoe het leger met warmtesensoren die hele aanval op de kapers had voorbereid en ben ook wel verbaasd hoe dat is afgehandeld. Persoonlijk probeer ik een verbinder te zijn. Ik heb Molukse roots en ben in Nederland opgegroeid, voel me zowel Molukker als Nederlander.” Je bent zoals veel Molukkers heel bescheiden. “Altijd respect tonen, beleefd zijn en je netjes gedragen; zo ben ik opgevoed. Dat zit erin en gaat er nooit meer uit. Zo hebben Marieke en ik ook onze twee zoons opgevoed. Mijn moeder was zestien toen ze me kreeg. Ik heb de eerste zeven jaren van mijn leven samen met mijn moeder bij mijn oma en opa gewoond. Toen ik Mandela in 1999 voor het eerst ontmoette, deed hij me qua postuur heel erg aan mijn opa denken. Mijn opa was een mooie, imposante man die in Indonesië een zware vrijheidsstrijd heeft gevoerd. Opa sprak nooit over die oorlog. Ik herinner me dat hij in een grote stoel zat en op televisie alleen maar oorlogsfilms keek. Soms mocht ik een film uitzoeken in de videotheek en dan koos ik Ben Hur of De Langste Dag, over de landing van de geallieerden in Normandië. Ik was gek op oma en opa Sapulette. Herinner me dat opa me altijd naar bed bracht, liefdevol knuffelde, toedekte en welterusten wenste. Ik knuffelde mijn jongens ook graag, nog steeds trouwens. In mijn jeugd heb ik veel liefde ontvangen en ben ervan overtuigd dat de liefde die een kind in zijn jeugd krijgt, bepalend is voor de toekomst. Op mijn zevende kwam de man van mijn moeder in mijn leven. Ik beschouw hem echt als mijn vader en heb uiteindelijk mede dankzij hem een mooie jeugd gehad. En nadat we niet meer bij mijn opa en oma woonden, ging ik nog heel vaak bij hen langs.” Helden Magazine 64 Het verhaal van Giovanni van Bronckhorst komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022. Ook is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen én een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman. Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen én Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was. En is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax. Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten. En blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Alida van Daalen lijdt aan pigmentziekte vitiligo. De sport was voor de dochter van oud-atlete Jacqueline Goormachtigh een reddingsboei. In 2020 hoopt ze als kogelstoter of discuswerper mee te doen aan de Spelen in Tokio. De VPRO volgt haar en negen andere beloften met een olympische droom online. Helden kijkt mee. Vitiligo. De zestienjarige Alida van Daalen lijdt aan de pigmentziekte, waardoor haar huid de zon niet goed verdraagt. Vanaf haar vijfde woonde Alida een aantal jaar in Suriname, het land van haar moeder; oud-atlete Jacqueline Goormachtigh. Maar in de tropische zon liep Alida bijna dagelijks tweedegraads brandwonden op. Reden voor de familie om uiteindelijk terug te verhuizen naar Nederland. “Door die huidziekte gaat mijn pigment weg en daarom heb ik allemaal witte plekken op mijn huid. Het zit over m’n hele lichaam, maar vooral op mijn benen, knieën en armen. ‘Ik heb krantenstukjes over mijn moeder gevonden. En de Playboy, waar ze ooit als allereerste atlete instond’ Toen ik terugkwam uit Suriname viel het extra op. Want ik was heel erg bruin geworden en daar staken die vlekken tegen af. Ik raakte mijn zelfvertrouwen kwijt. Kon er ook niet goed over praten. Op school werd ik gepest. Dan noemden ze me bijvoorbeeld koe. Of oma, omdat ik witte haren kreeg door het pigmentverlies. Het was moeilijk om er mee om te gaan. Maar ik raakte eraan gewend en ik realiseer me amper dat ik het heb. Alleen wanneer mensen zeggen: ‘Wat heb je op je benen? Dan denk ik: o ja, ik heb het nog.” De sport speelde in dat proces van acceptatie een belangrijke rol. “In het begin durfde ik tijdens wedstrijden niet in korte broek te lopen, maar nu wel. Omdat ze me binnen de atletiek altijd hebben geaccepteerd zoals ik ben. Toen ik ook nog eens goed bleek te zijn heb ik mijn zelfvertrouwen weer kunnen opbouwen en nu sta ik waar ik sta en ben ik wie ik ben.” Helden Magazine 43 Het eerste gedeelte van het verhaal van Alida van Daalen komt voort uit Helden Magazine 43 waar Max Verstappen de cover siert. Verstappen is nog maar twintig en overal waar hij komt, heerst gekte. Wat als hij wereldkampioen wordt? Verder in de 43ste editie van Helden, alleskunner Mathieu van der Poel over vader Arie, Peter Sagan en meer, de Amsterdamse Kroonjuwelen Donny van de Beek, Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, turner Epke Zonderland, Sepp Blatter, volleybalvrouwen Anne Buijs & Robin de Kruijf, golfer Joost Luiten, voetballer Neymar, Karsten Kroon wil het theater in met zijn vriendin, hockeyers Rizwan Muhammad, Rashid Mehmood en schaatsster Heather Bergsma-Richardson, golfsurfster Eveline Hooft, de Nederlandse 3x3 basketballers, wielrenster Ellen van Dijk, oud-voetballer John van ’t Schip over PEC Zwolle, Marco van Basten en Johan Cruijff en Barbara Barend ontmoet Sherida Spitse en haar vrouw, Jolien. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Voltigespecialist Loran de Munck (24) en meerkamper Casimir Schmidt (27) zijn de boegbeelden van het Nederlandse mannenturnen. Daarnaast zijn ze clubgenoten bij SV Pax, vrienden en tot voor kort huisgenoten. We zochten hen op in aanloop naar het WK turnen in Antwerpen (30 september-8 oktober), waar een belangrijke stap richting de Spelen kan worden gezet. Mentor & leerling Loran: “Casimir is heel belangrijk geweest voor de ontwikkeling die ik de afgelopen jaren door heb gemaakt. Ik wist ook wel dat ik dingen anders aan moest pakken om op een hoger level te komen, maar vond het lastig om me ertoe te zetten. Het helpt als iemand mij vertelt dat het echt anders moet.” Casimir: “Op z’n tijd hebben we dat allemaal nodig. Ik zag bij Loran een paar jaar geleden dat hij twijfelde, ik probeerde hem te motiveren door te gaan, zag dat hij veel beter kon.” Loran: “Ik turn vanaf mijn vijfde en dacht geregeld: wil ik dit eigenlijk nog wel? De resultaten bleven uit en ik dacht: moet ik hier nu elke dag alles voor doen en laten? Er werd tegen me gezegd dat ik winst kon halen door beter op mijn voeding te letten, maar daar wilde ik destijds niets van weten. Ik pakte in die tijd, dan hebben we het over de periode tot 2019, geregeld een zak M&M’s na de training. Na school of in de pauze ging ik naar de Albert Heijn, kocht een heel stokbrood, filet americain en een paar eitjes en at die dan in tien minuten op. Dat deed ik bijna dagelijks.” Casimir: “Ik ben een paar jaar ouder en had een trainer die er bij mij erg bovenop zat. Ik turnde ook al meer toernooien op jonge leeftijd, had iets eerder door dat ik de top zou kunnen halen. Als je niet het idee hebt dat je ooit de aansluiting met de wereldtop gaat vinden, dan is het heel lastig om alles voor het turnen te laten. Logisch. Ik heb iets van zes, zeven keer tegen jou gezegd dat er, als je meer voor je sport zou leven, veel meer in zou zitten. Ik dacht: als jij alleen al vijf kilo lichter bent, scheelt dat al enorm. Maar ik ben er niet zo heel behendig in om iets op een heel goede manier over te brengen. Als ik iets vind, flap ik het er vaak uit. Terwijl ik er heel positieve bedoelingen mee had.” Loran: “De eerste keer kwam het als kritiek bij mij binnen. Toen we na een training in Den Bosch samen terug in de auto zaten, zei jij weer: ‘Waarom probeer je niet gewoon een tijdje beter op je voeding te letten?’ Toen dacht ik: laat ik het eens proberen. Vanaf dat moment ging het ook in de trainingen beter en kwamen er ook resultaten. Ik kan nog steeds veel eten, maar nu alleen goede dingen.” [caption id="attachment_18979" align="alignnone" width="1772"] Casimir[/caption] Vriendschap Casimir: “Vanaf het moment dat Loran bij SV Pax ging trainen, kwamen we elkaar tegen, want ik trainde daar toen ook al.” Loran: “Casimir is drieënhalf jaar ouder, dus hij was een voorbeeld voor mij. Als jij iets deed, wilde ik dat ook kunnen.” Casimir: “Ik ben ook nog even weggeweest bij SV Pax, maar toen ik in 2013 terugkwam – ik was toen net achttien – ontstond er vriendschap tussen ons. We lijken totaal niet op elkaar, maar er was wel altijd een klik, we konden veel met elkaar lachen. Toen we elkaar steeds beter leerden kennen, werd de vriendschap ook steeds hechter. Ik kreeg ook steeds beter door hoe ik met jou om moest gaan, wat jij nodig had om goed te presteren en wat ik moest doen zodat jij je chill voelde.” Loran: “Ik heb geleerd me meer open te stellen, dat ik dingen die jij zegt niet meteen als kritiek moet zien, maar als adviezen.” Casimir: “En ik moet soms even goed bedenken hoe ik iets het best kan verwoorden, zodat jij iets niet opvat als kritiek.” Loran: “Dat heeft natuurlijk ook met leeftijd te maken. Als je jong bent, zie je iets sneller als een aanval. Sommigen kunnen daar beter mee omgaan, bij mij heeft het wat tijd gekost voordat ik dat kon. Nu probeer ik juist gebruik te maken van jouw ervaring. Jij weet mij, en ook anderen, te kalmeren tijdens wedstrijden, hebt al honderd keer meegedaan aan een EK of WK. Als jij heel relaxed bent, worden wij ook rustiger.” Casimir: “Ik zeg dan: niet zo stressen, ga er gewoon voor en dan zien we wel wat er gebeurt.” Loran: “Dat is ook hoe jij in het leven staat, je bent heel relaxed. Dat heb ik natuurlijk ook gemerkt in de vier jaar dat we een woning deelden.” Casimir: “Ik had al op mezelf gewoond. Daarna woonde ik weer een tijdje bij mijn ouders, wat prima was, maar ik wilde weer wat voor mezelf. Met behulp van TeamNL en Topsport Amsterdam kreeg ik een appartement in Amsterdam-West aangeboden.” Loran: “Ik studeerde biologie en medisch laboratoriumonderzoek, woonde op dat moment in een studentenhuis in Leiden, maar wilde daar weg. Ik vertelde dat aan voormalig bondscoach Bram van Bokhoven. Juist op dat moment kreeg jij dat appartement en jij vond het prima om dat te delen. Er zijn eigenlijk nooit woorden geweest tussen ons in de periode dat we samenwoonden.” Casimir: “Wij zijn ook geen ruziemakers. Doordat we elkaar dagelijks in de turnzaal zagen, gingen we thuis allebei meer onze eigen gang. Dat werkte heel goed. We gingen thuis niet nog eens heel uitgebreide gesprekken voeren. Jij ging in het begin ook nog vaak studeren na trainingen. Dan ging ik tv kijken. Of we gingen samen gamen als jij niet hoefde te studeren.” Loran: “Ik ben van nature erg op mezelf, vind het fijn om me soms even terug te trekken. Jij had daar alle begrip voor.” Casimir: “In het begin kookte ik meestal, want toen kon jij dat nog niet zo goed. Dat heb je snel opgepakt, want inmiddels kook je als de beste. Later kwam het steeds vaker voor dat we apart kookten. Jij ging geregeld naar je vriendin. Of zij kwam juist bij ons langs. Dat was niet zo handig met koken; de ene keer was er te veel eten, de andere keer te weinig. Toen hebben we tegen elkaar gezegd: laten we lekker apart koken, dat is makkelijker. En soms aten we wel gewoon samen, hoor.” Loran: “Sinds een paar maanden woon ik samen met mijn vriendin en delen we geen appartement meer. We wonen nu een paar straten bij elkaar vandaan.” Casimir: “Ik deel nu het appartement met iemand anders.” [caption id="attachment_18980" align="alignnone" width="1772"] Loran[/caption] Perfectionisme Loran: “Als het even niet lukt, dan vind ik het lastig om dat los te laten. Bij het WK van vorig jaar leek ik op weg naar een medaille in de toestelfinale op voltige. Aan het eind van mijn oefening ging het toch nog mis, waardoor ik zesde werd. Die finale heeft nog een tijd in mijn hoofd gezeten, ik droomde er zelfs over.” Casimir: “Jij bent een grotere perfectionist dan ik. Bij mij was het juist vaak het probleem dat het mij allemaal te weinig boeide.” Loran: “In mij zit heel erg dat ik alles gewoon goed wil doen. Ik blijf oefeningen herhalen tijdens de training, net zo lang tot het goed gaat. Ik vind het lastig om iets los te laten, terwijl dat bij turnen soms ook net de kunst is.” Casimir: “Ik had lange tijd tijdens trainingen juist zoiets van: als het vandaag niet lukt, dan doe ik het morgen wel. Ik was te gemakzuchtig, heb van jou overgenomen dat ik wat perfectionistischer mag zijn tijdens trainingen, dat ik niet te snel ergens genoegen mee moet nemen. Tegelijkertijd herken ik ook wat jij net zei: als het misgaat tijdens een wedstrijd kan dat nog dagen in je hoofd blijven zitten. Net na de oefening denk ik dan: ik wil nog een keer. Bij turnen hoort ook dat je constant bezig bent met wat niet goed ging. Ik werd twaalfde tijdens de meerkampfinale op het WK. Een geweldig resultaat, heel vet. Maar na afloop was het eerste wat ik dacht: als ik de voltige had gedaan op de manier zoals ik die deed tijdens de kwalificatie, dan was ik vijfde geweest... En als je vijfde bent, kun je ook derde worden. Ik wil meer, meer, meer.” Loran: “Het is altijd zo’n lekker moment als de oefening erop zit en het is goed gegaan. Ik zie altijd op tegen een wedstrijd.” Casimir: “Dat heb ik ook, en volgens mij hebben bijna alle turners dat.” Loran: “Een wedstrijd is een momentopname. Dat een oefening op de training fantastisch is gegaan, telt niet meer. Je doet je arm omhoog, begint je oefening en dan moet het gebeuren. Als het dan niet helemaal gaat zoals het moet, dat je niet kunt laten zien waartoe je in staat bent, voelt dan vaak zo oneerlijk.” Casimir: “Een wedstrijd is gewoon spannend en na een wedstrijd voel je juist totale ontspanning. Eigenlijk zijn we jarenlang aan het trainen voor het moment dat een wedstrijd erop zit.” Loran: “Voordat ik aan mijn voltige-oefening begin, voel ik mijn armen soms tintelen. Geregeld heb ik ook koude handen. Allemaal van de spanning. In je hoofd zit de hele tijd: niet vallen, want vallen is gênant. Als je dat denkt, wordt het natuurlijk ook niet beter.” Loran: 'Mijn armen tintelen soms. Geregeld heb ik ook koude handen. Allemaal van de spanning. In je hoofd zit de hele tijd: Niet vallen, want vallen is gênant' Casimir: “Ik voelde ook altijd van die stroomstootjes door m’n armen. Dan wist ik: shit, dit wordt weer zo’n oefening waarbij ik niets voel. Op die momenten had ik veel minder controle over m’n lichaam.” Loran: “Een paar jaar geleden heb ik hulp gekregen van een lifecoach. Zij gaf me goede tips waardoor ik beter met de stress voor een wedstrijd om leerde gaan.” Casimir: “De mogelijkheid om op mentaal gebied hulp te krijgen, is aanwezig. Ik heb zelf een manier gevonden om goed met de spanningen om te gaan. Ik let goed op mijn ademhaling, probeer me te focussen op de dingen die ik moet doen tijdens een oefening en niet te denken aan wat fout zou kunnen gaan. Dan zeg ik tegen mezelf: je hebt de oefening al duizend keer gedaan tijdens de training, waarom zou je dan nu trillende armen hebben? Ik ga ervan uit dat het goed gaat en zo niet, dan kan ik er toch niets aan doen. Ik accepteer dat ik kan vallen. Sinds ik zo denk, ben ik rustiger. Turnen is gewoon een mindgame.” Loran: “Ik kreeg om mijn hartslag onder controle te krijgen de tip: doe net alsof je onder water zwemt. Op zo’n moment sluit je je ook af voor alles, is de focus volledig op jezelf gericht. Ik gebruik dat nog steeds om mijn kalmte te bewaren.” Casimir: “Tijdens een oefening zijn alle spanningen sowieso weg bij mij. Weet je dat ik soms tijdens een oefening kan denken aan wat ik die avond wil gaan eten? Tijdens een oefening luister ik ook heel selectief. Ik hoor mijn coach, zus en jou altijd, verder hoor ik niet echt iets. Een oefening is vaak zo’n automatisme, dat het ook nergens op slaat om vooraf zenuwachtig te zijn.” Turn-dna Loran: “Mijn moeder heeft Chinese roots, maar groeide op in Indonesië en heeft vooral die cultuur meegekregen, en mijn vader komt uit Nederland. Ik ben via een vriendje, die op gymles zat in Haarlem, met turnen in aanraking gekomen. Ik was op dat moment al vaak radslagen aan het doen, was als kind heel druk. Mijn ouders hebben met de ouders van dat vriendje gesproken en me toen op gymles gedaan.” Casimir: “Mijn zus Annabelle zat op turnen en ze liet mij ook salto’s doen. Ik was vier en zij acht. Wilde eigenlijk op voetbal, mijn moeder wilde me op judo doen, maar dat is er allebei nooit van gekomen. Ik ben een keer naar een turnles gegaan en vond het heel leuk.” Loran: “Ik denk niet dat turntalent per se genetisch is bepaald. Het is vooral zaak dat je er op jonge leeftijd mee begint en dat je een goede coördinatie hebt.” Casimir: “Veel dingen zijn aan te leren. Als je van jongs af aan bereid bent om hard te werken, word je snel lenig en sterk.” Loran: “Discipline is belangrijk, want je moet echt veel trainen. En dat was niet altijd makkelijk toen ik jong was.” Casimir: “Rond mijn elfde, twaalfde wilde ik stoppen met turnen. Op woensdagmiddag waren we vrij en gingen mijn vriendjes met elkaar spelen. Ik moest ’s middags trainen, terwijl iedereen vrij was. Ik kwam een keer thuis en zei: mam, ik wil stoppen. Mijn moeder antwoordde: ‘Je kunt het heel goed en wij hebben er ook veel geld en tijd in geïnvesteerd. Kijk het nog even aan, als je het dan echt niet leuk meer vindt, dan kun je altijd nog stoppen.’ Ik heb een periode wat minder getraind: de ene woensdag wel, de volgende niet. Al snel dacht ik op die vrije woensdagmiddag: mijn turnvriendjes zijn nu aan het trainen en ik niet. Dat vond ik ook niet leuk.” Loran: “Ik wilde ook stoppen op m’n twaalfde. Een grote groep jongens met wie ik dagelijks trainde, stopte ermee. Ik dacht: waarom ga ik dan wel door? Toen ik thuis vertelde dat ik wilde stoppen, zei mijn moeder ook: ‘Laten we het nog even aankijken.’ Zij hadden veel tijd en geld in mij gestoken. En een paar jaar terug had ik dus ook twijfels of ik moest blijven turnen. Ik ben heel blij dat ik niet ben gestopt, dat mijn ouders en ook jij, Casimir, me hebben gemotiveerd om door te gaan.” Toestelspecialist en meerkamper Casimir: “Binnen het turnen wordt de meerkamp altijd gezien als het summum. Als je daar goed in bent, dan ben je een baas. En als je dan twaalfde van de wereld bent, zoals ik op het WK van vorig jaar, dan boeit dat buiten de turnwereld eigenlijk niemand... Kijk, als je in een toestelfinale staat, dan wordt dat meteen opgepikt. Ook al word je door een val zesde, je bent wel op tv geweest, want de toestelfinales worden altijd uitgezonden. Het is misschien ook een beetje het Epke Zonderland- en Yuri van Gelder-effect. Zij waren heel goed op rekstok en ringen, wonnen medailles. Voor die tijd draaide het vooral om de meerkamp. Mede door lichamelijke ongemakken zijn zij zich gaan specialiseren. Met succes.” Loran: “De toestelfinales zijn misschien leuker om te kijken. Je hebt acht turners die achter elkaar hun oefening doen en degene met de hoogste score wint. Lekker overzichtelijk. Het gevolg is dat Casimir eigenlijk te weinig waardering krijgt voor zijn prestaties en dat vind ik jammer. Top twaalf van de wereld op de meerkamp, dat is gewoon fucking lijp. Zeker als je bedenkt dat hij vlak ervoor nog werd geopereerd aan zijn enkel en lange tijd door blessures niet kon trainen. Het was echt een race tegen de klok. Als je dan zo goed presteert... De schijnwerpers mogen best wat meer op jou gericht.” Casimir: “Als een Nederlandse meerkamper echt mee gaat doen om de medailles verandert het misschien.” Loran: “Ik heb niet de coördinatie van Casimir, deed wel alle toestellen toen ik jonger was, maar vond veel dingen eng. Vooral als ik over de kop moest. Toen ik meer tijd aan mijn studie wilde besteden, heb ik heel bewust gekozen om vooral tijd te steken in de toestellen die ik het leukst vond. Zo ben ik me gaan specialiseren op voltige, brug en ringen. Toen ik mijn propedeuse had gehaald heb ik het niet meer teruggedraaid, zeker toen bleek dat ik in korte tijd op vooral voltige en brug heel erg vooruit was gegaan. De meeste tijd besteed ik aan voltige, ringen doe ik vooral om het team te helpen.” Casimir: “Ik heb ook overwogen om me te specialiseren op twee of drie toestellen, maar vond het lastig om te kiezen, vind alles leuk. Ik vind het al snel stom en saai om de hele tijd hetzelfde te moeten doen. Het mooie van trainen als meerkamper is: als het ene toestel niet lekker gaat, dan switch je gewoon naar het andere. Ik denk dat het me enorm zou frustreren als ik maar op twee toestellen zou trainen en het lukt niet. Dan word ik gek, ga ik naar huis. Loran kan zich wel heel goed focussen op één ding, kan net zo lang doorgaan met trainen totdat het lukt. Daarnaast: we proberen ons in eerste instantie voor de Spelen te kwalificeren als team, daar heb je ook een paar goede meerkampers voor nodig.” Loran: “Het is soms ook weleens saai om alleen maar met voltige bezig te zijn, maar ik ben iemand die het juist heel fijn vindt om een vaste routine te hebben. Ik werk elke dag hetzelfde programma af en als iets niet lukt, dan ga ik net zo lang door tot het wel lukt.” Casimir: “Dat is knap. Ik zag jou laatst een oefening twintig keer proberen. Telkens ging het fout op voltige. En die twintigste keer ging het wel en was het zo goed dat je met die oefening wereldkampioen had kunnen worden. Bij mij is het zo: als het drie keer niet lukt, dan kan ik beter wat anders gaan doen. Want bij mij zit het er die dag dan gewoon niet in. Het heeft bij mij dan wel vaak een reden. Dan ben ik vermoeid van de vorige training, want op zes toestellen trainen is zwaar. Telkens moet je weer andere spiergroepen aanspreken. Als ik op ringen heb getraind, is het daarna lastig om mijn handen goed bij elkaar te houden op voltige. Dan krijg ik veel sneller last van mijn triceps. Soms moet ik ook gewoon naar mijn lichaam luisteren.” Loran: “Bij mij komt het vooral aan op mijn polsen en onderarmen. ’s Winters is het wat kouder en moet ik mijn polsen wat langer opwarmen, maar verder heb ik eigenlijk nooit blessures. Dat is bij meerkampers wel anders.” Casimir: “Ik heb anderhalf jaar geleden bij een val mijn schouder en enkel gebroken. Ik ben wel vaker geblesseerd geweest, maar eigenlijk nooit zo erg dat ik een tijdlang niet kon trainen. Als ik iets aan mijn enkel had, kon ik wel trainen op rek of ringen. Als ik iets aan mijn armen had, kon ik wel springen. Ik ben één keer geopereerd, vorig jaar aan mijn enkel. En ik heb een keer een stressfractuur in mijn rug gehad, waardoor ik drie maanden niet kon trainen. Dat is het. Bang ben ik niet, kan ook niet. Turnen met angst is het stomste wat je kunt doen. Dan kun je beter eerst even een stapje terug doen. En als je dan niet doodgaat, ben je meteen weer minder bang.” Lachend: “En ga je wel dood, dan was het een domme keuze.” Tatoeages Casimir: “Mijn eerste tatoeage werd gezet op mijn zeventiende verjaardag. Een jaar eerder vroegen mijn ouders wat ik voor mijn verjaardag wilde en toen antwoordde ik: een tattoo. Ze zeiden: ‘Als je dat op je zeventiende nog steeds wilt, krijg je hem dan.’ Mijn ouders merkten dat het geen ingeving was van me en namen me op m’n verjaardag mee naar een tattoo-artist. Aan de binnenkant van mijn rechterbovenarm heb ik toen de officiële afkortingen van de zes turntoestellen laten zetten. Een maand of drie later had ik al vier tatoeages. Het liep een beetje uit de hand. Ik heb er onlangs weer een laten zetten, die op mijn rug is eigenlijk ook nog niet af. Op mijn linkerbeen staan mijn muzikale helden Kurt Cobain en Travis Scott en ik wil daar nog graag tatoeages van Jim Morrison en Jimi Hendrix bij hebben. Mijn zus heeft ook iets van vier tatoeages, mijn vader had er al een van vroeger en heeft er nu nog eentje die ik bij hem heb gezet. Mijn moeder is ook overstag, is twee jaar geleden begonnen met een sleeve op haar arm. Ik heb nog een tijdje gedacht dat ik tattoo-artist wilde worden. Eén probleem: ik kan niet goed tekenen. Ik heb wel geoefend, heb mijn ouders en een goede vriend getatoeëerd en heb twee tatoeages op mijn eigen been gezet, maar heb die ambitie verder uit mijn hoofd gezet.” Loran: “Jij vindt dat heel vet, het is echt jouw ding. Ik vind de meeste tatoeages van jou heel lijp, wil er misschien ook wel een. Maar alleen als ik de Olympische Spelen haal. Het is heel cliché, maar dan wil ik ergens de olympische ringen laten zetten.” Casimir: “De olympische ringen heb ik ook nog niet, want ik heb ook nog nooit meegedaan aan de Spelen. Ik denk ook niet dat die ringen er gaan komen als ik wel mee mag doen. In dat geval denk ik eerder aan een Eiffeltorentje of het logo van die Spelen.” Loran: “Als jij rondloopt zonder shirt zie ik mensen naar jou kijken. Zeker naar de tatoeage op je rug. Jij bent gewoon een levend kunstwerk.” Casimir: “Ik loop al een tijd mee, de meesten zijn er inmiddels wel aan gewend. Ik ben ook niet de enige met tatoeages en heb het nooit zo door dat er naar me wordt gekeken. Laatst kwamen twee Amerikaanse turnbroers met Bulgaarse roots op me af en een van hen wilde gelijk m’n hand schudden. Voor sommigen ben ik een voorbeeld en daar hebben mijn tattoos zeker ook mee te maken. Want voor mijn gevoel heb ik als turner nog niet zoveel gepresteerd, het kan en moet echt nog beter.” Loran: “Jij bent niet alleen een opvallende verschijning door je tatoeages, maar ook door wie je bent, door je karakter.” Casimir: “Of ik van juryleden door mijn tatoeages weleens het nadeel van de twijfel krijg? Weet ik niet. Ik kan natuurlijk nergens aflezen wat mijn score zou zijn geweest zonder tattoos. Ik had eerder het gevoel dat ik werd benadeeld toen ik voorheen met rare kapsels aan een oefening begon. Toen had ik echt het gevoel dat ik lagere scores kreeg, maar hardmaken kan ik dat natuurlijk nooit. Maar goed, in het dagelijks leven merk ik wel dat die tatoeages wat met mensen doen. Ik merk dat sommigen me er stoer of zelfs een beetje eng uit vinden zien. Dat ben ik niet, hoor. Ik hoor vaak mensen zeggen: ‘In het echt ben je heel anders dan we hadden gedacht.’ Eigenlijk ben ik een schaap in wolfskleding.” Loran: “Ik val veel minder op. In de turnzaal doe ik gewoon rustig mijn ding.” Casimir: “Maar ik merk wel dat ze in de zaal ook vaak naar jou toetrekken om een praatje te maken. Jij valt op door je oefeningen.” Loran: “O ja? Dat heb ik niet zo door.” Casimir: “Het is gewoon indrukwekkend als jij je voltige-oefening doet. En vaak doe je hem tijdens een training ook nog eens heel vaak achter elkaar.” Boegbeelden Casimir: “Ik heb veel volgers op sociale media, post vooral filmpjes die turngerelateerd zijn en merk dat mensen dat cool vinden. Mijn leven draait niet om het krijgen van likes, maar ik ben me er wel bewust van dat social media mij ook kan helpen. Turnen is geen sport waar je rijk van wordt, maar ik heb gemerkt dat het enorm helpt bij het vinden van sponsors als je veel volgers hebt en veel likes krijgt op de dingen die je post. Die sponsors geven mij financiële rust, mocht mijn A-status bij NOC*NSF wegvallen, dan hoef ik niet meteen mijn huis uit. Daarnaast kan het handig zijn als mensen weten wie je bent als straks mijn turnloopbaan erop zit.” Loran: “Ik was ook een tijdje heel fanatiek met social media bezig, probeerde viraal te gaan en meer volgers te krijgen. Ik postte heel veel, maar er gebeurde niets. Op een gegeven moment dacht ik: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Ik post nog weleens wat en heb soms in mijn achterhoofd: misschien gaat dit viraal. Het hielp ook al niet echt dat ik zilver won bij het EK van vorig jaar, dit jaar vierde werd op het EK en bij het WK zesde werd. Ik heb er misschien tweehonderd volgers bijgekregen. Mensen die betrokken zijn bij het turnen volgen mij wel, maar verder... Jij valt natuurlijk ook op door hoe je eruitziet, Cas.” Casimir: “Het filmpje van mij dat viraal ging, heb jij gefilmd en daarop zie je toevallig heel goed mijn tatoeages.” Loran: “Een probleem van mijn specialiteit, voltige, is dat het voor buitenstaanders een beetje saai is om naar te kijken. Veel mensen zien bij voltige niet precies wat er zo moeilijk aan is. Daarom vinden mensen het ook misschien niet zo interessant als ik iets post. Ach, ik heb het een beetje opgegeven om te jagen op volgers. Misschien verandert er wat als ik op de Spelen een medaille win.” Turnimago Casimir: “Er is veel te doen geweest over turnen, met name bij de vrouwen. Er zijn onderzoeken gedaan naar grensoverschrijdend gedrag. Ik vind het heel erg voor degenen die daar last van hebben gehad of dat nog steeds hebben. En natuurlijk heeft dat impact gehad op het imago van de sport. Maar dan vooral bij de vrouwen, denk ik. Wij mannen hebben niet veel vragen gehad, bij ons is het eigenlijk geen issue. Het grote verschil is dat wij als turners pas senior zijn als we achttien zijn en de vrouwen zijn dat vanaf hun zestiende. De vrouwen zijn veel jonger en ook kwetsbaarder op het moment dat zij dagelijks keihard gaan trainen.” Loran: “Bij de mannen heeft Epke Zonderland het turnen in Nederland op een heel mooie, positieve manier op de kaart gezet.” Casimir: “Lang werd gedacht dat een Nederlander nooit goud kon winnen met turnen. Epke deed het op de Spelen en WK’s.” Loran: “Neemt niet weg dat het natuurlijk een tijdlang over de misstanden is gegaan en dat begrijp ik ook. Toen ik zilver won bij het EK was het fijn dat turnen ook weer eens positief in het nieuws kwam.” Casimir: “Ik denk dat ouders wel even extra hebben getwijfeld of ze hun kind op turnen moesten doen. Ik hoop heel erg dat mensen zich voortaan veilig voelen in het turnen.” Olympische droom Casimir: “Ik heb tot twee keer toe de Spelen niet gehaald. In Tokio lukte het niet om ons als team te kwalificeren. Epke wist zich individueel te plaatsen en er was een ticket voor een meerkamper. Dat ging naar Bart Deurloo en daar kon ik mee leven, want hij was toen beter dan ik. Ik kon mezelf niet zoveel verwijten. Dat ik er in 2016 op de Spelen in Rio niet bij was, zat me veel meer dwars. Ik vind nog steeds dat ik thuishoorde in het team, maar er werd anders besloten. Ik had me met de ploeg gekwalificeerd voor de Spelen en mijn plek werd uiteindelijk ingenomen door Yuri van Gelder, die gold als kanshebber op een medaille op ringen. Er was veel te doen over Yuri die Spelen, hij werd naar huis gestuurd. Zuur. Ik ben niet boos op Yuri, vind het vooral heel erg zonde. Hij had de toestelfinale gehaald, maakte dus kans op een medaille. Als je dan naar huis moet voordat je de finale hebt kunnen turnen... Dat ze voor Yuri kozen in het team was dus ook wel te begrijpen, want hij haalde wel die finale, hè.” Casimir: 'Mijn plek werd in 2016 ingenomen door Van Gelder. Er was veel te doen over Yuri die Spelen, hij werd naar huis gestuurd. Zuur' Loran: “We hopen dat we nu allebei voor het eerst naar de Spelen kunnen. Als we bij het WK in Antwerpen bij de top twaalf eindigen, mogen we als ploeg naar Parijs. Het wordt lastig, maar het is mogelijk.” Casimir: “Er zijn bij het WK twaalf of dertien landen die in de race zijn voor plek acht tot en met twaalf. Het zal heel close worden, denk ik.” Loran: “En als we net buiten de top twaalf vallen, zijn er ook nog mogelijkheden om allebei in Parijs te komen. Op de meerkamp maak jij dan zeker kans op een ticket, Cas.” Casimir: “Jij kunt een ticket op naam verdienen op voltige bij het WK en kan ook nog in 2024 via de World Cups een olympisch ticket bemachtigen, mochten we het als team niet redden. Ik denk dat jij een goede kans maakt om Parijs te halen.” Loran: “Ik droom soms echt van de Spelen. Niet dat ik dan goud win, maar dat ik er sta tussen al die sporters.” Casimir: “Voor mij is het ook een droom om op de Spelen te staan. Maar ik ga niet roepen dat mijn carrière mislukt is, mocht ik de Spelen niet halen. Ik heb al zoveel mooie dingen meegemaakt, zie Parijs trouwens ook niet als mijn laatste kans. Over vier jaar zou ik er ook nog bij kunnen zijn, al ga ik niet roepen dat ik sowieso nog doorga tot en met de Spelen van 2028.” Loran: “We gaan er niet van uit, maar het kan ook nog zo zijn dat uiteindelijk maar één van ons tweeën naar de Spelen mag, dat we concurrenten zijn voor een olympisch ticket. Als jij van ons twee erheen mag, dan lijkt het me heel vet om naar je te komen kijken.” Casimir: “De Spelen zijn om de hoek, dus ik hoop in dat geval dat er een gratis busreisje inzit om jou aan te moedigen. En als jij dan een medaille wint, dan wil ik heel graag een tatoeage bij jou zetten.” Helden Magazine 68 Het verhaal van Loran de Munck en Casimir Schmidt komt voort uit Helden Magazine nummer 68. Max Verstappen kleurt de wereld oranje. Max Verstappen is hard op weg om voor het derde jaar op rij de wereldtitel Formule 1 te pakken. In aanloop naar de Grand Prix van Zandvoort, die hij afgelopen twee jaar won, siert hij de cover van Helden. We volgden de coureur vanuit de paddock en zagen hoe moeilijk het is voor ploeggenoot Sergio Perez om staande te blijven in zijn schaduw. In de 68ste editie van Helden ook volop aandacht voor het nieuwe voetbalseizoen. Een gesprek met Mats Wieffer, dé ontdekking van vorig seizoen, over zijn doorbraak bij Feyenoord en Oranje. Maurice Steijn werd tot veler verrassing de nieuwe trainer van Ajax. Een groot interview met de man die na een teleurstellend seizoen voor nieuwe successen moet zorgen. Luuk de Jong is spits en aanvoerder van PSV, hij vertelt over bondscoach Ronald Koeman, oud-trainer Ruud van Nistelrooij, nieuwe trainer Peter Bosz, oud-ploeggenoot Xavi Simons en nieuwe teamgenoot Noa Lang. Ryan Gravenberch kende een lastig eerste seizoen bij Bayern München. Hij wil er dit seizoen staan en weer een vaste waarde voor Oranje worden. Verder in de nieuwe Helden. Atleten Lieke Klaver en Terrence Agard vormen een razendsnel koppel. Laura Dijkema en Nika Daalderop over de hectiek van het leven als volleybalsters in den vreemde. Anne van Dam is de beste golfster van Nederland, ze vertelt over anger management, wonen in Amerika en de Big Green Egg Open. Hockeyster Laurien Leurink won met Oranje alles wat er te winnen viel. Mede door de ongeneeslijke ziekte van zus Marije zwaaide ze af. Ook is er veel aandacht voor de European Para Championships in Rotterdam. Een gesprek met rolstoelbasketbalster Bo Kramer, bij wie op jonge leeftijd botkanker in haar been werd geconstateerd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 68! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.