Bevlogen. Bezeten. Verslaafd. Jeroen Otter is het allemaal. Hij is de man die shorttrack ademt. In aanloop naar het WK (8-10 maart in Sofia) leggen we hem zes namen voor. We spreken met hem over de tragiek van Sjinkie Knegt en het goud van Suzanne Schulting.

Sjinkie Knegt

“We zouden op donderdag 10 januari, een dag voor het begin van het EK, om vijf over half tien naar de baan in Dordrecht gaan voor de training toen ineens onze sportarts in tranen voor me stond. ‘Ik heb net Fenna, de vrouw van Sjinkie gesproken en er is iets ergs gebeurd met Sjinkie, hij heeft ernstige brand- wonden over zijn hele lichaam opgelopen bij het aansteken van de houtkachel.’ Ik probeerde te bekomen van de eerste schrik en tien minuten later, in de bus naar de baan, heb ik Fenna gebeld.

Zij zat op dat moment in de ambulance op weg naar het ziekenhuis in Groningen. Fenna was in paniek, huilde. ‘Sjinkie stond in de fik,’ zei ze, ‘ik was ziek, lag boven en werd geroepen. Toen ik beneden kwam, zag ik Sjinkie. Ik heb meteen een pan water uit de keuken over hem heen gegooid.’ Daarna heeft ze zowel 112 als onze sportarts Karin gebeld. Vervolgens heeft ze Sjinkie met kleren en al onder de douche gezet. Daarna kwamen de traumahelikopter, om een brandwondenspecialist af te leveren, en een ambulance. Ik was in tranen toen ik Fenna aan de lijn had.

Na het gesprek met Fenna meldde onze arts Karin Top dat ze meteen vanuit Dordrecht naar Groningen zou vertrekken zodat we de informatie uit de eerste hand zouden krijgen. Tegelijker- tijd moest ik schakelen, want er was ook een training gepland. Aangekomen bij de baan heb ik het alleen disciplinemanager Wilf O’Reilly verteld en besloten op dat moment de sporters nog niet in te lichten. We wisten niet genoeg over zijn situatie. Ik hield wel rekening met het ergste, ook omdat er niet werd gezegd dat de situatie níet levensbedreigend was.

Hoe gek het ook klinkt, daarna moest de training beginnen. Er kwam meteen iemand van de ISU op Wilf af en die zei: ‘Verschrikkelijk wat er met Sjinkie aan de hand is.’ Ik schrok me rot, dacht: gaat de boel nu al ontploffen? Die man bleek het te hebben over het ongeluk met de vorkheftruck. Ja, dat had hij een maand eerder ook nog. Bij het klussen kwam hij klem te zitten tussen de heftruck die naar achter kwam en het kozijn van z’n schuurdeur. Het gevolg: een zware spierblessure aan z’n linkerbeen. Bizar allemaal.

Niemand zag iets aan me tijdens de training. Hoe het me is gelukt, weet ik niet, maar ik heb tijdens die training Sjinkie even uit mijn hoofd weten te zetten. Tijdens wedstrijddagen kan ik nooit lang blij of teleurgesteld zijn, omdat ik meteen weer door moet schakelen naar de volgende wedstrijd. Wellicht dat ik emoties daardoor uit kan schakelen. Maar toen ik van het ijs stapte, zat Sjinkie meteen weer in m’n hoofd.

Na de training was de persconferentie. Ook toen besloten we de sporters nog niet te informeren. We wisten ook: Sjinkie woont in Bantega, een dorpje van niks waar iedereen elkaar kent. Dat er een ambulance en helikopter bij Sjinkie waren geweest, zou elk moment uit kunnen komen. Ik heb de atleten een kwartier na de persconferentie, die voorbij was om drie uur, naar beneden geroepen en het verteld. Het was doodstil, ik zag de tranen lopen. Zelf kon ik het ook niet meer drooghouden.

De pers ving op dat moment ook berichten op dat Sjinkie bij het brandwondencentrum was. De NOS, zowel tv als radio, heb ik te woord gestaan. Daarna moest ik meteen door naar de teamleaders-meeting, want ja, dat EK ging ook gewoon door. Daar was het nieuws over Sjinkie inmiddels ook bekend. M’n telefoon bleef ondertussen maar gaan.

Sjinkie heb ik die donderdag niet geappt. Hij was het zelf die op vrijdagochtend een bericht stuurde in de groepsapp van de ploeg. ‘Jongens, ik ga het volgen, succes,’ stuurde hij volgens mij. Dat bericht van Sjinkie zorgde voor een golf van opluch- ting bij iedereen.

Tijdens de wedstrijden lukte het me opnieuw om me van Sjinkie af te sluiten. Ik schrok er later best van. Mij is duidelijk geworden dat ik bijna schizofreen ben. Als coach kan ik de emoties helemaal uitschakelen, terwijl ik na de wedstrijden meteen vol kon schieten als iemand me vroeg naar Sjinkie.

Ondertussen begon Sjinkie zich gedurende het EK steeds meer te roeren op de app. Op zondag ging hij zelfs helemaal los. ‘Slechte beslissing!’ En: ‘Hoe kun je dat nou doen!’ Dat soort berichten verstuurde hij vanaf de intensive care, begreep ik. Hij had een tv en een laptop en kon, hoewel z’n ogen, zoals ik begreep, helemaal dichtzaten, toch wat zien.

Na de wedstrijden op zondag heb ik de pers te woord gestaan, toen begreep iedereen gelukkig dat het niet alleen over Sjinkie moest gaan. Vervolgens ben ik naar het traditionele banket gegaan. En voor ik ging slapen heb ik nog even gekeken wat er allemaal was geschreven, want tijdens het toernooi sluit ik me daar voor af. Ook heb ik alle appjes beantwoord. Veel collega- coaches hadden berichtjes gestuurd. En ik heb iedereen een persoonlijk berichtje teruggestuurd.

Tekst gaat verder onder de foto