Het is deze week vijftien jaar geleden dat de Olympische Spelen in Sydney plaatsvonden. Door de jaren heen spraken wij meerdere atleten die grote successen behaalden tijdens die spelen. Vandaag: Pieter van den Hoogenband, die in Sydney twee maal goud en twee keer brons won.
Tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Sydney lag Pieter in een container in het olympisch dorp. Er was te weinig huisvesting voor alle atleten, dus fungeerden grote containers als onderkomen. Er was nog provisorisch een raam uitgezaagd en een douche ingebouwd. Pieter had bij chef de mission Joop Alberda gevraagd om een plek voor zichzelf. Hij moest goed kunnen rusten, er werd immers een hoop van hem gevraagd en verwacht. “Ook mijn zwemmakkers waren een gevaar voor me, hadden moeite hun enthousiasme te beteugelen. We kregen dus een container toegewezen; in de ene helft sliep ik en in de andere Jacco en bondscoach Stefano Breno. Ik moest af en toe een ventilator op het wandje tussen ons richten anders kwam hun sigarettenrook mijn kant op. Ze zaten daar te stomen in die cabine! Ach, het was gewoon kamperen. ’s Nachts was het ijskoud en overdag bloedheet. Ik zat daar met mijn cd’s, mijn gettoblaster en mijn boeken. Meer had ik niet nodig.”
Op 16 september had Pieter voor het eerst aan de bak gemoeten. Het liep anders. De estafetteploeg voor de 4×100 meter vrij werd gediskwalificeerd door een verkeerde overname. Pieter keek werkloos toe en zag in de finale Michael Klim als starterzwemmer van de Australische ploeg een wereldrecord van 48,18 zwemmen. “Die tijd deed me niets. Ik had al geleerd in scenario’s te denken. Zaak was om niet in paniek te raken.”
'Terugkijkend heb ik in de halve finale het goud gewonnen'
Een dag later mocht hij ‘los’, voor de series en halve finale op de 200 vrij. Het was de afstand waarop hij het Australische wonderkind Ian Thorpe tegenkwam. “Het leven daar stond stil als Thorpe op tv kwam, iedereen verwachtte dat hij wel even het goud zou pakken op de 200 vrij. Jacco zei voor mijn halve finale: ‘Zwem maar gewoon lekker.’”
Pieter zwom 1.45,35 en pakte het wereldrecord af van Thorpe, die zich zat te verbijten in de voorstartruimte. Thorpedo wilde meteen orde op zaken stellen, maar kwam tweehonderdste tekort. Pieter: “Mentaal kreeg hij zo’n klap, hij had zoiets nog nooit meegemaakt. Terugkijkend heb ik in de halve finale het goud gewonnen.”
De finale was op 18 september. Het stadion zat vol met 20.000 mensen, voor het overgrote deel uitzinnige Australiërs. “Ik weet alles nog van die finale,” zegt Pieter. “Ik vond het mooi om vooraf een spel te spelen. In de voorstartruimte legde ik mijn spullen expres op de stoelen naast me. Mijn brilletje legde ik op de stoel die hoorde bij baan vijf en mijn badmuts op die van baan drie. Zodat die jongens even een gesprekje met mij aan moesten knopen. Dan zei ik iets als: ‘Wat is er mis met je dat je maar in baan drie moet starten?’ Vonden ze niet fijn. In baan vijf zat dus Thorpe. Hij had gehoord dat ik op die manier mijn tegenstanders probeerde te intimideren. Hij ging zonder iets te zeggen op mijn spullen zitten. En daarna vroeg hij mij om zijn pak dicht te ritsen. Ik dacht: shit, hij heeft een antwoord op mijn tactiek!”’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Thorpe was ondanks het machtsvertoon van Pieter een dag eerder nog steeds de grote favoriet. Een orkaan van geluid brak los na de start. Jacco: “Het zwemmen leefde daar zo, dat hadden we nog nooit meegemaakt. Maar we verloren niet uit het oog waar we voor waren gekomen.”
Pieter: “In mijn hoofd zat alleen maar: ik ga dit publiek stil krijgen. Thorpe maakte de fout om met mij mee te zwemmen, door mijn halve finale. Hij ging te hard weg en blies zijn motor op. Ik merkte vijftien meter na het derde keerpunt dat hij op was. Die laatste baan leek wel in slow motion te gaan. Hij ademde mijn kant op en we keken elkaar even aan. Het was een fractie van een seconde, maar het leek wel tien tellen te duren. Daarna gaf ik gas. Toen ik los van hem kwam, wist ik: die is binnen.”
'Nadat ik aantikte, was het ineens helemaal stil in het stadion'
Pieter evenaarde zijn wereldrecord van 1.45,35, Thorpe zwom 1.45,83. Goud. “Nadat ik aantikte, was het ineens helemaal stil in het stadion. Heel langzaam begonnen ze voor mij te applaudisseren. Ik betrok ook Thorpe erbij en dat vonden ze mooi. Ik voelde ook wel dat het voor hem heel pijnlijk was. Thorpe zei: ‘Je hebt me gruwelijk veel pijn gedaan.’ Ik dwong zoveel respect bij hem af dat het voor een band voor het leven zorgde. We hebben het daarna natuurlijk nog vaak over die race gehad. Nadat Ian mij in Athene klopte op de 200 vrij, was het eerste wat hij zei: ‘Now it’s one-one.’ Dat hij langskwam bij mijn afscheid in 2008 is natuurlijk allemaal terug te voeren op die finale in Sydney.”
Wil je het hele interview met Pieter lezen? Koop Helden 27 dan hier, of lees het hele interview via Blendle.