Fabio Casartelli kwam op 18 juli 1995 om het leven, toen hij tijdens de Tour de France ten val kwam tijdens de afdaling van de Col de Portet-d’Aspet. Erik Breukink ging twintig jaar geleden vlak achter hem onderuit, maar kon ongeschonden verder.
“Die dag is een dieptepunt in mijn carrière geweest,” zegt Breukink, tegenwoordig ploegleider van Team Roompot. “Ik zag die jongen liggen, lag naast hem. Het kwam ineens allemaal zo dichtbij. Ik kan me nog veel van die dag herinneren, weet nog dat ik naar de ploegleider van Motorola ging om te vragen hoe het ging met Casartelli. Natuurlijk had ik gezien dat het er zo slecht uit zag, dat had ik nog niet eerder gezien. Tegelijkertijd wilde ik het niet geloven. Ik zag wel bloed, maar als wielrenner denk je dan vaak meteen: ik hoop maar dat het meevalt. Ik ging er niet vanuit dat het zo vreselijk mis kon gaan.”
De etappe werd uitgereden, Richard Virenque won de Pyreneeën-rit. Op de streep hoorde Breukink dat het dus wel helemaal fout was afgelopen. De Italiaan, die geen helm droeg, was met zijn hoofd op een betonnen paaltje gevallen en overleed in het ziekenhuis. Casartelli werd slechts 24 jaar.
'De organisatie had helemaal geen huldiging moeten doen die dag'
“Virenque nam ik het niet kwalijk dat hij juichend over de finish kwam, het vreselijke nieuws was niet meteen bekend in het peloton, ik hoorde het ook pas na afloop. Was ook wel logisch dat ze tijdens de etappe het nieuws nog niet aan ons vertelden, beter om dat na de finish te vertellen. Wat is Virenque wel kwalijk nam, was dat hij daarna ook stond te juichen op het podium, toen moest hij het toch wel hebben meegekregen, leek me. Dat had niet gehoeven. En trouwens, de organisatie had ook helemaal geen huldiging moeten doen die dag.”
'Later in de Tour won Lance Armstrong nog een rit, die droeg hij op aan zijn ploegmaat en dat vond iedereen heel mooi'
Alle renners waren natuurlijk verschrikkelijk aangeslagen. Een dag later werd er niet gekoerst, op wandeltempo werd er naar de streep gereden. De Motorola-ploeg reed gezamenlijk als eerste over de streep. Breukink: “Later in de Tour won Lance Armstrong nog een rit, die droeg hij op aan zijn ploegmaat en dat vond iedereen heel mooi. We gunden het die ploeg, hoewel het geen cadeau was. Het was ook het rare van de Tour: de dag na de val was een dag van rouw, maar een dag later moest iedereen weer volle bak. Het is ook de enige manier om door te kunnen gaan, denk ik. Ik word nog vaak naar die dag gevraagd, het hoort bij mijn carrière. Het is de hardheid van de sport.”