Hockeyster Maartje Paumen speelde tegen Japan (4-0 winst) alweer haar 200e interland voor het Nederlands elftal. Ze bekroonde die interland door uit de tweede strafcorner de score te openen. Wij spraken Paumen een tijdje geleden over haar perfecte strafcorner.
“Shit! Hebben ze geen vertrouwen meer in me?’ dacht ik toen Toon Siepman tijdens de Olympische Spelen in 2012 opeens in Londen was om met mij op mijn strafcorner te trainen. Gelukkig veranderde die gedachte, want hoe speciaal is het dat je trainer, Max Caldas, regelt dat je strafcornertrainer naar Londen komt? Dat hadden ze natuurlijk niet zomaar geregeld..
'Ikzelf speelde het toernooi van mijn leven'
Op de Olympische Spelen in 2008 in Beijing ging ik mee als klein meisje. Voelde weinig druk en ik scoorde elf (!) keer. Ik weet alle goals nog, zoiets vergeet je niet zomaar. Bijvoorbeeld de goal in de groepsfase tegen Zuid-Korea. Ik scoorde de 3-2 en dat was een heel belangrijke en cruciale goal, want we gingen naar de volgende ronde. Ook de goals in de halve finale tegen Argentinië zal ik niet snel meer vergeten. Ik scoorde die wedstrijd drie keer uit een strafcorner, iets waar ik als klein meisje al van droomde. We weten allemaal hoe dat uiteindelijk afliep: we werden Olympisch kampioen. Ikzelf speelde het toernooi van mijn leven.
Op de Olympische Spelen in Londen in 2012 wilde ik natuurlijk nog meer laten zien. Door de jaren heen waren er de nodige dingen veranderd. Was ik in Beijing nog het kleine meisje, in Londen was ik opeens de aanvoerster van het team. Ook de wedstrijden zelf verliepen anders dan in Beijing. We wonnen de wedstrijden, maar allemaal heel close.
Tekst gaat verder onder de foto
Maar dat was niet alles. Wat in 2008 wel lukte, scoren uit een strafcorner, was me tot de halve finale in Londen niet gelukt. We hadden wel wat strafcorners gehad, maar geen één was raak. Je gaat dan toch denken: Hé, shit. Ik heb een wapen, maar die heb ik nog niet gebruikt. Daar baalde ik van en je begint stiekem te twijfelen.
Natuurlijk was het de journalisten ook al opgevallen: Maartje Paumen had nog niet gescoord uit een strafcorner. Toch zei ik steeds al: ‘Let maar op, als het straks moet, dan sta ik er!’ Want hoe meer druk er is, hoe beter ik presteer. Dat weet ik van mezelf.
En toen was Toon dus in Londen om met mij te trainen. Die trainingen gingen goed, zoals ze meestal goed gaan. Waarom lukte het me op een training wel, maar in de wedstrijd niet? Dat was moeilijk te verklaren. Ik trainde veel samen met Toon. Op techniek hoefden we niet meer te trainen, want door de jaren heen weet ik heel goed hoe het moet. Maar stiekem kruipen er toch wat kleine foutjes in. Zelf zie ik die niet, maar Toon ziet ze wel. Een klein stapje naar rechts, de stick iets dichter bij de bal of mijn lichaam iets meer voorover. Die kleine aanpassingen van Toon kunnen het verschil maken. Naast de gesprekken over hockey had ik het met Toon ook over het leven. Dat was fijn.
'En nu, in aanloop naar de Olympische Spelen in Rio, train ik nog steeds met Toon op mijn strafcorner'
De eerstvolgende wedstrijd was de halve finale tegen Nieuw-Zeeland. Ik weet niet of het toeval is geweest of niet, maar ik scoorde twee keer uit een strafcorner. De wedstrijd eindigde in 2-2 en uiteindelijk gingen wij, na het nemen van shoot-outs, door naar de finale. Dat was echt de spannendste wedstrijd van m’n leven. De finale speelden we tegen Argentinië, en ook daar was het raak. Er viel een enorme last van mijn schouders af. Die strafcorners waren echt de meest perfecte ballen. Ik pushte zo goed, dat voelde ik. Ze konden gewoon niet verder in de kruising. We weten ook hoe dat uiteindelijk afliep: we wonnen wéér Olympisch goud!
En nu, in aanloop naar de Olympische Spelen in Rio, train ik nog steeds met Toon op mijn strafcorner. En het zijn nog steeds de kleine aanpassingen van Toon die het verschil kunnen maken. Als ik zo terugkijk zijn die twee Olympische medailles het allermooist.
En Londen 2012; het heeft allemaal zo moeten zijn.”