Max Caldas werd in 2012 olympisch kampioen met de Oranjevrouwen. In Rio gaat hij met de mannen op jacht naar de eerste hoofdprijs sinds 2000. Met goud komt Nederland (252.500 hockeyers en 320 clubs) nog prominenter op de kaart als grootste hockeyland ter wereld. Barbara Barend kijkt met Max vooruit.
Barbara: Wat is voor jou het belang van de Rabo Super Serie?
Max: “Het zijn erg nuttige wedstrijden in aanloop naar de Spelen. We zijn bezig met de opbouw richting een piek en bij het finetunen hoort ook het spelen van internationale potjes. Het is voor mij de laatste mogelijkheid om iedereen aan het werk te zien voordat ik de groep van 22 man moet terugbrengen naar een olympische selectie van vijftien veldspelers en één keeper.”
'We zijn op verzoek van spelers ook met individuele mentale begeleiding aan de slag gegaan'
Barbara: Je bent met het team naar Papendal verhuisd en hard gaan trainen. Je vond dat de spelers meer van zichzelf en elkaar moesten eisen. Hoe is dat proces verlopen?
Max: “Alle begin is stroef, maar door een structurele omgeving te creëren waar vorderingen worden geboekt, is er een lifestyle ontstaan. Het gaat bij ons elke dag om presteren. Veeleisend zou ik het niet willen noemen. Het is gewoon topsport. We hebben een programma ontwikkeld met meer aandacht voor krachttraining en voeding om van de jongens nog betere atleten te maken. Ook zijn we op verzoek van de spelers met individuele mentale begeleiding aan de slag gegaan. En we hebben naar hun slaapgedrag thuis gekeken; het type bed en kussen dat ze gebruiken. Maar ook: wat zijn hun gewoontes? En wat weten ze van slaaphygiëne? Kortom, alle facetten die van invloed zijn op onze prestaties.”
'We kunnem moeilijk claimen dat we zomaar goud pakken, maar we maken zeker een kans'
Barbara: Zijn jullie inmiddels goed genoeg om in aanmerking te komen voor olympisch goud?
Max: “Als je al zo veel jaar weinig weet te winnen, kun je moeilijk claimen dat je zomaar goud gaat pakken. Daar zijn we ons van bewust. Maar maken we een kans? Zeker! Net als Australië, Duitsland, Argentinië, België, Engeland en India.”
Barbara: Mis je de vrouwen nog weleens?
Max: “Absoluut. Met sommige speelsters, en ook stafleden, heb ik relaties opgebouwd die verder gaan dan de gebruikelijke coach-speler-verstandhouding. Toch sta ik achter de keuze die ik heb gemaakt. Bij de mannen ben ik die relaties weer aan het ontwikkelen. Ik zou voor elke speler en staflid van dit Nederlands team een kogel vangen.”
'Het gaat bij mij altijd om de persoon achter de sporter'
Barbara: Wat is het verschil tussen werken met mannen en vrouwen? En wat is juist hetzelfde?
Max: “Het gaat bij mij altijd om de persoon achter de sporter. Clichés als: mannen zijn zus en vrouwen zijn zo, vind ik onzin. Speltechnisch gezien zijn mannen sneller en krachtiger, maar als coach bij de vrouwen vond ik het spel ook snel gaan en werd het ook steeds krachtiger. Het is dus maar net waar je ogen aan gewend raken.”
Barbara: Wie is eigenlijk jouw held?
Max: “Mijn moeder. Ik was zeventien jaar toen mijn vader overleed en zij heeft ons bij elkaar gehouden. Het is aan mijn moeder te danken dat we nu een prachtige, grote en gezellige familie hebben. Gek genoeg heb ik met haar beter contact over de telefoon dan face-to-face. Ha, als we elkaar zien, hebben we binnen vijf minuten ruzie.”
'Ik voel me erg verantwoordelijk voor het geluk en het verdriet van mijn spelers en staf'
Barbara: Je hebt een groot gezin. Komen je vrouw en kinderen je opzoeken in Rio?
Max: “Nee, daar zijn ze nog te jong voor. Emma is 7 jaar, Tygo is 6, Ben bijna 5 en Sofia is bijna 3. Mijn vrouw Daphne komt misschien wel een paar dagen langs.”
Barbara: Wanneer ben je tevreden deze zomer?
Max: “Ik voel me erg verantwoordelijk voor het geluk en het verdriet van mijn spelers en staf. Zo beleef ik mijn baan. Ik ben tevreden als we straks bij vertrek naar Brazilië op Schiphol staan en weten dat we klaar zijn om op een hoog niveau te gaan presteren. Elke dag weer.”