Sven Kramer domineert al jarenlang het langebaanschaatsen. De honger is nog niet gestild, maar Pyeongchang zal zo goed als zeker zijn laatste olympische optreden worden. We nodigen hem voor zijn vierde Spelen alvast uit voor een trip down memory lane.
2006: Sven Kramer wint olympisch zilver op de 5 kilometer in Turijn en wordt na afloop gehuldigd door, toen nog, kroonprins Willem-Alexander.
“Het is heel ongemakkelijk om met een zilveren of bronzen plak naar het Holland Heineken House te moeten. Je staat daar voor een hossend publiek, zij willen gewoon feest, ook na een tweede of derde plaats. Maar voor mij voelt het zo ongemakkelijk om daar dan te gaan staan. Ik heb me ook voorgenomen dat niet meer te doen. Maar als ik niet op kom dagen na een zilveren of bronzen medaille wordt dat weer betiteld als respectloos…”
Dat je dat gevoel had na het zilver op de 10 kilometer in Sochi begrijpen we, maar had je dat ook al na jouw allereerste olympische plak als 19-jarige?
“Met deze huldiging had ik nog de minste moeite. Maar ik had dat seizoen, in november 2005, al een wereldrecord op de 5 kilometer gereden in Salt Lake City. Ik wist dus al voor de Spelen in Turijn dat het niet uitgesloten was dat ik goud kon winnen.”
Wat veranderde in jouw leven door deze eerste olympische medaille?
“Niet veel. Al voor Turijn hadden sportliefhebbers wel eens van mij gehoord, komt natuurlijk ook omdat ik uit een schaatsfamilie kon.”
Jij kunt in Nederland nooit eens ergens ongestoord binnenstappen.
“Klopt, en dat lijkt met de jaren alleen maar lastiger te zijn geworden. Soms is dat weleens moeilijk. Het zuigt heel veel energie. Het is soms intensiever dan die twaalf of 25 rondjes op de schaatsbaan.”
Gaat het zo ver dat je soms besluit binnen te blijven omdat je geen zin hebt om altijd aangesproken te worden?
“Ik heb er vaak iets meer moeite mee dan Naomi (vriendin en oud-hockeyster Naomi van As, red.), maar ik weiger een gevangenis van m’n eigen huis te maken.”
Tekst gaat verder onder de foto
2014: Maatjes, generatiegenoten, oud-ploeggenoten en medailledelvers onder elkaar. Sven Kramer en Ireen Wüst kletsen bij met de oogst van de Spelen in Sochi om hun nek.
“De band met Ireen is heel goed, we hebben elf jaar bij elkaar in de ploeg gezeten. Natuurlijk spreken we elkaar de laatste jaren wat minder vaak, omdat we sinds het stoppen van TVM in 2014 geen ploeggenoten meer zijn. Ik heb zoveel respect voor Ireen. Zij is zo goed en professioneel. Als ik haar vergelijk met veel andere schaatssters… Als ik die in de weer zie, denk ik geregeld: laat maar gaan.”
Zijn er momenten dat jij denkt: ik moet Ireen even bellen?
“Soms wel als het over schaatszaken gaat, maar niet over privézaken. Het belangrijkste is dat we weten dat we elkaar dag en nacht kunnen bellen als dat nodig is. Dat vind ik een mooie en belangrijke gedachte. Het is niet zo dat Ireen en ik bij elkaar over de vloer komen, dat komt misschien ook doordat we allebei in alles wat we doen zo ontzettend professioneel zijn. Wij gaan onze kostbare tijd niet verdoen door bij een ander op de bank te gaan hangen.”
Jullie zijn twaalf jaar geleden samen opgekomen en hebben allebei een palmares om U tegen te zeggen…
“Nou, Ireen heeft wel pittig wat meer medailles gewonnen dan ik, hoor!”
‘ Verjaardagen…
Alleen dat is al een reden om toch nog even door te gaan met schaatsen. Ik vergeet ze ook altijd’
Herken jij veel van jezelf in Ireen, zijn er overeenkomsten als het om het karakter gaat?
“Als wij op de ijsbaan staan, dan willen wij alles doen om te winnen. Dag in dag uit.
Achter alles wat we doen, zit een plan. Maar zodra we van het ijs stappen, zijn we heel verschillend.”
Als jullie straks allebei gestopt zijn, zullen jullie dan contact blijven houden?
“Jawel. Misschien zelfs wel meer dan nu.”
Kijk je ernaar uit om de sociale contacten meer aan te halen, zodra het schaatsen klaar is?
“Aan de ene kant wel. Maar het schaatsen is nu ook een mooi en makkelijk excuus. Iedereen pikt het als ik ergens niet bij kan zijn omdat ik moet trainen. Dat excuus heb ik straks niet meer om een verjaardag uit de weg te kunnen gaan.”
Lachend: “Verjaardagen… Alleen dat is al een reden om toch nog even door te gaan met schaatsen. Ik vergeet ze ook altijd, zelfs die van heel goede vrienden. Ik ben daar zo slecht in.”
Helden Magazine 39
Het eerste gedeelte van het verhaal van Sven Kramer komt voort uit Helden Magazine 39 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin won de Giro en de wereldtitels tijdrijden met de ploeg en individueel. In het extra dikke nummer is er daarnaast volop aandacht voor onder meer de aankomende Winterspelen in Pyeongchang en een terugblik naar het sportjaar 2017.
Verder in de 39ste editie van Helden, Europees kampioen, beste voetbalster van Europa en de wereld Lieke Martens, wielrenster Anna van der Breggen over haar wens: de regenboogtrui, Richard Krajicek over uitvliegende kinderen, coachen en het ABN AMRO WTT, alpineskiër Maarten Meiners, schaatsters Ireen Wüst en Irene Schouten, darter Raymond van Barneveld, voetbaltrainer Peter Bosz, de Nederlandse bobsleemannen, shorttrackster Suzanne Schulting, oud-keeper Patrick Lodewijks, Henk Grol, Dione Housheer, Anish Giri en Wendy Rommedahl.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 39! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.
