Sifan Hassan (28) spotte met alle wetten door in Tokio uit te komen op drie middellange afstanden. Gekkenwerk? Niet voor Sifan. Ze won goud op de 5000 en 10.000 meter en brons op de 1500 meter. Niemand deed dat haar ooit na. Zo kreeg haar bijzondere levensloop er weer een mooi hoofdstuk bij. Het meisje dat op haar vijftiende van Ethiopië naar Nederland vluchtte is nu tweevoudig olympisch kampioene en onze Held van het Jaar.
Je mocht de Gouden Televizier-Ring uitreiken in een vol Carré. Hoe was dat?
“Geweldig. Iedereen was zo enthousiast, ik voelde me zo gewaardeerd.”
Jouw gouden race op de 5000 meter werd tijdens het Televizier Gala gekozen als hét tv-moment van 2021.
“Wat een eer. Ik waande me weer even in Tokio toen iedereen ging staan en voor me begon te klappen. In Carré had ik weer zo’n wow-moment.”
Kijk je vaak naar je olympische medailles?
“Olympisch kampioen worden is altijd mijn grote droom geweest. Als je dan terugkomt met twee keer goud en één keer brons… Bizar. Maar als ik iets heb gedaan, dan gaat meteen de focus weer op een ander doel. Ik ben niet iemand die dagen- lang naar de medailles gaat staren, terwijl ik denk: ik heb het gedaan, ik heb het gedaan. Nadat ik in 2019 in Doha twee keer goud won op het WK was ik ook supertrots en blij, maar al heel snel keek ik weer vooruit. Daarom is zo’n uitreiking van de Gouden Televizier-Ring ook mooi, omdat dan wel even bij me binnenkomt dat het speciaal is wat me is overkomen en wat ik heb gedaan. In Carré voelde ik voor het eerst die intense blijdschap weer.”
Rare dag
Je won op 2 augustus de 5000 meter, terwijl je eerder die dag tijdens de series van de 1500 meter ten val kwam.
“Die dag stond eigenlijk symbool voor mijn hele leven. Vallen en weer opstaan. Verdriet, pijn en blijdschap; het kwam alle- maal voorbij op die dag. Ik had al pijn toen de dag begon, had last van een verrekking in mijn bovenbeen. Ik baalde vreselijk. Het hele jaar was ik fit en gezond geweest, maar in de serie van de 5000 meter had ik die verrekking opgelopen. In de heat van de 1500 meter begon ik achterin omdat ik pijn had. En toen kwam ik ook nog eens ten val. Ik dacht toen ik daar lag heel even: dit is het einde van de Spelen. Ik was zo verdrietig. Maar een fractie daarna dacht ik: nu opstaan, nog één keer alles geven en na de finish zien we wel verder. Ik heb de race nog weten te winnen. Hoe ik het gedaan heb, weet ik nog steeds niet. Maar ik heb in mijn leven ook geleerd: ga niet zeggen dat iets niet kan, zolang je het niet hebt geprobeerd. ’s Avonds wachtte ook nog de finale van de 5000 meter…”
Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!
