Denzel Dumfries was als rechtsback van het Nederlands elftal een van de lichtpunten op het teleurstellend verlopen EK. De aanvoerder van PSV rekende op een snelle transfer naar een buitenlandse club, maar pas zes weken na het EK tekende hij voor Internazionale.

Hoe zou je 2021 willen beschrijven?
“Als een bijzonder jaar. Allereerst omdat ik mijn eerste eindtoernooi speelde dat uiteindelijk voor mezelf een raar toernooi werd, met heel veel ups en ineens die grote down. En vervolgens na lang wachten die mooie transfer naar Inter Milaan.”

Jij was de gevierde man in de openingswedstrijd van het EK tegen Oekraïne.
“In de eerste helft gaf Gini Wijnaldum mij de bal mee in de zestien die ik op een verdediger of op de keeper schoot. Vervolgens miste ik een voorzet van Memphis, dus ik dacht dat ik in de rust zou worden gewisseld. Toen kwam assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij naar me toe en zei dat ik de gevaarlijkste speler was en zo door moest gaan. Die opmerking gaf me zo’n goed gevoel dat ik wist dat ik na rust zou gaan scoren, of minimaal beslissend zou zijn. Vlak voor tijd kwam die voorzet van Nathan Aké die ik binnenkopte, mijn eerste doelpunt in Oranje en de beslissende 3-2. Het mooie was dat iedereen die veel betekent in mijn leven – mijn vriendin, mijn hele familie en mijn beste vrienden – op de tribune zat. De Arena ontplofte en mijn telefoon ook.”

Je kreeg complimenten voor jouw positieve energie.
“Ik doe en deed me niet anders voor dan zoals ik altijd was en ben. Voor het toernooi vroeg Memphis of ik het leuk vond om even op zijn kamer te komen kletsen. Hij zei me dat ik zo belangrijk was voor het team met mijn, zoals hij het noemde, Denzel-zijn. Dat ik zo anders was dan alle andere spelers, door de energie die ik uitstraalde, en dat ik met mijn manier van spelen heel belangrijk was voor het team.”

‘Ik speel pas zeven jaar betaald voetbal, ben betrekkelijk laat doorgebroken en zit nu al bij Inter’

Wat maakt Memphis Depay zo bijzonder?
“Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren hoe hij bezig is met de groep, met nieuwe spelers, hoe hij altijd overal positief in staat. Er zijn spelers in de selectie die bidden. Memphis organiseerde dat we op zijn kamer bij elkaar kwamen en met elkaar gingen bidden met nog een paar spelers. Maar hij neemt ook het initiatief om samen spelletjes te spelen. Hij is binnen en buiten het veld een verbinder.”

Jullie wonnen op het EK de poule, maar in de achtste finale ging het mis tegen de Tsjechen. Hoe kijk je terug op die wedstrijd?
“We hadden ’s middags in Boedapest gespeeld en om één uur ’s nachts stond ik in mijn eigen woonkamer, was het einde toernooi. Dat was zo’n shock. Tijdens die terugvlucht naar Schiphol heeft niemand een woord gezegd. Na terugkeer op Schiphol gingen we meteen met de bus naar Zeist. We hadden allemaal nog onze kamers, mochten ook blijven slapen, maar niemand had daar zin in. Iedereen wilde meteen naar huis. Frank de Boer begreep dat. Hij heeft die avond nog afscheid van ons genomen en wenste ons veel succes bij onze clubs. Ik heb hem niet meer gesproken, maar wel een berichtje gestuurd waarin ik hem heb bedankt en gezegd dat ik het spijtig vond voor hem hoe het is gegaan en hoe de mensen over hem heen vielen. Ik had echt met hem te doen.”

Tekst gaat verder onder de foto

Heftige periode

Voor het EK werd in sommige media getwijfeld of jij en Marten de Roon wel zouden worden geselecteerd…
“Klopt. Ik las dat in het AD stond dat Dumfries nog een vraagteken was. Ik was al een tijd een vast lid van de Oranje-selectie. Dus hoezo zou ik een vraagteken zijn voor het EK? Het krenkte mijn ego.

Toen het ineens hosanna was in heel Nederland. Toen iedereen bij Team Dumfries wilde horen, gedroeg ik me niet anders dan daarvoor. Voor mij was het: gewoon mijn taak uitvoeren. Mijn moeder is vrij nuchter, maar vond al die aandacht toch wel heftig. Mensen liepen ineens door de straat op zoek naar ons huis. Journalisten belden haar.”

Lachend: “Mijn moeder vond het al heel spannend toen ik bij Sparta speelde. In de loop der jaren hebben we er binnen de familie vaak over gesproken wat er kon ontstaan als ik ineens landelijk bekend zou worden. We zeiden dat we zeker wisten dat we onszelf zouden blijven. Maar toen het deze zomer echt gebeurde, overviel alle aandacht mijn familie toch.”

Helden Magazine 59

Het eerste gedeelte van het verhaal van Denzel Dumfries komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen.

Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben. 

In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel.

Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën en beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top. Abdi Nageeye won niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint.

Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe. Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.