Wout Weghorst (28) werd lang gepasseerd voor Oranje, maar bleef ondertussen wel scoren voor VfL Wolfsburg. Net zo vaak totdat bondscoach Frank de Boer niet meer om hem heen kon. In aanloop naar het EK blikt hij terug op een sportieve achtbaan en spreekt hij over zijn leven buiten de kleedkamer, zijn mental coach en zijn band met God. De vraag kwam aan het einde van het gesprekje voor de tv-camera na de wedstrijd tegen RB Leipzig. Wat Wout Weghorst vond van zijn uitverkiezing voor de voorlopige EK-selectie van Oranje. Ineens kon de spits van VfL Wolfsburg, dit seizoen goed voor twintig competitiegoals in de Bundesliga en niet snel van z’n stuk te krijgen, even niets meer zeggen. In plaats daarvan welden er tranen op. “Die vraag overviel me eigenlijk. Door de 2-2 tegen Leipzig plaatsten we ons voor de Champions League en dat was een fantastische prestatie van de club. De vraag over Oranje zag ik niet aankomen. Zo van: heb jij er na alles wat er gebeurd is nog wel zin in? Toen brak ik een klein beetje. Het is natuurlijk wel iets geweest...” Sinds hij in de zomer van 2018 voor elf miljoen euro van AZ naar Wolfsburg verkaste, scoorde hij aan de lopende band tegen niet de minste clubs. Telkens voelde het als een soort afwijzing als Oranje bij elkaar kwam en hij er niet bij zat. Steeds meer mensen begonnen over hem, iedereen had een mening over Wout Weghorst. En de groep die vond dat hij mee moest naar het EK werd de laatste tijd steeds groter. “Ik werd onderwerp van een nationale discussie. Zonder dat mensen me kenden, werd er een mening over me geventileerd. Niet alleen over de voetballer Wout Weghorst, maar ook over hoe ik als mens zou functioneren.” Heb je je weleens afgevraagd hoe het kwam dat je er niet bij zat? “De reden daarvan vraag ik me ook wel af. Natuurlijk hoorde ik ook die geluiden over m’n persoonlijkheid. Tja... Ik kon niet anders dan proberen zo goed mogelijk te presteren zodat de bondscoach op een gegeven moment niet meer om mij heen kan.” Aan talkshowtafels werd gesteld dat je lastig in een groep zou functioneren en een probleem zou zijn in de kleedkamer door je extreme gedrevenheid. En dat je te houterig zou zijn om een goeie meevoetballende spits te zijn. “Ik heb die verhalen op de Nederlandse tv natuurlijk allemaal meegekregen. Ik dacht vaak: ik ben alweer drie jaar weg uit de Nederlandse competitie, niemand kan dan ook beoordelen hoe ik hier ben in een groep. Dat vind ik makkelijk praten over mijn persoonlijkheid. Ja, ik wil altijd spelen. En ja, ik ben een winnaar. In mijn beleving zijn dat geen slechte eigenschappen. Als je niet doorsnee bent, val je op: in positieve en negatieve zin. Soms vind ik Nederland een vreemd land. Altijd zeuren over de passie en beleving van voetballers, maar als je dat fanatisme wel hebt, ben je weer arrogant of irritant. Daarom boeit het mij niet zo erg wat andere mensen vinden. Ik trek mijn eigen plan, werk aan mijn eigen doelen, dromen en ambities. Ik weet dat ik voor mijn omgeving niet altijd de gemakkelijkste ben. Dat accepteer ik.” Heb je lang getwijfeld of Frank de Boer vertrou­wen in je had? “Dat eigenlijk niet, ik wist niet hoe de bondscoach over me dacht en of hij me vertrouwde. Dat zijn dingen waar ik geen invloed op had. Ik heb het vooral bij mezelf gezocht, hield vertrouwen in mijn prestaties en in mezelf. Vertrouwen hebben in mezelf is altijd mijn houvast geweest. Maar goed, het was ook weleens frustrerend en teleurstellend dat de bondscoach me niet nodig had. En gelukkig kwam het moment dat ik hem toch voldoende heb weten te overtuigen.” 'Toen we in Nederland woonden, ging ik graag naar de kerk met mijn vriendin. We bidden regelmatig samen. Ik bid sowieso elke ochtend en avond' Wim Kieft noemde je in zijn column in De Telegraaf ineens een vaste waarde voor Oranje en beter dan Luuk de Jong. “De laatste weken wordt er heel positief over me gesproken, de tendens is behoorlijk gewijzigd, terwijl de laatste twee jaar de prestaties in Duitsland al constant en goed waren. Ik ben niet heel erg veranderd. Ach, het is ook een beetje hoe zulke dingen gaan in de media.” Jij bent ongekend fanatiek, accepteer je een rol als pinch­ hitter bij Oranje? “Zoals ik net zei: ik wil altijd spelen. Ik heb er altijd alles aan gedaan om in de basis te staan bij de clubs waar ik heb gespeeld, ben niet iemand die makkelijk op de bank gaat zitten. Dat geef ik meteen toe. Maar het gaat nu om het Nederlands elftal en het gaat om duidelijkheid. Ik moet m’n rol en m’n plaats kennen. Ik moet weten wat de bondscoach van me verwacht, wat mijn rol gaat zijn binnen het team. Uiteindelijk gaat het om het beste Nederlands elftal en de grootste kans om een resultaat te boeken op een eindtoernooi. Dan moeten de besten spelen. Ook als dat gepaard gaat met een plek op de bank voor mij. Het gaat niet om mij, maar om Oranje.” Hoe belangrijk is het EK voor jou als etalage? Vo­rig jaar ben je al in gesprek geweest met clubs als Arsenal en Tottenham Hotspur. Die 35 miljoen euro die Wolfsburg voor je vraagt, betaalt Chelsea wel als ze je echt willen hebben. “Ik heb altijd gezegd dat ik naast de Bundesliga de Premier League interessant vind. Of ik in Engeland pas als voetballer en mens, weet ik nog niet. Bij Wolfsburg is alles goed en fijn. Ik kan hier doen en laten wat ik wil. Maar als ik als voetballer het maximale wil bereiken, moet ik misschien wel een keer voor de moeilijkste weg kiezen. Uit de comfortzone stappen. Kansen om hogerop te gaan, heb ik altijd met beide handen aangegrepen. Van Emmen via Heracles en AZ naar Wolfsburg. En ondertussen heb ik steeds de buitenwereld verbaasd. Straks misschien weer een stapje hoger... En ja, het EK kan een prachtig podium zijn om clubs te overtuigen. Ik ben ambitieus. Aan het einde van m’n carrière wil ik kunnen zeggen dat ik mijn plafond heb gehaald, dat ik er echt het maximale uit heb gehaald. Ik kan ook zeggen: ik blijf lekker bij Wolfsburg waar ik vaste spits ben. Maar ik ben iemand die z’n grenzen probeert te verleggen.” Maar met Wolfsburg speel je volgend seizoen Champions League. Ook dat is een mooi podium om je te laten gelden. “Klopt, de club wil me ook heel graag houden en daar alles aan doen. Wolfsburg ziet me als een belangrijke speler voor de komende jaren. Toen ik hier drie jaar geleden binnenkwam, vocht de club tegen degradatie en nu zitten we in de Champions League. Als we die niet hadden gehaald, had ik wel bij mezelf gedacht: ik wil nu echt weg. Als ik blijf dan is de Champions League zeker ook een nieuwe, mooie uitdaging voor me. De club weet ook van mijn wens om het hogerop te proberen, dat heb ik ook heel open gecommuniceerd. De clubleiding heeft te kennen gegeven dat als ik me echt sportief kan verbeteren, ze me niet zullen tegenwerken.” Mental coach Je bent als voetballer een buitenbeentje, hebt sportmanagement en journalistiek gestudeerd en bent iemand met een duidelijke mening. Je doel lijkt niet alleen jezelf als voetballer te ontwikke­len, maar ook als mens. “Jazeker, ik vind dat je altijd moet proberen om je zo goed mogelijk te ontwikkelen als sporter en als mens. De opleidingen heb ik gevolgd om mijn wereldje wat breder te maken dan alleen de voetbalwereld. Die opleiding volgde ik trouwens ook in een tijd dat ik op een niveau speelde waar ik niet van mijn sport zou kunnen leven.” Je hebt een mental coach. Waarom vond je dat je die nodig had? “Ik vind dat je jezelf op elk gebied moet ontwikkelen. Ik geloof dat de mentale mindset voor een voetballer essentieel is. Jezelf ontwikkelen op mentaal vlak is net zo belangrijk als op technisch gebied. Ik heb verschillende mental coaches gehad. In mijn carrière is dat altijd op het bewuste niveau geweest. Je hebt het bewustzijn en het onderbewustzijn. Het bewuste gaat over de dagelijkse dingen die me helpen beter te presteren als voetballer. Met verschillende coaches heb ik aan dat aspect gewerkt. Bij mij pakte dat goed uit. Ik ben wat zelfbewuster geworden en kreeg meer vertrouwen. Toch blijven er altijd belemmeringen. Met de coach met wie ik nu werk, concentreren we ons meer op mijn onderbewustzijn. Uiteindelijk met als doel om meer zelfvertrouwen te krijgen en mijn geldingsdrang verder te laten ontplooien. Over mij werd heel vaak gezegd: ‘Hij kan het niet.’ Dat is iets wat altijd een beetje aan me heeft gekleefd en dat doet het nog steeds. Dan hoor ik weer dat ik een atypische speler ben. Of: ‘Hij is geen sierlijke speler, het ziet er allemaal niet uit’. Ik heb altijd tegen vooroordelen moeten vechten. Ik heb daarentegen mede daardoor die bewijsdrang en mindset gecreëerd. Sinds we met mijn onderbewustzijn aan de slag zijn gegaan, is het wat meer ‘willen’ dan ‘moeten’ geworden. Ik kan dingen wat makkelijker accepteren en daardoor heb ik weer meer rust gekregen. Ik merk nu dat ik een extra stap heb gezet, dat ik echt te allen tijde in mezelf geloof. Mijn mantra is altijd geweest: als je echt iets wil, kun je het ook bereiken. En ja, dan kan een speler die ooit reserve was bij Emmen de top van de Bundesliga halen.” 'Ik dacht: Ik ga eenzame ouderen bezoeken. Ik ben naar een verzorgingshuis gegaan en vroeg: is er iemand die nauwelijks bezoek krijgt?' Is het ook weleens vermoeiend om ook op mentaal vlak zo bevlogen met je vak bezig te zijn? “Tegen mijn vriendin zeg ik weleens: hoelang ga ik dit nog volhouden? Ik heb het mooiste beroep van de wereld, maar het is mentaal ook heel zwaar. Zeker zoals ik erin sta. Ik verwacht elke dag het maximale. De gewone trainingen op de club, krachttraining, mentale coaching. Ik vind ook dat ik altijd meer moet doen dan een ander, want ik denk dat dat uiteindelijk wordt terugbetaald. Het harde werken wordt altijd beloond. En ja, ik heb ook weleens een punt bereikt dat ik dacht: wil ik niet te veel? Ik ben twee jaar geleden vader geworden van twee dochters. Dat heeft geholpen dat ik nu wat beter kan relativeren, dat ik iets ontspannener leef, iets relaxter ben.” Ben je een aardigere jongen in de kleedkamer geworden? “Dat denk ik wel. In Wolfsburg ben ik heel goed met de jongens. De aard van het beestje is ook dat ik gewoon een winnaar ben. Ik doe er altijd alles aan. Als iets me niet aanstaat, dan kan het knallen op de training. Vroeger zocht ik dingen vaak buiten mezelf, dacht: ik doe er alles aan en een ander doet dat niet. Nu kijk ik altijd in de eerste plaats naar mezelf. De enige die dingen kan veranderen en kan bepalen hoe ik me voel, ben ik zelf. Doordat ik zo kan denken, heb ik veel meer rust.” Je hebt ook gesprekken gevoerd met andere top­ sporters, onder wie Sven Kramer. Wat heb je daarvan opgestoken? “Ik heb altijd geprobeerd me te verdiepen in andere sporten. Ik kijk naar de manier waarop zij trainen en vind het interessant hoe anderen hun sport beleven. Sven Kramer wilde ik gewoon een keer spreken en leren kennen. Dat was heel interessant en ik heb uit de manier hoe Sven zijn sport benadert weer dingen opgepikt. Ik doe dat ook door documentaires te bekijken van heel grote sporters als Novak Djokovic of Michael Jordan. Ik vind: je moet je eigen weg bewandelen, maar je moet je ogen en oren openhouden en proberen overal kennis op te doen die helpen nog meer uit jezelf te halen.” Met wie zou je nog weleens willen spreken? “Cristiano Ronaldo. Geweldige man. Fantastische speler. En een mens met een bijzonder verhaal.” De Bijbel Je bent gelukkig met je vrouw Nikki, hebt twee dochters. Zelf ben je een kind van gescheiden ouders. Wat voor invloed heeft dat op jou gehad? “In de tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen, hadden mijn broers en ik elkaar altijd. Van de scheiding heb ik ook dingen geleerd, hoe pijnlijk die tijd ook was. Ik ben me ervan bewust dat ik als ouder en echtgenoot dingen soms anders moet doen. En ik voel misschien door wat ik mee heb gemaakt een enorme verbondenheid met mijn kinderen. Ik ben een heel gevoelig iemand, wil door mijn ervaringen uit het verleden het allerbeste voor mijn kinderen. Ik wil ervoor zorgen dat ze een goede en fijne jeugd hebben in een warm nest.” Het geloof speelt ook een belangrijke rol voor je. “Zeker. Het geloof is rond mijn zeventiende een belangrijke rol in m’n leven gaan spelen. Er is een bepaalde gebeurtenis geweest, waardoor ik meer in contact ben gekomen met God. Maar ik wil daar nu niet te veel over vertellen. Het is dus niet uit het niets gekomen, ik had die houvast op dat moment echt nodig. We zijn thuis nooit echt heel erg gelovig opgevoed. Het was meer standaard, met kerst naar de kerk. Uit mezelf heb ik het geloof omarmd. Ik vind het fijn en het geeft me houvast en ik haal er steun uit en het geeft me een bepaalde kracht. Ik geloof dat de Lieve Heer het beste met iedereen voor heeft en dat alles gebeurt met een reden.” Hoe belijd jij het geloof? “Toen we in Nederland woonden, ging ik graag naar de kerk met mijn vriendin. We bidden regelmatig samen. Ik bid ook vaak alleen, sowieso elke ochtend en avond. Ik bid in bed of kniel even naast mijn bed. Een momentje voor mezelf, ik voel me dan heel vrij. Ik lees ook af en toe stukken in de Bijbel. In mijn telefoon zit een app waarmee ik Bijbelcitaten kan opzoeken.” Jouw tatoeages hebben ook allemaal een betekenis, toch? “Klopt. Ik heb een Engelse tekst op mijn bovenarm. Die heb ik zelf gemaakt, het is een beetje mijn levensverhaal. Er staan mooie gebeurtenissen in en ook bijzondere dingen vanuit mijn geloof. De hoogtepunten van mijn voetbalcarrière staan op mijn lichaam. En op mijn onderarm heb ik een afbeelding van Jezus laten zetten, omdat hij voor mij een belangrijke rol speelt. En ik heb een grote engel aan de zijkant, die verwijst naar mijn vriendin. We zijn al tien jaar samen, Nikki is zo belangrijk voor me. En als de mogelijkheid daar is, dan komen er nog twee kleine engeltjes bij. Die verwijzen uiteraard naar mijn dochters.” In feite staat je hele biografie op je lijf. “Ja, ook die tatoeages zijn voor mij een houvast. Daarnaast vind ik het iets dat bij me hoort, ik voel me er fijn bij.” Je hebt je ook nog beziggehouden met vrijwilligerswerk. “In mijn tijd bij AZ heb ik met eenzame ouderen activiteiten gedaan. Ik had er een paar keer iets over gezien op tv en keek mijn vriendin dan altijd aan en zei: dat zou ik ook graag willen doen. Zelf was ik toch geen zes dagen per week van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op de club en dacht op een gegeven moment: ik ga eenzame ouderen bezoeken. Ik ben naar een verzorgingshuis gegaan en vroeg: is er iemand die geen of nauwelijks bezoek krijgt en die daar wel behoefte aan heeft? Het voelde heel goed dat ik op die manier mensen een lach op hun gezicht kon bezorgen. De laatste tijd ben ik verbonden aan Join for Joy. Dat is een organisatie die in Afrikaanse landen actief is met sport en spel om voor kinderen het leven wat plezieriger te maken. Daarnaast probeert de organisatie kinderen te stimuleren naar school te gaan, zodat ze zich kunnen ontwikkelen. Ik ben met mijn vader en broers op vakantie geweest naar Tanzania. Ik zag hoe mensen daar gelukkig waren met het weinige wat ze hadden. Daar kunnen wij in Nederland wel een voorbeeld aan nemen. Na die reis kreeg ik het gevoel dat ik wat voor ontwikkelingslanden wilde doen.Twee jaar terug ben ik met Join for Joy in aanraking gekomen en ik dacht: dit past goed bij mij. Ik wil, omdat ik in de gelukkige omstandigheid verkeer, heel graag financieel bijdragen aan een beter bestaan voor de mensen daar.” Helden Magazine 57 Het verhaal van Wout Weghorst komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij en Denzelf Dumfries blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Dinja en Joeri van Liere Dinja en Joeri van Liere zijn een uniek duo. Dinja (33) deed als amazone mee aan de Olympische Spelen in Parijs, broer Joeri (38) maakt zich op voor de Paralympische Spelen als rolstoelbasketballer. Twee gezinsleden die in dezelfde maand deelnemen aan de Spelen; historie hebben ze sowieso al geschreven. Bij het domein van zijn zus, de stal in Uden, speelt Joeri met de honden, die de basketbal net zo interessant vinden als hij. “Het is heel mooi hier.” Hij kijkt naar ‘de bak’ waarin zus Dinja rijdt. Verderop in de wei staan de paarden. Dinja en Joeri groeiden samen met hun broer Twan op in het Zeeuwse Kapellen, waar Joeri nog altijd woont. De broers raakten in de ban van motorcross. “Ik croste al op mijn vierde, we waren elk weekend onderweg voor races. Jij was een crossmeisje, ging altijd mee toen je klein was, maar speelde dan met vriendinnetjes in de blubber en het zand.” Dinja: “Jullie toerden door Nederland, gingen zelfs naar Tsjechië voor het jeugd-EK. Ik vond het leuk, maakte veel mee.” Joeri: “We verbleven vaak op een camping. Elke maandag op school had ik een nieuw verhaal te vertellen, leuker dan dat van klasgenootjes.” Dinja: “Ik zat ook niet op dezelfde golflengte als mijn klasgenootjes.” Flits en surprise Waar haar broers in de ban waren van motorcrossen, werd Dinja al op jonge leeftijd verliefd op paarden. De sponsor van Joeri en Twan had dochters die paarden hadden. “Ik wilde nergens anders meer heen dan naar die paarden. Daarna kreeg ik van mijn opa mijn eerste pony: Flits, een springpony. Ik kreeg hetzelfde leven als mijn broers, maar dan in een andere wereld. Opa bracht Flits en mij overal naartoe. Het gaf me een gevoel van vrijheid, ik was niet aan één plek gehecht.” Lachend: “Het was het tegenovergestelde van een burgerlijk bestaan.” Na Flits kwam Surprise, ook een springpony. “Over hem had ik niks te vertellen, die ging gewoon stilstaan midden in het parcours. Mij werd geadviseerd om dressuur te gaan doen, zodat ik meer controle over de pony zou krijgen. Zo is het begonnen. Het mooie aan dressuur is dat als je een paard, dat iets minder kwaliteit heeft, netjes africht en er goed mee oefent, je heel veel ver kunt komen. Bij het springen ben je afhankelijk van een paard dat de kwaliteit heeft hoog te springen.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Dinja en Joeri van Liere komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker.  Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Donyell Malen (20) is dé revelatie van het voetbalseizoen. De spits van PSV scoort erop los en luisterde zijn debuut voor het Nederlands elftal op met een belangrijke goal tegen Duitsland. We schotelden de rijzende ster een aantal namen voor Mark van Bommel “Hij heeft mij bij de selectie gehaald en me een basisplaats gegeven. Het is heel fijn om dagelijks met iemand te werken die bij heel grote clubs heeft gespeeld en belangrijk is geweest voor het Nederlands elftal op WK’s en EK’s. De trainer houdt me scherp. Hij wijst me erop dat ik elke dag m’n ding moet doen, zegt: ‘Of het nou goed gaat of slecht, blijf altijd hetzelfde doen, blijf keihard werken.’ Van zijn professionaliteit steek ik veel op. De trainer heeft als speler altijd alles gedaan om te winnen, hij leefde voor het team en voor de sport. Die houding probeert hij ook op mij over te brengen. Ik vind die bezetenheid van hem mooi. En zijn grote schat aan ervaring gebruikt hij nu om mij te coachen, om mij beter te maken. Hij vertelt me hoe ik beter gebruik kan maken van de ruimtes in het veld, wijst me erop hoe ik nog dreigender kan zijn en waar ik het beste kan lopen. Het is niet zo dat hij zijn joystick pakt en roept: ‘Zo moet je het doen.’ Hij laat me vrij, door veel met me te praten, pik ik dingen op. Mark van Bommel is heel belangrijk voor me.” Oma Marian Zij heeft mij leren voetballen als jochie van een jaar of drie. In de achtertuin van haar huis in Westerland in de kop van Noord-Holland schoot mijn oma de bal naar me en dan moest ik hem stoppen en weer terugschieten. Ik voetbalde volgens haar vaak op houten klompjes. Zelf herinner ik me er niet veel meer van, maar mijn oma praat er nog vaak over, vertelt graag vol trots dat zij aan de basis van m’n voetbalcarrière heeft gestaan. Toen mijn vader en moeder uit elkaar gingen, woonde ik bij mijn moeder in Westerland. Ze werkte als taxichauffeur, draaide ook veel nachtdiensten. Ik kwam daarom vaak bij mijn oma, die op een minuutje lopen van ons huis woonde, sliep er ook geregeld en ze waste ook vaak m’n kleren. Toen ik bij Hollandia in Hoorn ging voetballen, bracht oma me ook geregeld naar de trainingen. Dus het klopt wel dat ze een belangrijke rol heeft gespeeld in m’n carrière.” Ruud van Nistelrooy “Ruud was vorig seizoen spitsentrainer en assistent-trainer en heeft veel tijd in me gestoken. Ik wilde vorig jaar al heel graag laten zien dat ik het niveau aankon. Op de training wilde ik me extra laten gelden. In mijn drang om me te bewijzen, wilde ik natuurlijk heel graag scoren. Dan probeerde ik de bal extreem hard binnen te knallen. Ruud van Nistelrooij zag dat ook, zag dat ik zó gretig was dat ik de bal vaak over of naast schoot. Hij zei dan: ‘Als je in scoringspositie komt, is het beter om wat rustiger te schieten. Je schiet hard genoeg, maar plaats hem wat meer in het hoekje.’ Hij heeft me er constant op gewezen om koel te blijven als ik voor de goal kom, om effectief af te werken. Ik ben me daar bewust van geworden in de trainingen. Door er op te letten in de trainingen, wordt het uiteindelijk ook een automatisme in wedstrijden. En ja, als Ruud van Nistelrooij tegen je zegt hoe je de bal het beste kunt raken, dan krijg je natuurlijk wel tips van de meester wat scoren betreft.” Mariska Manshanden “Duizenden kilometers hebben mijn moeder en ik samen doorgebracht in de auto. Ze bracht me als ze kon naar de training of wedstrijden van Ajax, toen ik daar speelde in de jeugd. Telkens op en neer van Westerland naar Amsterdam. Dat zal ik nooit vergeten. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik heel jong was, maar het was gelukkig geen vechtscheiding. Mijn ouders bleven goed met elkaar omgaan. Ik heb een fijne jeugd gehad, ben niets tekortgekomen. Ontspannen, rustig, veel liefde.” Ronald Koeman “Ik vond het al heel bijzonder dat ik in augustus een mail kreeg dat ik in de voorselectie van het Nederlands elftal zat voor de EK-kwalificatiewedstrijden tegen Duitsland en Estland. Ik zat thuis met mijn vriendin Delisha toen ik te horen kreeg dat ik ook bij de uiteindelijke selectie zat, daarna heb ik meteen mijn oma, moeder en vader gebeld. Bondscoach Ronald Koeman sprak meteen al een paar keer individueel met me toen ik voor het eerst bij het Nederlands elftal kwam. De eerste keer zei hij: ‘Je bent een goede speler, je moet alleen nog wat meer gaan scoren. Maar ik zie dat je er wel komt.’ In Hamburg mocht ik meteen invallen van de bonds- coach. Het werd een droomdebuut toen Georginio Wijnaldum mij de bal gaf, en ik de 3-2 kon maken tegen Duitsland. Ik had tijdens de warming-up al gezien waar mijn vriendin, moeder, vader en stiefmoeder zaten op de tribune. Toen ik scoorde, keek ik naar hen en ik zag ze juichen en op de banken staan. Ze waren bijna nog blijer dan ik. Ik raakte daar een beetje van slag door. Iedereen die ik liefheb zat bij elkaar op de tribune terwijl ik net een goal had gemaakt tijdens mijn debuut in Oranje. Ik sloeg mijn handen voor m’n ogen en voelde de tranen. Die foto is daarna in veel kranten verschenen. Het was zo speciaal, net een jongensboek. Een paar dagen later tegen Estland mocht ik in de basis starten. Na de interlands speelden we met PSV tegen Vitesse en in die wedstrijd scoorde ik vijf keer. Of het door de woorden van de bondscoach kwam die had gezegd dat ik meer moest scoren? Nee, dat nou ook weer niet.” Ronaldinho “Absoluut mijn idool. Elk trucje wat hij deed, wilde ik ook leren. Door hem bleef ik maar met de bal in de weer en keek ik elke wedstrijd van Barcelona. Ik heb hem tegen Almeria ooit in het echt zien spelen in Camp Nou. De muur van mijn slaapkamer hing echt helemaal vol met plaatjes van Ronaldinho, die ik had geplastificeerd. Ik had trouwens nog een groot voorbeeld: de Braziliaanse Ronaldo. Die heeft natuurlijk ook hier bij PSV gespeeld. Hoe hij dribbelde, ongekend. Zo snel met de bal aan zijn voet en dat bewegen. Echt een sambavoetballer. Ik zou willen scoren zoals hij dat deed. Zo jammer dat zijn knie kapot ging, anders had hij de hele wereld nog veel meer versteld doen staan. Ronaldinho en Ronaldo waren echte supersterren. Ik moet nu al wennen aan de aandacht die ik krijg op straat van de fans. Hoe moet het voor hen wel niet zijn geweest? Voor mij is alles natuurlijk nog nieuw, dit is pas mijn eerste seizoen waarin ik zo in de belangstelling sta. Vroeger kon ik gewoon rustig door de stad lopen, dat is nu anders. Het is niet dat ik bedolven word onder de aandacht, maar ik word vaak aangesproken of mensen willen met me op de foto. Ik weiger bijna nooit, ben een ontspannen jongen. Het hoort ook een beetje bij het vak van voetballer. Ik vind in deze tijd dat je op Instagram ook best wat van jezelf mag laten zien. Dat hoort een beetje bij mijn generatie. Bijna elke jongen van mijn leeftijd heeft Insta. Ik deel af en toe wat als ik het leuk vind, moet er wel iets actiever in worden, vind ik zelf. Voor de fans is het leuk om hun helden te kunnen volgen. Ik had het als jochie ook geweldig gevonden als Ronaldinho een keer een inkijkje in zijn huis had gegeven of een nieuw trucje had laten zien dat hij thuis aan het oefenen was.” ‘Iedereen die ik liefheb zat bij elkaar op de tribune terwijl ik net een goal had gemaakt tijdens mijn debuut in Oranje. Ik sloeg mijn handen voor m’n ogen en voelde de tranen’ Robert Malen “De voetbalgenen heb ik van mijn vader, hoewel mijn moeder vroeger ook heeft gevoetbald. Mijn vader voetbalde in Suriname op aardig niveau, heeft nog in het Surinaams jeugdelftal gespeeld. Na de scheiding van mijn ouders ging ik af en toe naar hem in Almere. Hij kwam wel heel vaak bij mijn wedstrijden kijken. Na afloop belde ik hem, dan vroeg ik of hij dit of dat had gezien. Nog steeds spreek ik hem altijd na een wedstrijd. Als het niet bij me thuis of in het stadion is, dan over de telefoon. Voor voetbaladvies bel ik altijd met hem, dan vraag ik hem wat ik moet doen. Door mijn vader heb ik ook een band met Suriname. Mijn oma woont er ook nog. Mijn opa is vorig jaar overleden, dus ze is nu alleen. Ik ben er twee keer geweest: een keer toen ik drie was en op m’n zestiende. Het was mooi om te zien waar mijn roots liggen. Ik heb mijn kleurtje niet voor niets en vind het interessant om over Suriname te lezen. Ik zou in de toekomst ook best wat willen betekenen voor het Surinaamse voetbal. Als ik kan helpen bij de ontwikkeling van het voetbal daar of als ik kan helpen dat voetballertjes daar de kansen krijgen die ze verdienen, dan doe ik dat graag. Ik vind het belangrijk om maatschappelijk betrokken te zijn. Onlangs was ik met de PSV-Foundation mee om een kijkje te nemen bij het amputatievoetbal, dat is ook waar de club zich aan heeft gecommitteerd. Toen ze me vroegen of ik mee wilde, zei ik meteen ja. Ik heb meegedaan met de jongens, heb met krukken gevoetbald. Ik vond het mooi om te zien dat mensen met één been zoveel plezier uit voetbal kunnen halen. En ze zijn ook nog echt goed, hoor. Of ik mijn eigen foundation op wil richten? Daar ben ik met mijn twintig jaar nog te jong voor, vind ik.” Mohamed Ihattaren “Ik kan heel goed opschieten met Mo. Hij is een heel aardige jongen en hoewel hij nog maar zeventien is, is hij een van de betere spelers met wie ik heb gespeeld. Echt een groot talent. Puur intuïtief vinden we elkaar in het veld. Mo is dominant aan de bal, als hij hem goed heeft liggen en ik vertrek, dan  weet ik gewoon dat de kans groot is dat ik de bal precies goed aangespeeld krijg. Het lijkt wel of ik voel wat hij gaat doen en andersom is dat ook zo. Dat is zo fijn voetballen. Mo gaat nu door een heel moeilijke periode door de dood van zijn vader. Ik probeer er voor hem te zijn. Ik zie hem eigenlijk alleen bij de club, maar zeg wel altijd tegen hem dat als hij met me wil praten of als er iets is, hij altijd bij mij terechtkan. Maar ik ben niet de enige die voor hem klaarstaat als hij daar behoefte aan heeft, dat is het geval bij iedereen binnen de club. Het is zo zwaar voor Mo en dat zal het nog heel lang blijven. Natuurlijk hebben Mo en ik het weleens over de vraag of hij voor Nederland of voor Marokko zou moeten kiezen. Hij heeft me een paar keer gevraagd hoe het bij het Nederlands elftal was en dan vertelde ik dat ik het heel leuk vind bij Oranje, dat die boys me heel goed hebben opgevangen en dat het een heel fijn team is. We hebben een jong team met een enorme toekomst, maar ik ga zijn keuze niet proberen te beïnvloeden. Hij zit niet te wachten op een mening van mij, denk ik, hij wil gewoon informatie hebben en die probeer ik hem te geven. Natuurlijk zie ik hem graag voor Oranje spelen, Mo is een goeie voetballer en ik heb een heel goede klik met hem in en buiten het veld, maar ik ga niet over zijn keuze. Als hij voor Marokko kiest, dan is het even goeie vrienden. Het is al moeilijk genoeg om zo’n lastige keuze te moeten maken.” Memphis Depay “Ik had bij Oranje vanaf het eerste moment goed contact met Memphis. Hij is best belangrijk voor me. Hij is een sterspeler, maar heeft altijd tijd voor anderen en wil graag helpen. Ving me goed op, hielp me meteen. In het veld staan we dichtbij elkaar en dan geeft hij aanwijzingen. Buiten het veld is hij heel ontspannen. Hij heeft natuurlijk een interessant traject bewandeld, heeft zich eerst in de kijker gespeeld bij PSV. Stond ook in de spits, scoorde veel. Hij groeide uit tot een leider. Zover ben ik nog lang niet. Ik ben niet echt een prater in het veld. Ik help wel, coach ook wel, maar ben geen schreeuwer. Met die leidersrol ben ik totaal nog niet bezig. Dat komt, denk ik, vanzelf.” Steven Bergwijn “De klik die ik met Mo heb, heb ik ook met Steven. Ik speel nu al iets langer met hem samen dan met Mo. Ik weet wat hij kan, hij weet wat ik kan. Wat ik mooi vind, is zijn energie en spelvreugde. Daar beïnvloedt hij mij ook weer door. Wat we ook gemeenschappelijk hebben, is dat we allebei in de jeugd van Ajax hebben gespeeld. Ik speelde met jongens als Justin Kluivert en Matthijs de Ligt, Steven zat in een net iets oudere lichting, bij jongens als Abdelhak Nouri en Donny van de Beek. Op mijn zestiende ben ik bij Ajax vertrokken. Met Wim Jonk, toen de hoofd jeugdopleiding, heb ik destijds nog gesprekken gevoerd. Hij wilde graag dat ik bleef, zou dat ook aangeven bij de club, maar er gebeurde niet veel. Toen heb ik voor Arsenal gekozen. Het is mooi om te zien dat jongens als Donny, Matthijs en Frenkie de Jong het vorig jaar met Ajax zo goed deden in de Champions League. Schitteren op dat toneel wil ik natuurlijk ook, dat inspireert. Maar bij mij speelt Ajax totaal geen rol meer. Ik heb mijn eigen plan en mijn eigen carrière.” Justin Kluivert “Ik ken Justin al sinds m’n negende. We hebben bij Ajax heel lang samengespeeld, logeerden ook bij elkaar. Totdat ik op m’n zestiende vertrok bij Ajax. We zijn nog altijd heel goede vrienden, hij is als een soort broer voor me. We hebben als kinderen samen zoveel mooie momenten meegemaakt. Daarom vond ik het ook mooi dat hij tijdens mijn Oranje-debuut ook bij het Nederlands elftal zat. Het is best bijzonder dat Justin, Matthijs en ik samen begonnen bij de F’jes van Ajax en dat we nu met z’n drieën bij Oranje zitten. Dat we die droom met z’n drieën hebben waargemaakt, vind ik heel speciaal. Met Justin heb ik nog veel contact, meestal via WhatsApp. Toch vertellen we elkaar ook weer niet alles. Toen ik hem vorig jaar zomer tijdens mijn vakantie vroeg wat hij ging doen, antwoordde hij: ‘Ik ga naar Rome en ik ben morgen weer terug.’ Toen dacht ik: hij gaat gewoon naar AS Roma. Een paar dagen later werd duidelijk dat hij bij die club inderdaad een contract had getekend.” Thierry Henry Hij was bij Arsenal de assistent-trainer bij onder achttien. Het was heel mooi om af en toe met hem het veld te delen of met hem samen te spelen. Een hele aardige man van wie ik veel heb geleerd. Hij gaf me vaak simpele tips, maar waar ik heel veel aan had. Thierry vertelde dat als je met de bal je tegenstander opzoekt, je altijd naar de benen van je tegenstander moet kijken. Staat hij op zijn voorvoeten of op zijn hakken? Als hij op zijn hakken staat, kun je hem veel makkelijker passeren. Dat soort tips sloeg ik op. Hij was echt van de details. Eddy Pepels, de masseur van PSV, heeft nog met hem gewerkt, toen Henry assistent was bij de Belgische nationale ploeg. Hij vroeg aan Eddy hoe het met me ging. De twee jaren bij Arsenal waren leerzaam. Ik heb er veel geleerd, ben in Londen een betere voetballer en sneller volwassen geworden. Ik heb dingen meegemaakt die niet altijd alleen maar leuk waren. Soms speelde ik niet en dan ineens moest ik als 16-jarige weer meedoen met onder 23. Nee, het was zeker niet makkelijk, maar het heeft me gevormd tot de voetballer die ik nu ben. Ik ben daar sterker geworden. De mentaliteit in Engeland is ook anders en die heb ik nu ook een beetje meegenomen naar PSV. En het spel is ook anders, het gaat negentig minuten lang keihard voor- en achteruit. Box to box. Ze zeiden daar: ‘Football is a running game.’ Nou, dat heb ik gemerkt. Het leven in Londen vond ik leuk, hoewel ik door het vele trainen niet vaak in de stad kwam. In eerste instantie zat ik er met mijn moeder. Mijn vader kwam ook af en toe langs. Op mijn zeventiende ben ik daar gaan samenwonen met mijn vriendin. We zijn heel snel zelfstandig geworden. Boodschappen doen, leren koken. Dingen die ik nooit had gedaan omdat ik bij mijn moeder woonde. Ik heb in Engeland ook leren autorijden, heb nog steeds een Engels rijbewijs. Na twee jaar ben ik naar PSV gegaan, ik wilde namelijk meer aan voetballen toekomen. Het is heel mooi om te horen dat de fans van Arsenal nu roepen dat ik terug moet keren. Dat is eervol, maar wat kan ik er mee? Arsenal is nog steeds een heel mooie club, maar ik denk niet na over een terugkeer. Nu het zo goed gaat, word ik wel met meer clubs in verband gebracht. Maar dat gaat allemaal via mijn zaakwaarnemer Mino Raiola. ‘Het is heel mooi om te horen dat de fans van Arsenal nu roepen dat ik terug moet keren. Dat is eervol, maar wat kan ik er mee?’ Drake “Een populaire Canadese rapper waar ik veel naar luister. Ik ben onlangs ook naar een concert van hem geweest, vind het een heel toffe artiest. Toen ik in Londen zat, werd mijn Engels ook beter, dus ging ik Drake ook beter verstaan. Ik begreep steeds beter wat zijn teksten inhielden. Soms zegt hij dingen waarvan ik denk: je hebt gewoon gelijk. Zijn teksten komen wel bij me binnen. Ik kan zelf niet zingen of rappen, ook al zou ik het misschien wel willen. Het is beter dat ik dat niemand aandoe. Mijn muzieksmaak is verder breed. Ook naar Nederlandstalige muziek luister ik. Mijn moeder had in de auto als ze me naar Ajax bracht altijd 100%NL aan staan. Guus Meeuwis, Ruth Jacott, ja, die muziek ken ik ook wel.” Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.