De Muda’s: ‘Wij zijn extreem slechte verliezers’

Patrick Roest prolongeerde begin maart de wereldtitel allround. Daarnaast pakte de schaatser van Team Jumbo-Visma zilver op de 5 en 10 kilometer bij de WK afstanden. In aanloop naar het nieuwe schaatsseizoen leggen we de boerenzoon acht namen voor. Michael Jackson “Ik draag altijd zilveren handschoentjes tijdens wedstrijden, vandaar dat er geregeld gekscherend de vergelijking met Michael Jackson wordt gemaakt. Ik heb die handschoentjes op m’n dertiende toevallig een keer aangedaan omdat ik ze wel mooi vond en dat beviel. En zo is het een soort bijgeloof geworden dat ik ze moet dragen. Ik zou het zonde vinden als ik ze kwijtraak, ben er zuinig op. Dat ik die zilveren handschoenen draag, heeft verder niets met Michael Jackson te maken, want ik heb niet zo heel veel met zijn muziek. Die hand- schoentjes draag ik ook absoluut niet om op te willen vallen. Ik ben helemaal niet van de blingbling.” Jac Orie “Hem een vaderfiguur noemen, vind ik wat overdreven, maar Jac is voor mij heel belangrijk. Sinds ik bijna vijf jaar geleden bij Jumbo-Visma kwam, heb ik grote stappen gemaakt en dat is voor een groot deel aan Jac te danken. Destijds was ik best een beetje bang voor de overstap. Ik kwam in de ploeg bij Sven Kramer, Wouter olde Heuvel, Kjeld Nuis en Douwe de Vries, mannen tegen wie ik opkeek. Het zijn wel allemaal ‘mannetjes’, maar als nieuweling werd ik meteen goed in de ploeg opgenomen. Ik heb in die periode fijne gesprekken met Jac gevoerd. Hij vertelde over zijn werkwijze, dat hij zijn sporters vaak test en dat de uitslagen van die testen bepalend zijn voor het trainingsprogramma dat iemand krijgt. Daardoor was het vrijwel uitgesloten dat ik me als jonge schaatser over de kop zou trainen. Jac heeft mij er vooral op gewezen dat ik op bepaalde momenten mijn eigen koers moet varen. Als de grote mannen drie uur gaan fietsen, hoef ik er misschien maar twee te doen. Soms is dat natuurlijk vervelend, want dan denk ik: ik had liever even meegegaan. Maar deze aanpak heeft me wel gebracht waar ik nu ben. De kracht van Jac is ook zijn observatievermogen. Hij houdt iedereen goed in de gaten. Hij weet wanneer iemand iets te veel heeft gedaan of wanneer iemand er de kantjes vanaf loopt. Hij zal misschien niet zo snel vragen hoe je je voelt, maar als je moe bent, dan ziet hij het meteen. Jac onderscheidt zich vooral van andere coaches door zijn wetenschappelijke aanpak. Dat steeds weer meten van alles wat je kunt meten is voor mij belangrijk, omdat ik zelf nogal de neiging heb iets te veel te doen. Dan raak je overtraind en bij deze ploeg weet je dat dat niet snel gaat gebeuren, want daar zit Jac bovenop. Bij onze ploeg is meten echt weten. Dat is vooral in de zomer belangrijk, want dan vinden de zware trainingen plaats. Je leert ook goed je rust te pakken, daardoor ben ik buiten de trainingen om soms gewoon lui. Uitrusten van de trainingen, beetje gamen, even kijken op YouTube. Wat mensen weleens vergeten is dat rust net zo belangrijk is als trainen. Een ideaal trainingskamp is voor mij: een goed trainingsschema, een goed bed en een perfecte wifi-verbinding. Ik slaap namelijk niet heel veel ’s middags en in je bed naar het plafond gaan liggen staren is een beetje saai. Dan ga ik liever online.” Sven Kramer “Ik zie Sven echt als mijn mentor, voel me zijn leerling. Hij heeft zich vanaf het eerste moment over mij ontfermd, komt altijd met zinnige adviezen. Hij is op en naast het ijs de belangrijkste steun binnen de ploeg. Sven vertelde me bijvoorbeeld dat het beter is om niet meteen na een race interviews te geven, maar dat pas te doen nadat m’n werk erop zit. Met dat soort dingen kan Sven heel streng zijn. Dan laat hij zien hoe professioneel en ervaren hij is. Ik ga bijna nooit tegen hem in, want achteraf blijkt altijd dat Sven gelijk heeft. Maar het meest steek ik van Sven op door gewoon met hem te schaatsen, te trainen en te kijken wat hij doet in de zomer. Zonder Sven had ik niet bereikt wat ik nu heb bereikt, had ik niet de tijden gereden die ik heb gereden. Ik weet dat Sven vorig jaar na de kwalificaties voor de World Cup met een knipoog riep: ‘Ik heb hem iets te veel geleerd.’ Vond ik een mooi compliment. Wat ik ook mooi vond, was de tien kilometer op het WK allround in Calgary dit jaar. Ik stond eerste en Sven derde toen we het in de slotrit tegen elkaar op moesten nemen. Tussen ons in stond Sverre Lunde Pedersen. Ik voelde spanning voor die 10.000 meter en Sven wierp zich op als mijn gangmaker, bleef heel lang met me mee rijden. Voor mij ideaal. Zo mooi dat iemand met zijn status me wilde helpen. Hij gunde me die wereldtitel echt. Ik won in Calgary mijn tweede wereldtitel allround. Vaak word ik gezien als de opvolger van Sven, maar de ballast van die erfenis voel ik niet. Wat heeft Sven allemaal wel niet gewonnen? Niet normaal meer. Alleen al tien Europese en negen wereldtitels allround. Alleen daarom al heeft vergelijken geen zin. Ik voel ook de druk niet dat ik Sven moet opvolgen als schaatspersonality. Voor mij is het nu nog best relaxed, ik kan nog redelijk vanuit de schaduw opereren. In de loop der jaren zal dat wel veranderen, maar daar zie ik niet tegenop. Ik blijf gewoon mezelf, laat me niet gek maken. Als mens ben ik totaal anders dan Sven. Ik vind het mooi om te zien hoe Sven altijd met veel flair en bravoure zijn mening verkondigt, dat past ook echt bij hem. Ik ben juist vrij rustig, vind ook dat bescheidenheid me past. Ik heb al wel wat prijzen gewonnen, maar sta nog maar aan het begin van mijn carrière.” Ids Postma “Ik weet dat Ids na zijn schaatscarrière de boerderij van zijn ouders heeft overgenomen. Hoe meer ik erover nadenk, des te mooier het me lijkt om dat ook te doen. Voor mijn vader en moeder vind ik het weleens vervelend als er weer eens kritiek op de boeren is. Dan gaat het weer over hoe boeren met dieren omgaan, een andere keer gaat het over de stikstof. Het boerenleven heeft me van jongs af aan getrokken. Het is hard werken, maar je bent veel buiten, lekker met je handen bezig en je bent eigen baas. Ik vind het nu al pure ontspanning als ik met een tractor over het land ga en me boer voel. Ik heb geen opleiding gehad voor boer, probeer het zoveel mogelijk te leren door goed naar mijn vader te kijken en te luisteren. Een betere leermeester dan mijn vader is er niet, hij doet dit werk al vele jaren. Maar goed, voorlopig moet hij nog een tijdje in het bedrijf blijven zitten, want ik ben nog niet klaar met schaatsen. Hoewel het op de boerderij altijd hard werken is, stonden mijn vader Wim en moeder Bep altijd voor me klaar. Het was drie kwartier rijden naar de ijsbaan in Den Haag voor de trainingen met gewest Zuid-Holland, maar ze vonden het nooit een probleem om mijn zus en mij erheen te brengen. Dan moesten op de boerderij vrienden en buren invallen.” ‘Hoe meer ik erover nadenk, des te mooier het me lijkt om de boerderij van mijn ouders over te nemen’ Gunda Niemann “Gunda is de moeder van mijn vriendin Victoria. Ik heb haar nooit in het echt zien schaatsen, maar weet natuurlijk wel dat ze heel goed was. Ze was de vrouwelijke Sven Kramer, ook zo’n pure winnaar, een killer. Aan tafel vertelt Gunda weleens over haar carrière, over hoe het in haar tijd ging en wat voor tijden ze destijds reed. Mijn ploeggenoot Douwe de Vries heeft me op YouTube beelden van Gunda laten zien. Hij vond dat ik dat moest zien. Gunda reed puur op kracht. Het zag er misschien iets minder mooi uit, maar het ging wel hard. Ik heb Victoria ontmoet in Inzell, toen we daar waren op trainingskamp. Door de sport is het lastig om elkaar vaak te zien. Ik wil haar natuurlijk zo vaak mogelijk zien, maar we moeten het echt plannen, zeker in de winter. Tijdens het seizoen zal het contact dus veelal bestaan uit appen en bellen. Wie weet komt ze op een dag bij mij op de boerderij in Lekkerkerk wonen. Zoals Anni Friesinger, jarenlang de concurrent van haar moeder, bij Ids Postma is gaan wonen. Victoria zegt dat ze het leuk vindt, maar heeft natuurlijk minder met het boerenleven dan ik. Zij is er niet mee opgegroeid. Misschien moet ik eens tegen haar zeggen dat ze contact op moet nemen met Anni Friesinger.” Snollebollekes “Mijn vrienden en ik zijn van de après-skimuziek. Bij ieder feest in de Lekstreek komen de Snollebollekes voorbij en dan gaat iedereen uit z’n dak. Ik ook. Ze zijn echt hot en trendy bij ons in de buurt. En trouwens ook in de sport, want ik hoorde ze ook voorbijkomen in de bus bij de wielrenners van Ineos en bij de OranjeLeeuwinnen. Ik vind het belangrijk om gezellige dingen te doen naast het schaatsen, buiten het seizoen is daar ruimte voor. Dan ga ik met vrienden op stap of naar een schuurfeest. Onze vriendengroep in Lekkerkerk is heel hecht. Ze zien me niet als Patrick Roest de wereldkampioen. Gelukkig niet. En ze noemen me ‘schuimpje’, dat is de bijnaam die ik bij mijn schaatsvereniging De Lekstreek ooit kreeg van mijn coach, omdat ik de jongste, kleinste en dunste van de groep was. In Lekkerkerk noemt iedereen me nog steeds zo.” Chris Huizinga “Chris en ik zijn onafscheidelijk, binnen de ploeg zien ze ons bijna als een Siamese tweeling. Het is fijn om een goede vriend te hebben binnen de ploeg, omdat we zo vaak met elkaar weg zijn. Met Chris praat ik over alle dingen die mannen bezighouden. Buiten het seizoen trekken we ook veel met elkaar op. Het komt voor dat Chris de hele avond uit z’n dak aan het gaan is op de Snollebollekes tijdens een feest in de Lekstreek, waar hij met mij naartoe is gegaan.” Koning Willem-Alexander “Ik heb de koning al verschillende keren ontmoet. Heel bijzonder is dat ik al twee keer samen met andere ‘bijzondere’ Nederlanders ben uitgenodigd voor een speciale lunch met de koning. Een geweldige eer. Ik kende de andere mensen trouwens niet, het waren allemaal professoren of mensen die vrijwilligerswerk hadden gedaan. De koning is een echte sportfan, hij kent alle feiten. Hij wist alles van het seizoen. Het is toch wel heel bijzonder dat hij naar schaatsen zit te kijken op tv en alles van m’n wedstrijden weet. Dat is heel goed voor de sport. En wat mij vooraf raakte, was dat mijn 86-jarige oma zo onder de indruk was van het bezoek van haar kleinzoon aan de koning. Soms knijp ik mezelf weleens in de arm. Het gaat allemaal zo snel met me. Ik ben al twee keer wereldkampioen allround en heb op de Spelen een zilveren medaille op de 1500 meter en een bronzen plak op de achtervolging gewonnen. En ik ben dus al een paar keer in de gelegenheid geweest om de koning te ontmoeten. Allemaal dingen waarvan ik als kleine jongen droomde, zijn uitgekomen.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Baanwielrenster Shanne Braspennincx (25) was na haar tweede plaats op het WK in 2015 vastberaden: ze wilde meer, harder trainen, beter presteren, met in gedachten de Spelen in Rio. Totdat Shanne een paar maanden later een hartinfarct kreeg tijdens een wedstrijd in Amerika. Plots was alles anders. “Ik vraag me weleens af: wanneer ben ik eigenlijk tevreden? Als ik alles win? Of dan nog steeds niet? Ergens in mijn woonkamer in een vitrinekast ligt een zilveren WK-medaille te prijken met de spotlights erop, maar ik kijk er eigenlijk nooit naar. Als sporter wil je na een prestatie altijd meer. Stilstaan doe je niet. Nu denk ik: misschien moet ik dat vaker doen. Het had vorig jaar zomaar voorbij kunnen zijn. Meteen na die zilveren medaille op het WK dacht ik: ah, ik ga zó hard trainen, er zit nog zoveel meer in het vat. Ik dacht aan de Spelen in Rio, aan die in Tokio, aan dat ik als kind al riep dat ik wereldkampioen wilde worden. Maar toen werd ik een paar maanden later op een donderdagmiddag in juli ineens kei- hard neergesabeld. Door mijn eigen lijf. Ik zat op het middenterrein van een wielerbaan in Colorado uit te fietsen. Die dag was ik best goed, had er net een halve finale opzitten en was geplaatst voor de finale die even later zou volgen. Ineens kreeg ik het benauwd. Zo erg dat ik tegen een oud-ploeggenootje naast me zei: ‘Jezus hé, ik krijg last van mijn borst!’ Zij adviseerde mij te gaan zitten. In de tent van het Nederlands team lag een zuurstofmasker. Dat hielp voor geen flikker. Ik probeerde een puffertje om mijn longen wat open te zetten. Deed ook niks. Colorado ligt op 2200 meter hoogte, ijle lucht dus. Last krijgen van je longen na een grote inspanning is daarom niet vreemd. En ik weet: ik moet het hebben van het diep kunnen gaan. Bij mij is het altijd: óf vol gas, of heel rustig. WILDEBRAS Vroeger was ik al een halve wildebras. Tot mijn zesde zat ik in een klas met alleen maar jongens en bestond mijn leven uit spelen en fietsen. Wij zijn een fietsfamilie. Mijn twee oudere broers deden het, mijn vader ook. Voor mij gold dat ik alles wilde wat mijn broers deden, dus voordat ik de leeftijd had waarop een wielerlicentie mogelijk was, zat ik al te kloten op een fietsje. Fietsen ging me ook wel aardig af. Ik won op de fiets van jongetjes, werd drie keer Nederlands kampioen in diverse categorieën en bij de junioren werd ik toegevoegd aan de nationale selectie waarvoor ik naar Papendal verhuisde. Toen ik in 2011 – voor die tijd had ik maar een paar keer op een baanfiets gezeten – met bondscoach René Wolff in gesprek kwam, zat mijn carrière op de weg net in een dip. René vroeg: ‘Lijkt het je leuk om mee te gaan op trainingskamp naar Amerika?’ Wat is dat voor vraag, dacht ik. Natuurlijk! Het voelde als thuiskomen. Alles wat ik leuk vind aan fietsen was daar. KLOTENACHT Maar in juli zat ik dus, benauwd, op het middenterrein in Amerika. Ik dacht: wat heb ik nou weer gedaan? Mijn longblaasjes naar de kloten gereden? Iets in mijn middenrif gekneusd? Wat is dit? Ik was moe, de pijn werd niet minder en het irriteerde me mateloos, want ik moest zo weer fietsen, die finale stond nog in de planning. Maar het ging regenen en de wedstrijd werd afgelast. Gelukkig, weet ik achteraf. Ik ken mezelf. Als dat niet was gebeurd, was ik gewoon op de fiets gestapt en die wedstrijd gaan rijden. En dan? Ik denk dat ik dan een hartstilstand had gehad. Dan was mijn kransslagader volledig dichtgegaan. Of je dan nog gereanimeerd kunt worden, weet ik niet. Ik stapte weer op de fiets en reed rustig de twee kilometer naar de campus waar we sliepen. Ik ging douchen, sloot daarna aan bij de rest van de groep in de eetzaal en alsmaar had ik die druk op mijn borst. We hebben een klein, hecht team. Bij ons worden altijd grappen gemaakt tijdens het eten, maar daar kreeg ik weinig van mee. Normaal gesproken blijf ik natafelen, nu zei ik: ‘Ik trap ’m aan jongens, ik ga naar bed.’ Ik kleedde me om en hoopte dat de benauwdheid en druk op mijn borst weg zou gaan. Achteraf denk ik: was ik wel goed bij mijn hoofd? Maar het punt is: ik heb iedere dag pijntjes als ik train. Een pijnlijk lichaam is het teken dat je verbetert, dat je sterker wordt. Daarnaast: twee keer per jaar werd ik al binnenstebuiten gekeerd, had ik een inspanningstest inclusief hartfilmpje. Ik was de gezondste van een gezin met drie kinderen. Het werd een klotenacht. Mijn arm lag steeds in de weg, alsof andermans arm aan mijn lichaam zat. Ik denk dat ik wel twintig keer wakker werd. De 21ste keer was ik er klaar mee. Ik besloot naar de wc te gaan. Alleen al van het opstaan, stond ik te zweten als een idioot. De wandeling over de gang naar die wc duurde voor mijn gevoel een half uur. ‘EEN HARTAANVAL. OP MIJN 24STE. RUIM TIEN UUR HAD IK IN DE RONDTE GELOPEN MET EEN HARTINFARCT’ Hartslag Continu had ik twijfel: stel ik me niet aan? Ga ik iemand wakker maken? Dat is ook zo rigoureus. Uiteindelijk heb ik toch mijn teamgenootje Laurine van Riessen gewekt. Ze zei: ‘Misschien moeten we toch naar René?’ René zei dat we naar het ziekenhuis moesten, ik twijfelde nog. Tot ik misselijk werd. Vanaf dat moment schreeuwde mijn lichaam écht moord en brand. Zelf probeerde ik rustig te blijven. Ik trok een trui over mijn slaapshirt, stapte in een trainingsbroek en pakte mijn fiets. Een auto hadden we niet. Het ziekenhuis lag gelukkig vlakbij de campus, op zo’n anderhalve kilometer afstand en de weg liep af. Hangend, met mijn ellebogen op het stuur, ben ik rond vijf uur ’s nachts naar beneden gerold. Op de eerste hulp ging het snel. Ik werd meteen op een stoel gezet, kreeg allemaal vragen. Mijn hartslag werd gemeten. ‘42, je bent sporter, logisch,’ hoorde ik. Ik schrok. Mijn hartslag was nog nooit zo laag geweest. Nu was ik vermoeid, had net gefietst én zweette als een otter. Ik kreeg allerlei plakkertjes op mijn lijf, mijn bloed werd afgenomen en er werd een röntgenfoto gemaakt. Steeds meer mensen kwamen kijken. Plots schoot mijn hartslag van 120 naar 60. Ik werd ineens zó beroerd. Alle mensen om mij heen raakten in paniek. Ik dacht: what the fuck! Help me alsjeblieft. Ga kijken wat er aan de hand is! De volgende morgen kwam een broeder langs. Hij zei: ‘Shanne, je hebt een hartaanval gehad.’ Dat was het eerste moment waarop ik het besefte. Toink! Een hartaanval. Op mijn 24ste. Ruim tien uur had ik in de rondte gelopen met een hartinfarct. GEDOTTERD Mijn rechterkransslagader bleek voor 99 procent dicht te hebben gezeten. Ik ben die nacht gedotterd, er is een stent geplaatst. Ga dat nieuws maar eens naar huis bellen, naar je moeder, je vader en je broers. Zo’n bericht brengt emoties los die je bij sommige mensen nooit eerder hebt gehoord. Zat ik daar in mijn eentje in een ziekenhuiskamer in Amerika. Ik heb wel wat afgejankt. Mijn ploeg – zij hadden het nieuws via de groepsapp meegekregen en moesten nog gewoon een wedstrijd rijden – kwam de eerste dag meteen langs. In wielerkleding. Ze bezochten me vaak, maar een groot deel van de tijd zat ik toch alleen. Keek ik tv, was er een meisje dat schrok en zei: ‘O, ik kreeg bijna een hartaanval.’ Hoe ironisch wil je het hebben? Zo’n grap heeft vanaf nu voor heel mijn leven een andere lading, besefte ik toen. Even later zat ik te balen toen Roger Federer stond te verliezen. Ik vol adrenaline, mijn hartslag omhoog, tot ik ineens dacht: o shit, is dit nu wel handig? Een kleine week later mocht ik naar huis. Gewoon, met de ploeg mee. Eigenlijk was het heel relaxed reizen: al mijn spullen werden voor me getild. En dan zie je je moeder op Schiphol, ja, dat was wel een emotioneel momentje. Zo’n hartinfarct brengt je dichter bij mensen. Personen die ik al een tijd niet had gesproken en zeiden: ‘Shanne, als jij er niet meer was geweest...’ De eerste weken voelde het alsof ik over iemand anders aan het vertellen was. Ging ik op internetfora zoeken naar mensen met vergelijkbare verhalen, kwam ik al snel in de 50-plusgroep uit. Dan las ik: ‘Nu ga ik meer op mijn eten letten en niet meer roken.’ Ja, dat deed ik al! Heel even dacht ik: verdomme, ik ben 24, waar heb ik dit aan verdiend? Maar die mindset heb ik al snel veranderd, kom je niet verder mee. Drie weken na mijn thuiskomst mocht ik onder begeleiding beginnen met revalideren. Ik bleef klachten houden. Eerst twijfelde ik, ik vertrouwde m’n lichaam natuurlijk niet meer en wist niet wat ik wel of niet serieus moest nemen. Na onderzoek bleek in september, zo’n twee maanden na dat infarct, dat de stent die ze in Amerika geplaatst hadden te klein was. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat sporters grotere aderen hebben. Het gevolg: nog meer schade bij mijn hart, nóg een operatie. Tot januari mocht ik niet intensief sporten. Of het daarna nog zou lukken, was de vraag. In januari kreeg ik groen licht van mijn sportcardioloog. Het beste nieuws dat ik kon krijgen. Tot die tijd dacht ik weleens: kan ik niet andermans hart stelen? ‘EN DAN ZIE JE JE MOEDER OP SCHIPHOL, JA, DAT WAS WEL EEN EMOTIONEEL MOMENTJE’ VERBETERDE VERSIE Het was de heftigste gebeurtenis uit mijn leven, maar dat hartinfarct heeft me ook positief veranderd. Ik ben een binnenvetter. Tot 2016 deelde ik het niet zomaar als ik me ergens aan ergerde, maar inmiddels zie ik dat je daar niets mee opschiet. Er kan zoveel energie verloren gaan aan irritaties. Ik ben ook socialer geworden en doe er nu meer moeite voor om vriendschappen te onderhouden. Nu merk ik pas dat het me goede energie geeft. Sinds januari heb ik hard getraind. Ik voel me weer gewoon mezelf. Of misschien zelfs een verbeterde versie met een hoop ervaring in de rugtas. Geregeld word ik gecontroleerd, maar in juli hoorde ik van de sportcardioloog: kom over een jaar maar terug. Het gaat dus goed. Ik heb geprobeerd de Spelen in Rio te halen, maar uiteindelijk bleek het door de IOC-eisen onmogelijk voor mij om me te kwalificeren en kon ik alleen mee als reserve. Hoewel ik inmiddels harder rij dan op het WK in 2015 waar ik zilver won. Dat voelde wel dubbel. In oktober is het EK in Parijs. Daar kijk ik naar uit. Dan is iedereen weer gelijk, zijn de punten van de UCI-ranking die iedereen tot de Spelen verzamelde, verdwenen en beginnen alle baanwielrenners opnieuw. Al voor de Spelen van Rio begon ik met kijken naar Tokio 2020. Daar wil ik heen. Ik heb nu al zin in die reis ernaartoe. Ik had natuurlijk kunnen denken: het is goed zo, ik ben er klaar mee. Maar het punt is, wielrennen is een liefde die bij mij nooit weg zal gaan.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Xavi Simons was jarenlang het wonderkind van FC Barcelona. Op zijn zestiende vertrokken naar Paris Saint Germain waar hij speelde met wereldsterren als Lionel Messi, Kylian Mbappé en Neymar. Na zijn overstap naar PSV maakte hij grote indruk, opp het WK debuteerde hij voor het Nederlands elftal en afgelopen seizoen speelde hij een sterk seizoen voor RB Leipzig. Mindere tijden waren er ook voor de 21-jarige Xavi Simons, die al zijn hele leven in de schijnwerpers staat. In Helden deed hij zijn verhaal. “Ik ben in Amsterdam geboren, we woonden toen ik klein was in Sloten. Mijn moeder Peggy keek vlak na mijn geboorte naar een wedstrijd van Barcelona en hoorde de naam Xavi. Ze had me nog geen naam gegeven en wist toen: mijn zoon moet Xavi heten. Xavi Hernández, nu trainer van Barcelona, is ook mijn held. Ik ben weleens met hem op de foto geweest, die staat op mijn Instagrampagina, maar ik ken hem niet persoonlijk. Ik denk wel dat hij weet dat ik Xavi heet vanwege hem. Het is ook wel toevallig dat ik uiteindelijk ook bij Barcelona terecht ben gekomen toen Xavi daar nog steeds in het eerste speelde. Apple Store Toen ik drie was, besloot mijn moeder naar Spanje te verhuizen. Mijn oma woonde al in Spanje met mijn oudste tante en mijn moeder wilde een beter leven voor mijn zeven jaar oudere broer Faustino, haarzelf en mij en dacht dat we dat daar zouden krijgen. We woonden met z’n drieën in een klein dorpje, Rojales, vlakbij Alicante. Daar komen mijn beste vrienden vandaan, een gemixte groep van nationaliteiten, veel van hen komen uit Zuid-Amerika. Ik kom nog geregeld in Rojales, kan er mezelf zijn, hoef er niet rond te lopen met een capuchon en pet op. Mensen vragen daar weleens of ze op de foto met me mogen, maar dat zijn vooral jongeren. Oudere inwoners zien mij als de kleine Xavi die wat groter is geworden. Mijn moeder, broer en zusje zijn de belangrijkste personen in mijn leven. Kenza is bijna tien en het prinsesje van ons gezin, ze is tien jaar jonger dan ik. Faustino en ik zijn op dezelfde dag en tijd geboren, op 21 april om twaalf uur ’s middags. Mijn broer vervulde een vaderrol, heeft mij altijd beschermd en voelde zich verantwoordelijk voor me. Wij hadden het niet breed. Mijn moeder zat in haar eentje met drie kinderen in Spanje. Ze zorgde voor ons, er was altijd eten, maar om de eindjes aan elkaar te knopen, werkte ze twaalf uur per dag, van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds, bij de klantenservice in de Apple Store. Mijn moeder wilde nooit laten blijken dat ze het zwaar had. Ik was nog zo jong, heb dat ook nooit in de gaten gehad. Faustino vertelde mij later dat het geregeld voorkwam dat mijn moeder ons te eten gaf, maar zelf niks meer had. Tegen mijn broer zei ze dan dat ze al gegeten had, dat was natuurlijk niet zo. Pas rond mijn vijftiende kreeg ik in de gaten wat er speelde. Dan wilde ik iets hebben en zei mijn moeder: ‘Sorry Xa, dat kan nu echt niet.’ Toen ik me realiseerde hoe moeilijk mijn moeder het heeft gehad, deed me dat veel, en nog steeds. Toch kijk ik terug op een mooie, warme jeugd. Zo knap van mijn moeder. Handtekening Sinds ik heel klein was, liet mijn moeder iedereen in het dorp weten dat haar zoon goed kon voetballen. Op mijn zesde werd ik gescout door Barcelona. Het was niet alleen mijn droom die uitkwam, maar ook die van mijn moeder. Toen ik eenmaal bij jeugdcomplex La Masía aankwam, vroeg ze me of ik het echt wel wilde. Natuurlijk, zei ik. Vlak daarna zijn we met zijn drieen naar Barcelona verhuisd. We woonden in een oud appartementje, waar mijn moeder volgens mij niet heel happy was. Maar ze deed alles om mijn droom waar te maken, om ervoor te zorgen dat ik kon voetballen. Bij Barça speelde ik veel toernooien. Mijn moeder werkte vaak extra om ervoor te zorgen dat zij of mijn broer met mij mee kon, een van hen was er altijd bij. Vanaf mijn elfde was ik doordeweeks hele dagen op La Masía, maar ik sliep thuis. Mijn moeder vond me te jong om er al te wonen. Mijn broer bracht me om half zeven ’s ochtends op de fiets. De taxi bracht me om half tien ’s avonds weer naar huis. Een paar jaar later ben ik er wel gaan wonen en kwam ik in de weekenden thuis. Bij Barça won ik vier keer op rij de Ballon d’Or, de prijs voor de beste jeugdspeler. Er waren zoveel jongens die toernooien speelden, maar juist ík won die prijzen. Op dat moment deed het niet veel met me, ik besefte niet hoe bijzonder dat was. Als ik zo’n prijs gewonnen had, dacht ik meteen aan het volgende toernooi. Ik sta van jongs af aan in the picture. Was het niet om het voetbal, dan was het wel om mijn haar. Misschien dat ik ook daardoor beroemd ben geworden. Ik heb niet gekozen voor mijn haar, ik heb het van mijn moeder. Als twaalfjarige jongen vroegen fans al om een handtekening en of ze met me op de foto mochten als ik na een wedstrijd met teamgenoten het veld afliep. Ik dacht: waarom willen ze mijn handtekening? Ik vond het maar raar. Als ik een wedstrijd had verloren, wilden fans ook op de foto, maar daar had ik dan natuurlijk geen zin in. Thuis zei mijn broer dan: ‘Ik snap het Xa, maar die mensen rijden twee uur met de auto speciaal voor jou.’ Faustino had gelijk en hield mij met beide benen op de grond in het voetbalgekke Spanje. ‘Vroeger twijfelden mensen, werd er geroepen: ‘We weten niet of Xavi goed kan voetballen, hij heeft alleen heel veel Instagram-volgers’’ Rond mijn dertiende vertrok Faustino naar Amerika, waar hij als trainer aan de slag ging. Dat was pittig. Ik had mijn zusje nog wel thuis, maar zij was toen pas één. Ook voor mijn moeder was het zwaar, Faustino deed heel veel thuis. Voor mijn broer was het in Amerika ook lastig om mij te blijven volgen. Als hij sliep, moest ik voetballen. Ik miste hem zo erg, en wilde de volgende stap in mijn carrière alleen nemen met het hele gezin: dus met mijn moeder, broer en zusje erbij. Ik vroeg Faustino of hij daar open voor stond. Hij besloot om met ons mee te gaan naar Parijs, kwam voor mij na bijna drie jaar terug uit Amerika. Neymar Meningen van anderen leg ik normaal gesproken snel naast mij neer, maar toen ik naar Paris Saint-Germain vertrok, ontplofte er een bom in de Spaanse media. Er werd van alles over me geschreven en mensen geloofden dat. Ik las niet veel, maar kreeg wel van alles doorgestuurd. Berichten op Instagram zag ik wel. Ik ga nog weleens uitleggen wat dat met een zestienjarige jongen doet. Mijn broer zei: ‘Xa, vergeet wat mensen over je zeggen, het is niet belangrijk. Het belangrijkst zijn jouw familie en de mensen die van je houden.’ Ergens kon ik de reacties ook wel begrijpen. Ik was een kind van de club, die de hele jeugdopleiding van Barcelona had doorlopen. Ik ga míjn verhaal op het juiste moment vertellen. Met Faustino heb ik urenlang gesproken over die overstap. Het was niet zomaar iets. Ik had mijn hele jeugd in Spanje gewoond. Mijn zusje was destijds vier en moest ook haar vriendinnetjes achterlaten, maar we gingen er met zijn allen voor. Van mijn eerste salaris bij PSG heb ik kleren gekocht voor mijn moeder, broer en zusje. Het was fijn om iets terug te kunnen doen. Bij Paris Saint-Germain speelden de beste spelers ter wereld, mannen als Lionel Messi, Neymar en Kylian Mbappé. Op mijn zeventiende werd ik al doorgeschoven naar het eerste. Ik trainde iedere dag met die gasten, maakte wedstrijden mee, zag hoe ze zich gedroegen buiten het veld en met fans omgingen. Ik heb zoveel geleerd. Misschien denken mensen: Xavi heeft niet veel gespeeld bij PSG. Maar wat wil je: Messi en Neymar had ik voor me. Ik kwam geregeld bij Neymar thuis. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in die periode, Neymar kende me nog van zijn tijd in Barcelona, hij hielp me en beschermde me. Ik was als een broertje voor hem. We hebben nog steeds contact. Mensen hebben een bepaald beeld van Neymar, maar ze zien alleen de voetballer. Buiten het veld is hij een heel goed mens.“ Barretje Bij Barcelona was ik nog het grote talent, in Parijs werd ik gezien als de jonge wereldster. Mijn wereld stond op z’n kop. Ik kwam in Parijs aan met ruim een miljoen volgers op Instagram, dat liep in korte tijd op tot in de miljoenen. In interviews gaat het vaak over het aantal volgers dat ik heb, dat vind ik best irritant. Vroeger twijfelden mensen, werd er geroepen: ‘We weten niet of Xavi goed kan voetballen, hij heeft alleen heel veel Instagram-volgers.’ Ik wil op het veld laten zien dat ik de beste versie van mezelf ben, niet online. Heb niet gekozen voor de aandacht. Ik heb fantastische dingen meegemaakt, maar heb ook een groot gedeelte van mijn jeugd gemist. Doordat ik bekend ben, heb ik niet meegemaakt wat een normale jongen van zestien meemaakt. Ik ben nog nooit op vrijdagmiddag na school naar een barretje gegaan om wat te drinken met vrienden. Op stap gaan met vrienden heb ik nog nooit gedaan, want uiteindelijk zal er altijd iemand een foto of video maken en op sociale media zetten. Ik besef dat ik pas negentien ben en al veel heb meegemaakt. Ik heb mooie tijden gekend, maar ook mindere. Uiteindelijk leer je veel van slechte momenten in het leven, zowel op voetbalgebied als privé. Ik had in het verleden mensen om mij heen die het minder goed met mij voor hadden. Ik heb geen wraakgevoelens, zal nooit iets slechts over iemand zeggen, kies er dan voor om niet meer met je om te gaan. Sinds een jaar spreek ik geregeld met een psycholoog in Spanje. Ik wilde weten waar sommige gevoelens vandaan kwamen. Hij leert mij dingen te snappen, een plek te geven en weer verder te kunnen. De druk die wij voetballers ervaren, is pittig. Op het veld voel ik die niet, erbuiten wel. Op dit moment zit ik in een goede fase, ik voel me lekker, ervaar geen stress. De psycholoog is er ook om te voorkomen dat ik me over twee jaar heel anders voel. Ik wil me zo blijven voelen zoals ik me nu voel. Van Nistelrooy Ik speelde tussen de beste spelers ter wereld in Parijs, maar twee jaar geleden voelde ik dat het niet genoeg was voor mijn ontwikkeling om de ene keer tien of vijftien minuten te spelen, en de wedstrijd erna weer helemaal niet. Ik wilde meters maken, stabiliteit creëren en mezelf laten zien op het veld. Zo zou ik in Nederland ook meer in the picture komen bij bondscoach Louis van Gaal. Vroeger riep ik altijd: ik wil niet terug naar Nederland, maar tot nu toe is het misschien wel de beste keuze in mijn carrière geweest. Ik wist dat Ruud van Nistelrooij de nieuwe trainer zou worden van PSV, hij heeft veel contact met mij gezocht. Hij heeft ook Sergio Ramos en Georginio Wijnaldum, voormalig ploeggenoten van mij bij PSG, gesproken over mij. Ik dacht: hij wil echt graag dat ik kom. Ik had nog twee weken vakantie en zei tegen de trainer: misschien reageer ik dan even niet. Hij zei: ‘Dat geeft niet, ik blijf je toch berichten sturen.’ Dat bleef hij ook doen, de hele zomer. Het voetbal vergat ik bijna; hoe hij als mens is, vind ik heel bijzonder. In het begin van het seizoen zei de trainer: ‘We gaan stap voor stap kijken hoe je je ontwikkelt in de groep.’ Dat is snel gegaan. De trainer laat nu merken dat ik belangrijk ben. Ik ben pas negentien, maar ook ik kan mijn mening geven en word serieus genomen. Het is een eer om met Ruud van Nistelrooij te werken, hij is zo’n grote speler geweest. Ik heb beelden teruggekeken van hem en van anderen gehoord hoe hij was als speler. Ze vertelden dat hij ook woedend kon worden op het veld. Ik heb hem goed leren kennen, herken mezelf ook wel in hem. De passie die hij heeft, heb ik ook. Ik hoop net zo’n carrière te kunnen krijgen als hij. Bij PSV heb ik dankzij de trainer geleerd om op het veld, maar ook erbuiten, beter te leren communiceren. Ik wilde vroeger nooit met een trainer praten, alleen met spelers. Ik was ook erg verlegen. Nog steeds ben ik een rustige jongen, ik luister liever eerst voordat ik wat zeg. Maar inmiddels weet ik dat ik met de trainer en de hele staf moet praten om goede resultaten te kunnen behalen. Veel van mijn ploeggenoten zijn mijn vrienden geworden. In Eindhoven ga ik veel met de latino’s om, maar ook met de jongens uit Parijs ben ik nog bevriend. Ik spreek vijf talen: Spaans, Catalaans, Engels, Frans en Nederlands, en kan met iedereen communiceren. Mijn beste vriend is Alejandro Baldé. Met hem heb ik de jeugdopleiding van Barcelona doorlopen. Onze moeders raakten ook bevriend, en onze broers werden goede maten. Alejandro speelt nu in het eerste van Barcelona. Terwijl ik mijn debuut in het eerste maakte bij Paris Saint-Germain op mijn zeventiende, deed hij dat bij Barcelona. En hij heeft net als ik zijn debuut gemaakt op het WK. Legende In november kreeg ik een mail toen ik op de club was, daarin stond dat ik bij de WK-selectie zat. Ik was heel blij en verrast, iedereen bij PSV feliciteerde me. Als je mij vorige zomer had verteld dat ik naar het WK zou gaan, had ik het niet geloofd. Eenmaal thuis wachtte mijn familie me op. Mijn moeder begon te huilen. Ik moest denken aan alles wat zij en wij als gezin hadden meegemaakt, en vond het ook voor haar een mooie beloning. Ze fluisterde in mijn oor: ‘We hebben het samen gedaan.’ Ik moest toen ook huilen. Mijn broer wil altijd laten zien dat hij de stoere man thuis is, hij hoefde niet te huilen, maar ik wist hoe trots hij op me was. Vooraf had ik veel dingen over Louis van Gaal gehoord. Ik vond hem een heel bijzondere trainer. Op de eerste dag bij het Nederlands elftal had ik meteen al een gesprek met hem, dat was best pittig. De bondscoach liet me meteen mijn plek weten, zei: ‘Je bent hier voor het eerst als jonkie, moet dingen leren, zien en meemaken. En wie weet komt jouw kans op het veld.’ Hij was heel eerlijk. Mooi. Het WK was als een droom. Het mooiste was het groepsgevoel; iedereen was blij voor elkaar, dat had ik nog nooit op die manier meegemaakt. Er was geen jaloezie of afgunst. Toen ik mijn debuut had gemaakt in de achtste finale tegen de Verenigde Staten was iedereen blij voor mij. Ik kreeg het haasje en een cadeautje van sieradenmerk Gassan. Ik was de jongste Nederlandse speler ooit die in een knock-outfase zijn debuut had gemaakt voor Oranje; ik heb geschiedenis geschreven, bizar. Nu zijn we een nieuwe fase ingegaan met bondscoach Ronald Koeman. In het team zitten zoveel sterren: Virgil van Dijk, Frenkie de Jong, Memphis Depay. Ik kan niet wachten om met die grote spelers in het veld te staan. Natuurlijk heb ik ook meegekregen dat Rafael van der Vaart riep dat het Nederlands elftal om mij heen gebouwd moet worden. Het is fantastisch dat zo’n legende dat heeft gezegd, maar als ik daar te veel over na ga denken, kan het alleen maar fout gaan. Bloemetje Na al die jaren weten wij als gezin: we made it. Mijn moeder kan de zorg over mij loslaten. Ik heb Faustino en andere goede mensen om mij heen. Mijn moeder kan zich nu focussen op mijn zusje. Kenza tennist. Ze neemt het serieus. Wij denken: als ze er maar van geniet. Wat ik vroeger niet kon doen of heb- ben, wil ik Kenza wel geven. In Eindhoven doe ik alles samen met Faustino. We wonen voor het eerst met zijn tweeën, Faustino zorgt voor het eten, maar heeft ook zijn eigen leven, hoor. Mijn moeder en Kenza zien we ongeveer twee keer per maand. Ik wil dat mijn moeder nu geniet van het leven, dat ze doet wat ze vroeger niet kon. Na jarenlang zweten heeft ze genoeg voor ons gedaan. Ik help haar financieel. Wat van mij is, is ook van mijn moeder, broer en zusje. Ik zeg niet vaak hardop tegen mijn moeder dat ik haar dankbaar ben, maar laat haar wel merken dat ze alles voor mij is. Ik hou ervan om dingetjes voor haar te kopen of haar te verrassen met een bloemetje. Mijn moeder zegt ook geregeld: ‘Xavi, je hebt al veel bereikt, maar er komt nog veel meer moois aan.’ Mijn doel voor dit seizoen is om het beste uit mezelf te halen en om prijzen te pakken. We hebben het juiste team ervoor. Wat de toekomst verder brengt, zal blijken. Ik hoop nog een keer met Alejandro Baldé in één elftal te kunnen spelen, waar dat dan ook is. Bij Barcelona met Xavi als trainer? Dat zou wat zijn!” Helden Magazine 66 Het verhaal van Xavi Simons komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.