Khalid Boulahrouz stopt met voetballen. Na 35 interlands, twee WK’s, twee EK’s, 36 Europese clubwedstrijden en na avonturen in de Bundesliga, de Premier League en de Primera Divison houdt Boula het leven als professioneel voetballer voor gezien. 'De obsessie voor voetbal ebde langzaam weg.'
Door: Barbara Barend en Marlies van Cleeff
“Ik heb al die jaren in een tunnel geleefd, die af en toe best wel donker was,” legt de 34-jarige Boulahrouz ons op de redactie van Helden in het Olympisch Stadion uit als hij in één zin zijn voetbalcarrière probeert te beschrijven. “Dit is wat ik vanaf toen ik vier jaar oud was dag in dag uit heb gedaan. Ik hield niet van voetbal, ik was obsessed van voetbal. Ik heb er zoveel energie in gestoken, er mentaal zo voor moeten vechten. Tot vorig seizoen heb ik dat volgehouden. Maar op een gegeven moment ebde die obsessie langzaam weg.”
Tunnel
Als Feyenoord jouw contract had verlengd, hadden we hier dan ook gezeten?
“Ja. Met voetballen in Europa was ik wel klaar. Ik denk niet dat ik dit leven nog een jaar had kunnen opbrengen. Feyenoord is een fantastische club, hoor, daar zou je je hele leven voor kunnen voetballen. Ik ben ook niet klaar met het spelletje zelf, maar met het leven eromheen. Het reizen, de hotelkamers, alles wat erbij komt kijken. Met de tijd zijn andere dingen voor mij belangrijker geworden, zoals mijn kinderen. Ook zonder voetbal, ben ik een gelukkig mens. Ik had de mogelijkheden om in Italië of India te voetballen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde het niet ten koste van alles.”
De tunnel was donker zeg je… Heb je er wel van genoten?
“Ik had die tunnel nodig om me altijd honderd procent te focussen op voetbal. Ik was egoïstisch in mijn denkwijze. Alleen op die manier kon ik mijn obsessie omzetten in succes. Zo kon ik bij wijze van spreken meer van voetbal houden dan van een vrouw. Het was voor mij de enige manier. Voetbal stond altijd op nummer één, zelfs na de geboorte van mijn kinderen. Het was mijn primaire levensbehoefte en soms heel zwaar, maar daardoor kon ik er wel van genieten. Ik heb fantastische wedstrijden gespeeld. Ik heb genoten van de sfeer, de aandacht, erkenning en waardering.”
Wanneer veranderde dat?
“In mijn laatste maanden bij Feyenoord. Toen stelde ik mezelf vaak de vraag: hoe zie ik mijn leven voor me na het voetbal. Ik dacht: mijn kinderen gaan naar school. Wil ik dan nog wel blijven voetballen? Is het dan nog wel tijd voor 'ik, ik, ik'?”
Carrière
Khalid Boulahrouz kwam in zijn carrière voor acht clubs uit, waaronder Hamburger SV, VfB Stuttgart en Chelsea. Met de jaren ontwikkelde 'De Kannibaal' zich tot een meedogenloze verdediger. Tijdens het EK 2008 werd Boulahrouz, terwijl hij tegelijkertijd vader werd van een doodgeboren kindje, publiekslieveling vanwege zijn tomeloze inzet en perfecte tackles. “Ik ben het meest trots op mijn wedstrijden met het Nederlands elftal, maar dan vooral om mijn moeder zo trots te maken,” zegt Boulahrouz tegen Helden. “Ik zag de twinkeling in haar ogen als ik vroeg of ze de wedstrijd had gezien. Het interesseerde haar helemaal niet hoe die was verlopen, maar zei alleen: 'Ik hoorde de verslaggever de hele tijd Boulahrouz roepen! Zo goed!' Ze had helemaal niet door dat de verslaggever de naam noemt van iedere speler die aan de bal is.”
'Voetbal stond altijd op nummer één, zelfs na de geboorte van mijn kinderen'
Wat blijft je het meest bij van je tijd bij Oranje?
“Het WK 2010. Maar ook het EK 2008 en het WK 2006 waren geweldig. Ik had een fantastische relatie met Marco van Basten. Hij gaf me zoveel vertrouwen, dan kon ik niet slecht spelen. Hij liet echt zien dat hij me nodig had. Ook met Bert van Marwijk kon ik het goed vinden. Maar ik word tot op de dag van vandaag herinnerd aan de wedstrijd tegen Portugal, tijdens het WK 2006. Die hadden we echt moeten winnen.”
Heb je Cristiano Ronaldo nog weleens gesproken na jouw overtreding?
“Ha, nee, maar ik heb wel van Edwin van der Sar, die destijds met hem samenspeelde bij Manchester United, begrepen dat hij anderhalf jaar later nog steeds een litteken op zijn been had. In 2012 kwamen we elkaar nog tegen op het EK. Wesley Sneijder stond met hem een babbeltje te maken in de gang. We moesten wachten tot we het veld op mochten om te trainen. Het duurde lang, dus ik ging even polshoogte nemen. Toen hoorde ik Sneijder ineens roepen: 'Boula!' En daarna: 'Hey Cris, look, your best friend! Het gezicht van Ronaldo sprak boekdelen, ha. Maar ik vond het niet meer nodig om sorry te zeggen. Het was verjaard.”
Wat waren je mooiste jaren?
“In mijn RKC-tijd zei iemand tegen me: hoe hoger je gaat voetballen, des te minder leuk het wordt. Ergens kan ik me daar wel in vinden. Het werd alleen maar serieuzer, de druk werd groter. Je krijgt meer aandacht, ook negatief. Maar als speler moest ik altijd plezier hebben, er moest gelachen worden. Dat is me altijd gelukt.”
Je beste jaren dan?
“Als centrale verdediger bij Hamburger SV. Daarna speelde ik vaak rechtsback; mijn grootste frustratie. Centraal kon ik alle kanten op. Ik kon voor de man komen, de rechtsback rugdekking geven, doordekken. Mijn spits wilde ik opeten, of hij nou links, rechts of de diepte inging. Ik kon mijn stempel op het spel drukken. Als rechtsback kan je wel opkomen, maar je hebt maar een beperkte vrijheid. Dankzij Bruno Labbadia, mijn laatste trainer bij Stuttgart, heb ik de rechtsbackpositie uiteindelijk leren waarderen. Hij liet me belangrijk voelen, gaf me tijd en ruimte om het leuk te vinden. Hij stond achter me.
Bij Chelsea heb ik ook een mooi eerste seizoen gehad. Ik speelde veel. Maar ik had de pech dat ik twee blessures achter elkaar kreeg in januari. Eerst was ik zes weken uitgeschakeld vanwege problemen aan de binnenband van mijn knie. Daarna stond ik weer in de basis tijdens de FA-Cup. Bam. Schouder uit de kom.”
Heb je er achteraf alles uitgehaald?
“Blessures hebben me vaak parten gespeeld. Het had achteraf vaak met voeding te maken, zo was ik intolerant voor gluten, waardoor ik spierblessures opliep. Ach, ik kijk op een mooie tijd terug. Ik heb met veel goede spelers samen mogen spelen: met Arjen Robben, Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart en Robin van Persie bij het Nederlands elftal. Maar ook met Ruud van Nistelrooij, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar en Edgar Davids. En bij Chelsea met Frank Lampard, Petr Cech, Didier Drogba, Ashley Cole, Claude Makélélé en John Terry. Best wel een aardig lijstje.”
'Ik wil dat talenten doorbreken in plaats van afbreken'
Talenten
Wat heb je die eerste maanden zonder voetbal gedaan?
“Ik heb veel tijd met mijn familie en vrienden doorgebracht en veel gereisd met Yasmin, mijn vriendin. Naar Europese steden, maar ook naar Indonesië en Dubai. En ik ben veel bij mijn kinderen geweest. Amaya en Daamin zijn gelukkig gek op Yasmin, vragen altijd hoe het met haar is.”
Wat zijn jouw toekomstdromen?
“Ik wil jonge jongens gaan begeleiden. De laatste jaren heb ik gemerkt dat jonge voetballers niet alles uit hun carrière halen. Dat komt vaak door een verkeerde levensstijl, verkeerde gedachten, door verkeerde vrienden of geld. Dat waren jongens die genoeg kwaliteiten hadden, zelfs meer dan ik, om betaald voetbal te halen, maar die niet precies wisten welke koers ze moesten varen.”
Wil je een soort mentor voor hen zijn?
“Zoiets. Ik vind het belangrijk dat talenten het maximale uit hun carrière halen. Ik wil dat ze doorbreken in plaats van afbreken. Of dat nou bij Groningen is of in het buitenland. Uiteindelijk moeten ze met een goed gevoel hun carrière afsluiten. En niet achteraf kunnen zeggen: had ik maar dit of dat gedaan. Ik ben voorzichtig begonnen met het adviseren en begeleiden van jongens. Ik wil ze laten zien wat je ervoor moet doen en laten.”
We horen ergens ook een toekomstige trainer praten…
“Misschien in de toekomst. Als trainer ben je dag en nacht met voetbal bezig: hotels, trainen, reizen… Dat wil ik nu niet. Ik wil doen wat ik leuk vind. Daarom ben ik ook, puur omdat ik er nu plezier uit haal, mijn eigen kledinglijn begonnen; 'Milk & Biscuits'.
Maar mijn hart ligt bij het voetbal. Ik wil me op meerdere zaken richten. Ik wil mentaal begeleiden, wil dat ze de juiste keuzes maken. Maar ook fysiek valt er veel te winnen. Ik vind het zo zonde en onnodig dat de fysieke gesteldheid van jonge talenten achterloopt bij de rest van Europa. Nederlanders moeten weer aan de top komen. Als begeleider wil ik proberen te voorkomen dat talent wordt weggegooid.”
Voel je die drang om te helpen extra bij Marokkaanse jongens?
“Niet zozeer. Ik wil iedere speler kunnen helpen. Mijn ultieme erkenning is dat ouders tegen me zeggen: 'Boula, wat heb je onze zoon fantastisch geholpen. Het gaat goed met hem en hij is succesvol.' En dat die jongen zijn ouders dan weer trots kan maken. Ik ben heel blij dat ik mijn familie trots heb kunnen maken. Zonder de steun van mijn zaakwaarnemer Rodger Linse en mijn broers en zussen, had ik het nooit kunnen redden. Maar mijn echte Held is mijn moeder. Haar steun, liefde en begrip is onbetaalbaar. Mama, ik ben je voor altijd dankbaar. I love you!”