27 mei 2001
Het was even stil in het Aquatic Center in Sydney. Pieter van den Hoogenband had het zwemgekke Australië een klap vol op de kin gegeven. Niet hun wonderkind Ian Thorpe won de Olympische 200 meter vrije slag, maar die verdraaide Nederlander won de titanenstrijd. The Dutch Dolphin evenaarde in de finale het wereldrecord van 1.45,35 dat VDH in de halve finale had gezwommen. Thorpedo had er geen antwoord op, tikte aan in 1.45,83, maar toonde zich een uitermate sportieve verliezer door zijn zwemmaatje meteen welgemeend te feliciteren.
De toen zeventienjarige Thorpe won op de Spelen in Sydney drie maal goud, waarvan twee op de estafette, en twee keer zilver. Maar het gemis van die ene gouden plak op de 200 vrij en de nederlaag in het duel met Van Hoogenband zat hem flink dwars. Zeker als je bedenkt dat Thorpe toen al een revolutionair, zwart lichaamsbedekkend zwempak met drijfvermogen droeg en Van den Hoogenband met ontbloot bovenlijf zwom. Leuk die drie gouden plakken, maar de echte zwemkoning van de Spelen in 2000 kwam uit Nederland. VDH won immers de 100 en 200 meter vrij en verbeterde op beide afstanden het wereldrecord.
Op 27 mei 2001 kon Thorpedo afrekenen met een deel van zijn frustratie. In Hobart pakte hij het wereldrecord op de 200 vrij af van zijn rivaal uit Holland. Thorpe zwom 1.44,69. Op het WK van 2001 in Fukuoka was het Van den Hoogenband die Thorpes hand in de lucht stak na de 200 vrij: goud voor Thorpe in een wereldrecord van 1.44,06, zilver voor VDH.
In The Race of the Century stonden Thorpe, Van den Hoogenband en Michael Phelps naast elkaar
De echte genoegdoening voor Thorpe kwam op de Spelen in 2004. In The Race of the Century stonden Thorpe, Van den Hoogenband en Michael Phelps naast elkaar op het startblok. Thorpe won, VDH pakte zilver en Phelps greep het brons. De Australiër won in Athene twee maal goud, een keer zilver en een keer brons. Het had trouwens weinig gescheeld of Thorpe had die Spelen niet meegemaakt. In de ochtend van 11 september 2001, vlak voordat de gekaapte vliegtuigen in de torens vlogen, was hij in het World Trade Center. Hij ging niet naar boven, maar keerde terug naar zijn hotel omdat hij zijn fototoestel was vergeten.
Zijn missie was volbracht na Athene. Na die Spelen kon hij de discipline om hard te trainen niet langer opbrengen. Hij wisselde van coaches, trok naar Amerika. Het mocht allemaal niet baten. Op 21 november 2006 maakte hij zijn pensioen bekend. Hij was net 24 jaar op dat moment.
Thorpe voelde zich opgejaagd wild
Thorpe had een tijdje tegen het afscheid aangehikt, hij was bang voor de toekomst, vertelde dat hij de ‘warme handdoek’ die het zwemmen hem bood, zou gaan missen. De vrijheid die hij ervoer als hij in het water lag, vond hij niet in het leven na de topsport. Het zwarte gat diende zich aan. Thorpe voelde zich opgejaagd wild. Hij was dertien jaar toen hij voor het eerst naam maakte als zwemmer. In zijn geboorteland had hij op zijn vijftiende al de status van een superster.
Geen sporter was begin deze eeuw geliefder en populairder in Australië dan hij. De fotografen en paparazzi waren nooit ver weg, dat veranderde niet nadat hij was gestopt. Er waren al sinds 2002 geruchten dat hij op mannen viel, Thorpe ontkende dat keer op keer. En in 2007 bracht de Franse krant
L'Equipe hem ook nog eens in verband met doping. De internationale zwembond stelde een onderzoek in, maar een zaak werd het niet.
In 2011 maakte Thorpe, die eind 2008 speciaal voor het afscheid van zijn maatje Van den Hoogenband naar Eindhoven kwam, een comeback. Hij probeerde zich te kwalificeren voor de Spelen in Londen. Maar de tijd was niet terug te draaien. Bovendien waren de lichaamsbedekkende zwempakken die hij tijdens zijn hoogtijdagen droeg en waar de gespierde en zware Thorpedo veel voordeel uithaalde, niet langer toegestaan. Hij wist zich niet te kwalificeren en stopte weer.
Hij bekende in zijn biografie dat hij een alcoholprobleem had, depressief was en enkele keren zelfmoord had overwogen
In 2012 kwam de autobiografie This Is Me uit. Hij bekende daarin dat hij een alcoholprobleem had, dat hij depressief was en enkele keren zelfmoord had overwogen. Voor zijn verslaving en depressies had hij zelfs in een kliniek gezeten.
Dit jaar was er opnieuw slecht nieuws. Er waren complicaties opgetreden na een schouderoperatie. Thorpe werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis en de geruchten gingen dat hij door een infectie zijn linkerarm nooit meer zou kunnen gebruiken of zelfs zou moeten missen. Zover kwam het niet. Eind april mocht hij het ziekenhuis verlaten.
Vandaag dertien jaar geleden was Thorpe nog een gezond en gelukkig mens, hij was in de vorm van zijn leven en greep het wereldrecord op de 200 meter vrije slag. Naar het geluk van die tijd is hij daarna lang op zoek geweest. Hij kon het niet vinden. Wellicht komt de hulp uit Nederlandse hoek.
Jacco Verhaeren, voorheen coach van VDH, vertrok begin dit jaar naar Australië om daar als technisch directeur van de bond aan de slag te gaan. Verhaeren gaf al enkele keren aan dat hij graag gebruik wil maken van de expertise van Thorpe en zijn eveneens afgegleden collega Grant Hackett. Misschien dat de voormalige Thorpedo dan weer wat richting in zijn leven krijgt. Triest, maar waar: de laatste jaren was hij eerder een blindganger.