Voetbal
Daley Blind
Daley Blind (34) was vastbesloten om zijn carrière bij Ajax af te sluiten, toch liep het anders. In januari 2022 vertrok hij naar Bayern München en vorige zomer maakte hij een transfer naar het ‘kleine’ Girona, dat een droomseizoen had. Hij werd een van de dragende krachten. Nu maakt de 106-voudig international zich op voor het EK, zijn vierde eindtoernooi. We bespraken zijn carrière in Helden Magazine 72 aan de hand van negen foto’s.
12 juli 2014
[caption id="attachment_20113" align="aligncenter" width="1024"] Daley Blind scoort de 2-0 in de troostfinale tegen Brazilië (3-0-winst) op het WK 2014 in Brazilië.[/caption]
“Dat WK was een fantastisch toernooi en heeft mijn carrière en leven veranderd. In de troostfinale tegen Brazilië scoorde ik met mijn ‘verkeerde’ rechterbeen. Scoren op een WK in en tegen Brazilië en ook nog winnen van ze, dat was een droom. Het begon natuurlijk met die geweldige wedstrijd tegen Spanje die we met 5-1 wonnen en waarin ik twee assists gaf. Door mijn beroemde voorzet op Robin van Persie, waaruit hij de 1-1 binnenkopte, ging mijn naam de hele wereld rond. Ik ben toen ook als linksback opgenomen in het elftal van het toernooi.
De aandacht rond mij groeide. Ik werd vaker herkend en kon iets minder makkelijk over straat. Er was echt een leven voor en ná het WK. Vanaf dat moment is alles bergopwaarts gegaan. Vóór het toernooi had ik helemaal geen plannen om Ajax te verlaten. Ik zat er prima op mijn plek. Ik zag jongens vertrekken naar topclubs, maar ik dacht altijd: ik weet niet of ik ooit zo’n toptransfer ga maken. Door het WK kwam Manchester United in beeld. Ik had in Brazilië laten zien dat ik er goed genoeg voor was.”
Jullie verloren de halve finale van Argentinië na penalty’s. In 2022 speelde je jouw tweede WK, weer onder bondscoach Louis van Gaal, en weer werd een penaltyserie tegen Argentinië, nu in de kwartfinale, jullie fataal.
“Beide WK’s hebben we geen enkele wedstrijd verloren. Dat voelt heel wrang. Als je dan via penalty’s, toch een soort van loterij, twee keer eruit vliegt, dan is dat extra pijnlijk. Ik word liever helemaal weggespeeld dan dit. Nu heb ik toch nog altijd het gevoel dat we een kans hadden om te winnen.”
'Van Gaal heeft altijd vertrouwen in mij gehad, maar hij is ook altijd eerlijk in wat hij verwachtte van mij. Ik ben ook het type speler waar hij blij van wordt.'
Jij maakte Louis van Gaal twee keer mee als bondscoach en hij haalde jou naar United...
“Van Gaal heeft altijd vertrouwen in mij gehad, maar hij is ook altijd eerlijk in wat hij verwachtte van mij. Ik ben ook het type speler waar hij blij van wordt. Op het WK in 2022 hebben Denzel Dumfries en ik vanaf de zijkanten assists gegeven en doelpunten gemaakt.”
15 mei 2011
[caption id="attachment_20114" align="aligncenter" width="2560"] Daley viert zijn eerste landstitel. Trainer Frank de Boer heeft de schaal vast.[/caption]
“Dit was mijn eerste kampioenschap toch?” Lachend: “Ik was nog een jochie. En wat had ik nog veel haar.”
Het was de eerste landstitel voor Ajax sinds 2004.
“Hoewel ik dat jaar nog niet zoveel gespeeld had, was het wel een bijzonder kampioenschap. We behaalden met Ajax de derde ster, dus de dertigste landstitel. En in die laatste wedstrijd mocht ik invallen, tegen FC Twente. We wonnen met 3-1. Op het veld staan tijdens een kampioenswedstrijd is toch net even wat anders.”
Frank de Boer gaf jou dat seizoen een kans, nadat je verhuurd was aan FC Groningen omdat zijn voorganger Martin Jol geen beroep op je deed. “Frank de Boer is heel belangrijk voor mij geweest. Mijn echte debuut heb ik onder Marco van Basten gemaakt in 2008, ik ben daarna nog een paar keer ingevallen. Maar ik was niet het talent dat meteen na mijn debuut m’n plek vasthield. Ik weet ook niet of ik er op dat moment klaar voor was. Onder Jol, die Van Basten was opgevolgd, had ik geen beste tijd en vertrok ik voor een jaar naar Groningen.
Toen ik terugkwam, sprak Frank altijd het vertrouwen in me uit, maar ik speelde lang niet altijd. Nicolai Boilesen en Dico Koppers speelden in die tijd vaak linksback. Soms kreeg ik de kans om me te laten zien, maar ik speelde ook toen niet altijd even goed. Ik maakte nog weleens foutjes, maar het belangrijkste was dat Frank me een week later toch weer opstelde of me liet invallen. Daarvan bloeide ik op, hij gaf mij de tijd om me door te ontwikkelen en ik had het gevoel dat ik er echt bij hoorde. Ik heb het in zijn tijd in het begin ook niet altijd makkelijk gehad. Ik had mindere momenten en werd uitgefloten. Frank bleef benadrukken dat hij in me geloofde. Ik was toen nog een jongetje en moest een vent worden. Na een jaar kon ik dat vertrouwen ook belonen, ik had echt stappen gemaakt.”
Je bent na de landstitel van 2011 nog drie keer kampioen geworden onder Frank de Boer, daarna vertrok je naar Manchester United. In 2020 kwam je weer onder hem te spelen, De Boer werd bondscoach.
“Het was maar een korte periode. Frank werd vlak voor het EK bondscoach en op het EK in 2021 werden we uitgeschakeld door Tsjechië in de achtste finale op een knullige manier. We kwamen redelijk makkelijk de poulefase door, dus dat was zonde.
Ook bij het Nederlands elftal genoot ik vertrouwen van hem en wilde ik belangrijk zijn voor het elftal, ook voor hem.
Frank heeft het moeilijk gehad. Hij werd vanaf het begin hard aangepakt. Ik denk dat dat niet altijd even eerlijk was, hij was een beetje een makkelijk slachtoffer. Hij had bij zijn laatst getrainde clubs niet altijd het geluk mee en heeft daardoor ook bij het Nederlandse publiek of de zogeheten analisten al meteen een stempel gekregen. Dan is het heel moeilijk om daar in een korte periode vanaf te komen. Ik heb het zelf ook gemerkt: als de media eenmaal negatief zijn, dan moet je een half jaar goed spelen voordat je daar weer bovenop komt en een heel jaar voordat je het beeld hebt kunnen omdraaien.”
[caption id="attachment_20408" align="alignnone" width="2538"] 24 mei 2017: Daley Blind wint met Manchester United de Europa League- finale met 2-0 van Ajax in Solna, Zweden.[/caption]
“Daar stond ik toch maar met die mooie cup.”
In 2014 verliet je Ajax voor Manchester United. Hoe is die overgang gegaan?
“Na het WK had ik niet de clubs voor het uitzoeken, ondanks mijn goede spel. Er waren wat geruchten uit Barcelona, maar dat is nooit concreet geworden. United werd pas heel laat concreet. Er waren de hele maand na het WK al geruchten. Mijn zaakwaarnemer heeft Louis van Gaal, die net trainer van United was geworden, gebeld om te vragen of hij interesse had. Het antwoord was duidelijk ‘nee’. Ik had daar vrede mee.
Maar in de laatste week van de transferperiode verloor United twee keer, raakte er een speler geblesseerd en toen belde Van Gaal wel met een concrete aanbieding. Ik heb meteen Frank de Boer gebeld. Hij zei: ‘Ik ben supertrots op je en natuurlijk heb ik liever niet dat je gaat, maar als jij deze stap wil zetten, dan moet je dat doen.’”
Je speelde er vier seizoenen en won vier titels: de FA Cup, de FA Community Shield, de League Cup en de Europa League.
“Gek genoeg denken mensen dat ik bij United heel weinig heb gespeeld, vooral nadat Van Gaal na twee jaar wegging en José Mourinho hem opvolgde. Maar ook onder hem heb ik veel gespeeld. Ik kreeg van Mourinho veel vertrouwen, hij is een heel goede coach en ik heb veel van hem geleerd. Hij is niet de coach met het type spel waar ik het meest van geniet, maar op zijn manier wint hij zijn prijzen en dat is mooi. Ik kijk met veel plezier terug op mijn tijd in Manchester. Ik heb in vier jaar tijd iets van 146 wedstrijden gespeeld, minimaal 33 per seizoen.
Mensen zeggen altijd dat ik niet belangrijk ben geweest, maar ik heb vier titels gewonnen en in drie finales heb ik ook gespeeld.”
Hoe gek is het dat dan toch dat soort dingen gezegd worden?
“Soms is het gek als je dingen over jezelf leest of hoort die niet waar zijn. Dit zijn statistieken die je terug kan vinden. Dan is het nog moeilijker om dat te lezen, omdat het een kwestie is van checken of gewoon even vragen. Ik lig er niet meer zo wakker van. Vroeger maakte ik me drukker als er onwaarheden werden verteld, of was ik weleens verdrietig om harde kritiek; tegenwoordig niet meer. Soms had ik wel de behoefte om te reageren, maar ik heb het nooit gedaan. Maar daardoor ben ik in sommige interviews wel minder open dan vroeger.”
[caption id="attachment_20409" align="alignnone" width="1024"] 16 april 2019: Ajax viert de 2-1-overwinning op Juventus in Turijn, in de kwartfinale van de Champions League.[/caption]
"Geweldig dat we zo’n ploeg uitschakelden. Er heerste een gevoel van ongeloof. Wij wisten wel dat we tot iets moois in staat waren. Vanaf het moment dat we in München gelijkspeelden tegen Bayern in de poulefase, wisten wij: we kunnen van iedereen winnen. Het geloof groeide alleen maar en op een gegeven moment konden we boven onszelf uitstijgen.”
En dan was er daarvoor nog de achtste finale tegen Real Madrid, die jullie in Bernabéu met 4-1 versloegen...
“Op 5 maart was dat vijf jaar geleden. Ik had toen weer even contact met Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt. We stuurden elkaar een berichtje van: ‘Weet je nog hoe bijzonder dat was.’
Die wedstrijd was denk ik de allermooiste uit m’n carrière. Ongekend. We verloren thuis met 2-1, maar wonnen uit met 4-1... Alles klopte dat jaar.
De jongere jongens zaten al een jaar bij het eerste elftal, dus die hadden al wat ervaring. Frenkie was volgens mij 20 of 21, Matthijs was denk ik 18. Noussair Mazraoui zat er ook al bij. En Hakim Ziyech, Lasse Schöne, Nicolás Tagliafico en David Neres hadden allemaal een goede leeftijd. Het hele team was in balans, en dan waren er een paar jongens die supergetalenteerd waren. Alle stukjes vielen in elkaar. Helaas verloren we elkaar ook weer uit het oog, omdat we allemaal ergens anders gingen spelen. Met Matthijs heb ik nog geregeld contact. Met Frenkie ook, nu wij in Girona wonen en hij in Barcelona. Met Noussair had ik vorig jaar, toen we allebei bij Bayern München speelden, ook veel contact.”
Jullie stonden op het randje van de finale. Uit bij Tottenham Hotspur wonnen jullie met 1-0, maar thuis verloren jullie met 3-2, na een 2-0-voorsprong. Zij scoorden in de 96ste minuut de winnende treffer. Is dat nog een open wond of is het inmiddels een litteken geworden?
“Dat is zo’n wond die je openkrabt als je erover begint. Het duurt dan weer even voordat die dicht is. Het is nog steeds pijnlijk en ik denk dat dat mijn hele leven zo blijft.”
[caption id="attachment_20405" align="alignnone" width="1728"] 16 mei 1999: een negenjarige Daley loopt met zijn vader Danny op het veld in de ArenA bij zijn afscheid als voetballer.[/caption]
“Dit blijft een mooie foto. Vroeger was mijn vader heel kritisch en er waren echt wel dagen dat ik hem vervloekte als hij weer met zijn tips en tekenbord kwam, van: je moet het zo doen. Daar zat ik niet altijd op te wachten, maar ik ben er ook nooit van weggelopen. Ik heb altijd geprobeerd te luisteren en zijn tips en adviezen mee te nemen. Hij heeft me veel bijgeleerd.”
Heeft hij jou veel verteld over zijn eigen carrière en beelden van vroeger laten zien?
“Hij heeft niet heel veel verteld. Het was meer dat ik zelf echt verslaafd was aan de video van Ajax in 1995, toen ze de Champions League wonnen. Die band heb ik grijsgedraaid, letterlijk tot die kapot was. Van dat jaar wist ik vrijwel alles en dat vond mijn vader wel mooi. Soms was ik schoolziek, dan was ik de hele dag die videoband aan het kijken.”
Jouw vader is ook je bondscoach geweest, van 2015 tot 2017. Hij volgde Guus Hiddink op. Hij vertelde in de podcast van Helden tegen ons dat één moment hem heel erg is bijgebleven. Nadat het misging met het Nederlands elftal, uit tegen Turkije verloren jullie met 3-0, kwam hij even bij jou op de kamer kijken. Jij brak toen.
“Ik weet het nog goed en vind dat nog steeds een moeilijk onderwerp. Mijn vader lag al onder vuur en ik had het gevoel dat ik had gefaald. Het gevoel dat ik mijn vader in de steek had gelaten doet pijn, hoewel hij mij altijd zegt dat ik het zo niet mag en moet voelen, want het is sport, zoiets gebeurt.
Maar als jouw vader bondscoach is, hij je opstelt en je speelt niet goed op dat moment, doet het dubbel zoveel pijn. Ik kon het mezelf moeilijk vergeven dat ik niet het niveau bracht dat ik hoorde te brengen, voelde me medeplichtig. Ik zat er op dat moment doorheen, ook omdat ik wist dat mijn vader al vrij snel een stempel had gekregen van de buitenwereld en de analisten.”
Wat vond je er überhaupt van dat jouw vader bondscoach was?
“Ik was supertrots op hem. Hoeveel trainers kunnen zeggen dat ze bondscoach zijn geworden? Hij heeft een prachtig cv en ook op trainersgebied ontzettend veel ervaring. En we hadden al zo vaak samengewerkt, eerder was hij assistent onder Van Gaal en Hiddink, dus het feit dat mijn vader bondscoach was, was voor ons geen issue meer. Het was ook gewoon genieten dat we samen in hotels of op trainingskamp koffie konden drinken en samen mooie dingen beleefden.”
Hij is jouw hele voetballeven al een soort mentor voor je. Wil jij hetzelfde voor jouw zoon Lowen betekenen?
“Ik hoop dat ik het in me heb om dat zo te doen, maar laat Lowen nog maar lekker klein zijn en nog niet die druk van die voetbalwereld ervaren.”
Hij is bijna vijf. Daalt het besef nu ook bij hem in dat zijn vader heel goed kan voetballen?
“Lowen weet wel dat ik voetballer ben, alleen beseft hij niet op welk niveau is speel, wat het betekent. Soms als hij me ziet voetballen, zegt hij: ‘Jij bent zo goed.’ Mijn vrouw Candy-rae gaat naar het stadion en hij gaat vaak mee, hij ziet zijn vader op het veld en mag ook weleens het veld op. En soms ziet hij dat papa op de foto moet met mensen en dat er om een handtekening gevraagd wordt. Daar kijkt hij dan raar van op, maar ik weet niet in hoeverre hij het echt doorheeft.”
[caption id="attachment_20413" align="aligncenter" width="1080"] 10 december 2019: Daley zakt in de tweede helft in elkaar op het veld in de Arena tijdens de Champions League- wedstrijd tegen Valencia (0-1).[/caption]
“Op dat moment had ik niet door wat er aan de hand was. Volgens mij zei ik tegen de dokter of de fysio: geef me maar wat te drinken of te eten, ik heb waarschijnlijk een beetje honger en dan ga ik weer door. Zo is het ook gegaan, ik heb daarna de wedstrijd afgemaakt.”
Daarna volgden de onderzoeken in het ziekenhuis. Je bleek een ontstoken hartspier te hebben. Preventief werd er een defibrillator bij je geplaatst.
“Het was het begin van een gekke periode. Inmiddels heb ik het een plek kunnen geven. Toentertijd besefte ik niet helemaal wat er was gebeurd, of ik wilde het niet beseffen. Ik had meer zoiets van: oké, het is een keer gebeurd, maar ik heb mijn hele leven al gevoetbald, dus er zal niks aan de hand zijn.
Mijn reactie was: Evander Sno heeft dit ook meegemaakt, hij heeft een kastje, geef mij ook zo’n kastje, dan kan ik binnen een week weer trainen, daar hoeven we toch niet moeilijk over te doen? Mijn instelling tot het moment dat ik naar het ziekenhuis moest en daar moest blijven, was: schiet nou eens op, ik kan toch gewoon weer het veld op? Toen zei de dokter: ‘Ik weet niet of je ooit nog kan voetballen.’ Ik moest huilen. Mijn vader bleef rustig, vroeg hoe ik wel kon blijven voetballen, wat de opties waren. En dat als er nog een optie was, we daarvoor zouden gaan. Die optie, het plaatsen van het kastje, bleek uiteindelijk goed genoeg te zijn om nog profvoetbal te kunnen spelen.
Het was een heftige tijd. We hadden net een baby, Lowen was twee maanden daarvoor geboren, en ik dacht alleen maar aan voetballen. Best pijnlijk voor mijn vrouw. Zij heeft de eerste maanden na de geboorte van onze zoon alles alleen gedaan. Ik leefde in een soort tunnel om maar zo snel mogelijk terug op het veld te komen en om dat seizoen nog belangrijk te kunnen zijn voor het team. Al die mensen – onder wie medici – die er wat van vonden en zeiden dat ik nooit meer kon voetballen, triggerden mij alleen nog maar meer om me af te sluiten en keihard te werken aan mijn herstel.
Binnen anderhalve maand stond ik weer op het trainingsveld. Het was in het begin niet makkelijk voor mijn vrouw en familie dat ik weer voetbalde, maar ik denk dat zij ook op een gegeven moment dachten: als hij er zo mee omgaat en hij heeft er geen moeite mee, wie zijn wij dan om er wel bezwaar tegen te hebben?”
Was je niet ook een beetje angstig?
“Toen nog niet. Die angst kwam na die tweede keer pas, toen ik naar de grond zakte omdat mijn kastje afging in een oefenwedstrijd in de zomer daarna. Toen pas kwam voor mij de mentale klap, die heeft wel even geduurd.”
Bij het EK in 2021 werd je ook nog geconfronteerd met Christian Eriksen, jouw voormalige ploeggenoot bij Ajax, die een hartstilstand kreeg op het veld.
“Dat ik geconfronteerd werd met een vriend die het nog een stapje erger meemaakte dan ik, was heftig. Dat had bij mij die tweede keer ook kunnen gebeuren als ik dat kastje niet had gehad. Mijn wereld stond even stil. Ik was daarna ook lange tijd bang om stil te staan op het veld, omdat het kastje afging toen ik me niet verroerde.
Ik dacht: ik blijf gewoon rennen, dan komt het wel goed. Als ik stilstond, raakte ik in paniek, maar als ik na een sprint buiten adem was, dan was ik ook bang. Dat zijn misschien split seconds waardoor ik niet helemaal gefocust was. Toen ben ik naar een mental coach gegaan. Op een gegeven moment raadde hij traumatherapie aan, EMDR, noem je dat toch? Ik kwam daar en dacht: hier moet ik niet zijn, dit gaat me echt te ver. Vanaf dat moment ging het steeds beter en dacht ik: Daley, het moet nu echt klaar zijn.”
[caption id="attachment_20412" align="alignnone" width="1080"] November 2021: Daley met zijn moeder Yvon, vrouw Candy-rae, zusjes Frenkie en Zola en dochter Lemae Lourdes.[/caption]
Probeer eens te omschrijven wat ze voor jou betekenen.
“Mijn moeder natuurlijk heel veel, die heeft me vroeger altijd met alles gesteund en op een andere manier dan dat mijn vader deed. Mijn moeder en ik zijn veel directer en zeggen soms dingen zonder na te denken, kunnen lekker boos worden, en daarna is het ook weer klaar. Mijn vader zegt ook altijd dat mijn moeder ons heeft opgevoed, omdat hij vaak weg was.
Mijn zusjes zijn ook superbelangrijk voor me. Ze gingen altijd overal mee naartoe, hebben nooit geklaagd, leven ook nu nog steeds heel erg mee, terwijl het voor hen echt niet altijd makkelijk was als het altijd maar over hun grote broer ging in het nieuws, bij het avondeten of bij een avondje uit. Ik ben al snel het gespreksonderwerp van de familie, net als mijn vader, en altijd gaat het weer over voetbal. Mijn zusjes hebben daar nooit iets over gezegd. Dat vind ik ontzettend knap.
Mijn vrouw Candy-rae ontmoette ik na mijn periode bij Groningen. Ze heeft alles met mij meegemaakt, tot het uitfluiten aan toe. Zij heeft me altijd gesteund en doet nog steeds alles om het mij zo makkelijk mogelijk te maken. Ik heb daar heel veel respect voor.”
En is jullie dochter het prinsesje van de familie?
“Prinsesje en draak tegelijk. Zij gaat overal volle bak in, onze zoon is veel rustiger. Onze dochter houdt wel van aandacht en ik vind het mooi als ze een beetje naar papa toetrekt. Mijn vrouw is weer zwanger. We weten nog niet of het een jongen of meisje wordt, dat is een verrassing. Ze is in augustus uitgerekend.”
[caption id="attachment_20410" align="alignnone" width="1024"] 27 mei 2023: Daley viert het kampioenschap van Bayern München met Ryan Gravenberch, Matthijs de Ligt en Noussair Mazraoui.[/caption]
Je vertrok bij Ajax in december 2022, na een conflict met toenmalig trainer Alfred Schreuder.
“Ik ga daar verder niet op in, maar ik moest wel weg bij Ajax. Dat was een heel moeilijke tijd en ik had het heel graag anders gezien. Ik had graag mijn carrière bij Ajax afgesloten. Ook voor mijn vrouw was het geen makkelijke tijd, ik was thuis vaak niet te genieten.
Ik kon transfervrij naar Bayern, naar een topclub. Het was ook een soort opluchting voor mij dat die Nederlandse jongens in München zaten en ik het mede door hen heel erg naar mijn zin heb gehad. Het was een bijzondere ervaring. En ik heb nog een prijs mogen meepakken. Ik heb twee trainers meegemaakt van hoge kwaliteit, Julian Nagelsmann en daarna Thomas Tuchel. Ik heb er op een heel andere manier van genoten dan ik nu bij Girona doe, of bij Ajax of Manchester heb gedaan.”
Jij had een kleiner aandeel in dat kampioenschap dan bij je zeven landstitels bij Ajax. Hoe voelde die titel?
“Het staat op mijn cv. Ik heb er deel van uitgemaakt, want heb een paar minuten gespeeld, goed getraind en daarmee de ploeg ook scherp gehouden, maar om echt te zeggen dat het voelde als mijn titel... nee, dat niet. Een titel winnen is altijd leuk, maar ik was wel de minst uitbundige van de selectie, denk ik.”
Denk je dat er een kans is dat je toch nog jouw carrière bij Ajax kunt afsluiten?
“Ik hoop het. Spelen voor Ajax was van jongs af aan mijn droom en mijn droom was ook om daar mijn carrière af te sluiten. Het is nog steeds een droom om ooit nog een keer het Ajax-shirt aan te trekken. Of dat realistisch is, moeten we zien. Zolang ik nog fit ben en speel, waarom niet?”
Jouw vader zei over het conflict: ‘Had gewoon een goede fles wijn opengetrokken, was met elkaar gaan zitten, dan had je het zo kunnen oplossen en dan had Daley nooit weg gehoeven bij Ajax.’ Deel jij die mening?
“We zijn volwassen kerels en dan moet je ook op die manier met elkaar omgaan. Met een fles wijn kun je er dan wel uitkomen, lijkt me. Dus ik deel zijn woorden wel.”
Heb je toenmalig algemeen directeur Edwin van der Sar nog weleens gesproken?
“Heel kort.”
Ben je nog boos op hem?
“Ik was boos, nu ben ik misschien meer teleurgesteld in hem en de anderen die er op dat moment zaten.”
[caption id="attachment_20414" align="alignnone" width="1080"] 3 januari 2024: Daley scoort met Girona het derde doelpunt tegen Atlético Madrid (4-3).[/caption]
“De stukjes vallen helemaal in elkaar. Ik had een bizar mooi seizoen, ook voor mij persoonlijk heeft het goed uitgepakt. Het is een fantastische groep bij Girona en er zit een mooie gedachte achter onze speelwijze. We spelen attractief, misschien soms ook een beetje naïef, maar het is wel wat het publiek graag wil zien. Ik merkte dat er een groot familiegevoel in de groep zit, ook bij de fans in het stadion.
Mijn vrouw was de eerste keer dat ze in het stadion kwam verbaasd, zag mensen een rugzak meenemen en lekker picknicken op de tribune. Het is heel gemoedelijk. Het stadion is een stuk kleiner dan ik gewend was, maar kan zelfs met 12.000 man ontploffen.”
Een wereld van verschil met het half jaar daarvoor bij Bayern München.
“Ik had wel die drive dat ik mezelf moest laten zien, ook met het oog op het EK waar ik graag bij wil zijn. Ik was heel erg getriggerd om een hoog niveau te halen. Dat het dan ook lukt, is heel mooi. Ik voel me fit en het Spaanse voetbal ligt me goed.”
Jullie voerden lange tijd zelfs de ranglijst aan en haalden de Champions League. Jij hebt bijna geen wedstrijd gemist.
“We spelen in de tweede competitie van de wereld, wonnen twee keer van Barcelona en één keer van Atlético Madrid. En als je dan ook nog de Champions League haalt, en de staf in tranen uitbarst dat een club als Girona dit bereikt, dan is dat ontzettend mooi. De staf en jongens die hier misschien al acht, negen jaar spelen, hebben altijd gelaveerd tussen de eerste en tweede klasse.
Deelname aan de Champions League kwam niet eens bij ze op, bij mij ook niet toen ik hier tekende. Toen ik hen zo emotioneel zag, besefte ik pas hoeveel we teweeg hebben gebracht dit seizoen. Ik weet niet of de club wel klaar is voor de Champions League, maar ze doen er in ieder geval alles aan om te bewerkstelligen dat de spelers op het hoogste niveau kunnen presteren. Ik heb mijn contract met een jaar verlengd, heb getekend tot 2026.”
Helden Magazine nummer 72
Het eerste gedeelte van het interview met Daley Blind komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten.
EK voetbal
De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Brian Brobbey spreekt zich uit over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje.
Tour de France
Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen?
Olympische Spelen
De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo.
Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.
