Wielrenster Anna van der Breggen (27) draait al jaren mee in de top. In 2017 was het tijd voor verandering voor de olympisch kampioen op de weg. Ze koos voor een nieuwe ploeg, de successen bleven. We gingen bij haar op bezoek en blikten terug op haar jaar. Een minpunt? ‘Dat eeuwige WK-zilver…’

Het is overduidelijk einde seizoen in huize De Haan-Van der Breggen in een nieuwbouwwijk in Zwolle. Op het krijtbord in de keuken prijkt een to do-lijstje: spelletjes uitzoeken, stekkers meenemen… Anna en haar vriend Sierk Jan, ploegleider bij LottoNL-Jumbo, maken zich op voor een rondreis in een camper aan de westkust van Amerika. De tijd voor ontspanning is aangebroken na een succesvol seizoen waarin Anna onder meer de Giro Rosa won. Ze sloot het seizoen af met twee zilveren medailles, op de individuele en de ploegentijdrit, bij het WK in het Noorse Bergen. “Het jaar is supersnel voorbijgegaan, maar ik voel me nog hartstikke goed.
Dat was vorig jaar wel anders,” zegt Anna lachend terwijl ze terugdenkt aan het jaar waarin ze olympisch kampioen op de weg werd in Rio. “Toen was ik helemaal opgebrand. Door de Spelen liep het seizoen heel lang door. Daarna gingen we naar dit nieuwe huis, moesten we meteen aan de slag met klussen. Een vakantie hebben we overgeslagen. Nu gaan we er dus even van genieten samen.”

Tekst gaat verder onder de foto

HATTRICK
Na dat olympisch jaar, waarin Anna naast goud in de wegwedstrijd ook de bronzen plak op de tijdrit won en Europees kampioen werd, was het tijd voor nieuwe impulsen. Haar ploeg Rabo-Liv hield op te bestaan, die bleek later over te gaan in WM3 Pro Cycling, maar Anna koos voor Boels Dolmans Cycling Team. “Ik had even het gevoel dat ik mijn vriendinnen van de ploeg in de steek had gelaten, daardoor voelde de nieuwe ploeg in het begin niet als een verademing. Wel vond ik het jn om weer nieuwe prikkels te krijgen: een andere staf, andere ploeggenoten en op een andere manier koersen. Bij Rabo-Liv trainden we veel met de groep, bij Boels Dolmans trainen we vaker apart.”
In het voorjaar was het meteen raak. De Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik waren voor het eerst ook vrouwenwedstrijden. In één week schreef Anna die twee koersen én tussendoor de Waalse Pijl op haar naam, de eerste hattrick van de heuvelklassiekers in de geschiedenis bij de vrouwen. Lachend: “Ik heb weleens gezegd: als ik het jaar ervoor een wedstrijd heb gewonnen, ben ik het volgende jaar iets minder gemotiveerd. Dat gold nu andersom. Mijn motivatie was enorm, ook omdat ik de start van het seizoen had gemist doordat ik ziek was. Ik dacht: het maakt me niet zoveel uit als ik een wedstrijd mis, maar deze wedstrijden móet ik winnen. Ik was in de wolken, maar de ploeg ook. De Amstel Gold Race was geweldig, prachtig om die te winnen in eigen land. Toen ik in dezelfde week de triple pakte, kon het niet meer stuk. Dat gaat me waarschijnlijk nooit meer lukken.”