Rafael van der Vaart en Estavana Polman slapen sinds dit jaar op één kussen. Ze wonen samen in Denemarken waar Estavana handbalt en Rafael voetbalt. Dankzij Estavana heeft Rafael na turbulente jaren de rust gevonden die hij privé zo node miste. Helden ging naar Esbjerg voor een openhartig gesprek met hét liefdeskoppel van 2016. Estavana: “Rafaels openingszin? Wil je met me trouwen? Zo slecht!”

Tekst gaat verder onder de foto

Wat is sinds begin 2016 allemaal in jullie leven veranderd?
Rafael van der Vaart: “Nou, in de eerste plaats dat ik heel erg verliefd en blij ben. Ik had een jaar geleden niet gedacht dat ik ooit nog zo gelukkig zou worden. Ik woon nu in Esbjerg en houd van handbal. Ik denk ook dat ik verstand van die sport heb. Wat niet wil zeggen dat het ook zo is, hoor. Wie had dat allemaal kunnen denken toen ik begin dit jaar in Sevilla haar nummer aan jullie vroeg?”

Wat maakt Estavana zo leuk?
Rafael: “Ik kan mezelf zijn bij Estavana en ik ken niemand die zo zichzelf is als zij. Het maakt haar echt geen reet uit waar ze is. In een relatie is naar de wc gaan altijd een dingetje. Plat gezegd: wanneer ga je voor het eerst bij iemand? Toen ze voor de eerste keer naar Sevilla kwam, reisde ze gewoon in trainingspak met een petje op en twee van die tassen van Hummel. Ik vertilde me bijna, zat nog te zoeken naar wieltjes, maar het was gewoon een alledaagse sporttas. Eenmaal thuis moest ik nodig. Ik had pijn in m’n buik, maar ik wachtte gewoon tot ik de volgende ochtend de club ging. Zaten we die middag bij mij thuis, zei zij ineens: ‘Ik moet heel nodig naar de wc.’ Toen heb ik gegierd. Ze kwam echt binnen met: dit ben ik en hiermee moet je het doen. Het lijkt een cliché, maar we snappen elkaar. Als je moet trainen, dan moet je trainen. Geldt voor mij ook. We hebben hetzelfde doel. Het is zo leuk dat ik op zaterdag naar haar kijk en zij op zondag naar mij.”
Estavana Polman: “Ik speel sinds m’n achttiende in het buitenland, heb wel een vriend gehad, maar nog nooit samengewoond. Dat was voor mij alleen al heel spannend, toen Raf hier in Denemarken kwam voetballen. Het bevalt heel goed. Hij is geweldig om wie hij is. We hebben het leuk samen, we praten en lachen veel, we hebben alles, wonen dicht bij zijn kleine man, dicht bij onze clubs. Maar ik geef toe, het is ook lastig geweest in het begin. Was ik voor de eerste keer redelijk anoniem in Sevilla, werd ik toch gefotografeerd en die foto’s verschenen een paar dagen later in allerlei bladen. Ik kwam ineens in een andere wereld, een waar ze alles over je schrijven. Dat kwam niet alleen bij mij aan, maar ook bij m’n familie. Ineens had ik geen privacy meer en werd alles wat ik deed uitvergroot.”
Het heeft ook leuke kanten, want Chantal Janzen was niet bij je komen slapen als je met een wildvreemde ging.
Estavana: “Natuurlijk, maar soms krijg ik een interviewaanvraag waarvan ik denk: is het omdat je Estavana Polman leuk vindt of gaat het om Raf en dat ik z’n vriendin ben? Is best lastig. Als ik voorheen een interview gaf en daarin zou zeggen dat ik m’n coach in Esbjerg een eikel vind, was er niemand die zich druk maakte. Er wordt anders naar me gekeken sinds ik met Rafael ga. Nu hoef ik maar een scheet te laten en ze vinden het belangrijk. Daar heb ik mee leren omgaan.”

Heeft de liefde ervoor gezorgd dat Van der Vaart van Betis Sevilla, uit de rijke Primera Division, overstapte naar FC Midtjylland in de bescheiden Deense competitie?
Rafael: “Heel eerlijk? Ja. Je hebt hier Esbjerg, maar die spelen niet om het kampioenschap. De handbalafdeling is top, maar de voetbal- club speelt onderin. Toen zei Es op een gegeven moment: ‘Waarom ga je niet bij Midtjylland spelen? Dat is een betere club op een uur rijden van Esbjerg.’ Ik zei: wat moet ik nou bij Midtjylland? Twee weken daarna belde de directeur van Betis en hij zei: ‘We hebben twee clubs die je willen hebben: een uit Polen en Midtjylland.’ Ik hoefde niet lang na te denken.”
Wist FC Midtjylland van Estavana en jou?
Rafael: “Ja en natuurlijk is Es een van de belangrijkste redenen voor mij geweest om in Denemarken te gaan voetballen en natuurlijk begreep de club ook dat als Es hier niet was geweest, ik nooit naar Denemarken was gegaan. De directeur sportief, Claus Steinlein, zei meteen: ‘Wij zoeken al lang een grote speler om onze club omhoog te brengen en toen zei iemand: ‘Waarom vraag je Van der Vaart niet?’ Ik dacht: die komt hier toch niet spelen.’ Toen hoorde hij dat Estavana in Esbjerg handbalde en woonde. De club hee een afspraak met Betis gemaakt en ik heb voor twee jaar getekend. Ze moesten wel hulp vragen bij de plaatselijke bakker en slager, maar ze hebben het voor elkaar gekregen, haha.”
Als jij nu een aanbieding van een andere club krijgt, heb je eigenlijk geen keus meer Estavana…
Estavana: “Ik zit hier goed. We zijn dit jaar met Esbjerg landskampioen geworden, voor de eerste keer in de historie. Maar als er een aanbieding komt buiten Denemarken waar ik geen nee tegen kan zeggen, snapt Rafael dat wel. Hij is zelf ook sporter.”
Rafael: “Ik heb Es in het begin de Lionel Messi van het handbal genoemd en niet omdat ze m’n vriendin is. Ze is echt van grote klasse. Es ziet dingen die ik als voetballer ook zie. Scoren kan ze natuurlijk, maar ze ziet ook wat wij een steekbal noemen, een pass tussen de benen door naar de cirkelspeelster of de spits, of hoe noemen ze dat? Zien jullie dat ik er verstand van heb! Op die dingen let ik als ik naar haar kijk. Soms hebben we aanmerkingen op elkaars spel, dat komt dan hard aan. Omdat we van elkaar weten dat de ander gelijk heeft.”
Estavana kan ook goed voetballen, toch?
Rafael, lachend: “In de tuin in Sevilla deden Damian en ik altijd een wedstrijdje hooghouden en een partijtje twee keer raken. Dus Es zei: ‘Ik doe mee.’ Ik kickte die bal naar haar, ze nam hem aan en legde hem meteen dood. Damian stond met open mond te kijken. ‘Die kan voetballen,’ zei hij. Damian vindt het heerlijk als Es en ik komen kijken als hij moet voetballen. Toen Estavana de eerste keer kwam, zat hij doodstil achterin de auto. Hij was zenuwachtig, wilde zo graag aan Es laten zien dat hij altijd scoort. Gelukkig maakte hij een goal.”
Es: “Als Damian hier in Esbjerg is, gaat hij met mij mee naar de training en mag hij meedoen als we aan het eind met al die meiden gaan voetballen. Zo leuk!”

Eerste kus
Rafael zag Estavana begin dit jaar in de docu-serie ‘Onze Helden’ die Helden maakt voor KPN.
Estavana: “In de documentaire werd ook nog gevraagd of ik hier in Esbjerg al een vriend had gevonden. Toen zei ik: nee sorry, die heb ik niet gevonden, want er loopt hier niemand rond. Ha, dat was toevallig, maar het is wel heel goed geweest.”
Rafael belde meteen om te informeren of jij wat voor hem was en of hij jouw nummer mocht hebben.
Estavana: “Ik was met een ploeggenoot op weg naar Odense, naar het ziekenhuis, toen Frits belde en vertelde dat Rafael m’n nummer had gevraagd. Ik zou daarover nadenken. Op een gegeven moment dacht ik: wat kan er misgaan met het geven van een nummer? Ik zei: laat hem maar een bericht sturen, maar daarin moet hij wel goed openen, anders wordt het helemaal niks.”
En wat was de openingszin?
Estavana, lachend: “Wil je met me trouwen? Zo slecht! Superslecht!”
Rafael: “Ik zie m’n broertje nog staan, hij zei: ‘Dat ga je toch niet sturen?’ Ik zei: Fernando, het is alles of niets.”
Estavana: “Hij stuurde er wel een verhaaltje bij, hoor. Daarna zijn we elkaar gaan appen.”
Rafael: “Ik kwam net uit bad en dacht: even de paar haartjes die ik nog heb een beetje omhoog doen. Ik stond zonder overdrijven met de gel in m’n klauwen. Toen schreef zij: ‘Je hoe je niet te fatsoeneren, hoor.’ Waarop ik terugappte: Nee, dat is om mijn benen te ijzen. Es moest zo lachen. Toen was letterlijk het ijs gebroken en zijn we gaan facetimen, bijna drie uur tot ’s nachts twee uur.”
Estavana: ”Daarna hadden we elke dag contact en uiteindelijk vroeg Raf of ik een keer naar Sevilla wilde komen. Ik dacht: ik doe het gewoon, we hebben het leuk door de telefoon en als het niks is, weet ik dat ook meteen. Ik doe wel stoer, maar ik was toen best nerveus en heb gauw twee wijntjes genomen voor de landing. We waren aan het facetimen toen ik de aankomsthal inliep. Kwam hij ineens achter een pilaar vandaan. Zag ik die kleine draak! Ik wist niet hoe groot hij in het echt was. Rafael is best wel klein, ik had iets groter verwacht. Maar ik wist direct: het zit goed. In de auto was het meteen gezellig, geen domme stiltes of zo.”
Je moest haar in Malaga ophalen, anderhalf uur van Sevilla.
Rafael: “Ik had net dat stukje gezien bij jullie van dat zware auto-ongeluk met haar familie, waarbij Estavana haar rug brak. Dus voor mij was het: rustig rijden. Onderweg merkte ik al meteen dat ze geen last meer had van dat ongeluk. Zoals gezegd, waren we op het vliegveld aan het facetimen. Naast me stond een Feyenoord-supporter en die vroeg: ‘Op wie wacht je?’ Ik zei: op m’n toekomstige vriendin, alleen weet zij het nog niet. Nu we toch bezig zijn, de eerste kus was óók leuk. Ha, het is dat ik een beetje zelfvertrouwen heb. Ik pakte haar sporttassen aan en gaf haar een knu el. Na een paar meter zette ik die tassen neer en zei: sorry, maar ik ga je wel even kussen. Dus ik gaf meteen een kus. ‘Zo, jij durft,’ zei ze.”
Estavana: “Ik schrok wel even, maar ik vond het ook niet erg.” Had je je zoon Damian ingelicht dat Estavana zou komen?
Rafael: “Die heb ik op een gegeven moment zelfs in de strijd gegooid. Ik heb met Damian zo’n speciale band, als het tussen Es en Damian niet zou klikken, kon het alsnog mislukken tussen ons. Ik voerde in Hamburg een gesprek tussen vader en zoon, vroeg hem of hij een vriendinnetje had. We waren een beetje aan het lachen en toen zei ik: papa is een beetje verliefd. ‘Op wie?’ vroeg Damian. Een handbalster, zei ik. Toen heb ik op YouTube een paar dingetjes van Es laten zien en die docu die jullie met haar hebben gemaakt. Die beelden vond hij helemaal geweldig. Ik zei: we gaan straks facetimen, vind je het oké? Dat was dus nog voordat ze naar Sevilla kwam. Toen merkte ik ook meteen dat Es heel goed met kinderen is.”
Estavana: “Het was voor mij even een dingetje, die kleine man. Maar het was meteen leuk. Als je die twee samen ziet… Hoe ze naar elkaar kijken en met elkaar knu elen, ongelofelijk. Daar kan ik echt van genieten. En ik kan Damian inmiddels ook niet meer missen.”
Rafael: “Toen ik merkte dat die band goed was, wist ik het zeker. Toen ben ik er vol voor gegaan. Es heeft een vriendin van tachtig, bij wie ze hier in Esbjerg veel langsgaat, en ze heeft een beste vriend van tien. Dat is Es ten voeten uit.”

Rafael: ‘Natuurlijk is Es een van de belangrijkste redenen voor mij geweest in om in Denemarken te gaan voetballen’

Verwend
Familie is voor jullie allebei heel belangrijk.
Rafael: “We hebben allebei een hechte band met onze ouders. Es zei op een gegeven moment: ‘Als je niet met m’n ouders kan, dan heeft dit ook geen zin.’ Dat had mijn tekst kunnen zijn. Half maart speelde Es het kwalificatietoernooi voor de Spelen in Metz. Ik ben toen vanuit Hamburg naar Arnhem gereden om samen met haar twee broers op tv naar de wedstrijd te kijken. Wereldgasten. Na de wedstrijd reden haar ouders vanuit Metz terug naar Arnhem. Met haar broers ging ik nog even de stad in. Ik zei: ik moet wel een beetje nuchter blijven. Ik zat alleen maar aan het water, was ook wel zenuwachtig om haar ouders te ontmoeten, want Es had gezegd dat haar vader zijn bedenkingen had. Knikkende knieën is een groot woord, maar ze trilden wel een beetje. Toen kwamen ze en was het eigenlijk meteen heel gezellig. En waar sliep ik? Op een matras op de grond in de oude meisjeskamer van Es. De volgende dag stond ik langs de lijn van Westervoort naar Timothy, de broer van Es, te kijken.”
Estavana: “Ik heb de ouders van Rafael voor het eerst ontmoet zonder hem en Rafael heeft mijn ouders voor het eerst ontmoet zonder mij.”
Rafael: “Es vroeg of m’n ouders het leuk zouden vinden om te komen kijken bij de interland tegen Spanje in Almere, dat was eind maart. M’n ouders vonden dat wel leuk. Een dag later belde m’n vader op. Het enige wat hij zei was: ‘Als jij dit verkloot, dan stomp ik je echt meteen neer.’ Toen wist ik al, dat zit wel goed.” Shownieuws was er speciaal voor gekomen, iedereen was aan het loeren.
Estavana: “Ja, en ineens herkenden ze blijkbaar onze moeders. Dat waren toestanden waaraan mijn familie en ik wel moesten wennen. Waar ik kwam, stond ineens pers te wachten die niet kwam voor het handbal.”
Waarom had je vader aanvankelijk zijn bedenkingen over Rafael?
Estavana: “Dat was niet persoonlijk bedoeld, maar hij had zich toch een beeld gevormd door alle mediaberichten. Uiteindelijk ben ik toch zijn kleine meisje. Dan kom je met iemand thuis met een rugzak, wat zeg ik, een hele berg, nee, de Himalaya op z’n rug.”
Rafael: “Ik kon me dat voorstellen. Ik ging me ook niet anders voor- doen dan ik ben bij die eerste ontmoeting. Als je iets moet doen om iemand te winnen, dat hee geen zin. Je bent wie je bent. Gelukkig klikte het meteen.”
Estavana: “Niet alleen onze ouders, ook onze broers gaan goed met elkaar om. Voor ik naar Rio vertrok, zijn we met beide families, inclusief alle broers, een week op vakantie geweest in Spanje. Mijn broer Dario en zijn broer Fernando deelden zelfs een kamer! Het leuke van al onze broers is dat ze geen enkele jaloezie hebben en onderling ook zo goed met elkaar omgaan. Voor een wedstrijd van Raf of mij sturen ze elkaar apps of facetimen ze met elkaar. Mijn vader is sprekend zijn moeder en mijn moeder lijkt juist op de vader van Raf.”
Rafael: “Haar vader vindt het heerlijk zijn kinderen te verwennen met een lekkere schotel, geniet als hij staat te koken. Ik herken dat wel, ben zelf ook gaan leren koken in Sevilla. Als Damian kwam, wilde ik dat hij goed at. Ik vond het leuk. M’n broer kan nog geen eitje koken, we zijn op dat gebied tot het bot verwend door mijn moeder. Ik houd ook van een schoon huis, vind het niet erg om huishoudelijke taken te doen.”
Jullie zijn topsporters. Houden jullie je ook aan een speciaal dieet?
Rafael: “Daar ben ik nooit van geweest en Es blijkbaar ook niet. Maar ik ben niet gek, natuurlijk letten we wel op.”
Estavana: “Raf is zoals hij is, hij houdt ook van het leven. Ik ben eigenlijk een beetje hetzelfde. Daarom snap ik heel veel dingen, snap ik ook de discussies over zijn benadering van de sport. Die komen me bekend voor. Ons vlees gaat in de boter in plaats van de olijfolie. Er moet smaak aan zitten. Ik moet ook lekker eten, eet geen droge pasta met niets erop. Dat hebben sommige mensen nodig, prima. Ik ga ook niet met ze in discussie, maar voel me nog steeds beter met een bord friet dan een bord sla.”

Druk
Estavana en de handbalsters zetten zich vorig jaar december op de kaart door zilver te winnen op het WK. Ineens waren de speelsters ‘hot’, zeker toen het team zich voor het eerst kwali ceerde voor de Spelen. In Rio miste de ploeg maar net de olympische nale en werd uiteindelijk vierde. Hoe heb je de Spelen ervaren?
Estavana: “Ja, dat was een ervaring. Dat was hét toernooi waar ik als sporter altijd naartoe wilde. Maar toen we daar waren, was het moeilijk ervan te genieten. We zaten heel erg in een ritme: ’s ochtends vroeg ontbijten, dan trainen, weer eten, tactiek, video, daarna weer eten en vervolgens slapen. We hebben verder niets meegekregen van de grootsheid van de Spelen, geen andere wedstrijd bekeken. Ik had nooit het gevoel van: ja, dit is het ultieme. Ik zal jullie iets geks vertellen. Als ik in Rio thuiskwam na een wedstrijd en m’n ouders, broertjes en familie sprak, hoorde ik dat ze zo hadden genoten in de kroeg. Dan lag ik op m’n bed en dacht: als ik bij hen was geweest, had ik misschien ook kunnen genieten. Het klinkt raar en is ook lastig te omschrijven, want mensen snappen dat niet. Misschien hebben we te veel druk op onszelf gelegd, hadden we te hoge verwachtingen.”
Toen jullie je in Metz hadden geplaatst, was een droom uitgekomen. Was de droom uiteindelijk groter dan de werkelijkheid?
Estavana: “Heel eerlijk? Ik denk dat jullie het goed verwoorden. Maar als ik er nu aan terugdenk: ik heb wél aan de Olympische Spelen meegedaan. Die ervaring pakt niemand ons af. We hebben het handbal echt op de kaart gezet.”
Waren jullie op het WK en bij de kwalificatie in Metz beter dan in Rio?
Estavana knikt: “We hadden allemaal een heel lang seizoen gehad, bijna geen vakantie. Op de Spelen verloren we de eerste wedstrijd van Frankrijk waar we tijdens het kwalificatietoernooi nog van hadden gewonnen. Dat gaf zo’n kater.”
Hoe kwam dat?
Rafael: “Die vraag hoor je altijd na een onverwachte nederlaag. Er is geen sporter die goed kan aangeven waarom hij of zij heeft verloren. Daarom vind ik dat altijd zo’n stomme vraag.”
Estavana: “Na die nederlaag tegen Frankrijk konden we ons gelukkig mentaal weer opladen. Toch vraag ik me af waarom we minder speelden dan we hadden verwacht en in de poule net vierde eindigden. In de kwartfinale tegen Brazilië, de winnaar van de andere poule, stonden we er wel en wonnen we. Daarna verloren we in de halve finale weer van Frankrijk en eindigden als vierde, maar voor hetzelfde geld was
die laatste bal niet op de paal gegaan en win je. Dat kleine beetje geluk is heel bepalend voor je gevoel achteraf. Nuchter bekeken kun je ook zeggen: we nemen voor het eerst deel aan de Olympische Spelen en worden meteen vierde. Dat is ook geweldig, dat vergeten we ook echt niet, maar er had meer in gezeten. We gingen erheen om te winnen.”
Was het voor jou ook heftiger omdat de schijnwerpers sinds je relatie met Rafael zo op jou waren gericht?
Estavana: “Natuurlijk. Het was iets nieuws, dat maakte het nog lastiger. Als het alleen om mij was gegaan dan was het nog oké, maar m’n familie werd ook bestookt.”

Tekst gaat verder onder de foto

Nederlands elftal
We hebben even door Esbjerg gelopen. Als het druk is in het centrum, staan er vier auto’s voor het stoplicht.
Rafael: “Tja, het is geen Hamburg of Madrid, mensen boeken niet zo snel een weekendje Esbjerg. Het is pittoresk. We hebben het zo leuk samen, dat we eigenlijk niets nodig hebben. Ik ga rustig twee uur rijden om Es te zien spelen, kijk er echt naar uit als ze moet hand- ballen. Ik ben dan zo zenuwachtig dat ik zweethanden heb. Als ze wint, ben ik trots en rijdt ze met mij terug. Dat mag van de club.”
Estavana: “Grappig. Ik heb precies hetzelfde als ik naar hem kijk. Ik ben nooit zenuwachtig voor een eigen wedstrijd, voel wel gezonde spanning waardoor ik wat vaker naar de wc moet. Tijdens een wedstrijd van Raf was een keer een teamgenootje van me mee, ze zei op een gegeven moment: ‘Doe eens normaal, wat is er?’ Ik zei: als ik zo zenuwachtig zou zijn voor mijn eigen wedstrijd, zou ik geen bal meer vangen. Als er veel mensen op de tribune zijn, wil ik dat hij het goed doet. Ik wil trots zijn. Dat is zo’n rare spanning.”
Rafael: “Es wist eigenlijk niks van voetballen en niks van mij. Dat merkte ik aan alles wat ik met haar besprak. Ze viel echt voor mij en dat vond ik wel heel fijn. Daarom vond ik het leuk dat ze me hier eindelijk een keertje kon zien spelen. Ik voelde me toch een beetje een nietsnut toen ik helemaal niet speelde. Je wordt ook verliefd op elkaar om wat je doet en kunt, ha, dus Es moet wel heel erg verliefd op me zijn geweest!”
Hoe lang wil je nog voetballen?
Rafael: “Totdat ik het niet meer kan. Ik ga ervan uit dat ik nog op een behoorlijk niveau mee kan als ik weer helemaal wedstrijd t ben. Als ik op mijn 39ste denk: ik wil nog even lekker bij Telstar voetballen, dan zou ik dat niet laten.”
Heb je het Nederlands el al helemaal uit je hoofd gezet?
Rafael: “Als ik plezier heb, t blijf en steeds tter word door een heleboel wedstrijden te spelen, moet je niets uitsluiten. Dan kan ik nog van waarde zijn. Maar in principe ben ik hier gekomen om gewoon lekker te voetballen en niet met het idee: ik wil weer naar het Nederlands elftal. Ik heb acht maanden geen wedstrijd gespeeld. Dat is net alsof je een kruisbandoperatie hebt gehad, dan ga je weer voetballen en houd je het geen negentig minuten vol. Maar ik voel dat het steeds beter gaat.”
Vind je het moeilijk om naar Oranje te kijken?
Rafael: “Er zijn ook voordelen, hoor. Vroeger was ik altijd onderweg, nu vind ik het heerlijk dat ik thuis kan blijven als Nederland speelt. En ik moet maar denken dat ik me in elk geval altijd heb gekwalificeerd voor een eindtoernooi.”
Jullie zijn beiden geboren met een groot talent. Hoe merkte je dat?
Estavana: “Als jonge speelster merkte ik: ik ben een beetje anders dan de anderen. Toen ik mijn eredivisiedebuut maakte, was ik dertien. Dat was nog nooit voorgekomen. Toen dacht ik: ik heb best talent voor handbal.”

Rafael was zeventien toen hij debuteerde.
Rafael: “Talent, daar word je mee geboren, daar hoef je niks voor te doen. Ze vragen mij weleens: ‘Wat heb je bij Ajax geleerd?’ Bij Ajax kreeg ik een balletje mee en dat ging ik hooghouden. Een gym had ik nog nooit vanbinnen gezien tot ik bij Hamburger SV kwam. Dat nu iedereen in het krachthonk zit, is een verandering in het voetbal die ik betreur. Ik denk dat de echte toptalenten niet doorbreken door dit soort dingen. Neem Abdelhak Nouri van Ajax, een puur talent, die ga je toch niet in het krachthonk zetten?”
Zijn echte talenten belangrijker dan coaches?
Rafael: “Dat vind ik altijd zo’n ingewikkelde discussie, maar je gaat mij niet vertellen dat Bayern München, Real Madrid of Barcelona zo goed zijn dankzij de coach.”
Hoe bestempel je dan Louis van Gaal?
Rafael: “Eerlijk is eerlijk: hij is een wereldcoach, maar was ook heel erg van de tactiek. We hebben onder Van Gaal meer in de bespreking gezeten dan op het veld gestaan. Ook al hield hij soms lange besprekingen, zijn tactische verhaal klopte altijd wel. Maar de meeste spelers hebben voor maar tien minuten aandacht, althans ik. En ik heb ook weleens een bespreking meegemaakt waar in het veld niets van klopte. Dan heb je toch spelers nodig die het zelf oplossen?”

Estavana: ‘Raf is zoals hij is, hij houdt ook van het leven. Ons vlees gaat in de boter in plaats van de olijfolie. Er moet smaak aan zitten’

Als we met z’n allen hebben gegeten in hun appartement in Esbjerg, ruimt Rafael de tafel af en de afwasmachine in.  “Blijf jij maar zitten,” zegt hij tegen Estavana. Ze is moe na bijna anderhalf jaar onafgebroken op topniveau presteren in de Deense competitie en met Oranje.
Rafael: “Vinden jullie het erg als we vroeg naar bed gaan?”
Je hebt het imago van een machomannetje, zei ons vorig jaar dat je op een gegeven moment, toen je begin twintig was, heel even de weg kwijt was. Ben je weer dat leuke gozertje van vroeger?
Rafael: “Daar konden jullie best eens gelijk in hebben. Ik voel me zo happy. Als m’n ouders samen naar Damian in Hamburg gaan kijken als hij moet voetballen, dan vinden ze het leuk om met de camper te gaan. Toen Es en ik er ook waren, wilde Damian dat we met z’n vijven in de camper zouden slapen. Prachtig vond hij dat. ‘Papa, ik ben toch ook een beetje een kamper?’ zei hij vol trots. Dat voelde zo goed. Het beste kan ik onze gevoelens verwoorden met de viering van de tiende verjaardag van Damian op 28 mei. Hij was zo blij dat Es en ik die verjaardag meevierden in Hamburg bij Sylvie thuis. ’s Middags zijn we met z’n vieren gaan trefballen en deden we een trampolinewedstrijd. Es gooide even een bal, ze hadden daar nog nooit iemand zo hard zien gooien. Toen we weer thuiskwamen, straalde Damian van oor tot oor. Hij had zo’n mooie dag gehad, zei hij, vooral omdat we er alle vier waren: hij, z’n moeder, Es en ik. Ik heb hem zelden zo gelukkig gezien. Dat is het enige wat ik daarover zeg.”
Estavana, jij hebt weleens gezegd dat je jong kinderen wil.
Estavana: “Klopt. Voor het lichaam kan het geen kwaad als ik er een jaar zwanger tussenuit ga. En zeker voor het lichaam van een topsporter die al best een tijdje bezig is, is het niet verkeerd. In mijn team zitten een paar moeders, een speelster hee al twee kinderen. Raf en ik vinden beiden dat een kind krijgen een geschenk is.”
Rafael: “Ik zou het geweldig vinden als het ons is gegund dat we samen een kindje krijgen, maar dat is niet aan de orde. Natuurlijk ben ik een betrokken vader. Ik ben er door omstandigheden niet altijd voor Damian. Het tienminutengesprek op school, daar ben ik helaas nooit bij. Sinterklaas wil ik samen met hem vieren. Met kerst moet ik Damian delen. Dat had ik anders gewild, maar het is helaas zo. Het belangrijkste: Damian is blij en daar gaat het om.”
Hebben jullie trouwplannen?
Estavana: “Dat zit niet in de planning. Maar zeg nooit ‘nooit’. Natuurlijk, als meisje heb ik ook altijd gedroomd van een huwelijk als een prinses. Maar dan wel met een echt knappe prins, haha. Dus niet met jou, Raf.”
Gaat het kind wel Van der Vaart heten?
Estavana, lachend: “Dan moet hij wel heel lief zijn.”

Helden Magazine

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.