Marijn Veen debuteerde in 2018 tijdens de Champions Trophy voor het Nederlands hockeyteam en werd meteen topscorer. Ze droomde verder: Europees, wereld- en olympisch kampioen worden met de Nederlandse hockeyvrouwen. Maar een autobotsing op een parkeer- plaats maakte van haar een wanhopige aan zichzelf en haar lichaam twijfelende topsportster. Nog twee hersenschuddingen en twee gemiste droomtoernooien – waaronder de Spelen in Tokio waar Nederland goud won – later is alles toch goed gekomen.

De 25-jarige spits van Amsterdam en studente psychologie legt in aanloop naar het WK (1-17 juli in Spanje en Nederland) uit hoe zwaar die twee jaren waren. “In één jaar tijd was mijn leven volkomen veranderd: ik zat bij het Nederlands team, had drie grote toernooien gespeeld en was met mijn club Europees en landskampioen geworden. Ik zat in een flow, maar was ook doodmoe. Maar als 22- jarige voel je je onsterfelijk en dender je door.

In september speelden we bij SCHC een zware wedstrijd en ik was kapot. Na afloop zette ik op de parkeerplaats de auto in z’n achteruit en dacht dat er niets aankwam. Maar ik botste tegen een auto aan die dertig kilometer reed, wat best hard is op een parkeerplaats. Ik ben naar m’n ouders gegaan en heb ’t gebagatelliseerd, al was m’n nek stijf en voelde ik me labiel en emotioneel. Twee dag later, in een café, ging alles langs me heen. Daarna heb ik bij m’n ouders thuis alleen maar zitten huilen.

Weer twee dagen later voelde ik me zo slecht dat ik m’n moeder heb gebeld: je moet me komen halen. Ik was erg moe en had pijn in m’n hoofd; alsof er een gewicht op drukte en een band omheen zat. Ik kon geen licht en geluid verdragen en het was alsof m’n brein niet werkte. Niets kwam binnen, een leeg en emotieloos gevoel en toch was ik heel verdrietig en zat constant te huilen. De clubarts gaf aan dat ik een hersenschudding had. Ik kon niks, behalve op de bank zitten. Bij iets simpels als een legpuzzel was ik na vijf minuten bekaf. Rust houden was het enige advies.

Intussen werd ik ook ongerust en ongeduldig. Over elf maanden stonden de Spelen op het programma en die wil- de ik natuurlijk niet missen. Ik zat net bij de groep en voelde me nog niet zeker van mijn plekje. In zulke situaties krijg je, weet ik nu, een ander besef van je goed voelen. Als je van een ‘nul’ naar een ‘één’ gaat, is het al ‘goed’. Volgens een KNVB- arts met verstand van hersenschuddingen moest ik het ‘rustig aan doen’: niet niets, een beetje trainen. Ja, eh … waar begin ik en tot hoe ver mag ik? Intussen voelde ik ook een verantwoordelijkheid naar het team en de club, want ik dacht: ze hebben me nodig.

Die druk voelde ik. En ik voelde me alleen en niet begrepen. Dit was een onzichtbare blessure. In het begin niet; toen zag ik er echt beroerd uit. Maar naarmate het me minder aan te zien was, kreeg ik het gevoel dat ik me moest verdedigen en uitleggen dat het echt niet goed ging. Want: ze mochten niet denken dat ik me aanstelde. Niet dat iemand daar ooit op gezinspeeld heeft, hoor. Bij andere blessures weet je meestal hoe lang het ongeveer gaat duren.

Een hersenschudding duurt twee à drie weken, had ik gehoord. Maar het schoot totaal niet op. Met ‘normale’ blessures kun je daarnaast ook leuke dingen met vrienden en familie blijven doen die troost en afleiding geven, of gaan studeren. Maar dat kon ik niet: die hoofdpijn, dat licht, die geluiden… Het was op de bank wachten tot de dag voorbij was. Waar haal je dan je geluk nog uit? Een wandelingetje met m’n moeder zou volgens haar een mooie afleiding zijn. Maar na vijf minuten kon ik niet meer. We zijn met een taxi teruggegaan. Een topsporter van 22…”

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!