Max Verstappen staat voor de zware klus een sensationeel debuutseizoen te overtreffen. Met een Ferrari-motor achter in zijn Toro Rosso jaagt hij op zijn eerste podium. Max en Jos Verstappen kijken terug en vooruit.

Daar staat de Japanse verslaggeefster Sachiko Aoki op een winderige decemberdag op een industrieterrein langs de A2 in Maasbracht. Ze heeft het briefje met het adres dat ze aan de taxichauffeur had laten zien, nog in haar hand. Lijnpad 7, Maasbracht. Pex Dakbedekkingen staat er op de gevel.
Ze had een vijfsterrenhotel of een glanzende kantoorkolos verwacht, satellietwagens voor de deur, celebrityfotografen misschien wel. Je ziet haar verbouwereerd rondkijken; hier kan het toch niet zijn? Haar krant Yomiuri Shimbun, met een gedrukte oplage van ruim 10,5 miljoen exemplaren verreweg de grootste ter wereld, wil de jongste wereldster in de sport interviewen. Want ja, Max is Big in Japan. Waar niet?
Max moet het miljoenenpubliek uitleggen hoe bijzonder het is om achttien jaar oud te worden. Japanners mogen sinds kort ook op hun achttiende stemmen, vandaar.

Tekst gaat verder onder de foto

Zonder dat Aoki het beseft, is ze hier op het industrieterrein precies op de juiste plek. Dit is de kraamkamer van coureur Max Verstappen. Hier, in het bedrijfspand van familievriend Richard Pex, leerde hij in een trapskelter op de natte industrievloer het fijne bochtengevoel.
“Max zit hier nog vaak met de jongens van Richard in het hok te sleutelen. Prima toch? Of moeten we nu ineens onze interviews in het chique Hilton gaan geven? Wij zijn dezelfde mensen als voorheen,” zegt vader Jos Verstappen.
Zal dat altijd zo blijven, denk je?
Jos: “Misschien dat de situatie over tien jaar anders is en dat Max nóg minder tijd heeft. Maar voorlopig vind ik dit prima. En Max ook. Wat vind jij?”
Ik vind het prima hier.
Jos knikt tevreden. “Goed, dan laten we het zo.”
Het personeel tankt koffie, terwijl wij aan de tafel zitten waar straks de dakdekkers en het kantoorpersoneel hun bammetjes komen opeten. Ze groeten Jos, ze groeten Max, niks bijzonders.
Ben je niet bang dat het op den duur té groot wordt, dat hij in Nederland en daarbuiten niet meer over straat kan?
“Dat gaat denk ik wel gebeuren. Ik weet zelf niet hoe het is, heb nooit als een Schumacher of een Hamilton moeten leven. In Nederland is het gelukkig niet zo extreem, we kunnen het allemaal nog goed handelen.”

USHI & VAN DIJK
Het gaat snel met Max in de Formule 1. Hij reed met zijn Toro Rosso nog niet naar het podium, maar is wel de revelatie van het afgelopen seizoen. A star is born. Zijn gedurfde inhaalacties zijn geroemd, hij passeerde in zijn eentje meer concurrenten dan het hele Formule 1-veld bij elkaar.
Maar Max is meer. Hij is een media darling, eigenlijk vanaf de allereerste meters tussen de beste coureurs ter wereld. Steeds weet hij de aandacht op zich te vestigen. Is het niet op het circuit, dan is hij wel gevat tijdens een persconferentie of interview voor of na de race.
Zijn welgemanierdheid en professionaliteit toont hij ook op de internationale mediadag in Maasbracht.
Verslaggeefster Sachiko Aoki is een beetje nerveus, bekent ze, want ze mag de hottest property in de Formule 1 interviewen. En ze weet níets van autosport. Haar collega heeft haar volgestopt met feitjes en weetjes die ze intussen allemaal vergeten is.
Het vraaggesprek heeft wel iets weg van een aflevering uit de tv-serie Ushi & Van Dijk. Ze neemt ruim de tijd om haar vragen in gebrekkig Engels te formuleren. Elk moment verwacht je dat Wendy van Dijk haar valse gebit en pruik zal verwijderen. Maar hoe hilarisch de situatie ogenschijnlijk is, Max vertrekt geen spier. Hij staat de journaliste hartelijk en respectvol te woord.

De verslaggeefster legt geduldig uit dat in Japan een wet is gewijzigd, die jongeren vanaf achttien jaar stemrecht geeft. Stemmen mag dan wel, om te roken en drinken moeten Max’ Japanse leeftijdsgenoten wachten tot ze twintig zijn. Max knikt verwonderd: ‘Oké’.
“Het zijn misschien rare vragen,” verontschuldigt Aoki zich, bladerend in haar aantekeningen. “Geen probleem,” antwoordt Max, die zijn debuutjaar begon als zeventienjarige zonder rijbewijs.
“Wat is jouw definitie van een volwassene?” vraagt Aoki.
Max: “Ik hang er geen leeftijd aan. Het ligt meer aan de ervaringen die je in het leven hebt opgedaan, die je tot een volwassene maken. In de Formule 1 groei je snel op, dat wel.”
De Japanse wil weten of hij sneller volwassen is geworden dan zijn leeftijdsgenoten. Max: “Dat weet ik niet. Het is wel zo dat je in de Formule 1 veel moet reizen, meerdere talen moet spreken. Ik leer omgaan met oudere mensen. Gelukkig zitten mijn beste vrienden in de autosport, dus die zijn met mij meegegroeid. Maar ze zijn ook een paar jaar ouder, dat helpt.”
Dan zelfbewust: “Ik ben afgelopen seizoen inderdaad volwassen geworden. Niet alleen als mens, maar ook als coureur. Ik heb veel media-aandacht gehad van het begin tot het einde. Er zijn mensen op hun achttiende volwassen, anderen zijn het op hun 21ste nog niet. Ze noemen je op je achttiende volwassen, maar het is niet meer dan een leeftijd. Het gaat erom hoe je het zelf ervaart.”
Max heeft zich als zeventienjarige coureur snel kunnen aanpassen aan het hoge niveau van tegenstrevers als Lewis Hamilton, Sebastian Vettel en Fernando Alonso. Max: “Ik had natuurlijk een goede leerschool. Mijn vader was Formule 1-coureur, je ziet en merkt wat voor enorme impact dat heeft. Het wereldje was niet vreemd voor me. Of ik druk heb gevoeld? Nee! Gewoon mezelf zijn, dat is genoeg. Ik ben altijd kalm en ontspannen.” Hij maakt duidelijk dat daarachter geen geheim schuilgaat. “Ik ben zo geboren, ben erg rustig met alle dingen.”
Zijn jonge leeftijd is voor Max nooit een issue geweest bij zijn overstap naar de Formule 1, benadrukt hij. “Je moet in jezelf geloven. Ik ben blij hoe mijn debuutjaar in de Formule 1 is verlopen. Ik heb de fysieke aanpassing goed doorstaan door veel te trainen. Het is nooit goed genoeg, je moet je altijd willen verbeteren. Dat is mijn motto.”

Max: ‘Mijn vader wil dat ik beter ben en meer bereik dan hij. We hebben samen hetzelfde doel’

PERFECTE LEERSCHOOL
Op 30 september 2015 werd Max achttien en hij postte op Twitter een foto van zichzelf achter het stuur van een personenauto. ‘Legal to drive. Born to race! #driverlicense’
Sachiko Aoki wil weten wat er sindsdien voor hem veranderd is. “Ik hoef niet meer op iemand te wachten om me weg te brengen, kan nu zo in de auto stappen,” zegt Max, “het verschilt weinig, maar ik heb nu veel meer vrijheid. Met mijn rijbewijs op zak rijd ik elke dag auto.”
Na zijn verjaardag verhuisde Max bovendien naar Monaco. “Daar kan ik heerlijk trainen, er is vaak een lekkere temperatuur.’’
Zijn vrije tijd brengt hij nog altijd door met zijn vrienden Stan, Yard en Jorrit Pex, de zonen van Richard. “Op de kartbaan in Genk trainen we vaak samen. Racen is mijn leven, dus ook mijn ontspanning.”
Natuurlijk is het ook in Japan opgevallen dat Max in de voetsporen van zijn vader is getreden. Jos heeft zijn zoon klaargestoomd voor het grote werk en reist nog altijd met hem de wereld over. “Vanaf jonge leeftijd heb ik alles samen gedaan met mijn vader. Hij prepareerde mijn motoren, we reisden samen naar de circuits toen niemand mij nog kende. Hij is mijn grote inspiratie in mijn leven als coureur. Mijn vader wil dat ik beter ben en meer bereik dan hij. We hebben samen hetzelfde doel.”

Over zijn eerste seizoen in de Formule 1 is Max tevreden. “Het is nooit makkelijk om in het diepe te worden gegooid. Maar ik heb een paar mooie resultaten behaald, gezien de mogelijkheden van onze auto en de motor. Met deze package had ik nooit zoveel WK-punten (49) verwacht. Je hebt een goede auto én een goede motor nodig, zonder die twee gaat het niet. Het was dit jaar een perfecte leerschool. Ik kijk ernaar uit om dat in het tweede jaar voort te zetten.’’
Fouten heeft hij ook gemaakt, erkent hij ruiterlijk. “Dat is logisch in je debuutjaar. Desondanks kan ik niet klagen over de resultaten. Voor volgend jaar is het moeilijk te zeggen. Het moet nog blijken hoe goed de Ferrari-motor bij de STR past.”

LIMIET
Bezoek uit Japan, van de grootste krant ter wereld nog wel. Jos glundert: “Dat is toch heerlijk?”
Een jaar eerder spraken we elkaar ook en toen was er enige kritiek op het debuut van een zeventienjarige coureur in de Formule 1. Vooral voormalig wereldkampioen Jacques Villeneuve, zelf de zoon van de briljante coureur Gilles, vond Max te jong. Over die aanmerkingen hoor je niemand meer. Het jaar 2015 werd afgesloten met een aaneengesloten lofzang, met prijzen op het FIA-gala voor onder meer Rookie of The Year en voor de beste inhaalactie van het seizoen, buitenom in de hogesnelheidsbocht Blanchimont op het circuit van Spa-Francorchamps.
Knijp je weleens in je arm?
Jos: “Nee, nooit. Dat wil niet zeggen dat ik niet trots ben, maar dit hadden we toch wel ongeveer voor ogen. Ik wist dat Max heel veel talent heeft en dat hij het zou kunnen. Maar wat hij heeft laten zien, is natuurlijk waanzinnig.
Ik weet hoe moeilijk het is om het uiterste uit een Formule 1-auto te halen. De Toro Rosso paste als een handschoen bij Max. Aerodynamisch is de auto uitstekend. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, maar dat zeggen ze bij Mercedes ondanks de wereldtitel ook. Motorisch kwamen we wat te kort. Maar voor een eerste seizoen vind ik dat niet eens erg. Als we een goede motor hadden gehad, waren de resultaten misschien nog beter geweest.”
Waarmee heeft Max jou het meest verbaasd?
“Blanchimont op Francorchamps. Die inhaalactie buitenom bij Felipe Nasr is waar iedereen over sprak. Daar kwam bij: de dag ervoor was er in dezelfde bocht een flink ongeluk geweest. Maar die inhaalacties op Perez in China en Brazilië waren ook waanzinnig.”
Wat doet dat met jou als vader?
“Dan krijg ik een grijns op mijn gezicht, ja. Het is ongelooflijk, het gaat op de limiet. Max voelt dat heel goed aan.”
Is dat intuïtie?
“Nee, gevoel.”
Er gingen nogal wat motoren stuk afgelopen seizoen. Ging Max goed om met teleurstellingen?
“Tegenslagen horen bij autosport. Je moet gewoon door! Het verwerken van tegenslagen maakt je alleen maar sterker. En het zou niet goed zijn als Max geen fouten zou maken. Voor een debuutjaar vind ik dat hij er weinig gemaakt heeft. Alleen op Silverstone misschien.”

In de Britse Grand Prix spinde Max Verstappen al na drie ronden. In Monaco reed hij briljant, totdat hij achterop de Lotus van Romain Grosjean botste. Max stelde dat de Fransman bij Sainte Devote eerder remde dan in de voorgaande ronde, Grosjean wierp tegen dat Verstappen te agressief reed. Jos: “Daar valt over te praten. Maar hij heeft ervan geleerd en dat is maar goed ook.”
Wat is jouw eindoordeel van het debuutjaar?
“We hebben lastige situaties gekend, maar daar leer je als jonge coureur meer van dan wanneer alles voorspoedig verloopt. Het draait in de eerste twee seizoenen vooral om leren.”
Toro Rosso was de perfecte keuze?
“Soms kun je niet anders en moet je als coureur grijpen wat er voorbij komt. In ons geval was het anders, maar we hebben zeker de juiste keuze gemaakt.”
En sponsor Red Bull is natuurlijk ook blij. Een nieuwe, jonge held als Max past uitstekend bij het merk, toch?
“Dat denk ik wel, hè? Als ze hier nog niet blij mee zijn, dan weet ik het niet meer. Max is jong, spreekt net als Red Bull een jonger publiek aan. Dat had Red Bull natuurlijk voor ogen, maar het moet er wel uitkomen.”
Waarom is hij is de oogappel van Formule 1-baas Bernie Ecclestone?
“Omdat Max uitstekend nieuws is voor zijn Formule 1. Een jonge, talentvolle coureur die opzienbarende dingen laat zien, dat vindt Bernie interessant. Bernie ziet dat, wie trouwens niet? Hij is een jonge held en hij maakt de Formule 1 interessanter met zijn inhaalacties. Dat is wat Bernie wil.”

Jos: ‘Zonder Max heb ik het binnen een dag wel gezien. Ik ben geen toerist’

COACH VAN HET JAAR
Jos is lang weg gebleven uit de Formule 1-paddock. Hij reed op 12 oktober 2003 op het circuit van het Japanse Suzuka zijn laatste Grand Prix in de Formule 1. In zijn Trust Minardi-Cosworth finishte hij als vijftiende. Het jaar daarop was sprake van een mogelijke overstap naar het team van Eddie Jordan, maar de partijen kwamen er niet uit.
Hoe loop je tegenwoordig het rijderskwartier binnen?
Jos lachend: “Gewoon, met een pasje.” Dan serieus: “Weet je, dit is altijd ons doel geweest, van Max en mij. Daar hebben we van jongs af aan naartoe gewerkt. Dit is het wereldje waarin we willen vertoeven. Het is een spijkerharde omgeving waarin het draait om presteren. Ik was nooit bezig met mijn eigen terugkeer in de paddock. Het was volle bak alles afstemmen op het presteren van Max.”
Je bent na Minardi niet vaak meer terug geweest in de paddock.
“Neuh, het was klaar. Ik had er niets meer te zoeken.”
Je verdween destijds als het ware door de achterdeur en kwam terug door de voordeur. Word je nu anders bekeken?
“Misschien door sommige mensen. Ik heb wel vrienden in de Formule 1 overgehouden, die kom ik nu weer tegen. Maar we zijn daar met een doel, hè. Ik ben niet bezig met mijn eigen rol, met het gevoel dat ik weer lekker meedraai in het wereldje van de Formule 1. Ik vind het wel leuk hoor, want het is mijn, uh, onze wereld. Het racen zit in ons bloed. Maar: we zijn er niet voor de gezelligheid.”
De paddock is toch jouw natuurlijke leefomgeving?
Verstappen schudt het hoofd: “Zonder Max heb ik het binnen een dag wel weer gezien. Ik ben geen toerist.”
Hoe zie jij de weg van een jonge coureur naar de Formule 1?
“Het is een moeilijk doordringbaar wereldje. Ten eerste heb je iemand nodig die buitensporig veel talent heeft. Dat zag ik al toen Max heel jong was. Daarnaast moet je zorgen dat je dat talent in goede banen gaat leiden. Ik denk dat weinigen zo veel ervaring hebben in de autosport als ik, zeker in Nederland. Ik wist wel hoe ik de zaken moest aanpakken.’’
Hoe helpt die ervaring van jou Max nu?
“Ik heb in mijn raceloopbaan alle fouten gemaakt. Daarvoor kan ik hem nu behoeden. Ik weet dondersgoed wat ervoor komt kijken om de top in de autosport te bereiken. En hoe je een jongetje moet opleiden. Dat is niet altijd even makkelijk. Voor het jongetje!”

Hij lacht, maar vervolgt serieus: “Ik ben hard. Keihard. Ze hebben hier bij Pex ook weleens naar me gekeken van: hé, doe eens effe rustig aan! Maar dan had ik er echt wel over nagedacht. Ik heb hem in de karts heel goed geprepareerd op wat er ging komen.”
Je bent een product van je eigen opvoeding?
“Zeker. Mijn vader Frans was ook zeer gedreven. Ik denk dat ik er nu meer verstand van heb dan hij destijds. Mijn vader heeft het voor zijn doen goed gedaan, hoor. Hij was helemaal niet bekend in karting of in de autosport. Ik zit al 35 jaar in de autosport. Van die ervaring pluk ik nu de vruchten.”
Je stond niet bij de kandidaten voor Coach van het Jaar op het NOC*NSF Sportgala. Vind je dat raar?
“Frits van Amersfoort heeft geroepen dat ik coach van het jaar ben. Omdat hij wel ziet wat ik ervoor gedaan heb, altijd al. Ik snap dat Frits dat zegt. Maar ook daar ben ik niet mee bezig. Het draait om Max, niet om mij.”
Dagblad De Limburger schreef dat je met een haviksoog door de paddock loopt. Klopt dat?
“Ja, ik houd alles in de gaten. Dat is ook mijn taak. Ik probeer Max aan te sturen, ik praat met zijn engineer, met alle mensen die voor mij en Max interessant zijn. Ik probeer zoveel mogelijk informatie te vergaren die Max van dienst kan zijn. Er ontgaat mij inderdaad weinig. Zo praat ik met journalisten die veel informatie hebben en van mij dingen willen horen. Je geeft iets en je krijgt iets terug. Zo werkt het spelletje.”
Alle deuren staan open?
“Allemaal. Het kan ook niet anders. Wat Max heeft laten zien, kan niemand ontgaan zijn. De toekomst ziet er rooskleurig uit, maar het kan ook zo weer veranderen. Je hebt niet alles in de hand.”
Hoe bedoel je?
“Volgend jaar levert Ferrari ons een krachtigere motor. Met een iets betere auto dan de rest – met circa 75 pk meer vermogen – kunnen we een stapje extra zetten. Ferrari is met die laatste motor al behoorlijke vooruit gegaan, ik heb er een goed gevoel over. Maar je bent natuurlijk ook afhankelijk van wat de andere teams doen.”
Blij dat er geen Renault-motor meer in de Toro Rosso van Max zit?
“Och, dat merk komt wel weer naar voren, al hebben ze nog wel een tijdje nodig. Op het einde van het seizoen is het beter gegaan qua betrouwbaarheid. Ze hebben dingen veranderd en ze zijn positief met de tegenslagen omgegaan. Ik hoop wel dat Red Bull volgend jaar met Renault ook vooruit gaat, want dat is waar we uiteindelijk naartoe moeten.”

GERUCHTENSTROMEN
Zelden heeft een sportman zo snel naam gemaakt in zijn sport als Max Verstappen. Met zijn zeventien jaar en 164 dagen was hij bij zijn debuut in Australië de eerste Formule 1-coureur zonder rijbewijs. Zijn tweede claim to fame is zijn aanvallende rijden; Max heeft het inhalen tot kunst verheven. De teambazen plaatsten hem in een speciale verkiezing over het seizoen 2015 meteen op de vierde plaats in hun rijtje van beste coureurs, achter wereldkampioen Lewis Hamilton, Sebastian Vettel en Nico Rosberg.
“Degene die wereldkampioen wordt, heeft het het beste gedaan,” oordeelt Jos, “maar die vierde plek na één seizoen is heel bijzonder. Ik praat ook met teambazen en ik weet hoe ze over hem denken.”
Ineens zat Jos samen met manager Raymond Vermeulen ook aan tafel bij Toto Wolff, teambaas van Mercedes. Een geheimzinnig lachje verschijnt rond de mond van Jos. “Dat doe ik soms expres. Ik weet ook wel hoe ik het spelletje moet spelen. Dan ga ik met opzet met iemand in gesprek waarover de mensen zullen praten. Dan krijg je de geruchtenstromen, dat doe ik als het nodig is.”
Wat is jouw aandeel in het komeetachtige debuut?
“Ik ben niet belangrijk, althans niet voor het hele plaatje. Raymond Vermeulen en ik zijn met Max bezig, we verstaan ons vak ontzettend goed. Er is geen irritatie. Het allerbelangrijkste is dat Max in de goede auto zit, maar er werkt natuurlijk een heel team om hem heen, inclusief een personal trainer. Ik snap wel dat mensen nu met mij komen praten, want ze denken allemaal dat ik het ei van Columbus heb uitgebroed. Maar dat is niet zo.’’
Kun je het allemaal nog in de hand houden?
“Dat denk ik wel. Nee, het wordt nog niet te groot. En als het groter wordt, dan worden wij ook groter. We hebben genoeg kennis in huis om het in goede banen te leiden. Samen met Red Bull trouwens, want we krijgen van het team alle hulp. We hebben het goed onder controle.’’

Jos: ‘Ik kan iedereen geruststellen, Max rijdt op de openbare weg niet als op circuits’

WERELDMERKEN
Het wonderkind van de Formule 1 heeft buiten zijn verbintenis met Red Bull om inmiddels reclamedeals gesloten met Hornbach, Exact en Jumbo. Jos is ervan overtuigd dat straks ook wereldmerken op de stoep staan. “Dit is pas het begin. Max wordt vele malen groter dan hij nu is. En we hebben in Nederland heel veel wereldmerken. Hoe vroeger je erbij bent, des te meer er kan.”
Hij vergelijkt zichzelf op geen enkele wijze met Max. Jos begon bij een topteam, Benetton Mild Seven van teambaas Flavio Briatore, en eindigde bij het sympathieke achterhoedeteam Minardi. “Ik had natuurlijk geen beste start in de Formule 1. Dat kan door mij gekomen zijn, de situatie dat ik naast Michael Schumacher zat en noem maar op. Daar is het fout gegaan. Met Max proberen we zo’n situatie te voorkomen. Max moet leren. Hij heeft al dingen laten zien waarvan de mensen versteld staan. Hij is niet met één voet de Formule 1 ingestapt, maar meteen met twee.”
Het inhalen zit wel in de bloedlijn, lijkt het. Voor Jos hingen destijds al spandoeken langs de circuits als ‘Overtaking is an art’. Lachend: “Die zijn er nog, hè, liggen allemaal in de kast en komen nu weer naar buiten. Er is er namelijk eentje die het nog beter kan.”
Wat valt er voor Max nog te leren?
“Max moet leren politiek te bedrijven in het team. Hij moet opstaan voor zichzelf, met de vuist op tafel slaan. Dat doet ie wel, hoor. Daar is hij in gegroeid. Als mensen kritiek hebben en hij vindt dat ongegrond, dan gaat hij eropaf. Hij staat zijn mannetje. Dat doet hij misschien nog wel beter dan ik. Hij is beheerster, rustiger. Als Felipe Massa aan het praten is, zou ik hem in de rede vallen op de rijdersbriefings. Maar Max laat hem rustig uitpraten en geeft dan zijn commentaar.”

Dat voor zichzelf opkomen kon nooit beter worden gedemonstreerd dan in Singapore, toen hij met zijn duidelijk ‘no’ stalorders negeerde.
“Daar hebben we over gesproken tijdens onze ritten naar de circuits in Europa. Je kunt niet zeggen: ik laat nooit een teamgenoot voorbij. Je voelt zelf wel aan of het een gerechtvaardigd verzoek is. Ik vind dat Max in zijn recht stond; had hij Sainz wel voorbij gelaten, dan was ik boos geweest. Max had gelukkig hetzelfde gevoel. Maar in de laatste race in Abu Dhabi liet hij Sainz wel passeren. Toen was de situatie er ook naar. Maar terugkomend: in Singapore heeft Max laten zien dat hij geen tweede coureur wil zijn. Hij wil winnen.”
Max nam zijn vader in zijn nieuwe woonplaats Monaco behoorlijk te pakken door hem op de bijrijdersstoel een rondje mee te nemen over het circuit. Jos bekent dat de beelden op YouTube authentiek zijn. “Dat was niet zo fijn, nee. Max had al een aantal rondjes erop zitten, zat al op de limiet. Iedere keer als hij een andere passagier liet instappen, kwamen er vlammen van de remmen af. Dus toen ik instapte, ging hij als een bezetene op de eerste bocht af. Ik dacht: dat gaat niet goed komen, hij remt veel te laat. Toen was de toon al gezet. Dat merkte je wel aan mijn reactie, maar hij had alles onder controle. Wel apart als je naast je zoon zit en je bent passagier. Ik ben altijd wel degene die rijdt, maar nu is Max dat steeds vaker. Ik kan iedereen geruststellen, Max rijdt op de openbare weg niet als op de circuits.”
Omgekeerd zou je toch hetzelfde hebben gedaan?
“Mijn vader vond het nooit zo fijn als ik op de limiet reed. Ik denk dat niemand dat fijn vindt.”

INTERVIEWS
Wat ook opvalt, is de natuurlijke manier waarop Max met de media omgaat. Welbespraakt staat hij journalisten in diverse talen te woord. Hij zegt geen foute dingen, toont respect voor collega’s, is niet controversieel, maar wel helder en duidelijk.
Jos: “De verslaggevers bij de BBC zijn vrijwel allemaal oud-coureurs. Zij vinden het geweldig wat Max laat zien. Maakt niet uit of het nou Martin Brundle, David Coulthard, Johnny Herbert of Anthony Davidson is.”
Op YouTube staat een filmpje waarin Eddie Jordan tijdens de analyse na de race Max ziet passeren en de achtervolging inzet. Hij trekt hem zo voor de camera, geeft hem een microfoon en Max barst los. “Ze mogen hem allemaal,” prijst Jos. “Hij is relaxt, hij is aardig en hij laat het zien op het circuit.”
Hoe komt hij zo naturel over?
“Ik weet niet waarom. Hij zat als kind geregeld bij mijn interviews. Max zag hoe ik met jullie omging.”
Met zelfspot: “Ha, ik weet niet of dat positief is. Maar hij heeft in elk geval wel dingen geleerd. Op dat terrein heb ik hem altijd zijn gang laten gaan. Ik vond het vroeger nooit zo fijn als mijn vader bij mijn interviews stond. Daarom zit ik nooit bij interviews met Max.”
Hoe ga je om met alle media-aandacht?
“Tja, we hebben het druk, moeten het afremmen. Zo wilde Ivo Niehe mee naar de uitreiking van de FIA-prijzen. Max wilde dat niet, de hele dag gevolgd worden door een cameraploeg. Daar voel ik mezelf ook niet comfortabel bij. Dus dat hebben we niet gedaan. Zo houden we het een beetje exclusief.”
Max verkeert toch inmiddels ook in de situatie dat hij zelf zijn mediamomenten kan kiezen?
“Ja, dat vind ik ook. Mensen die Max willen spreken, moeten er ook een beetje moeite voor doen.”
Zoals de Japanse verslaggeefster Sachiko Aoki, die na afloop van haar gesprek met Max de redactie per mobieltje kon melden dat haar missie naar Maasbracht was geslaagd. De lezers van de Yomiuri Shimbun kennen intussen ook de andere kant van Max.

Helden Magazine

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.