Ik heb deze week veel aan Giovanni van Bronckhorst en Estavana Polman gedacht. Allebei waren ze volop in het nieuws, en niet altijd op een leuke manier. Voor hen iets dat ze niet gewend zijn. Polman en Van Bronckhorst kregen enorm veel aandacht en bleven daar rustig onder.
Doorgaans wordt er over Giovanni positief geschreven. Het leven lijkt de trainer van Feyenoord altijd voor de wind te gaan. De laatste weken slaat de pers een andere toon aan. Hij maakt een hele moeilijke periode mee bij Feyenoord. Iedereen twijfelt ineens aan de keuze van Feyenoord om hem aan te stellen. Ook zou Giovanni niet hard genoeg zijn voor het team. Allemaal gelul. Ik zie gelijkenissen met de beginjaren van Phillip Cocu. De trainer van PSV kende ook een moeilijke start. Aan hem werd ook getwijfeld, bijna op dezelfde manier. Gelukkig hield de leiding van PSV vertrouwen in Cocu, en kijk waar ze nu staan.
De rol van Advocaat is me eigenlijk niet duidelijk. Liever zie ik iemand als Boulahrouz erbij komen. Iemand die jonge talenten wil begeleiden, zodat ze het beste uit zichzelf halen en niet tijdens hun carrière bezig zijn met een eigen kledinglijn of andere bijzaken. Ik hoop van harte dat het tij bij Feyenoord keert en dat Giovanni een toptrainer wordt.
Rondom Estavana Polman was, zoals ze het zelf verwoordt, ook ‘een bommetje ontploft’. Vorige week moest ze het handbalveld verlaten omdat ze last had van hartritmestoornissen en deze week sierde haar naam de roddelbladen. Haar telefoon stond roodgloeiend. Deze week liet Estavana weten dat het weer goed met haar gaat en dat ze zelfs woensdagavond haar eerste wedstrijd heeft gespeeld.
Op de vraag wat ze van alle commotie rondom haar en Rafael vindt, antwoordt ze nuchter: ‘Ach, na een weekje is dat wel weer overgewaaid. Laten we hopen dat het er de volgende keer een bom ontploft met sportief nieuws.’ Ik ben het daar mee eens. De storm rondom Giovanni en Estavana waait wel weer over. En tot die tijd blijven ze rustig.