11 augustus 2005
Polsstokhoogspringen was altijd iets voor Russen. Vandaag tien jaar geleden had Nederland met Rens Blom ineens een wereldkampioen in die tak van de atletiek.
Het was hondenweer in Helsinki, waar in de zomer van 2005 de WK atletiek werd gehouden. Tijdens de kwalificaties van het polsstokhoogspringen stormde en regende het. De organisatie besloot daarop de kwalificatiehoogte van 5,75 meter flink naar beneden bij te stellen. De Nederlandse troef Rens Blom haalde daardoor met 5,45 meter met zijn hakken over de sloot de finale.
Vandaag tien jaar geleden, de dag van de eindstrijd, waren de weersomstandigheden nog altijd belabberd in de Finse hoofdstad. Het was koud, het waaide en regende. Veel atleten beklaagden zich bij de organisatie, hoopten op uitstel. Tevergeefs. Tal van polsstokhoogspringers hadden zoveel energie gestoken in het protesteren dat ze op slag kansloos waren.
De 28-jarige Blom keek het rustig aan, hij had voor de finale nog over de telefoon gesproken met haptonoom Jan Scholtens, met wie hij al een tijdje samenwerkte. Het weer kon hij toch niet veranderen, was de boodschap.
'In Helsinki had hij engeltjes op de lat en op zijn schouders'
Blom was een talentvolle polsstokhoogspringer, in 2000 won hij brons bij de EK indoor en in 2002 deed hij hetzelfde bij de WK indoor. Maar bij de grote toernooien in de buitenlucht was het steeds net niet voor de Limburger. Bij de Spelen in 2000 wist hij zich niet te plaatsen voor de finale en bij de Spelen van 2004 werd hij negende nadat hij drie keer fout sprong op zijn aanvangshoogte.
In Helsinki had hij engeltjes op de lat en op zijn schouders. In de finale leek hij al snel en roemloos uitgeschakeld te worden. In zijn derde poging wist hij toch nog over zijn aanvangshoogte van 5,50 meter te springen. Toen de lat op 5,65 meter lag, had hij tijdens zijn tweede sprong heel veel geluk. Blom raakte de lat, die kwam minstens tien centimeter los van de leggers, maar door een wonder viel de lat, hevig natrillend, terug op zijn plaats. Vervolgens zweefde hij over 5,75 en in zijn eerste sprong ging hij in het hondenweer ook nog eens over 5,80, slechts één centimeter onder zijn persoonlijk en Nederlands record.
Ondertussen ruimde de ene na de andere concurrent het veld. Alleen de Amerikaan Brad Walker was nog over. Hij legde na een foutsprong op 5,80 de lat op 5,85 maar faalde twee maal.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ineens was Blom de verrassende wereldkampioen. Sterker, hij was de allereerste Nederlandse wereldkampioen ooit op een atletiekonderdeel. Beduusd nam hij de Nederlandse vlag in ontvangst. Hij vierde daarna feest met zijn Duitse coach Marc Osenberg, vriendin Renée, vader en stiefmoeder. Zijn vader, voormalig sprinter en atletiekleraar Wim Blom, huilde van blijdschap.
Hij werd na afloop gebeld door premier Jan Peter Balkenende en kreeg een gelukstelegram van koningin Beatrix. Cameraploegen stonden voor hem in de rij. Zelfs Sergei Bubka, de koning van het polsstokhoogspringen en de man die Blom zijn gouden medaille omhing, was te porren voor een dubbelinterview. De Rus gaf hem wat technische tips mee.
'Circus Rens moest draaien en wel op volle gang'
Bij terugkomst in Nederland was het een gekkenhuis. Paul de Leeuw wilde hem in zijn show en zijn manager Olaf ter Braack probeerde uit alle macht de plak te gelde te maken. Circus Rens moest draaien en wel op volle gang.
Blom was ineens helemaal het mannetje. Voor de titel zag niemand hem staan. Polsstokhoogspringen, dat was toch iets voor Russen? Niet voor nuchtere Nederlanders. Voortdurende stuitte de pionier op weerstand. Zijn stokken meenemen naar het buitenland? Prima, maar niet met KLM, die hadden geen zin om de stokken te vervoeren in hun laadruim. Een leaseauto van NOC*NSF? Niet voor Blom, hoewel hij daar als A-sporter toch recht op had. Maar uit angst dat de auto beschadigd zou raken door de stokken op het dak, moest hij zelf maar voor vervoer zorgen.
Hij trok noodgedwongen naar Leverkusen, want indoortrainingsaccommodaties in Nederland waren niet berekend op een polsstok. Nadat Blom succes had tijdens de EK en WK indoor kwam er in Sittard, daar waar hij opgroeide, een indoorhal met de juiste afmetingen.
Los van de 60.000 dollar die de gouden medaille hem opleverde, hoopte Blom dat er meer aandacht zou komen voor polsstokhoogspringen in Nederland en dat er grote wedstrijden zouden worden georganiseerd binnen de landsgrenzen.
'Zo mooi als 11 augustus 2005, de dag waarop voor Rens Blom alles klopte, werd het niet meer'
Het bleek ijdele hoop. Ook doordat Blom meteen na de wereldtitel begon te kwakkelen met zijn gezondheid. Hij kreeg tal van uitnodigingen voor toernooien, kon daar startgelden opstrijken, maar de kersverse wereldkampioen had blessures aan zijn schouder, knie en, vooral, achillespezen. Hij moest onder het mes en kwam amper in actie. Een jaar later was het niet veel beter. Blom kon zijn wereldtitel niet verdedigen in Osaka, moest voor de tweede keer geopereerd worden aan zijn achillespezen. Aan 2008 begon hij vol goede moed, maar al snel merkte hij dat het goede gevoel van 2005 er niet meer was door alle fysieke beperkingen. Blom wist zich niet te kwalificeren voor de Spelen in Peking en maakte daarop op 26 september 2008 bekend te stoppen.
Twee jaar later keerde Blom terug in de atletiek, hij werd bondscoach van de polsstokhoogspringers. In 2013 besloot hij zelf ook weer te gaan springen. Dat deed hij tot september 2014. Maar zo mooi als 11 augustus 2005, de dag waarop voor Rens Blom alles klopte, werd het niet meer.