Kijk naar haar palmares en het begint te duizelen: sinds 2004 won ze liefst dertien wereldtitels en tweemaal olympische goud. Alleskunner Marianne Vos (28) schitterde op de weg, in het veld en op de baan. Elke dag van het jaar kon je haar bellen voor een wedstrijdje, nooit leverde ze half werk.
Een jaar geleden trok haar lichaam aan de noodrem. Non-functional overreaching luidde de diagnose. Het kwam erop neer dat na een tijdens het mountainbiken opgelopen gebroken rib, eind april, haar lijf niet langer herstelde van zware inspanningen. Marianne, inmiddels weer in training, kreeg drie maanden volledige rust voorgeschreven en moest 2015 laten voor wat het was.
'Ik ben normaal in de wedstrijd altijd heel rustig. Maar tijdens een koers langs de kant staan vind ik vreselijk'
Daardoor had ze wel tijd voor andere dingen. Zo was Marianne te horen als wielercommentator bij Sport1 tijdens Superprestige veldritten. “Daar kreeg ik ook hele leuke reacties op. Commentaar geven is een van de weinige dingen waar ik het afgelopen jaar ook echt voldoening uit heb gehaald,” zegt Marianne, “in het begin liep ik rondjes om de tafel van de spanning als er koersen op tv waren. Vooral bij de WK vond ik het moeilijk om toe te kijken. Ik ben normaal in de wedstrijd altijd heel rustig. Maar tijdens een koers langs de kant staan vind ik vreselijk. Dan heb ik het namelijk niet in de hand. Ik wil altijd de controle hebben, in ieder geval actie kunnen ondernemen. Op dat moment ben ik echt alleen maar toeschouwer. Als commentator kan ik in ieder geval de spanning afreageren. Dat wat ik zie en normaal in de koers meemaak, kan ik dan delen.”
Is dat iets voor de toekomst? Zie jij jezelf ooit bij de NOS naast Herbert Dijkstra of Maarten Ducrot zitten?
“Ik vind dat absoluut leuk om te doen en zou daar geen ‘nee’ tegen zeggen. Ze mogen me bellen!”
Welk wielermoment heeft jou het afgelopen jaar het meest geraakt?
“De etappe van Tom Dumoulin in de Vuelta waarin hij Chris Froome en Joaquim Rodriquez klopte. Dat was knap zeg! Ik zat thuis vol ongeloof te kijken. Ik dacht eerst: shit, hij wordt teruggepakt. Dat hij toch won was zoiets onmogelijks en fantastisch. Dat was genieten. Ik heb een deel op Sardinië meegekregen waar ik op vakantie was en waar Dumoulins concurrent Fabio Aru vandaan komt. Ik zat daar in een bed & breakfast en ging naar een kroegje om te kijken. Daar stond voetbal op. Heel Italië is gek van wielrennen, behalve uitgerekend Sardinië. Toen ik had uitgelegd dat hun streekgenoot Aru er goed voorstond in het algemeen klassement, ging de tv op de Vuelta.”
'Dumoulin weet precies wat goed voor hem is en wat zijn sterke en zwakke punten zijn'
Heeft Dumoulin jou geïnspireerd?
“Zeker. Zulke momenten in de wielersport zijn geweldig om naar te kijken als liefhebber. Ik geef tijdens zo’n etappe ook commentaar voor de tv, beleef het heel intens. Met mij sport kijken is heel verschrikkelijk. Of leuk, dat kan ook. Dan voel ik mee en heb wel een mening. Naar Tom heb ik met open mond zitten kijken en mijn mond ging steeds een stukje verder open. Maar er is toch echt één ding nog mooier en dat is om het zelf op de fiets te beleven.”
Ga nu maar even op de commentatorstoel zitten dan. Wat maakt Dumoulin zo goed?
“Ik vind Tom een waanzinnige renner, heerlijk om naar te kijken. Wat Tom zo goed maakt, is zijn zelfbewustzijn. Hij weet precies wat goed voor hem is en wat zijn sterke en zwakke punten zijn. Hij doet het ook niet voor een ander, maar puur uit zichzelf. Dat vind ik ook wel mooi om te zien en dat herken ik ook.”