Tonny Vilhena was jarenlang het kroonjuweel van Feyenoord. Nederland leefde met hem mee toen hij in 2016 zijn moeder verloor. Anderhalf jaar geleden verhuisde hij naar FC Krasnodar, een stap die niet iedereen begreep. Met zijn vriendin en vorig jaar geboren zoontje was hij even terug in Nederland. “Ik geloof er heel erg in dat het pad dat ik bewandel vooraf is bepaald. En dat loopt via Krasnodar.”

Tonny Vilhena sierde begin 2017 met vader Toy, zus Sabrina en broertje Randy de cover van Helden. In zijn hand droeg hij de foto van zijn kort daarvoor veel te vroeg overleden moeder Jeannette. Tonny was vaste kracht van Feyenoord en international. Hij had in 2016 al aanbiedingen van Sampdoria en FC Porto op zak, maar besloot bij zijn familie in Maassluis en dus bij Feyenoord te blijven. Hoe anders ziet zijn leven er tegenwoordig uit. Eind 2019 verhuisde hij naar Rusland, waar hij voor FC Krasnodar speelt. En Tonny is niet alleen. Hij is samen met zijn vriendin Lana en hun grote trots: zoontje Future Emilio die op 19 april 2020 werd geboren in Krasnodar.

Tonny: “De naam Future kozen we omdat hij onze hoop is voor de toekomst, Emilio is mijn tweede naam.” Future wijkt tijdens het interview niet van de zijde van zijn vader.

Lana: “Mooi toch? Tonny is van begin af aan heel betrokken bij zijn zoon, zo mooi om te zien hoe gek ze met elkaar zijn.” Voor familiebezoek rond de kerstdagen liet het gezin Krasnodar achter. Eerst vlogen ze naar Nederland en daarna gingen ze naar Portugal.

Tonny: “De kerstdagen hebben we met mijn broertje bij mijn vader en mijn opa in Lissabon doorgebracht We zijn niet gaan vliegen, ik heb een busje in Nederland en we zijn lekker gaan rijden. In Lissabon woont veel familie van mijn vaders kant die destijds ook uit Angola is gevlucht. We waren daar met mijn vader, opa en allemaal ooms en tantes. Op dat soort familiebijeenkomsten verheug ik me altijd heel erg, die zijn zo leuk en warm.”

Tonny zegt dat het met zijn vader, zus en broertje ook weer goed gaat. “Het gezin van mijn zus breidde vlak na het overlijden van onze moeder uit met een eerste kind en ze heeft inmiddels al een tweede. We zijn nog steeds net zo hecht als rond het overlijden van mijn moeder. Maar met één groot verschil: er zijn nu kleinkinderen. Mijn vader komt geregeld naar Krasnodar. Destijds, in 2016, was hij van plan me te vergezellen als ik naar het buitenland zou vertrekken omdat hij me als 21-jarige te jong vond om alleen te gaan, maar ik ben nu natuurlijk bijna vijf jaar ouder. Hij geniet echt van zijn kleinkinderen. Voor mij was hij vroeger heel streng. Alles wat ik vroeger niet mocht, mag zijn kleinzoon wel. Bij het minste of geringste huilbuitje, krijgt hij zijn zin.”

Tekst gaat verder onder de foto

Machocultuur

Lana begint over de geboorte van hun zoontje. “Vliegen was door corona een groot probleem, we konden Rusland niet makkelijk verlaten. Ik wilde graag dat Tonny erbij zou zijn, dus besloten we dat ik niet in Nederland zou beval­len. Omdat ik geen Russisch spreek, was er uit voorzorg een tolk aanwezig, als zich een complicatie zou voordoen. De bevalling verliep echter goed. Tonny was overal bij en ik heb heel veel aan hem gehad, ik had het bij wijze van spreken niet alleen gekund.”

Tonny: “Ik moest heel erg hard huilen, was zo blij en zo geëmotioneerd toen Future Emilio was geboren.”

Lana: “Dat Tonny erbij was, is niet gebruikelijk in Rusland. In de macho­ cultuur die er heerst, willen ze dat de man de vrouw niet ziet in haar, om het zo uit te drukken, niet meest aan­ trekkelijke pose. Ze houden bevallen vrouwen drie dagen in het ziekenhuis, daarna mag de vader haar en zijn kind zien. Dus pas weer als de moeder ‘toon­ baar’ is. Nou, daar wilde Tonny niets van weten, hij eiste dat hij erbij kon zijn. Mijn moeder hadden we op tijd gewaar­ schuwd, zij landde net voor de bevalling, maar mocht niet bij me in het zieken­ huis komen. De eerste weken heeft mijn moeder bij ons gewoond, want kraam­ hulp kennen ze hier niet. De familie wordt geacht die zorg op zich te nemen.”

‘Natuurlijk heb ik als kind ook racisme meegemaakt. Helaas veel te vaak, ook op het voetbalveld’

Vier jaar geleden was Lana nog niet in Tonny zijn leven. Ze kenden elkaar al wel, komen allebei uit Maas­ sluis. “We kwamen elkaar bij toe­val weer eens tegen en toen is er langzaam iets ontstaan,” zegt Lana. Ze twijfelde niet om met Tonny naar Rusland te verhuizen toen hij inging op de aanbieding uit Krasnodar, een stad in het zuiden van Rusland. “Ik heb geen seconde getwij­feld toen Tonny deze aanbieding kreeg. Natuurlijk is het even wennen, ver weg van familie en vrienden. Ik had in Neder­ land een schoonheidssalon, maar daarvoor moet je goed kun­ nen communiceren met je klanten. Dat lukt me in Krasnodar niet. Je maakt moeilijk contact met de lokale bevolking omdat bijna niemand Engels spreekt en Russisch niet bepaald een makkelijke taal is om te leren.”

Helden Magazine 55

Het eerste gedeelte van het verhaal van Tonny Vilhena komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal.

Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak, doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro.

Ook in de 55^ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd.

Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.