Marrit Steenbergen (23) werd op haar vijftiende gekozen als Talent van het Jaar en ‘de nieuwe Kromowidjojo’ genoemd. Daarna werd een tijdlang weinig van haar vernomen. De reden: een slepende schouderblessure en mentale problemen. Inmiddels is ze wereldkampioen en viervoudig Europees kampioen. In aanloop naar de WK langebaan in Fukuoka (14-30 juli) doet ze haar verhaal. “Ik heb er eigenlijk nooit echt over nagedacht wat ik nou precies voel als ik in het water lig. Een gelukzalig gevoel? Vrijheid? Ik ben al heel jong begon­nen met zwemmen, was vier toen ik op zwemles ging en zes toen ik ‘echt’ ging zwemmen. Misschien is het ook gewoon een vertrouwd gevoel. Wat natuurlijk ook helpt, is dat ik weet dat zwemmen iets is waar ik goed in ben. Ik deed op m’n achtste al mee aan toernooien, begon toen al medailles te winnen. Klasgenootjes op de basisschool vonden het soms wel apart dat ik al zo serieus bezig was met zwemmen. Het gebeurde geregeld dat ik ergens niet heen kon of later kwam omdat ik moest zwemmen. Als er dan een feestje of verjaardag was en ik liet weten dat ik niet kon, dan werd er gezegd: ‘Kun je dat gewoon niet een keer afzeggen?’ Dat wilde ik dan niet. Maar er waren ook leuke reacties van klasgenoten, hoor. Als ik ergens had gespeeld, werd er soms gezegd: ‘Als je ooit naar de Olympische Spelen gaat, dan heb je mooi wel bij ons thuis gespeeld.’ Leuk als er zo met me mee werd geleefd. • Ik werd op m’n vijftiende al als ‘de nieuwe Kromowidjojo’ bestempeld in de media, vond het een eer dat dat werd gezegd. Onbewust zorgde het ook voor wat druk, maar het is niet zo dat het me in de weg zat. Wat me belemmerde was mijn schouder. Dat begon rond m’n vijf­tiende toen ik nog in Drachten trainde. Ik ben van nature best mobiel, kan bijna alles laten knakken in mijn lichaam. Ook mijn schouders zijn heel mobiel, die kan ik heel veel kanten op bewegen. Mijn schouderbladen stonden vaak in een puntje naar achter, van mijn rug afste­kend, waardoor mijn schouder zelf naar voren gekanteld stond. Ik was een beetje verleerd hoe ik mijn schouders op de juiste manier moest aansturen. In het begin had ik vooral last als we met paddles aan onze handen moesten zwem­men. Dus stopte ik met zwemmen met paddles. Later had ik vooral op woensdag en zaterdag pijn, omdat we op dinsdag en vrijdag een zware training hadden gehad. Die pijn accepteerde ik dan, omdat we op woensdag en zaterdag toch hersteltrainingen hadden. Het werd ondertussen steeds erger. Ik kreeg er ook in het dagelijks leven last van. Op een gegeven moment was de pijn er voort­durend, vooral rond mijn linkerschou­der. Ik ben rechts, als ik schreef op school, voelde ik mijn linkerarm en ­schouder trekken. Soms voelde ik steken, maar bijna altijd had ik het gevoel alsof mijn bovenarmen en schou­der heel erg verzuurd waren. Soms kon ik in bed ook niet op mijn zij liggen. Ik verhuisde op mijn zeventiende voor het zwemmen van Friesland naar Eind­hoven. Daar besloten we echt wat aan mijn schouderproblemen te gaan doen, want het ging zo niet langer. Ik meld­de me af voor de WK. We dachten de problemen binnen een jaar wel onder controle te krijgen. Na een jaar ging het langzaam wel beter, maar het was nog lang niet over. Ik begon heel erg te twijfelen, dacht: ga ik mijn niveau van voor mijn schouderblessure ooit nog halen? Ik wilde gewoon trainen, net als de anderen. De mentale pijn was eigenlijk nog erger dan de lichamelijke. Ik kwam in een negatieve spiraal. Het begon met fysieke problemen die ik in orde moest krijgen, maar de mentale problemen waren eigenlijk een grotere uitdaging. • Ik was in Eindhoven op mezelf gaan wonen en daar had ik veel moeite mee. Mijn ouders brachten me voor die tijd naar de training en haalden me ook op. We aten altijd met z’n allen: mijn broer Jorn, vader, moeder en ik. Die bescher­mende, veilige omgeving was ik kwijt nadat ik was verhuisd. Als ik ’s avonds thuiskwam, zat ik alleen op de bank. Het was niet dat ik heimwee had, maar een­zaam voelde ik me wel. Mijn vader kwam geregeld langs in Eindhoven. Als hij voor zijn werk in Amsterdam of ergens anders in het land moest zijn, reed hij vaak nog anderhalf uur door naar mij. ‘Ik ben toch onderweg,’ zei hij dan. Het gevoel van eenzaamheid werd ver­sterkt doordat ik niet gewoon met de anderen kon zwemmen door mijn schou­der. Ik trainde op een andere manier, zat niet na een training met de anderen in de kleedkamer, zag hen amper en had dus ook weinig aansluiting. Ik was heel veel in mijn eentje. En van nature ben ik al niet iemand die zich makkelijk laat zien. Ik wist niet zo goed hoe ik het moest aan­ pakken... Ik raakte echt in een isolement. Op een gegeven moment wilde ik ook meer thuis bij mijn ouders zijn. Ik besloot in het weekend terug naar Fries­land te gaan en op zaterdag thuis te trai­nen, maar dat was het ook niet. Ik wist eigenlijk niet precies wat ik zocht. Ik heb in die periode ook echt weleens gedacht: ik kap gewoon helemaal met zwemmen. • Ik heb bij de begeleiding aangegeven waar ik mee worstelde. Daar werd naar geluis­terd. Er werd ook actie ondernomen en er werden dingen geprobeerd. Ik heb in die periode ook al bij psychologen gelopen. Van nature stap ik dus niet makkelijk op mensen af, ik was als kind behoorlijk introvert. Mijn broer, die tweeënhalf jaar ouder is dan ik, nam me vaak mee als hij op straat ging spelen. Op vakanties maakte Jorn ook altijd makkelijk vrien­den. Mijn moeder moedigde me ook vaak aan, zei: ‘Ga maar met Jorn mee, ga ook maar gezellig op straat spelen.’ Uit mezelf deed ik dat gewoon niet zo snel. Wat me dan blokkeerde? Ik dacht dan: zitten ze wel op mij te wachten? En omdat mijn broer me vaak meenam, vroeg ik me ook af of ze me aandacht gaven om wie ik was of omdat het kwam doordat Jorn me mee had genomen. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik niet zo snel uit mezelf naar buiten ging om met leeftijdgenootjes te spelen. Ik ben door het zwemmen meerdere keren van school gewisseld. De basisschool heb ik wel volledig in mijn geboortedorp Oosterwolde gedaan, maar ik heb daarna op drie verschillende middelbare scholen gezeten. Steeds had ik wel één of twee kinderen met wie ik optrok op school, maar als ik weer naar een andere school ging, verwaterde dat meteen weer. Op de basisschool en middelbare school hoorde ik er voor mijn gevoel net niet bij. Je hebt op school altijd groepjes en ik zat naar mijn idee altijd net tussen al die verschillende groepjes in. Dat had misschien deels ook te maken met het zwemmen. Ik moest ’s middags trainen en in het weekend had ik vaak wedstrij­den, daardoor miste ik dus weleens een feestje. Maar ook niet altijd. Bij mij was het zo dat ik nergens heel erg die aansluiting voelde, dat deed soms best wel pijn. Ik had natuurlijk wel mijn ouders en er waren altijd wel mensen waar ik mee kon praten, maar ik had toch heel vaak het gevoel dat ik alleen was. Ik twijfelde ook heel erg aan mezelf, had het gevoel: ik ben niet goed genoeg. Of: ik hoor er gewoon niet bij. Terwijl dat helemaal niet zo was. Dat was puur mijn eigen gevoel. Er waren ook kinde­ren die graag met mij wilden ruilen. Van jongs af aan was ik veel weg, ik maakte veel mooie dingen mee, won medailles. Maar dat moet je wel kunnen en willen zien. Ik had moeite om ook de andere kant, de mooie dingen, te zien. We zijn ook op zoek geweest waarom dat zo is bij mij. Want als je weet waarom dingen gebeuren, kun je er ook aan werken om het te veranderen. Maar wat dit betreft... Ik weet het niet zo goed. • Ik was achttien toen ik in een Italiaans restaurant ging werken. Ik zat op school, had door mijn schouder geen eind­ toernooi gehaald en dacht: ik moet me nuttig maken, ga gewoon een bijbaan­tje zoeken. Ik had nog nooit een baantje gehad. In de weekenden en in de zomer had ik altijd wedstrijden of ik ging met mijn ouders op vakantie. Ik dacht: ik ga het gewoon doen en misschien leer ik dan ook wat mensen kennen. Na twee weken wist ik al: de horeca is het niet voor mij. De drankjes serveren vond ik niet erg, dat deed ik in het begin. Maar daarna mocht ik ook de bestellingen opnemen. Ik vond het eng om naar men­sen toe te lopen die aan tafel zaten en dan het gesprek te beginnen. Ik ben daarna snel gestopt met het bijbaantje. Ik was er nog niet klaar voor en eigenlijk wilde ik maar één ding: weer zwemmen. Als ik naar het zwembad ging, zag ik de anderen lekker zwemmen. Dan dacht ik: ik heb dat niveau ook. Maar ja, die schouders... En doordat ik niet zoveel trainde, vond ik het heel lastig om genoeg te blijven eten. Ik dacht: ik doe niks, zit een beetje op de bank, dan hoef ik ook niet veel binnen te krijgen. Als je alleen bent, je niet goed voelt en niet kan trainen, verandert je zelfbeeld. Ik ging dingen zien aan mezelf die ik niet mooi vond. Ik zag bij wijze van spreken elk grammetje bij mezelf. Ik liep altijd dagelijks rond in een badpak, als dat niet kan en je ziet anderen op sociale media, ga je vergelijken en denk je: die zijn echt dun. En gespierd. Dat wilde ik ook. Ik had het gevoel dat alles negatief was, dus was mijn lichaam ook niet goed. Of ik het een eetstoornis moet noemen, weet ik niet, maar ik merkte dat ik niet genoeg at. Ik had dat lege gevoel in mijn maag, werd heel moe en futloos. Alles wat ik deed, voelde heel zwaar aan. Daardoor voelde ik me nog slechter. Mijn ouders zagen natuurlijk ook dat ik steeds slech­ter in mijn vel stak, probeerden me te helpen. Dat is ook de reden dat mijn vader vaak langskwam. Ze hebben wel­ eens gevraagd of ik in Eindhoven wilde blijven, maar nooit gezegd: ‘Je komt maar terug naar Friesland.’ Wilde ik ook niet, ik wilde blijven zwemmen. ‘Ik werk nog steeds hard aan mezelf. Ik ben al wel veel gelukkiger, dat zien mensen ook aan me. Ik krijg geregeld te horen dat ik meer straal en lach’ • In aanloop naar de Spelen in Tokio kon ik eindelijk weer meer gaan zwemmen, mijn schouder voelde steeds beter. Eerst voorzichtig onder Marcel Wouda. Uit­ eindelijk mocht ik als estafettezwemster mee naar Tokio. Na de Spelen werd Pa­trick Pearson mijn trainer, onder hem kon ik steeds meer gaan trainen. Ik ging met sprongen vooruit. In november 2021 pakte ik bij de EK kortebaan goud op de 200 meter vrije slag. Het was ook in 2021 dat ik werd uitge­nodigd voor de ISL, de internationale zwemcompetitie waarin zwemmers in teamverband uitkomen. Heel mooi, maar tegelijkertijd ook best wel eng. Ik zat in een team met allemaal zwemsters uit andere landen. Als ik met hen wilde praten, moest dat in het Engels. Mijn Engels is niet slecht, maar het voelde toch weer als een extra barrière die ik moest slechten om iets te zeggen. Maar ik merkte ook dat ik het heel erg fijn vond dat ik in een team zat, dat er mensen om me heen waren. Toen ik weer thuis was in Eind­hoven, dacht ik: bah, ik ben weer alleen. Ik merkte toen voor het eerst heel sterk dat ik mensen om me heen wilde. Het besef was er, maar hoe pak je dat vervol­gens aan? Het was begin 2022 dat we op trainings­kamp gingen naar Turkije. Het ging goed met zwemmen vanaf het moment dat ik onder Patrick trainde, ik was voor het eerst Europees kampioen geworden, maar vlak voor het trainingskamp had ik corona, waardoor ik de hele week niet kon trainen. Ik zat er ineens helemaal doorheen. Iets wat ik al een tijdje had weggestopt, kwam er daar allemaal uit. Voor het eerst bij de fysiotherapeut. Hij vroeg: ‘Hoe gaat het met je?’ Ik begon te huilen. Dat was natuurlijk een teken en ik wist meteen: ik moet dit ook tegen Patrick vertellen, want het komt toch wel bij hem terecht. Ik ben naar mijn coach gestapt en ver­ telde dat ik niet lekker in mijn vel zat. Eigenlijk al een tijd niet. Ik kon er zo goed met Patrick over praten. In samen­ spraak met hem heb ik ook besloten om opnieuw in gesprek te gaan met een psycholoog. Ik klopte aan bij een psycholoog, die voor een heel andere aanpak koos. Het voelde meteen heel goed en fijn. Tijdens de thera­pieën die ik voorheen had, waren we voor­ al veel aan het praten. Nu moet ik ook veel over mezelf vertellen, maar ik heb ook een therapie gevolgd voor mensen met PTSS. Dat heb ik niet, maar ik had er wel baat bij. Ik heb eigenlijk een tijdslijn van mijn leven gemaakt en ben in gedachten terug­ gekeerd naar momenten binnen en buiten het zwembad die ik als niet prettig heb ervaren. Die momenten houd ik liever voor mezelf, maar het zijn momenten waaraan ik toch een soort van een trauma heb overgehouden. Die gebeurtenissen moest ik me helemaal inbeelden. Door er opnieuw naartoe te gaan, haalde het de lading weg. Heel apart, maar het werkte heel goed bij mij. Van mijn psycholoog kreeg ik ook de opdracht om op mensen af te stappen, om aan ploeggenoten te vragen hoe de training ging. Ik vond het eng, moest echt over mezelf heen stappen. Ik dacht: mensen zit­ ten toch helemaal niet op een vraag van mij te wachten? Maar ik merkte al snel dat het helemaal niet zo eng was om vragen te stellen, dat ze het leuk vonden als ik wat vroeg en er een gesprek op gang kwam. Patrick is heel belangrijk geweest in dat proces. Ik kreeg van hem alle ruimte. Hij zei: ‘Vertel het me als het niet goed gaat, dan passen we de training aan als je dat wil.’ In werkelijkheid heb ik van dat aanbod niet veel gebruikgemaakt. Het was fijn dat die mogelijkheid er was en ik voelde dat hij me heel erg steunde. Patrick daagt me uit om dingen uit mezelf aan te geven. Dat probeer ik ook steeds meer. Als individuele topsporter moet je ook heel goed naar jezelf luisteren natuurlijk, het is niet de bedoeling dat ik alleen maar klak­keloos doe wat Patrick zegt. Dat wil hij ook niet. Het gaat steeds beter, we doen steeds vaker dingen in overleg. Ondertussen gaat het met zwemmen steeds beter. Ik zit sinds ik aanklopte bij de psycholoog steeds wat beter in mijn vel. Dat heeft ook meteen invloed op mijn trainingen. Ik voel minder pijn­ tjes, waardoor ik weer meer kan trainen en daardoor voelde ik me dan ook weer beter. De negatieve spiraal is omgezet in een positieve. Bij de EK langebaan in Rome won ik zeven medailles, waar­ van vier gouden, en bij de WK korte­ baan won ik vier medailles, waaronder mijn eerste wereldtitel, op de 100 meter wisselslag. • Bij de EK heb ik voor de camera van de NOS voor het eerst openlijk verteld dat ik bij een psycholoog loop. Sindsdien ben ik er eerlijk over. Ik heb het daarna ook verteld in de Volkskrant. Dat ik dit nu kan, geeft ook aan waar ik nu sta. Ik durf veel meer open te zijn dan vroeger, kan mijn verhaal ook steeds beter onder woorden brengen. In het begin was het een chao­tisch verhaal. Inmiddels kan ik best goed over mezelf vertellen, maar dat heb ik wel erg moeten leren. Ik weet dat meer sporters rondlopen met een gevoel van eenzaamheid, dat het een thema is waar veel, vooral jonge, sporters over zwijgen. Ik denk dat het goed is dat duidelijk wordt dat dit iets is wat speelt in de vaak solistische topsportwereld. Door er open over te zijn, hoop ik dat ik men­ sen kan helpen of in laten zien dat ze niet de enigen zijn. Ik vind dat dit iets is dat besproken kan worden, en dat het niet iets is waar je je voor hoeft te schamen. Zeker zwemmen is een heel individuele sport. Je bent wel met meerdere mensen tegelijk aan het trainen, maar iedereen ligt in z’n eigen baan. Tijdens de pauzes praten we wel, maar onder het zwemmen zelf natuurlijk niet. Je hebt de estafettes, maar verder ben je als zwemmer toch vooral op jezelf aangewezen. Ik vind dat de zwembond hier heel goed mee omgaat. Als je op dit vlak hulp nodig hebt, kun je die krijgen. Ze nemen het heel serieus. Ik vind het ook heel goed dat Ranomi Kromowidjojo gaat samenwerken met de bond om zwemtalenten te helpen, met hen in gesprek te gaan over obsta­kels waar zij tegenaan lopen. Ik heb met Ranomi getraind, ze stond als zwemster er altijd al heel erg voor open om iedereen te helpen. Zelf heb ik daar geen gebruik van gemaakt, ik vond het toen nog moeilijk om open te zijn tegen anderen en te ver­tellen waar ik tegenaan liep. • Ik heb heel lang mensen op afstand gehouden, heb daardoor de liefde van anderen ook niet toegestaan. Het gaat al veel beter, maar ik vind het nog steeds moeilijk om me open te stellen. Het is voor mij niet altijd makkelijk om te zeg­gen wat ik vind of hoe ik me voel. In het bijzijn van vrienden vind ik het nog steeds lastig om te zeggen dat ik een rotdag heb gehad. Ik werk nog steeds hard aan mezelf. Ik ben al wel veel gelukkiger, dat zien mensen ook aan me. Ik krijg geregeld te horen dat ik meer straal en lach. Ik merk dat de zwemmers met wie ik da­ gelijks train dichter bij me staan sinds ik me meer openstel. In januari heb ik een feest gegeven: een housewarming, m’n verjaardag en het vieren van mijn wereld­titel ineen. Eigenlijk ben ik best wel soci­aal, ik vind het leuk om dingen te onder­ nemen, maar die Marrit is altijd een beetje verstopt gebleven. Het idee voor het feest kwam uit mezelf. Dat was weer een hele stap voor me. Ik wilde het al een tijdje heel graag doen, maar zette niet door. Toen dacht ik: kom op Marrit. Ik heb eerst afgetast bij vrienden, gevraagd of ze kwa­ men als ik een feestje zou organiseren. Telkens kreeg ik te horen: ‘Ja, natuurlijk kom ik.’ Maar daarna dacht ik weer: dan wordt m’n hele huis vies. Hield dat me weer tegen. Toen zeiden vrienden dat ze wel zouden komen helpen met schoon­ maken. Ik heb het idee van het feest daar­ na nog aan m’n psycholoog voorgelegd en die zei: ‘Als je dat leuk vindt, moet je dat gewoon doen.’ Uiteindelijk kwamen er tien tot vijftien mensen, van wie er nog iets van zeven bleven slapen. Het was zo leuk. Ik ben echt blij dat ik het heb gedaan. Voorheen vierde ik eigenlijk nooit mijn verjaardag. Ik voerde vaak als excuus op dat het niet uitkwam omdat het samenviel met een trainingsstage of ­blok. Ik ging vaak wel met mijn ouders uit eten, maar het vieren met vrienden zoals dit keer, dat eigenlijk nooit. Voor veel mensen klinkt het misschien als iets kleins, maar dit feest organiseren, mensen vragen en dat nog wel in mijn eigen huis, daar waar niet vaak mensen komen, was echt weer een grote stap voor me. Dit is het verhaal dat bij die achterlig­gende periode hoort. Ik ben van best ver gekomen. Als ik zo’n gesprek als dit heb gevoerd dan ben ik trots en voel ik me goed over mezelf. Ik ben zo blij dat het nu supergoed gaat. Misschien ben ik nu ook wel klaar voor een baantje in de horeca. Ik sta er wel voor open om meer mensen toe te laten in mijn leven. Ik ben heel blij dat ik fijne mensen om me heen heb in het zwembad, maar de zwemwereld is best klein. Ik train met zeven mensen en dat is nu eigenlijk mijn wereld. Buiten het zwemmen heb ik eigenlijk niks en dat vind ik weleens jam­ mer. Ik zou wel meer mensen willen leren kennen. En ik zou ook wel dingen willen doen naast het zwemmen. Ik heb het daar ook al over gehad met mijn psycholoog. Voor nu heb ik het nog even in de ijskast gezet, het zwemmen gaat nu supergoed en ik wil nu niet over m’n grenzen heen gaan. Ik heb besloten daar nog even mee te wachten tot na de Spelen van Parijs. Ik denk dat ik naast het zwemmen dan een studie op wil pakken, zodat ik meer leef­ tijdgenoten om me heen heb van buiten het zwemmen. Maar nu eerst deze zomer de WK en volgend jaar de Spelen. Op de WK hoop ik finales te halen op mijn individuele afstanden: de 100 en 200 meter vrije slag en de 100 en 200 meter wisselslag. Ik heb nog nooit individuele finales gehaald op een WK langebaan, dus dat is echt mijn doel. Iedereen doet mee, ik ben heel be­nieuwd waar ik sta. Op de WK ga ik er trouwens ook nog de 50 meter vrij bij doen en de estafettes. Ik krijg het dus weer druk, maar dat vind ik alleen maar mooi. • Laatst gaf ik een clinic en werd ik voor­ gesteld als wereldkampioen. Ik dacht: ja, dat is ook zo, dat ben ik. Ik vergeet bijna dat ik thuis in een la die medailles van de EK langebaan en WK kortebaan heb liggen. De laatste tijd heb ik goed gepresteerd, mijn naam komt geregeld voorbij in de media. Af en toe krijg ik een berichtje van iemand van vroeger via Facebook of Instagram. Heel leuk. Mensen hebben me een soort van herontdekt. Ik was dat meisje dat op haar vijftiende werd geko­ zen als Talent van het Jaar en daarna zijn mensen mij een tijdje uit het oog verlo­ren. Tussen 2016 en 2021 ben ik eigen­lijk weggeweest. Nu sta ik er weer. Dit is het verhaal dat bij die achterlig­gende periode hoort. Ik ben van best ver gekomen. Als ik zo’n gesprek als dit heb gevoerd dan ben ik trots en voel ik me goed over mezelf. Ik ben zo blij dat het nu supergoed gaat. Helden Magazine editie 67 Het verhaal van Marrit Steenbergen komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Inge de Bruijn won vier gouden, twee zilveren en twee bronzen olympische medailles en is daarmee de beste Nederlandse sporter van de Zomerspelen. Na haar carrière ging de zwemster op zoek naar zichzelf. Die zoektocht is ten einde, vertelt ze. Ter ere van het tienjarig jubileum van Helden nodigden we Inge uit voor een modische shoot. “Ik voel me happy. Dankzij mijn leven als topsporter voel ik me een gezegend mens. Zoals veel topsporters heb ook ik in mijn jeugd het een en ander meegemaakt. Die ervaring en de latere topsport hebben me gevormd als mens. Ik ben positief ingesteld en geloof echt dat iedereen af en toe in het leven een paar treden naar beneden moet voordat je weer omhoog kunt klimmen. Dat ik in 1996 heb afgezegd voor de Spelen van Atlanta was zo’n moment. Ik was in 1996 even de passie en motivatie kwijt voor topsport. Ik deed het al vijftien jaar, lag vanaf mijn zevende in het zwembad. Het werd me niet in dank afgenomen dat ik die Spelen heb afgezegd, maar zelf voelde ik me niet waardig genoeg om Nederland te vertegenwoordigen." Als ik wel naar Atlanta was gegaan, was ik daarna gestopt want dan was ik afgegaan. Ik wilde in die tijd leven, uitgaan, een vriendje. Ik verlangde naar dingen die al mijn leeftijdgenootjes deden. Maar na anderhalve maand dacht ik: is dit het nou? Ik merkte snel dat ik eigenlijk niets had gemist. Toen ik vervolgens op televisie naar de Spelen in Atlanta keek, kwamen de tranen en besefte ik dat ik nog lang niet klaar was met zwemmen. Ik ben met mijn zus op vakantie naar Amerika gegaan en kwam daar een Amerikaanse topzwemmer tegen, Roque Santos, die me in contact bracht met zijn coach. Zo ben ik door toeval bij coach Paul Bergen terechtgekomen. Hij nam me niet zomaar, wilde me eerst testen. Kampioen van Nederland zei hem niets. Ik overtuigde hem tijdens die testweek en mocht bij hem komen trainen. In Nederland werd ik een beetje uitgelachen. Wat dacht ik in Amerika te vinden wat ik hier niet vond? Maar ik had een nieuwe omgeving nodig, een strak regime en vooral een harde coach. Op een gegeven moment zei hij dat ik te vet was. Dat had ik nog nooit gehoord. ‘Did you ever see a fat champion’, vroeg hij. Natuurlijk was ik niet dik, ik had altijd een heel laag vetpercentage, maar hij lette vooral op de drie B’s: billen, buik, benen. Die moesten nog strakker. Ik moest ineens ook hardlopen. Dat haatte ik, maar ik deed het, elke dag een uur. Als een zwemmer uit zijn ploeg de kantjes ervan had afgelopen, moest de hele ploeg voor straf op de vrije zondag komen trainen. We beoefenden een individuele sport, maar zo’n sanctie zorgde ervoor dat je je als ploeg ging gedragen. Niemand wilde eraan schuldig zijn dat de hele ploeg een vrije dag werd ontnomen. Zelfs in de krachttraining deelde hij op papier goud, zilver en brons uit. Zo stimuleerde hij ons om net even iets meer te doen, om ook in de training voor goud te gaan. Bij mij werkte dat heel motiverend. Zijn opvatting gaf me geen garantie, maar ik geloofde in zijn methode. Coach Bergen wilde van mij een ‘lean, mean fighting machine’ maken. In Amerika heb ik ook geleerd dat je als topsporter alleen van kritiek sterker wordt. Na maanden pas kreeg ik mijn eerste schouderklopje, maar daar had ik wel keihard voor getraind. Ik noteerde alles in een logboek, iedere keer als ik een compliment kreeg, tekende ik een dikke smiley. In mijn jeugd had ik last van faalangst. Geregeld ging ik als snelste naar de finale van een groot toernooi, maar uiteindelijk werd ik dan weer vierde. Vooral in de jeugd is me dat vaak overkomen. Onder coach Bergen werd ik een overwinningsbeest. Pas in 1998, twee jaar nadat ik me had afgemeld voor de Spelen in Atlanta, zwom ik weer mijn eerste grote wedstrijd, bij het WK. Ik werd zevende en voelde dat mensen me uitlachten, zo van: traint ze daarom in Amerika? Maar ik zat goed in mijn vel, faalangst was niet de reden dat ik naast het podium eindigde. Het jaar daarop, bij het EK in Istanboel, ging ik met de snelste tijd naar de finale en werd ik eerste. Vanaf dat moment heb ik jarenlang amper wedstrijden verloren.” COCON “De passie voor het zwemmen kwam in Amerika helemaal terug. Ik zat in een flow en had een doel voor ogen en natuurlijk moet je concessies doen. Ik stond niet voor m’n lol elke ochtend om half vijf ’s ochtends op. Een sociaal leven had ik niet, de wereld om me heen bestond niet. Ik leefde in een cocon, maar wist waarvoor ik het deed. Ik zie nu wel eens sporters vlak voor een groot toernooi bezig met social media. Dat leidt toch alleen maar af? In mijn tijd had je dat niet. Als ik coach zou zijn, zou ik voor een wedstrijd eisen dat alle telefoons worden ingeleverd. Mijn wereld bestond uit eten, trainen, slapen. Mijn geluksmoment was als ik na de training in mijn hotelkamer het rode lichtje van mijn antwoordapparaat zag branden. Dan had mijn moeder gebeld. Als ik na drie maanden weer even naar huis mocht, stond m’n moeder op Schiphol met boterhammen met kaas. Daar keek ik echt naar uit, een simpele bruine boterham met boter en kaas. Ik bracht zoveel offers. Naar trouwerijen en verjaardagen van vrienden en familie mocht ik niet. Ik sloeg geen training over, heb zelfs de begrafenis van mijn opa niet kunnen bijwonen. Een keer stond ik op Schiphol met m’n koffers al in de rij voor de incheckbalie. Ik ben eruit gestapt en heb de trein terug naar huis gepakt. Ik moest zo huilen. Op dat moment kon ik niet terug naar Amerika, een paar dagen later ben ik gegaan. 'De ontdekkingsfase van het leven na de topsport heb ik nu wel afgesloten. Op m'n 45ste ben ik in balans' Ik had in die tijd een relatie maar dat was natuurlijk ook ingewikkeld. Voor coach Bergen was een relatie not done. Hij wilde ook dat ik met de pil zou stoppen, die zou niet goed zijn voor mijn hormoonspiegel. Dat is het enige dat ik heb geweigerd. Ik wilde niet het risico lopen om in de aanloop naar de Spelen in Sydney met een dikke buik te lopen. Nu denk ik weleens hoe ik het jaren achtereen heb kunnen opbrengen. Ik kon het omdat ik die droom wilde verwezenlijken, beste van de wereld worden en goud winnen op de Spelen van 2000 in Sydney. En de droom kwam uit. Ik won in Sydney drie keer goud en een keer zilver. Ik ging er heen als favoriet en maakte het waar. Vlak voor de Spelen was ik gevraagd voor de olympische special van het bekende Amerikaanse sportblad Sports Illustrated. Een heel grote eer. Ik hoor coach Bergen nog zeggen: ‘Dat ga je doen!’ De fotosessie moest wel bij hem in het zwembad. Helaas kwam ik uiteindelijk niet op de cover, ze kozen voor een gymnast die uiteindelijk niet één keer goud won. Dat vond ik sneuer voor coach Bergen dan voor mezelf.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Inge de Bruijn komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Bijna alles wat Virgil van Dijk in 2019 aanraakte, veranderde in goud. Hij won de Champions League met Liverpool, werd verkozen tot beste speler van de Premier League en van Europa. Daarnaast ‘scoorde’ hij met Oranje. Wensen zijn er ook nog. Zoals schitteren op het EK in 2020 en Liverpool de eerste landstitel sinds 1990 bezorgen. We legden onze Held van het Jaar negen uitspraken voor. ‘Dit is een enorm succes. Een zeldzame prijs, al helemaal als verdediger. Dit geeft een enorm belangrijk signaal af in het voetbal. Ja, we zijn allemaal gek op doelpunten, maar gelukkig worden meer en meer mensen ook enthousiast van verdedigen.’ Jürgen Klopp, coach van Virgil bij Liverpool, nadat Virgil werd gekozen als UEFA Player of the Year. “The Boss, zoals we de trainer vaak noemen, is vaak heel kritisch, zoals de bondscoach ook altijd kritisch op mij is. Ik vind dat heel prettig. Dat is voor mij het teken dat iemand heel nadrukkelijk met mij bezig is om op elk moment het maximale uit mij te halen. Jürgen Klopp heeft toen ik werd gekozen als UEFA Speler van het Jaar ook gezegd dat mijn prijs een teamprestatie is geweest, maar dat ik de award alleen op ging halen. Dat begreep ik wel. Je hebt elkaar nodig om tot grote prestaties te komen, zo moet je deze uitspraak ook zien.” Je hebt een twinkeling in de ogen als je over je trainer praat. “Met Jürgen Klopp en Ronald Koeman heb ik gewoon een heel goede band. Ik voel me heel prettig bij hen en het is fijn om met ze samen te werken. Ze geven me energie en vertrouwen en ik waardeer ze om hun vakmanschap, maar zeker ook als mens. Ik denk dat als je zoveel met elkaar omgaat, het heel belangrijk is dat je dat ook op een menselijke manier doet. Het vertrouwen dat ik van hen krijg, voel ik voortdurend en dan geef ik ook alles. En dan vind ik het dus niet erg dat ze af en toe kritisch op me zijn, omdat het met de beste intenties is. Met Jürgen Klopp voel ik de klik vanaf dag één en met Ronald Koeman natuurlijk ook.” Je hebt een mooi jaar achter de rug. Wat was het mooist? “Het winnen van de Champions League. Dat was zo speciaal. Vorig jaar stonden we natuurlijk ook al in de finale, maar verloren we helaas van Real Madrid. Ik heb daar tijdens mijn vakantie nog flink van gebaald. Toen het seizoen begon, kon ik dat snel van me af zetten. Het ging natuurlijk fantastisch, met de club en met mij persoonlijk. Ik heb weer zulke stappen gemaakt. In de knock-outfase van de Champions League klopten we FC Porto en Bayern München. De halve finale tegen Barcelona was natuurlijk helemaal fantastisch. Uit met 3-0 verliezen en dan toch nog doorgaan naar de finale dankzij een 4-0 overwinning in Liverpool. Georginio Wijnaldum hielp ons uit de brand in die wedstrijd, door in de tweede helft twee keer in korte tijd te scoren. In de finale stond alle druk op ons. We hadden Tottenham al twee keer verslagen in de competitie en veel mensen dachten: appeltje-eitje. We kregen al in de tweede minuut een penalty en daardoor werd de finale ook een beetje gesloopt. Als je op 1-0 komt in zo’n beladen wedstrijd, dan kies je er toch ook meteen al voor om die voorsprong te verdedigen. We speelden niet onze beste wedstrijd denk ik, maar dat zie je vaak in finales. Toen we de 2-0 maakten, kwamen er zoveel emoties los. Ik zei tegen mezelf: yes, we hebben hem! Toen Divock Origi die tweede maakte, zag je mij ook op de grond vallen. Hoeveel mensen kunnen er nu zeggen dat ze de Champions League hebben gewonnen? Dat schoot door m’n hoofd toen ik daar lag. Het allermooiste was dat ik de beker vast mocht houden en dat mijn vrouw met onze twee dochters het veld op kwamen lopen.” Moest je huilen? Lachend: “Ja, ik heb genoeg gehuild. Er kwam zoveel los. Ik vertelde ook toen ik werd verkozen tot UEFA Speler van het Jaar dat iedereen zijn eigen pad naar de top bewandelt. 28 jaar, ben een laatbloeier. Ik hoop dat ze aan mij zien dat het loont om nooit op te geven. Als je als jonge speler of speelster in een lastige fase zit, moet je nooit denken dat het voorbij is. Als je afvalt bij een club, moet je bedenken dat het via een andere weg altijd nog mogelijk is om je doelen te bereiken. Niet iedereen debuteert op z’n zeventiende in het eerste van een grote club, heeft twee jaar later al een mooi contract en staat meteen in de spotlights. We zijn niet allemaal als Cristiano Ronaldo en Lionel Messi die al op jonge leeftijd aan de top stonden en er nu, voorbij hun dertigste, nog steeds staan. Het is ook op andere manieren mogelijk om je doel te bereiken of droom waar te maken. Ik ben er heel trots op dat ik het op mijn manier ook heb gered. Dat maakt ook wie ik ben. Dat zorgt er ook voor dat ik erg dankbaar ben voor wat ik nu meemaak.” Wat was het eerste wat Klopp en jij tegen elkaar zeiden na het winnen van de Champions League? “We did it! We waren allebei zo blij en trots. En ik zal hem er altijd zo dankbaar voor zijn dat hij mij deze kans heeft gegeven.” Jullie zijn in de race om de eerste landstitel sinds 1990 te winnen. Hoe is het om voor Liverpool uit te komen? “Heel bijzonder. Ik ben nog steeds blij dat ik die keuze heb gemaakt en heb kunnen maken. Ik kon ook naar andere clubs, maar het gevoel bij Liverpool was meteen goed. Het klopt. Hoe we voetballen, hoe ik in het team pas. Dat hebben we wel bewezen met het winnen van de Champions League. Geweldig. En dit jaar gaan we opnieuw voor de Champions League en inderdaad de landstitel. Sinds de competitie is omgedoopt in de Premier League is Liverpool er nog niet in geslaagd die te winnen. Het doel is dus echt om dat voor elkaar te krijgen.” ‘Virgil is mij heel dankbaar dat ik hem naar de Premier League heb gehaald, dat laat hij me altijd blijken.’ Ronald Koeman, coach van Virgil bij Southampton en het Nederlands elftal afgelopen zomer in Helden. “Klopt. De bondscoach durfde het met me aan bij Southampton, dankzij hem kon ik de stap naar de Premier League maken. Dat zal ik nooit vergeten. Hij is heel belangrijk geweest tot nu toe in mijn carrière. Ik zal altijd ongelooflijk veel respect voor Ronald Koeman blijven houden.” Toen Koeman bondscoach werd, wees hij jou ook meteen aan als aanvoerder van het Nederlands elftal. Je veroverde heel wat harten toen je je trainingsjasje afstond aan het meisje dat met jou het veld betrad. Dat deed je opnieuw toen je troostende woorden sprak tegen de Roemeense scheidsrechter na de interland tegen Duitsland toen je hoorde dat zijn moeder net was overleden en zag dat hij het moeilijk had. “Ik vind dat normaal. Het menselijke aspect is voor mij heel belangrijk.” Koeman zei toen we hem ernaar vroegen: “Ik vind het normaal dat mijn spelers dat doen.” “Dat klopt, bij dat meisje zag ik dat ze het koud had. Ik zie wel vaker dat die kinderen alleen een shirtje aan hebben. Daar zit niets onder. Natuurlijk hebben ze het dan koud. Toevallig weet ik dat kinderen sinds dat moment thermoshirtjes krijgen van de KNVB als het koud is.” ‘Voetbal komt bij mij op de tweede plaats en dat zal altijd zo blijven.’ Virgil een jaar geleden in Helden. “En dat is het afgelopen jaar niet veranderd. Mijn gezin staat op de eerste plaats en dat zal altijd zo blijven. Zonder hen kan ik niet doen wat ik doe. Zij moeten soms dingen voor mij laten en dat vergeet ik niet. Alles wat ik doe, doe ik ook voor hen. Het mooie is: thuis ben ik papa Virgil. Dan maakt het in één klap niets meer uit dat het even wat minder ging op het voetbalveld. We leven in een tijd waarin iedereen kan roepen en schrijven wat ze willen. Dan is het heel belangrijk dat het thuis allemaal goed zit.” Sven Kramer vertelde dat je als topsporter nu eenmaal een bepaald kunstje kan. Maar voor alle dingen die erbij komen, hebben topsporters niet op school gezeten. Hij vertelde dat hij het rond z’n 23ste soms moeilijk vond om Sven Kramer te zijn. Herken jij dat? “Zeker. De afgelopen anderhalf jaar, sinds ik de overstap naar Liverpool maakte, is er zoveel op me afgekomen. Dat geldt niet alleen voor mij, dat geldt ook voor m’n gezin. Als ik ergens loop, zijn er voortdurend ogen op mij gericht. Dat is het gevolg van succes en het klopt wat Sven Kramer daarover heeft gezegd, we hebben niet kunnen oefenen hoe daarmee om te gaan. Je moet maar zien hoe je daar mee dealt. Gelukkig heb ik goede mensen om me heen die me daarbij helpen. En het scheelt natuurlijk ook dat ik van nature iemand ben die rustig is en blijft. En ik heb het geluk dat ik al wat ouder was toen ineens iedereen naar me begon te kijken. Op jonge leeftijd was het voor mij vast ook veel lastiger geweest. Weet je wat mij in balans houdt? Dat ik altijd in mijn achterhoofd heb wat voor mij het belangrijkste in mijn leven is: mijn gezin. Het belangrijkste is dat ze thuis blij met me zijn.” Jij zei vorig jaar ook: “Mijn vrouw is de spil in het gezin. Ik waardeer haar meer dan ooit.” “Ik ben natuurlijk heel veel op reis geweest. Was veel weg, heb vaak in hotels gezeten. Ik heb veel wedstrijden gespeeld. Mijn vrouw staat er altijd voor me. Ik denk dat mijn vrouw een veel zwaardere job heeft dan ik. Zij is moeder van onze twee kinderen, staat er vaak alleen voor. Het is niet altijd makkelijk als ik weer weg ben. Mijn drie dames verdienen de meeste credits, zeker afgelopen jaar.” ‘Virgil is een beest achterin. Hij draagt het team.’ Collega-international Memphis Depay begin dit jaar in Helden. “Ja, Memphis! Geweldig mens, fantastische speler. We hebben zo’n schitterende groep bij het Nederlands elftal. Ik vind het zo’n eer om aanvoerder te zijn van deze groep, van deze lichting. De fase waar we als team in zitten, is zo mooi om mee te maken. We worden telkens beter, we weten ook dat er nog tal van dingen zijn die nog beter kunnen. Mooi om dat hele proces met z’n allen mee te maken. Ik ben dan wel de aanvoerder, maar vergeet niet hoeveel invloed en impact Memphis op de groep heeft. Buiten en op het veld. Mooi dat hij zoiets over mij zegt, maar ik kan over hem ook heel veel mooie dingen zeggen.” Ga je gang. “Ik vind de ontwikkeling die hij heeft doorgemaakt in de afgelopen jaren heel knap en mooi om te zien. En dan heb ik het niet alleen over Memphis de voetballer, maar zeker ook over hoe hij als mens gegroeid is. Als je kijkt naar hoe hij zich nu presenteert, op dat vlak heeft hij grote stappen gemaakt. De bondscoach heeft daar, denk ik, ook een groot aandeel in gehad. Maar hij stond bovenal zelf open voor die ontwikkeling.” Je spreekt bijna vaderlijk over hem. “We zijn twee totaal verschillende personen en persoonlijkheden. Iedereen heeft zijn eigen manier van doen en laten, bewandelt zijn eigen pad. Ik heb natuurlijk meegekregen dat er constant kritiek op hem was. In de ogen van heel veel mensen kon hij een tijdlang niets goed doen. Als je dan ziet hoe hij zich nu presenteert, dat vind ik bewonderenswaardig.” 'Ik heb meegekregen dat er constant kritiek op Memphis was. Bewonderenswaardig hoe hij zich nu presenteert' Hoe belangrijk is Memphis voor het team? “In elk team heb je spelers die meer invloed hebben dan anderen. Memphis is iemand waar veel spelers automatisch naar kijken. Vooral jonge jongens. Dat begint altijd met het respect dat je afdwingt door wat je laat zien binnen de lijnen. Nou, Memphis doet het vrij aardig op het veld bij Oranje, haha. En als jij daar het juiste voorbeeld geeft, dan willen mensen ook naar je luisteren en van je leren erbuiten. Hij is echt een grote persoonlijkheid, een heel belangrijke schakel binnen het Nederlands elftal. En hopelijk blijft hij dat nog heel lang.” Het Nederlands elftal van nu bestaat uit alle kleuren van de regenboog. Zowel wat uiterlijk als karakters betreft. “Klopt, en daar kan ik juist erg van genieten. Iedereen kijkt er ook echt naar uit om weer bij elkaar te komen met het Nederlands elftal. Er is een periode geweest dat we wel bij Oranje wilden zijn, omdat het natuurlijk altijd een eer is om voor je land uit te komen, maar dat er tegelijkertijd veel negativiteit rond het elftal hing. Nu is de sfeer heel anders. De groep is ook erg hecht, iedereen gaat voor elkaar door het vuur. Iedereen staat echt klaar om in elk geval zijn taak uit te voeren en waar nodig de ander te helpen. En natuurlijk kan het nog beter en is er soms teleurstelling bij jongens die niet spelen, maar we vechten met z’n allen voor hetzelfde doel: naar het EK gaan.” Hoe ga jij om met teleurgestelde ploeggenoten “Ik vind het soms best moeilijk hoe ik daarop moet reageren. Als aanvoerder probeer ik er voor iedereen te zijn als dat nodig is. Gelukkig slaagt iedereen er keer op keer in om die teleurstelling snel opzij te zetten.” Ryan Babel zei dat hij vindt dat het groepsgevoel beter is dan tien jaar terug. Toen waren De Grote Vier - Arjen Robben, Wesley Sneijder, Robin van Persie en Rafael van der Vaart - toch ook bezig met zichzelf op de kaart te zetten. “Ik heb dat gelezen. Hij heeft vooral aan willen geven dat in de huidige spelersgroep een enorme teamspirit zit. En dat iedereen bereid is zichzelf weg te cijferen. En in zijn ogen is dat blijkbaar meer het geval dan vroeger. Het is niet aan mij daar over te oordelen. Ik vind: die jongens hebben stuk voor stuk heel veel betekend voor Oranje. Kijk naar hun prestaties bij Oranje en hun clubs; geweldige spelers. Ik ben alleen maar trots dat ik met die jongens heb mogen spelen. En ja, er breekt altijd weer een periode aan dat een bondscoach door moet selecteren. De situatie is niet te vergelijken met de periode dat Arjen, Wesley, Robin en Rafael op hun top waren. Het is een andere tijd, het is een ander team, we spelen ook anders. Wij hebben nu een manier van spelen gevonden die perfect bij ons past.” Het spelen van een eindtoernooi ontbreekt op je palmares. “Ik had het er toevallig met mijn zaakwaarnemer over. We zijn nu zo dichtbij. Dit mogen we niet meer weggeven. Het is zo mooi, al sta ik er nu nog niet eens heel erg bij stil. Dat is toch waar je als kleine jongen al van droomt. Dan zie je het Nederlands elftal meedoen aan een eindtoernooi, maak je de gekte mee die het teweegbrengt in het hele land. De oranje vlaggen in de straten, mensen die hun hele huis versieren. Hoe fantastisch is het om dat als speler mee te maken? En het mooie is dat we dan ook nog minimaal twee groepswedstrijden in Amsterdam spelen. Daar kan ik nu al naar uitkijken. En hopelijk kunnen we ook nog eens heel ver komen op het EK.” ‘Ik haat hem. Ik haat het om het tegen hem op te nemen. Hij is te groot, te sterk, te snel en te goed aan de bal. Virgil vindt het ook nog eens leuk om het gevecht aan te gaan. En hij heeft een goeie kop met haar.’ Troy Deeney, aanvaller van Watford, over Virgil. Lachend: “Die uitspraak heb ik meegekregen. Hij riep er ook nog bij dat ik lekker rook! Ik beschouw het altijd als een compliment als aanvallers zulke dingen over me zeggen. En Troy Deeney is iemand die vaker met uitspraken komt. Ik herinner me dat hij een keer live op tv riep dat Arsenal geen ballen had. Dat ging snel viral. En volgens mij heeft hij ook een keer z’n middelvinger opgestoken naar de camera nadat hij had gescoord. Hij is iemand die zo nu en dan gekke dingen doet. En als ik kritiek krijg, laat het dan maar dit soort kritiek zijn.” Het geeft ook aan dat je geliefd bent of op z’n minst gewaardeerd en bewonderd wordt door collega’s. “Het mooiste wat je van een tegenstander kunt krijgen, is respect. Ja, dit is een mooie quote.” ‘Hij is een waardige winnaar, maar als er een man rondloopt die in een jaar vijftig keer heeft gescoord, dan kan dit eigenlijk niet. Messi en Ronaldo worden bestraft voor de standaard die ze hebben neergezet en dat wordt voor sommige mensen blijkbaar saai.’ Rio Ferdinand, analist en oud-speler van onder meer Manchester United, nadat Virgil de prijs voor UEFA Speler van het Jaar had gewonnen. “Ik schrok eerlijk gezegd een beetje van de uitspraak van Rio Ferdinand. Vooropgesteld: iedereen mag zijn mening hebben. Waarom ik het niet had verwacht, is omdat hij zelf een centrale verdediger is geweest. Sterker, hij was een van de beste centrale verdedigers van Engeland. Ik dacht: hij zal juist blij zijn dat een centrale verdediger ook eens die eer te beurt valt.” Bovendien kun jij er niets aan doen dat de keuze op jou is gevallen en niet op Lionel Messi of Cristiano Ronaldo. “Klopt.” ‘Van Dijk is een groot kind, hij speelt en maakt grappen. Naast het veld is hij een heel goeie jongen. Op het veld is hij de man die iedereen aanspreekt. En het maakt hem niet uit tegen wie hij schreeuwt. Hij heeft een zware stem, je hoort hem van verre.’ Ploeggenoot Fabinho. “Ik vind dat je in het veld tegen elkaar mag schreeuwen. We hebben allemaal hetzelfde doel: een wedstrijd winnen. Het kan zijn dat ik niet eens gelijk heb als ik commentaar geef. Maar als ik het idee heb dat het anders moet, dan schroom ik niet om dat te zeggen. Ik zeg tegen de andere spelers altijd: als ik iets verkeerd doe, dan moeten jullie ook gewoon tegen me schreeuwen. Ik heb dat soms nodig. Buiten het veld ben ik juist rustig. Dan houd ik wel van een dolletje inderdaad. Hoort er ook bij, ik kan niet alleen maar serieus blijven.” ‘Met Matthijs de Ligt en Virgil hebben we het beste centrum van de wereld. Geen enkel land kan in mijn ogen een beter centraal duo opstellen.’ Ronald Koeman in Helden “Heeft de bondscoach dat gezegd? Zo! Dat wist ik niet.” Heeft hij gelijk? “Nou, we hebben nog meer centrale verdedigers die ook op de deur kloppen. Stefan de Vrij doet het fantastisch bij Internazionale in Italië, Nathan Aké doet het uitstekend bij Bournemouth in de Premier League. We hebben gewoon een fantastische groep en hopelijk blijft dat ook nog lange tijd het geval.” Hoe kijk jij naar Matthijs de Ligt? “Hij is pas twintig jaar. Als je kijkt waar ik was op die leeftijd... Vergeleken met Matthijs stelde ik toen nog niets voor. We staan op dit moment heel anders in onze carrières, maar we vullen elkaar heel goed aan. Matthijs vind ik een heel nuchtere, fantastische speler. Ik geniet echt van hem.” 'De Ligt is pas twintig jaar. Als je kijkt waar ik was op die leeftijd... Vergeleken met Matthijs stelde ik toen nog niets voor' ‘Ik was niet verrast dat Liverpool hem aantrok, maar wel voor welk bedrag. Maar de laatste tijd heeft hij van iedereen de lof gekregen die hij verdient.’ Gary Neville, oud-speler Manchester United, over Virgil. Wat doet al die lof met je? Word je er weleens verlegen van? Lachend: “Dat vind ik niet echt een leuke vraag.” Vind je het fijn dat het praten over het bedrag van 84,5 miljoen euro waarvoor Liverpool je gekocht heeft, is verstomd? “Als je wordt gekocht voor zoveel geld, lig je onder een vergrootglas. Het is de kunst je daar niet op te focussen en gewoon te genieten van het feit dat je bij zo’n prachtige club, voor geweldige fans en tegen mooie tegenstanders speelt. Ik heb me echt alleen gefocust op presteren op het veld en daar gewoon van te genieten. Gelukkig hielp mijn goal bij mijn debuut tegen Everton aardig om het ijs te breken.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.