Word abonnee

Wielrennen

‘Ik wil rust voelen en van mezelf houden’

Iris Planting

Wielrennen

‘Ik wil rust voelen en van mezelf houden’

door: Barbara Barend
2 juni 2022
4 tot 9 minuten lezen

Thomas Dekker (37) was ooit de golden boy van het Nederlandse wielrennen. Hij leefde het leven in the fast lane, kende hoge pieken en diepe dalen. Hij kwam zichzelf vorig jaar keihard tegen en had het gevoel dat het niet veel nut had dat hij er nog was. Barbara Barend sprak met hem over een leven van vallen en opstaan.

“Het is het afgelopen jaar echt op en af met me gegaan. Ik heb heel diep gezeten, was zo verdrietig. Ik dacht in die tijd geregeld als ik in bed lag: als ik nu op een knopje kan drukken dat het gewoon klaar is, dan denk ik dat ik die in zou drukken. En dan dacht ik ook aan m’n ouders, m’n zusje en de kinderen van m’n zusje. Misschien zouden ze me begrijpen, dacht ik op die momenten, want het is niet zo dat het heel veel nut heeft dat ik hier nog ben.”

Thomas Dekker was de golden boy van het Nederlandse wielrennen. In de jeugd was hij ijzersterk en ook nadat hij in 2005 prof werd bij Rabobank liet hij zich meteen al zien. De verwachtingen waren hooggespannen. In 2007 leek Michael Rasmussen op weg naar de eindzege in de Tour, met Thomas als superknecht. Rabobank gooide de Deen in het geel uit de Tour wegens gelieg over zijn whereabouts. Maar Thomas ging een mooie toekomst als klassementsrenner tegemoet, was na die Tour de heersende gedachte. Een jaar later werden afwijkende bloedwaarden bij hem geconstateerd.

Hij vertrok bij Rabobank en tekende bij Lotto Soudal. Op 1 juli 2009 werd bekend dat bij herbeoordeling van de bloedstalen uit 2007 bij Thomas epo was aangetroffen. Hij kreeg een schorsing van twee jaar en gaf in 2010 toe naar doping te hebben gegrepen. In juli 2011 keerde hij terug in het peloton. Op 25 februari 2015 deed hij een poging het werelduurrecord te verbeteren, zijn laatste kunstje als wielrenner.

“In augustus 2014 had ik de Ronde van Utah gereden, die we met mijn ploeg Garmin Sharp wonnen met Tom Danielson. We hadden acht dagen voor de volgende wedstrijd, dus ik dacht: ik loop even rond, ga een kroeg in en daar heb ik Nathalie Marciano leren kennen. Ik was op slag verliefd. Na de eerste kennismaking heb ik haar elke dag gesproken, zijn we samen op vakantie geweest en is ze naar Nederland gekomen.

Nathalie was nog aanwezig bij mijn poging het werelduurrecord te verbeteren in Mexico. Daarna stopte ik met wielrennen. Het was klaar, ik had mijn hele leven niets anders gedaan, had van mijn tiende tot mijn dertigste gefietst. Nathalie vroeg nadat ik was gestopt: ‘Wat ga je dan nu doen?’ Ik vertelde dat ik geen flauw idee had. Zij zei: ‘Dan kom je toch hiernaartoe.’ Voor de liefde ben ik naar Los Angeles vertrokken.

Ik wist al dat ze best vermogend was, had vakanties van haar gezien. Toen ik de eerste keer in LA aankwam, zei Nathalie: ‘Ik stuur een chauffeur.’ Ik antwoordde dat ik elf uur in het vliegtuig had gezeten en dat zij gewoon naar het vliegveld moest komen zodat we lekker samen naar haar huis konden rijden. Maar Nathalie bleek nog nooit zelf naar een vliegveld gereden te zijn, had haar eigen vliegtuig…

Woonde ik ineens in een huis in Beverly Hills. Nathalie was zo vermogend omdat ze samen met haar ex-man het kledingmerk Guess had opgezet. In haar villa kreeg ik een heel grote inloopkast. En de slaapkamer sloot aan op twee badkamers, ik kreeg mijn eigen badkamer. Maar ik vond natuurlijk dat we samen gezellig één badkamer moesten delen.

Op dat moment was Nathalie 48 en ik dertig. Je ziet vaak dat een oude man aanknoopt met een jonge vrouw en haar heel goed verzorgt, haar overlaadt met cadeaus. Die vrouw moet vooral heel mooi zijn. Bij ons was ik juist de jongere…”

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!

Delen: