De een staat al jaren aan de top, de ander schoot als een raket omhoog en speelde zich de afgelopen jaren definitief in de kijker. Middenvelder Jill Roord (25) en verdediger Lynn Wilms (21) zijn niet alleen ploeggenoten bij Wolfsburg en de Oranjevrouwen, maar ook dikke vriendinnen. Helden zocht hen op in Duitsland.

“Ik klim wel in de boom,” zegt Lynn Wilms als de fotograaf er om vraagt. “Kijk je wel uit?” antwoordt Jill Roord. “Zo gaat het altijd bij ons, Lynn doet dit soort dingen zonder nadenken.” Even later vervolgt Jill: “Wij gaan veel met elkaar om in Wolfsburg. We chillen samen, drinken koffie, of we gaan samen een tattootje zetten. Ik ga straks met je mee naar de tattooshop.”

Lynn: “Ik ga een schildpadje laten zetten aan de binnenkant van m’n arm. Dat vind ik gewoon leuk, het heeft geen speciale betekenis, of zo.”

Jill: “Ik neem even een tattoopauze. Ik heb er een aantal op mijn armen, het is wel even goed zo.” Lachend: “Maar jij zit er binnen een paar maanden helemaal onder.”

Lynn: “Ik wil nog heel graag een ontwerp voor mij en mijn vader, omdat hij veel voor mij heeft betekend in mijn carrière.”

Chaoot

Jill: “Toen jij na het WK in 2019 werd opgeroepen bij het Nederlands elftal leerden we elkaar kennen. We gingen niet veel met elkaar om.”

Lynn: “Ik was achttien, ik kan me niet eens herinneren dat je tegen me hebt gepraat.” Lachend: “Je was een arrogante trien.”

Jill: “Ik heb de eigenschap dat ik heel ongeïnteresseerd kan overkomen, terwijl ik dat helemaal niet ben.”

Lynn: “Ik kijk eerst de kat uit de boom. Daarna kom ik pas los.”

Jill: “Ja, behoorlijk los.”

Lynn: “Ik kwam binnen in een supersuccesvolle ploeg. Ze hadden de WK-finale gespeeld, ik kwam net terug van het EK onder 19. De meiden bij Oranje waren allemaal wat ouder. Ik was wat rustiger toen, vond het nog zo spannend. Maar in Wolfsburg hebben we elkaar helemaal gevonden.”

Jill: “Als je in het buitenland zit, dan is het sowieso fijn om een paar Nederlandse teamgenoten te hebben. Dan trek je vanzelf naar elkaar toe. Shanice van de Sanden ken ik al heel lang. Daar ben ik heel close mee. Verder ga ik met jou verreweg het meeste om.”

Lynn: “We klikken niet alleen buiten, maar ook in het veld. In het veld vinden we elkaar makkelijk. Toen het voor mij bij Wolfsburg in het veld ging lopen, kwamen we ook buiten het veld meer met elkaar in contact.”

Jill: “Voor het eerst voel ik dat ik iemand wil helpen, als een soort grote zus. Je luistert ook naar mij. Jij hebt enorm veel potentie, maar jouw hoofd zit je soms in de weg. Je wil te graag. Je bent ook een beetje een chaoot en heel emotioneel.”

Lynn: “Jij hebt veel meegemaakt. Je verhuisde al op jonge leeftijd naar het buitenland en bent snel volwassen geworden. Daarom kun je mij ook helpen.”

Jill: “Ik herken veel van mezelf in jou. We hebben veel lol samen, zijn makkelijk in de omgang, ook naar de andere meiden in het team. Wij zijn een beetje van vrijheid, blijheid.”

Lynn: “Qua persoonlijkheid zitten wij soms een beetje tegen het rebelse aan. Als we samen zijn, versterkt dat elkaar. Dan sporen we eigenlijk niet.”

Jill: “Gelukkig moeten anderen daar vooral om lachen, want in Duitsland is er een heel andere cultuur. Als we te luid zijn rondom een wedstrijd wordt dat echt niet gewaardeerd.”

Lynn: “We weten wanneer we ons mond moeten houden, komen er altijd wel mee weg.”

Tekst gaat verder onder de foto

Plafond

Jill groeide op in een voetbalgezin. Vader René is voetballer geweest bij FC Twente en kwam uit voor Nederlandse jeugdelftallen. Ook haar twee broers Davy en Boyd voetbalden. Bij Lynn komt het voetbaltalent niet uit de familie.

Lynn: “Ik ben opgegroeid in Tegelen, bij Venlo. Mijn ouders hadden niks met voetbal. Mijn vader heeft vroeger gehandbald, mijn moeder sportte niet, maar mijn tweelingbroer Rik wel, hij is keeper. Ik zat op turnen, maar toen ik mijn broer zag voetballen, wilde ik dat ook. Mijn ouders zijn heel erg betrokken geweest bij mijn carrière, vooral mijn vader. Hij reed mij overal naartoe. Papa komt nog steeds iedere wedstrijd kijken, hoewel het voor hem drieënhalf uur rijden is. Met mijn moeder ben ik ook heel close, maar op een andere manier. Zij zorgde vooral thuis voor ons, voor de was en het eten.”

Jill: “Zo was het bij ons ook een beetje, hoor, mijn moeder regelde alles thuis, mijn vader was met voetbal bezig. Mijn ouders komen ook nog altijd naar iedere thuiswedstrijd.” Lachend: “En of ik het nou wil of niet, na iedere wedstrijd komt mijn vader met een analyse. Maar als hij niks stuurt na een wedstrijd, dan denk ik: waarom stuur je nou niks? Ik krijg altijd wel een appje wat hij ervan vond. Soms is dat moeilijk, en dan zeg ik dat. Hij is realistisch: als hij vindt dat ik goed heb gespeeld, dan zegt hij dat ook. Maar hij zegt ook dat ik mijn plafond nog niet heb bereikt.”

Status

Jill heeft op haar 25ste al heel wat topclubs achter haar naam staan: FC Twente, Bayern München, Arsenal en Wolfsburg.

Tekst gaat verder onder de foto

Lynn: “Ik heb ook het gevoel dat je er nog meer uit kunt halen. Dit jaar kwam er voor het eerst uit hoe goed je bent.”

Jill: “Van iedere periode heb ik veel geleerd. Die twee jaar bij Bayern München was het moeilijkst. Ik sprong in het diepe, ging naar een topclub in het buitenland. Ik was nog jong, ook in mijn doen en laten, had moeite met de cultuur. Het was er heel Duits, heel hiërarchisch, en we waren de hele dag op de club. Het was niet een heel fijne sfeer, het plezier ontbrak een beetje. Die tijd heeft me wel volwassen gemaakt.

Bij Arsenal was juist heel veel vrijheid. Misschien iets te veel voor mij. Op de training ging alles een beetje op zeventig procent. Ik ging daarin mee, dat was niet goed voor me. Ik heb juist een omgeving nodig die me prikkelt en ik vond ook dat er ontevredenheid heerste, daar hou ik niet van. Tijdens de lockdown was ik in Londen heel eenzaam, toch heb ik er ook goede momenten gehad, hoor. Toen Wolfsburg belde, was ik meteen geïnteresseerd. Hun topspeelster, de Deense Pernille Harder, ging weg. Er ontbrak een type als ik. Ik kon er een belangrijke rol gaan vervullen. Daar zocht ik naar.

Bij Wolfsburg valt alles nu op zijn plek. De manier van spelen past bij me, zowel mentaal als fysiek voel ik me goed. Ik ben de enige nummer tien en heb hier nu veel status, dat heb ik ook nodig om echt goed te kunnen zijn. Eindelijk krijg ik echt het vertrouwen. Ik weet dat ik altijd speel, dat is een fijne gedachte, daar ga ik ook beter van voetballen. Het was voor mij m’n beste seizoen tot nu toe. Ik maakte elf goals in de competitie, een paar in de beker en in de Champions League, en zes bij het Nederlands elftal.”

Lynn: “Ook bij Oranje spring je er bovenuit, terwijl je in het verleden vaak de twaalfde man was.”

Jill: “Bij Oranje heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen, terwijl het niet altijd eerlijk was. Ik vond het jarenlang heel moeizaam gaan. Ik was er op mijn zeventiende al bij, ging mee naar het WK in 2015, en daarna naar het EK, maar ik speelde niet of nauwelijks. Als ik op de bank zit of slecht speel, krijg ik daar heel veel stress van. Ik neem dat mee naar huis. Voor mijn gevoel moest ik altijd fantastisch spelen. Dan speelde ik drie keer goed, maar als ik de vierde keer wat minder goed speelde, moest ik voor mijn gevoel weer van voor af aan beginnen.”

Lynn: “Je maakte in de openingswedstrijd van het WK, tegen Nieuw-Zeeland, de verlossende goal in de 92ste minuut. Daarmee zette je jezelf op de kaart.”

Jill: “Pas na dat WK voelde ik dat ik echt onderdeel van het team was. Sarina Wiegman heeft het als bondscoach fantastisch gedaan en we hebben onze samenwerking na de Olympische Spelen in Tokio goed afgesloten, hoor, ik had alleen geen klik met haar en voelde me nooit echt gewaardeerd.”

Tekst gaat verder onder de foto

Hernia

Ook Lynn brak op jonge leeftijd door. Ze zat op het Centrum voor Topsport in Eindhoven en speelde drie jaar bij FC Twente. Na de Olympische Spelen in Tokio – haar eerste grote toernooi met de Oranjevrouwen – maakte ze de overstap naar Wolfsburg.

Jill: “We waren gelijktijdig met Wolfsburg in gesprek. Ik wist dat, maar mocht het nog niet zeggen. Jij had je goed ontwikkeld bij Twente. De stap naar Wolfsburg was voor jou heel goed, die had je ook verdiend. Ook bij het Nederlands elftal stond je al snel in de basis. Je ligt goed op koers, maar er zit nog veel meer in jou. Je bent nog zo jong.”

Tekst gaat verder onder de foto

Lynn: “Het is snel gegaan. In de nationale jeugdteams ging het altijd over andere meiden, maar uiteindelijk ben ik de eerste van mijn lichting die haar debuut maakte en vervolgens in de basis stond. Vroeger ging het nooit over mij.”

Jill: “Maar dat komt ook omdat de nadruk vaak op aanvallende speelsters ligt, op degenen die veel scoren.”

Lynn: “Dat ik mocht spelen op de Spelen deed wat met me. Het lag niet in de lijn der verwachting, maar het is me gelukt. Mijn positie als rechtsback was vrijgekomen omdat Desiree van Lunteren was gestopt. Uiteindelijk is de een zijn dood, de ander zijn brood… Ik was wel blij met Sarina Wiegman als bondscoach. Ze communiceerde duidelijk met me, ik wist wat ze van me wilde en ze gaf mij vertrouwen. Ik heb veel van haar geleerd. Vooral op tactisch gebied. Ik vond haar een echte leider, ze was zo doelgericht.”

Lynn: ‘Ik deed er een opleiding naast, dat werkte niet voor mij. Jill en ik zijn meestal kamergenoten, nou, studeren komt er dan echt niet van, hoor’

Lynn kwam niet ongeschonden terug van de Spelen. Haar eerste seizoen bij Wolfsburg begon ongelukkig.

Lynn: “Het olympisch toernooi was zwaar, ik bleek op drie plekken een hernia te hebben. Daardoor heb ik niet echt kunnen genieten van de Spelen. In Wolfsburg hebben de meiden uit het team mij goed opgevangen, hoor. Toch was ik in het begin veel alleen, omdat ik aan het revalideren was. Mijn herstel en de trainingen van het team liepen langs elkaar heen. Ik zag die meiden dus nauwelijks. Ik moest van nul af aan beginnen en viel in een groot zwart gat, ben in die tijd enorm
veel afgevallen. Ik voelde me in Wolfsburg echt alleen, totdat ik weer kon voetballen, pas na tweeëneenhalve maand.”

Jill: “Toen je was hersteld, werd je nog niet meteen opgesteld. Dat vond je moeilijk.”

Lynn: “Bij jou is het in het buitenland in het verleden ook met ups en downs gegaan. Jij hield me rustig en gaf me het vertrouwen dat ik goed was, dat het vanzelf zou gaan lopen. Gelukkig gebeurde dat. Ik ben nu happy in het team.

De fysiotherapeuten zijn fantastisch, ik heb het aan hen te danken dat het nu zo goed gaat. Ik moet iedere dag mijn oefeningen doen en goed zorgen voor mijn lichaam. Uiteindelijk ben ik blij dat ik die blessure heb gehad. Ik heb geknokt en mezelf ontwikkeld als mens en speelster. Mentaal ben ik er zoveel sterker door geworden. Het was al met al een succesvol seizoen voor mij en voor het team, we werden landskampioen.”

Excellent

Na de Spelen volgde de Brit Mark Parsons de naar het Engelse team vertrokken Sarina Wiegman op.

Lynn: “Ik heb pas één trainingskamp onder Parsons meegemaakt. Ik moet aan hem wennen, hij heeft een heel andere manier van coachen. Ik denk dat hij heel sociaal is en makkelijk in de omgang.”

Jill: “Ik denk dat het goed is dat er een nieuwe bondscoach is, en dat het met Sarina ook wel klaar was na de Spelen. Er moest doorgeselecteerd worden, ik denk dat ze dat veel eerder had moeten doen. Ik ben blij dat iedereen zich weer opnieuw moet bewijzen onder een nieuwe coach. Mark is een heel ander type dan Sarina. Ze was duidelijk, maar emotioneel minder goed in het maken van connecties. Zij vond het lastig om met de gevoelens van speelsters om te gaan en wist niet altijd hoe ze moest reageren op verschillende emoties.

Tekst gaat verder onder de foto

Mark kan dat juist heel goed. Hij is een peoplemanager. Zijn structuur is alleen iets minder duidelijk tot nu toe, maar dat heeft ook tijd nodig. Tegen mij zegt Mark altijd: ‘Jill, jij doet toch wel wat je wil.’ Ik voel me op mijn gemak bij hem en heb ook het gevoel dat hij het in mij ziet zitten. Hij vindt mijn mening belangrijk, merk ik. Na een wedstrijd zegt hij geregeld: ‘Excellent, excellent game.’ Lachend: “Maar dat zegt hij tegen iedereen.”

De concurrentie op het middenveld is groot, met ervaren speelsters als Daniëlle van de Donk, Jackie Groenen, Sherida Spitse en nieuwkomer Damaris Egurrola.

Jill: “In het verleden heb ik me daar weleens druk om gemaakt. Nu doe ik dat niet meer. Ik zit lekker in mijn vel en in principe ben ik basisspeler. Vanaf het WK in 2019 speel ik alles, onder Sarina al, maar nu ook onder Mark. Het is heel goed dat Damaris erbij is, zij is meer een verdedigende middenvelder, zo’n type hadden we nodig. Natuurlijk is er onderling ook strijd. Iedereen wil graag in de picture staan. Als iemand drie keer scoort, gunnen we dat elkaar, maar tegelijkertijd denk ik: was ik het maar geweest die drie keer had gescoord. Iedereen wil spelen en belangrijk zijn. Soms is er wat spanning, maar er is vooral heel veel lol onderling.”

Lynn: “Die concurrentiestrijd is in de verdediging een stuk minder. Als de verdedigende lijn eenmaal staat, wordt er ook minder gewisseld.”

Jill: “De sfeer in ons team vind ik ook iets losser geworden, ik heb het gevoel dat iedereen wel ontspannen is. En als het onrustig is in de ploeg lost onze keepster Sari van Veenendaal het wel op. Sari is de absolute leider van ons team. Zij houdt iedereen rustig, iedereen heeft respect voor haar en luistert naar haar.” Lynn: “We kunnen nog veel beter dan we tot nu toe hebben laten zien, we hebben nog niet tegen een grote tegenstander gespeeld.”

Jill: “Wij hebben ook de druk nodig van een groot toernooi, dan staan wij er altijd. Ik kijk enorm uit naar het EK. Het is mooi dat het in Engeland gehouden wordt, ik denk dat er veel fans komen. Vrouwenvoetbal is hot, het is leuk om in grote stadions te spelen.”

Lynn: “De groepsfase met Zweden, Portugal en Zwitserland komen we sowieso wel door. Ik hoop dat ik mezelf kan laten zien. Bij de Spelen is dat gelukt, nu moet ik me een tweede keer laten zien op een groot toernooi.”

Jill: “Ik denk dat wij in staat zijn om het toernooi te winnen. Er zijn veel goede landen: Frankrijk, Engeland, Duitsland, Spanje, Zweden, Nederland… allemaal kanshebbers. Wij hebben speelsters als Lieke Martens en Vivianne Miedema die het verschil kunnen maken. Als die in vorm zijn, kunnen we heel ver komen. Ik hoop mijn stempel te kunnen drukken op de wedstrijden en ook bij het Nederlands elftal beslissend te zijn.”

Kamergenoten

En na het EK?

Lynn: “Ik denk dat we al bij een absolute topclub spelen. Voor mij is het goed om me hier door te ontwikkelen. Ik heb een contract tot 2024. Uiteindelijk wil ik bij de beste club van de wereld spelen. Op dit moment is dat Barcelona.” Jill: “De topclubs liggen dicht bij elkaar qua niveau en zijn ook aan verandering onderhevig. Ik heb ook tot 2024 een contract. Het is geen geheim dat Barcelona mijn droomclub is. Maar het moet ook passen, ik moet er beter van worden. Ik wil daar niet de zoveelste op het middenveld zijn. Ik wil nog zo lang mogelijk voetballen, met het leven erna ben ik nog niet bezig.”

Tekst gaat verder onder de foto

Lynn: “Ik deed er een opleiding naast, dat werkte niet voor mij. Wij moeten heel veel reizen, iedere uitwedstrijd zitten we in een hotel. Wij zijn meestal kamergenoten, nou, studeren komt er dan echt niet van, hoor.”

Helden Magazine 62

Het verhaal van Jill Roord en Lynn Wilms komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie.

De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons.

In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer.

Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen.

Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK.

Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.