Het leven lacht hen toe. Zou je denken. Lieke Wevers haalde in Rio de olympische finale op de meerkamp, tweelingzus Sanne pakte olympisch goud op de balk. De laatste tijd hebben de zussen het nodige te verduren gekregen. Lieke worstelde met een burn-out en Sanne herstelt van een slepende heupblessure. Ze vertellen openhartig over de moeilijke tijd.

Lieke: “Het was een hel. Voor mijn gevoel was het de hele dag donker.”
Sanne: “Lieke zegt altijd dat niemand kan begrijpen hoe ze zich heeft gevoeld en misschien is dat ook wel zo. Als ze bij me was, moest ze vaak enorm huilen. Het enige dat ik kon doen, was een beetje troost bieden.”
Lieke: “Tegelijk wilde ik Sanne niet te veel belasten, want zij moest door met turnen. Ik heb in januari 2018 bij bondscoach Gerben Wiersma aangegeven dat ik me voorlopig niet meer zou laten zien in de turnhal.”
Sanne: “Daar was ik heel blij mee. Lieke had naar zichzelf geluisterd, ze ging eindelijk aan haar herstel werken.”

Lieke: “De mensen die me zo hebben gesteund, NOC*NSF, de KNGU, het team van experts om me heen, mijn ouders, Sanne en m’n vriend ben ik heel dankbaar. Tegelijk realiseerde ik me dat er maar een was die me echt kon helpen en dat was ikzelf. Ik vind het zelf zo’n rotwoord, kan het ook nauwelijks uitspreken, tot de psychologen me overtuigden dat ik overduidelijk een burn-out had. Ik schaamde me, voelde mezelf een enorme slapjanus en kon het woord burn-out niet horen. Moet dat nou, dat stempel, dacht ik. Maar ja, tegelijk werd wel onderkend wat ik had.

Sanne: ‘Als ik naast Lieke stond, miste ik bij haar wat ik wel had: de sprankeling, het plezier, de zin om te presteren’

Ik wilde alles begrijpen om eruit te komen, ik schreef alles op, hield een dagboek bij, maar zelfs daarvoor was ik soms te moe. Ontspannen? Ik kon niets, echt niets. Als ik alleen maar boodschappen had gedaan, was ik al doodmoe. Ik was in die tijd veel bij mijn moeder in Oldenzaal of bij mijn vriend in Amsterdam, daar wilde ik niet de hele dag als een zoutzak op de bank zitten. Ik vond het ook zo onrechtvaardig dat ik me zo zwak voelde, want voor m’n gevoel had ik alleen maar gevochten. Ik zat middenin de shit, moest daar helemaal doorheen. Dat had ik toch niet verdiend na al dat vechten?”

Tekst gaat verder onder de foto

WORSTELING

Sanne: “Het speelde al lang dat Lieke zich niet goed voelde, maar toch vol doorging in de trainingen om haar oude niveau te halen.”
Lieke: “In 2015 had ik mijn topjaar met vier medailles bij de European Games in Bakoe, gevolgd door een geslaagd WK in Glasgow. Daarna voelde ik dat het snel minder werd. In januari 2016, de aftrap van het olympisch jaar, had ik zware griep. Ik was drie weken lang doodziek. Mentaal voelde ik me aanvankelijk goed genoeg om te gaan shinen, maar fysiek hield ik lang last van die griep. Ik miste de controle over mijn lichaam, voelde dat ik het niet meer in de vingers had. Sanne en ik leven heel gedisciplineerd voor het turnen. We eten gezond, doen er alles aan om fit te zijn, alles om ons heen is professioneel en tot in de puntjes geregeld, maar toch kreeg ik mezelf niet op de rit. De stress werd in aanloop naar de Spelen groter en groter.”
Sanne: “Die worsteling maakte ik natuurlijk van nabij mee. Als ik naast Lieke stond, miste ik bij haar wat ik wel had: de sprankeling, het plezier, de zin om te presteren.”

Lieke: ‘Ik was nergens meer op mijn gemak. Als ik ergens op bezoek was, vluchtte ik soms minutenlang naar de wc omdat ik het niet aankon’

Lieke: “2016 was voor mij een jaar van overleven in plaats van plezier beleven. Ik was alleen maar bezig met vechten. Mijn lijf is een instrument dat ik moet afstellen om zuiver te kunnen spelen, maar bij mij bleef het vals klinken. Natuurlijk heb ik mijn vader op een gegeven moment deelgenoot gemaakt van mijn gevoelens, hij is immers ook onze trainer. Mijn vader wilde natuurlijk niets liever dan een stralende dochter, maar dat lukte niet. Ik voelde alleen maar onmacht.”
Sanne: “Je kunt het vergelijken met een kaars waarvan je hoopt dat hij een mooie vlam geeft nadat je hem hebt aangestoken. Lieke bleef een waakvlammetje dat maar niet wilde ontbranden.”
Lieke: “Ik wist me ondanks alles wel te plaatsen voor de Spelen. Er was voor mij ook geen andere optie, ik heb het kunnen afdwingen op het juiste moment. In de basis beheerste ik alles, maar het was mede aan mijn killersmentaliteit te danken dat het me lukte om het op het juiste moment te laten zien. Ik denk dat dat me mede is gelukt omdat ik in de basis alles beheerste en daardoor mijn oefeningen kon doen. Alleen miste ik het goede gevoel erbij.”

Helden Magazine 46

Het eerste gedeelte van het verhaal van Lieke en Sanne komt voort uit Helden Magazine 46 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin vertelt over zijn huwelijk en hoe hij besloot het plan om helemaal voor de Tour te gaan in 2019 aan te passen ‘’De Giro winnen is fantastisch, maar trouwen gaat verder dan dat’’.

Verder in de 46ste editie van Helden, baanwielrenner Harrie Lavreysen over goud op het WK en de Spelen in Tokio, oud-voetballer Jaap Stam blikt terug op voorgaande hoofdstukken in zijn leven, wielrenner Fabio Jakobsen, het dynamische Laura & Lisanne de Witte, beachvolleybalsters Marleen van Iersel & Joy Stubbe, oud-basketballer Michael Jordan, voetbaltrainer José Mourinho, Cor van der Geest over zijn zoons Elco en Dennis, turner Casimir Schmidt, voetballer Dusan Tadic, en Victoria Koblenko ging langs bij coureur Tom Coronel.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.