Word abonnee

Schaatsen

Jorien ter Mors: ‘Ik heb best vaak naast de pot gepist’

Stef Nagel

Schaatsen

Jorien ter Mors: ‘Ik heb best vaak naast de pot gepist’

door: Jasper Boks
19 januari 2021
7 tot 12 minuten lezen

Driemaal olympisch goud, meerdere wereldtitels; Jorien ter Mors (31) is een zeldzaam multitalent. Maar de schaatsster van Team IKO is ook een vechtjas die al verschillende tegenslagen heeft moeten overwinnen, zowel sportief als privé. We spreken haar over haar knie, bikkelharde kritiek, kinderhandjes, de dood van oud-ploeggenote Lara van Ruijven en de liefde.

De knie

“Ik zit beter in m’n vel en kan weer veel meer genieten. Ook van de persoon die ik ben. Dat was voorheen allemaal veel minder het geval. Telkens moest ik me door de pijn in m’n knie heen vechten, dat kostte zoveel energie. Ik had niet eens meer door hoeveel invloed m’n knie op m’n hele doen en laten had,” zegt Jorien ter Mors. Dat gevoel van heerlijk vrijuit schaatsen voelt ze weer geregeld. Het is het gevoel waar ze lang naar terugverlangde en waarover ze steeds vaker twijfelde of ze het ooit nog zou kunnen ervaren.

De rechterknie beheerste lang het leven van Jorien. Het plezier in het schaatsen raakte ze kwijt, depressieve gevoelens kregen de overhand. Haar sport was veranderd in een fysieke en mentale struggle. Desondanks greep ze in 2018 olympisch goud op de 1000 meter, olympisch brons met de relayploeg in haar laatste race als shorttrackster en de wereldtitel sprint op de langebaan. Aanvankelijk werd maar niet duidelijk wat het probleem was. Botvorming in de knie bleek ervoor te zorgen dat haar kniepees voortdurend ontstoken was. Eind 2018 werd ze geopereerd. Jorien miste een heel seizoen, maar ook na de ingreep bleef ze aanvankelijk last houden van de knie. Talloze keren overwoog ze sinds haar operatie te stoppen. “Ik heb zo vaak tegen mezelf gezegd: waar doe ik dit nog voor?”

Haar coaches Martin en Erwin ten Hove van Team IKO spraken vaak op haar in om niet op te geven. “Telkens als ik weer riep dat ik ermee wilde kappen, zeiden ze: ‘Je bent een traject ingegaan, van halverwege stoppen zal je later veel spijt krijgen.’ Hadden ze gelijk in. Ik ben ook niet iemand die opgeeft, blijf altijd vechten. Maar het was zo zwaar… Ik wil het kunstje nog een keer flikken op de Spelen, die gedachte heeft mij op de been gehouden. En mocht dat niet lukken, dan kan ik tenminste altijd tegen mezelf zeggen dat ik er in elk geval alles aan heb gedaan.”

De laatste tijd zijn weer glimpen van de ‘oude’ Jorien te zien. Twee goede benen heeft ze nog niet, maar daar wordt hard aan gewerkt. “Het is heel lastig om de dingen die ik mezelf afgelopen jaren heb aangeleerd om de pijn te verminderen, nu weer af te leren. Ik ben op zoek naar de slag die ik voorheen had. Gelukkig heb ik nog tijd.”

De laatste keer dat ze zich écht fit voelde, was op de Spelen van 2014. Ze was destijds nog shorttrackster, maakte tussendoor een uitstapje naar de langebaan. Met groot vertoon van macht won ze in Sochi olympisch goud op de 1500 meter en was het ook raak op de ploegenachtervolging. “Maar ook toen had ik een lastig sportjaar omdat mijn vader overleed. Zelfs naar de ijsbaan gaan was op dat moment niet leuk. Daarna raakte ik overtraind en toen ik daar eindelijk van was hersteld, kwamen de blessures. M’n rug, m’n knie…”

Jeroen Otter, de bondscoach van de shorttrackers, sprak al eerder zijn vrees uit dat Jorien te veel van haar lichaam heeft gevraagd. Altijd ging ze door de pijngrens heen. Op de trainingen wilde ze niet onderdoen voor de mannen. Otter vreesde dat ze roofbouw op haar lichaam had gepleegd. Jorien knikt. “Die wil om het maximale van mezelf te eisen is ener­ zijds een sterke karaktereigenschap, maar tegelijker­ tijd zorgt het er ook voor dat ik mezelf af en toe uitschakel. Ik wilde niet altijd accepteren dat pijn erbij hoorde. Ik bleef daar volle bak doorheen gaan. Maar ja, uiteindelijk betaalde ik daar de prijs voor.”

Is het moeilijk om te accepteren dat je met een minder lichaam genoegen moet nemen?
“Dat is het moeilijkst. Ik ben er heel slecht in om dat als gegeven te moeten accepteren.”

‘Soms voel ik me weleens ondergewaardeerd en stel mezelf de vraag waar dat aan ligt. Het lijkt wel of het veel mensen is ontglipt wat ik heb gepresteerd’

Je hebt ook een mentale begeleider in de arm genomen.
“We proberen samen een weg te vinden die voor mij werkt en die me tegelijkertijd rust en vertrou­ wen geeft. Vooral als het even niet lekker ging, had ik altijd de gewoonte om nog harder te gaan trainen. Kan niet meer. Ik moet er nu maar op vertrouwen dat het goede gevoel en de vorm vanzelf weer komen.”

Kritiek

“Ik merkte al snel dat ik social media beter even kon mijden,” stelt Jorien als het NK allround ter sprake komt. Eind november besloot sprintster Jorien een uitstapje te maken naar het allrounden. Omdat ze nog wel wat wedstrijdritme kon gebruiken in aan­ loop naar het NK sprint, die een week later op het programma stond. Maar na drie afstanden stond de sprintster eerste in het algemeen klassement. Het verschil met Antoinette de Jong voor de afsluitende 5000 meter was niet voldoende voor de eindzege, wist Jorien.

Tekst gaat verder onder de foto

Jorien ter Mors

Bovendien kon ze beter haar krachten sparen voor een week later. Dat ze afzegde terwijl ze eerste stond, zorgde voor een storm aan kritiek. “Mensen die de achtergrond niet kenden, velden keiharde oordelen over me. Degenen die mijn besluit begrepen, hoorde je bijna niet op social media. Van die mensen heb ik appjes gekregen om me een hart onder de riem te steken. Heel fijn.”

Had je slapeloze nachten van de nare berichten?
“Ik heb er een zware maandag van gehad. Ik krijg weleens vaker berichten op social media die niet heel positief zijn, maar dit was zó erg. Er deden berichten de ronde over me die ik niet eens wil herhalen, die ik niemand zou willen toewensen. Dan kun je nog zo hard redeneren dat het komt van iemand die me niet kent, maar het doet toch wat met je. Het lukt bijna niet om je daarvoor af te sluiten.”

Helden Magazine 55

Het eerste gedeelte van het verhaal van Jorien ter Mors komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal.

Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak, doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro.

Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd.

Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Delen: