Wout Weghorst (32) speelde in de Duitse Bundesliga, de Engelse Premier League en de Turkse Süper Lig. Na het EK vorige zomer keerde hij terug in de eredivisie. De spits van Ajax werd – en wordt - bejubeld, maar tegelijkertijd verguisd. Ook voelde hij zich geregeld onbegrepen. “Het stempel ‘rare gozer’ drukt op mij en dat gaat ook nooit meer veranderen.” In Helden Magazine nummer 75 spraken we hem samen met zijn vriendin Nikki van Esch. Wout Weghorst Dochter Wies, geboren op 24 december, ligt vredig in een Maxi-Cosi te slapen. Daantje, de tweejarige dochter van Wout Weghorst en zijn vriendin Nikki van Esch, is ook thuis en roert in een kopje warme thee. Wout en Nikki zijn elkaars jeugdliefde en dertien jaar samen. Ze hebben vier dochters. Juul (6), Lucie (4), Daantje (2) en Wies. Wout: “Ik heb altijd gezegd dat we gaan trouwen als alle kinderen er zijn.” En is de familie Weghorst nu compleet? Wout kijkt Nikki aan: “Ik denk het wel. Ik heb altijd tegen jou gezegd dat ik graag een groot gezin wilde met allemaal meisjes. Ik heb altijd gevoeld dat ik vier dochters zou krijgen en heb dat ook altijd gezegd. Mijn vader zie ik nog zitten toen wij vertelden dat ook Wies een meisje was. Hij barstte in tranen uit en zei: ‘Dat meen je niet. Ik kan nu ook niet meer zeggen dat je geluk hebt, want ook dit heb je altijd gezegd.’” Nikki: “Ik had dat gevoel wat minder dan jij. Toen ik zwanger was van Wies, wilde ik wel graag dat ze een meisje zou zijn, maar vooral uit praktische overwegingen. We hadden alles al in huis voor nog een meisje. Ergens leek het me ook een beetje zielig als de vierde ineens een jongetje zou zijn. Dan zou hij er gratis drie moeders bij krijgen.” Hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Wout: “Wij woonden allebei in Borne en gingen in Hengelo naar de middelbare school. We kwamen bij elkaar in de klas in 4 havo.” Lachend: “Je was meteen verliefd op mij.” Nikki lachend: “Ik had een verschrikkelijke hekel aan jou, vond jou een vervelend ventje.” Met een knipoog: “Daar hebben meer mensen last van.” Nikki: 'Ik had een verschrikkelijke hekel aan jou, vond jou een vervelend ventje.' Met een knipoog: 'Daar hebben meer mensen last van' Wout: “Ik was een uitslover. Op school deed ik altijd een beetje stoer, ik gedroeg me als een popie jopie. Omdat wij allebei in Borne woonden, en elke dag in Hengelo naar school moesten, gingen we op een gegeven moment steeds vaker samen fietsen, iedere dag samen naar school, twintig minuten heen en terug.” Nikki: “Ik leerde jou beter kennen en zag dat je ook een andere kant had.” Wout: “Met oud en nieuw hebben we voor het eerst gezoend. In die tijd gebeurde dat wel vaker, maar bij jou voelde het speciaal. Vervolgens liet je daarna twee weken niks van je horen, wat voelde als twee maanden. Ook na de vakantie, toen school weer begon, liet je weinig merken. Uiteindelijk besloot ik met een ander meisje af te spreken, dat vond je toch niet zo leuk.” Nikki: “We trokken weer naar elkaar toe. In het begin was het nog een beetje aan en uit, maar het voelde wel altijd als iets wat bijzonder was. Je speelde op dat moment bij NEO in het eerste. Ik stond op zaterdag weleens langs de lijn in Borne, maar het was niet bepaald mijn streven om met een voetballer te gaan,” zegt Nikki lachend. Wout: “Ik speelde ook gewoon bij de amateurs, ver weg van een serieuze voetbalcarrière.” Nikki: “Op zaterdagavond gingen we vaak met een grote vriendengroep stappen in Hengelo. Wij waren de enige uit Borne die meegingen. Jij wilde altijd om twee uur thuis zijn. Inmiddels speelde je bij DETO, dat was een niveau hoger, en je moest de volgende ochtend fris en fruitig op de club zijn, want je wist maar nooit wie er kwam kijken, zei je altijd. Jij riep standaard om half twee ’s nachts: ‘Als je met mee wil fietsen, dan moet je komen, want ik ga nu weg.’” Wout: “De rest van de groep lachte me uit.” Nikki: “Al jouw vrienden dronken bier, jij nam een ijsthee. Ze zeiden: ‘Je wordt nooit een professionele voetballer, kerel, je speelt bij DETO. Neem het nou niet zo serieus.’” [caption id="attachment_20742" align="aligncenter" width="1697"] Wout Weghorst[/caption] Stond jij als puber al zo sterk in je schoenen dat je dat niet vervelend vond? Wout lachend: “Ja, die geluiden zijn nooit veranderd, hè. Tuurlijk was dat niet altijd makkelijk, maar ik had heel sterk de overtuiging dat ik profvoetballer ging worden. Waar dat vandaan kwam, weet ik niet. Op een gegeven moment zeiden zelfs mijn ouders: ‘Wout, de kans is klein dat je nog profvoetballer gaat worden, misschien moet je ook over iets anders gaan nadenken.” Nikki: “We zijn officieel samen vanaf het moment dat jij bij Willem II in het belofteteam kwam.” Wat vond jij zo mooi aan Nikki? “Ik vond bij jou houvast. Bij jou voelde het anders dan bij andere meisjes, het was een gevoel van onvoorwaardelijkheid. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik echt geluk had met jou. Jij zei altijd: ‘Het komt wel goed met jou, ik geloof in ons.’ Ik wist toen: jou laat ik nooit meer gaan.” De buitenwereld zag een rebelse jongen. Nikki, zag jij dat het irritante jongetje uit de klas ook een goed hart had? Nikki: “Jij was ‘het’ gewoon voor mij. Jouw mooiste eigenschap is dat je heel goed weet wat je wil. Daar handel je ook naar.” Lachend: “Als vriend laat je nu weleens te wensen over, je koopt nooit bloemen voor me. Ik weet dat je heel veel van me houdt, maar je vindt het soms moeilijk om dat te tonen. Maar als vader ben je fantastisch. Jouw liefde voor de kinderen en mij is onvoorwaardelijk.” Jouw ouders gingen uit elkaar toen jij acht was. Voel jij daarom ook zo sterk dat jij Nikki en de kinderen juist nooit in de steek zal laten? Wout en Nikki worden emotioneel. Wout: “Dat onvoorwaardelijke gevoel heb ik in mijn jeugd weleens gemist en vond ik bij jou. Ik had het geluk dat jij in mij en ons geloofde. Jij bent de rots in de branding voor ons. Dat voel ik zeker sterk, ik zal mijn meiden nooit in de steek laten en er te allen tijde voor ze zijn. Soms voelt het een beetje dat ik nu als vader ook tegelijk het kind ben dat ik altijd heb willen zijn. Ik voel me vrij en kan de hele dag met de meisjes spelen, ik kan daar geen genoeg van krijgen.” Sperziebonen Na Willem II speelde je bij Emmen. Daarna volgde Heracles, waar je in 2014 jouw debuut maakte in de eredivisie. Na twee jaar volgde AZ. En in 2018 vertrok je naar Wolfsburg, waar je drieënhalfjaar speelde. In die tijd maakte ESPN een docu. Nikki, jij zei daarin: ‘Wout heeft een drive die zelfs topsporters niet hebben.’ Nikki: “Dat klopt. Alles draaide hier altijd om het voetbal. Sinds de kwartfinale tegen Argentinië op het WK van 2022 in Qatar heb jij iets meer rust. Voor die tijd, vooral in Duitsland bij Wolfsburg, trainde jij iedere dag minstens twee keer. Als er een training op het programma stond van de club, ging je zelf nog een keer. Zelfs op een vrije dag ging je nog trainen. Jij had daar al je eigen team om je heen, dat heb je nog steeds. Jouw eigen mental coach en fysio kwamen overal naartoe. Voor het EK van vorige zomer heb ik een jaar lang jouw eten moet afwegen, ik werd er schijtziek van. Op een gegeven moment dacht ik: het zijn sperzie- bonen, het maakt echt niet uit of je hier 300 gram of 400 gram van eet.” Waar komt dat extreme fanatisme bij jou vandaan? Wout: “In mijn hele carrière ben ik op zoek ge- weest naar het maximale. Als ik iets doe, doe ik het voor de volle honderd procent. Dat heb ik bij alles. In het voetbal of thuis als vader.” In januari 2022 vertrok je van Wolfsburg naar Burnley. Daar speelde je een half jaar. “Spelen in de Premier League was altijd een doel. Burnley en eigenaar Alan Pace wilden me heel graag hebben om de club te behouden voor de Premier League. Het was ruim een half jaar voor het WK. Louis van Gaal, toen bondscoach, was duidelijk toen ik hem om zijn mening vroeg. Hij zei: ‘Je moet op het hoogste niveau spelen.’ Ik wilde naar Burnley, uiteindelijk hebben we een oplossing gevonden dat bij degradatie ik verhuurd zou worden. Helaas gebeurde dit op de laatste speeldag. Vervolgens vertrok ik naar Besiktas.” In Istanbul speelde je weer een half jaar, tot het WK in Qatar volgde. “Ik heb nog nooit zoveel zin gehad in een wedstrijd als bij Besiktas. De thuiswedstrijden zorgden echt voor kippenvel. De beleving en passie van de Turken is geweldig. Als ik nu terugkijk, denk ik dat ik daar het meest heb genoten van het voetballer zijn. In Turkije kon en mocht ik mezelf zijn. Mijn passie voor voetbal en mijn beleving vonden ze daar niet zo gek. Daar hielden ze er juist van als ik het publiek opzweepte of juichte zoals ik soms juichen kan. Als voetballer klikte het heel goed, maar om er te leven is het wel een totaal andere cultuur met andere normen en waarden. Wij willen onze kinderen meegeven dat iedereen gelijk is. In Istanbul kon dat nog weleens anders zijn en dat gaf onze kinderen niet altijd het voorbeeld dat wij voor ogen hebben. Ik kon op een gegeven moment letterlijk niet meer zelf mijn kinderen naar school brengen, omdat ik overal aangeklampt werd. Dat vond ik, en vooral Nikki, weleens lastig.” Aura Je maakte jouw debuut voor het Nederlands elftal op 23 maart 2018 tegen Engeland, jullie verloren met 1-0. Ronald Koeman was bondscoach. ”Ik heb zo vaak geroepen: ik wil profvoetballer worden. Maar het Nederlands elftal? Dat heb ik nooit durven dromen, ik had echt nooit gedacht dat ik dat ooit zou halen.” Je speelde op dat moment bij AZ. “Toen de definitieve selectie bekend zou worden, om elf uur, zouden wij aan het trainen zijn en de trainer wilde de focus op de training hou- den. Ik zei tegen de dokter: ik moet het weten. Geef even een duimpje omhoog of omlaag, want ik kan niet trainen met de gedachte dat het al bekend is. Ik vergeet het nooit meer. De dokter kwam aanlopen, en deed zijn duim omhoog. Ik zakte op de grond en heb minutenlang gehuild. Wat was ik intens gelukkig en trots.” Lachend: “Die training werd niks meer.” Het duurde twee jaar voordat jij weer werd opgeroepen, door toenmalig bondscoach Frank de Boer. Heb jij daar met Ronald Koeman over gesproken, toen hij in januari 2023 voor de tweede keer bondscoach werd? “We hebben het daar kort over gehad. Ik merkte aan hem dat hij dat uitgesproken wilde hebben. In zijn eerste periode als bondscoach was Luuk de Jong zijn tweede spits, zijn pinchhitter. Memphis was zijn eerste spits; Koeman en hij hadden een speciale band, dat is bekend. Hoe goed ik ook presteerde, ik kon er weinig aan veranderen. Dat was ook wel wrang, want qua statistieken had ik nog nooit zo goed gepresteerd als in die periode bij Wolfsburg.” Hoe is jouw band nu met Ronald Koeman? “Die is prima, hoor. Hij waardeert mij en laat dat ook blijken.” Na het EK in 2021 werd De Boer opgevolgd door Louis van Gaal. Jij werd geselecteerd voor het WK in Qatar in 2022. Jij wist dat je vier meisjes kreeg, maar ook dat je zou scoren in de kwartfinale tegen Argentinië en een heldenrol zou vervullen. Wout knikt en kijkt Nikki aan: “Ik voelde het, hè.” Nikki: “De dag voor die kwartfinale tegen Argentinië appte je mij: ‘Het gaat gebeuren.’ Ik appte ’s avonds ook nog met jouw mental coach Lars Brouwer. Hij stuurde: ‘Wout gaat het doen vanavond, er gaat iets gebeuren.’ Mensen reageren dan een beetje lacherig, denken: het zal wel. Maar wij hadden dat gevoel alle drie zo sterk.” Wout: “Ik geloof in visualiseren. Mijn motto is: willen is kunnen.” Louis van Gaal had het altijd over imagineren, een beetje hetzelfde als visualiseren. Nikki: “Hij is een beetje jouw voetbalvader.” Is hij de beste trainer die je ooit hebt gehad? “Bij Wolfsburg vond ik Oliver Glasner ook een heel goede trainer. Op tactisch en voetbaltechnisch gebied vind ik hem de beste trainer die ik heb gehad. We werden vierde in de competitie, haalden de Champions League. Bij hem trainden we op bepaalde dingen die ook echt uitkwamen in de wedstrijd. Hij kon zo goed overbrengen wat hij voor ogen had. Maar als mens en hoe ik zelf ooit coach zou willen zijn als ik dat ooit zou worden, al betwijfel ik dat, vind ik Louis van Gaal de beste. Hij zag, voelde en zei alles. Onder hem moest iedereen iedere dag honderd procent leveren. Hij had zo’n aura om zich heen, zo’n charisma. Als hij maar in de buurt kwam, dan stond je al aan.” Had je ook een persoonlijke klik met Van Gaal? “Ja. Over mij wordt altijd gezegd: ‘Als Weghorst tweede spits is, dan is hij een moeilijke jongen voor een trainer.’ Ik ben onder Van Gaal nooit basisspeler geweest. Hij vroeg mij: ‘Ik zie hoe jij traint, maar ik hoor ook verhalen over hoe moeilijk jij bent. Is dat zo?’ Ik antwoordde: ik denk het niet en ik denk dat jij ook zal gaan vinden dat dat niet zo is. Na twee interlandperiodes zei hij: ‘Wout, zolang ik bondscoach ben, zal je er bij mij altijd bij zijn. Om hoe jij voor het voetbal leeft, traint en jouw positieve uitstraling en beleving. Jij bent daarin mijn nummer één voorbeeld. Maar,’ zei hij, ‘je zal nooit mijn eerste spits worden.’ Iedere keer weer zei ik: ik ga het wel proberen, trainer. ‘Dat mag,’ antwoordde Van Gaal dan, ‘maar het gaat niet veranderen.’ Hij is zo eerlijk geweest, heeft zo goed gecommuniceerd. Iets later, tijdens de voorbereiding op het WK, zei hij tegen me: ‘Ik denk ook dat jij voor ons het verschil kan gaan maken.’” In de kwartfinale tegen Argentinië werd jij in de 78e minuut gebracht bij een 2-0 achterstand. In de 83e minuut scoorde jij de 2-1. Diep in de blessuretijd was er die fameuze vrije trap waaruit jij de gelijkmaker scoorde en er een verlenging uit sleepte. Denk jij dat Louis van Gaal dat net als jij al aanvoelde? “Dat denk ik wel, maar meerderen had- den dat. Mede omdat we ook ons Plan B met Luuk de Jong en mij tot in perfectie getraind hebben. Daar hadden we veel vertrouwen in. Ik weet nog dat ik aan het warmlopen was en dat Frenkie de Jong naar de zijlijn liep in de zeventigste minuut. Hij keek mij aan en riep naar de dug-out, en dat is echt niks voor Frenkie om te doen: ‘Trainer, je moet nu wisselen. Wout moet erin!’ Dat kwam ook mede door mij, het is niet makkelijk geweest om altijd wissel te zijn, desondanks zei ik altijd: ‘Let op: mijn moment komt.’” [caption id="attachment_21669" align="alignnone" width="427"] Wout en zijn gezin[/caption] Kijk je die rake vrije trap nog weleens terug? “Je ziet het af en toe nog eens voorbijkomen. Laatst vroegen ouders van het schooltje van onze kinderen er toevallig nog naar. Die wilden weten hoe het was gegaan. Het idee van die vrije trap kwam van mezelf. Ik had hem al een keer op die manier raak geschoten bij Wolfsburg. Het was eigenlijk de bedoeling dat Memphis hem zou maken, zo hadden we er in de training op geoefend, maar Memphis was gewisseld. Het moest dan ook zo zijn. Als ik eraan terugdenk of foto’s zie en kijk naar mijn blik... ik ben gelovig, maar het voelde ook echt alsof iemand boven mij de touwtjes in handen had en alles voor mij deed. Ik heb die wedstrijd teruggekeken en niet één foute bal gespeeld, alles klopte en alles ging vanzelf. Dat gebeurt niet vaak in een carrière. Het was het ultieme.” Desondanks verloren jullie die kwartfinale op strafschoppen. Wout: “Zeker in het begin zat de teleurstel- ling diep. Het geloof groeide enorm binnen het team. Als we die penalty’s hadden ge- wonnen, stonden we in de halve finale tegen Kroatië. Die ‘wat als’ vraag zal ik voor altijd blijven houden. Maar zonder dat ik de wereldbeker had gewonnen, en daar was ik echt lang kapot van, heb ik na die wedstrijd sterk gevoeld: beter wordt het niet. Het was het hoogtepunt van mijn carrière. Alles kwam samen.” Na het WK maakte je een droomtransfer naar Manchester United. Toenmalige trainer Erik ten Hag haalde jou en liet jou veel spelen. Wout: “In een korte tijd had ik het WK gespeeld en een wereldtransfer gemaakt. Datgene waar ik mijn hele leven voor had gewerkt, had ik bereikt. De absolute top bereiken, het maximale eruit halen, was mijn ultieme doel als voetballer. Is er nog meer? dacht ik toen. Het antwoord was ‘nee’. Prachtig, toch?” Je hoort geregeld dat topsporters, bijvoorbeeld na het winnen van olympisch goud, teleurgesteld raken omdat ze dat geluksgevoel niet ervaren maar in plaats daarvan denken: was dit het nou? Wout wordt emotioneel: “Ik heb dat geluksgevoel wel ervaren. Dat halve jaar in Manchester heb ik als basisspeler misschien wel mijn beste wedstrijden gespeeld. Alleen, ik scoorde maar twee keer, dat knaagt nog wel aan me. Maar we hebben een goed half jaar gekend met het winnen van de League Cup, bereiken van de FA Cup-finale en een derde plek in de competitie. Daarin heb ik een groot aandeel gehad. Manchester United was in alles ‘de top’. Alles was groots, de club, de hele setting. En dan heb ik juist de neiging mij een beetje terug te trekken. Ik ben een uitgesproken jongen, maar kan ook onzeker zijn. Dat was in Manchester af en toe het geval. Je wordt ook geleefd. Die maanden vlogen voorbij, maar bovenal ben ik ontzettend trots en dankbaar dat ik het heb kunnen afdwingen om bij Manchester United te spelen. Het was een onvergetelijke ervaring, ik heb een droom geleefd.” Tijdens het EK van vorige zomer maakte jij in de openingswedstrijd tegen Polen weer het beslissende doelpunt. Jij kwam in de 81e minuut in het veld voor Memphis Depay en maakte amper twee minuten later de 2-1. Jij wist weer dat dit ging gebeuren, vertelde je na de wedstrijd. “Voor het EK begon zei ik tegen de trainer: ik voel me goed, ben er klaar voor. Dat was ook in de periode dat ik mijn eten afwoog. Ik had zelfs met een explosiviteitstrainer gewerkt, was in top shape. Ik zei tegen de bondscoach: geef mij maar een belangrijke rol, ik ben er klaar voor. En ja, ook in die wedstrijd had ik ‘het gevoel’. Het was een prachtige dag. Wat die dag ook zo bijzonder maakte, was de erkenning die ik daarna kreeg. Hoe ik werd toegezongen, was fantastisch. Dat EK was precies het beeld van hoe ik dat vroeger als jochie in mijn hoofd had. Iedereen in het oranje. Zoveel Nederlandse fans. En dan kreeg ik ook nog vanuit het hele land waardering. Ik voelde mij als voetballer massaal gesteund. Dat was mijn brandstof. Ik vrat die helemaal op, haalde er mijn motivatie uit. Heel lang had ik daarnaar gezocht, heel lang wilde ik dat. Uiteindelijk merk je: als je niet meer zoekt, omdat je accepteert en vrede hebt met jezelf, dan komt de waardering vanzelf naar je toe.” AUTHENTIEK Drie jaar geleden zei je in Helden: ‘Tegen mijn vriendin zeg ik weleens: hoelang ga ik dit nog volhouden? Het is het mooiste beroep van de wereld, maar mentaal ook heel zwaar.’ Wout: “Dat klopt. Ik heb weleens geprobeerd om er relaxter in te staan, de teugels te laten vieren. Maar dat werkt niet voor mij, dan begint het na een week al te kriebelen en voel ik me niet prettig. Die sterke overtuiging, dat fanatisme, heb ik nou eenmaal en zo sta ik in het leven. Dat heeft me ook al deze successen gebracht. Maar mentaal is het niet makkelijk en vraagt het veel van me.” Jouw sterke overtuiging en fanatisme worden niet altijd gewaardeerd. “Bepaalde dingen die bij mij horen, zullen nooit veranderen. Dat was vroeger al, toen ik door mijn vriendjes werd uitgelachen, en dat is nog steeds zo. Er is blijkbaar iets in mij, waardoor ik altijd in de schijnwerpers sta. Iedereen zegt altijd: ‘Wout vraagt om aandacht, hij wil in de schijnwerpers staan.’ Dat is niet waar. Wel op basis van mijn prestaties, maar niet op basis van het ‘anders’ zijn. Ik weet inmiddels ook waarom dat zo is. Ik ben puur en uitgesproken, authentiek. Dat is iets wat mensen triggert en meningen oproept, maar ik heb nu meer schijt aan wat iemand van mij vindt. Ik ben blij dat ik zo ben en kan zijn. En mijn drang naar presteren zal ik altijd hebben.” Wat vind je ervan dat jij geregeld de pispaal bent in de media? “Wat er over mij wordt gezegd en geschreven in de media is niet altijd makkelijk. Ik word er nog steeds weleens verdrietig van. Veel makkelijker dan over mijn rug punten scoren door journalisten of wie dan ook, wordt het niet. De stempel ‘rare gozer’ drukt op mij, dat gaat nooit meer veranderen.” Wout: 'Wat er over mij wordt gezegd in de media is niet altijd makkelijk. Ik word er nog steeds weleens verdrietig van.' Ben je daardoor mentaal harder geworden? “In het begin van mijn carrière had ik een heel erge bewijsdrang. Ik wilde iedereen laten zien dat ik het kon, dat ik de beste was en het ging maken. Zoals in de tijd bij Wolfsburg en ik niet werd opgeroepen voor het Nederlands elftal. Dat was zo’n trigger voor mij. Dat kostte heel veel energie omdat het niet de goede motivatie was. Dan wordt het mentaal heel zwaar. Die enorme bewijsdrang veranderde langzaam. Ik wilde het daarna vooral bewijzen voor mezelf. Gaandeweg werd ook dat minder en begon ik me te realiseren wat ik allemaal had bereikt. Ik reageer nu meer vanuit trots en dankbaarheid dan vanuit bewijsdrang.” Heb jij die mentale veranderding te danken aan jouw mental coach? “Mijn mental coach Lars Brouwer mag absoluut weleens genoemd worden. Hij heeft mij zo enorm geholpen, vooral in mijn tijd bij Wolfsburg. Hij is een goede vriend geworden. In mijn eerste jaren als profvoetballer wist ik wel waar ik last van had, maar ik kon het niet omzetten. Van Lars heb ik geleerd om naar mijn eigen motivatie en gevoel te luisteren en dat wat de buitenwereld van mij verwacht los te laten. Daardoor doen alle negatieve reacties mij nu ook minder. Natuurlijk voel ik me soms rot en is het niet leuk om te lezen dat ik een irritant mannetje ben, lastig in de kleedkamer, noem maar op. Ik weet zelf wel beter. Ik laat me niet meer beïnvloeden door die meningen, dat heeft me veel opgeleverd. Als mens, maar ook als voetballer. Ik denk dat heel veel mensen dat diep van binnen graag zouden willen. Altijd naar je gevoel luisteren en niet naar meningen van anderen, is ook moeilijk. Ik ben misschien ook een confronterende spiegel voor mensen.” Voel jij je vaak onbegrepen? “Ja, maar ik zie het een beetje als twee werelden. De ene wereld is de buitenwereld. De media en social media, dat is voor mij een beetje een fake wereld. In die wereld voel ik me onbegrepen. De andere wereld is die van mezelf en de kleine kring om mij heen, de ‘real life wereld’, om het zo maar te noemen.” Doet het jouw familie pijn hoe jij soms wordt weggezet in de media? “Ja, voor Nikki, en ook mijn ouders is het niet leuk. Toen ik afgelopen zomer de transfer maakte naar Ajax, was het weer raak. Ik had Twente verloochend... Het is zo oneerlijk hoe dat verhaal is neergezet. Dat is het enige dat ik nog heel lastig vind. Onrecht.” FILOSOFIE Na Manchester United speelde je een jaar in de Bundesliga bij Hoffenheim. Je wilde daarna terug naar Nederland. In de media werd jouw komst naar FC Twente al ruimschoots besproken, het werd Ajax en dat werd jou door Twente-supporters niet in dank afgenomen. Vertel eens over dat hele proces? “Ik heb er eigenlijk nog nooit wat over gezegd. Ik heb me gefocust op Ajax en was blij met mijn prachtige transfer, naar historisch gezien de grootste club van Nederland. Maar ik wil er best wat over zeggen. Zoals bekend heb ik met Twente en de verantwoordelijke mensen meerdere gesprekken gevoerd in de zomer. Uiteindelijk bleek gaandeweg de transferperiode dat het voor Twente financieel niet mogelijk was om mij te halen. Ik heb het over de transfersom, niet over mijn salaris. Ik weet ook wel dat ik minder in Nederland zou verdienen dan in het buitenland. Geld is nooit mijn drijfveer geweest en zal het nooit zijn. Maar Twente heeft letterlijk tegen mij gezegd: ‘Wout, het gaat ons nu niet lukken en wij gaan verder kijken.’ Op dat moment konden ze Sam Lammers krijgen. Dat begreep ik. Ik heb Arnold Bruggink en Jan Streuer, de technische leiding bij Twente, ook eerlijk en open over de interesse van Ajax en andere clubs verteld. Uiteindelijk kreeg ik tijdens de gesprekken die ik voerde met Ajax en de doelstellingen die zij hadden het gevoel dat dit voor mij en mijn gezin de juiste stap was. Het verhaal sprak me aan en ik wilde graag terug naar Nederland voor mijn gezin. Ajax wilde weer het Ajax van voorheen worden, terug naar de glorietijden, terug naar de top, kampioen worden en Champions League voetbal spelen. En ze hadden spelers nodig die er vol voor wilden gaan. Bij Ajax voelde ik veel vertrouwen en ik kreeg iedere keer te horen: ‘Zo’n type als jij hebben wij nodig.’ Ze wilden me koste wat het kost binnen halen en we hebben er allebei alles aan gedaan het uiteindelijk te realiseren.” Je wordt geregeld toegezongen in de ArenA. Bij de fans ben je geliefd. “Daar gaat het uiteindelijk ook om. Dat schaar ik weer onder de ‘echte’ wereld. Daarom zijn mijn ervaringen tot nu toe heel positief. Zoals hoe de supporters reageerden toen ik voor het eerst in het stadion kwam. Mijn eerste doelpunt in de Arena, de winnende tegen FC Groningen. Dat was supergaaf en daar ben ik ze heel dankbaar voor. Ik focus me daarop; op de mensen in mijn directe omgeving, voor wie ik werk en voetbal, voor de club en supporters.” BARBIES Het geloof speelt ook een belangrijke rol in jouw leven. Wout knikt: “Ik heb mijn steun erin gevonden. Het geloof voelt voor mij ook als iets onvoorwaardelijks, als iets waar ik altijd op kan terugvallen. Ik ben er niet mee opgegroeid, maar ben er later mee in aanraking gekomen. Nu deel ik het met Nikki. De kinderen laten we er ook kennis mee maken. Soms zitten we aan tafel en bidden we even. En soms liggen we in bed en bidden we. Ik heb een bijbeltje waarin ik elke dag lees.” Hoe kijk jij naar de wereld waarin wij leven? Wout is stil, lacht even en kijkt bedenkelijk. Jij hebt je ook weleens uitgesproken over het feit dat je het lastig vindt dat we allemaal deel uitmaken van een bepaald systeem in Nederland en dat we daarin worden geacht mee te gaan. Zoals hoe het onderwijs geregeld is. Wout knikt: “Dat klopt. Het schoolsysteem is daar inderdaad een voorbeeld van. Ik ben me vanwege het ouderschap hierin gaan verdiepen, omdat ik mijn kinderen de best mogelijke toekomst wil bieden. Ik ben niet tegen het Nederlandse schoolsysteem, maar ik ben er ook niet voor. School zie ik als een verlengstuk van de opvoeding thuis. En hoe ik onze kinderen opvoed, past voor ons niet bij het huidige systeem. Ik ben tijdens het verdiepen en de zoektocht naar ‘andere’ opties dan het reguliere onderwijs in aanraking gekomen met holistisch onderwijs, waar de kinderen veel buiten in de natuur zijn en spelenderwijs leren. De laatste twee jaar ben ik druk bezig om mijn eigen school op te richten. Vanuit de overtuigingen en waarden waarin ik geloof. Ik geloof zeker niet in alleen maar vrijheid. Er mogen ook regels en structuur zijn, dat is juist fijn en helpend. Maar ik geloof wel dat kinderen zich in vrijheid moeten kunnen ontwikkelen en dat ze hun eigen creativiteit moeten kunnen gebruiken. Mijn oudste is heel creatief. Ze maakt allerlei kleertjes van ballonnen of wc-papier voor haar Barbies. Dat vind ik een mooie kwaliteit. Als blijkt dat ze dat heel leuk blijft vinden, wil ik dat ze daarvoor op school de ruimte krijgt. In het traditionele schoolsysteem doet dat er niet toe, worden daar geen cijfers voor gegeven, maar wordt er gekeken of je goed kan leren, kan rekenen en lezen. Dat vind ik een beperkte blik. Wout: 'Ik ben niet tegen het Nederlandse schoolsysteem, maar ik ben er ook niet voor. Hoe ik onze kinderen opvoed past niet bij het huidige system' Mensen vragen ons vervolgens geregeld: ‘Wil je dan niet dat je kinderen leren lezen of schrijven?’ Natuurlijk wel, en dat gaan ze allemaal met heel veel individuele aandacht ook doen. Je zal verbaasd staan wat mijn kleine van zes jaar al kan. Ze kan heel aardig lezen en schrijven en rekensommetjes maken vindt ze heel leuk. Met onze andere dochter doe ik andere dingen thuis, zij is een heel zorgzaam type met een enorm groot hart. Zij doet graag dingen samen, in plaats van individueel. Ieder kind wordt puur geboren, is authentiek. Ik vind het superbelangrijk dat mijn kinderen zich op hun eigen manier kunnen blijven ontwikkelen. Wij gaan uit van de motivatie van ons kind en niet van wat wij ze opdragen. Ik denk niet dat dat een rare gedachte is. En als mensen dat wel raar vinden, dan is dat prima. Maar dit is onze overtuiging.” Heb jij soms het gevoel dat je niet helemaal past in onze maatschappij? “Ik voelde vroeger al dat ik anders was dan doorsnee en dat is nog steeds zo. Ik denk dat Nikki en ik sowieso een andere overtuiging hebben dan veel anderen in onze maatschappij.” DIERTJES Je bent 32, hebt nog een contract bij Ajax tot de zomer van 2026. Dan wordt ook het WK gehouden in de Verenigde Staten, Canada en Mexico. “Ik heb een keer een visioen gehad over een wereldbeker.” Lachend: “Dus er ligt nog wat in het verschiet. In 2022 had ik echt het gevoel dat we wereldkampioen zouden worden. Hadden we die penalty’s gewonnen, dan hadden we ook van Kroatië kunnen winnen in de halve finale. Op het EK van vorige zomer waren we er dichtbij. We verloren zo nipt van Engeland in de halve finale. We blijven gaan voor de ultieme prijs, in mijn ogen het mooiste wat er is met en voor je land.” Je weet inmiddels dat jouw visioenen vaak kloppen. Gaat dit dan nog een keer gebeuren? Lachend: “Laten we het hopen, ik wil graag bij het komende WK zijn. Het is mijn laatste kans, daar gaan we wederom alles voor doen.” Je keerde heel bewust terug naar Nederland met jouw gezin. Wat wil je nog? “Ik wil graag prijzen winnen met Ajax. Kampioen worden. Maar ik wil bovenal gelukkig zijn en voldoening halen uit wat ik nu doe.” Zie jij jezelf de komende jaren nog gewoon doorgaan als voetballer? “Zolang ik er plezier in hou en het goed kan combineren met de meisjes, blijf ik doorgaan. Het enige wat ik soms moeilijk vind, is dat ik veel van huis ben. Dat valt me steeds zwaarder. Zodra ik voel dat het ten koste van mijn dochters gaat, dan stop ik. Mijn carrière als voetballer heeft altijd op de eerste plaats gestaan. Voor het voetbal moest alles wijken. Die tijd is nu voorbij. Nu moet alles wijken voor mijn gezin.” En stel dat er toch nog een mooie club in de Premier League voorbijkomt? Nikki lachend: “Nou, die zijn er altijd wel, hoor. In de zomer hadden we ook naar het buitenland gekund en dat zal volgend jaar ook wel zo zijn.” Wout: “We hebben heel bewust voor Nederland gekozen.” Zie je jezelf nog bij FC Twente eindigen? Wout: “Ondanks alle negativiteit na mijn transfer naar Ajax vorige zomer, heb ik nog steeds dat sterke gevoel bij Twente, dat is niet veranderd.” Denk je al na over het leven na het voetbal? Zouden jullie weer terug willen naar het buitenland? “We hebben op zoveel plekken gewoond, maar Nederland voelt wel als ons land. Ik zou ook heel graag met alle kinderen willen reizen. Met zijn allen een paar maanden in een camper. Op den duur zouden wij graag op een mooie plek in Twente willen wonen waar wij zelfvoorzienend kunnen leven. Met Nikki, de meisjes en een hele hoop diertjes.” Helden Magazine editie 75 Het interview met Wout Weghorst komt uit Helden Magazine nummer 75. Voor de eerste editie van 2025 maakte Frits Barend een rondje langs de velden. Hij merkte dat iedereen lyrisch is over de trainer van Liverpool, Arne Slot. “Ik vind Arne fantastisch,” aldus Guus Hiddink. Maar Slot is niet de enige Nederlander die schittert in de Premier League. Micky van de Ven, een paar jaar geleden nog speler bij FC Volendam, is nu een publiekslieveling bij Tottenham Hotspur. Hij deelt zijn verhaal over de weg naar de top. Meer lezen? Kenneth Taylor: 'Het leven gaat gewoon weer door, hoor' Jorrel Hato: 'Mijn tijd komt nog wel' De wederopstanding van Frenkie de Jong

Het is deze zomer twintig jaar geleden dat Ian Thorpe en Pieter van den Hoogenband het voor het laatst tegen elkaar opnamen. Waar ‘The Dutch Dolphin’ hem in ‘zijn’ Sydney versloeg op de 200 meter in 2000, was het ‘Thorpedo’ die het olympisch goud pakte in 2004 in Athene. Een legendarische wedstrijd die bekendstaat als ‘Race of the Century’, vanwege de aanwezigheid van die andere grootheid Michael Phelps, die het brons pakte. Voor Helden Magazine 71 spraken we af met Ian Thorpe. Toen een vriend van Pieter van den Hoogenband eind vorig jaar Sydney bezocht, was het Pieter die zijn Australische oud-collega, rivaal én vriend Ian Thorpe appte. Of hij een where-to-go- lijstje van de stad kon sturen en wat de naam van het favoriete restaurant van Ian ook alweer was. Het restaurant bleek vol te zitten, dus belde Ian zelf voor een tafel. Met succes. “Dat is wat vrienden doen voor elkaar, toch?” glimlacht de inmiddels 41-jarige winnaar van vijf olympische titels en elf wereldtitels op de langebaan. “Pieter en ik hebben nu sowieso vaker contact dan tijdens onze carrières. Vorige week stuurde hij me nog een berichtje.” [caption id="attachment_19684" align="alignnone" width="2000"] an Thorpe feliciteert Pieter van den Hoogenband na de olympische finale 200 meter vrije slag in 2000.[/caption] Jij kwam als special guest naar Eindhoven toen Pieter eind 2008 afscheid nam. Jij was toen al twee jaar gestopt. Wanneer is het contact closer geworden? “Toen we allebei zwommen, was het contact anders, minder intens. Uiteraard zagen we elkaar rondom wedstrijden, dat waren de momenten om bij te praten. Pieter leefde en trainde aan de andere kant van de wereld, inclusief tijdsverschil. Nadat we allebei stopten, was er meer tijd om contact te hebben en het over andere dingen te hebben.” Wat was de laatste keer dat jullie elkaar ‘in het echt’ zagen? Lachend: “Dat was een paar jaar geleden in Australië, het is nu dus mijn beurt om hem in Europa te bezoeken.” Gaat het tijdens de Spelen in Parijs gebeuren? Pieter is daar als chef de mission van TeamNL. “Ik zal daar zeker zijn, al weet ik nog niet precies in welke functie. Maar de kans dat we elkaar daar gaan zien is natuurlijk groot. Dat zou mooi zijn.” Golden Boy Ian geldt als een van de beste zwemmers aller tijden. Voetbal was zijn eerste sport, vanaf zijn achtste begon hij met zwemmen en records te verbreken. Ondanks zijn chloorallergie, waar hij uiteindelijk overheen groeide. Zijn schoenmaat 54 maakte grote indruk. De wereldwijde doorbraak van ‘Thorpedo’ vond plaats tijdens de Olympische Spelen van 2000 in Sydney. Op de eerste avond van het zwemtoernooi werd hij twee keer olympisch kampioen: op zowel de 400 meter vrije slag als op de 4x100 meter vrije slag, beide keren in een wereldrecord. Bij de Spelen in eigen land kwam de toen zeventienjarige Ian op in een revolutionair zwempak dat zijn hele lichaam bedekte. Jij werd vooraf al bestempeld als de Golden Boy. Had jij last van die torenhoge verwachtingen? “Niet echt. Het is natuurlijk niet normaal dat de hele natie en ook de rest van de wereld van een zeventienjarige verwacht dat hij gaat winnen. Er werd niet eens gedacht dat het níét zou lukken. Alle hoogwaardigheidsbekleders, inclusief de minister-president, waren aanwezig in het zwemstadion om mij goud te zien winnen. Want het was voor hen zeker dat dat ging gebeuren. Waar veel mensen niet bij stilstonden, was dat ik een stroeve voorbereiding op de Spelen kende doordat ik mijn enkel brak. Ik mocht een tijd niet trainen en kon mijn been niet volledig belasten in het water. Dat veranderde mijn aanloop naar Sydney. Iedereen vergat wat er aan mijn Spelen voorafging.” Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Ian Thorpe is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

Het was dé transfer van dit jaar. Lionel Messi had nadat hij Argentinië eind 2022 de wereldtitel bezorgde de clubs voor het uitkiezen. De 36-jarige, volgens velen, beste voetballer ooit koos voor Inter Miami, de club van David Beckham. Kim Kardashian, LeBron James, Serena Williams, DJ Khalid, Camila Cabello, Rick Ross, Derek Jeter, Diddy, Becky G, Marc Anthony, Giannis Antetokounmpo en Reese Witherspoon; ze zijn allemaal al een keer afgereisd naar het DRV PNK Stadium om Lionel Messi, die dit jaar voor de achtste keer de Ballon d’Or won, als speler van Inter Miami. De Argentijnse wereldkampioen, de volgens velen beste voetballer aller tijden, is voor de sterren onweerstaanbaar, ook al zit voetbal (‘soccer’) nog steeds niet in het Amerikaanse dna. Ook al zit Messi in zijn nadagen. Ook al is de tegenstand niet je-van-het. ‘Messi in Miami’ bekt niet alleen geweldig, het is gewoon een heerlijke trip, die het natuurlijk ook goed doet op social media. Het veld in het DRV PNK Stadium is het voetbalequivalent geworden van Staples Center, thuis van de LA Lakers, of Madison Square Garden in New York. Van The Oprey, het beroemde podium in Nashville of van het Californische Indio waar jaarlijks megafestival Coachella wordt gehouden. Het DRV PNK – Drive Pink, vernoemd naar een sponsor – ligt niet in Miami trouwens, maar in de veel minder glamoureuze buurstad Fort Lauderdale en heeft normaal gesproken slechts plek voor 18.000 bezoekers. De afstand van het sexy Miami Beach naar het tijdelijke onderkomen van Inter Miami is overbrugbaar. In veertig minuutjes ben je al in het gelikte stadionnetje in clubkleuren zwart en roze met palmbomen voor de deur. Waarvan de hoeken zijn dichtgebouwd met provisorische tribunes, geleend van het F1-circuit in Miami, omdat iedereen Messi in het volledig roze tenue van Inter Miami wil zien. Daarmee verliest het DRV PNK Stadium in esthetisch opzicht wel iets van zijn charme, maar dit is Amerika. Geld gaat boven alles. Kaartjes kosten nu 350 dollar, een dikke vertienvoudiging van de prijs. Lionel Messi was natuurlijk ook niet goedkoop. Behalve ruim 50 miljoen dollar in salaris, ontvangt hij een deel van de inkomsten van zendgemachtigde Apple TV en kledingsponsor Adidas. Ook krijgt hij een aandeel in de club. Het is de bedoeling dat Messi zeker tweeënhalf seizoen in Miami gaat voetballen. Het is alsnog de stunt van de eeuw: Messi naar de MLS krijgen, terwijl schatrijke Saoedische en Engelse clubs, maar ook zijn oude liefdes Barcelona en Newell’s Old Boys de rode loper uitrolden. En dan is Inter Miami ook nog een piepjonge, tamelijk artificiële club, die pas in 2018 uit de grond werd gestampt door een oud-voetballer in wie nooit een briljant visionair werd vermoed. Inter Miami presteerde daarnaast ook nog hondsberoerd. Maar inmiddels is het de club waar iedereen over praat, want nu heeft Miami de Lionel Messi-factor. [caption id="attachment_19076" align="alignnone" width="1928"] Lionel Messi met zijn drie zoons nadat David Beckham hem zijn achtste Ballon d'Or heeft overhandigd.[/caption] De droom van het icoon Het verhaal van de club die de wereld verbaast, begon in 2007 met een megatransfer aan de andere kant van het land. David Beckham koos destijds verrassend voor LA Galaxy na een succesvolle periode bij Manchester United en een iets minder florissant verblijf bij Real Madrid. Becks was vooral een knappe speler, qua uiterlijk en traptechniek. Hij muntte die twee ‘kwaliteiten’ op nimmer vertoonde wijze uit, onder auspiciën van sterrenmanager en media-entrepreneur Simon Fuller. Ondanks 115 interlands behoorde Beckham niet tot de allerbeste voetballers van zijn generatie, maar werd hij toch een van de iconen van de sport. Simpelweg omdat Beckham overal was, in elke abri, op elk gebouw en op elke tablet of tv kwam je zijn beeltenis tegen. Met dank ook aan zijn kapper, zijn clubkeuzes – Manchester United, Real Madrid, LA Galaxy, Paris Saint-Germain en AC Milan – en zijn vrouw, voormalig Spice Girl en mode-icoon Victoria Adams. Een eigen club bestieren, wilde Beckham volgens Ruud Gullit, zijn trainer bij LA Galaxy, al heel lang. “Dat was al zijn plan toen hij naar LA ging,” vertelt Gullit aan Helden. “Hij voelt zich in Amerika als een vis in het water, je bent er iets anoniemer. Maar ze vinden het ook mooi als je echt ambities hebt. En als je succes hebt, zitten ze niet te zeiken, maar staan ze voor je te klappen. Dat gebeurt nu. Want het is niet zo makkelijk zo’n club op te zetten.” Gullit weet hoe Beckham in elkaar steekt. “Een geweldige gozer. Op het trainingsveld kun je je niet verstoppen, daar zie je iemands ware aard. Nou, en David had natuurlijk al veel gewonnen en bereikt voordat hij naar Amerika kwam, maar was een echte professional, die keihard trainde en eigenlijk te goed was voor het niveau waarop hij speelde.” De Major League Soccer, opgericht na het WK’94 in Amerika, kende de nodige groeistuipen. Tegenwoordig spelen de MLS-clubs in specifieke voetbalstadions, maar dat is lang anders geweest. Gullit: “Wij speelden soms in gare stadions, of in stadions van American football-clubs waarbij je die lijnen nog zag. Of in honkbalstadions waarbij de contouren van de werpheuvel nog zichtbaar waren. Maar David zeurde nooit, hij stroopte zijn mouwen op en haalde gewoon echt een goed niveau. Er was heel veel jaloezie. Maar hij heeft er vijf jaar gezeten, en kon daarna nog bij AC Milan en Paris Saint-Germain terecht. Dan kun je wel wat. Zakelijk is hij natuurlijk ook zeer succesvol, hij heeft een uitstekend team om zich heen.” Bij zijn komst naar Amerika kreeg Beckham het voor elkaar om een licentie te verkrijgen om een eigen club te beginnen voor 25 miljoen dollar, een schijntje. Het gangbare tarief is momenteel zo’n 200 miljoen dollar. Al in 2014 maakte hij serieus werk van zijn ambitie een profclub in Miami te beginnen. Miami is qua allure en culturele diversiteit de derde stad van Amerika, de poort naar de voetbalgekke continenten Midden- en Zuid-Amerika bovendien. De jetset uit Amerika, Europa en Azië viert er graag vakantie in een eigen appartement, met een grote boot voor de deur en een golfbaan om de hoek. Maar in de straten en parken wordt er heel veel gevoetbald door de jeugd met veelal wortels in Latijns-Amerika. Don't bend for Beckham Het duurde uiteindelijk tot januari 2018, in totaal 1454 dagen, voordat Inter Miami CF het levenslicht zag. Vooral de stadionplannen van Beckham stuitten op veel verzet. Het eerste idee om een onderkomen te bouwen aan de blitse waterkant van de stad – beroemd van de serie Miami Vice, een van de namen trouwens die Beckham aanvankelijk voor de club in gedachten had – ketste af op bezwaren en kosten, steeds verder werd de voetbalclub naar de ‘stedelijke kern’ van Miami geduwd. Beckham en consorten onderhandelden met de stad over ongebruikt, vervuild land en besloten uiteindelijk tijdelijk uit te wijken naar Fort Lauderdale. Het sentiment was zeker niet louter positief. Beckham doorstond politieke stormen, en burgerinitiatieven met namen als Don’t bend for Beckham, een verhaspeling van de titel van de succesvolle film Bend It Like Beckham, en putte het geduld van de commissaris van de Amerikaanse profvoetbalcompetitie behoorlijk uit. ‘Er waren momenten dat we achteroverleunden en zeiden: dit gaat niet gebeuren, het is te moeilijk, er zijn te veel hobbels op de weg. Maar ik geef niet op,’ vertelde een emotionele Beckham aan media tijdens een evenement in 2018 om deelname aan de MLS in 2020 te bevestigen. De Amerika-correspondent van The Guardian zag parallellen met de bouw van de treinverbinding van Miami naar het zuidelijkste puntje van de staat, het eiland Key West in 1905 door architect Henry Flagler. De aanleg van de East Coast Railway van liefst 240 kilometer over land en zee zou worden geteisterd door drie orkanen, een uitbraak van gele koorts en kostte liefst 50 miljoen dollar. Het project leek vervloekt en werd bespot als ‘Flagler’s Falen’. Maar toen Flagler in 1912 op de eerste trein stapte die Key West bereikte, werd de Overseas Railroad het ‘Achtste Wereldwonder’ genoemd. De verbinding bespoedigde de eeuwenlange transformatie van Zuid- Florida tot een toeristisch walhalla. Uiteindelijk werd de Overseas Railroad in 1935 weggespoeld door een orkaan van categorie 5 en nooit meer herbouwd. De overblijfselen worden thans gebruikt als vissteigers. Gullit: “Het lastige voor voetbalclubs in Amerika is de concurrentie met de drie grote sporten, American football, basketbal en honkbal. Die zijn zo domi- nant, zo diep verankerd in de volksaard dat Amerikaanse investeerders liever participeren in Europese voetbalclubs. Maar aan de andere kant: als het ergens kan, is het toch wel in Miami.” Real Madrid-, Barcelona- en Boca Juniors-shirts zijn aan Ocean Drive, de beroemde boulevard van Miami, inderdaad net zo gewoon als kleding van American football-club Miami Dolphins en NBA-basketbalteam Miami Heat. Voor de allereerste El Clásico tussen Real Madrid en Barcelona op Amerikaanse bodem in de zomer van 2017 was het Hard Rock Stadium in Miami (capaciteit 65.326) razendsnel uitverkocht. 'Miami heeft een ster nodig' Miami is een evenementenstad. De nationale perceptie van fans uit die stad als ‘successupporters’ is niet geheel ongegrond. Wanneer de nieuwigheid is vervaagd, zal er gewonnen moeten worden om een bredere fanbase te creëren en te behouden. Het is iets dat Beckham erkende toen hij bij de lancering beloofde ‘het beste team in de MLS’ te bouwen. ‘Ik denk dat Miami een ster nodig heeft,’ sprak Beckham profetische woorden. ‘Dat verwacht het publiek van Miami van ons. En dat zijn we van plan.’ Een blauwdruk lag er al. Basketbalclub Miami Heat werd uiterst populair door de komst van sterspelers LeBron James en Chris Bosh in 2010 en het behouden van Dwyane Wade. Met The Big Three won Miami Heat NBA-titels en werd de club mega-populair. Honkbalclub Miami Marlins liet juist zien hoe het niet moet. De bouw van het dunbevolkte Marlins Park-stadion tegen astronomische kosten ging ten koste van de investering in goede spelers. De lokale bouwmagnaat Jorge Mas had dit al voorvoeld, hij bood veel minder op de Marlins dan oud-sterhonkballer Derek Jeter. Mas en zijn broer José sloten zich daarop aan bij het MLS-plan van de Beckham-groep, op een moment dat diens plannen voor een profclub in Miami door de vele tegenwind dreigde te worden afgeschoten, mede door concurrentie van steden als Charlotte, Detroit, Indianapolis, Phoenix, Raleigh, Sacramento, San Antonio, San Diego, St. Louis en Tampa. Ook Messi is geen bionische held, de 36-jarige aanvaller miste al veel cruciale wedstrijden waardoor Inter Miami de play-offs is misgelopen. De potentie van Miami deed de bond toch besluiten om Beckham groen licht te geven. Hoewel eerder de profvoetbalclub Miami Fusion – opgericht in 1997 – al na drie jaar de handdoek gooide vanwege te weinig toeschouwers, terwijl de resultaten van Fusion juist in het laatste seizoen voortreffelijk waren. Het had te maken met het tijdsgewricht betoogden de pleitbezorgers van Inter Miami. Fusion was in een periode opgericht toen voetbal in Amerika in een dip zat, en sprak bovendien de latino’s in Miami niet aan. Beckham & co anticipeerden daarop door de officiële naam Spaanstalig te maken, Club Internacional de Fútbol Miami. Ook de communicatie van de club is vooral in het Spaans. Er kwamen direct veel spelers met Zuid- en Midden-Amerikaanse roots, zoals Gonzalo Higuaín, voormalig spits van Real Madrid, Juventus en het Argentijns elftal. De resultaten waren echter beroerd, daar kon ook Beckhams vriend Phil Neville niets aan veranderen. Neville, die samenspeelde met Beckham bij Manchester United en enige faam verwierf als coach van het Engels vrouwenelftal en analist, werd deze zomer ontslagen, nadat Miami als laatste in de oostelijke competitie was geëindigd. Messi had immers zijn eisen. De staf onder leiding van landgenoot en voormalig Barcelona-coach Gerardo ‘Tata’ Martino is inmiddels goeddeels gevuld met Argentijnen, van Barcelona kwamen ook zijn Spaanse vrienden Sergio Busquets en Jordi Alba over, plus nog twee Argentijnse talenten. Roze droom Het roze shirt knelt wat om de brede schouders en volle buik van de marktkoopman die aan de boulevard van het Zuid-Franse kustdorp Le Barcarès een kraampje heeft met voetbalshirts. Op zijn rug staat 10 en daarboven Messi, op zijn borst het logo van Inter Miami. Het is de eerste zomer dat hij een voetbalshirt van een Amerikaanse voetbalclub draagt, vertelt hij. Normaliter kiest hij voor het shirt van de Champions League-winnaar. Wie afgelopen zomer op vakantie in Europese steden over de weekmarkten struinde, zag overal roze shirts hangen tussen tricots van usual suspects als Real Madrid, PSG en Manchester City. Dat heeft niet alleen met Messi te maken, het is ook gewoon een ‘goed gekozen shirt’, stelt ‘shirtjesprofessor’ Floor Wesseling. Hij prijst het roze, geen enkele andere profclub in Amerika speelt in die kleur. Maar het past bij Miami, dat een traditie heeft in art deco-architectuur, en ook bij Beckham, doorbreker van uiterlijke stereotypen en zeer populair onder homoseksuele mannen. Daarnaast: in het intro van de hitserie Miami Vice vliegen een paar roze flamingo’s weg. In het logo van Inter Miami staan ook twee vogels, maar dat zijn reigers, die met hun poten de letter M vormen. Ertussen een zon met zeven stralen, als eerbetoon aan het rugnummer 7 dat Beckham bij Manchester United droeg, want enige ijdelheid is de 48-jarige Spice Boy nog steeds niet vreemd. De kopers van het shirt staan niet voor gek, bij terugkomst. Want Messi doet het goed bij Inter Miami, hij oogt zelfs herboren na drie stroperige jaren bij Paris Saint-Germain, waar hij geregeld werd uitgefloten. Alleen in het shirt van Argentinië leefde hij in die tijdspanne op, met de Copa America en wereldbeker als laatste bewijsstukken voor zijn status als beste aller tijden. Hoe hongerig is hij nog, was de vraag toen duidelijk werd dat hij de oversteek zou maken. Nou, het was meer een kwestie van het plezier hervinden. En dat lukt vooralsnog in Miami, een keuze die hij heel bewust maakte, waar de overstap naar PSG min of meer noodgedwongen was, zo verklaarde hij in een spaarzaam interview. Huismus Messi voelde zich niet thuis in Parijs, maar wel in Miami waar hij al vaak vakantie vierde en een aantal etages aanschafte. Het is goed te bereizen vanuit zijn geboortegrond, het Argentijnse Rosario, en bijna iedereen spreekt er Spaans. Direct al in zijn eerste wedstrijd scoorde Messi, daarmee een verliesreeks van elf wedstrijden beëindigend. Hij won ook meteen een prijsje, de Leagues Cup. De glimlach staat weer op zijn gezicht als hij speelt. Hij viert doelpunten door Marvel- superhelden te imiteren – eerst Thor, dan Black Panther en vervolgens Spider-Man. Hij geniet samen met zijn vrouw van het (avond-)leven in South Beach. In Little Buenos Aires, een wijk waar velen van de circa honderdduizend Argentijnen wonen, hoopt elke restauranteigenaar dat de stervoetballer een hapje komt eten. Bij filialen van het Hard Rock Café kunnen bezoekers een naar Messi vernoemd broodje kip bestellen. In de artistieke wijk Wynwood is Messi vereeuwigd via talloze muurschilderingen. Bij een daarvan plaatste Beckham hoogstpersoonlijk een likje verf. Messi kom je ook op de Amerikaanse tv voortdurend tegen, als uithangbord van een biermerk onder meer. In de commercials spreekt hij niet, want Engels spreken is nog steeds zijn hobby niet. Zijn kinderen dribbelen na wedstrijden vrolijk over het veld, in de wetenschap dat een voormalige Navy Seal en MMA-vechter hem constant op een paar meter volgt. Zelfs tijdens wedstrijden loopt deze Yassine Chueko mee langs de zijlijn om selfiejagers te onderscheppen wat hilarische filmpjes oplevert. Het enige wolkje boven het droomhuwelijk zijn blessures. Ook Messi is geen bionische held, de 36-jarige aanvaller miste al veel cruciale wedstrijden waardoor Inter Miami de play-offs is misgelopen. De finale van de US Open Cup, nota bene in Fort Lauderdale, ging verloren. Ook toen zat Messi geblesseerd op de tribune. Tegelijkertijd vergroot het de waarde van de Amerikaanse voetbalcompetitie. Zelfs met Messi en zijn talloze trawanten erbij zit je niet zomaar bij de beste zestien clubs. Beckham toonde zich direct strijd- baar. Volgend seizoen, met Messi & co wat meer gewend in Florida, gaat Inter Miami voor het allerhoogste. Amerika is gewaarschuwd, de roze droom is nog springlevend. Club Internacional de Fútbol Miami komt eraan. Helden Magazine 69 Het verhaal over Lionel Messi komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar, waarop Femke Bol de cover siert. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Ook een portret van Carlos Alcaraz, de nieuwe posterboy van het tennis die Novak Djokovic klopte in de finale op Wimbledon in dé wedstrijd van het jaar. En als laatste was het voor schaatscoach Kosta Poltavets en voetbaltrainer Anoush Dastgir juist een zwaar jaar, door de situatie in hun geboortelanden Oekraïne en Afghanistan. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.