Andries Jonker (60) trainde Nederlandse clubs als Willem II, MVV, Volendam en Telstar. In het buitenland was hij actief als assistent-trainer onder Louis van Gaal bij Barcelona en Bayern München en als hoofdtrainer van VfL Wolfsburg. Sinds vorige zomer is hij bondscoach van de Oranjevrouwen. We nodigden Andries uit in het Rijksmuseum voor de serie Leeuwinnen in het Rijks en stonden stil bij De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. “Als ik in het buitenland kom, dan vallen er altijd twee namen: Johan Cruijff en Rembrandt. Ik noem het genialiteit, zij zijn de uitzondering op de uitzondering. Allebei mensen met uniek veel kwaliteit op hun vakgebied. Mooi dat zij in het buitenland ook zo erkend worden,” zegt Andries Jonker. Terwijl hij voor De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn staat in de Eregalerij van het Rijksmuseum in Amsterdam, haalt hij zijn persoonlijke herinneringen op aan het wereldberoemde schilderij. “Ik ben ooit begonnen als gymnastiekleraar in het Amsterdamse onderwijs. Op een van mijn laatste scholen, in de wijk Overtoomse Veld, zaten 123 kinderen. De directeur vroeg of ik met groep acht een aantal weken museumles wilde volgen. Hij wist niet of de overige leraren al die kinderen in de hand konden houden, hij dacht dat ik dat het best kon. We bezochten iedere vrijdagmorgen een museum: het Stedelijk Museum, het Van Gogh Museum, het Rijksmuseum. Weken achtereen was het goed gegaan, tot de laatste week, toen kwam de apotheose. De gids van het Rijksmuseum legde uit hoe De Nachtwacht in elkaar zat. Een jongetje stond voor me, achter het touw, ging naar voren en dook met een razendsnelle beweging onder het touw door. Ik greep hem net op tijd in zijn nek. Ik was niet de enige die oplette, er ging een alarm af en van alle kanten kwam beveiliging aanrennen. Het jongetje moest huilen. Op de weg terug naar school vroeg ik wat hij van plan was. Hij zei: ‘Die meneer zei dat het geschilderd is, maar dat kan helemaal niet, ik wilde voelen of het echt zo was.’” Rondleider Hugo Penning beaamt: “Soms geloof je niet dat het met een mensenhand geschilderd is. Het contrast tussen licht en donker is bijzonder. Dat heeft Rembrandt gedaan omdat hij weet dat mensen eerst naar het licht kijken en dan pas wat er te zien is in het donker. Eerst zien we die twee mannen, dan realiseren we ons: zij zijn de baas, dan zien we het meisje, en dan pas de rest van het schilderij. Rembrandt was in die tijd een moderne kunstenaar.” Andries: “Ik snapte wel dat het jongetje het schilderij wilde voelen, hoor. Ongelooflijk wat schilders in die tijd gepresteerd hebben. Ik kan me heel goed voorstellen dat zo’n ventje dacht: dit kan niet, ik word in de maling genomen.” Johan Neeskens Je bent al jaren werkzaam in het voetbal, maar schopte het zelf niet tot profvoetballer... “Ik kom uit Amsterdam-Noord, van Blauwe Zand, bepaald niet de beste wijk. Mijn broer en ik zijn met heel veel liefde opgevoed door mijn ouders. Wij mochten alles doen wat we wilden, daar moest alles voor wijken. Ik wist als jong jochie zeker dat ik profvoetballer zou worden. Op mijn zeventiende kwam ik bij Volendam terecht. In die tijd mochten er vijf van buiten Volendam meedoen, maar aan het einde van het seizoen moest ik vertrekken. Ik vond het heel erg dat ik weg moest en dat mijn droom opzijgezet moest worden. Johan Neeskens was mijn idool, zo’n soort speler was ik als kleine jongen ook. Achteraf was ik gewoon niet goed genoeg. Toen ben ik vol voor de Academie voor Lichamelijke Opvoeding gegaan.” Als trainer stond je aan het roer van Willem II, MVV en Volendam, was actief in het buitenland als assistent-trainer onder Louis van Gaal bij Barcelona en Bayern München en werd later hoofd van de Arsenal Academy en hoofdtrainer bij VfL Wolfsburg en Telstar. Hoe kijk je terug op je carrière? “Ik ben iemand die met jongens, meisjes, mannen en vrouwen kan werken, in het mastje van het betaald voetbal, bij een club als Telstar of MVV, maar ook in de wereldtop kan werken. Dat duidt op aanpassingsvermogen. Ik kom uit een eenvoudige buurt, heb me aan de grote wereld moeten aanpassen. De Champions League finale in 2010 met Bayern München is mijn hoogtepunt en tegelijkertijd mijn dieptepunt, omdat we hem verloren van Inter Milaan. Het doet nog steeds pijn, maar wat een mooi jaar hadden we beleefd.” Hoe is jouw band met Louis van Gaal? “Louis en ik hebben een heel goede band, vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten. We hebben wederzijds respect en zijn open tegen elkaar. We kwamen elkaar vorig jaar tegen in Zeist, toen ik was aangesteld als bondscoach van het vrouwenteam. Hij vertelde mij hoe het met zijn gezondheid was, dat hij prostaatkanker had, draaide niet om de hete brij heen. Louis en ik zijn geen vrienden die bij elkaar over de vloer komen. Op het moment dat ik iets nodig heb of andersom, dan staan we voor elkaar klaar. Na drie interlandperiodes met de Oranjevrouwen belde ik hem op met wat vragen, hoe hij bepaalde dingen zou doen en deed met de mannen. We hebben een bijzondere verstandhouding gebaseerd op veel vertrouwen.” 'Na elke WK-wedstrijd heb ik Van Gaal een kort bericht gestuurd, met mijn waarnemingen en bevinding, dan kon hij daarmee doen wat hij wilde' Waarom heeft Van Gaal jou niet gevraagd als assistent bij het Nederlands elftal toen hij na het EK in 2021 Frank de Boer opvolgde als bondscoach? “Louis is heel goed in staat om naar zichzelf te kijken. Hoe hij wil dat het team functioneert en wie en wat hij daarvoor nodig heeft. Louis legde uit dat wij dezelfde kleur zijn, dat wij in bepaalde situaties exact hetzelfde reageren en dat hij graag iemand wilde die op een wat vriendelijkere manier kon reageren. Als een speler te laat komt, zitten wij er direct bovenop: ‘Waarom ben je te laat?’ Maar dat kun je ook anders doen, iets vriendelijker. Ik was niet verbaasd en kon me volledig in zijn keuze vinden.” Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Andries Jonker komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond én spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Sanne van Dijke (25) verloor anderhalf jaar geleden onverwachts haar broer Steven en twee maanden later oud-trainingsmaatje Ilona Lucassen. Terwijl ze haar verdriet noodgedwongen probeerde te parkeren, blonk ze uit op de judomat. Ze werd Europees kampioen, won WK-brons en olympisch brons. “Ik ben trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig.” “De Olympische Spelen overtroffen al mijn verwachtingen. ‘Met publiek zijn de Spelen nog zoveel gaver,’ zeiden mensen om mij heen. Nou, ik vond het in Tokio allesbehalve saai. Ik vond het jammer dat mijn familie er niet bij kon zijn, maar dit was sport in de puurste vorm. Daar leef ik voor. Een week voor de start van de Spelen hadden we ons voorbereid op een plek bij een universiteit waar we vaker wa­ren geweest. Er stond een boom in ons hotel, daarin hadden Japanse kinderen gelukwensen gehangen. Die spreuken hadden ze voor ons proberen te ver­ talen. Op een stond: ‘Ik verwacht een medaille.’ Die vond ik mooi, want ik verwachtte ook echt een medaille van mezelf. Het briefje heb ik uit de boom gehaald en op de kast voor mijn bed geplakt. Iedere ochtend als ik wakker werd, zag ik die Japanse spreuk. Op de wedstrijddag las ik hem en ik zei tegen mezelf: nou San, ga het maar doen. Ik had er zin in en de eerste partij ging goed. Ik won op ippon. De tweede partij werd een tricky gevecht. Ik won dankzij golden score. In de halve finale stond ik tegenover de Oostenrijkse Michaela Polleres, een meisje van wie ik echt kon winnen. Ik zette een schouderworp in, dacht dat ik haar had. Maar ze pakte me over. Ik zat even goed stuk. Ik heb even goed gescholden en met wat dingen gegooid. Na een paar minuten dacht ik: oké, focus, ik kan nog brons winnen. Na een half uur stond ik op de mat tegen­ over de Duitse Giovanna Scoccimarro. Zij is meer een tactische judoka, dat ligt mij niet echt. Ik kwam achter met twee shido’s, bij drie had ik verloren. Met mijn rug stond ik tegen de muur, werd er moedeloos van. Ik probeerde aan te val­len, maar het lukte niet. Toen gingen we de golden score in, iedere fout was funest. Ik merkte dat zij moe werd, daardoor kon ik wat beter aanvallen. Ik zag een gaatje en kon haar ver op haar rug vast­ pakken. Dit moet hem zijn, dacht ik. De eerste poging mislukte, maar ik had haar nog steeds vast. De tweede poging dan. Ik voelde haar tenen wankelen en dacht: daar ga je. Zo opgelucht was ik. Ik zakte in elkaar en voelde hoe moe ik was, het had bijna acht minuten geduurd voor­ dat ik die golden score maakte. Daarna kwamen de emoties eruit. Het was gelukt. En ik dacht: deze is voor Steven." • Steven is op 8 april 2020 uit het leven gestapt. Mijn broers Steven, Wouter en ik waren heel close. Steven leek op mijn moeder, was net als zij echt een gevoelsmens en een ontzettend lieve jongen. Hij deelde veel over zijn leven met me, maar had het nooit over de dingen waar hij tegenaan liep. Steven wilde altijd een ander helpen, maar zelf hoefde hij niet geholpen te worden. Ik ben ook niet zo’n prater, maar als ik met iets zat, ging ik naar Steven of mijn moeder. Steven was ook altijd enorm betrokken bij mijn judo. Zonder hem had ik überhaupt niet gejudood, ik was denk ik een jaar oud, toen ik al met hem meeging naar de judotraining. Wouter is ook betrokken hoor, maar hij is, net als ik, altijd druk. Wouter heeft een succesvol bedrijf dat hij al vanaf zijn zeventiende aan het uitbouwen is. Als ik bij mijn moeder aan het eten was, kon Wouter zeggen: ‘Hé, ik zie je koffer in de gang staan, ga je weer weg?’ Dan wist hij niet dat ik een maand naar Azië ging. ‘O, veel plezier,’ zei hij dan. Steven wist altijd precies wat ik deed en waar ik was. Hij zette de wekker voor mijn wedstrijden en bleef ervoor thuis. Steven haalde weleens mijn oma op in Geldrop, dan zette hij een beamer aan en keek met haar naar mijn wedstrijden. Hij zei ook geregeld dat hij trots op me was, kon ineens zeggen: ‘San, ik ben zo trots op wie je bent.’ Ik zou ook nog zoveel tegen hem willen zeggen... Met Wouter ben ik ook close, maar hij is zakelijker. Sinds het overlijden van Steven is onze band wel veranderd. Nu hij er niet meer is, hebben we bijna iedere dag contact. Dat Steven uit het leven wilde stappen, heb ik niet aan zien komen. Hij had gokproblemen en was al eerder teruggevallen, dus we wisten dat het weer mis kon gaan. We waren er dus wel mee bezig, maar aan deze consequentie hadden we nooit gedacht. Ik heb heel veel verdriet gehad om Steven, maar na een paar maanden trainen leek het of ik het verdriet een beetje kon parkeren. Ik merkte ineens hoe sterk het mentale vermogen van een mens is. Je kunt bepaalde dingen blijkbaar voor je uit duwen. Net als wanneer je op vakantie gaat en dan ineens ziek wordt. Je mind laat in die drukke periode ervoor niet toe dat je ziek wordt. Met je hoofd kun je iets lichamelijks tegenhouden. Bij mij was het dat ik het rouwen onbewust deels uitstelde. De Spelen stonden nog op het programma. Ik moest aan de gang, had werk te doen. Ik zat ook nog eens in een volle concurrentiestrijd met Kim Polling. Het voelde heel cru dat ik eigenlijk moest zeggen dat ik mijn verdriet uit moest stellen. Aan motivatie had ik geen gebrek, maar ik zat wel in de knoop met mezelf. Ik wilde rouwen, maar had daar geen tijd voor. Een psycholoog hielp me in die periode. Ik wist ook dat Steven het heel erg zou vinden als ik zou opgeven. Hij wilde niks liever dan dat ik naar de Spelen zou gaan. Als hij niks met judo had gehad, dan was het een ander verhaal geweest, dan had ik niet aan mezelf kunnen verantwoorden dat ik er zo snel mee was doorgegaan. Maar Steven wilde niet dat wij ons leven zouden stilzetten om hem. Als hij had kunnen zien dat ik die droom had opgegeven, zou hij daar ontzettend van hebben gebaald. Vanwege het coronavirus mochten we in mei pas weer judoën. De Spelen waren uitgesteld, in mijn hoofd had ik toen ook totaal geen ruimte voor de Spelen. Toen ik weer begon met judo, had ik ruimte voor structuur, meer ook niet. Judo was een reden om uit bed te komen. Mijn beste vrienden, onder wie Michelle Schellekens, hebben mij echt op de been gehouden. Mijn coach Micha Bazynski is ook heel belangrijk geweest. Belangrijker dan hij zelf beseft. Hij heeft me gesteund en veel naar me geluisterd, maar hij hielp me vooral door naar Papendal te komen. Hij zei: ‘Ik ben er, kijk maar wat voor jou goed voelt. Ik snap het als je niet komt en als je wel komt, gaan we trainen.’ Micha woont in Duitsland en reed er wel ruim twee uur voor naar Papendal. Dus als ik niet zou komen, zou hij dat hele stuk voor niks hebben gereden. Zonder mij druk op te leggen, zorgde hij voor structuur in mijn leven. Judo was zo goed voor me in die periode. Ik bewoog, wat al goed voor me was, reed iedere dag een uur naar Papendal en weer terug, daarna was de halve dag al om. Dat hielp me enorm. Toen gebeurde het weer. Twee maanden later, op 12 juni, overleed mijn oude trainingsgenoot Ilona Lucassen. Ook zij stapte uit het leven. Het klinkt raar, maar om Ilona ben ik op dat moment minder verdrietig geweest als om Steven. Mijn emmer met verdriet zat al vol. Ik was al een vaatdoek, wat word je daarna, een servetje? Wel merkte ik dat ik de wereld heel oneerlijk begon te vinden. Ik had het gevoel dat iedereen tegen mij was en werd heel negatief, dacht: wat heeft het voor zin, iedereen gaat toch dood. Met Ilona had ik jarenlang in Eind­hoven getraind. Ze was een paar jaar jonger dan ik en een beetje een gekkie. Ilona was een sfeermaker, maar ze was ook heel beïnvloedbaar. Je kon haar opnaaien om alles. Als we iets grappigs hadden bedacht, voerde zij het wel uit. Als we op het matje moesten komen bij een trainer, wist ik zeker dat zij wat terug zou zeggen. Ik heb misschien een grote bek, maar Ilona had dat helemaal. We waren allebei een beetje ratjes. Echte pubers. Op Papendal zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Ik werd serieuzer in mijn sport. We zagen elkaar nog steeds iedere dag, maar hadden minder contact. Op Papendal werd ik een wat belangrijkere speler. Ik had vroeger te maken met types als Edith Bosch. Zij kon echt een bitch zijn, trapte tegen je schenen en haalde je onderuit. Ik haatte haar toen, maar waardeer nu wat ze heeft gedaan. Ik ben er knetterhard van geworden, zonder Edith en de andere oudere judoka’s was ik niet waar ik nu was. ‘Judo gaf Ilona structuur, maar door corona viel dat weg. Maar dat ze dit zou doen, had ik nooit verwacht’ Dat gedrag nam ik ook een beetje over. Als iemand zat te klooien, kon ik ook zeggen: ga lekker naar huis als je niet je best doet. Dat heb ik ook bij Ilona moeten doen. Zij kon dat totaal niet van mij hebben, dacht: wij zijn juist toch maatjes? Ilona vond het lastig als ik haar ergens op aansprak. Judo heeft Ilona op het rechte pad gehouden. Van mezelf denk ik soms ook: als ik niet had gejudood, weet ik ook niet hoe ik terecht was gekomen. Maar bij Ilona dacht ik dat helemaal. Judo gaf Ilona structuur, maar door corona viel dat weg. Maar dat ze dit zou doen, had ik nooit verwacht. Margriet Bergstra, een van mijn beste vriendinnen, was Ilona’s beste vriendin. Zij heeft het van dichtbij meegemaakt dat zij weggleed. Margriet belde mij meteen toen het vreselijke nieuws over Ilona bekend was. Ik dacht: nee, niet nog een keer. Ik kreeg wel een klap, maar niet zo erg als die aankwam bij de anderen, omdat ik zelf dus al vol zat met verdriet. Vooral probeerde ik er voor Margriet te zijn. Bij de uitvaart van Ilona ben ik niet geweest, dat mocht niet vanwege corona. We hebben het in Eindhoven online gekeken met andere judoka’s en coaches en hadden een erehaag gemaakt voor haar. Ik heb me heel eenzaam gevoeld. Michelle en ik hebben wel veel steun aan elkaar gehad. Zij was ook een heel goede vriendin van Ilona en van Steven. We zijn allebei geen praters, maar bij elkaar zijn, hielp al. We keken films, hingen op de bank. Het was zo veel wat er was gebeurd, we konden dat allebei niet behappen. In die tijd was ik eigenlijk een beetje ontoerekeningsvatbaar. Ik dronk veel, was mijn verdriet niet aan het verwerken, maar meer aan het ontsnappen. Structuur, bewegen en een dagelijks doel om mijn bed uit te komen, gaven mij houvast. Maar de Spelen konden me echt gestolen worden. Ik heb zelfs gezegd: laat Kim Polling maar gewoon gaan. Als onze strijd niet zo persoonlijk was geworden, had ik mijn vorm misschien nooit meer teruggevonden. De manier waarop de concurrentiestrijd met Kim is gegaan, heeft me enorm geraakt. Lang hebben Kim en ik niks met elkaar te maken gehad, zij is vijf jaar ouder. In 2017 werd ik Europees kampioen in Warschau. Dat was het startschot van onze concurrentiestrijd. Kim riep geregeld wat over mij en dat krenkte me. Die gevoelens parkeerde ik, maar die kwamen eruit toen bekend werd dat ik de olympische selectie van Kim had gewonnen. Ik was niet blij, voelde vooral boosheid, had zo’n negatief gevoel overgehouden aan die strijd. In die tijd heb ik veel met een psycholoog gepraat. Die zei: ‘Je moet het afsluiten.’ Op aanraden van haar schreef ik briefjes waarop ik mijn negatieve gevoelens schreef. Die heb ik in de houthaard in de tuin gegooid. Daarna heb ik in mijn eentje een fles champagne opengemaakt. Eerst heb ik een glas gedronken, daarna ben ik naar Michelle gefietst en heb ik met haar een glas gedronken. Tot slot ben ik naar mijn moeder gegaan en heb ik met haar nog een glas genomen. Mijn moeder vond het geweldig dat ik de Spelen had gehaald. Eindelijk voelde ik die blijdschap toen ook een beetje. Vervolgens spande Kim nog een rechtszaak aan om op die manier te proberen alsnog het olympische ticket af te dwingen. Ik denk dat Kim heel anders is dan ik en haar acties daarom niet zo goed begrijp. Veel dingen heeft ze ook netjes gedaan, ze heeft me gecondoleerd na het overlijden van Steven. En ze heeft me gefeliciteerd met mijn kwalificatie voor de Spelen en na het winnen van een medaille. Ik vind het knap dat ze dat kon opbrengen, weet niet of ik dat had gekund. Wat betreft mijn judocarrière: ik wil sowieso doorgaan tot en met de Spelen in Parijs. En als mijn lichaam het houdt en ik heb er nog plezier in, dan ga ik door tot en met de Spelen in Los Angeles in 2028. Met mijn twee Europese titels, WK-brons en een bronzen olympische medaille is mijn carrière al geslaagd. Alles wat ik graag wilde, heb ik behaald. Natuurlijk zal ik straks weer meegesleept worden in de olympische hype en wil ik dat ticket bemachtigen, maar er zit wel een bepaalde rust in me. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. In Tokio zag ik judo als werk, in Parijs ga ik er hopelijk van genieten. Met mijn familie op de tribune. • Na Tokio ben ik bij Stevens graf geweest met mijn medaille in mijn zak. We hebben het geflikt hè, zei ik. Ondanks alles wat er is gebeurd, heb ik dit jaar heel goed gepresteerd. Op judogebied ging het heel goed, maar ik heb wel gemerkt: succes is niet zaligmakend. Mijn leven is niet ineens goed met een olympische medaille. Ik ben er trots op en heel blij mee, hoor, het is een beloning voor het harde werken. Maar alles wat er is gebeurd, is niet ineens weg. Na Tokio ben ik opnieuw het verwerkingsproces in gegaan. Toen de Spelen afgelopen waren, haalde het verdriet me in. De eerste maand na de Spelen heb ik 26 nachten nachtmerries gehad over Steven. Dan was hij er ineens weer in mijn dromen en zei hij dingen als: ‘Het is allemaal in scène gezet.’ Vlak nadat hij was overleden, had ik ook die nachtmerries, maar in de zes maanden voor de Spelen had ik er geen last van gehad. Ineens merkte ik hoe erg ik mijn verdriet aan de kant had gezet. ‘Ik ben heel blij en trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig. Ik weet niet of ik me ooit weer beter ga voelen, dat is een heel enge gedachte’ Aan Steven denk ik iedere dag. Meestal voordat ik naar bed ga, maar er zijn ook veel andere momenten waarop ik aan hem denk. Bij films en muziek, tijdens gesprekken die ik met mensen voer, of als zijn club PSV moet voetballen. Vroeger speelden we altijd samen het spel Football Manager. Als we dan lazen dat een speler was verkocht voor veel geld, konden we tegen elkaar zeggen: ‘Ja, maar wij hebben hem gescout, hè.’ Als ik nu iets lees over een speler die een transfer maakt, heb ik de neiging Steven te appen. De rollercoaster van de afgelopen twee jaar is gelukkig voorbij. Tot en met de Spelen werd ik geleefd, nu kan ik alles even op mijn manier doen. Maar het licht aan het einde van de tunnel zie ik nog niet. Ik ga twee stappen achteruit, en dan weer één stap vooruit. Mijn psycholoog heeft gezegd dat het niet raar is dat ik nu terugval. En iedereen die ik spreek die iets soortgelijks heeft meegemaakt, zegt: het gaat nooit helemaal voorbij. De gedachte dat ik hier nooit meer overheen kom, vind ik zo heftig. Is dit dan nu mijn leven? Ik ben heel blij en trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig. Ik weet niet of ik me ooit weer beter ga voelen, dat is een heel enge gedachte. Mijn geluk is dat ik heel fijne mensen om me heen heb. Ik heb een fantastische vriendengroep en een heel lieve vriendin, Natalie Powell. Natalie is ook judoka, we zijn nu drieënhalf jaar samen. Bij haar kan ik mezelf zijn. Sinds kort wonen we samen. Soms kan ik niet uit mijn bed komen, heb ik een offday, dan komt ze een kop thee brengen. Af en toe is het voor haar ook lastig. Ik kan nog weleens flippen als het me te veel wordt en primitief reageren. Maar ze gaat er heel goed mee om. Ik vind het heel fijn dat ze Steven nog gekend heeft. Ik zie echt een toekomst met haar, volgens mij zij ook met mij. • Ik probeer nu ook meer op anderen te letten, door bewuster en wat vaker te vragen: hoe gaat het nou met je? Dat in plaats van vluchtig: hé, hoi, hoe is het? Als je je er bewust van bent, merk je dat heel veel mensen tegen dingen aanlopen of zich soms niet zo gelukkig voelen. We doen allemaal maar alsof we het zo goed voor elkaar hebben, maar schijn bedriegt. Als je met een kater op de bank ligt en door Instagram scrolt, zie je de ene na de andere perfecte bikinifoto op Bali verschijnen. Op jouw slechtste moment zie je het beste moment van iemand anders. Nou, dan voel je je vanzelf wel een mislukkeling. Dat is wat sociale media teweegbrengen. Met een goede vriendin heb ik dit najaar de marathon van Amsterdam gelopen. Dat plan ontstond al vorig jaar in coronatijd, maar toen ging de marathon niet door. Ik wilde er een goed doel aan koppelen, dat werd 113 Zelfmoordpreventie. We hebben ruim 15.000 euro opgehaald. Dat geld is belangrijk en hard nodig, maar ik vind het vooral belangrijk dat het gesprek wordt opengebroken. Dat mensen die niet gelukkig zijn, zich uitspreken, en er in een vriendengroep niet stoer over wordt gedaan of dat het weggelachen wordt.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Sanne van Dijke komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Sinds het olympisch goud op de Spelen in Pyeongchang in 2018 staat er geen maat op Suzanne Schulting. Wereldtitels en Europese titels stromen binnen. Ze is de koningin van het shorttracken en reist naar de Spelen in Beijing af als de te kloppen vrouw op alle afstanden. “Die ene gouden olympische medaille geeft me geen rust, ik wil er meer.” Je hebt er ooit van gedroomd om olympisch kampioen te worden en te domineren in je sport. Je bent pas 24 en hebt dat nu al bereikt. “Ik heb weleens grappend geroepen: nou jongens, ik kan stoppen! Maar daarvoor vind ik de sport en het leven dat erbij hoort nog veel te mooi. Ik ben nog heel erg hongerig.” 'Laatst liep ik in De Pijp in Amsterdam en hoorde iemand roepen: 'Hé, Schulting!' Ik was helemaal verbaasd, dat maakte ik in Amsterdam nooit mee' Welke sporters inspireren jou? “Mathieu van der Poel, Sven Kramer en Ireen Wüst. Mathieu is maar twee jaar ouder dan ik, hij gaat nog lang niet stoppen, en heeft al zoveel bereikt. Sven en Ireen zitten meer in de nadagen van hun carrière, maar zij doen hetzelfde wat ik ambieer: heel veel bereiken, zo lang mogelijk domineren en blijven doorgaan. Van de buitenlandse sporters keek ik graag naar Lindsey Vonn en Usain Bolt. Beiden legendes in hun sport, stiekem hoop ik dat ook te worden.” Epke Zonderland zei na zijn olympische titel in 2012 dat alles wat hij daarna nog zou bereiken bonus zou zijn. Het zorgde voor een rust die hij goed kon gebruiken in het turnen. “Dat voel ik niet zo, hoewel ik een olympische titel, wereld­ titels en Europese titels heb gewonnen. Ik heb bereikt waar ik vroeger altijd van droomde, maar winnen is een verslaving, iets waar ik geen genoeg van krijg. Die ene gouden olympische medaille geeft me geen rust, ik wil er meer.” Stress Redelijk onverwacht pakte jij in 2018 olympisch goud op de 1000 meter. Als je de shorttrackster Suzanne van toen vergelijkt met die van nu, wat is dan het grote verschil? “Ik was toen twintig, er zat nog veel onrust in me. Ik wilde heel graag, maar het kwam er vaak niet uit. Het was vaak net niet. Ik ging niet als kanshebber naar de Spelen en had zelf ook niet het gevoel dat ik daar weleens een medaille kon winnen. Als ik niet met goud was teruggekeerd, maar met een andere kleur medaille, was ik waarschijnlijk net zo blij geweest. Dat zou voor mij al een heel big deal zijn geweest. Als ik dat vergelijk met nu: ik wil nog steeds graag, maar het komt er nu vaak wel uit.” Stonden in 2018 stiekem de Spelen van 2022 al meer op de radar? “Ergens wist ik wel dat ik ooit goud zou kunnen winnen en dat ik een goede shorttrackster zou kunnen worden. Maar het klopt, mijn doelen waren toen meer gericht op 2022. Hoe vaak had ik in 2018 nou wereldbekers gewonnen of op het podium gestaan? Ik was niet steady genoeg. Als ik in die olympische finale op de 1000 meter op de vijfde positie had gelegen, was het me sowieso niet gelukt als eerste over de finish te komen. Als ik nu op de vijfde positie lig, is de kans wel aanwezig dat ik naar voren kan komen. Het goud heeft me laten inzien dat ik het kan. In die zin heeft het me rust gegeven. Dat gevoel wilde ik vaker ervaren, het gaf me houvast om me ergens in vast te bijten. Het goud in Pyeongchang is de basis geweest voor de rest van mijn successen.” Was jij als mens klaar om goud te winnen? “Ik weet niet of ik er klaar voor was. Ik was destijds nog niet klaar voor de Olympische Spelen zelf. De hele voorbereiding was heftig. Het onbekende viel me zwaar." Ze zeggen vaak: de weg ernaartoe is het mooiste. In mijn geval was dat niet zo. Ik had vooral veel stress. Dat bouwde zich al in de zomer het jaar ervoor op. Dat het op de Spelen toch lukte, kwam ook door het onverwachte brons dat we met de relayploeg wonnen, twee dagen eerder. Het brons had me zo’n boost gegeven, het gaf me ontspanning. Bij de relay kan ik sowieso vrijer schaatsen. Omdat het een teamonderdeel is, delen we de spanning. Ook trainen we dagelijks op de relay, op die routine kon ik terugvallen in Pyeongchang. Na het brons met de meiden voelde ik zoveel euforie, waardoor ik in een flow kwam. Dat goede gevoel kon ik doortrekken naar de 1000 meter. De aandacht en publiciteit na de race vond ik wel heel leuk. De finale van de 1000 meter was ook de laatste wedstrijd, dus ik kon die aandacht op dat moment ook omarmen.” Wat is de grootste verandering die jij hebt doorgemaakt? “Ik ben rustiger geworden. Veel mensen zullen zeggen: ‘Je bent nog steeds druk.’ Dat is misschien ook zo, ik praat veel en ben aanwezig, maar ik heb mezelf veel beter onder controle. Ik weet veel beter wie ik ben, wat ik wil en wat ik moet doen om mijn doelen te behalen.” Vier jaar geleden vond je jezelf nog een stuiterbal. “Dat vind ik nu niet meer. Ik schaats ook niet meer als een stui­ terbal. In vier jaar tijd ben ik een betere shorttracker geworden. Ik weet welke acties ik kan maken en kan makkelijker scha­ kelen. Voorheen kon ik alleen van voren rijden, nu op allerlei posities. Natuurlijk zal er nog weleens een impulsieve actie tussen zitten bij me, dat moet ook, want je kunt niet alles van tevoren berekenen. Maar ik ben nu sterker, houd dingen langer vol en kan makkelijker bepaalde rondetijden rijden. Ik kan mijn tactiek daarop aanpassen. Daardoor hoef ik ook minder impulsief te schaatsen.” 'Hoe ouder je wordt, des te beter je ook weet wat je wel en niet wil. Een blootshoot met mannenblad JFK zou ik nu niet meer snel doen' Ervaar je nu nog weleens stress? “O ja, hoor. Er is altijd wel een moment dat het wat minder gaat en ik het niet onder controle heb. Dat maakt je ook mens, het is niet realistisch om altijd maar perfect met stress om te kunnen gaan. Ik heb ook weleens momenten gehad in de afgelopen jaren dat ik het even niet kon handelen. Het missen van een finale op de wereldbeker in Dordrecht in 2020 bijvoor­ beeld of de finale van de 1000 meter dit jaar waarin ik derde werd. Dat is alleen maar goed. Het houdt me scherp.” Helden Magazine 60 Het eerste gedeelte van het verhaal van Suzanne Schulting komt voort uit Helden Magazine 60. In deze editie lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd, spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers én lacht het leven Irene Schouten toe, al weet ze ook maar al te goed hoe de andere kant van de medaille eruitziet. Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels. Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs én een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Velde. Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten én Samantha van Diemen staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.