Word abonnee

Wielrennen

Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx: ‘We hebben het mooi geflikt met z’n tweeën’

Ferdy Damman

Wielrennen

Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx: ‘We hebben het mooi geflikt met z’n tweeën’

door: Jasper Boks & Marlies van Cleeff
9 november 2021
9 tot 14 minuten lezen

Shanne Braspennincx (30) en Jeffrey Hoogland (28) zijn al een paar jaar collega’s én geliefden. Nu gaan ze ook allebei door het leven als olympisch kampioen. “Die olympische gouden medailles mogen pontificaal in het zicht hangen in ons nieuwe huis. Wie kan dat zeggen: twee olympisch kampioenen in één huis?”

“Niemand kon me iets maken, ik zei tegen mezelf: de rest kan het heen-en-weer krijgen, de leiding sta ik niet meer af. Toen ik over de streep reed, dacht ik: holy shit, ik ben gewoon olympisch kampioen!” zegt Shanne Braspennincx. Op 5 augustus pakte ze goud op de keirin. Haar vriend Jeffrey Hoogland stond te juichen op het middenterrein. Hij had twee dagen eerder al olympisch goud gepakt op de teamsprint en wist: ze zouden allebei als olympisch kampioen terugkeren naar Nederland.

Jeffrey: “Niet veel mensen hadden verwacht dat jij olympisch kampioen zou worden, maar ik had van nabij meegemaakt hoe hard ze had getraind en hoe goed ze in vorm was. Ik wist: het kan écht. Ik was zo overtuigd dat ik tijdens het uitrijden van mijn kwartfinale op de sprint, die ik net had gereden, al mijn badslippers had meegenomen, dacht: ik moet straks van die rollers af, want het wordt fantastisch. Normaal zijn wij professioneel genoeg om de ander links te laten liggen als we moeten presteren, vragen we tijdens toernooien pas op de hotelkamer hoe het die dag ging. Maar dit ging om olympisch goud, dat was andere koek.”

Shanne: “De dag voor de finale had ik het heel lastig, ik wist via de herkansing terug te komen in het toernooi. Ik kraakte. Ik was toch in vorm? Bij mijn masseur en jou heb ik ’s avonds mijn twijfels uitgesproken.”

Jeffrey: “Ik lag op de massagetafel toen je vroeg of je langs kon komen. Ik merkte aan alles dat je onzeker was, doordat je je zo sterk voelde. Er was een flink gesprek voor nodig om je weer een goed gevoel te geven.”

Shanne: “Het was zo fijn dat ik op dat moment terug kon vallen op jou. Het klinkt heel suf, maar mijn masseur en jij zeiden precies die dingen waardoor ik lekker kon slapen. De dag erop stond ik er ook echt. Na afloop hebben wij alleen maar tegen elkaar geschreeuwd van vreugde. Jij was ook meteen bij me om me een knuffel en een kus te geven.”

Jeffrey: “Ik heb alleen maar ‘wat goed, wat goed, je hebt het geflikt’ tegen je geroepen. Na die kus ben ik weggelopen. Het was jouw moment. Ik wilde daar niet bij staan, dat moest je helemaal zelf kunnen beleven.”

Shanne: “Twee dagen eerder was ik er niet bij toen jij goud won op de teamsprint. Ik volgde de finale via een livestream op de laptop. Ik vond het zo naar dat ik niet bij jou was op dat moment. Maar ik had dan drie kwartier met de bus naar het stadion moeten gaan, terwijl de volgende dag de keirin begon.”

Jeffrey: “Van ons werd verwacht dat we goud gingen winnen. We hadden voorgaande jaren alles gewonnen, die olympische finale voelde bijna als: nu nog even die gouden olympische medaille aftikken. We zijn heel trots dat we met de ploeg de collectie gouden medailles compleet hadden, hoor, maar ik vind: die medaille van Shanne heeft zoveel waarde, omdat die zo mooi tot stand is gekomen.”

Shanne: “Het is bijna normaal geworden dat jullie winnen. In de finale zag ik na de eerste bocht al dat het goed zat. Het is nooit spannend geweest. Aan de ene kant misschien jammer, maar het laat ook zien hoe sterk jullie zijn. Jullie zijn zo’n geolied team, dat is ook heel mooi en bijzonder. Wij zagen elkaar ’s avonds en toen liet jij me dé medaille zien. Toen ik dat ding vastpakte, dacht ik: wow, dit is heel vet! Ik was zo trots.”

Shanne: ‘Wij zagen elkaar ’s avonds en toen liet jij me dé medaille zien. Toen ik dat ding vastpakte, dacht ik: wow, dit is heel vet! Ik was zo trots’

Jeffrey: “Jij reageerde zo enthousiast. Toen heb ik die medaille ook eens goed bekeken. Na de finale werden we meegesleurd, had ik me amper gerealiseerd wat we hadden gedaan. Met jou op de kamer dacht ik pas: shit, dit is de medaille waar ik al jaren keihard voor heb gewerkt. Toen kwam de echte blijdschap.”

Geridderd

Allebei olympisch goud, dezelfde beloning voor al het werk dat ze al jaren in hun sport hadden gestopt. Voorheen voelde het voor Jeffrey dat het succes niet eerlijk werd verdeeld. Hij kwam terug van een EK of WK met medailles, terwijl Shanne vaak met lege handen stond. Jeffrey vond het daardoor moeilijk om in het bijzijn van Shanne uitbundig te zijn.

Jeffrey: “Ik heb na die gouden medaille van jou zo vaak gezegd: wat ben ik blij dat jij ook olympisch kampioen bent. We werden allebei geridderd, mochten allebei naar de koning. We hoefden geen afscheid van elkaar te nemen op Schiphol. Je ziet vaak dat sporters die geen medaille hebben gewonnen naar de familie gaan en de medaillewinnaars moeten de andere kant op, hen wacht nog een paar dagen met huldigingen en media-optredens. Het was zo speciaal om dat hele riedeltje samen mee te maken. We hoefden ons allebei niet in te houden met onze blijdschap.”

Shanne: “Ik dacht steeds: we hebben het mooi geflikt met z’n tweeën. Ik denk dat het ons nog dichter bij elkaar heeft gebracht. Negen van de tien keer had ik er trouwens geen moeite mee dat jij met een medaille of regenboogtrui thuiskwam, hoor, maar soms dacht ik: verdorie, ik doe er toch ook alles voor? ”

Jeffrey: “Ik stopte mijn regenboogtruien thuis snel in de kast. Jij had al zolang die droom om ook zo’n trui te winnen. Het leek mij voor jou heel irritant om telkens naar zo’n shirt van je vriend te moeten kijken.”

Shanne, lachend: “Er wordt vaak beweerd dat je een regenboogtrui niet aan moet raken of aan moet trekken als je nog geen wereldkampioen bent geworden. Dan word je het namelijk niet, is de heersende gedachte. Nou, ik had heel vaak de regenboogtruien van jou in de was… Telkens als ik een regenboogtrui van jou aanraakte, zei ik tegen mezelf: weer een jaar geen wereldtitel. Maar ik was ook echt wel trots dat ik telkens die truien zag, hoor.”

Tekst gaat verder onder de foto

Shanne Braspennincx

Samenwonen

Jeffrey en Shanne kenden elkaar al jaren, kwamen elkaar dagelijks tegen op de baan. In april 2017 sloeg de vonk over.

Jeffrey: “We konden het meteen al goed met elkaar vinden. Ik appte jou vaak eerder dan mijn mannelijke collega’s. Op trainingskampen ging ik ook vaak langs bij jou op de kamer om gezellig te kletsen. We zochten daar allebei verder niets achter: jij had een relatie en ik zo nu en dan een vriendinnetje, maar was nog niet heel serieus met een relatie bezig. Toen ging jouw relatie over. Bondscoach René Wolff hintte al een paar keer dat wij een leuk stel zouden zijn, zei: ‘Moeten jullie niet even samen afspreken?’”

Shanne, lachend: “Dat deed René ook al toen ik nog een relatie had, hoor! Het begon daarna met een kop koffie op trainingskamp. Met de gedachte: dan hebben we het in elk geval geprobeerd.”

Jeffrey: “Jij hebt twee oudere broers en ik ook. Jij komt uit Brabant, ik uit Twente. Ons accent is anders, maar qua gedrag komen we overeen. We houden van gezelligheid. Ook qua humor liggen we op één lijn.”

Helden Magazine 59

Het eerste gedeelte van het verhaal van Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen.

Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben. 

In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel.

Ook in Helden Magazine 59 beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint.

Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Delen: