Voor Patrick Lefevere (65) was 2020 een zeer bewogen jaar. Het coronavirus bedreigde zijn levenswerk bij Deceuninck-QuickStep. Zijn renner Julian Alaphilippe werd wereldkampioen. En er waren de afschuwelijke valpartijen van Fabio Jakobsen en Remco Evenepoel. Meer dan ooit voelde hij zich de Pater Familias van zijn team.

Het was een bijzondere gewaarwording op het circuit van Imola. De tribunes waren leeg en in de vip-lounge stond slechts een handjevol mensen. De WK wielrennen werd gereden ver verwijderd van de supporters en de sfeer die het wielrennen zo volks maakt, ogenschijnlijk veilig tegen het opnieuw oplaaiende coronavirus. Teammanager Patrick Lefevere van Deceuninck-QuickStep zag 27 september op een tv-scherm hoe zijn kopman Julian Alaphilippe op de laatste klim iedereen zijn kuiten liet zien.
“Ik was kalm. Julian was nog geen honderd meter gedemarreerd of ploegleider Davide Bramati stond al naast mij te huilen. Vervolgens zag ik ook onze nieuwe trainer en de dokter de tranen wegvegen. Ik waarschuwde hen dat het nog ver tot de finish was. Die reacties van mijn staf tonen hoe goed Julian in onze ploeg ligt.

Nadat hij juichend de finish was gepasseerd, werd ik toegelaten tot een tentje
achter het podium. Julian kwam meteen op me af, omhelsde me en begon te huilen. Grote tranen liepen over zijn gezicht. Hij kon het maar niet bevatten dat hij wereldkampioen was geworden. Toen ik vroeg waarom hij zo emotioneel was, antwoordde hij dat de titel voor zijn pa was die eind juni is overleden. Ik zei: natuurlijk is het erg dat hij is gestorven Maar Julian, realiseer je ook dat je van je vader hebt kunnen genieten tot zijn tachtigste jaar, mijn vader stierf al op z’n 52ste. De dood van een ouder is iets ergs, maar je moet het ook een plaats kunnen geven. Maar goed, dat is het beestje, hè. En dat beestje is zeer emotioneel. Hij besefte daar welke lange weg hij heeft afgelegd om aan de top te komen.”

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!